Η συντριβή είναι ο πρόδρομος της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος.

Στην Παλαιά, όπως και στην Καινή Διαθήκη, η έλευση του Αγίου Πνεύματος συνοδεύεται από ορατή και αισθητή εκδήλωση. Την ημέρα εκείνη, όπως περιγράφει το βιβλίο των Πράξεων, το Άγιο Πνεύμα ήλθε ως «πνοή βιαία». Μετά από τον ισχυρό και ορμητικό αυτό άνεμο, «διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί πυρός» κάθισαν σε κάθε έναν από τους μαθητές, προδηλώνοντας την παρουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα τους (Πράξ. 2,2).

 Τα σημεία αυτά είχαν προτυπωθεί στην Παλαιά Διαθήκη. Οπροφήτης Ηλίας, πληγωμένος από βαθειά λύπη για την αποστασία του Ισραήλ, είχε αποσυρθεί σε σπήλαιο και θρηνούσε πικρά ενώπιον του Θεού. Αλλά ο Κύριος του υπέδειξε να ανεβεί στην κορυφή του όρους, όπου του αποκάλυψε την παρουσία Του. Πρώτα φύσηξε ισχυρός άνεμος που συνέτριβε τα βράχια, έπειτα ακολούθησε συσσεισμός και στη συνέχεια πυρ· αλλά ο Θεός δεν έκανε ακόμη την εμφάνισή Του. Τότε ήλθε σαν λεπτή αύρα, η γαλήνια, απαλή φωνή του Θεού (Γ΄ Βασ. 19,11-12).

..ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ....

- Γιατί πουλι 'μ δεν κελαηδείς 

πως κελαηδούσες πρώτα ;

- Για πώς μπορώ να κελαηδώ ;

Με κόψαν τα φτερούδια μου.

με πήραν τη λαλιά μου

Μας πήρανε μπρ' αμάν την Πόλη μας

Μας πήρανε την Πόλη μας και την Αγιά-Σοφιά μας

Κλαίγει πικράν η Παναγιά..."

(θρήνος για την ¶λωση)

Είναι μια ημερομηνία την οποία δεν ξεχνώ και δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω

29 Μαίου 1453

 Ας πάμε να θυμηθούμε τις ώρες της άλωσης της Πόλης, όπως 

ξαναζωντανεύουν, ανάμεσα στην ιστορία και στους θρύλους, στην εξαιρετική περιγραφή του αυστριακού συγγραφέα Στέφαν Τσβάιχ,γνωστός για τις βιογραφ΄ιες  ιστορικών κυρίως προσώπων

Το πρωινό εκείνο της 29ης Μαΐου του 1453 το αποκάλεσαν «μοιραίο». Μετά από

1.129 περίπου χρόνια η αυτοκρατορία που γεννήθηκε επί Μεγάλου Κωνσταντίνου το 324 μ.Χ., έσβησε ανίσχυρη και παρηκμασμένη επί Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου.

Υπέρ των κεκοιμημένων !

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Πλησιάζοντας τη Μεγάλη μέρα της Πεντηκοστής όπου γιορτάζουμε τη γενέθλιο ημέρα της Εκκλησίας, θυμόμαστε και αυτούς που έφυγαν από τον κόσμο τούτο και ζουν «εν ετέρα μορφή». Είναι οι κεκοιμημένοι αδελφοί μας, που δεν έπαψαν να είναι μέλη της Εκκλησίας, αφού δέχτηκαν το βάφτισμα και έγιναν παιδιά της.

Η λογική, που θέλει όλα να τα ζυγίζει με κριτήρια ωφελιμιστικά, θεωρεί τα μνημόσυνα και τις προσευχές για τους κεκοιμημένους ως ανώφελα, αφού «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια». Τι θα βγει με το να παρακαλούμε γι’ αυτούς, αφού «ό,τι έγινε έγινε»; Πώς εμείς που ζούμε ακόμα θα επηρεάσουμε τη δική τους κατάσταση;

Πρόσεχε, ιερεύ...

Πρόσεχε, ιερεύ, τον εαυτό σου, μην ξεχάσης να βλέπης τον Θεό. Ορκίστηκες να έχης τον νου σου στην σωτηρία τόσο την δική σου όσο και των άλλων. 

Κάθε καιρός είναι κατάλληλος για να δώσης το Βάπτισμα και την θεία Κοινωνία, γιατί κάθε καιρός είναι κατάλληλος για τον θάνατο. Να θυμάσαι ότι ο άνθρωπος μπορεί να πη όχι στον Θεό, ο Θεός δεν μπορεί να πη όχι στον άνθρωπο. 

Γνώση Ζωής

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

«Περάσαμε τη ζωή μας

μαζεύοντας πληροφορίες.

Στο τέλος

χάσαμε τη γνώση τ’ ουρανού»

Νίκος Αρβανίτης

   Στην εποχή της πληροφορικής οι γνώσεις πια γίνονται προνόμιο όχι των λίγων. Τα πανεπιστήμια και οι σχολές δεν είναι τα μόνα από τα οποία μαθαίνει κανείς. Γνώσεις ποικίλες, πολλές, συνεχώς τροποποιούμενες, αυξανόμενες. Γνώσεις όμως που μπορεί και να παραπλανούν, να λαθεύουν, να ταλαιπωρούν. Γνώσεις, γνώσεις, γνώσεις. Και τι μ’ αυτό;    Τελικά; Πόσο βοηθούν ουσιαστικά τον άνθρωπο; Πόσο του αποκαλύπτουν τον εαυτό του, τον τρόπο σχέσης με τους γύρω του, τον τρόπο σχέσης με το Θεό;   

Στη ζωή και στα συγγράμματα των Πατέρων της Εκκλησίας, βλέπουμε ότι τα λόγια και η διδασκαλία τους ήταν αποτέλεσμα βιώματος. Γι’ αυτό και όχι μόνο δεν αμφισβητούνταν αλλά μιλούσαν στις καρδιές των ανθρώπων. Γιατί «η έμπρακτη μαρτυρία είναι αναμφισβήτητη», κατά την Φιλοκαλία (Τόμ. Δ΄)   

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος: ένας παράξενος δούλος. Ήταν ελεύθερος μέσα στη σκλαβιά του!

Στις 27 του Μάη γιορτάζεται η μνήμη ενός νεοφα­νούς Αγίου, Ρώσου στην καταγωγή, που το ιερό λείψανό του βρίσκεται – στο πείσμα της ανθρώπινης λογικής! – άφθαρτο και ακέραιο, κοντά 280 χρόνια μετά το σωματικό θάνατό του, στο Νέο Προκόπι (πρώην Εμίν Αγά) της Εύβοιας. Πρόκειται για τον Όσιο Ιωάννη το Ρώσο, τον νέο Ομολογητή.

Ανάμεσα στους στρατιώτες του Τσάρου της Ρωσίας Πέτρου του λεγόμενου Μεγάλου, που πολέμησαν ενάντια στους Τούρκους στα 1711, κατά τον άτυχο εκείνο για τους Ρώσους πόλεμο, όπου ο ίδιος ο Πέτρος κινδύνεψε να σκοτωθεί, ήταν κι ένα παλληκαρόπουλο καμιά εικοσαριά χρόνων, που καταγόταν από τη λεγόμενη Μικρή Ρωσία, ο Ιβάν (Γιάννης).

Αθώο και απλοϊκό χωριατόπουλο, ήταν αναθρεμμένο με τα νάματα της ορθόδοξης ευσέβειας, της ευσέβειας εκείνης που μεταμόρφωσε μια αχανή κι απαραμύθητη βαρβαρική χώρα και την έκαμε «Αγία Ρωσία», (όπως με αρκετή δόση υπερβολής ο λαός της την ονόμασε).

Γράμματα φαίνεται πως, έξω από τα γράμματα της Εκκλησίας, δεν ήξερε. Ήξερε, όμως, πολύ καλά να ξεχωρίζει το καλό απ’ το κακό, το πρόσκαιρο από το αιώνιο, και το κατά Θεόν από το κατά κόσμον. Ήξερε πως το νόημα κ’ η νοστιμάδα της ζωής κ’ η ομορφιά της μαζί, είναι ο Χριστός! Και πως σαν είσαι μαζί Του, με το μέρος Του, κοντά Του, είσαι βλογημένος και μακάριος και ευτυχής, ό,τι κι αν σου τρέχει στη ζωή, όποιο κι αν είναι το πλήθος και το μέγεθος των πειρασμών που σε βρίσκουν! Γι’ αυτό και από τα μικράτα του είχε ρίξει την άγκυρά του σ’ Αυτόν και ζούσε κατά το άγιο θέλημά Του ταπεινά, ήσυχα, χωρίς κούφιους εγωισμούς και προσκολλήσεις στα γήινα και μάταια.

Για αναπνοή του είχε το «Γκόσποντε Ιησούσε Χριστέ, Σήνε Μπόγια, πομήλουι μια». Δηλαδή, «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με». Για χαροκόπι του, τη Θεία Λειτουργία. Για απόλαυσή του, το να κάνει ατέλειωτες μετάνοιες και προσκυνήματα ασταμάτητα μπρος στην εικόνα της γλυκύτατης «Μπογκορόντιτσα», της Θεοτόκου. Για τρυφή του, τη νηστεία, την άσκηση, τη σκληραγωγία. Ελπίδα και στόχος του ήταν το «Τσάρστβο» των ουρανών, η Βασιλεία του Θεού!…

Πώς είναι ο Θεός;

Ένας νέος πήγε σ ‘ έναν σοφό γέροντα και τον παρακάλεσε θερμά:

-Με απασχολεί το ερώτημα: Υπάρχει Θεός; Ειπέ μου, σε παρακαλώ! Εσύ το πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός;

-Και βέβαια το πιστεύω, του απάντησε ο γέροντας.

-Και ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, το πιστεύεις κι αυτό;

-Και βέβαια, το πιστεύω.

-Και τον Θεό ποιος τον έφτιαξε;

-Εσύ, του απάντησε σοβαρά και ξερά ο γέροντας.

Ο τύπος με τα πολύχρωμα μπαλόνια

Καθόταν καιρό τώρα έξω απ' την κεντρική είσοδο του νοσοκομείου στην πάνω πλευρά της πανεπιστημιούπολης. Μπορούσες να τον δεις σχεδόν κάθε μέρα τις πρωινές ώρες μέχρι που μεσημέριαζε. Μετά χανόταν. Συνήθως δεν έδινα σημασία, ο δρόμος μου για τη δουλειά, όμως, περνούσε απ'την είσοδο εκείνη του νοσοκομείου. Καθημερινά, εκατοντάδες άνθρωποι περνούσαν με συννεφιασμένα πρόσωπα την πύλη του τεράστιου οικοδομήματος. 

   Εκείνος πάντα στην δεξιά άκρη της πύλης. Δεν τον θυμάμαι ποτέ καθιστό. Πάντα όρθιος, κρατώντας με το δεξί χέρι του τα γεμάτα ήλιον πολύχρωμα μπαλόνια. Που, άμα τ' αφήσεις, θα πετάξουν προς το γαλάζιο άπειρο. Φιγούρα άκρως μινιμαλιστική. Σε τέλεια αντίθεση με τους υπόλοιπους πλανόδιους μικροπωλητές εκεί. Ανάμεσα από μια παράξενη συγχορδία από σειρήνες ασθενοφόρων, ανήσυχες συνομιλίες περαστικών και συνθήματα οργισμένων φοιτητικών παρατάξεων, εκείνος και τα πολύχρωμα μπαλόνια του μοιράζονταν μια παράξενη σιωπή. 

Ποιµένες καὶ λύκοι

«εἰσελεύσονται... λύκοι βαρεῖς, μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου» (Πράξ. 20, 29-30)

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου ∆. Μεταλληνοῦ

ΚΑΙΡΙΑ σηµασία γιὰ τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Ἀπ.Παύλου, ποὺ µᾶς παρέδωσε ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὸ βιβλίο τῶν «Πράξεων». Μὲ τὸν θεῖο φωτισµὸ του ὁ Ἀπόστολος προδιαγράφει τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας, τὶς περιπέτειές της µέσα στὸν κόσµο. Καὶ τονίζει ἀπερίφραστα ὅτι τὸ µεγαλύτερο κακὸ θὰ εἶναι ἡ ἐµφάνιση τῶν «λύκων», ποὺ θὰ τολµοῦν θρασύτατα νὰ παίρνουν τὴν θέση τῶν Ποιµένων.

Ποιµένες καὶ «λύκοι» παρουσιάζονται παράλληλα ἀπὸ τὸν Ἀπ. Παῦλο, γιὰ νὰ φανεῖ ἡ οὐρανοµήκης διαφορά τους. 

Ποιµένες τῆς ποίµνης τοῦ Χριστοῦ

Πνευµατοπρόβλητοι ἐπίσκοποι τοῦ ποιµνίου εἶναι οἱ γνήσιοι Ποιµένες. Ἐπιφορτισµένοι δηλαδὴ µὲ τὴν ἀδιάκοπη φροντίδα καὶ τὴν ἐπίβλεψη τῶν πιστῶν, γιὰ νὰ µείνουν µέσα στὸ Σῶµα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ σωθοῦν. 

Ὅ,τι περισσότερο βαρύνει στὴ συνείδηση τῶν Ποιµένων εἶναι, ὅτι τὸ ποίµνιο, τὸ σύνολο τῶν πιστῶν, δὲν ἀνήκει σ᾽ αὐτούς, δὲν εἶναι δικό τους, ἀλλὰ τοῦ ΜΟΝΟΥ Μεγάλου Ποιµένος, τοῦ Χριστοῦ. Σῶµα δικό Του εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Γι᾽ αὐτὸ καὶ λέγεται «σῶµα Χριστοῦ» καὶ ὄχι «σῶµα χριστιανῶν». Γιατί αὐτὸς ἔσωσε τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν κατέστησε σῶµα Του µὲ τὸ πανάγιο Αἷµα Του. Γι᾽ αὐτὸ µὲ «προσοχή», µὲ στοργὴ καὶ ἀγάπη, φροντίζουν οἱ Ποιµένες γιὰ τὸ ποίµνιο, ποὺ ὁ Χριστὸς τοὺς ἐµπιστεύθηκε (πρβλ. Ἰωάν. κα´ 15 ἑ.), πρόθυµοι πάντα νὰ θυσιασθοῦν γι᾽ αὐτό, γιὰ τὴν προκοπή του.

Εσπερινές Συνάξεις

Την Κυριακή 24 Μαϊου και ώρα 19:00, 

στα πλαίσια 

των Εσπερινών Συνάξεων της Ενορίας μας 

θα πραγματοποιηθεί 

η τελευταία ομιλία 

για την εφετινή χρονιά

στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού 

με ομιλητη

τον πρωτοπρεσβύτερο π. Σπυρίδωνα Τσιμούρη.

Για τους γονείς με παιδιά 

θα υπάρχει δυνατότητα 

απασχόλησής 

τους.

Η ΑΝΑΛΗΨΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

1.Ολοκλήρωση τοῦ σωτηριώδους ἔργου Του. 

 Μέ τήν ᾽Ανάληψή Του ὁ Κύριος ὁλοκλήρωσε τό ἀπολυτρωτικό καί σωτηριῶδες ἔργο Του στή γῆ. Ἡ εἰς Οὐρανούς ἄνοδός Του ἦταν ἡ συνέχεια τῆς Γεννήσεώς Του, τῆς Βαπτίσεώς Του, τοῦ διδασκαλικοῦ ἔργου Του, τῆς Σταυρώσεως καί τῆς ᾽Αναστάσεώς Του. Ὅ,τι ξεκίνησε ὁ Κύριος ἐρχόμενος στόν κόσμο ἔφτασε στό πέρας του μέ τήν Θεία Του ᾽Ανάληψη: ἕνωσε τούς ἀνθρώπους μέ τόν Τριαδικό Θεό. Σύμφωνα μέ τό κοντάκιο τῆς ἑορτῆς, πού συμπυκνώνει τήν οὐσία της, ὁ Κύριος ἀνελήφθη ἐν δόξῃ ῾τήν ὑπέρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν καί τά ἐπί γῆς ἑνώσας τοῖς οὐρανίοις᾽.

Ἡ ἐν δόξῃ αὐτή ᾽Ανάληψη δέν ἀποτελεῖ ἀπόρριψη ἀπό τόν Κύριο τοῦ φυσικοῦ σκηνώματός Του καί ἐπάνοδό Του ὡς Θεοῦ μόνου στά δεξιά τοῦ Πατέρα. Ὁ Κύριος ἀναλαμβάνεται στούς Οὐρανούς, ῾ὅπου ἦν τό πρότερον᾽, μέ τό ἅγιο σῶμα Του, γεγονός πού σημαίνει ὅτι ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ δέν ἦταν μία παρένθεση στήν ὅλη ζωή Του. Τέτοιες παρενθέσεις βλέπουμε στίς ῾θεότητες᾽ τῶν ᾽Αρχαίων ῾Ελλήνων ἤ καί ἄλλων λαῶν, ὅταν κάποιος ῾Θεός᾽ φανερώνεται ὡς ἄνθρωπος στόν κόσμο, γιά νά ἐπιτελέσει κάποια συγκεκριμένη ἀποστολή, προκειμένου στή συνέχεια νά ἐπανέλθει στήν κανονική του τάξη. Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς ῾Αγίας Τριάδος, σαρκώνεται ὡς ἄνθρωπος, προσλαμβάνει τήν ἀνθρώπινη φύση καί τήν κρατάει διαπαντός. ῎Αν ἡ ἀνθρωπότητα θεραπεύτηκε ἀπό τό τραῦμα τῆς ἁμαρτίας ἦταν γιατί ὁ Θεός μας ἀπό ἄπειρη ἀγάπη κινούμενος ἕνωσε τή ζωή Του μέ ἐμᾶς. Γιά πάντα στή Θεότητα ὑπάρχει πιά καί ἡ ἀνθρώπινη φύση. Κι αὐτό θά πεῖ ὅτι ἐν Χριστῷ ὁ ἄνθρωπος ῾κατέκτησε᾽ τούς οὐρανούς. ῎Ηδη βρισκόμαστε μέσα στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ. ῾Πορεύομαι ἑτοιμάσαι τόπον ὑμῖν᾽ εἶπε ὁ Κύριος (᾽Ιωάν. 14,2).

Στό Μεθόριο δύο κόσμων

Εὐδοξία Αὐγουστίνου, Φιλόλογος - Θεολόγος 

Μέγας Κωνσταντῖνος καί ἁγία Ἑλένη. Δύο μεγάλες μορφές ἁγίων πού τιμοῦμε μέσα στόν μήνα Μάιο καί πού ὁ λαός μας ἰδι­αίτερα συνδέεται μαζί τους.

 Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὁ γιός τοῦ ἑλληνοϊλλυρικῆς καταγωγῆς ρωμαίου ἀ­ξι­ωματούχου καί μετέπειτα Καίσαρος καί Αὐγούστου Κωνστάντιου τοῦ Χλωροῦ καί τῆς ἁγίας Ἑλένης, διακρινόταν γιά τήν ὡραιότητα τοῦ σώματός του, τήν εὐγένεια τῆς ψυχῆς του καί τά ἐξαιρετικά πνευ­ματικά καί φυσικά χαρίσματα. Μετά τόν θάνατο τοῦ πατέρα του (306) ὁ στρατός τόν ἀνακήρυξε αὐτοκράτορα τῆς Δύσης.

 Ἀπό τίς πρῶτες του ἐνέργειες ἦταν νά στα­μα­τήσει τόν φοβερό διωγμό τῶν χριστιανῶν μέ τό περίφημο «Διάταγμα τῶν Μεδιολά­νων» (313). Ἀφοῦ προηγουμέ­νως κατα­τρό­πωσε τόν Λικίνιο, ἔγινε μο­νοκρά­τορας σέ ὅλη τήν ἀπέραντη αὐτο­κρατορία (324) καί προχώρησε στό με­γαλειῶδες μεταρρυθμιστικό του ἔργο. Εἶ­ναι ὁ πρῶ­τος αὐτοκράτορας πού προσ­χωρεῖ στό ἀνακαινιστικό κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ, ἀγ­καλιάζει τήν Ἐκλησία του καί δημιουργεῖ μιά νέα προοπτική πολι­τι­σμοῦ.

19 Μαϊου - Γενοκτονία των Ποντίων

Η γενοκτονία των Ποντίων ( 1916 - 1923 ) με 353.000 νεκρούς αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας.

Το Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923. Η αναγνώριση αυτή, παρόλη την εβδομηκονταετή καθυστέρηση, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη. Γιατί η ήττα του 1922, η "νέα τάξη πραγμάτων" που επικράτησε τότε, με την απόλυτη συνενοχή ολόκληρου του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου, περιόρισαν ουσιαστικά όχι μόνο τα γεωγραφικά όρια του ελληνισμού αλλά και τα διανοητικά. 

Ο περιορισμός των πνευματικών νεοελληνικών οριζόντων είχε άμεση αντανάκλαση στη ελλειματική ιστορική μνήμη των σύγχρονων Ελλήνων.

Καλή επιτυχία στη...Ζωή!

Σου φορτώσαμε τα όνειρα, τις ελπίδες, τους εγωισμούς μας...
Σε στέλνουμε μέσα στην αρένα για να προλάβεις να κατασπαράξεις πριν σε κατασπαράξουν...
Κι εμείς ποντάρουμε  επάνω σου, ξεχνώντας πως δεν είσαι άλογο  κούρσας...
ούτε το "ξυστό" με τις τρεις ευκαιρίες....
αλλά το παιδί μας...

Εσπερινές Συνάξεις

Την Κυριακή 17 Μαϊου και ώρα 19:00, 

στα πλαίσια 

των Εσπερινών Συνάξεων της Ενορίας μας 

θα πραγματοποιηθεί 

ομιλία 

στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού 

με θέμα

 "Διαζύγιο:Η ανικανότητα του ανθρώπου να αγαπήσει. ".

Για τους γονείς με παιδιά 

θα υπάρχει δυνατότητα 

απασχόλησής 

τους.

Ὁ Ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Μάρτυρας ἐν Χίῳ

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἰσίδωρος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια. Οἱ γονεῖς του ἦταν εἰδωλολάτρες. Ὑπηρέτησε στὸ ρωμαϊκὸ στρατὸ ἐπὶ βασιλέως Δεκίου (249-250 μ.Χ.) καὶ προήχθη στὸ ἀξίωμα τοῦ Ὀπτίωνος.

Ὁ Ἅγιος εἶχε ἑλκυσθεῖ στὴν Χριστιανικὴ πίστη κατὰ τὸ τελευταῖο του ταξίδι ἀπὸ ἄλλους Χριστιανοὺς ποὺ ὑπηρετοῦσαν μαζί του στὴ ναυτικὴ στρατιωτικὴ δύναμη. 

Ὅταν ᾖλθε στὴ Χῖο ὁ Κεντυρίων Ἰούλιος τὸν διέβαλε ἀναφέροντας στὸ ναύαρχο Νουμέριο ὅτι ἦταν Χριστιανὸς καὶ ἀρνιόταν νὰ προσφέρει θυσία στοὺς θεούς. Τότε τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ἀπείλησαν, γιὰ νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Ὑποβλήθηκε σὲ φρικτὰ βασανιστήρια καὶ σὲ σκληρὸ ξυλοδαρμὸ ποὺ κατανίκησε μὲ τὴν ἀδάμαστη πίστη του. Ὁ πατέρας του, ὅταν ἔμαθε ὅτι ἦταν Χριστιανός, ἐξεπλάγη. 

Όταν λέμε «Βλέπει ο Θεός», τι εννοούμε;

Άγιος Πορφύριος

Ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να μεταδώσει το καλό ή το κακό στο περιβάλλον του. Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή.

Πρέπει να βλέπομε το καθετί με αγαθό τρόπο. Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους. Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας.

Και η ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό. Να έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη αυτά να μεταδίδομε.

Δε νιώθεις τον Ουρανό,γιατί δεν δοξολογείς τον Θεό

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

-Γέροντα, στενοχωριέμαι γιατί έχω πολλά προβλήματα υγείας.

– Όλα να τα δέχεσαι σαν μεγάλα δώρα του Θεού. Ο Θεός δεν είναι άδικος. Στον ουρανό θα έχης πολλά να απολαύσης θα έχης σύνταξη μεγάλη, εάν δεν την μειώσης μόνη σου με τον γογγυσμό.

– Πώς, Γέροντα, αφού τώρα δεν νιώθω μέσα μου τον ουρανό;

– Δε νιώθεις τον Ουρανό,γιατί δεν δοξολογείς τον Θεό. Όταν ο άνθρωπος κινήται στον χώρο της δοξολογίας,… χαίρεται με όλα. Υπάρχουν κοσμικοί άνθρωποι που θα μας κρίνουν εμάς τους μοναχούς. Να δήτε οι Βεδουίνοι τι ταλαιπωριά περνούν, αλλά ευχαριστούν τον Θεό και είναι χαρούμενοι! Το σιτάρι δεν το καθαρίζουν, για να βγάλουν την πέτρα, αλλά το αλέθουν όπως είναι, και το ψωμί τους είναι όλο πέτρα!

Πώς «φτιάχνουν» οι μαμάδες τα όνειρα των παιδιών τους!

Σε ένα μέρος πολύ μακρινό, οι μαμάδες έχουν το έθιμο την ημέρα που γεννιέται ένα παιδί να ξεκινήσουν το μεγαλύτερο εργόχειρο του κόσμου. 

Εφοδιάζονται με βελόνες και νήματα και πλέκουν ασταμάτητα τα όνειρα τους για τα νεογέννητα μωρά τους.

Πολύχρωμες βελονιές σχηματίζουν πολύπλοκα σχέδια χωρίς να σταματήσουν λεπτό. Ακόμα κι όταν όλα γύρω τους έχουν μεταμορφωθεί σε ένα μαγικό παραμύθι, ακόμα και τότε, συνεχίζουν να στολίζουν το κάθε τι. Κάθε μαμά διαλέγει το καλύτερο όνειρο για το μικρό της και ρίχνεται στη δουλειά.

Άλλες αντιγράφουν τα σχέδια των άλλων γυναικών. Κάποιες μάλιστα κρύβουν σαν φυλακτό τα όνειρα που κάνουν για το παιδί τους.

Στιγμιότυπα από την εκδρομή των Κατηχητικών μας στις κατασκηνώσεις της Μητροπόλεώς μας

Τι είναι σημαντικότερο το νερό ή η δίψα ; Χριστός και Σαμαρείτιδα.

του π. Σιλουανού Β.

Τι είναι σημαντικότερο το νερό ή η δίψα; Γιατί στην συνάντηση της με τον Χριστό η Σαμαρείτισσα παρατάει την στάμνα που θα γέμιζε νερό, δίπλα στο πηγάδι, και φεύγει πίσω στο μέρος που έμενε; Τι σημαίνει αυτή η εγκατάλειψη του νερού; Τι είναι αυτό που έγινε πιο πριν και που τώρα ούτε αυτή διψάει πια, αλλά ούτε και ο Χριστός που πεινούσε δεν πεινάει πια; 

Κάποτε οι άνθρωποι συνεπαρμένοι από κάποιο μεγάλο σκοπό πολύ σημαντικό για την ζωή τους, μπορούν να στερηθούν κάποια πολύ σημαντικά και απαραίτητα γι’ αυτούς, το νερό, την τροφή, την υγεία τους, κάποτε ίσως και την ίδια τους τη ζωή…Χιλιάδες τέτοιοι άνθρωποι ζήσανε με ένα όραμα-αληθείας πάνω στην γη, κάνοντας άλλοι από αυτούς τον πλανήτη μας ομορφότερο κι άλλοι όχι… Άραγε και εδώ τώρα πρόκειται περί αυτού; Όχι, εδώ η εγκατάλειψη του νερού και του φαγητού δεν είναι άρνηση του νερού και του φαγητού, αλλά είναι άρνηση του κλειστού- εγωιστικού τρόπου ζωής, είναι μια ορμή για βαθύτερη κοινωνία του Χριστού με την Σαμαρείτισσα και όχι μια περιφρονητική αποφυγή του νερού και του φαγητού δηλαδή αποφυγή του κόσμου χάριν μιας υψηλότερης ζωής. Ο κόσμος, η φύση, οι τροφές, ο πολιτισμός, η μουσική, ο έρωτας μπορούν όλα να πάρουν μέρος στην απειρότητα του Θεού, άλλωστε γι’ αυτό έδωσε την ζωή του ο Χριστός υπέρ της του κόσμου ζωής…

Άγχος και πνευματική ζωή

«Μπορεί η ίδια η πνευματική ζωή να δημιουργήσει με κάποιο τρόπο άγχος σε έναν άνθρωπο;

Ναι, όταν προσπαθεί να συνδυάσει τα κοσμικά με τα πνευματικά! Ας ακούσουμε τι λέειο γέροντας Παΐσιος: «Όσο μπορείτε στις δουλειές σας καρδιά να μη δίνετε. Χέρια, μυαλό να δίνετε. Καρδιά να μη δίνετε σε χαμένα, σε άχρηστα πράγματα. Γιατί μετά πώς θα σκιρτήσει η καρδιά για το Χριστό; Όταν η καρδιά είναι στο Χριστό τότε αγιάζονται και οι δουλειές, υπάρχει και η εσωτερική ψυχική ξεκούραση συνέχεια και νιώθει κανείς την πραγματική χαρά. Να αξιοποιείτε την καρδιά σας, να μην τη σπαταλάτε.» (Γέροντος Παϊσίου Λόγοι Α' σ.191)

Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να αναλίσκεται σε υλικά πράγματα και να προσκολλάται η καρδιά του σ’ αυτά, αλλά ει δυνατόν να ξοδεύει την καρδιά του μόνο για το Θεό (Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της ψυχής σου, εξ όλης της καρδίας, εξ όλης της διανοίας και εξ όλης της ισχύος σου… είπε ο Θεός). Και αυτό αφορά είτε τις χαρές είτε τις λύπες που μας περιστοιχίζουν και μας καταβροχθίζουν.

Η σιωπή...

Αυτός που ξέρει δε μιλεί κι όποιος μιλεί δεν ξέρει,

αυτός που ξέρει προσπαθεί και θα τα καταφέρει.(Κρητική Μαντινάδα)

Η σιωπή 

πολλές φορές 

έχει να πει περισσότερα από τα λόγια... 

τα ψεύτικα ...

τα μεγάλα...

τα υποκριτικά. 

Σε ακουμπά και σε ξεκουράζει.

 Σε αγγίζει όχι επιδερμικά, 

μα βαθιά μέσα σου, 

εκεί που καμιά λέξη δεν μπορεί να εισχωρήσει...

να αναπαύσει το είναι σου. 

Η σιωπή δεν είναι πάντα συνενοχή...

δειλία...

φόβος.

 Γίνεται τα φτερά της Αγάπης και της Συγχώρησης....

η δύναμη της Ταπεινοφροσύνης.

Ο έχων ώτα ακούειν (αυτή τη σιωπή) ακουέτω..

Ου φίλημά σοι δώσω καθάπερ ο Ιούδας...

Η σχέση στόχος και η μαθητεία ρόλος... Όλα μετρήσιμα και υπολογίσιμα, δηλαδή άοσμα και νεκρά.

Ζητάμε τον άλλο για επιβεβαίωση...ζητάμε στον άλλο να καλύψουμε την ανικανότητά μας για σχέση και εμπιστοσύνη... ζητάμε χωρίς να μπορούμε να προσφέρουμε...

Σύ δε, άνθρωπε ισόψυχε, ηγεμών μου και γνωστέ μου...

Νεκρική σιγή... και μετά το φιλί του σύγχρονου Ιούδα για αντίο...Ευχαριστώ...!

Γιατί αγρίεψαν τα παιδιά μας;

Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος

«Δεν βλέπετε ότι αγρίωσε το Γένος μας από την αμάθειαν και εγίναμεν ωσάν θηρία;»

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Παραφράζοντας κάπως την φράση του Πατροκοσμά θα λέγαμε σήμερα «δεν βλέπετε ότι αγρίωσαν τα παιδιά μας και εγίνανε ωσάν θηρία»;

Συνέβη το κακό με τον σπουδαστή από την Κρήτη και, κατά τα ειωθότα, έπεσε η νεοελληνική κοινωνία από τα σύννεφα, σύμφωνα με την κοινότυπη, τηλεοπτική φρασεολογία.

«Μυρίστηκαν αίμα» οι τηλε-ύαινες και συντηρούν το γεγονός, μέχρι να αντιληφθούν οι διαφημιστές ότι ξεθυμαίνει η τηλεθέαση ή να επισκιαστεί από άλλο αιματηρό συμβάν, όπως και συνέβη με το τραγικό αεροπλάνο.

Κανείς, όμως δεν μπαίνει στον κόπο να ερμηνεύσει τα αίτια. Γιατί αγρίεψαν τα παιδιά μας; Τι είναι αυτό που οδηγεί τους νέους να φέρονται βίαια, χωρίς αγκυλώσεις εσωτερικές, ανενδοίαστα πριν, δίχως τύψεις μετά;

Το φάντασμα της αξόδευτης Αγάπης

Μάρω Βαμβουνάκη

Το φάντασμα της αξόδευτης Αγάπης

1. Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ’ αυτά που δεν έχεις αλλά απ’ αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι’ αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…"