Κύριε των δυνάμεων μεθ΄ημών γενού

Αγίου Ανθίμου του Χίου

«Κύριε των δυνάμεων μεθ’ ημών γενού». Πώς ο Κύριος θα είναι μαζί μας. Ο Χριστός είναι δύναμη.

«Κύριε των δυνάμεων μεθ’ ημών γενού…». Άραγε τί θέλουν να πουν αυτά τα λόγια; Κάτι καλό όμως θα είναι και ευχάριστο, για να το παρουσιάσουν οι άγιοι Πατέρες να λέγεται τώρα, αυτές τις ημέρες της άγιας Τεσσαρακοστής. Ποιός βασιλιάς, ποιός εξουσιαστής, ποιός άρχοντας, ποιός ηγεμόνας είναι σε αυτόν τον κόσμο, που δεν έχει εξουσία; Τόση δύναμη έχει ο λόγος του, ώστε εκείνο που θα προστάξει να γίνει αμέσως. Όμως δύναμη πνευματική δεν μπορεί να τους δώσει.

«Κύριε των δυνάμεων μεθ^’ ημών γενού». Παρακαλούμε τον βασιλέα των ουρανών να μας δώσει κάποια δύναμη πνευματική. Τώρα, αυτές τις ημέρες πολύ σωστά όρισαν οι άγιοι Πατέρες να το λέμε αυτό και να τον παρακαλούμε να έλθει μαζί μας. Έλα εσύ, που είσαι ο εξουσιαστής όλων των δυνάμεων, εσύ που είσαι Κύριος των πάντων, έλα μαζί  μας. Τί να κάνεις; να γίνεις παρήγορός μας, έλα να γίνεις συνήγορός μας, δάσκαλος και ιατρός μας· εσύ που εξουσιάζεις τα πάντα «μεθ’ ημών γενού». Τον παρακαλούμε να μας δώσει κάποια δύναμη.

Ι. Αγρυπνία του Μ. Κανόνος

Την Τετάρτη 21 Μαρτίου θα τελεσθεί στο Ναό μας Ι. Αγρυπνία  του Μ. Κανόνος κατά το Μοναστηριακό τυπικό της Εκκλησίας μας. 

Η Αγρυπνία θα διεξαχθεί από τις 19:00 - 01:30 και θα περιλαμβάνει τον Όρθρο με την ακολουθία του Μ. Κανόνος, (θα αναγνωσθεί ο εκτενής Βίος της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας που συνέγγραψε ο Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων), τις Ώρες, καθώς και τον Εσπερινό με την Ακολουθία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων.

Για την Ιερωσύνη

«Ο Χριστός πρόσφερε τον εαυτό Του θυσία για μας. Και οι ιερείς του, με την χειροτονία γίνονται μέτοχοί Του. Και πρέπει να παραλαμβάνουν την πίστη στην δική Του αποστολή και στην δική Του θυσία. Ω, πόσο μεγαλειώδης θα ήταν η Εκκλησία του Χριστού, αν οι κληρικοί της απέπνεαν την οσμή της γνώσεως, της αποστολής και της θυσίας του Χριστού!

Τάχα παράλαβε από τον Χριστό τίποτε ο ιερωμένος, που δεν βλέπει τους χριστιανούς σαν παιδιά του; Που δεν έχει διάθεση θυσίας για χάρη τους; Και τι τάχα θα παραδώσει, όταν βλέπει την Εκκλησία σαν χώρο για προσωπική του προβολή και καταξίωση; Και όταν στόχο του εξώφθαλμο έχει να κάμει καριέρα;

Αλήθεια, επήρε τίποτε από Εκείνον, που γεννήθηκε σε σπήλαιο, και πέθανε σαν κακούργος, και τάφηκε σε ξένο τάφο, ο κληρικός, και πιο πολύ ο μοναχός, που αφήνει την καρδιά του να κολλάει στον πόθο για πολυτέλεια, για μεγαλεία, για πλούτη; Είναι ποτέ δυνατό, μια τέτοια ασυνέπεια να θεωρηθεί συμβατή με την πίστη, με το μήνυμα της Βασιλείας του Χριστού;»

Η εγκράτεια στην έγγαμη ζωή

Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου

Ο Θεός « εποίησε τα πάντα, καλά λίαν ». Ο άνδρας νιώθει μια φυσική έλξη προς την γυναίκα και η γυναίκα προς τον άνδρα. Αν δεν υπήρχε αυτή η έλξη, ποτέ δεν θα ξεκινούσε κανείς να κάνη οικογένεια. Θα συλλογιζόταν τις δυσκολίες που θα είχε αργότερα με την ανατροφή των παιδιών κ.λ.π., και δεν θα αποφάσιζε να ξεκινήσει. 

Μετά την πτώση των Πρωτοπλάστων το σαρκικό φρόνημα σε μερικούς ανθρώπους μπορεί να υπάρχη πέντε τοις εκατό , σε άλλους δέκα , τριάντα κ.λ.π. Αλλά σήμερα που να βρεθούν άνθρωποι να έχουν πέντε τοις εκατό σαρκικό φρόνημα , να έχουν δηλαδή αγνό φρόνημα! Πάντως σε όλους τους ανθρώπους έχει δοθεί από τον Θεό η δυνατότητα να φθάσουν στην απάθεια, αν αγωνισθούν με φιλότιμο. 

Οι πειρασμοί της Σαρακοστής

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Η Μ. Σαρακοστή λέγεται και είναι το «στάδιο των αρετών». Η λέξη στάδιο παραπέμπει σε αγώνα, προσπάθεια, ενεργοποίηση των δυνάμεων για επίτευξη του στόχου. Ο στόχος, στην προκειμένη περίπτωση, είναι η κατάκτηση των αρετών.

Κι όμως η αυτογνωσία μάς αποκαλύπτει τα ποικίλα πάθη που κρύβονται μέσα μας, αλλά συγχρόνως και την αδυναμία μας να τα αντιμετωπίσουμε. Για ποια κατάκτηση αρετών μιλάμε, όταν μας πλάκωσαν οι μεγάλες και μικρές αμαρτίες, που μας στερούν την ουσιαστική ζωή;

Όμως, όπως η φανέρωση του φωτός μειώνει σταδιακά το σκοτάδι κατά την ανατολή του ήλιου, έτσι και οι αρετές φυγαδεύουν τις αμαρτίες και τα πάθη. Ο αγώνας, δηλαδή, δεν έχει αρνητική βάση που προκαλεί, αναπόφευκτα, πίεση, αλλά στοχεύει στις αρετές που φέρνουν στην ύπαρξή μας ειρήνη και χαρά.

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ στο Ναό μας

Την Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 

και ώρα 19:00 

ο Μητροπολίτης Πειραιώς, Φαλήρου 

και Δραπετσώνας 

κ. Σεραφείμ 

θα τελέσει την ακολουθία 

των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων 

στον Ι. Ναό μας

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: ΠΟΡΕΙΑ ΚΡΕΙΤΤΟΝΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

 π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός 

Είναι προνόμιο να είμαστε Ορθόδοξοι στους καιρούς μας;

                Το ερώτημα αυτό δεν απασχολεί τους περισσότερους χριστιανούς, καθότι είμαστε δεμένοι στην παράδοση που έχει γίνει συνήθεια. Δεν συνειδητοποιούμε ότι η ιδιότητα του Ορθοδόξου χριστιανού δεν μας δίνει μόνο αυτοσυνειδησία, δεν μας εντάσσει στην παράδοση, στην ιστορία της πίστης, στην οδό της Βασιλείας του Θεού, αλλά μας δίνει την ευκαιρία «ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωμεν»(Εβρ. 11, 35). Μας εισάγει δηλαδή σε έναν τρόπο σκέψης και ζωής που ξεπερνά τα μέτρα και τα όρια του χρόνου, αλλά και των όσων η διάνοιά μας μπορεί να προβλέψει και να ελπίσει.

                Ο απόστολος Παύλος μας υπενθυμίζει, γράφοντας στους Εβραίους, ένα περιστατικό που σήμερα μοιάζει ακατάληπτο: «άλλοι δε ετυμπανίσθησαν, ου προσδεξάμενοι την απολύτρωσιν, ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσι». Και όλα αυτά, ενώ  «έλαβον γυναίκες εξ αναστάσεως τους νεκρούς αυτών» (Εβρ. 11, 35). «Γυναίκες ξαναπήραν πίσω στην ζωή τους ανθρώπους τους και άλλοι βασανίστηκαν ως τον θάνατο, χωρίς να δεχτούν την απελευθέρωσή τους, γιατί πίστευαν ότι μπορούσαν να αναστηθούν σε μια καλύτερη ζωή».  Ο απόστολος έχει από την μία υπόψιν του τις γυναίκες που έλαβαν πίσω στην ζωή τα παιδιά τους από τους προφήτες Ηλία και Ελισαίο, τα οποία όμως παιδιά έμελλε να πεθάνουν και πάλι, αφού η ανάσταση ανέστειλε αλλά δεν κατάργησε τον θάνατο. Η ζωή που πήραν τα δύο παιδιά, όσο κι αν κράτησε, δεν ήταν σωτήριος από μόνη της. Όμως υπήρξαν και ο Ελεάζαρος, οι επτά Μακκαβαίοι παίδες και η μητέρα τους Σολομωνή, οι οποίοι προτίμησαν να βασανιστούν, να αρνηθούν να υποκύψουν στην απαίτηση των διωκτών και δημίων να   αρνηθούν τον Θεό και να επιλέξουν να αναστηθούν σε μία καλύτερη ζωή. Αρνήθηκαν να ζήσουν στον παρόντα χρόνο και κόσμο, για να αναστηθούν στην αιωνιότητα, στην διαρκή σχέση με τον Χριστό, η οποία δίνει την ατελεύτητη ζωή.

Ποιμαντορική Εγκύκλιος Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ για την Κυριακή της Ορθοδοξίας

Τέκνα μου ἀγαπητά καί περιπόθητα, 

Ἐάν ἔχουμε κάτι νὰ καυχηθοῦμε, αὐτό εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθοδοξία μας. Πιστεύουμε, ὅμως, ἀκραδάντως ὅτι, ἐὰν ὅλοι ἐμεῖς, κλῆρος καὶ λαός, εἴμασταν πραγματικὰ ὀρθόδοξοι, δὲν θὰ ὑπῆρχε οὔτε ἕνας αἱρετικός καί ἀλλόθρησκος. Εἴμαστε Ὀρθόδοξοι, ἀλλὰ μόνο στό ὄνομα καί στὰ χαρτιὰ. Ὀρθόδοξος δὲν σημαίνει νὰ ἔχουμε μόνο τὸ ὄνομα. Ὀρθόδοξος σημαίνει ἀπόφαση γιὰ ἐφαρμογή καί τήρηση τῶν νόμων τοῦ Κυρίου, τῶν ἐντολῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἀφοῦ πράγματι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἀνώτερη πίστη στὸν κόσμο, τότε καὶ τὰ ἔργα ἡμῶν τῶν ὀρθοδόξων πρέπει νὰ εἶναι ἀνώτερα ἀπὸ ὅλων τῶν ἄλλων.

Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἕνα ὅν, πού μόνο τρώγει, κοιμᾶται, πίνει, πεθαίνει καί ἐκμηδενίζεται. Εἶναι μιά πνευματική ὀντότητα. Καί ἐάν δέν ἔχει τήν ἀληθινή πίστη, δέν θά ἔχει καί τό ἀληθινό βίωμα. Λέγουν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας˙«φαῦλος βίος γεννᾶ φαῦλα δόγματα» καί ἀντίστροφα «φαῦλα δόγματα γεννοῦν φαῦλο βίο». Ἡ ἀντίληψη αὐτή τῆς Ἐκκλησίας διασώζεται καί στήν παλαιά ἑλληνική παροιμία˙ «ὁ πίπτων ἠθικῶς, πίπτει καί κατά τάς ἰδέας». Γενικό συμπέρασμα καί καθολικό ἀξίωμα εἶναι ὅτι τά πονηρά καί διεφθαρμένα δόγματα γεννοῦν πονηρό καί διεφθαρμένο βίο, καθώς καί ἀντιστρόφως ὁ πονηρός καί διεφθαρμένος βίος γεννᾶ πονηρά καί διεφθαρμένα δόγματα. Ὑπάρχει ἄρρηκτη, ὀργανική καί ἀδιάσπαστη σχέση μεταξύ πίστεως καί ζωῆς, δόγματος καί ἤθους, Ὀρθοδοξίας καί ὀρθοπραξίας. Τό ἴδιο κακό εἶναι τά πονηρά δόγματα καί ἡ πονηρή ζωή καί ἀντιστρόφως ἡ πονηρή ζωή καί τά πονηρά δόγματα. Γιατί, τό ἕνα εἶναι γεννητικό τοῦ ἄλλου, καί ὅποιος ἔχει τό ἕνα καταντᾶ καί στό ἄλλο.

Α΄Στάσις Χαιρετισμὠν της Παναγίας

Ἄγγελος πρωτοστάτης,

οὐρανόθεν ἐπέμφθη,

εἰπεῖν τῇ Θεοτόκω τὸ Χαῖρε·

καὶ σὺν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ,

σωματούμενόν σε θεωρῶν, Κύριε,

ἐξίστατο καὶ ἵστατο,

κραυγάζων πρὸς Αὐτὴν τοιαῦτα·

Χαῖρε, δ' ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει,

χαῖρε, δι' ἧς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει.

Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις,

χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις.

Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀθρωπίνοις λογισμοῖς,

χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον καὶ ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς.

Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις Βασιλέως καθέδρα,

χαῖρε, ὅτι βαστάζεις τὸν βαστάζοντα πάντα.

Χαῖρε, ἀστὴρ ἐμφαίνων τὸν ἥλιον,

χαῖρε, γαστὴρ ἐνθέου σαρκώσεως.

Χαῖρε, δι' ἧς νεουργεῖται ἡ κτίσις,

χαῖρε, δι' ἧς βρεφουργεῖται ὁ Κτίστης.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Η Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων

Την καθαρά Τετάρτη και συνήθως κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, μόνο στη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, τελείται στους Ιερούς Ναούς η Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων για τον εξής λόγο:

Η Εκκλησία μας έχει σε χρήση τρεις Θείες Λειτουργίες κατά τις οποίες γίνεται θυσία. Τη Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, του Αγίου Βασιλείου και του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου. Η τρίτη γίνεται μία φορά το χρόνο, την ήμερα της εορτής του Αγίου, την 23η Οκτωβρίου. Του Αγ. Βασιλείου γίνεται δέκα φορές: Την ήμερα της εορτής του (1η Ιανουαρίου), τις παραμονές Χριστουγέννων, Φώτων και Πάσχα, τις πέντε πρώτες Κυριακές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και τη Μεγάλη Πέμπτη. Τις άλλες ήμερες του έτους τελείται η Θεία Λειτουργία του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Όλες όμως αυτές οι Λειτουργίες έχουν πανηγυρικό και χαρμόσυνο χαρακτήρα.

Η ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Πώς μπορεί να ζήσει η σύγχρονη οικογένεια την Σαρακοστή; 

     Το ερώτημα αυτό απασχολεί πολλά ζευγάρια, τα οποία θα ήθελαν να ακολουθήσουν το λειτουργικό πρόγραμμα της Εκκλησίας κατ’ αυτή την ευλογημένη περίοδο. Η εργασία όμως και οι υποχρεώσεις επιτρέπουν συνήθως την συμμετοχή στην ακολουθία των Χαιρετισμών, στην θεία λειτουργία των Κυριακών και κάποτε στις βραδινές προηγιασμένες, όπου τελούνται. Ακόμη, το φαγητό γίνεται νηστίσιμο. Οι καρδιές είναι ανοιχτές στην μελέτη του λόγου του Θεού, συνήθως στον κατανυκτικό εσπερινό. Το ραδιόφωνο και το Διαδίκτυο μεταδίδουν ομιλίες.  Εξομολόγηση. Άσκηση. Όμως η δίψα για σχέση με τον Θεό δεν καλύπτεται και πάντοτε ένα αίσθημα είτε ενοχής είτε απογοήτευσης συνοδεύει τον νου, καθώς διαπιστώνει ότι όλα αυτά καλά είναι, αλλά δεν φτάνουν. Γιατί στην εκκοσμικευμένη ζωή και πραγματικότητα τα πάντα σχεδόν λειτουργούν αυτόματα, με ταχύτητα, χωρίς ανάσα. Έτσι η Σαρακοστή περνά γρήγορα και το όποιο πνευματικό κεφάλαιο, έστω και αν συγκεντρωθεί, εξανεμίζεται γρήγορα. 

Ἡ λειτουργικὴ ἀτμόσφαιρα τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς

π.  Μιχαήλ Βοσκού

Ἡ λειτουργικὴ ἀτμόσφαιρα τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς εἶναι ἐντελῶς διαφορετικὴ ἀπὸ τὴ λειτουργικὴ ἀτμόσφαιρα τοῦ ὑπολοίπου ἐκκλησιαστικοῦ μας ἔτους. Οἱ Ἀκολουθίες εἶναι μακρὲς καὶ κατανυκτικές, κυριαρχοῦν δὲ σὲ αὐτὲς τὰ πολλὰ “διαβαστὰ” (ψαλμοί, ἀναγνώσματα, εὐχές), ἡ λιτότητα καὶ ἡ ἀρχαιοπρέπεια. Ἡ σημαντικότερη διαφορὰ τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς ἀπὸ τὸ ὑπόλοιπο ἐκκλησιαστικὸ ἔτος εἶναι ἡ ἀπαγόρευση τῆς τελέσεως τῆς Θείας Λειτουργίας ἐκτὸς Σαββάτου καὶ Κυριακῆς. Ἀντὶ τῆς κανονικῆς Θείας Λειτουργίας τελεῖται κατὰ τὶς καθημερινὲς τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς (κυρίως τὶς Τετάρτες καὶ τὶς Παρασκευὲς) ἡ Θεία Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ χωρὶς ἀμφιβολία τὴν καρδιὰ τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς.

Στὸ κατώφλι τῆς πύλης τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς

Μητροπολίτου Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦ Κύριλλου

Στὸ κατώφλι τῆς πύλης τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς στεκόμαστε σήμερα συνειδητοποιώντας τὴν ρηχὴ πορεία τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς καὶ ὡς ἐκ τούτου τὴν ἀνάγκη«τὴν πάνσεπτον ἐγκράτειαν ἐναρξώμεθα φαιδρῶς, ἀκτῖνας ἀπολάμποντες τῶν ἁγίων ἐντολῶν Χριστοῦ…ὅπως λαμπροφόροι προφθάσωμεν εἰς τὴν Ἁγίαν καὶ τριήμερον Ἀνάστασιν».

Ἔστω καὶ ἂν αὐτὴ ἡ νηστεία ξεκίνησε μέσα στὴν ἱστορία ὡς μιὰ ἐντατικὴ προετοιμασία τῶν κατηχουμένων ποὺ ἐπρόκειτο νὰ λάβουν τὸ μυστήριο τοῦ «Φωτισμοῦ», τοῦ Βαπτίσματος, τὴν νύχτα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου (ἀρκεῖ νὰ θυμηθοῦμε τὶς ἀναφορὲς τῶν προηγιασμένων λειτουργιῶν,«οἱ πιστοὶ ὑπὲρ τῶν κατηχούμενων δεηθῶμεν»,«οἱ πιστοὶ ὑπὲρ τῶν πρὸς τὸ ἅγιον φώτισμα εὐτρεπιζόμενων ἀδελφῶν τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν»)σταδιακὰ περιέλαβε ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ἔφθασε ὡς τὶς μέρες μας νὰ εἶναι ἡ ἱερωτέρα καὶ πιὸ κατανυκτικὴ περίοδος τοῦ λειτουργικοῦ μας χρόνου χωρὶς νὰ χάσει τὸ ἀρχικό της νόημα καὶ σκοπό.

Ἡ ἀπιστία τῶν παιδιῶν ὀφείλεται στοὺς γονεῖς;

Σωφρόνιος Σαχάρωφ (Ἀρχιμανδρίτης)

- Τὰ παιδιὰ μας ἔγιναν ἀνίκανα γιὰ τὴν πίστη ἐξ αἰτίας τῶν γονέων

- Πῶς ἢ γιατί συμβαίνουν ὅλα αὐτά;

[...]Ἐπειδὴ οἱ γυναῖκες τῆς ἐποχῆς μας ἔχασαν τὴν ὑψηλὴ αὐτὴ συνείδηση, ἄρχισαν νὰ γεννοῦν προπαντὸς κατὰ σάρκα. Τὰ παιδιὰ μας ἔγιναν ἀνίκανα γιὰ τὴν πίστη. Συχνὰ ἀδυνατοῦν νὰ πιστέψουν ὅτι εἶναι εἰκόνα τοῦ Αἰωνίου Θεοῦ. Ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία στὶς ἡμέρες μας ἔγκειται στὸ ὅτι οἱ ἄνθρωποι βυθίστηκαν στὴν ἀπόγνωση καὶ δὲν πιστεύουν πιὰ στὴν Ἀνάσταση. Ὁ θάνατος τοῦ ἀνθρώπου ἐκλαμβάνεται ἀπὸ αὐτοὺς ὡς τελειωτικὸς θάνατος, ὡς ἐκμηδένιση, ἐνῶ πρέπει νὰ θεωρεῖται ὡς στιγμὴ ἀλλαγῆς τῆς μορφῆς τῆς ὑπάρξεώς μας ὡς ἡμέρα γεννήσεώς μας στὴν ἀνώτερη ζωή, σὲ ὁλόκληρο πλέον τὸ πλήρωμα τῆς ζωῆς ποὺ ἀνήκει στὸ Θεό. Ἀλήθεια, τὸ Εὐαγγέλιο λέει: «Ὁ πιστεύων εἰς τὸν Υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον ὁ δὲ ἀπειθὼν τῷ Υἱῷ οὐκ ὄψεται ζωὴν» (Ἰωάν. 3,36). «Ἀμήν, ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι… ὁ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωὴν» (Ἰωάν. 5,24). «Ἀμήν, ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν τις τὸν λόγον τὸν ἐμὸν τηρήσῃ, θάνατον οὐ μὴ θεωρήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωάν. 8,51). Παρόμοιες λοιπὸν ἐκφράσεις μποροῦμε νὰ ἀναφέρουμε πολλές.Συχνὰ ἀκούω ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους: Πῶς ἢ γιατί συμβαίνουν ὅλα αὐτά;

Δε φταίω εγώ, οι άλλοι φταίνε πάντα...

Νίκος Βαξεβανίδης

-Δε φταίω, κυρία, μην κοιτάτε έμενα. Mε ρώτησε ή Νάντια καί της απάντησα.

-Σας παρακαλώ, παιδιά, μή μιλάτε...

-Μόνο εμείς μιλάμε; Τίς άλλες δύο μπροστά δέν τίς βλέπετε, κυρία-,

-Ναι, κι εκείνες κι εσάς σάς παρακαλώ νά σταματήσετε...γιατί ενοχλείτε την τάξη.

-Εγώ πάντως δέ φταίω...

-Είναι ή τρίτη φορά πού έρχεσαι καθυστερημένος. Τήν επομένη θά πάρεις απουσία την πρώτη ώρα...

-Δε φταίω, κύριε, ειχε...

-Είχε κίνηση στό δρόμο. Πετάχπηκε κάποιος κι όλοι γέλασαν, γιατί ήξεραν πώς ό Σπυρος μενει άπεναντΐ άπό τό σχολείο...

-Είχε... κλειδώσει τήν πόρτα ό φύλακας... καί μέχρι νά ξεκλειδώσει...

Ἡ Ἁγία Θεοδώρα ἡ Αὐγούστα καὶ τὸ ἄφθαρτο λείψανό της στὴν Κέρκυρα

Ἡ Ἁγία Θεοδώρα γεννήθηκε τὸ 815 μ.Χ., στὴν Παφλαγονία τῆς Μικρᾶς Ἀσιᾶς.

Ἀπέκτησε μὲ τὸν εἰκονομάχο αὐτοκράτορα Θεόφιλο ἕναν υἱὸ τὸ Μιχαὴλ καὶ πέντε θυγατέρες τὴ Θέκλα, τὴν Ἄννα, τὴν Ἀναστασία, τὴν Πουλχερία καὶ τὴ Μαρία.

Ἡ αὐτοκράτειρα Θεοδώρα διαδραμάτισε σημαντικὸ ρόλο στὴν πολιτικὴ καὶ θρησκευτικὴ πάλη γύρω ἀπὸ τὸ ζήτημα τῆς λατρείας ἢ ὄχι τῶν εἰκόνων, ποὺ εἶχε ξεκινήσει ἤδη ἀπὸ τὸ 730 μ.Χ., ἀπὸ τὸν ἱδρυτὴ τῆς δυναστείας τῶν Ἰσαύρων Λέοντα τὸν Γ. Ἡ διαμάχη αὐτὴ χώρισε τὸ Βυζάντιο σὲ δύο μέρη στοὺς εἰκονολάτρες καὶ στοὺς εἰκονομάχους. Ὁ αὐτοκράτορας Θεόφιλος ἀκολούθησε εἰκονομαχικὴ πολιτική. Μὲ βασανιστήρια, διώξεις καὶ καταστροφὴ ἱερῶν κειμηλίων καὶ εἰκόνων (π.χ. ἀσβέστωναν τὶς ἱερὲς Εἰκόνες).

Ἡ αὐτοκράτειρα Θεοδώρα ἔμεινε πιστὴ στὶς θρησκευτικὲς ἀρχὲς ποὺ εἶχε διδαχθεῖ ἀπὸ τοὺς γονεῖς της καὶ μαζὶ μὲ τὰ παιδία τῆς κρυφὰ στὰ διαμερίσματα τῆς ἀλλὰ καὶ σ'; ἐπισκέψεις στὴν μητέρα της, ἀπέδιδαν τὶς πρέπουσες τιμὲς στοὺς Ἁγίους. Ἀποκαλοῦσαν μητέρα καὶ παιδία τὶς ἱερὲς Εἰκόνες ''καλά νινιὰ'' γιὰ νὰ μὴν καταλάβει κάτι ὁ αὐτοκράτορας.

Τροφή,εξουσία και αγάπη

 

«Δεν είναι οι τροφές που θα καθορίσουν τη θέση μας απέναντι στο Θεό», λέει ο Απόστολος Παύλος στους Κορινθίους (Α’Κορ. 8, 8). 

 Η τροφή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι αυτή που δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να επιβιώσει, να έχει την ενέργεια εκείνη που χρειάζεται για να μπορεί να αντέξει τις δοκιμασίες της ζωής, να εργαστεί, να αναπληρώσει τον κόπο του, αλλά και να χαρεί. Γιατί η τροφή ικανοποιεί τις ανθρώπινες αισθήσεις και κάνει τον άνθρωπο να μοιράζεται χρόνο με τους άλλους, να δοκιμάζει την δημιουργικότητά του κατά την παρασκευή της, να εξετάζει πόση αγάπη βγάζει όταν την παρασκευάζει και για τον εαυτό του και για τους άλλους, αλλά και όταν την καταναλώνει, επειδή κρίνοντας τα κίνητρα αυτού που την έχει ετοιμάσει. 

  Η τροφή είναι δώρο του Θεού όχι μόνο στον άνθρωπο, αλλά και σε όλη την κτίση. Η τροφή είναι το όπλο για να παλέψει ο άνθρωπος εναντίον και εντός του χρόνου στον οποίο ζει. Η τροφή είναι εκείνη που τον βοηθά να αντέξει τις επιθέσεις της φθοράς. Αλλά και όταν ο άνθρωπος νιώθει ότι ο χρόνος τον νίκησε, δηλώνει την ήττα του παραιτούμενος από την τροφή. Ο άνθρωπος όμως μπορεί και να «είναι ό,τι τρώει», όπως αναφέρει ένας υλιστής φιλόσοφος, ο Φόιερμπαχ. Μπορεί να ζει για να τρώει. Μπορεί η τροφή να είναι όχι απλώς η μέριμνα, αλλά και η ηδονή του. Ένας πολιτισμός, όπως και ένας λαός, χαρακτηρίζονται και από τις τροφές που επιλέγουν να τους εκφράζουν. Και τελικά η τροφή ήταν και θα παραμείνει ένα σημείο –κλειδί στη στάση του ανθρώπου έναντι του κόσμου, στην εκζήτηση νοήματος στη ζωή του. 

Πως φτιάχνουν τα κόλλυβα οι μοναχοί στο Άγιον Όρος

Στο Άγιο Όρος, μνημόσυνο ξεχωριστό δεν γίνεται στους μοναχούς αλλά για τους κεκοιμημένους. Μνημονεύονται οι Ηγούμενοι της τελευταίας 100ετίας και οι ιερείς και μοναχοί της τελευταίας 30ετίας. Κόλλυβο γίνεται όποτε τοποθετείται στο ναό εικόνα για προσκύνηση. Το Σάββατο πάντως γίνεται οπωσδήποτε των κεκοιμημένων, εκτός αν τύχει απόδοση δεσποτικής γιορτής. Είναι ένα τσίγκινο πιατάκι με σταράκι βρασμένο που το βάζουν κάτω από την εικόνα του Χριστού.

Το κόλλυβο της πανήγυρης απαιτεί αληθινή ζαχαροπλαστική και αγιογραφική τέχνη. Συνήθως στην επιφάνειά του αγιογραφείται ο κτήτωρ ή ο Άγιος επ΄ ονόματι του οποίου τιμάται το καθολικό, π.χ. ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης στη Μεγίστη Λαύρα, ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου στην Μονή Βατοπεδίου.

Το συνηθισμένο κόλλυβο γίνεται ως εξής:

Πανηγύρεως ημέρα και αυτή ή, Ψυχοσάββατο ανέτειλε πάλι

π. ΚΩΝ. Ν. ΚΑΛΛΙΑΝΟΣ

«Τοὺς διανύσαντας τὸν τοῦ βίου δρόμον πίστει εὐσεβεῖ... ἤτοι, ... δεόμεθα ὑπὲρ μακαρίας μνήμης καὶ αἰωνίου ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν πάντων τῶν ἐπ᾿ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς κεκοιμημένων Ὀρθοδόξων χριστιανῶν... πατέρων, πάππων, προπάππων... διδασκάλων, συγγενῶν...»

Οἱ λέξεις, μέσα στὸ χειμωνιάτικο ἀπόβραδο, ἀκούγονται σὰν φτερουγίσματα πουλιῶν ποὺ σπεύδουν νὰ κουρνιάσουν σὲ πυκνὲς φυλλωσιές, καθὼς σιμώνει ἡ νύχτα. Κι ὄντως, φτερουγίζουν ἀπόψε αὐτὲς οἱ ἱερὲς οἱ λέξεις, ποὺ κομίζουν στὸν Οὐρανὸ τὴν ἱκέσιο καὶ φορτωμένη κατάνυξη καὶ δέος ἱερὸ προσευχή μας. Προσευχὴ γιὰ ἐκείνη τὴν κατηγορία τῶν ἀνθρώπων μας ποὺ μετοίκησαν γιὰ πάντα... Γιατὶ ἐλάχιστοι, δυστυχῶς, μποροῦν νὰ καταλάβουν τὸ εἰδικὸ βάρος ποὺ φέρει ἡ ἡμέρα αὐτή, τοῦ Ψυχοσάββατου ἡ θεοτίμητη ἡμέρα. Τοῦ Ψυχοσάββατου, ὅπου ἔχουν τὸ δικό τους τὸ Πανηγύρι οἱ Κεκοιμημένοι. Ναί, τὸ Πανηγύρι τους, τὸ ἰδιότυπο αὐτὸ Πανηγύρι μὲ τὸν χαρμολυπικό του τὸ χαρακτήρα. Τὸ Πανηγύρι μὲ τὴ σύναξη τῶν ὅσων πιστῶν, ποὺ τὴν φωτίζει τὸ νέφος τῶν Κεκοιμημένων. Γιὰ τοὺς ὁποίους καὶ Τὸν παρακαλοῦμε: «...Υἱοὺς ἀναστάσεώς σου ποίησον, Κύριε τῆς δόξης, τοὺς προκοιμηθέντας...». Ἐπειδὴ αὐτὴν τὴν ἡμέρα πρέπει νὰ τὴ βλέπουμε ὡς προέκταση τοῦ δικοῦ μας βίου, γιατὶ κάποτε θὰ ἐπιθυμοῦμε οἱ ἐπίγονοί μας, αὐτὴν τὴν ἡμέρα νὰ δέονται μὲ τὴν Ἐκκλησία: «...Τοὺς ἀφυπνώσαντας ἐκ τῆς τοῦ βίου νυκτός, ἡμέρας υἱοὺς δεῖξον, Κύριε...».

Πρόγραμμα Ακολουθιών Μ. Τεσσαρακοστής

Δε-Τρ-Τε-Πε:   Όρθρος-Ωρες-Εσπερινός                            07:00

    Δε-Τρ-Τε-Πε:   Μ. Απόδειπνο                                            17:00 
                                                                                                  
  

Τετάρτη        :  Προηγιασμένη Θ. Λειτουργία                    17:00

Παρασκευή  :   Προηγιασμένη Θ. Λειτουργία                    07:00

Παρασκευή  :   Χαιρετισμοί της Παναγίας                         19:00

Σάββατο       :   Όρθρος-Θ. Λειτουργία Ι. Χρυσοστόμου    07:00

    Κυριακή    :   Όρθρος-Θ. Λειτουργία Μ. Βασιλείου    06:45 

                    Κυριακή       :  Κτανυκτικός Εσπερινός                        17:00
                                                                                                             

Το θεμέλιο της αγάπης μεταξύ γονέων και παιδιών

π. Τέλλος Σ. Παπαδόπουλος

ΣΥΖΥΓΙΚΗ ΑΓΑΠΗ 

Ακούμε πολλές φορές μητέρες και πατέρες να διερωτώνται, ν' απορούν και να παραπονούνται «Τα παιδιά μας δεν μας υπακούνε!Εμείς τα συμβουλεύουμε, τα νουθετούμε και αυτά μας αγνοούν... Συνήθως κάνουν τα αντίθετα απο εκείνα που τους συμβουλεύουμε... Τι φταίει;»

Πολλές φορές εκείνο που φταίει είναι η απουσία της αγάπης.

Μα υπάρχει πατέρας ή μητέρα που να μήν αγαπάνε το παιδί τους;

Αυτό το ερώτημα πρέπει όλοι οι γονείς να το υποβάλουν στον εαυτό τους και κανείς να μη θεωρεί ως αυτονόητη την καταφατική απάντηση.

Η μεγάλη παρανόηση που υπάρχει σ' αυτό το ζήτημα είναι ότι οι γονείς βιώνουν την αγάπη τους προς το παιδί τους ανεξάρτητα απο την αγάπη που πρέπει να έχουν μεταξύ τους.

Σε μια περίπτωση ένας μαθητής είχε μια πάρα πολύ αλλόκοτη και ατίθαση συμπεριφορά στο σχολείο. Εκείνο που έκανε εντύπωση στους καθηγητές ήταν ότι τόσο ο πατέρας όσο και η μητέρα έδειχναν πολύ ενδιαφέρον και αγάπη για το άτακτο παιδί τους.Ένας εκπαιδευτικός ανέλαβε να ερευνήσει την περίπτωση σε βάθος. Διεπίστωσε ότι η ρίζα του προβλήματος ήταν η επικοινωνία των γονέων μεταξύ τους. Ο πατέρας αγαπούσε το παιδί του· η μητέρα αγαπούσε το παιδί της· όμως πατέρας και μητέρα δεν ήσαν αγαπημένοι μεταξύ τους... Και αυτό είχε σοβαρότατο αρνητικό αντίκτυπο στον ψυχισμό και τη συμπεριφορά του παιδιού.

Ο Όσιος Πατήρ ημών Βουκόλος, Επίσκοπος Σμύρνης - 6 Φεβρουαρίου

«Ο άγιος Βουκόλος από νεαρή ηλικία αγίασε τον εαυτό του και έγινε δοχείο του αγίου Πνεύματος. Αυτόν βρήκε δόκιμο και άξιο ο πανεύφημος και από τον Χριστό αγαπώμενος θείος Ιωάννης ο Θεολόγος, και τον χειροτόνησε Επίσκοπο και ποιμένα καλό της Εκκλησίας της Σμύρνης. Ο Βουκόλος, ο οποίος φωτιζόταν από το Άγιον Πνεύμα, οδηγεί στο φως της πίστεως του Χριστού τους ευρισκομένους στο σκοτάδι της πλάνης, και με το άγιο βάπτισμα τους κάνει υιούς ημέρας, σώζοντάς τους από μύρια ανήμερα θηρία. Αυτός λοιπόν, πριν  φύγει από τη ζωή αυτή, χειροτόνησε και έβαλε ποιμένα και Διδάσκαλο των λογικών προβάτων στην ίδια πόλη, τη Σμύρνη, τον μακάριο Πολύκαρπο, οπότε και εκοιμήθη εν Κυρίω. Όταν το τίμιο σώμα του το έθεσαν κάτω από τη γη, ο Θεός έκανε να ανατείλει φυτό, που παρέχει ιάσεις μέχρι σήμερα».

Άγιος Φώτιος ο Μέγας

Ο Μέγας Φώτιος έζησε κατά τους χρόνους που βασίλευσαν οι αυτοκράτορες Μιχαήλ (842 – 867 μ.χ.), υιός του Θεοφίλου, Βασίλειος α’ ο Μακεδών (867 – 886 μ.χ.) και ο Λέων στ’ ο Σοφός (886 – 912 μ.χ.), υιός του Βασιλείου.

Γεννήθηκε περί το 810 μ.χ. στην Κωνσταντινούπολη από ευσεβή και επιφανή οικογένεια, που αγωνίσθηκε για την τιμή και προσκύνηση των ιερών εικόνων. Οι γονείς του ονομάζονταν Σέργιος και Ειρήνη και καταδιώχθηκαν επί του εικονομάχου αυτοκράτορα Θεοφίλου (829 – 842 μ.χ.).

Ο Άγιος Σέργιος, του οποίου τη μνήμη τιμά η Εκκλησιά στις 13 Μαΐου, ήταν αδελφός του πατριάρχου Ταρασίου (784 – 806 μ.χ.) και περιπομπεύθηκε δέσμιος από το λαιμό ανά τις οδούς της Κωνσταντινουπόλεως, στερήθηκε την περιουσία του και εξορίσθηκε μετά της συζύγου του και των παιδιών του σε τόπο άνυδρο, όπου από τις ταλαιπωρίες πέθανε ως ομολογητής.

Ο ιερός Φώτιος διέπρεψε πρώτα στα ανώτατα πολιτικά αξιώματα.

Όταν με εντολή του αυτοκράτορα απομακρύνθηκε βιαίως από τον πατριαρχικό θρόνο ο πατριάρχης Ιγνάτιος, ανήλθε σε αυτόν, το έτος 858 μ.χ., ο ιερός Φώτιος, ο οποίος διακρινόταν για την αγιότητα του βίου του και την τεράστια μόρφωση του.

Ο άγιος άσωτος και ο εύσπλαχνος πατέρας

+π. Μωυσή Μοναχού Αγιορείτη

Ο σκανδαλώδης σεβασμός της ελευθερίας

Στην παραβολή του ασώτου ο Θεός πατέρας σέβεται καταπληκτικά την ανθρώπινη ελευθερία και βούληση. Ο πατέρας της παραβολής δεν νοιάζεται για το κύρος του, για το τι θα πει ο κόσμος, ότι θα χάσει το στήριγμα, τον βοηθό του το παιδί του. Λυπάται για τη φυγή μα δεν θέλει να την αποτρέψει ενώ μπορεί. Σκανδαλίζει μερικές φορές αυτή η μεγάλη ελευθερία του Θεού. Θα θέλαμε να μας είχε πιο περιορισμένους. Δεν ξέρουμε να εκτιμούμε και να χαιρόμαστε την ελευθερία. Η αγάπη του πατέρα είναι λίαν αρχοντική. Θέλει πλησίον του αγαπητά παιδιά και όχι σκλάβους και δούλους ανελεύθερους, φοβισμένους, τρομαγμένους. Τον αφήνει να καταχρασθεί την ελευθερία του, παιχνίδι πολύ επικίνδυνο. Τα ξυλοκέρατα, ξέρετε, είναι γλυκά στην αρχή και στυφά στο τέλος όπως και αμαρτία. Δίχως Θεό ο άνθρωπος πεινά, διψά και είναι μόνος. Πείνα και δίψα ακόρεστη, μοναξιά φοβερή. Το κυνηγητό της ηδονής έφερε ανυπόφορη οδύνη. Όμως η μεγάλη αγάπη του πατέρα τον συνόδευε πάντοτε. Δεν τον έκανε να τη λησμονήσει και να απογοητευθεί. Ήταν απόλυτα βέβαιος για την αγάπη του πατέρα του και αυτό τον έσωσε. Τον έσωσε ακόμη η μη αργοπορία και η μη αναβολή. Η σωτήρια σκέψη έγινε αμέσως πράξη.

Ο πατέρας τον περιμένει, τόση ήταν η αγάπη του. Έτσι λέγουν οι άγιοι πατέρες: η ευαγγελική αυτή περικοπή μόνο αν σωζόταν από όλο το ευαγγέλιο,αρκούσε για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η δε παραβολή δεν θα έπρεπε να λέγεται του ασώτου υιού αλλά του εύσπλαγχνου πατέρα.

Υπαπαντή

Η Υπαπαντή του Χριστού δείχνει ότι ο Χριστός είναι η ζωή και το φως των ανθρώπων και ότι ο άνθρωπος πρέπει να αποβλέπει στην απόκτηση αυτού του ενυποστάτου φωτός και της ενυποστάτου ζωής. Η Εκκλησία ψάλλει παρακλητικά: «Λάμπρυνον μου την ψυχήν και το φως το αισθητόν, όπως ίδω καθαρώς και κηρύξω σε Θεόν».

Για να κήρυξη κανείς τον Θεό πρέπει να τον δει καθαρά. Μόνον οι ορώντες τον Θεό ή τουλάχιστον εκείνοι πού δέχονται την πείρα των ορώντων, μπορούν να γίνονται διδάσκαλοι. Αλλά, για να δη κανείς τον Θεό πρέπει προηγουμένως να λαμπρυνθεί, να φωτισθεί ως προς την ψυχή και τις σωματικές αισθήσεις. Τότε η εορτή της Υπαπαντής του Χριστού γίνεται και εορτή της υπαπαντής του κάθε πιστού.

Ἡ ζωή ὡς προσμονή

Schmemann Alexander (Protopresbyter (1921-1983))

Μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο συνεχοῦς ἀπώλειας δυνάμεων, μὲ σειρὲς χημειοθεραπειῶν ποὺ τοῦ προκαλοῦσαν ναυτία καὶ τὸν ἐξασθένιζαν ὅλο καὶ περισσότερο, ὁ π. Ἀλέξανδρος Σμέμαν ἔγραψε ἕνα κείμενο γιὰ τὸ ραδιόφωνο στὰ μέσα Νοεμβρίου 1983 γιὰ νὰ μεταδοθεῖ τὴν ἡμέρα τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου, στὶς 2 Φεβρουαρίου. Κοιμήθηκε εἰρηνικὰ στὶς 13 Δεκεμβρίου 1983.

«Τί ἐντυπωσιακὴ καὶ ὄμορφη εἰκόνα, ὁ ἡλικιωμένος ἄντρας νὰ κρατᾶ στὰ χέρια του τὸ παιδί, καὶ πόσο παράξενα εἶναι τὰ λόγια του: «ὅτι εἶδον ὁ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν Σου…» Ἀναλογιζόμενοι αὐτὰ τὰ λόγια ἀρχίζουμε νὰ ἐκτιμοῦμε τὸ βάθος αὐτοῦ τοῦ περιστατικοῦ καὶ τὴ σχέση του μέ μᾶς, μὲ μένα, μὲ τὴν πίστη μας.

Ὑπάρχει τίποτα πιὸ χαρμόσυνο ἀπὸ ἕνα ἀντάμωμα, μία «ὑπαπαντὴ» μὲ κάποιον ποὺ ἀγαπᾶς; Εἰλικρινὰ τὸ νὰ ζεῖς σημαίνει νὰ προσμένεις, νὰ προσβλέπεις στὴ συνάντηση. Ἡ ὑπερβατικὴ καὶ ὄμορφη προσμονὴ τοῦ Συμεὼν αὐτὸ δὲ συμβολίζει; Ἄραγε δὲ συμβολίζει τὴν προσδοκία ἡ μακρόχρονη ζωή του, αὐτὸς ὁ προβεβηκὼς σὲ ἡλικία ἄντρας, ὁ ὁποῖος περνᾶ ὅλη του τὴ ζωὴ περιμένοντας τὸ φῶς ποὺ φωτίζει ὅλους καὶ τὴ χαρὰ ποὺ τὰ πάντα πληροῖ; Καὶ πόσο ἀπρόσμενα, πόσο ὑπερβολικὰ καλὰ ἔρχονται τὸ ἀπὸ καιρὸ ἀναμενόμενο φῶς καὶ ἡ χαρὰ στὸν ὑπέργηρο Συμεὼν μέσω ἑνὸς παιδιοῦ!