ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΙΑΜΑΤΩΝ

             

              Ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό και επισκέπτονται τους ναούς, τα προσκυνήματα, τα μοναστήρια είναι και η ανάγκη να έχουν υγεία, τόσο οι ίδιοι όσο και οι οικείοι τους. Ο χριστιανισμός βρήκε μεγάλη ανταπόκριση στον κόσμο και προσέλκυσε πολλούς, όταν οι άνθρωποι έβλεπαν πως στην νέα πίστη υπήρχα οι χαρισματούχοι για την υγεία, «τα χαρίσματα ιαμάτων» (Α’ Κορ. 12, 28). Αυτοί ακολουθούσαν το παράδειγμα του Χριστού, ο οποίος«διήλθε τον κόσμον ευεργετών και ιώμενος πάντας» (Πράξ. 10, 38). Η πίστη τους έδινε ένα χάρισμα μοναδικό και εντυπωσιακό. Ακόμη και με την σκιά τους να γιατρεύουν. Να γιατρεύουν αγγίζοντας με τα χέρια τους. Να γιατρεύουν με τον λόγο και την προσευχή. Να ανταποκρίνονται στην λαχτάρα για ζωή και να δείχνουν ότι η οδός της Βασιλείας του Θεού συνεπάγεται την απαλλαγή από τον πόνο της αρρώστιας, τον φόβο του θανάτου, την απελπισία της ήττας από την φθορά, τον χρόνο και τα πάθη. Οι χαρισματούχοι των ιαμάτων νικούσαν τους φυσικούς νόμους και έδιναν στους πλησίον τους ζωή. Αυτό δεν σήμαινε ότι οι ίδιοι ήταν άτρωτοι από την φθορά ή από τις επιθέσεις του πονηρού ή από την δύναμη της εξουσίας. Στα συναξάρια όμως των αγίων εκείνης της εποχής βλέπουμε ότι ο διάβολος και τα όργανά του, παρότι μεταχειρίζονταν πολλά απάνθρωπα μέσα και υπέβαλλαν τους πιστούς σε μαρτύρια, εντούτοις έπρεπε να φτάσουν στην  χαριστική βολή του αμετάκλητου τρόπου θανάτου, όπως ο αποκεφαλισμός ή ο λογχισμός ή η πυρά ή και η σταύρωση ακόμη, για να τους νικήσουν οριστικά. Οι Άγιοι έβλεπαν τον Χριστό, ο Οποίος αποκαθιστούσε το σώμα τους υγιές και τους έδινε την δύναμη να αντέξουν και σε άλλα μαρτύρια που ήταν βέβαιο ότι θα υποστούν.

Εγκώμιο στους αγίους Αποστόλους

Οσιος Εφραίμ ο Σύρος

Χαίρετε, άγιοι Απόστολοι, βασιλείς του Χριστού· διότι σ’ εσάς εμπιστεύθηκε την επουράνια και την επίγεια βασιλεία. Σας έδωσε την εξουσία να κυβερνάτε και να φροντίζετε και τους δυο θρόνους, θέλοντας από τη μια να αποκατασταθεί η κληρονομιά της επίγειας βασιλείας, από την άλλη να αστράψει η δόξα, να πλεονάσει η ομορφιά, να φανερωθεί το φως, να γίνουν γνωστά τα μυστήρια, να κηρυχθεί η δύναμη της επουράνιας βασιλείας.

Χαίρετε εσείς που είστε το άλας της γης, που ποτέ δεν μπορεί να χάσει τη δύναμή του. Χαίρετε εσείς που είστε το φως του κόσμου (Ματθ. 5:13-14), που μένει στην ανατολή και λάμπει παντού, που φωτίζει αυτούς που βρίσκονται στο σκοτάδι, που καίει χωρίς ξύλα. Το λυχνάρι είναι ο Χριστός, και λυχνοστάτης ο Πέτρος, και λάδι η χορηγία του Αγίου Πνεύματος.

Χαίρετε εσείς που είστε το φως του κόσμου, στο οποίο υποχωρεί η νύχτα όλη· που δεν το σκιάζει η νεφέλη, δεν το αντιμάχεται η καταιγίδα, ούτε η λαίλαπα το πλησιάζει, απεναντίας φωτίζονται μ’ αυτό τα σκοτάδια που έχουμε μέσα μας, φανερώνονται τα κρυφά, διασαφηνίζονται τα ασαφή, καθαρίζονται οι λογισμοί.

Ο ύμνος της Αγάπης

προς Κορινθίους επιστολή Α', ιβ' 27-31 και ιγ' 1-8

Ὑμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους. Καὶ οὓς μὲν ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν. Μὴ πάντες ἀπόστολοι; Μὴ πάντες προφῆται; Μὴ πάντες διδάσκαλοι; Μὴ πάντες δυνάμεις; Μὴ πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; Μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; Μὴ πάντες διερμηνεύουσι; Ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείτονα. Καὶ ἔτι καθ' ὑπερβολὴν ὁδὸν ὑμῖν δείκνυμι.

Κανένα μονοπάτι όμως δεν έχει νόημα εάν αυτά που μαθαίνουμε δεν τα εφαρμόζουμε στην πράξη.

Κάποτε ζούσε ένας άνθρωπος που του άρεσε να ακούει τη διδασκαλία κάποιου σοφού, ποτέ όμως δεν έμπαινε στον κόπο να κάνει πράξη τα όσα άκουγε.

Όταν ο παπαγάλος του, ο οποίος μπορούσε να μιλάει καλά, τον ρώτησε πού πήγαινε κάθε μέρα, εκείνος απάντησε ότι επιθυμούσε να μάθει περισσότερα για τον Θεό και την ελευθερία. Αυτός ήταν και ο λόγος που πήγαινε να ακούσει τα λόγια του σοφού.

Ο παπαγάλος τότε τον έβαλε να ρωτήσει τον σοφό πώς θα μπορούσε κι εκείνος να απελευθερωθεί.

Η ψυχή είναι πολύ βαθιά και μόνο ο Θεός τη γνωρίζει…

Άγιος Πορφύριος

Όταν η ψυχή είναι ταραγμένη, θολώνει το λογικό και δε βλέπει καθαρά. Μόνο, όταν η ψυχή είναι ήρεμη, φωτίζει το λογικό, για να βλέπει καθαρά την αιτία κάθε πράγματος.

Η ψυχή είναι πολύ βαθιά και μόνο ο Θεός τη γνωρίζει. Γιατί να κυνηγάμε τα σκοτάδια;

Να, θα ανάψουμε το φως και τα σκοτάδια θα φύγουν μόνα τους. Θα αφήσουμε να κατοικήσει σ’ όλη την ψυχή μας ο Χριστός και τα δαιμόνια θα φύγουν μόνα τους.

Όταν έρθει μέσα μας ο Χριστός, τότε ζούμε μόνο το καλό, την αγάπη για όλο τον κόσμο. Το κακό, η αμαρτία, το μίσος εξαφανίζονται μόνα τους, δεν μπορούν, δεν έχουν θέση, να μείνουν.

Να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς το Χριστό και τους ανθρώπους. Μόνο  έτσι  γεμίζει η ψυχή.

Το καλύτερο από όλα τα μνημόσυνα...

Αγιος Παϊσιος

Το καλύτερο από όλα τα μνημόσυνα που μπορούμε να κάνουμε για τους κεκοιμημένους είναι η προσεκτική ζωή μας, ο αγώνας που θα κάνουμε, για να κόψουμε τα ελαττώματά μας και να λαμπικάρουμε την ψυχή μας. Γιατί η δική μας ελευθερία από τα υλικά πράγματα και από τα ψυχικά πάθη, εκτός από την δική μας ανακούφιση, έχει ως αποτέλεσμα και την ανακούφιση των κεκοιμημένων προπάππων όλης της γενιάς μας. Οι κεκοιμημένοι νιώθουν χαρά, όταν ένας απόγονός τους είναι κοντά στον Θεό.

Αν εμείς δεν είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, τότε υποφέρουν οι κεκοιμημένοι γονείς μας, ο παππούς μας, ο προπάππος μας, όλες οι γενεές. «Δες τι απογόνους κάναμε!», λένε και στενοχωριούνται. Αν όμως είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, ευφραίνονται, γιατί και αυτοί έγιναν συνεργοί να γεννηθούμε και ο Θεός κατά κάποιον τρόπο υποχρεώνεται να τους βοηθήση. Αυτό δηλαδή που θα δώση χαρά στους κεκοιμημένους είναι να αγωνισθούμε να ευαρεστήσουμε στον Θεό με την ζωή μας, ώστε να τους συναντήσουμε στον Παράδεισο και να ζήσουμε όλοι μαζί στην αιώνια ζωή.

Επομένως, αξίζει τον κόπο να χτυπήσουμε τον παλαιό μας άνθρωπο, για να γίνη καινός και να μη βλάπτη πια ούτε τον εαυτό του ούτε τους άλλους ανθρώπους, αλλά να βοηθάη και τον εαυτό του και τους άλλους, είτε ζώντες είναι είτε κεκοιμημένοι.

πηγή

Τὸ Γενέθλιον τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου

«Μετανοεῖτε ἤγγικε γὰρ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ».

Στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τρεῖς γεννήσεις γιορτάζομε: τῆς Θεοτόκου καὶ Ἀειπάρθενου Μαρίας, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Προφήτου Προδρόμου καὶ Βαπτιστῆ καὶ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ αὐτὸ διότι τὰ τρία αὐτὰ πρόσωπα ἔπαιξαν σημαντικὸ καὶ οὐσιαστικὸ ρόλο στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. 

Γιορτάζουμε τὴ γέννηση τῆς Θεοτόκου καὶ Ἀειπάρθενου Μαρίας, διότι ὑπῆρξε ἡ Μητέρα τοῦ ἐνσαρκωθέντα Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἀνέλαβε ὅλη τὴν ἀνθρώπινη φύση γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γίνεται τέλειος ἄνθρωπος, χωρὶς νὰ μειωθεῖ ἡ θεότητά Του, ἢ ἡ ἀνθρωπότητά Του νὰ γίνει θεότητα. Ἀλλά, οἱ δύο φύσεις ἑνώθηκαν ὑποστατικὰ στὸ ἕνα καὶ τέλειο Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, χωρὶς σύγχυση ἢ μίξη.

Ἡ ὑποστατικὴ ἕνωση τῶν δύο φύσεων στὸ ἕνα Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξε πραγματικὴ καὶ οὐσιαστική. Καὶ οὔτε ἡ Θεότητα μεταβλήθηκε σὲ ἀνθρωπότητα, οὔτε ἡ ἀνθρωπότητα μεταβλήθηκε σὲ θεότητα, ἀλλὰ ἡ κάθε φύση παρέμεινε ἀκέραιη καὶ ἀμετάβλητη. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἁγία Κόρη, ἡ Μαρία, δικαίως ὀνομάζεται καὶ ὁμολογεῖται Θεοτόκος, διότι τὸ ἐξ αὐτῆς γεννηθὲν εἶναι ἀληθινὸς καὶ τέλειος Θεός, ὁμοούσιος πρὸς τὸν Πατέρα. Μὲ τὴν τέλεια ὑπακοὴ τῆς Θεοτόκου θεραπεύτηκε ἡ παρακοὴ τῆς Εὔας. Ἡ προμήτωρ ἔγινε αἰτία νὰ εἰσχωρήσει ἡ ἁμαρτία καὶ μέσον αὐτῆς νὰ κυριαρχήσει ὁ θάνατος πάνω στὴν ἀνθρωπότητα• ἡ δευτέρα Εὔα, ἡ Θεοτόκος Μαρία, ἔγινε ἀφορμὴ νὰ εἰσέλθει ἡ Ζωὴ στὸν κόσμο. Μέσον τῆς Θεοτόκου, ὁ Πανάγιος Θεὸς ἔδωσε μία δεύτερη εὐκαιρία στὸ ἀνθρώπινο γένος. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ δική Της γέννηση εἶναι αἰτία καὶ πρόξενος χαρᾶς γιὰ ὅλο τὸν κόσμο.

Γιορτάζουμε τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ, διότι εἶναι ὁ ἐνσαρκωθεὶς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου, ὁ Ὁποῖος πρόσφερε τὴν μοναδικὴ Θυσία ὑπακοῆς ποὺ συμφιλίωσε τὸν ἄνθρωπο πρὸς τὸν Θεό. Μὲ τὴ Σταυρικὴ Θυσία ὁ Κύριος ἕνωσε ἐκεῖνα ποὺ ἡ παρακοὴ χώρισε καὶ κατάστησε ἀντίθετα καὶ ἐνάντια, δηλαδὴ ἀποξένωσε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ Δημιουργό του. Ἡ τριήμερος καὶ ἔνδοξος Ἀνάσταση, ποὺ ἐπακολούθησε, πρόσφερε στὸν ἄνθρωπο νέα ζωή, ἄνοιξε τὶς πύλες τοῦ Παραδείσου, κατάστησε τὸν ἄνθρωπο φίλο Θεοῦ, κληρονόμο τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν καὶ συγκληρονόμο μὲ τὸν Θεάνθρωπο Χριστό.

Τι είναι σχέση...

π. Λίβυος

O άλλος δεν είναι ο Θεός σου, είναι απλά ο άνθρωπος σου.

Με ότι σημαίνει αυτό. Λάθη, αδυναμίες, σφάλματα.

Όταν περιμένω από εκείνον να γίνει ο «θεραπευτής» ή ο «λυτρωτής» μου δυο πράγματα θα συμβούν.

Η θα τον κουράσω με τις προσδοκίες μου ή θα απογοητευθώ από το αποτέλεσμα, μια κι εκείνος είναι απλά ένας άνθρωπος όπως κι εγώ.  

Εάν δεν είμαστε μόνοι μας καλά, με τον εαυτό μας, δεν θα είμαστε ούτε με τον άλλο. 

Ο Θεός απαιτεί από μας να του προσφέρουμε την καρδιά μας

Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης

Όταν προσευχόμαστε, πρέπει την καρδιά μας να την υποτάσσουμε ολοσχερώς στη θέλησή μας, να τη στρέφουμε στο Θεό. Δεν πρέπει να ’ναι ψυχρή, πονηρή, ανειλικρινής, διπρόσωπη. Αλλιώς τί αξία θα ’χουν οι προσευχές μας ή η προετοιμασία μας για τη θεία μετάληψη; Μας είναι χρήσιμο κι ωφέλιμο ν’ ακούσουμε τη φωνή της οργής του Θεού:

«Εγγίζει μοι ο λαός ούτος τω στόματι αυτών και τοις χείλεσί με τιμά, η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ’ εμού» (Ματθ. ιε’ 8). Γι’ αυτό ας μη στεκόμαστε στην εκκλησία σε κατάσταση πνευματικής αδράνειας, αλλά να κάνουμε το πνεύμα μας ζωντανό, να καίει μέσα μας, ν’ ασχολείται με τη νοερά εργασία. Ακόμα κι οι άνθρωποι δεν εκτιμούν τις υπηρεσίες που τους προσφέρουμε ψυχρά, βαρετά, από συνήθεια. Κι ο Θεός απαιτεί από μας να του προσφέρουμε την καρδιά μας. «Δος μοι, υιέ, σην καρδίαν» (Παρ. κγ’26).

Μη προσεύχεσαι να γίνουν τα θελήματά σου, γιατί οπωσδήποτε δεν συμφωνούν με το θέλημα του Θεού

Άγιος Νείλος ο Ασκητής

Αγωνίσου να κρατήσης τον νου σου, κατά την ώρα της προσευχής. Αν επιθυμής να προσευχηθής σωστά,μη λυπήσης κανέναν άνθρωπο.Διαφορετικά προσεύχεσαι μάταια.Μη προσεύχεσαι να γίνουν τα θελήματά σου, γιατί οπωσδήποτε δεν συμφωνούν με το θέλημα του Θεού. Καλύτερα, καθώς έχεις διδαχθεί, λέγε στην προσευχή σου: «Γενηθήτω το θέλημά Σου εν εμοί»

Και σε κάθε πράγμα έτσι να ζητάς από Εκείνον, να γίνη το θέλημά Του, γιατί ο Θεός θέλει το αγαθόν και συμφέρον της ψυχής σου. Ενώ εσύ δεν ζητείς πάντοτε το συμφέρον σου. 

Όταν προσεύχεσαι φύλαγε δυνατά την μνήμη σου, να μην βάζη εμπρός σου τα δικά σου, αλλά να παρακινής τον εαυτό σου να εννοή και να αντιλαμβάνεται μπροστά σε ποιόν βρίσκεται. Γιατί ο νους έχει στην φύση του να παρασύρεται παρά πολύ από την μνήμη στον καιρό της προσευχής. Μη φαντασθής κανένα σχήμα για τον Θεό όταν προσεύχεσαι, ούτε να επιτρέπης στον νου σου να μορφωθή σύμφωνα με κάποιαν μορφή, αλλά πλησίασε με άϋλον τρόπον τον Άϋλον και θα εννοήσης.

Προσευχητάριον Ορθοδόξου Χριστιανού, εκδόσεις « ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ» ΑΘΗΝΑ 1999

Ὁ Ἅγιος Ἰούδας ὁ Ἀπόστολος

Ὁ Ἀπόστολος Ἰούδας, ἕνας ἐκ τῶν 12 Μαθητῶν καὶ Ἀποστόλων τοῦ Κυρίου, ἦταν υἱὸς τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ μνήστορος Ἰωσὴφ Ἀλφαίου καὶ τῆς συγγενοῦς τῆς Θεοτόκου Μαρίας, ἀδελφὸς δὲ τοῦ ἐπίσης Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ ἐπιλεγομένου Ἀδελφοθέου.

Πρὸς διάκριση ἐκ τοῦ Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτου, στὸ μὲν τὸ κατὰ Λουκᾶ Εὐαγγέλιο (6, 16) καὶ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (1, 13) ἀποκαλεῖται Ἰούδας Ἰακώβου (ἀδελφὸς δηλαδὴ τοῦ Ἰακώβου), στὸ δὲ τὸ κατὰ Ματθαῖο (10, 3) καὶ Μάρκο (Γ’, 18) ὀνομάζεται Θαδδαῖος ἢ Λεββαῖος. Ὁ συγγραφέας τῆς Ἐπιστολῆς Ἰούδα χαρακτηρίζεται σαφῶς «Ἰούδας... ἀδελφὸς δὲ τοῦ Ἰακώβου».

Κάποτε ήμουν Έλληνας...

«Κάποτε ήμουν Έλλην Ηπειρώτης, 1914... υποχώρησα και δέχθηκα να με ονομάσουν βόρειο-Ηπειρώτη το 1923. Μου είπαν έτσι ότι θα εξασφαλίσουν όλα μου τα δικαιώματα… Να μην φοβάμαι. Έπεσα και κοιμήθηκα και ξύπνησα το 1945 να ανακαλύψω ότι πλέον ήμουν Μειονοτικός (το τι μειονότητα δεν το λέγαν). Ξανακοιμήθηκα και ξύπνησα το 1991 Αλβανός.

Κάποτε ήμουν Έλλην Κύπριος, μου είπαν να δεχθώ ότι υπάρχουν και Τούρκοι στο νησί και δεν είναι σωστό να μην νοιώθουν και αυτοί ίσιοι. Το δέχθηκα, τι κι αν ήταν το ίδιο μου το αίμα εξισλαμισμένο με την βία. Έτσι έπεσα και κοιμήθηκα. Ξύπνησα Ελληνοκύπριος και ο αδελφός μου Τουρκοκύπριος. Τώρα μου λένε να μην λέω πώς είμαι Έλληνας… Κάνει κακό στην ειρήνη και την ευημερία της Ανατολικής Μεσογείου. Έτσι και ‘γω λέω είμαι Κύπριος σκέτο. Νιώθω όμορφα γιατί μου χαϊδεύουν την πλάτη οι ξένοι.

Πως καταλαβαίνει κανείς αν ένα γεγονός είναι πράγματι από τον Θεό ή αν είναι από τον διάβολο;

-Γέροντα, πως καταλαβαίνει κανείς αν ένα γεγονός είναι πράγματι από τον Θεό ή αν είναι από τον διάβολο;

-Φαίνεται αυτό. Αν δεν είναι από τον Θεό, του φέρνει ο διάβολος λογισμούς υπερήφανους. Ύστερα, όσα κάνει ο διάβολος είναι χοντρά, φθάνει σε βλάσφημα πράγματα.

Είχε έρθει μια φορά στο Καλύβι ένας πλανεμένος και δαιμονισμένος. Του είπα μερικά πράγματα και τον βοήθησα.

Φῶς τοῦ σώματος εἶναι ὁ ὀφθαλμός

Anthony Bloom 

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Συναντᾶμε τὸν κόσμο, τὸν γνωρίζουμε μέσα ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις μας· καὶ μὲ τὶς αἰσθήσεις δὲν ἔχουμε μόνο ἐπίγνωση τοῦ κόσμου, ἀλλά ὑπάρχουμε κιόλας σ’ αὐτόν. Ὅλες οἱ αἰσθήσεις μᾶς φέρνουν σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸν κόσμο τῶν πραγμάτων γύρω μας, ἀλλὰ ἐπίσης μᾶς δημιουργοῦν ἄμεσα συναισθήματα καὶ ἐντυπώσεις ποὺ κάποιες φορὲς μᾶς ἀλλοιώνουν πολὺ βαθειά.

Ἡ ὅραση μας, γιὰ τὴν ὁποία μιλᾶ ὁ Κύριος στὸ Εὐαγγέλιο Του, εἶναι ὁ μόνος δρόμος ἀπὸ τὸν ὁποῖο μποροῦμε νὰ ἔχουμε ἐπίγνωση τοῦ κόσμου μὲ ἠρεμία, μὲ πλήρη κατάπαυση ὅλων τῶν δυνάμεων τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ἐπίσης ὑπὸ τὴν προυπόθεση, ὅπως ὁ Κύριος τὸ θέτει, ὁ ὀφθαλμὸς μας νὰ εἶναι ἁπλός, νὰ εἶναι φῶς, ποὺ θὰ ἐπιτρέπει νὰ εἰσέρχεται στὴν συνείδηση μας μόνο τὸ φῶς.

Ἕνας ἀπὸ τοὺς σύγχρονους Ἄγγλους συγγραφεῖς μᾶς δίνει δύο εἰκόνες ποὺ πιστεύω θὰ μᾶς ἐπιτρέψουν νὰ κατανοήσουμε κάτι ἀπὸ αὐτὸ τὸ κείμενο τοῦ Εὐαγγελίου· στὸ μυθιστόρημα του “All Hallows’ Eves”, ὁ Τσάρλς Οΐλιαμς μᾶς παρουσιάζει μιὰ νέα γυναῖκα ποὺ πεθαίνει σ’ ἕνα ἀτύχημα, καί τῆς ὁποίας ἡ ψυχὴ σταδιακὰ βρίσκει τὸν δρόμο πρὸς ἕναν νέο κόσμο.

Η γκαστρωμένη χύτρα

Ένας άνθρωπος ζήτησε μια φορά από το γείτονά του μια χύτρα δανεική. Ο ιδιοκτήτης της χύτρας δεν ήταν και πολύ φιλότιμος, αλλά ένιωσε υποχρεωμένος να του τη δώσει.

Ύστερα από τέσσερις μέρες, ο γείτονας δεν του είχε επιστρέψει τη χύτρα. Με πρόφαση ότι τη χρειαζόταν, πήγε να τη ζητήσει.

«Τώρα μόλις ετοιμαζόμουν να σου τη φέρω… Ήταν δύσκολη η γέννα!»

«Μα ποια γέννα;»

«Της χύτρας»

«Τι;»

«Α, δεν το ήξερες; Η χύτρα ήταν γκαστρωμένη».

Ο πόνος της μετάνοιας

Μάρως Βαμβουνάκη

Με μοναδική ανθρωπογνωσία και φιλευσπλαχνία, ιδίως με ελευθερία, ο Χριστιανισμός προσφέρει συνεχώς εξόδους για λύτρωση από τον μισητό μας εαυτό – τον χειρότερο δηλαδή εχθρό μας – μέχρι την τελευταία μας πνοή. Το δώρο της δυνατότητας για μεταμέλεια – ανά πάσα στιγμή μεταμέλεια – είναι το κλειδί της φυλακής και προσφέρεται κάθε λεπτό που ζούμε, μέχρι το έσχατο. Μια τέτοια μετάνοια – αλλαγή σκέψης και στάσης, δηλαδή – θα μας συμφιλιώσει με την ψυχή μας και με τον κόσμο όλο. Γιατί, όλο το λέμε, όποιος δεν αγαπά τον εαυτό του κανέναν δεν μπορεί να αγαπήσει. Όλο το λέμε, ο εγωιστής δεν αγαπά τον εαυτό του, αγωνίζεται ασύστολα, εκβιαστικά να τον αγαπήσουν οι άλλοι ακριβώς γι’ αυτό, γιατί εκείνος τον εαυτό του τον αντιπαθεί, τον αμφισβητεί και τον φοβάται, θέλει διαρκώς ενίσχυση και έξωθεν καλή μαρτυρία.

Όμως τι είναι μετάνοια; Εκείνη η μετάνοια που θα ξαλαφρώσει, θα εμπνεύσει τη συγχώρεση, τη συγχώρεση εκείνων που βλάψαμε και – κυρίως, το πιο δύσκολο – τη συγχώρεση τη δική μας προς εμάς;

Το Τρελό Νερό

Φώτης Κόντογλου

Μια φορά,λέγει ο μύθος,ήτανε ένας σουλτάνος καλός και δίκαιος κι ήτανε και αστρολόγος. Μια μέρα ο βεζύρης λέγει του σουλτάνου πως είδε κάποια σημάδια στον ουρανό, πως θα βρέξει στον κόσμο ένα τρελό νερό και πως όποιος το πιει αυτό το νερό, θα τρελαίνεται και πως όλοι οι άνθρωποι που ζούνε στην επικράτειά τους θα το πιούνε και θα χάσουνε τα λογικά τους και δεν θα νιώθουνε πια τίποτα μήτε τι είναι σωστό και τι ψεύτικο, μήτε τι είναι καλό και τι είναι κακό, μήτε τι είναι νόστιμο και τι είναι άνοστο, μήτε τι είναι δίκιο και τι είναι άδικο.

Σαν τ΄άκουσε αυτά τα λόγια ο σουλτάνος, γυρίζει και λέγει στο βεζύρη:

-"Αφού θα τρελαθεί όλος ο κόσμος, πρέπει να κοιτάξουμε να μην τρελαθούμε κι εμείς, γιατί αλλιώς πώς θα τους κρίνουμε με δικαιοσύνη;"

Toυ λέγει ο βεζύρης πως ο λόγος του είναι σωστός και πως θα ΄πρεπε να προστάξει να μαζέψουνε από το καλό νερό που πίνανε και να το φυλάξουνε μέσα στις στέρνες,για να μην πίνουνε από το χαλασμένο και κρίνουνε παλαβά κι άδικα, μα δίκια όπως έχουνε χρέος. Έτσι κι έγινε.

Τὸ κάλεσμα τῶν Ἀποστόλων

Anthony Bloom 

Εἶναι βασικὸ γιὰ ἐμᾶς νὰ κατανοήσουμε τὴ σχέση ποὺ ὑπάρχει ἀνάμεσα στὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἀποστόλους. Ἄν μελετᾶτε τὸ Εὐαγγέλιο, θὰ δεῖτε ὅτι οἱ Ἀπόστολοι καὶ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς γεννήθηκαν καὶ ἔζησαν στὴν ἴδια περιοχή. Ὁ Χριστὸς ἦρθε νὰ ζήσει σὰν παιδὶ στὴν Ναζαρέτ∙ οἱ Ἀπόστολοι ἔζησαν ὅλοι γύρω ἀπὸ τὸν τόπο Του. Δὲν γνωρίζουμε τίποτα ἀπὸ τὰ νεανικὰ χρόνια αὐτῶν τῶν ἀνδρῶν, ἀλλὰ ἄν σκεφτοῦμε ὅτι ἡ Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας βρισκόταν σὲ ἀπόσταση μικρότερη τῶν 4 μιλίων ἀπὸ τὴν Ναζαρέτ, ὅτι ὅλες οἱ πόλεις καὶ τὰ χωριὰ, ὅπου ὁ Πέτρος, ὁ Ἀνδρέας, ὁ Ἰωάννης καὶ ὁ Ἰάκωβος καὶ οἱ ἄλλοι μαθητὲς ἔζησαν, βρίσκονταν γύρω ἀπὸ τὸ ἴδιο μέρος, μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε ὅτι εἶχαν συναντήσει δεῖ καὶ ἀκούσει τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς παιδὶ καὶ ὡς νέο.

Δὲν γνωρίζουμε κάτι γιὰ τὴν ἐπιρροὴ τῆς προσωπικότητας Του, καθὼς μεγάλωνε ἁρμονικὰ εἰς ἄνδρα τέλειον, ἀπὸ ἀπόψεως πνευματικῆς σοφίας καὶ ἀρετῆς, ἀλλὰ ὑπῆρχαν μεταξύ τους δεσμοὶ οἰκειότητας. Οἱ μαθητὲς τοῦ Ἰωάννη, ὁ Ἀνδρέας καὶ ὁ Ἰωάννης, ἦταν μαθητὲς ἑνὸς ἐξαδέλφου τοῦ Κυρίου. Ὁ Ἰάκωβος ἦταν ἀδελφὸς τοῦ Ἰωάννη, ὁ Πέτρος ἦταν ἀδελφὸς τοῦ Ἀνδρέα. Ὅταν πρῶτοι συνάντησαν τὸν Χριστὸ, ἀναζήτησαν τοὺς φίλους τους Ναθαναήλ καὶ Φίλιππο. Ἀκόμα τὰ λόγια τοῦ Ναθαναήλ: «Μπορεῖ κάτι καλὸ νὰ προέλθει ἀπὸ τὴν Ναζαρέτ;» δὲν εἶναι παράξενα. Τι θὰ ἔλεγε ὁ κάθενας μας, ἄν τοῦ ἔλεγαν ὅτι ὁ Θεὸς ὁ ἴδιος ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ζεῖ σ’ἕνα χωριὸ 4 μίλια μακριὰ ἀπὸ τὸ χωριό του; 

Ο μοναχός που δέχτηκε το χαστούκι και νίκησε τον διάβολο!

Η ταπεινοφροσύνη στολίζει τον άνθρωπο. Ο ταπεινός άνθρωπος όπου και αν σταθεί, όπου και αν βρεθεί, σκορπάει μία κατά κάποιο τρόπο μυστηριώδη χάρη και γίνεται αγαπητός και προσφιλής.

Την ταπείνωσιν οι δαίμονες την τρέμουν, όπως ακριβώς συνέβη και με έναν υποτακτικόν: Ένας Χριστιανός είχε μία κόρη δαιμονισμένη και την επήγε σε πολλούς γιατρούς αλλά δεν βρήκε την θεραπεία της.

Αυτός ο Χριστιανός είχε ένα φίλο, πνευματικό άνθρωπο ο οποίος είχε σχέση με τους μοναχούς, και λέγοντάς του το παράπονο, τον πόνο του για το κορίτσι του, του λέγει εκείνος• «Το παιδί σου θα βρεί θεραπεία μόνον όταν καλέσεις ένα μοναχό, υποτακτικό, και έλθει στο σπίτι σου και κάνει μίαν ευχούλα, θα ιδείς αμέσως το παιδί σου θα γίνει καλά.

– Καί που θα τον βρω εγώ αυτόν τον μοναχό;

H Επιστήμη και Θρησκεία....

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός 

«Όταν εξετάζουμε τη σύγχρονη επιστήμη όπως αυτή δημιουργήθηκε από επιστήμονες σαν τον Λαμάρκ και τον Δαρβίνο, βλέπουμε την αντίθεση και θα έλεγα την απόλυτη ασυμφωνία που υπάρχει μεταξύ επιστήμης και θρησκείας σε θέματα που αφορούν τα βασικότερα προβλήματα της ύπαρξης και της γνώσης. Γι' αυτό, νους φωτισμένος και λογικός δεν μπορεί να δέχεται ταυτόχρονα και το ένα και το άλλο και πρέπει να επιλέξει μεταξύ θρησκείας και επιστήμης». 

Τα λόγια αυτά τα έγραψε 65 χρόνια πριν ένας γνωστός Γερμανός ζωολόγος, θερμός οπαδός του Δαρβίνου, ο Γέκκελ στο βιβλίο του «Τα μυστικά του κόσμου» που γνώρισε μεγάλη επιτυχία και όπως φαινόταν απέδειξε ότι η πίστη είναι ένας παραλογισμός. Λέει, λοιπόν, ο Γέκκελ ότι κάθε άνθρωπος με φωτισμένη διάνοια πρέπει να διαλέξει μεταξύ επιστήμης και θρησκείας και να ακολουθήσει είτε το ένα είτε το άλλο. Και θεωρεί απαραίτητο να αρνηθούν αυτοί οι άνθρωποι την θρησκεία διότι ένας άνθρωπος λογικός δεν μπορεί να αρνηθεί την επιστήμη. 

Η εξομολόγηση γίνεται σωστά όταν...

Είναι έγκαιρη, χωρίς αναβολές κι ολέθριες καθυστερήσεις. Όπως και στις σωματικές αρρώστιες, με το πρώτο σύμπτωμα τρέχουμε αμέσως στο γιατρό, έτσι και με τις αμαρτίες, δεν πρέπει να τις αφήνουμε να γίνονται «χρόνιες παθήσεις».

Είναι απλή και σύντομη, χωρίς άκαιρα λόγια και περιττές διηγήσεις, αλλά μονάχα αυτά που απαιτούνται.

Είναι ταπεινή, χωρίς καυχησιολογίες και επίδειξη «αρετών», αλλά με το συναίσθημα της αμαρτωλότητάς μας. Δεν ρίχνουμε τα βάρη σε άλλους παρά μονάχα στον εαυτό μας. Δεν εξομολογούμαστε για λογαριασμό άλλων, αλλά για τον εαυτό μας.

Για εσένα χτυπάει η καμπάνα...

Παναγιώτου του Αργείου

Κάθε Κυριακή το ίδιο πράγμα… επτά η ώρα το πρωί, εκεί που ο ύπνος είναι πιο γλυκός από όλες τις άλλες ώρες, ένας ήχος ενοχλητικός έρχεται να σου χαλάσει την απόλαυση. «Νταν ντιν νταν». Βαριαναστενάζεις, αλλάζεις πλευρό και παρακαλάς να πάψει επιτέλους για να καταφέρεις ξανά να παραδοθείς στην αγκαλιά του Μορφέα.

Κι ενώ τα καταφέρνεις γύρω στις οκτώ ξανά αυτός ο ήχος « νταν, ντιν, νταν », «α δε θα τα πάμε καλά» σκέφτεσαι. Μια Κυριακή λες σου μένει κι εσένα και θες να κοιμηθείς. Κι εκεί που τα βλέφαρά σου βαραίνουν και είναι έτοιμα να κλείσουν για άλλη μια φορά, σαν κάποιος να το κάνει επίτηδες βρε αδελφέ, ξανά αυτός ο ήχος «νταν».

Εκεί είναι που φουντώνεις και ανοίγεις το στόμα σου και δεν ξέρεις τι λες: «και τι πράγματα είναι αυτά; Να μην μπορεί ένας άνθρωπος να κοιμηθεί; όλη τη βδομάδα δουλεύω, κανείς δε με σκέφτεται;» και άλλα τέτοια. Μα δε σoυ πέρασε ο λογισμός αδελφέ μου, πως ακριβώς επειδή Κάποιος σε σκέφτεται, για αυτό χτυπά η καμπάνα, επειδή Κάποιος δε θέλει να έρθει και να σε βρει να κοιμάσαι… «ανάξιος ο δούλος, ον ευρήσει ραθυμούντα».

Η καλλιέργεια της καρδιάς

Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτη

Η πάροδος των χρόνων δυστυχώς μας κάνει πιο οκνηρούς. Υπάρχει σωματική και ψυχική κόπωση και φθορά. Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα είναι να δει ο άνθρωπος την καρδιά του, να ελέγξει την σκέψη του, να γνωρίσει καλά τον εαυτό του. Μας τρομάζει το εσωτερικό μας κενό. Φοβόμαστε την αντιμετώπιση και την κουβέντα με τον εαυτό μας. Δεν μιλάμε για ένα άσκοπο σεριάνι στο παρελθόν, για μία ονειροπόλα οπισθοδρομική διάθεση. Είναι αναγκαία μια εν επιγνώσει ανάκριση του εαυτού μας. Τί έκανε και τί δεν έκανε, γιατί το έκανε και γιατί δεν το έκανε.

Υπάρχουν άνθρωποι, που δεν τους νοιάζει τί έκαναν και τί δεν έκαναν. Πρόκειται για αδιάφορους, χοντρόπετσους, ασυνείδητους και αδαείς. Είναι κι άλλοι ευαίσθητοι, λεπτολόγοι, σχολαστικοί και φοβισμένοι. Ούτε αυτοί είναι σωστοί. Το παρελθόν πέρασε. Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε σε αυτό και να το διορθώσουμε. Μπορούμε όμως να ταπεινωνόμαστε για τα τυχόν καλά μας και να μετανοούμε για τα λάθη μας. Πίνοντας οινοπνευματώδη ποτά, παίρνοντας διάφορες ναρκωτικές ουσίες και υπνωτικά δεν διορθώνεται το παρελθόν, δεν απολησμονιέται ούτε καλλιεργείται η καρδιά.

Ι. Αγρυπνία επί τη μνήμη του Αγίου Λουκά Επισκόπου Συμφερουπόλεως

     Ι. Μητρόπολις Πειραιώς

Ι. Ναός Αγίου Παντελεήμονος

    Πολιούχου Δραπετσώνας

ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ

Την Κυριακή 10 Ιουνίου 2018

θα τελεσθεί στο Ναό μας, 

Ι. Αγρυπνία 

επί τη μνήμη του

Αγίου Λουκά  

Επισκόπου Συμφερουπόλεως 

του ιατρού 

από τις 

22:30 - 01:30.

Ἡ ἀληθινὴ τιμὴ τῶν ἁγίων

Anthony Bloom 

Ἡ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ κατὰ τὴ μέρα τῆς Πεντηκοστῆς δὲ σπαταλήθηκε μάταια καὶ ἄσκοπα ἀπὸ τοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ. Καρπὸς της ὑπῆρξε ἡ ἁγιότητα. Ἔχοντας δεχτεῖ τὸν Κύριο μέσα στὶς ψυχές, μέσα στὶς ζωές τους, ἔδειξαν φανερὰ στὸ Θεὸ τὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη τους καὶ φανέρωσαν σ' ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη τί μπορεῖ νὰ κάνει ἡ θεϊκὴ ζωὴ ὅταν κατοικεῖ μέσα στὸν ἄνθρωπο.

Τὴν πρώτη Κυριακὴ μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ γιορτάζουμε τὴ μνήμη ὅλων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι, ὅπως οἱ Ἀπόστολοι, δέχτηκαν τὴ δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἔφεραν καρπούς, ὅλων τῶν ἅγιων γνωστῶν καὶ ἀγνώστων, ὅλων τῶν «ὑπὸ Θεοῦ γνωσθέντων», ὅλων τῶν ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι ἔγιναν ἄξιοι τοῦ Θεοῦ τους. Καὶ χαιρόμαστε διότι ὁ κόσμος δέχτηκε τὴ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ μὲ ἀγάπη.

Δὲν εἶναι ὅμως ἀρκετὸ τὸ νὰ γιορτάζουμε, νὰ χαιρόμαστε διότι στοὺς ἄλλους τὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ δὲ δόθηκε εἰς μάτην.

Η Κυριακή των Αγίων Πάντων

Η περίοδος του Πεντηκοσταρίου τελειώνει με την Κυριακή των Αγίων Πάντων. Μαζί της σηματοδοτείται και το τέλος των κινητών γιορτών της Εκκλησίας, που άρχισε με την Κυριακή Τελώνη και Φαρισαίου.

Μέσα στη ζωή της Εκκλησίας υπήρξαν πολλοί Άγιοι. Υπάρχουν και σήμερα και ζούνε ανάμεσά μας αθόρυβα και ταπεινά. Κάποιοι από τους Αγίους είναι γνωστοί σε όλους μας και πολλοί Χριστιανοί έχουν το όνομά τους και γιορτάζουν τη μέρα της μνήμης τους. Μεταξύ αυτών είναι ο άγιος Δημήτριος, ο άγιος Γεώργιος, ο άγιος Νικόλαος, η αγία Αικατερίνα, που όλοι τους γνωρίζουν, αλλά και άλλοι που γιορτάζονται κατά τόπους, οι τοπικοί άγιοι. Υπάρχουν όμως και οι άνθρωποι που έζησαν και αγίασαν, χωρίς να γίνει γνωστή η ζωή τους. Όλους αυτούς τους ανθρώπους, που με τη ζωή τους στη γη ξεχώρισαν στα μάτια του Θεού, γνωστούς και αγνώστους, τιμά η Εκκλησία μας αυτήν την Κυριακή.

Η βιογραφία, η ζωή πολλών Αγίων είναι γραμμένη σε κείμενα που λέγονται Συναξάρια. Εκεί, μπροστά από το όνομα του Αγίου διαβάζουμε συνήθως κι έναν χαρακτηρισμό, που φανερώνει με άμεσο τρόπο ποιος ήταν ο Άγιος. Έτσι, ένας Άγιος της Εκκλησίας μας μπορεί να χαρακτηρίζεται:

Η αγία Εμμέλεια, η πολύτεκνη μητέρα αγίων…

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πολλές περιπτώσεις πίσω από μεγάλους ‘Αγίους βρίσκεται μια ‘Αγία μητέρα.

Ό άγιος Βασίλειος ό Μέγας, ‘Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας της Καππαδοκίας και τα εννέα αδέλφια του (μεταξύ των οποίων κυριότεροι ήταν, Άγιος Γρηγόριος Επίσκοπος Νύσοης, Άγιος Πέτρος Επίσκοπος Σεβαστείας,  Όσία Μακρινά Μοναχή, Όσιος Ναυκράτιοςμοναχός, τα άλλα πέντε αδέλφια έζησαν άγιο έγγαμο βίο), είχαν μητέρα τους την Αγία Έμμέλεια.

ΟΙ ρίζες τους περνούσαν φυσικά και από τον πατέρα τους τον Άγιο Βασίλειο Ιερέα διδάσκαλο της ρητορικής ενάρετο ευσεβή και προχωρούσαν ακόμα πιο βαθειά στους ευσεβέστατους γονείς του, στην μητέρα του Μακρινά και στους γονείς της ‘Αγίας Έμμέλειας οι όποιοι κατήχαν μεν υψηλά αξιώματα και πλούτη πολλά, είχαν όμως αγαπήσει άλλους θησαυρούς αφάνταστα γλυκύτερους τους πνευματικούς και αιώνιους. ‘Απόδειξη ήταν ή θυσία της ζωής του πατέρα της ό όποιος μαρτύρησε κατ’ εντολή του ορισθέντος βασιλέως.