Πανηγυρικός Εσπερινός για τον Πολιούχο Δραπετσώνας

Με πάσα εκκλησιαστική λαμπρότητα τελέστηκε σήμερα, Κυριακή 26 Ιουλίου 2020 ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός του Αγίου Παντελεήμονος του Ιαματικού στον ομώνυμο περικαλλή Ιερό Ναό του Πολιούχου της Δραπετσώνας.

Στον Εσπερινό χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, πλαισιούμενος από τον Πρωτοσύγκελλο της Ι.Μ. Πειραιώς Αρχιμ. Νήφωνα Καπογιάννη, τον Προϊστάμενο του Ιερού Ναού π. Γεώργιο Θεοδωρόπουλο και πλειάδα Ιερέων της Ιεράς Μητροπόλεως.

Τον Θείο Λόγο κήρυξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ο οποίος αναφέρθηκε στον Άγιο Παντελεήμονα και στον τρόπο με τον οποίο συνέλαβαν και οδήγησαν σε μαρτυρικό θάνατο.

“Ο Άγιος Παντελεήμων νίκησε γιατί απεδείχθει πραγματικός επιστήμων αφού κέρδισε τον αιώνιο δημιουργό της ζωής και ταύτισε το θέλημα του και τη ζωή του με τη Θεία θέληση” τόνισε χαρακτηριστικά ο Μητροπολίτης Πειραιώς.

Στην συνέχεια πραγματοποιήθηκε η Λιτάνευση των Ιερών Λειψάνων και της Ιεράς Εικόνας του Αγίου Παντελεήμονος, από τιμητικό άγημα του Λιμενικού Σώματος στους δρόμους πέριξ του Ιερού Ναού, παρουσία των τοπικών αρχών, υπό το παιάνισμα της μπάντας του Λιμενικού και του Δήμου Πειραιά.

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς πριν την απόλυση συνεχάρη τον Προϊστάμενο του Ιερού Ναού για το έργο το οποίο επιτελεί και ευχήθηκε σε όλους να μιμηθούμε τον Άγιο Παντελεήμονα αναφέροντας ότι «Η αληθινή τιμή του Μάρτυρος είναι η μίμηση του Μάρτυρος».

Να αναφερθεί ότι τους Βυζαντινούς Ύμνους απέδωσε μεγαλοπρεπώς ο Βυζαντινός Χορός «ΤΡΟΠΟΣ» με χοράρχη τον δάσκαλο της ψαλτικής τέχνης κ. Κωνσταντίνο Αγγελίδη.

Τέλος να σημειωθεί ότι ανήμερα της εορτής στον Ιερό Ναό θα τελεστεί Αρχιερατική Θεία Λειτουργία ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΠΛΟΥΣΙΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ:

Ο τόπος και ο τρόπος της σωτηρίας

Σ’ ευχαριστώ, πάτερ, για όσα μου εξήγησες ως εδώ, είπε ο αδερφός. Πες μου όμως κάτι ακόμα. Πώς δηλαδή, μολονότι υπάρχουν ενάρετοι που δεν έκαναν ποτέ κακό σε κανέναν, οι άνθρωποι σκανδαλίζονται μαζί τους και βαρυγγωμούν και λένε: «Τι κάθονται αυτοί ανάμεσά μας και μας παριστάνουν τους ευλαβείς; Ας πάνε στην έρημο ν’ αγιάσουν! Αλλά, να! Όσοι είναι κενόδοξοι και ανθρωπάρεσκοι, μένουν στον κόσμο για ν’ απολαύσουν τη δόξα των ανθρώπων.»

- Δεν είναι, παιδί μου, ο τόπος που σώζει, αλλά ο τρόπος, η επιμέλεια, η προθυμία και η εγρήγορση του καθενός. Πρόσεξε, και θα σου το αποδείξω με πολλά παραδείγματα: 

Πρώτα-πρώτα ο Ενώχ, όπως μαρτυρεί και η Γραφή, ευαρέστησε τον Θεό, μολονότι και στον κόσμο ήταν και οικογένεια είχε και – το πιο αξιοθαύμαστο – ανάμεσα σε ασεβείς ανθρώπους ζούσε. 

Θυμήσου έπειτα τον Αβραάμ. Τι φίλος του Θεού αναδείχθηκε! Και να σκεφτείς ότι κι αυτός είχε γυναίκα και τριακόσιους δεκαοκτώ συγγενείς και δούλους και κοπάδια και χρυσάφι και ασήμι πολύ. Ωστόσο, τίποτε απ’ αυτά δεν στάθηκε εμπόδιο στην ευλάβειά του και στην αγάπη του στον Θεό και, τελικά, στη σωτηρία του. 

Η Αγία Μαρίνα η μεγαλομάρτυς

Κατήγετο από την Αντιόχεια της Πισιδίας, από γονείς επιφανείς. Ο πατέρας της Αιδέσιος ήταν επίσημος ιερέας των ειδώλων, γνωστός σε όλους. Η μητέρα της πέθανε λίγες μέρες μετά τη γέννηση της μονάκριβης κόρης της Μαρίνας.

Ο πατέρας αναγκάσθηκε να εμπιστευθεί το βρέφος σε μια γυναίκα που κατοικούσε περί τα τρία χιλιόμετρα έξω από την πόλη, για να το θηλάζει. Τούτο ήταν οικονομία Θεού, γιατί μακρυά από το ειδωλολατρικό περιβάλλον του πατέρα της, καθώς μεγάλωνε άκουγε οι γύρω της να μιλούν για το Χριστό, να διηγούνται τα θαύματά Του, τα παθήματά Του, τον σταυρικό θάνατο που υπέστη και τη θαυμαστή Ανάσταση και Ανάληψή Του στον ουρανό. Η παιδική ψυχή της συγκινείτο από όλα αυτά και ρωτούσε και προσπαθούσε να μάθει όλο και περισσότερα για τη νέα πίστη. Άκουγε ότι οι ειδωλολάτρες κατεδίωκαν τους χριστιανούς και τους βασάνιζαν για να τους αναγκάζουν να θυσιάσουν στα είδωλα, αλλά εκείνοι αντιμετώπιζαν με θάρρος τα μαρτύρια και έμεναν πιστοί στον αληθινό Θεό. Μέσα της άρχισε να αυξάνει ο θαυμασμός της γι' αυτούς τους Μάρτυρες και όταν μεγάλωσε και έφθασε στα 15 της χρόνια, δεν δίσταζε να φανερώνει την πίστη της στον Χριστό και να μιλά για τον αληθινό Θεό, που έγινε άνθρωπος και πέθανε για τη σωτηρία μας. Ο ειδωλολάτρης πατέρας της όταν τα πληροφορήθηκε αυτά, δεν ήθελε καν να αντικρύσει το πρόσωπο της κόρης του και την απεκλήρωσε. Λυπόταν η ευλαβής κόρη το κατάντημα του πατέρα της να υπηρετεί ψεύτικους θεούς και να μη θέλει να ανοίξει τα μάτια του στο αληθινό Φως, στον Χριστό. Με τον καιρό γιγάντωσε ο πόθος της, αν χρειασθεί να μαρτυρήσει κι αυτή για τον Χριστό, όπως τόσοι άλλοι.

Σήμερα νομίζεται καλὸς σὲ ὅλα ὅποιος εἶναι ἀδιάφορος

Φώτης Κόντογλου

Σήμερα νομίζεται καλὸς σὲ ὅλα, ὅποιος εἶναι ἀδιάφορος,  ὅποιος δὲν νοιάζεται γιὰ τίποτα, ὅποιος δὲν νιώθει καμιὰ εὐθύνη.  Ἀλλιῶς τὸν λένε σωβινιστή, τοπικιστή, μισαλλόδοξο, φανατικό. Ὅποιος ἀγαπᾶ τὴν χώρα μας, τὰ ἤθη καὶ ἔθιμά μας,  τὴν παράδοσή μας, τὴν γλώσσα μας, θεωρεῖται ὀπισθοδρομικός.

Οἱ ἀδιάφοροι περνοῦν γιὰ φιλελεύθεροι ἄνθρωποι,  γιὰ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦνε μὲ τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας,  ποὺ ἔχουν γιὰ «πιστεύω» τὴν καλοπέραση, τὸ εὔκολο κέρδος, τὶς εὐκολίες, τὶς ἀναπαύσεις,  κι ἂς μὴν ἀπομείνῃ τίποτα ποὺ νὰ θυμίζῃ σὲ ποιὸ μέρος βρισκόμαστε,  ἀπὸ ποὺ κρατᾶμε, ποιοὶ ζήσανε πρὶν ἀπὸ μᾶς στὴν χώρα μας.

Ἡ ξενομανία μᾶς ἔγινε τώρα σωστὴ ξενοδουλεία,  σήμερα περνᾶ γιὰ ἀρετή,  κι ὅποιος ἔχῃ τούτη τὴν ἀρρώστεια πιὸ βαρειὰ παρμένη, λογαριάζεται γιὰ σπουδαῖος ἄνθρωπος. Ἡ Ἑλλάδα ἔγινε ἕνα παζάρι ποὺ πουλιοῦνται ὅλα,  σὲ ὅποιον θέλῃ νὰ τὸ ἀγοράσῃ.

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης(1749-1809) ο διδάσκαλος της Εκκλησίας και του Γένους

Α΄Τα νεανικά του χρόνια

Βρισκόμαστε στη Νάξο, γύρω στα 1755. Στο περίφημο σχολείο πού λειτουργεί στην πρωτεύουσα του νησιού κάθε πρωί εκτυλίσσεται μια πολύ χαριτωμένη σκηνή με πρωταγωνιστή τον μικρό Νικόλαο. Ο Νικόλαος Καλιβούρτζης, γιος καλών και ευσεβών γονέων, του Αντωνίου και της Αναστασίας —της μετέπειτα μοναχής Αγαθής—, είναι μικρός ακόμη και δεν πηγαίνει σχολείο. Ωστόσο η καρδιά του λαχταρά να γνωρίσει την πίστη, την παράδοση, τη γλώσσα και την ιστορία της πατρίδας του. Ανυπομονεί να μεγαλώσει για να μάθει γράμματα. Γι’ αυτά και κάθε πρωί έρχεται στο σχολείο, στέκεται έξω από τα παράθυρο και με προσοχή παρακολουθεί τα μαθήματα πού γίνονται μέσα. Τι πρωτότυπο θέαμα! Ένα μικρά παιδάκι στο παράθυρο του σχολείου σαν τη μέλισσα να ρουφά αχόρταγα τα μέλι της γνώσεως. Το πιο εκπληκτικό όμως είναι ότι ο Νικόλαος όχι μόνο παρακολουθεί αλλά και κατανοεί και συγκρατεί στη μνήμη του τις παραδόσεις των μαθημάτων καλύτερα κι από τους κανονικούς μαθητές!

Σύντομα ο ιερέας της ενορίας, πού αντιλήφθηκε τους ευσεβείς πόθους του Νικολάου και τη δίψα του για μάθηση, άρχισε να τον παίρνει κοντά του στους ναούς και τα ξωκκλήσια όπου τελούσε καθημερινά τις Ιερές ακολουθίες. Τον έβαζε να διαβάζει και να ψέλνει, κι έτσι ο Νικόλαος κοντά του έμαθε τα πρώτα του γράμματα. Έφθασε όμως η ώρα να πάει και κανονικά στο σχολείο κι εκεί ο Νικόλαος έδειξε αξιοθαύμαστη επιμέλεια και προθυμία στη μελέτη. Δάσκαλοι και μαθητές παρατηρούσαν με θαυμασμό τα πολλά και εξαιρετικά του χαρίσματα. Μυαλά κοφτερό, κρίση φωτεινή, μνήμη αξεπέραστη, ήθος λαμπρό. Ο Νικόλαος ήταν πρότυπο για όλους τους μαθητές.

Όσοι βρίσκονται στην Εκκλησία, πρέπει να είναι ενωμένοι

Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης

Όσοι από σας, Χριστιανοί, πηγαίνετε στην Εκκλησία του Χριστού, φυλαχθείτε καλά να μην είσθε διαιρεμένοι και χωρισμένοι μεταξύ σας, έχοντας έχθρες και μίση και διχόνοιες, αλλά να έχετε αγάπη και ομόνοια και συμφιλίωση, όλοι να έχετε το ίδιο φρόνημα, «πάντες το εν πνέοντες», όλοι να είστε σαν ένα σώμα και ένα πνεύμα, με μία ελπίδα της κλήσεώς μας, κατά τον Απόστολο. Και ας σας παρακινεί σ’ αυτήν την πνευματική αγάπη και ένωση αυτό το όνομα της Εκκλησίας στην οποία συναθροίζεστε, επειδή Εκκλησία σημαίνει ένωση και συγκέντρωση. Και καθώς αυτή ενώνει όλους εσάς τους Χριστιανούς σωματικά σε έναν τόπο και σας δίνει ένα κοινό λόγο της διδασκαλίας, έναν άγιον άρτο, το σώμα του Κυρίου, και ένα κοινό ποτήριο του αίματος του Χριστού, έτσι παρόμοια απαιτεί αυτή από εσάς να είσθε ενωμένοι κατά το πνεύμα, το φρόνημα και την διάθεση.

Για αυτό και ο μακάριος Παύλος θέλοντας να παρακινεί στην αγάπη και στην ένωση τους τότε Χριστιανούς συνήθιζε να αναφέρει συχνά το όνομα της Εκκλησίας· γι’ αυτό λοιπόν πότε μεν έγραφε·«Προς τους πιστούς της Εκκλησίας του Θεού στην Κόρινθο» (Α’ Κορινθίους, 1:2), πότε δε «Προς τις εκκλησίες της Γαλατίας» (Γαλάτας, 1:1), τα οποία ερμηνεύοντας ο Χρυσορρήμων, σχετικά με το πρώτο έλεγε· «Ονομάζει Εκκλησία Θεού, δείχνοντας ότι πρέπει να είναι ενωμένοι [..] διότι το όνομα της Εκκλησίας είναι όνομα ενώσεως και όχι διαχωρισμού»· και για το δεύτερο έλεγε· «Γι’ αυτό έβαλε και το όνομα της Εκκλησίας, για να τους κάνει να ντραπούν και να συγκεντρωθούν σε ένα· διότιόσοι είναι διαιρεμένοι σε πολλά μέρη, δεν μπορούν να ονομάζονται με αυτή την ονομασία· διότι το όνομα της Εκκλησίας είναι όνομα συμφωνίας και ομόνοιας».

Έξω λοιπόν από την Εκκλησία του Χριστού οι διχόνοιες, έξω οι έχθρες, έξω τα μίση και οι μνησικακίες· μέσα στην Εκκλησία του Θεού η ομόνοια, μέσα η αγάπη, μέσα η συμφωνία. Γι’ αυτό λοιπόν ένα από τα δύο από ανάγκη πρέπει να κάνετε, Χριστιανοί· ή να αφήνετε την έχθρα και το μίσος προς τους αδελφούς σας και τότε να μπαίνετε στην Εκκλησία του Θεού ή έχοντας μίσος και διχόνοια δεν είσθε άξιοι να μπείτε στην αγία Εκκλησία. Διότι Εκκλησία και έχθρα, Εκκλησία και μίσος, Εκκλησία και διχόνοια, είναι δύο άκρα αντίθετα, που δεν είναι δυνατόν να σμίξουν ποτέ.

Από το βιβλίο «Χρηστοήθεια Χριστιανών», του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτη, σελ. 409-410.

Πολιτισμός και βαρβαρότητα

Η Αγία Σοφία, ανηγέρθη από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Ιουστινιανό τον έκτο αιώνα μ.Χ. Όταν οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη το 1453, ο Σουλτάνος ​​Μεχμέτ Β διέταξε η Αγία Σοφία να μετατραπεί σε τζαμί. Αργότερα, το 1923 ο Κεμάλ Ατατούρκ την μετέτρεψε σε μουσείο. Σήμερα ο Ερντογάν επιζητά να την επαναμετατρέψει σε τέμενος.

Οι βάρβαροι δεν μπορούν να παράξουν πολιτισμό. Δεν εξημερώνονται ποτέ και ζουν πάντα έχοντας ως προτεραιότητα την επιβολή της αγριότητας, τη δύναμη της ισχύος, με αίμα και τρομοκρατία.

Η βαρβαρότητα ασελγεί συνεχώς σε κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επιβάλει το νόμο της ζούγκλας (ισχυρού), "βαφτίζει" τις γενοκτονίες ως απελευθέρωση και ανεξαρτησία, εισβάλει και κατέχει παράνομα εδάφη με το πρόσχημα της προστασίας και της ειρήνης, χρησιμοποιεί ανθρώπους (πρόσφυγες και μετανάστες), ως εργαλεία για πολιτικούς σκοπούς και επιδιώξεις.

Ο Ερντογάν ξέρει πως μόνο με την παραχάραξη και καπήλευση της ιστορίας μπορεί να έχει δική του ιστορία, κάποια αίγλη για να καλύψει τη βαρβαρότητα. Γι' αυτό οικειοποιείται τα σπαράγματα αρχαίων ελληνικών πόλεων, όπως της Εφέσου, της Περγάμου κ.α., το Ναό της Αγίας Σοφίας και της Παναγίας Σουμελά ως τουρκικά. Ακόμα και ο Όμηρος, η Τροία, η ποντιακή λύρα και ο ποντιακός πυρρίχιος, παρουσιάζονται στο παγκόσμιο στερέωμα ως τουρκικά.

Η Αγία του Θεού Σοφία αποτελεί έκφραση οικουμενικότητας, πολιτισμού και αληθείας της Εκκλησίας και του Ελληνισμού. Ακόμα και σε τζαμί να .μετατραπεί θα βροντοφωνάζει με την αρχιτεκτονική, με το λιβάνι και τις προσευχές με τις οποίες είναι ποτισμένοι οι τοίχοι, με τις καλυμμένες τοιχογραφίες, με την παρουσία των Αγίων και της Υπερμάχου Στρατηγού.

Θα αποτελεί πάντοτε τον αντίποδα στο ψεύδος και τη βαρβαρότητα, στο φανατισμό και τη μισαλλοδοξία, φωτίζοντας και δείχνοντας το δρόμο για να μπορεί ο άνθρωπος να παραμένει Άνθρωπος και να γίνεται Άγιος.

π. Γ.Θ

Η μοναχή Βαρσανουφία και το δισάκι με τα χιλιάδες ονόματα!

Στο μοναστήρι της Όπτινα ζούσε μια μοναχή σχεδόν ενενήντα ετών. Το όνομά της ήταν Βαρσανουφία και περιπλανιόνταν με ένα ραβδί στο χέρι από το ένα μοναστήρι στο άλλο.

Όλη της η περιουσία ήταν δυο δισάκια τα οποία κουβαλούσε μαζί της. Στο ένα δισάκι είχε κάποια ξεροκόμματα ψωμί ενώ τα υπόλοιπα ήταν χαρτιά μνημόνευσης η πλειοψηφία των οποίων ήταν παλιά και φαγωμένα.

Η προσκυνήτρια ερχόνταν στην Όπτινα συνήθως το βράδυ και χτυπούσε με το ραβδί στο παράθυρο: «Αφήστε με να διανυκτερεύσω»!

 Άλλοι την άφηναν και άλλοι όχι,γνωρίζοντας την συνήθεια της μοναχής να μην κοιμάται το βράδυ,προσευχόμενη γονατιστή όλη νύχτα. 

Δεν θα ήταν τίποτα εάν μόνο αυτή δεν κοιμόνταν, κατά τα μεσάνυχτα όμως ξύπναγε όσους κοιμόνταν: «Γιατί κοιμάσαι υπναρά; Σκέψου την Τελική Κρίση και σήκω να προσευχηθείς!». Εδώ να σημειώσουμε ότι επέμενε πολύ μέχρι να σηκωθούν γι αυτό πολλές φορές το ξημέρωμα την έβρισκε στον σταύλο ή σε καμιά αποθήκη, μαζί με τα πολύτιμα πράγματά της. Εκτιμούσε πολύ τα δισάκια της,αντιθέτως τα ζεστά ρούχα που της έδιναν τα χάριζε ή τα παρατούσε.

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ 2020

Η κατάθεση της τιμίας Εσθήτος της Παναγίας

Μια «κρυφή» εορτή αφιερωμένη στη «Μητέρα του Φωτός» είναι και η «Κατάθεσις της τιμίας Εσθήτος της Ύπεραγίας Θεοτόκου εν Βλαχέρναις» (473), όπως αναφέρει το ημερολόγιο της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 2 Ιουλίου, ημέρα που εορτάζεται επίσημα αυτό το γεγονός. Μάλιστα είναι η πρώτη και κυρία εορτή την ήμερα αυτή. Όντως είναι «κρυφή» εορτή, υπό την έννοια ότι ελάχιστοι γνωρίζουν για το θέμα αυτό, σε αντίθεση με την τίμια Ζώνη που γνωρίζουν πολλοί. […] Πώς λοιπόν έχει το θέμα, η ιστορία του ιερού αυτού κειμηλίου της Θεοτόκου πού ονομάζεται Εσθήτα και πώς έφθασε στην Κωνσταντινούπολη; 

Όταν αυτοκράτορας ήταν ο Λέων ο Μεγάλος ο Μακέλλης, περί το 470 μ.Χ., δύο Πατρίκιοι (αξιωματούχοι) αυτού, ο Γάλβιος και ο Κάνδιδος, από θείο πόθο κινηθέντες πορεύθηκαν στους Αγίους Τόπους για προσκύνηση. Περιδιαβαίνοντας τα ιερά Προσκυνήματα μετά την Γαλιλαία και τη Ναζαρέτ, κατά θεία οικονομία, όπως αποδείχθηκε, βρέθηκαν σε ένα χωριό της ευρύτερης περιοχής και απεφάσισαν να διανυκτερεύσουν στο σπίτι μιας σεβάσμιας γερόντισσας Χριστιανής Εβραίας. Εκεί λοιπόν οι δύο Πατρίκιοι είδαν ότι συνέχεια του κυρίως σπιτιού υπήρχε και άλλος κλειστός χώρος και εκεί υπήρχαν κάποιοι ασθενείς άνδρες και γυναίκες, με λαμπάδες και λιβάνια προσευχόμενοι. Από το χώρο δε αυτό ερχόταν και μια άρρητος ευωδία. Ήταν τόσο φυσικό να ρωτήσουν τη σεβάσμια γερόντισσα και αυτή απάντησε: «Ο Θεός πρόσταξε και γίνονται εις τούτον τον οίκον μεγάλα θαυμάσια: δαίμονες από τους ανθρώπους διώκονται, τυφλοί αναβλέπουσι. χωλοί περιπατούσι και πάσα άλλη ανίατος ασθένεια θεραπεύεται στους προσερχόμενους με πίστη». Και αυτοί είπαν: «Και πόθεν έλαβε εξ αρχής ούτος ο τόπος αυτό το χάρισμα; Παρακαλούμεν να μας ειπείς δια την άγάπην του Θεού, ότι και ημείς δια να δοξάσωμεν τα θεία Μυστήρια ήλθομεν από τόπον μακρινό να προσκυνήσωμεν».