Ο Χριστός στον τάφο. Ο τάφος του Χριστού πηγάζει Ζωή και Ανάσταση. Η κάθοδός του Χριστού στον Άδη συντρίβει την εξουσία του θανάτου και γίνεται η απαρχή της ατελεύτητης και αιώνιας ζωής. Της παρουσίας του Θεού και της δικής μας θεώσεως. ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

π. Γ.Θ.

«Προσκυνοῦμεν σου τά Πάθη, Χριστέ. Δεῖξον ἡμῖν καί τήν ἔνδοξόν σου Ἀνάστασιν»

 

Τα πολύτιμα και ο Ατίμητος...

Όλη η ζωή μας είναι μια πάλη ανάμεσα στα "πολύτιμα" του κόσμου τούτου που επιθυμούμε και στον Ατίμητο Χριστό που ζητά να εισέλθει στην καρδιά μας.

Ας μην επαναπαυόμαστε... Ένας μαθητής γίνεται προδότης...

Ας μην απελπιζόμαστε.... Μια πόρνη ξαναγίνεται καθαρή εικόνα του Χριστού...

Μόνο να παρακαλούμε τον Κύριο: "Ου φίλημά Σοι δώσω καθάπερ ο Ιούδας... Μνήσθητι μου Κύριε όταν έλθεις εν τη Βασιλεία Σου!!"

π. Γ.Θ.

 Θερμές ευχαριστίες στους ανθρώπους που ανταποκρίθηκαν και έφεραν στο Ναό μας τρόφιμα για την ανακούφιση οικογενειών που βρίσκονται σε οικονομική ανάγκη.

Θερμές ευχαριστίες και στις γυναίκες που ήταν επιφορτισμένες με τη συλλογή την καταγραφή και τη διανομή των τροφίμων στους συνανθρώπους μας.

Καλή Ανάσταση και ο Θεός να αντιπροσφέρει σε όλους τα επείγεια και επουράνια δωρήματά Του!!

Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...

 Ο γὰρ Κτίστης ἔρχεται, σταυρὸν καταδέξασθαι, ἐτασμούς καὶ μάστιγας, Πιλάτῳ κρινόμενος, ὅθεν καὶ ἐκ δούλου ῥαπισθεὶς ἐπὶ κόῤῥης, τὰ πάντα προσίεται, ἵνα σώσῃ τὸν ἄνθρωπον.

Κυριακὴ Οσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας

Anthony Bloom

Εἰς το ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τὴν πέμπτη Κυριακή τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς θυμόμαστε τὴν ὁσία Μαρία την Αἰγυπτία ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ μᾶς διδάξει μιὰ μεγαλειώδη συμπεριφορά πού πρέπει να ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν. Ἐκείνη ἦταν μιὰ ἁμαρτωλή, δημόσια γνωστή, μιὰ πρόκληση κι ἕνα σκάνδαλο γιὰ τοὺς ἄνδρες. Πῶς ἔγινε ἁμαρτωλή – δὲν γνωρίζουμε, οὔτε ἄν ἦταν μιὰ κόλαση γιά ἐκείνη, οὔτε ἄν ἀποπλανήθηκε ἢ βιάστηκε, πῶς ἔγινε πόρνη, δὲν θὰ μάθουμε ποτέ. Αὐτό πού γνωρίζουμε μέ βεβαιότητα εἶναι ὅτι μιὰ ἡμέρα ἦρθε στὸν ναό τῆς Θεοτόκου – τόν ὁρισμό τῆς ἀγνότητας – καὶ ξαφνικά αἰσθάνθηκε ὅτι δεν μποροῦσε νά μπεῖ μέσα. Θὰ πρέπει νὰ φανταστοῦμε μιὰ ὑπερφυσική δύναμη νὰ τὴν ἐμποδίζει νὰ διασχίσει τὴν εἴσοδο· μιά δύναμη πού προφανῶς –βεβαίως– προερχόταν ἔξω ἀπό κείνη. Αἰσθάνθηκε ὅτι ὁ χῶρος ἦταν τόσο ἅγιος καὶ τὸ πρόσωπο τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ τόσο ἱερό γιά νὰ τολμήσει νὰ βαδίσει πρὸς Ἐκείνη καὶ νὰ σταθῇ στὸν περίβολο τοῦ ναοῦ.

Ἦταν ἀρκετό νὰ συνειδητοποιήσει ὅτι τὸ παρελθόν ἦταν σκοτάδι, κι ὅτι δεν ὑπῆρχε γι’ αὐτήν παρά μονάχα ἕνας δρόμος: νὰ ἀποτινάξει κάθε ἁμαρτία καὶ νὰ ξεκινήσει μιὰ καινούργια ζωή. Δὲν ἀναζήτησε συμβουλές, δὲν πῆγε νὰ ζητήση συγχώρηση· κατευθύνθηκε ἔξω ἀπό τὴν πόλη στὴν ἔρημο, στὴν καυτή ἔρημο ὅπου δὲν ὑπάρχει τίποτα ἄλλο παρά ἄμμος και ζέστη και πεῖνα, και ἀπόλυτη μοναξιά.

Ο Σταυρός σου Κύριε Ζωή και Ανάσταση...