Γιατί να μνημονεύουμε τους κεκοιμημένους...

Ένας συγγραφέας, σε κάποια επίσκεψή του στον Πανάγιο Τάφο στα Ιεροσόλυμα, εγνώρισε έναν Αγιοταφίτη μοναχό. Ο μοναχός λοιπόν αναφερόμενος στους γονείς του είπε τα εξής:«Ο πατέρας μου ήταν φτωχός, αλλά πολύ ευσεβής. Όταν επρόκειτο να γίνει Λειτουργία, περίμενε τον παπά στην πόρτα της Εκκλησίας. Ενώ η μητέρα μου δεν ήταν ασεβής, σπανίως όμως εκκλησιάζετο. Προτιμούσε την Κυριακή να καθίση σπίτι, να μαγειρέψη για την οικογένεια, να κάνη τις δουλειές του σπιτιού, παρά να πηγαίνη Εκκλησία.

Όταν εκοιμήθησαν οι δύο γονείς μου, είδα, λέγει ο μοναχός, και τους δύο στον ύπνο μου· και μεν ο πατέρας μου βρισκόταν σ’ένα ωραιότατο, πανευφρόσυνο περιβόλι κι εκεί απελάμβανε την ευτυχία του Παραδείσου, η δέ μητέρα μου με μεγάλο πόνο μου έλεγε: «Δός μου, παιδάκι μου, κι εμένα, να φάω λίγο απο το πιάτο σου ! Πεινάω!»Την άλλη ημέρα, όταν ξύπνησα, σκέφθηκα, : Αφού είναι πεθαμένη η μητέρα μου, τι είδους φαγητό μπορεί να επιθυμή; Ασφαλώς, έχει ανάγκη απο πνευματική τροφή.Χωρίς κανέναν δισταγμό πήγα στην Ιερά Μονή του Αγίου Σάββα κα έδωσα τα απαραίτητα , με την παράκλησι να κάνουν ενα Σαρανταλείτουργο στο όνομα της μητέρας μου, με σκοπό να την υψώση λιγάκι ο Θεός, για να είναι μαζί με τον πατέρα μου, να χαίρωνται και να συνευφραίνονται στο κάλλος του Παραδείσου.Πρίν όμως τελειώση το Σαρανταλείτουργο, στη μέση περίπου είδα στον ύπνο μου τον πατέρα μου να μου λέγη με σκυθρωπό ύφος:-- Γιατί μου αφήρεσες την μερίδα μου;
Σας βεβαιώ, είπε ο μοναχός, οτί «κοκκάλωσα»! Δεν ήξερα τι να απαντήσω!Την Άλλη ημέρα παρήγγειλα να προστεθή αμέσως και το όνομα του πατέρα μου στο Σαρανταλείτουργο και μόλις τελείωσε έκαν κι ένα δεύτερο και για τους δύο γονείς μου. Κατόπιν τους ξαναείδα να είναι αναπαυμένοι και ευχαριστημένοι, χωρίς πλέον να μου παραπονούνται.Έκτοτε, πέρασαν πάρα πολλά χρόνια, περισσότερα απο είκωσι, κάνω συνέχει Μνημόσυνα υπέρ αυτών και κάθε χρόνο απο ένα Σαρανταλείτουργο, για να έχουν περισσότερη ανάπαυσι εν Κυρίω»
Πηγή Ορθόδοξη ΓυναίκαΑπο το βιβλίο:Εμπειρίες κατα την Θεία ΛειτουργίαΠρωτοπρεσβύτερου Στέφανου Κ. Αναγνωστόπουλου