Εκκλησία και Αριστερά . Τι θα ψήφιζε ο Χριστός;

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος ανέφερε ότι «η αρμονική συνύπαρξη των μελών σε μια κοινωνία είναι συνέπεια μια ασκητικής στάσης ζωής.» Δηλαδή, είτε πλούσιος είτε φτωχός και οι δυο πρέπει να έχουν ασκητικό βίο , επεξηγώντας το,

«Ο πλούσιος να θεωρεί μηδαμινή την αξία των αγαθών και  έτσι ευκολότερα να προστατεύει τους φτωχούς και ο φτωχός δεν πρέπει να εποφθαλμιά τα πλούτη του πλουσίου γιατί αν αυτό προέρχεται από υλιστικό φρόνημα,  οδηγεί σε φθόνο… γιατί εσύ φτωχέ αν γνώριζες ότι όλα αυτά δεν είναι τίποτα, δεν θα τον φθονούσες, αλλά θα τον λυπόσουν»

Έτσι,  με λίγα λόγια και απλά, περιγράφει ο Ιωάννης Χρυσόστομος τη χριστιανική κοινωνία και την διακριτή θέση των μελών της. Ο Χριστιανισμός δεν καταργεί τους πλούσιους, αλλά τους νουθετεί ότι «δωρεάν λάβατε δωρεάν δότε» (Ματθαίος 10)

 και «αλλ᾿ ος εὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος,  και ος εὰν θέλῃ υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος·» (Μάρκος 10,42-45) όποιος από σας θέλει να γίνει μεγάλος πρέπει να γίνει υπηρέτης σας και όποιος θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων.

Για τον πλούσιο.

Ο πλούτος δεν είναι εξ ορισμού κακός. Κακός μπορεί να γίνει αν ο τρόπος αποκτήσεως του ή ο τρόπος διαθέσεως του , είναι άδικος. Οι αρχαίοι  έλληνες δεν κατηγορούσαν το «πλουτείν» αλλά το « πλουτείν δολίως»

Πλούσιος μπορεί να είναι κάποιος από το αποτέλεσμα της εργασίας του και την αξιοποίηση των ταλάντων του.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η παραβολή των ταλάντων (Ματθαίος 25,14-30) oπου ο Θεός εμπιστεύεται τα τάλαντα του ανάλογα την ικανότητα του καθενός. Στον ένα έδωσε 5 τάλαντα ,στον άλλον 2 και στον τρίτο 1. Ο πρώτος τα εκμεταλλεύτηκε και τα έκανε 10. Ο δεύτερος τα έκανε 4 και ο τρίτος το 1 το επέστρεψε όπως το πήρε. Στους δυο πρώτους την επόμενη φορά τους έδωσε περισσότερα .Στον τρίτο όμως τον αποκάλεσε ακαμάτη και τον επιτίμησε, γιατί δεν πήγε τα χρήματα ούτε στην τράπεζα για να καρπωθεί έστω τον τόκο. Και παίρνει τον τάλαντο που του έδωσε και το δίνει στον πρώτο με τα 10. Έπειτα τον εκδίωξε.

Τι σημαίνει η εντολή αυτή. Πρώτον δεν είμαστε όλοι ίδιοι και ο καθένας ανάλογα την προσπάθεια του πρέπει να ανταμείβεται. Ο Θεός όσο βλέπει ότι κάποιος παράγει και εργάζεται του δίνει ακόμα περισσότερα.

Για δε τον τεμπέλη ο Απόστολος Παύλος ξεκαθαρίζει ότι «ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω» δηλαδή να μην τρώει, γιατί αν τρώει , τρώει εις βάρος κάποιου που εργάζεται σκληρά για να βρίσκει να τρώει.

Όλα τα τάλαντα που έχει ο άνθρωπος είναι εκ Θεού. Απλά ο άνθρωπος καλείται να τα ανακαλύψει και να τα αξιοποιήσει. Όταν ο άνθρωπος επιτυχαίνει τον στόχο του και δεν το αποδίδει στον Θεό, αλλά στον εαυτό του, οδηγείται στην αλαζονεία. Γι αυτό ο ψυχογνώστης Ιησούς Χριστός προειδοποιεί τους πλούσιους ότι «είναι πιο εύκολο να περάσει μια καμήλα από το μάτι της βελόνας από ότι ένας πλούσιος την πόρτα του παραδείσου», όχι γιατί είναι πλούσιοι , έστω και με σκληρή εργασία, αλλά γιατί γαντζώθηκαν πάνω σ’αυτόν και έγινε γι αυτούς νόημα ζωής.

Αυτό μας διδάσκει το περιστατικό με τον τίμιο πλούσιο και συνεπή στις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, που βρέθηκε μπροστά στον Χριστό και του λέει , «ότι εγώ τα κάνω όλα, εκκλησιάζομαι, πιστεύω, κάνω ελεημοσύνες , τι άλλο μπορώ να κάνω για να κερδίσω την Αιώνια Βασιλεία;» και του απαντά ο Χριστός, «χάρισε τα όλα στους φτωχούς και ακολούθησε με». Και αυτός έφυγε σκυφτός και περίλυπος.

Πόσο γαντζωμένος ήταν στα αλήθεια με τα εγκόσμια και πόσο η πίστη του για τον Θεάνθρωπο είχε ιδιοτελή όρια!!!

Ο Θεός της αγάπης για να μην πέσουν σε αλαζονεία αυτοί που έχουν το χάρισμα να παράγουν πλούτο , τους προσγειώνει λέγοντας, «Κανείς δεν μπορεί να είναι δούλος σε δυο κυρίους….στον Θεό ή στο χρήμα»(Ματθαίος 6,24)

Δεν είναι τυχαίο που κατά την διάρκεια της Θειας Ευχαριστίας ακούγεται η φράση «τα σα εκ των σων» δηλ σου προσφέρω τα δώρα από τα δώρα σου. Πράγμα που σημαίνει ότι το χάρισμα να παράγω πλούτο εσύ μου το έδωσες και σε σένα το δίνω.

Για τον φτωχό.

Για τον φτωχό λέει ότι η λύση του προβλήματος σου δεν εξαρτάται από φιλανθρωπία του πλούσιου, ούτε από την κατάργηση του, αλλά από τη δική σου προσπάθεια στη ζωή.( ἄξιος γάρ ἐστιν ὁ ἐργάτης τῆς τροφῆς αὐτοῦ. Ματθαιος 3,10). Δείτε τον δούλο στη παραβολή των ταλάντων που έθαψε το τάλαντο και το απέδωσε στον Κύριο του ,όπως το πήρε. Και τι έκανε ο Κύριος του, τον επιτίμησε σαν ακαμάτη , του το πήρε και το έδωσε στον πρώτο που παρήγαγε τον περισσότερο πλούτο.

Συνήθως οι πλούσιοι ζώντας μες τον πλούτο διεγείρουν τον φθόνο των φτωχών και ευθύνονται για την μη σωτηρία τους, αλλά όπως λέει και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «αυτό δεν πρέπει να τους εμποδίζει να σωθούν» και πως μπορούν  να τα χάσουν όλα  αν κάνουν νόημα ζωής την κατάργηση των πλουσίων.

Ο χριστιανισμός λοιπόν διδάσκει και στον φτωχό και στον πλούσιο , ασκητική ζωή. Στον πλούσιο να δίνει και στον φτωχό να μην ζηλεύει.

Στο σύστημα του ατομοκεντρισμού ελλοχεύει ο κίνδυνος να αυξάνει ο άνθρωπος εγωιστικά τα κεφάλαια του, με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους και στο σύστημα του κοινωνισμού να επιδιώκει ο προλετάριος την βίαιη εξίσωση των τάξεων.

Ο κομμουνισμός επενδύει στην πάλη των τάξεων με τελικό νικητή την εργατική. Αυτό όμως για να επιτευχτεί πρέπει να αναζωπυρώνει το ταξικό μίσος αενάως και αδιαλείπτως μέχρι του τελικού σκοπού της επανάστασης. Αλήθεια γίνεται επανάσταση χωρίς βία;

«O έχων δυο χιτώνες να δίνει τον έναν».      

Μη σπεύσουν οι αγαπητοί φίλοι της Αριστεράς να χαρακτηρίσουν από αυτή τη φράση τον Χριστό σαν κομμουνιστή, γιατί υπάρχει μια σημαντική διαφορά στο ρήμα της. Ο Χριστός χρησιμοποιεί τη λέξη δίνω και όχι παίρνω , και αυτή είναι η μεγάλη διαφορά του Χριστιανισμού με την Αριστερά που είναι θεμελιώδης και δηλώνει τον πυρήνα των αξιών της κάθε θεωρίας.

Αν η Αριστερά αλλάξει τον πυρήνα των αξιών της , απλά δεν θα είναι Αριστερά.

Η εκκλησία είναι θεματοφύλακας των αξιών που κατέθεσε ο Θεός στους ανθρώπους και δεν έχει καμία εξουσιοδότηση να τους αλλάξει , ούτε για χάρη της Αριστεράς, ούτε για χάρη της Δεξιάς. Όλες οι θεωρίες είναι υποσύνολα της Θειας Αποκαλύψεως. Δεν έχουν να προσθέσουν τίποτα παραπάνω. Αν ο κάθε άνθρωπος γίνεται τέλειος εν Χριστώ, τότε και η κοινωνία, που θα απαρτίζεται από τέτοια πρόσωπα θα είναι τέλεια.

Για τον υλιστικό κομμουνισμό, το κακό συνυπάρχει με τις οικονομικοκοινωνικές αδικίες και φορείς αυτού, είναι οι έχοντες και κατέχοντες. Το κακό δεν αποτελεί επιλογή του ανθρώπου σαν πρόσωπο ελευθέρως βουλήση , το κακό δεν προέρχεται από ανθρώπινες αδυναμίες, αλλά ευδοκιμεί στην τάξη των πλουσίων που εμποδίζει την τάξη των φτωχών να απολαύσει τα αγαθά που της ανήκουν.

Η κοινωνική  αναταραχή δεν προκαλείται από αυτούς που αρνούνται την ευδαιμονία, αλλά από αυτούς που την επιδιώκουν.

Στην  ιστορία όμως του κομμουνισμού δυστυχώς θα διαπιστώσουμε ότι  οι πρώην φτωχοί έγιναν νυν άρχοντες, καταπιέζοντας τους πρώην πλούσιους.

Τα δυο σύστημα κοινωνικής οργάνωσης(Χριστιανισμός- Κομμουνισμός) δεν μπορούν ποτέ να συναντηθούν γιατί έχουν διαφορετικό σύστημα αξιών. Ο χριστιανισμός προτάσσει την αγάπη η οποία θα γίνει μήτρα κάθε καλού επί της γης και ο κομμουνισμός μέσω του φθόνου και του ταξικού μίσους θα καταργήσει την αδικία και θα φέρει μια αταξική κοινωνία αλληλεγγύης , δηλαδή η αγάπη θα είναι αποτέλεσμα και όχι η γενεσιουργός αιτία της ευτυχίας του κόσμου.

Τι θα ψήφιζε ο Χριστός;

Όλα τα οικονομικά συστήματα για να επιτύχουν τον σκοπό τους (ευημερία των ανθρώπων) χρειάζονται την Αγάπη σαν προαπαιτούμενο.

Το σύστημα της ελευθερίας (φιλελευθερισμός) χρειάζεται απαραιτήτως την Αγάπη για να μην εξελιχτεί η ελευθερία σε ευκαιρία για αδικία. Αλλά  και στο σύστημα του κοινωνισμού (κομμουνισμός) είναι απαραίτητη η Αγάπη, γιατί αλλιώς η δικαιοσύνη θα μεταλλαχτεί σε εξίσωση.

Δυστυχώς όμως πουθενά δεν αναφέρεται στα κείμενα των ιδεολογικών κοσμοθεωριών, η λέξη αυτή. Αν ο έχων τα μέσα παραγωγής πολλαπλασιάζει τον πλούτο του, χωρίς να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους του, έχει καλώς. Αν ο εργαζόμενος δουλεύει συνειδητά χωρίς να ζει εις βάρος της επιχείρησης που εργάζεται, έχει καλώς. Αν οι εργαζόμενοι προσπαθούν όλοι μαζί με αλληλεγγύη να αναπτύξουν την επιχείρηση που κατέχουν και διανέμουν πλεονάσματα δίκαια στα μέλη τους, πάλι  έχει καλώς. Τότε όλα τα συστήματα θα ήταν επιτυχημένα εφόσον το κίνητρο της προσπάθειας τους δεν ήταν τα πάθη τους, αλλά η πρόσφορα στον συν-άνθρωπο.

Έτσι λοιπόν στο ερώτημα, τι θα ψήφιζε ο Χριστός; Η απάντηση αντιστρέφεται σε προτροπή, ότι όλοι πρέπει να «ψηφίζουμε» Χριστό.

πηγή:http://fileleftheros1966.blogspot.gr/