“Ενα χαρτομάντηλο;” μια φωνή έκοψε σε χίλια κομμάτια τις σκέψεις μου. Επιασα να τις μαζέψω. Δύσκολο.
Κοίταξα τριγύρω. Να βρω τον υπαίτιο. Να ζητήσω το λόγο.
Οι σκέψεις πέταξαν. Λέφτερες.
“Χαρτομάντηλο;” ακούστηκε ξανά η παιδική φωνή
Και νάτος που καθόνταν πάνω σε ένα κομμάτι χαρτόνι μπροστά μου.
Τραντάχτηκε το βλέμμα μου. Η μήπως ήταν η καρδιά μου;
Μπροστά μου καθισμένος ο μικρός, μισοβουτηγμένος στην τσαλακωμένη σελίδα του μοναδικού του τετραδίου.
“Ξέρεις γράμματα;” με ρωτάει
“Λίγα..” πήγα να κάνω τον έξυπνο
“Τι κάνεις;” του λέω και σκύβω κοντά του
“Αντιγραφή” μου είπε κοφτά “Εχω και ορθογραφία μερικές λέξεις, και…”
“Πας στο σχολείο;”
“Δεν προλαβαίνω πάντα, αλλά όποτε λείπω παίρνω τα μαθήματα από τον Χάρη” μου λέει
Για λίγο έμεινα σιωπηλός. Τι μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις για κείνα που μόνο η γλώσσα της ψυχής γνωρίζει;
Τούτος εδώ ο νεαρός φτέρωσε τις ελπίδες μου.
“Να σε ρωτήσω κάτι, αμα ξέρεις;” μου λέει
“Για πες..”
“Πως γράφεται η λέξη μέλλον;”
“Με αγώνα μικρέ μου φίλε” του λέω δακρυσμένος “με αγώνα”!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου