Ο πλούσιος και ο Φτωχός Λάζαρος

Δεν πρέπει να έχουμε χαιρεκακία και φθόνο για την κατάληξη μερικών πλουσίων, ούτε να βλέπουμε το αυριανό ευαγγέλιο σαν μανιφέστο κοινωνικό. Ο πλούτος είναι άψυχο και ουδέτερο πράγμα. Η διαχείριση του μπορεί να τον κάνει ευλογία ή κατάρα. 

Ο Λάζαρος ήταν ένας μάρτυρας πού δεν πεθύμησε την θέση του πλουσίου, αλλά ούτε γόγγυσε.

Δυστυχώς και ανάμεσα στους φτωχούς υπάρχει κακία και φθονος. Γι αυτό ορίζουμε την πενία ως κακό πού χρήζει θεραπείας. Γιατί είναι γεννήτρια της δουλείας, της κλοπής, της πορνείας, της απελπισίας, της απιστίας. 

Δεν φιλοσοφούνε όλοι την ζωή. Η φτώχεια επίσης μπορεί να είναι κατάρα ή ευλογία. Οι υπεραπλουστεύσεις είναι πάντα επικίνδυνες. Το διακύβευμα της αυριανής παραβολής δεν είναι η κατανομή του πλούτου και η μεταφυσική κατάληξη της αστικής και της εργατικής τάξης. 

Είναι η διαχείριση του ε ν δ ι α φ έ ρ ο ν τ ο ς και της α δ ι α φ ο ρ ί α ς!

Η παραβολή είχε στόχο τους φαρισαίους, είχε στόχο την οικονομία, δηλαδή την διαχείριση του πλούτου. Δεν είναι αυτονόητη εύνοια του Θεού , ούτε αιτία κομπασμού.Οι φαρισαίοι είναι τόσο αξιοθρήνητοι τελικά όσο και αυτοί πού τους φθονούν. Δραματική αλήθεια πού δύσκολα την δεχόμαστε! 

Ο πλούσιος της παραβολής φρόντιζε να είναι ευπρόσωπος στους ανθρώπους οι οποίοι τον μακάριζαν για την ευμάρεια και την υλική του ευτυχία. 

Ενώ σε αντίθεση με το τί νόμιζε ο μέσος θρησκευτικός άνθρωπος της Ιουδαίας για την ευλογία του πλούτου,από φαρισαϊκό δόγμα και προκατάληψη, θεωρούσαν τον δίκαιο και λεπρό Λάζαρο καταραμένο και αμαρτωλό για την κατάσταση του.

Φανταστείτε πόσο σκανδάλισε ο Χριστός τους ακροατές της παραβολής όταν είπε πώς ο λεπρός και φτωχός, πού κατά τους ιουδαίους εθεωρείτο στιγματισμένος πήγε στον Παράδεισο, ενώ ο "ευλογημένος" πλούσιος στον Άδη. 

Άλλα τα μέτρα των ανθρώπων και άλλα του Θεού. 

Η καταραμένη ανθρωπαρέσκεια, η τυφλή συνείδηση, οι κοινωνικές συμβάσεις, τα λόγια και οι πράξεις οι θεατρικές,ο συρμός και η ετικέτα. Τα στάνταρ των ανθρώπων.

Πόσο διαφορετικά από αυτό πού μας ζητάει ο Χριστός. 

Καθαρότητα πνευματική και όχι εξωτερική....

Η αυριανή παραβολή μας εμπνέει και την μνήμη του θανάτου. Ο πλούσιος μοιάζει με τον άφρονα της ένατης Κυριακής. Η ζωή του είναι ΙΝ με τίμημα την αδιαφορία και καταναγκαστικά άνετη και μοδάτη.

 

Η μνήμη του θανάτου είναι θεϊκό δώρο. Αν το εκλάβεις στην ορθή του διάσταση , σε κάνει να εκτιμάς την ποιοτική ζωή και την πνευματική της διάσταση, μέσα από τα πιό απλά πράγματα , τα πολυτιμότερα πράγματα και να δίνεις ιερότητα και σημασία στην κάθε στιγμή πού περνά και δεν επανέρχεται, να δίνεις σπουδαιότητα και σημασία σε κάθε πρόσωπο ή γεγονός πού αντιμετωπίζεις. Η μνήμη θανάτου έχει στο κέντρο την αγάπη για την αξιοποίηση μιας ζωής καθώς της πρέπει να βιωθεί. Μην ξεφτιλίζετε την ζωή σας. Είναι ανεπανάληπτη και ανεπίστρεπτη. Το life style είναι εξαιρετικά δικτατορικό και καταναγκασμός. Μην το απαιτείτε και μην το επιβάλετε στους ανθρώπους, γιατί η ζωή τους είναι μία και συχνά πολύ λίγη και βραχειά. Κανένας δεν θέλει να ζήσει σαν πίθηκος. Κανένας δεν θέλει να πεθάνει με πειραματισμούς ζωής. Ο άνθρωπος από την φύση του γνωρίζει τί να εκτιμήσει αν τον αφήσεις ανεπηρέαστο. Κάτι τέτοια είναι σπαρμένα από τον Θεό.Ας μην τα κρύβουμε κάτω από τόνους λάσπης και φτιασιδιών.

Τέλος , μας διδάσκει την μετάνοια μέσα από την παρουσίαση της τραγικότητας του ανθρώπου.

Ένα συγκλονιστικό σημείο, η μνήμη της μετά φιλανθρωπίας κατενεχθείσης κόνεως, οδήγησε την Εκκλησία μας να μεταθέσει αυτήν την πρώτη Κυριακή του Νοέμβρη, την φοβερή και τρομερή αυτή παραβολή.

Το χάσμα της αδιαφορίας και της σκληροκαρδίας, η απροθυμία να εξομαλυνθούν κοινωνικές ανισότητες, ο διά την σάρκα βίος, η ανεμελιά του πλουσίου μπροστά στο δράμα του Λαζάρου, η μεταθανάτια κατάληξη και των δύο, η φοβερή οδύνη και κόλαση του αδιάφορου, η ανάπαυση του υπομονετικού μάρτυρα, η μνήμη θανάτου,ο νεκρικός διάλογος μεταξύ του Αβραάμ και του κολασμένου, η επισήμανση ότι η Γραφή δόθηκε αλλά περιφρονείται από αυτούς πού δεν θέλουν να σωθούν, αναπαριστούν την παραβολή αυτή σε φοβερή και τρομερή πραγματικότητα, πού κατανύγει όποιον ακόμα έχει ψυχή και καρδία.

 Η πραγματικότητα αυτή ξετυλίγεται γύρω μας, αφορά εμάς τους ιδίους. 

Ο βίος βραχύς, ο τάφος ανεωγμένος, ο θρήνος πολύς, τα ώτα κλειστά, η ειδωλολατρία του εγώ επικρατούσα θρησκεία, η περιφρόνηση της αιώνιας κατάληξης αξία σκεπτομένου ανθρώπου, τα χάσματα μεγάλα, επικούρειος βίος,εγκλήματα στο περιθώριο της κοινωνίας, κραυγές χωρίς ανταπόκριση, μουσικές και πανηγύρεις πού σκεπάζουν οιμωγές των κολασμένων του βίου, λαμπρές πορφύρες πού θαμπώνουν το μάτι για να μην βλέπει την γύμνια, πληγές πού γλείφουν προνομιούχοι σκύλοι,μετάνοια μηδενική, κακισμός του Θεού, καλός ό άνθρωπος, κακός ο Θεός, αφροσύνη παγκόσμια, ανθρωπότητα ώρα μηδέν!

Αν σήμερα δεν ακούσουμε το Ευαγγέλιο και δεν το εγκολπωθούμε, πάμε χαμένοι... 

πηγή: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com