“Ούτε καλύτερος, ούτε χειρότερος… απλά διαφορετικός!!!”

«Γεια σας, παιδιά. Μια τέτοια μέρα, έχω να σας πω πόσο χαίρομαι που υπάρχετε. Εχω τους λόγους μου που το λέω. Ο κυριότερος είναι ότι δεν οδηγείτε αυτοκίνητα και μηχανές. Έτσι δεν τα παρκάρετε στα πεζοδρόμια και στις θέσεις που είναι για τους αναπήρους. Δεν κλείνετε τις ράμπες πρόσβασης των διαβάσεων. Εσείς οδηγείτε τα ποδήλατά σας και προσέχετε τον εαυτό σας και τους άλλους πεζούς. Βοηθάτε πρόθυμα, όποιον έχει πρόβλημα και ζητάει τη βοήθεια σας. Αν ξεχαστείτε και ενοχλήσετε, ζητάτε συγνώμη και κάνετε χώρο για να περάσει κάποιος. Το καλύτερο απ’ όλα, αυτό που ζεσταίνει την καρδιά, είναι ότι θυμίζετε στους μεγάλους να σέβονται το αναπηρικό σήμα όπου το δουν. Δεν με κοιτάτε με περιέργεια και οίκτο όταν με βλέπετε να περνώ με το αναπηρικό αμαξίδιο, τις πατερίτσες μου ή το λευκό μου μπαστούνι. Δεν με κοροϊδεύετε, όταν συνεννοούμαι στη νοηματική γλώσσα, γιατί δεν μπορώ να μιλήσω. Με αντιμετωπίζετε σα να είμαι ένας από σας. Ετσι πρέπει. Δεν είμαι εξωγήινος. Είμαι απλά ένας ανάπηρος άνθρωπος. Μόνο, που δεν μπορούν να το καταλάβουν οι μεγάλοι. Γι’ αυτό απευθύνομαι σε εσάς.»

Το κείμενο υπογράφει η Λίλα Πατρόκλου, συγγραφέας παιδικών βιβλίων, μια γυναίκα που αποπνέει τη χαρά της ζωής.

Δεν περιμένουμε, ούτε θα έπρεπε να περιμένουμε την Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας (3 Δεκεμβρίου) για να ευαισθητοποιηθούμε. Μπορεί όμως να λειτουργήσει σαν καμπανάκι, σαν υπενθύμιση, ίσως σαν ξύπνημα.

Οι αξίες μας, το ήθος μας και ο πολιτισμός μας κρίνονται και αξιολογούνται από την ποιότητα της ζωής, από την αξιοπρέπεια της εργασίας και από την αρμονική ενσωμάτωση στην κοινωνία των  συμπολιτών μας με ιδιαίτερα χαρίσματα.

Η αλήθεια είναι ότι για τον καθένα, η λέξη και μόνο «αναπηρία» σημαίνει εντελώς διαφορετικά πράγματα. Η αλλαγή νοοτροπίας είναι το ζητούμενο. Κανείς δεν θέλει να μιλάει για «ρατσισμό», αλλά για «προκατάληψη». Δυστυχώς η διαφορετικότητα συνεχίζει να επηρεάζει αρνητικά τις ζωές των ανθρώπων που την βιώνουν. Η πραγματικότητα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι συνάνθρωποι μας με κάποια μορφή αναπηρίας είναι αδυσώπητα σκληρή.

Η γνώση μόνο διώχνει τον φόβο. Η ψυχραιμία, ο σεβασμός, η θετική σκέψη, η ισορροπημένη συμπεριφορά προς τους ανθρώπους με αναπηρία θεωρούνται αυτονόητα για ορισμένους, στην πράξη όμως η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική.

«Κάθε άνθρωπος είναι φτιαγμένος -από τη φύση του- να κοιτά ψηλά, να οραματίζεται και να προσπαθεί ν’ αγγίξει το όνειρό του. Για να το πετύχει, όμως, χρειάζεται φτερά που θα τον βοηθήσουν να φτάσει γρηγορότερα και ευκολότερα. Τα φτερά είναι οι ικανότητες του καθενός. Κάποιοι, όμως, έχουν μικρότερα φτερά και νιώθουν διαφορετικοί. Παρ’ όλ’ αυτά, μπορούν κι εκείνοι ν’ ανέβουν ψηλά – απλώς χρειάζονται δίπλα τους κάποιους για να τους μάθουν τον τρόπο ν’ ανοίγουν τα φτερά τους και να πετούν όλο και πιο ψηλά. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες έχουν τα δικά τους μοναδικά και ιδιαίτερα φτερά. Το πέταγμά τους γίνεται ομορφότερο όταν οι άλλοι τους χαϊδεύουν απαλά τα φτερά και πετούν μαζί τους. Ας αρχίσουμε από σήμερα τουλάχιστον να σεβόμαστε τα δικαιώματα των ατόμων αυτών στις καθημερινές μας δραστηριότητες. Ας μας γίνει επιτέλους συνείδηση ότι οι άνθρωποι αυτοί, είναι σαν εμάς, αλλά με κάποιες ιδιαιτερότητες, ίσως τότε σαν κοινωνία αναβαθμιστούμε».(ανιχνευτές του 5ου συστήματος Λάρισας).

Θυμηθείτε τα παραδοσιακά παιχνίδια!!! Ορισμένα «μιλούν» για προβλήματα αναπηρίας. Για τύφλωση, η τυφλόμυγα. Για καρκίνο, καταιγίδα που στο τέλος βγαίνει το ουράνιο τόξο. Για προκαταλήψεις, χαλασμένο τηλέφωνο. Για Αλτσχάιμερ, η κολοκυθιά. Για κινητική αναπηρία, οι τσουβαλοδρομίες… Δοκιμάστε να τα παίξετε. Γιατί τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο.

πηγή:http://pappanna.wordpress.com