Ὁ ἀνήφορος τοῦ Αὐγούστου

πρεσβυτέρου Αθανασίου Μηνά

¨Σταυρὸς ἁπάντων τῶν καλῶν, παρεκτικὸς καθορᾶται, προσκυνούμενος, καὶ πᾶσαἡ κτίσις, ἑορτάζει ἐν χαρᾷ, φωτιζομένη χάριτι, τοῦ ἐν αὐτῷ βουλήσει, ἀνυψωθέντος Θεοῦ ἡμῶν¨.( ζ΄ὠδή τῆς ἑορτῆς τῆς προόδου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ)

¨Παρθενικῆς ἐκ νεφέλης σε τεχθέντα, καὶ σάρκα γενόμενον, καὶ πρὸς τὸ ὄρος Θαβώρ, μεταμορφούμενον Κύριε, καὶ τῇ νεφέλῃ, τῇ φωτεινῇ σε περικυκλούμενον, φωνὴ τοῦΓεννήτορος, ἀγαπητὸν σὲ Υἱόν, τῶν μαθητῶν συμπαρόντων σοι, σαφῶς ἐδήλου, ὡςὁμοούσιον καὶ ὁμόθρονο¨.(Ἀπό τούς Αἴνους τῆς Μεταμορφώσεως)

Ἀπ΄ ἀρχῆς  τῆς περιόδου τῶν παρακλήσεων τοῦ  Δεκαπενταυγούστου πρός τήν Ἁγνήν καί Καλήν Παναγία μας, ὁ Υἱός της καί Μεσσίας Ἰησοῦς Χριστός στέλνει στούς πιστούς Ὀρθοδόξους ἁπλόχερα τήν Ἄκτιστη Χάρη Του[1]. Ἡ εἰρήνη τῆς καρδιᾶς[2], ἡ καθαρότητα τῶν λογισμῶν καί τά δάκρυα τῆς μετανοίας καί εὐχαριστίας,  εἶναι τά πλέον χαρακτηριστικά  γνωρίσματα αὐτῆς τῆς πνευματικῆς εὐωχίας στήν διάρκεια τῶν παρακλήσεων.                                                                                                 

Ἐν τούτοις,  ἀπό τήν ἄλλη μεριά, ὁ ἀνθρωποκτόνος καί διώκτης Σατανάς  μέ τά ὄργανά του, προσπαθεῖ  λυσσαλέα νά ἀποπροσανατολίσει, εἰ δυνατόν, τούς πάντες. Ψευτογιορτές, παγκόσμιες φιέστες, βορβορώδεις συνεστιάσεις καί δῆθεν φιλοσοφικές συζητήσεις-ἀναζητήσεις, δημιουργοῦν τέτοια σύγχυση καί πλάνη, ὥστε κάποιοι δυστυχεῖς νά μήν ὁδηγοῦνται στήν Ἀλήθεια, βλασφημώντας τό Πανάγιον Πνεῦμα[3], ἀρνούμενοι τόν Ἰησοῦν Χριστόν καί τήν Ἁγίαν  Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν Του. Τί  κρῖμα!  Πόσο ἀδικοῦν τούς ἑαυτούς τους, ἀκολουθοῦντες τό ψεῦδος οἱ καϋμένοι. Προσκολλημένοι στό μεταπτωτικό θέλημά τους, στή γήϊνη λογική καί σαθρή γνώμη τους, δένονται ψυχοσωματικά μέ χονδρό παλαμάρι ἀπό πάθη ἀτιμίας καί κακίας  καί  στεροῦνται ἔτσι τοῦ θείου φωτισμοῦ καί τῆς ἐν Χριστῷἐλευθερίας. Ὄντως, φοβερή ἡ σκλαβιά αὐτή!

Ερμηνείες των προφητειών

γέροντος Παϊσίου αγιορείτου

- Γέροντα, μερικοί λένε: « Ότι είναι γραμμένο από τον Θεό, αυτό θα γίνη. Τι να μας απασχολή; ».

  «Α, βλέπεις ; Ο Άγιος Κύριλλος φοβήθηκε μήπως αρνηθή. Εγώ είμαι ανώτερος από τον Άγιο Κύριλλο; Επομένως και αν αρνηθώ τον Χριστό, δεν είναι τίποτε… » ! Ενώ ο Άγιος λέει να μη συμβούν, για να μη δουν τα μάτια του τον Αντίχριστο, όχι ότι φοβόταν. Βλέπεις ο διάβολος τι κάνει;

Το θαύμα του Αγίου Παντελεήμονος στο Γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό

Τότε, εν έτει 1951, η Συνοδεία του Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστή  αποφάσισε να μεταφερθεί στα ησυχαστικά κελιά της Νέας Σκήτης, κοντά στον Πύργο, όπου το κλίμα ήταν ηπιότερο και οι αχθοφορίες μικρότερης κλίμακας και έντασης. Ο μοναχός Ιωσήφ έμεινε 12 χρόνια κοντά στο μακάριο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή μέχρι την οσιακή κοίμηση του δεύτερου ανήμερα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου το 1959. Στο διάστημα αυτό ήρθαν ακόμη και συγκαταριθμήθηκαν στη συνοδεία τους ο γέροντας Χαράλαμπος, μετέπειτα Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Διονυσίου, ο γέροντας Εφραίμ, μετέπειτα Ηγούμενος της Μονής Φιλόθεου, ο οποίος επάνδρωσε τις Μονές Καρακάλου, Κωσταμονίτου, Ξηροποτάμου με Ηγουμένους, δικά του πνευματικά παιδιά και ο οποίος σήμερα είναι πνευματικός πατέρας των Ηγουμένων των προαναφερόμενων Μονών και έχει ιδρύσει 20 περίπου Μονές στην Αμερική. Ο μοναχός Ιωσήφ ξανασυναντήθηκε με τους προστάτες του Αγίους Αναργύρους στο ομώνυμο κελί της Νέας Σκήτης, συνασκούμενος με τον π. Θεοφύλακτο από το 1951 έως το 1959.

Από την Πανήγυρη του Ι. Ναού μας

Ο άγιος Παντελεήμων και η πνευματική μας υγεία

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ἰερεμίας

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

1. Σήμερα, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν μνήμη τοῦ μεγαλομάρτυρος ἁγίου Παντελεήμονος, τοῦ ἰαματικοῦ. Θά χρειαζόταν ὥρα πολλή γιά νά διηγηθεῖ κανείς ὁλόκληρο τόν βίο καί τά λαμπρά θαύματα τοῦ ἁγίου αὐτοῦ. Ὀλίγα μόνο θά σᾶς πῶ, ὅσα μπορεῖ κανείς νά πεῖ σέ ἕνα σύντομο λειτουργικό κήρυγμα. Ὁ ἅγιος Παντελεήμων, ἀγαπητοί μου, ἦταν ἰατρός στήν ἰδιότητα. Ἀπό κάθε ἐπάγγελμα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ἔχουμε ἁγίους: Καί ἀπό διδασκάλους καί ἀπό δικαστές καί ἀπό μαγείρους καί ἀπό κηπουρούς καί γενικά λέγουμε ὅτι καμμιά τίμια ἀσχολία δέν ἐμποδίζει τόν ἄνθρωπο νά ἁγιάσει. Ἔτσι λοιπόν ὁ ἅγιός μας, ὁ ἅγιος Παντελεήμονας, ἦταν ἰατρός. Εἰδικά γιά τόν ἰατρό ἔχουμε ἐντολή ἀπό τήν ἴδια τήν Ἁγία Γραφή νά τόν τιμοῦμε, γιατί ὁ Θεός εἶναι πού φωτίζει τούς ἰατρούς νά βρίσκουν φάρμακα ἀπό τήν γῆ, γιά νά θεραπεύονται οἱ ἀσθένειες: «Τίμα ἰατρόν... – λέγει ἡ Σοφία Σειράχ –καί γάρ αὐτόν ἔκτισε Κύριος. Ἐπιστήμη ἰατροῦ ἀνυψώσει κεφαλήν αὐτοῦ καί ἔναντι μεγιστάνων θαυμασθήσεται. Κύριος ἔκτισεν ἐκ γῆς φάρμακα» (38,1-4). 

Φωτογραφίες από την συντήρηση στο τέμπλο του Ι.Ναού μας

πριν

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ (27 ΙΟΥΛΙΟΥ)

«Ο άγιος Παντελεήμων έζησε επί της βασιλείας του Μαξιμιανού και καταγόταν από την πόλη Νικομήδεια. Ο πατέρας του Ευστόργιος ήταν ειδωλολάτρης κι ύστερα έγινε Χριστιανός με τις νουθεσίες του υιού του, ενώ η μητέρα του Ευβούλη προερχόταν από χριστιανική οικογένεια.

Σπούδασε την ιατρική επιστήμη κοντά σ’ ένα σπουδαίο και δοξασμένο ιατρό, τον Ευφρόσυνο, αλλά την κατά Χριστόν ιατρική τέχνη και πίστη την έμαθε από τον πρεσβύτερο Ερμόλαο, με την οποία (πίστη), αφού επικαλέστηκε τον Χριστό, ανάστησε ένα παιδί, που πέθανε στο δρόμο από δάγκωμα μίας έχιδνας. Βαπτίζεται λοιπόν από τον πρεσβύτερο Ερμόλαο και χειραγωγείται από αυτόν προς τη χριστιανική πίστη.

Δίχρονος μασούσε το φαγητό και τάιζε από το στόμα του την ανάπηρη μητέρα του

Συνήθως η μητέρα είναι εκείνη που ταΐζει το μικρό παιδί της. Τι συμβαίνει όμως όταν η μητέρα κινδυνεύει να πεθάνει, δεν μπορεί να τραφεί μόνη της και το παιδί της είναι μόλις 2 χρονών;

Η ιστορία που θα διαβάσετε συνέβη στην Κίνα. Πρωταγωνιστής είναι ένα 2χρονο παιδάκι και η μητέρα του η οποία έμεινε ανάπηρη, όταν ένα φορτηγό έπεσε επάνω της ενώ βρισκόταν στη στάση και περίμενε το λεωφορείο.

Μετά το περιστατικό η γυναίκα έπεσε σε κώμα για πολλές εβδομάδες και ο μικρούλης μεγάλωνε με τον πατέρα του. Όταν η μητέρα συνήλθε δεν μπορούσε ούτε τις βασικές της ανάγκες να ικανοποιήσει.

Ο φιλάργυρος κι ο θησαυρός

Κάποιος φυλάργυρος θέλοντας να κρύψει καλά τα χρήματα του άνοιξε στον τοίχο του σαλονιού του μια κρύπτη,τοποθέτησε εκεί το χρυσάφι του,έκτισε την  κρύπτη,τον σοβάντισε και φώναξε ένα Αγιογράφο και του είπε να αγιογραφήσει την παράσταση της Ταφής του Χριστού ενώ πάνω από την Αγιογραφία έγραψε : Η Ζωή εν τάφω κατετέθης Χριστέ!

Ἡ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

(Ματθ θ’, 1-8)

«Καὶ ἀφοῦ μπῆκε στὸ πλοῖο πέρασε διὰ μέσου τῆς λίμνης στὸ ἀπέναντι μέρος καὶ ἦλθε στὴ δική του πόλη. Καὶ νὰ ἔφεραν σ’ αὐτὸν ἕνα παραλυτικὸ πάνω στὸ κρεβάτι. Καὶ ὁ Ἰησοῦς, ὅταν εἶδε τὴν πίστη τους, εἶπε στὸν παραλυτικό· Ἔχε θάρρος, παιδί μου, σοῦ ἔχουν συγχωρηθεῖ οἱ ἁμαρτίες σου»

Δική του πόλη ὀνομάζει ἐδῶ τὴν Καπερναούμ. Ἡ Βηθλεὲμ τὸν ἔφερε στὴ ζωή, ἡ Ναζαρὲτ τὸν μεγάλωσε, ἡ Καπερναοὺμ τὸν εἶχε μόνιμο κάτοικό της. Ὁ παραλυτικὸς ἐδῶ εἶναι ἄλλος ἀπὸἐκεῖνον ποὺ ἀναφέρει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Ἐκεῖνος ἦταν κατάκοιτος στὴν κολυμβήθρα, αὐτὸς ἦταν στὴν Καπερναούμ. Ἐκεῖνος ἦταν ἄρρωστος τριάντα ὀκτὼ χρόνια· γι’ αὐτὸν ἐδῶδὲ λέγεται τίποτα τέτοιο. Ἐκεῖνος δὲν εἶχε κανένα νὰ τὸν προστατέψει, αὐτὸς ὅμως εἶχε αὐτοὺς ποὺ τὸν φρόντιζαν, ποὺ τὸν σήκωσαν κιόλας καὶ τὸν ἔφεραν. Καὶ σ’ αὐτὸν λέει, «παιδί μου, συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σου» σ’ ἐκεῖνον, «θέλεις νὰ βρεῖς τὴν ὑγεία σου»; Κι ἐκεῖνον τὸν θεράπευσε τὸ Σάββατο, αὐτὸν ὅμως ὄχι. Γιατί βέβαια θὰ τὸν κατηγοροῦσαν ἂν τὸ ἔκανε· καὶ γι’ αὐτὸ οἱ Ἰουδαῖοι σ’ αὐτὸν σιώπησαν, σ’ ἐκεῖνον ὅμως ἐπιτέθηκαν καὶ τὸν καταδίωκαν. Αὐτὰ τὰ εἶπα ὄχι χωρὶς λόγο ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴ νομίσει κανένας πὼς ὑπάρχει διαφωνία,ἐπειδὴ σχημάτισε τὴν ὑποψία πὼς ἦταν ὁ ἴδιος παραλυτικός.

Κυριακή ΣΤ Ματθαίου Ἡ κοινωνικὴ διάσταση τῆς πίστεως

Ἀρχιμανδρίτη Νικάνωρος Καραγιάννη

Τὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τὴν ξαναδιαβάσαμε τὴ δεύτερη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν μὲ περισσότερες χαρακτηριστικὲς λεπτομέρειες, ἔτσι ὅπως τὴ διασώζει ὁ εὐαγγελιστὴς Μάρκος. Σ' αὐτὸ τὸ περιστατικὸ ἡ σύνδεση τῆς ἁμαρτίας μὲ τὴν ἀρρώστια καὶ τῆς θεραπείας μὲ τὴ σωτηρία εἶναι θεμελιώδης ὡς σχέση αἰτίας καὶ ἀποτελέσματος. Ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ὅμως, μᾶς παρουσιάζει τὸ ἴδιο θαῦμα μὲ λιτότητα καὶ συντομία. Μπροστὰ στὸν Χριστὸ ποὺ διδάσκει σὲ ἕνα σπίτι στὴν Καπερναοὺμ φέρνουν ἕναν παράλυτο ἐπάνω σὲ κρεβάτι. Οἱ συνοδοὶ δὲν μποροῦν νὰ φτάσουν τὸν Χριστὸ ἐξαιτίας τοῦ πλήθους ποὺ ἀκούει τὴ διδασκαλία Του, γι' αὐτὸ ἀνοίγουν μία ὀπὴ στὴ στέγη τοῦ σπιτιοῦ καὶ κατεβάζουν τὸν παράλυτο μπροστὰ στὸν Χριστό. Ὁ Ἰησοῦς ἐντυπωσιάζεται ἀπὸ τὴν ἐφευρετικότητα τῆς πίστης τους καὶ τὴν ἐπαινεῖ. Ἀξίζει, λοιπόν, νὰ προσεγγίσουμε τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ μήνυμα μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν ὀπτικὴ καὶ νὰ σταθοῦμε στὴν κοινωνικὴ διάσταση τῆς πίστεως.

Ἡ πίστη, κίνηση πρὸς τὸν ἄλλο ἄνθρωπο

Ἡ χριστιανικὴ πίστη καλεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ ὑπερβαίνει τὰ ὅρια τῆς ἀτομικότητάς του. Καλεῖ διαρκῶς τὸν ἄνθρωπο νὰ σπάει τὸ κέλυφος τοῦ ἐγωισμοῦ του καὶ νὰ μεταμορφώνεται ἀπὸ ἄτομο σὲ πρόσωπο. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος-ἄτομο μεταβάλλεται σὲ πρόσωπο, σημαίνει ὅτι ἐξέρχεται ἀπὸ τὴν ἐγωπαθῆ φυλακὴ τοῦ ἑαυτοῦ του, ὅπου εἶναι ἐγκλωβισμένος, καὶ ἔρχεται νὰ συναντήσει μὲ κατανόηση, σεβασμὸ καὶ ἀγάπη τὸν συνάνθρωπο. Ἔτσι γίνεται τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο μάρτυρας πίστεως καὶ ἀφορμὴ σωτηρίας γιὰ τοὺς ἄλλους. Γιατί ὁ πιστὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἐφησυχάζει καὶ νὰ ἐπαναπαύεται κλεισμένος στὸν ἑαυτό του, ἀγνοώντας τὶς ἀνάγκες τῶν ἄλλων, ἀδιάφορος στὸ νὰ βρίσκει τρόπους θεραπείας.

Αντιμετώπιση του θανάτου των αγιορειτών μοναχών

Ι. Θ. Καρακασίδη, Ιατρού

- Πως αντιμετωπίζουν οι μοναχοί την αρρώστια;

- Με υπομονή και καρτερικότητα. «Ασθένεια, Θεού επίσκεψη» λένε.

Μου λέει μια μέρα ένας μοναχός: «Για να μου στείλει ο Θεός την αρρώστια σημαίνει ότι με θυμήθηκε κι ότι κάτι θέλει να μου πει. Αυτός ξέρει. Κι Αυτός που μου την έδωσε, Αυτός και θα μου την πάρει αν και όποτε Εκείνος το θελήσει»

Τι να πεις;

Ο γερο-Ευγένιος λέει: «Για 4 λόγους δίνει ο Θεός τις αρρώστιες: για τις αμαρτίες των γονέων μας, για τις αμαρτίες τις δικές μας, για να ασκηθούμε στην υπομονή και στην ταπείνωση και για έναν τέταρτο λόγο μου μόνο Εκείνος γνωρίζει».

Υπάρχουν βέβαια και οι δυσκολίες.

Άγιος Μάρτυς Αιμιλιανός - 18 Ιουλίου

Όταν ο Ιουλιανός ο Παραβάτης ανέλαβε την αυτοκρατορική εξουσία (361), περιφρονώντας ό,τι καλό είχε παραλάβει από τον άγιο Κωνσταντίνο τον Μέγα καθώς και από τη χριστιανική του παιδεία, ανέτρεψε τη δημόσια τάξη με την τυραννία του και καθύβρισε τον Θεό καταγινόμενος με όλα τα μέσα να επαναφέρει τη λατρεία των ειδώλων.

Απέστειλε αξιωματούχους πιστούς στην υπόθεση του σε διάφορες επαρχίες για να εξαναγκάσουν το λαό να συμμορφωθεί. Ο Καπιτωλίνος, βικάριος της Θράκης, μετέβη για το σκοπό αυτό στο Δορόστολο (σημερινή Σιλίστρια της Βουλγαρίας), πρωτεύουσα της Σκυθίας.

Μόλις εγκαταστάθηκε στο δικαστήριο απηύθυνε απειλές θανάτωσης όχι μόνο στους χριστιανούς, άλλα και σε εκείνους που θα απέφευγαν να τους καταγγείλουν.

Οι παρευρισκόμενοι τρομοκρατημένοι φώναξαν ότι δεν υπήρχαν χριστιανοί στην πόλη τους και ότι όλοι οι κάτοικοι θυσίαζαν στους θεούς του αυτοκράτορα. Ικανοποιημένος και περιχαρής ο Καπιτωλίνος πήρε τότε μέρος σε μεγάλο συμπόσιο οργανωμένο προς τιμήν του.

Η τηλεόραση ως ζηλωτική θεότητα

Σωτήρης Γουνελάς

Η τηλεόραση καθιερώθηκε να βομβαρδίζει ατέ­λειωτες ώρες και μερόνυχτα τον κοινωνικό μαζικό άνθρωπο με ό,τι χειρότερο συμβαίνει στον κόσμο· και μόνο παρενθετικά, σχεδόν κατ' εξαίρεση, μπορεί να πα­ρουσιαστεί κάτι διαφορετικό ή ποιοτικό, συζήτηση, ταινία ή ντοκυμαντέρ. Το ποσοστό αυτών των τελευταίων σε σχέση με την καθημερινή σαβούρα είναι ελάχιστο. Η καθημερινή αυτή σαβούρα έχει και συνεργάτη σπουδαίο: τις διαφημίσεις.

Οι διαφημίσεις είναι το άλλοθι της σαβούρας. Γιατί μέσαθέ τους αναδύεται ένας γυαλιστερός, λουσάτος κόσμος: είτε πρόκειται για πιάτα, είτε για πλακάκια, είτε βεβαίως για αυτοκίνητα όλα αστράφτουν και επιπλέον έμμεσα ή άμεσα, σαν είδος σάλτσας ή επιδορπίου, προβάλλεται το γυναικείο σώμα ή κομμάτια του (μερικές φορές μάλιστα όχι απλώς έμμεσα ή άμεσα αλλά εξόχως προκλητικά και χυδαία). Το σώμα, όχι η γυναίκα ως ύπαρξη αλλά το σώμα της ως αυτονομημένο είδος προς ερεθισμό των αισθήσεων -και επιβολή του προϊόντος στους χαυνωμένους τηλεθεατές.

Έχουμε λοιπόν δύο επίπεδα: από τη μία την καθημερινή σαβούρα που αποδίδεται με τον όρο «πραγματικότητα», η οποία πρέπει τάχα να παρουσιαστεί σώνει και καλά για ενημέρωση του λαού και από την άλλη τον λουστρα­ρισμένο και αστραφτερό κόσμο της διαφήμισης που με τη σειρά του αποτελεί σαβούρα αλλά την κρύβει το ρούχο της, το κάλυμμα, το περιτύλιγμα, εν τέλει ο ψευδής ή μάλλον ψευδαισθητικός εικονισμός της: στη διαφήμιση όλα είναι ψεύτικα γιατί όλα είναι στημένα και σκηνοθετημένα. 

Το Τρένο της Ζωής

Πριν από λίγο καιρό διάβασα ένα βιβλίο, το οποίο παρομοίαζε τη ζωή με ένα ταξίδι με το τρένο.

Η ζωή είναι σαν ένα ταξίδι με το τρένο.

Επιβιβάζεσαι συχνά και αποβιβάζεσαι, υπάρχουν ατυχήματα,

σε μερικές στάσεις ευχάριστες εκπλήξεις και βαθιά λύπη σε άλλες.

 Όταν γεννιόμαστε και επιβιβαζόμαστε στο τρένο,

συναντάμε ανθρώπους, για τους οποίους πιστεύουμε ότι θα μας συνοδεύουν σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού:τους γονείς μας.

Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

 Αποβιβάζονται σε κάποια στάση και μας αφήνουν χωρίς την αγάπη, τη στοργή, τη φιλία και τη συντροφιά τους.

Ωστόσο επιβιβάζονται άλλα  άτομα, που θα αποδειχθούν πολύ σημαντικά για μας.

Είναι τα αδέρφια μας, οι φίλοι μας κι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που αγαπάμε

Μερικά από τα άτομα που επιβιβάζονται, βλέπουν το ταξίδι σαν ένα  μικρό περίπατο

Άλλοι βρίσκουν μόνο λύπη στο ταξίδι τους.

Κάθε λόγος τοῦ Χριστοῦ φανερώνει ἔλεος καί δικαιοσύνη καί σοφία τοῦ Θεοῦ

Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἀσκητής

Κάθε λόγος τοῦ Χριστοῦ φανερώνει ἔλεος καί δικαιοσύνη καί σοφία τοῦ Θεοῦ· τούτων τή δύναμη βάζει μέσω τῆς ἀκοῆς στίς ψυχές ὅσων ἀκοῦν μ᾿ εὐχαρίστηση. Γι᾿ αὐτό, οἱ ἀνελεήμονες καί ἄδικοι πού τόν ἄκουσαν μέ δυσαρέσκεια, δέν μπόρεσαν νά ἐννοήσουν τή σοφία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τό Διδάσκαλο τόν στάυρωσαν. Ἄς προσέξουμε λοιπόν κι ἐμεῖς ἄν ἀκοῦμε μ᾿ εὐχαρίστηση. Γιατί ὁ Ἴδιος εἶπε: 

«Ὅποιος μέ ἀγαπᾶ θά φυλάξει τίς ἐντολές μου· θά τόν ἀγαπήσει ὁ Πατέρας μου, θά τόν ἀγαπήσω κι ἐγώ καί θά τοῦ φανερώσω τόν ἑαυτό μου» (Ἰω. Ιδ΄: 21). 

Βλέπεις πῶς ἔκρυψε μέσα στίς ἐντολές τή φανέρωσή Του; Ἀπ᾿ ὅλες λοιπόν τίς ἀρετές, ἐκείνη πού τίς περιλαμβάνει ὅλες εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον, πού προέρχεται ἀπό τήν ἀποχή ἀπό τήν ὕλη καί τήν ἡσυχία τῶν λογισμῶν.

Ἀπό τό βιβλίο: «ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν», Ἐκδόσεις «Τό Περιβόλι Τῆς Παναγίας»,Τά 226 κεφάλαια: τομ. α΄

πηγή:http://hristospanagia3.blogspot.gr

Το Φως του Χριστού στο Κουρδιστάν

 Μία συνέντευξη με τον Σεραφείμ Maamdi, έναν Ορθόδοξο Κούρδο

Από τα τριάντα εκατομμύρια Κούρδων που ζουν στον κόσμο, η μεγάλη πλειοψηφία είναι μουσουλμάνοι, ενώ το μικρότερο μέρος ασπάζεται τον Γεζιτισμό [*]. Σύμφωνα με την Απογραφή του 2002, στη Ρωσία υπάρχουν 19.600 μουσουλμάνοι Κούρδοι και 31.300 Γεζίτες Κούρδοι. Λίγοι γνωρίζουν ότι αυτή τη στιγμή, εκπρόσωποι αυτών των ανθρώπων έρχονται στην Ορθοδοξία και γίνονται μέλη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.  Ο Σεραφείμ Maamdi μιλά γι' αυτό με περισσότερες λεπτομέρειες.

*****

-Σεραφείμ, παρακαλούμε μιλήστε μας για τον εαυτό σας, και για το πώς ήρθατε στην Ορθόδοξη πίστη.

-Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Γεωργία. Η εθνικότητά μου είναι Κουρδική και οι ρίζες μου είναι από το Τουρκικό Κουρδιστάν. Μετά τη γενοκτονία του λαού μας στις αρχές του εικοστού αιώνα, ένα μέρος των Κούρδων μετακινήθηκε προς την Αρμενία, και από εκεί στη Γεωργία, τη Ρωσία και άλλες χώρες. Οι πρόγονοί μου ήσαν μέρος αυτής της διασποράς. Ένα μεγάλο μέρος των Κούρδων ομολογεί το Ισλάμ, ενώ μια μικρότερη μερίδα ασκεί τη συγκρητιστική λατρεία που ονομάζεται Γεζιτισμός. Ήμουν ένας Γιαζίντ. Όπως όλοι οι Γεζίτες, πήγαινα ως παιδί με τους συγγενείς μου στην Ορθόδοξη εκκλησία. Είχαμε εικόνες στο σπίτι, μπροστά από τις οποίες τοποθετούσαμε κεριά τις Κυριακές και τις ημέρες των γιορτών – δηλαδή, το θεωρούσαμε φυσιολογικό να λατρεύεται ο ήλιος και ταυτόχρονα να πηγαίνουμε στην εκκλησία. Όμως ένοιωθα να με έλκει πάρα πολύ ο Χριστός. Όταν άκουγα γι’ Αυτόν στην τηλεόραση, ή όταν κάποιος μου μιλούσε γι’ Αυτόν, άκουγα πάντα με μεγάλη περιέργεια. Το 2002, μετακόμισα στη Μόσχα μαζί με την οικογένειά μου. Εκεί, κάποιος μου έδωσε ένα αντίγραφο της Καινής Διαθήκης. Από εκεί ξεκίνησαν όλα ...