Χριστούγεννα και φέτος

Σαββίδης Παύλος, Θεολόγος καθηγητής

Η αβυθομέτρητη και απροσπέλαστη αγάπη του Θεού και φέτος θα έρθει να γεννηθεί στη γη μας. Και όχι μέσα σ’ ένα ρομαντικό σπήλαιο, όπως το συνηθίζουμε στις σύγχρονες απεικονίσεις-φωτογραφίες, που στολίζει τη ρίζα του χριστουγεννιάτικου δένδρου μας.

Αλλά στο υγρό και βρωμερό στάβλο της Βηθλεέμ, στην κρύα σπηλιά, εκεί μέσα που άρχισε να χτυπά η πλέον ζεστή καρδιά που χτύπησε στη γη. Κάθε κτύπος τούτης της καρδιάς σήμαινε αγάπη και μόνο αγάπη προς το γένος των ανθρώπων. Και όπως πολύ ωραία συνεχίζει τις σκέψεις του ένας άγιος επίσκοπος των ημερών μας «…τι είναι για μας η σπηλιά παρά ράπισμα στην ματαιοδοξία μας και μόνιμος μάρτυρας του μεγαλείου Του;».

Εκεί στη φάτνη ταπεινώνεται «αταπεινώτως» ο Θεός για να νιώσει ο σημερινός άνθρωπος πως μόνο η θεοΰφαντη στολή της ταπεινώσεως μπορεί να κάνει τον άνθρωπο Θεό κατά χάριν. Και το πιο συγκινητικό εκεί συναντήθηκαν ο Θεός και ο άνθρωπος!

Οι τραγικοί Βηθλεεμίτες έκλεισαν καρδιές και πόρτες σε μια επίτοκη μητέρα, την Θεοτόκο Μαρία, και της αρνήθηκαν για λίγες μόνο ώρες ζεστής γωνιάς μαζί με τον προστάτη της, τον δίκαιο Ιωσήφ.

Αλλά μήπως οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ακριβές αντίγραφο της εποχής μας, που πεισματικά αρνούνται μια έστω πρόχειρη θέση στο Χριστό, αφού τα ενδιαφέροντά τους εξαντλούνται —ειδικά σήμερα— στην απόσειση της οικονομικής κρίσης και όχι μόνο;

Ο αγγελικός δοξολογικός ύμνος έρχεται να γνωστοποιήσει και να πιστοποιήσει το μεγαλύτερο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, πως γεννήθηκε ο Χριστός, ο Σωτήρας του κόσμου, και πως πάντα θα στέκει στα μονοπάτια της γης για να συναντήσει τον καθένα άνθρωπο και να του πει πως είναι ο ένας και μοναδικός, ο προσωπικός του λυτρωτής.

Άραγε ο σημερινός άνθρωπος, ο πικραμένος και παραπονεμένος, ο βαθειά πληγωμένος ή και πολύ πονεμένος από όλους και από όλα έχει μέσα του αποθέματα δοξολογικά όχι γι’ αυτά που του λείπουν, αλλά για τα τόσα άλλα πνευματικά και πλούσια υλικά αγαθά που τα απολαμβάνει ασύμμετρα, και που μας τα χαρίζει η αγάπη του εν σπηλαίω τεχθέντος νηπίου; Δεν νομίζετε ότι είναι πλέον καιρός και η ίδια μας η ζωή να γίνει μια δοξολογία, ένας ύμνος όχι πια για την οικονομική μας μιζέρια, αλλά για μια ζωή κάθε αρετής και ιδιαίτερα σήμερα της αφειδώλευτης αγάπης και συμπόνιας, της ευσπλαχνίας και της κάθε λογής φιλανθρωπίας στους αναγκεμένους αδελφούς του Χριστού που τόσο πλήθυναν γύρω μας; Όλοι εμείς να δώσουμε το βροντερό παρών σ’ αυτήν την εκστρατεία της αγάπης οι τόσο βαρυφορτωμένοι και βαρυστομαχιασμένοι!

Τα κάλαντα —ευτυχώς ακόμα υπάρχουν— μας υπενθυμίζουν πως «εκ της Περσίας έρχονται τρείς Μάγοι με τα δώρα» για να τα αποθέσουν στα πόδια του πιο πάμφτωχου βασιλιά δηλώνοντας απλά και ταπεινά τον σεβασμό και την υποταγή της σοφίας και της γνώσης τους στη άπειρη σοφία του Θεού. Και ο επηρμένος και φαντασιωμένος από τις γνώσεις του άνθρωπος όχι απλά μας έφερε στο χείλος μιας προβλεπόμενης —ή και προκατασκευασμένης— χρεωκοπίας, αλλά εγκατέστησε δικτάτορα στις καθημερινές μας σχέσεις έναν ορατό ή αδιόρατο φόβο. Και το κέρδος από όλη αυτήν την ιστορία; Φοβάται που ζει και φοβάται πως θα πεθάνει. Δηλαδή δυστυχισμένος και εδώ και εκεί!

Όταν τα ξημερώματα των Χριστουγέννων θα ηχήσουν γλυκόλαλα και παρήγορα οι καμπάνες, ας οδηγήσουμε νωρίς και χαρούμενα τα βήματά μας στην Εκκλησία, για να αποθέσουμε τα δώρα της αγάπης μας και προπάντων καθαρή τη στολή της ψυχής μας στο νεογέννητο Χριστό.

Στη θεία Λειτουργία θα ξεπεράσουμε φόβους, φοβίες, κρίσεις, φτώχιες, αδικίες. Εκεί θα ξεχάσουμε τα όποια οικονομικά προβλήματα, γιατί ακριβώς για μια ακόμη φορά θα ζήσουμε το μυστήριο της «θείας οικονομίας» δηλαδή της απροσμέτρητης αγάπης του Θεού σε μας τους πολύ δικούς και αγαπητούς Του. Δεν θα έχει καμιά θέση το ανθρώπινο ΔΝΤ στη ζωή μας γιατί υπάρχει και ζει για όλους μας ο Δυ Να Τός Θεός!

πηγή:http://www.xfd.gr/