Το γέμισμα της Χάρης Του!

–Θὰ σοῦ τὸ πῶ, παιδί μου, γιὰ νὰ ἐνισχυθεῖς στὴν πίστη ὅτι ὁ Κύριος δὲν ἐγκαταλείπει τοὺς δικούς του, ὅταν αὐτοὶ μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὴ στοργικὴ Πρόνοιά Του ἀφήνουν τοὺς ἑαυτούς τους καὶ τὶς οἰκογένειές τους στὰ χέρια Του...

Μὲ τοῦτα τὰ λόγια ἄρχισε ὁ πατὴρ Ἰωάννης νὰ διηγεῖται σὲ πνευματικό του παιδὶ τὸ περιστατικὸ ἐκεῖνο ἀπὸ τὴν ἱερατική του ζωὴ καὶ διακονία, ὅταν νέος ἀκόμα ἀρχιμανδρίτης γυρνοῦσε τὰ χωριὰ τοῦ θεσσαλικοῦ κάμπου ὡς ἱεροκήρυκας τῆς Μητροπόλεως.

–Πᾶνε χρόνια τώρα, ἀλλὰ τὸ γεγονὸς ἐκεῖνο δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ σβήσει μέσα μου. Εἶναι κάτι ποὺ θὰ τὸ θυμοῦμαι σ’ ὅλη μου τὴ ζωή.

Κι ἄρχισε νὰ διηγεῖται:
–Ἦταν Κυριακή, Νοέμβρης μήνας, ἂν θυμᾶμαι καλά. Ἀπὸ τὴ Μητρόπολη μ’ ἔστειλαν νὰ λειτουργήσω σ’ ἕνα ἡμιορεινὸ χωριό, κάπου στοὺς πρόποδες τοῦ Κισσάβου. Ἤξερα ὅτι ἐκεῖ ἐφημέριος εἶναι ἕνας πολὺ εὐσεβὴς ἱερεύς, ὁ π. Ἐμμανουήλ. Τὸν ἔβλεπα κάπου-κάπου στὶς ἱερατικές μας συνάξεις. Διακρινόταν γιὰ τὴ σεμνότητα καὶ εὐλάβειά του. Ἦταν καὶ πολύτεκνος οἰκογενειάρχης. Πέντε παιδιὰ εἶχε.

Άγιος Βασίλης έρχεται...

Την παραμονή των Χριστουγέννων, τα παιδιά σ’ ολόκληρο τον κόσμο κρεμούν τις κάλτσες τους και περιμένουν με λαχτάρα τον Αϊ Βασίλη.

Ο Άγιος Βασίλειος αποτελούσε και αποτελεί μια διεθνή λαογραφική μορφή. Κάθε χρόνο οι βιτρίνες των καταστημάτων και οι δρόμοι γεμίζουν με αντίγραφα αυτού το φανταστικού δημιουργήματος του ανθρώπου. Ο ευτραφής παππούλης με την κόκκινη στολή, την μακριά γενειάδα, τα στρογγυλά γυαλιά και τις μαγικές ικανότητες που γυρνά τον κόσμο κάθε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά σε ένα έλκηθρο, που το σέρνουν τάρανδοι είναι μια πραγματικά γοητευτική ιστορία. Είναι όμως η ίδια ιστορία με αυτή του Αγίου Βασιλείου που η εκκλησία μας εορτάζει κάθε πρώτη Ιανουαρίου; 

Στο συναξάρι της 1ης Ιανουαρίου διαβάζουμε τα εξής: «Άγει διπλήν αληθώς η Εκκλησία εορτήν σήμερον, Περιτομής Δεσπότου και μνήμης οικέτου (Βασιλείου) σοφού και τρισμάκαρος». Η εκκλησία μας δηλαδή γιορτάζει διπλά την Πρωτοχρονιά. Την Περιτομή του Χριστού και τη μνήμη του Αγίου Βασιλείου, Επισκόπου Καισαρείας Καππαδοκίας Ουρανοφάντορος του Μεγάλου. Μορφή Οικουμενική ο Άγιος Βασίλειος αναδείχθηκε ένα από τα μεγαλύτερα αναστήματα της θεολογίας. Είναι ο σοφός που με τη σοφία του «Θεοπρεπώς εδογμάτισε την φύσιν των όντων ετράνωσε», όπως αναφέρει ο υμνωδός στο απολυτίκιό του. Είναι κατά την ωραία έκφραση του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου «ο νόμος της αρετής για όλους». 

Ο Χρόνος και ο κόσμος της φθοράς

Φώτης Κόντογλου 

Η πιο φοβερή κι ἡ πιο ανεξιχνίαστη δύναμη στον κόσμο είναι ο Χρόνος, ο Καιρός. Καλά-καλά τι είναι αυτή η δύναμη δεν το ξέρει κανένας, κι όσοι θελήσανε να την προσδιορίσουνε, μάταια πασκίσανε. Το μυστήριο του Χρόνου απόμεινε ακατανόητο, κι ας μας φαίνεται τόσο φυσικός αυτός ο Χρόνος. Τον ίδιο τον Χρόνο δε μπορούμε να τον καταλάβουμε τι είναι, αλλά τον νοιώθουμε μοναχά από την ενέργεια που κάνει, από τα σημάδια που αφήνει πάνω στην πλάση. Η μυστηριώδης πνοή του όλα τ  ἀλλάζει. Δεν απομένει τίποτα σταθερό, ακόμα κι όσα φαίνονται σταθερά κι αιώνια. Μια αδιάκοπη κίνηση στριφογυρίζει όλα τα πάντα, μέρα-νύχτα, κι αυτή την άπιαστη και κρυφή κίνηση δε μπορεί να τη σταματήσει καμμιά δύναμη. Τούτο το πράγμα που το λέμε Χρόνο, το έχουμε συνηθίσει, είμαστε έξοικειωμενοι μαζί του, αλλιώς θα μας έπιανε τρόμος, αν είμαστε σε θέση να νοιώσουμε καλά τι είναι και τι κάνει.

Όπως είπαμε, δουλεύει μέρα-νύχτα, αιώνες αιώνων, αδιάκοπα, βουβά, κρυφά, κι όλα τ  ἀλλάζει με μία καταχθόνια δύναμη, άπιαστος, αόρατος, ανυπάκουος, τόσο, που να τον ξεχνά κανένας και να θαρρεί πως δεν υπάρχει, αυτός που είναι το μόνο πράγμα που υπάρχει και που δε μπορεί η διάνοιά μας, με κανέναν τρόπο, να καταλάβει πως κάποτε δεν θα υπάρχει, πως θα καταστραφεί, πως θα λείψει. Πως, αφού αυτό το «κάποτε» είναι ο ίδιος ο Χρόνος; Πως μπορεί να φανταστεί κανένας πως κάποτε θα πάψει να υπάρχει αυτό το ίδιο το «κάποτε»;

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ (27 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ)

«Ο άγιος Στέφανος, όταν κάποτε έγινε συζήτηση μεταξύ Ιουδαίων και Σαδδουκαίων και Φαρισαίων και Ελλήνων περί του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και άλλοι από αυτούς έλεγαν ότι είναι Προφήτης, άλλοι ότι είναι ένας που πλανά τον κόσμο, άλλοι δε ότι είναι ο Υιός του Θεού, στάθηκε σε υψηλό τόπο και ευαγγελίστηκε σε όλους τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, λέγοντας: "Άνδρες αδελφοί, γιατί πληθύνθηκαν οι κακίες σας και ταράχτηκε όλη η Ιερουσαλήμ; Μακάριος είναι ο άνθρωπος, που δεν δίστασε να πιστέψει στον Ιησού Χριστό. Διότι Αυτός είναι ο Θεός που έκλινε τους ουρανούς και κατέβηκε για τις αμαρτίες μας και γεννήθηκε από αγία και αγνή Παρθένο, η οποία  είχε εκλεγεί πριν δημιουργηθεί ακόμη ο κόσμος. Αυτός πήρε τις αμαρτίες μας και βάστασε τις ασθένειές μας: έκανε τυφλούς να βρουν το φως τους, καθάρισε λεπρούς και έδιωξε τους δαίμονες". Αυτοί δε, όταν τον άκουσαν, τον οδήγησαν στο συνέδριο των Αρχιερέων. Διότι οι ίδιοι δεν μπορούσαν να αντισταθούν στη σοφία και στο Πνεύμα του Θεού με το Οποίο μιλούσε. Κι αφού εισήλθαν έβαλαν κάποιους άνδρες να πουν «Ότι τον ακούσαμε να λέει βλάσφημα λόγια κατά του Ναού και κατά του Μωσαϊκού Νόμου», όπως τον κατηγόρησαν και για τα υπόλοιπα που αναφέρονται στις ιερές Πράξεις των Αποστόλων. Όταν τον ατένισαν λοιπόν και είδαν όλοι το πρόσωπό του σαν πρόσωπο αγγέλου, μη υποφέροντας την ντροπή της ήττας τους, τον φόνευσαν διά λιθοβολισμού, ενώ εκείνος προσευχόταν υπέρ αυτών με τα λόγια: «Κύριε, μην τους καταλογίσεις την αμαρτία αυτήν». Επειδή λοιπόν ο θείος πρωτομάρτυρας, με τη θεωρηθείσα πτώση του, κατέβαλε τον αντίπαλο, ρίχνοντάς τον  κάτω σαν πτώμα, και αναπαύτηκε τον γλυκό ύπνο, τότε άνδρες ευλαβείς μάζεψαν το ιερό σκήνωμά του σε μία θήκη φτιαγμένη από κάποιο φυτό, κι αφού το ασφάλισαν πολύ καλά, το κατέθεσαν στα πλάγια του Ναού. Ο δε Νομοδιδάσκαλος Γαμαλιήλ και ο υιός του Αβελβούς πίστεψαν στον Χριστό και βαπτίστηκαν από τους αποστόλους. Τελείται δε η σύναξή του στο μαρτυρείο του πλησίον των Κωνσταντιανών».

Ο υμνογράφος του αγίου, Ιωάννης ο μοναχός, (άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός), αναφέρεται σε όλη την αγιασμένη διαδρομή της ζωής του Στεφάνου. Και στο γεγονός ότι ήδη από τη στιγμή που έγινε χριστιανός υπήρξε «ανήρ πλήρης πνεύματος και δυνάμεως»,  και στο γεγονός ότι εκλέχτηκε από τον λαό και χειροτονήθηκε από τους αποστόλους ως βοηθός αυτών: στη διακονία των τραπεζών αλλά και στο κήρυγμα, και στο γεγονός της συλλήψεώς του, της απολογίας του, της θεοπτικής εμπειρίας του, του χαρισματικού μαρτυρίου του. Εκείνο που ιδιαιτέρως προβάλλει ο υμνογράφος του είναι ο τρόπος με τον οποίο έφυγε από τη ζωή αυτή: διά λιθοβολισμού – ένας συνηθισμένος τρόπος των Ιουδαίων, για εκείνους που θεωρούνταν ότι βλασφημούσαν την πίστη τους. Κι ως εξαίσιος ποιητής δεν μένει σε ό,τι επισημαίνουν μόνον οι αισθήσεις: το πέταγμα των λίθων, αλλά αποκαλύπτει και τη μη αισθητή πλευρά:

Χριστούγεννα ολόχρονα

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Στην παγωνιά του καιρού και του μέσα μας κόσμου, προσπαθούμε να χαρούμε τη γιορτή των Χριστουγέννων. Με τρόπους σπασμωδικούς, εξωτερικούς, κοινωνικούς. Στο τέλος συνειδητοποιούμε

«ότι Χριστούγεννα

Δεν είναι διάκοσμος

Δεν είναι έθιμο

Δεν είναι ρεβεγιόν

Δεν είναι αργία

Δεν είναι γιορτή

Δεν είναι νοσταλγικό παραμύθι»

(Μαρία Μουρτζά, Εικονοστάσι).

Από την άλλη, «οι άνθρωποι της Εκκλησίας» πασχίζουμε να γιορτάσουμε προετοιμαζόμενοι με τη νηστεία, την εξομολόγηση, τον εκκλησιασμό και τη Θεία Κοινωνία. Αισθανόμαστε κάποια διαφορά αλλά φαίνεται πως η ικανοποίησή μας δεν αγγίζει τη χαρά που ο άγγελος έφερε στους απλούς βοσκούς με το «ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην».

Η καρδιά σας να γίνη Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώση όλες τις ευλογίες Του

Γέροντας Παίσιος

Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι αλλοιώνεται».

«Ο Χριστός με τη μεγάλη Του αγάπη και με την μεγάλη Του αγαλλίαση που σκορπάει στις ψυχές των πιστών με όλες τις άγιες γιορτές Του, μας ανασταίνει αληθινά αφού μας ανεβάζει ψηλά πνευματικά. Αρκεί να συμμετέχουμε και να έχουμε όρεξη πνευματική να τις πανηγυρίζουμε πνευματικά· τότε τις γλεντάμε πνευματικά και μεθάμε πνευματικά από το παραδεισένιο κρασί που μας φέρνουν οι Άγιοι και μας κερνούν.

Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες. Να σκεφτόμαστε τα γεγονότα της κάθε αγίας ημέρας και να λέμε την ευχή δοξολογώντας τον Θεό. Έτσι θα γιορτάζουμε με πολύ ευλάβεια κάθε γιορτή».

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΔΟΞΑΣΑΤΕ!

ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ, 

ΤΟ ΝΟΥ, 

ΤΗΝ ΨΥΧΗ  

ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΝΟΙΑ

Διανομή τροφίμων από την Ενορία μας

Θερμές ευχαριστίες σε όλους όσους συνέβαλλαν στην προσφορά, αγορά, συγκέντρωση, καταγραφή και διανομή των τροφίμων σε ανήμπορους οικονομικά αδελφούς μας μέσω της Ενορίας μας. Τα προβλήματα συνεχίζονται και υποχρέωση αγάπης είναι η διαρκής διακονία του πλησίον. 

Από τη Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση των Κατηχητικών μας

Ι. ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΤΟΥΣ

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Ι. ΝΑΟΣ ΑΓ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

    Δ Ρ Α Π Ε Τ Σ Ω Ν Α Σ

Σας προσκαλούμε να υποδεχθούμε το νέο έτος στηριζόμενοι στον Έναν της Τριάδος, που μένει ακλόνητος εις τον αιώνα, στον Κύριον Ιησού Χριστόν, με την Ι. Αγρυπνία που θα τελέσουμε στον Ι. Ναό μας την παραμονή της Πρωτοχρονιάς κατά το εξής πρόγραμμα:

22:30         Όρθρος της περιτομής του Χριστού και του Αγ. Βασιλείου

24:00         Δοξολογία στην αλλαγή του χρόνου

εν συνεχεία η Θ. Λειτουργία Μ. Βασιλείου

Στο τέλος της Λειτουργίας θα ευλογηθεί Βασιλόπιττα

Εκ του Ι. Ναού.

Do they know it's Christmas? (Σκέψεις ενός νέου για τα Χριστούγεννα)

Αρχιμ. Μεθοδίου Ντελή Ηγουμένου Ιεράς Μονής Γηρομερίου 

Τα Χριστούγεννα αποτελούν την κορυφαία εκδήλωση του παγκοσμιοποιημένου κόσμου μας. Ασχέτως αν πιστεύουμε ή όχι στο Χριστό ή στη Γέννησή Του, μικροί- μεγάλοι παντού στον κόσμο συγκινούμαστε από τη γιορτή. Ακόμα κι οι Τούρκοι, και οι Κινέζοι και οι Ινδοί γιορτάζουν τα Χριστούγεννα, είτε πίνοντας τα ειδικά μπουκάλια της Coca-Cola είτε ανταλλάσσοντας κάρτες είτε αναμένοντας την καινούρια χρονιά. Ευρώπη και Αμερική, εκεί όπου κυριαρχεί ο χριστιανισμός, έχουν την μερίδα του λέοντος στον εορτασμό. Οι πολιτικοί ηγέτες μας θεωρούν χρέος τους να αναφερθούν στην ειρήνη και την ομόνοια στον κόσμο και την επίλυση των κάθε λογής προβλημάτων (χωρίς να αισθάνονται καμιά υποχρέωση να απολογηθούν γιατί οι ίδιοι που μπορούν δεν τα λύνουν), οι αμερικάνικες ταινίες και σειρές μας παρουσιάζουν τα χιονισμένα Χριστούγεννα και τον Μακώλευ Κάλκιν για τέταρτη φορά να είναι μόνος στο σπίτι και να αντιμετωπίζει τους ατυχείς διαρρήκτες, ενώ το ραδιόφωνο παίζει τους ήχους του παλιού τραγουδιού των Wham "Last Christmas" και παλιότεροι και νεώτεροι σιγοτραγουδούμε την όμορφη μελωδία του. 

Ο άγιος της συγγνώμης

Ο Άγιος Διονύσιος γεννήθηκε το 1547 μ.Χ. στο χωριό Αιγιαλός της Ζακύνθου. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Δραγανίγος ή Γραδενίγος Σιγούρος (ή Σηκούρο). Η οικογενειά του ήταν εύπορη και κατείχε μεγάλη έκταση γης, ενώ οι γονείς του συμμετέχοντας στους πολέμους των Βενετών κατά των Τούρκων απέκτησαν και αριστοκρατικό ιδίωμα. Ο πατέρας του λεγόταν Μώκιος και η μητέρα του Παυλίνα, ενώ είχε άλλα δύο αδέλφια τον Κωνσταντίνο και τη Σιγούρα. Σύμφωνα με τοπικές παραδόσεις της Ζακύνθου, που δεν επιβεβαιώνονται ιστορικά, ο Άγιος είχε για ανάδοχο τον Άγιο Γεράσιμο*.

Ο Άγιος Διονύσιος, ανατράφηκε με τα διδάγματα του Ευαγγελίου. Έτσι γρήγορα διακρίθηκε στα γράμματα και την αρετή. Νωρίς, μόλις ενηλικιώθηκε, ασχολήθηκε με τη διδασκαλία του θείου λόγου, φροντίζοντας συγχρόνως να συντρέχει στην ανακούφιση των φτωχών. Κατόπιν έγινε μοναχός στη βασιλική Μονή των Στροφάδων, παίρνοντας το όνομα Δανιήλ, όπου ασκήθηκε στην αγρυπνία, την εγκράτεια και τη μελέτη των Γραφών.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ-ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ-ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ

Τρίτη            23/12          Ακολουθία των Μ. Ωρών                                                   18:00
Τετάρτη       24/12          Εσπερινός και Θ Λειτουργία του Μ. Βασιλείου                     07:00
Πέμπτη       25/12           Ορθρος και Θ. Λειτουργία Χριστουγέννων                            05:00

Τετάρτη       31/12          Ιερά Αγρυπνία επί τη ενάρξει του νέου έτους                        22:30
Πέμπτη        01/01         Ορθρος και Θ. Λειτουργία Μ. Βασιλειου                              07:00

Παρασκευή 02/01         Ακολουθία των Μ. Ωρών                                                      18:00
Δευτέρα      05/01         Εσπερινός - Θ. Λειτουργία  Μ. Βασιλείου - Μ. Αγιασμός         06:30 
Τρίτη          06/01          Ορθρος, Θ. Λειτουργία και Μ. Αγιασμός Θεοφανείων             07:00
                                            

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ´ ΛΟΥΚΑ (ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ)

«Άνθρωπός τις εποίησε δείπνον μέγα και εκάλεσε πολλούς»

(Λουκ. 14, 16)

α. Προσκεκλημένος ο Κύριος μαζί με άλλους σε τραπέζι που έκανε πλούσιος Φαρισαίος, βρήκε την ευκαιρία αφενός να διδάξει τους παρόντες Ιουδαίους στο να επικεντρώνουν στην ουσία του Νόμου και όχι στην τυπική κατανόησή του, μέσω θαύματος που πραγματοποίησε ημέρα Σάββατο σ’ έναν υδρωπικό, αφετέρου να ελέγξει τον εγωισμό τους, ο οποίος εκφραζόταν με την εκζήτηση από αυτούς «των πρωτοκλισιών», των πρώτων θέσεων στα τραπέζια, με παράλληλο αποκλεισμό από αυτά όλων των πτωχών και καταφρονεμένων συνανθρώπων τους. Ένας από τους συνδαιτημόνες εξέφρασε τότε την άποψη πόσο ωραίο θα ήταν το τραπέζι της Βασιλείας του Θεού, μαζί με τον Μεσσία και τους λοιπούς πατριάρχες του Ισραήλ. Και ο Κύριος απάντησε στην παρατήρηση με τη σημερινή παραβολή του μεγάλου Δείπνου. Η παραβολή λοιπόν αυτή συνιστά την απάντηση του Κυρίου σε κάτι που, κατά τους Ιουδαίους,  αναφέρεται στα έσχατα, εκεί που θα φανερωθεί η Βασιλεία του Θεού. «Άνθρωπός τις εποίησε δείπνον μέγα και εκάλεσε πολλούς».

Άγιος Νεκτάριος. Ένα μικρό οδοιπορικό στην Ιερά Μονή Αγ. Τριάδας - Αγ. Ν...

Στήν ἀγκαλιά τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ. (Μιά συγκλονιστική διήγηση μέ Κρυπτοχριστιανούς)

Η μπόρα έχει περάσει, αλλά θυμωμένα κυλούν τα θολά νερά του ποταμού, δίπλα από το μεγάλο χωριό που απλώνεται στον εύφορο κάμπο. Είναι Τουρκικό το χωριό. Φρεσκοπλυμένο από το χορταστικό λουτρό, χαίρεται τώρα την ευλογία του ήλιου και στεγνώνει γοργά, βυθισμένο στη μακαριότητα της ευτυχίας του.
Δεν ήταν όμως πάντα Τουρκικό. Σε παλαιότερη εποχή, τότε που το σημερινό Ερζερούμ λεγόταν Θεοδοσιούπολις, είχε χτισθεί δίπλα στον Άκαμψι ποταμό, στην άκρη του εύφορου εκείνου οροπεδίου, λίγα σπίτια από οικογένειες ακριτών του Βυζαντινού Κράτους. Τούρκοι ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στο Ελληνικό χωριό κι ανάγκασαν τους κατοίκους του ν’ αλλαξοπιστήσουν και να δεχθούν με τη βία τον μωαμεθανισμό.

Από ’κείνη την ημέρα σίγησε κι η καμπάνα της μικρής εκκλησούλας, και στους τέσσερις αιώνες και περισσότερο που πέρασαν από τότε, δεν απέμεινε πια, ούτε σα θολή ανάμνηση, η χριστιανική καταγωγή των πρώτων κατοίκων.

Ιερά Αγρυπνία στο Ναό μας

Την Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014 

θα τελεσθεί Ι. Αγρυπνία στο Ναό μας 

επί τη μνήμη 

του Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης 

και του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου
από ώρας 
21:30 - 01:30. 

Η Αγρυπνία  θα περιλαμβάνει 

την ακολουθία 

του Μ. Εσπερινού μετ' αρτοκλασίας, 

τον Όρθρο (θα γίνει χρήση αγίου ελαίου) 

και τη Θ. Λειτουργία 

ΠΕΡΙ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ

 ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ

Ένας φτωχός σου ζητεί να τον βοηθήσεις. Ο Αρχέκακος προσπαθεί τότε να στρέψει την καρδιά σου πρός την αδιαφορία. Πρόσεξε, μην παρασυρθείς. Διώξε απο μέσα σου τα απάνθρωπα αισθήματα. Ατένισε τον αδελφό σου με αγάπη και οικτιρμούς και βοήθησέ τον πρόθυμα. Είναι μέλος τού Χριστού και δικό σου – «αλλήλων μέλη εσμέν» (Εφες.δ΄ 25) – , είναι ναός τού Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός τον αγαπά και τον υπολήπτεται όπως και σένα.

Ο Μεγάλος Αναμενόμενος

«Τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ κυρίου διὰ τοῦ προφήτου...» (Ματθ. α' 22)

Όλες οι προφητείες στρέφονται γύρω από ένα πρόσωπο, τον αναμενόμενο Μεσσία και γύρω από ένα θέμα, τη λύτρωση του ανθρώπου. Το διορατικό βλέμμα των προφητών δεν περιορίζεται από τα πυκνά φράγματα του παρόντος. Διασχίζει τους αιώνες και αντικρίζει Αυτόν, ο οποίος αποτελούσε την ελπίδα του Ισραήλ, και των εθνών την προσδοκία. Μπροστά στο αντίκρισμά Του, άλλοτε σκιρτά η καρδιά τους από αγαλλίαση και χαρούμενοι διαλαλούν τον ερχομό Του. Άλλοτε σπαράζουν από αγωνία και τα τρομερά τους «ίνα τι;» συνταράζουν τα πλήθη, που τους ακούνε. Άλλοτεγεμίζουν από θάμβος και έκσταση και ακράτητο ενθουσιασμό,που τον μεταδίδουν και στους άλλους. Σ' όλες τις περιπτώσεις αντικρίζουν ανάλογες σκηνές από τη ζωή και το έργο του Μεγάλου Λυτρωτή με πλήρεις λεπτομέρειες. [...]

Μια συναρμολόγηση όλων [...] των προφητειών δίδει μια πλήρη ιστορία του Χριστού. Και όμως η ιστορία γράφηκε αιώνες πριν από την πραγματοποίησή της και η συγγραφή της κράτησε 1.500 χρόνια!

Ἡ προσευχὴ δὲ μετριέται

Συστηματικὴ ἐνασχόληση μὲ τὴ νοερὰ προσευχὴ προϋποθέτει, κατὰ τὴ διδασκαλία τοῦ Γέροντος Πορφυρίου, πρῶτον, ἔμπειρο Γέροντα ποὺ θὰ παρακολουθεῖ τὸν ἀσκούμενο, καὶ δεύτερον, ψυχὴ καθαρὴ ἀπὸ ἐγωισμό, μνησικακία, ἀντιπάθειες, θέλημα, κενοδοξία καὶ τὰ παρόμοια. Πολὺ τόνιζε τὴν ἀνάγκη γιὰ τὴν ἐκτέλεση τῶν παραδεδομένων ἀκολουθιῶν, γιὰ τὸ διάβασμα τῶν ὕμνων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὥστε ἡ συμβουλή του “Λέγε διαρκῶς τὴν εὐχὴ” ἰσχύει μὲν καὶ γιὰ ὅλους μας, ἀλλὰ μὲ διάκριση, χωρὶς κατάργηση τῶν ἀκολουθιῶν καὶ χωρὶς τὴν ἰδέα ὅτι ἐπειδὴ θὰ ποῦμε κάποιες φορὲς τὸ “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με”, φθάσαμε δῆθεν σὲ μέτρα.

Τα ψεύτικα και τα αληθινά Χριστούγεννα

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Αν η γέννηση ενός ανθρώπου προκαλεί χαρά στους οικείους του, η γέννηση του Θεανθρώπου θα πρέπει να προκαλεί χαρά «εἰς πᾶσαν τήν οἰκουμένην». Όμως αυτό δεν γίνεται, αφού υπάρχουν λαοί που αγνοούν τον ερχομό Του. Αλλά, άραγε, οι χριστιανικοί λαοί έχουν χαρά για τον ερχομό Του στον κόσμο ως λυτρωτή;

Η Εκκλησία δεν είναι εξουσία για να επιβάλει του νόμους της. Κι αν κάπου κάποτε ενήργησε έτσι, ασφαλώς υπήρξε παραχάραξη της διδασκαλίας Της από τα μέλη της «εξ ιδίας πρωτοβουλίας».

Η Εκκλησία του Χριστού στηρίζεται στη ζωή και το Ευαγγέλιο του Ιδρυτή Της, που μιλά για ελευθερία, που προτείνει σταυρό και θλίψη, που καλεί για νέα ζωή αρχίζοντας από την καθαρότητα της καρδιάς.

Η εμπειρία της λύτρωσης είναι γεγονός προσωπικό κι όχι μαζικό. Ο καθένας το βιώνει στο βαθμό που βιώνει το χαμό. Του. Όπως π.χ. δεν κατανοείται η ελευθερία που νιώθει ο φυλακισμένος έξω από τη φυλακή από τον άνθρωπο που ποτέ δεν φυλακίστηκε, έτσι και κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει τη λύτρωση που επαγγέλλεται ο Χριστός με την ενανθρώπισή Του, αν δεν αισθανθεί την αμαρτωλότητά του και βιώσει τον υπαρξιακό του θάνατο.

Μπορεῖ ἐσὺ νὰ πονᾶς ἐκεῖ, ἀλλὰ ἀλλοῦ εἶναι τὸ πρόβλημα

Άγιος Πορφύριος

Μπορεῖ ἐσὺ νὰ πονᾶς ἐκεῖ, ἀλλὰ ἀλλοῦ εἶναι τὸ πρόβλημα Κάμναμε ἐκεῖ ἀγρυπνίες μὲ διαφόρους θεολόγους τῆς Ἀθήνας καὶ μὲ τὸν πατέρα Βασίλειο Γοντικάκη, ὁ ὁποῖος τώρα εἶναι Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὁ Γέρων Πορφύριος ἦταν πάντοτε μιὰ πολὺ ταπεινὴ παρουσία, ποὺ ποτὲ δὲν ζήτησε νὰ ἐπιβληθεῖ. Μιλοῦσα μαζί του, μοῦ ἔδωσε συμβουλὲς καὶ μιὰ φορὰ μοῦ εἶπε: «Ὅταν ὑπηρετοῦσα στὴν Πολυκλινική, ἔβλεπα συχνὰ νὰ συμβαίνει τὸ ἑξῆς: Ἄρχιζε ὁ γιατρὸς νὰ ἐξετάζει τὸν ἀσθενὴ κι ἐκεῖνος διαμαρτυρόταν καὶ τοῦ ἔλεγε ὅτι δὲν ἦταν σ’ ἐκεῖνο τὸ σημεῖο ποὺ πονοῦσε, ἀλλὰ ἀλλοῦ. Καὶ τοῦ ἔλεγε ὁ γιατρός: “Μπορεῖ ἐσὺ νὰ πονᾶς ἐκεῖ, ἀλλὰ ἀλλοῦ εἶναι τὸ πρόβλημα”». Καὶ συνέχιζε ὁ Γέρων Πορφύριος: «Ἔτσι συμβαίνει καὶ στὴν πνευματικὴ ζωή. Ἐμεῖς νομίζουμε ὅτι εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα, ἐνῶ ἀλλοῦ βρίσκονται οἱ αἰτίες γι’ αὐτά, ποὺ συμβαίνουν μέσα μας καὶ στὴ ζωή μας».   

(Τὸ χάρισμα τῆς Διάκρισης, 172-173)

πηγή:http://www.porphyrios.net/

Αγιότητα είναι.......

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος ( παπά Λίβυος )

Αγιότητα είναι μια βαθιά ευαισθησία. Μια βαθιά ποιητική ματιά που μπορεί να μεταμορφώνει τα πάντα σε άγγιγμα ψυχής. Ο άγιος είναι ποιητής και ευαίσθητος. «Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει.» αγ. Πορφύριος. Αγαπάει ακόμη και τα μη αξιαγάπητα. Εκείνο που όλοι θα περιφρονούσαν με μεγάλη χαρά, η αγιότητα το μαζεύει, το αγκαλιάζει, το φιλά με πάθος μέχρι να το θεραπεύσει.

Η αγιότητα μεταμορφώνει τα έρημα. Κυκλώνει τα διεσπαρμένα. Ενώνει τα διαιρεμένα. Μπορεί και αντέχει πάνω και περά από τις πληγές και τις καταστροφές. Κοιτάει εκεί που δεν κοιτάει κανείς άλλος. Δεν χωρίζει τα πράγματα σε καλά και κακά. Δεν τους βάζει ταμπέλες. Δεν κατηγοριοποιεί την ζωή σε ανώτερη και κατώτερη. Δεν διχάζει, δεν μοιράζει, δεν αποσπά, ενώνει, συνενώνει, και δυναμώνει το αδύνατο να συμβεί και το όνειρο να πραγματωθεί.

Η αγιότητα είναι μια βαθιά ποίηση που συντονίζει το σύμπαν στους στίχους του δημιουργού Του. Είναι ο ίδιος ο Χριστός που μέσα από τον άγιο μιλάει ξανά για την αγάπη. Που μέσα από την ματιά του αγίου στέλνει το τρυφερό βλέμμα του σε όλους τους κουρασμένους. Στους αποτυχημένους και τους κουρελιασμένους στις μάχες της ζωής. Μια τεράστια αγκαλιά να ξαποστάσουν πάντες.

Χριστούγεννα και φέτος

Σαββίδης Παύλος, Θεολόγος καθηγητής

Η αβυθομέτρητη και απροσπέλαστη αγάπη του Θεού και φέτος θα έρθει να γεννηθεί στη γη μας. Και όχι μέσα σ’ ένα ρομαντικό σπήλαιο, όπως το συνηθίζουμε στις σύγχρονες απεικονίσεις-φωτογραφίες, που στολίζει τη ρίζα του χριστουγεννιάτικου δένδρου μας.

Αλλά στο υγρό και βρωμερό στάβλο της Βηθλεέμ, στην κρύα σπηλιά, εκεί μέσα που άρχισε να χτυπά η πλέον ζεστή καρδιά που χτύπησε στη γη. Κάθε κτύπος τούτης της καρδιάς σήμαινε αγάπη και μόνο αγάπη προς το γένος των ανθρώπων. Και όπως πολύ ωραία συνεχίζει τις σκέψεις του ένας άγιος επίσκοπος των ημερών μας «…τι είναι για μας η σπηλιά παρά ράπισμα στην ματαιοδοξία μας και μόνιμος μάρτυρας του μεγαλείου Του;».

Πολύ ωραία βολεμένοι!

Ὄχι, Κύριε!

Δὲν πάσχουμε ἀπὸ ἔλλειψη κομποσχοινιῶν!

Ἡ συλλογή μας εἶναι πλουσιότατη!

Ἄλλο φορᾶμε στὸν καρπό,

ἄλλο κρεμᾶμε στὸν καθρέφτη τοῦ αὐτοκινήτου μας

(γιὰ τὸ κακὸ τὸ μάτι! Φτοὺ... φτοὺ... φτού!...),

ἄλλο τὸ παίζουμε σὰν κομπολόϊ

καὶ ἄλλα τὰ στολίζομε ὁλοτρίγυρα στὸ σπίτι μας,

νὰ διαλαλοῦν τὴ νηπτικὴ ἀρετὴ

καὶ ὑψηλὴ πνευματικότητά μας!

Ο Μεγάλος Αναμενόμενος

«Τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ κυρίου διὰ τοῦ προφήτου...» (Ματθ. α' 22)

Όλες οι προφητείες στρέφονται γύρω από ένα πρόσωπο, τον αναμενόμενο Μεσσία και γύρω από ένα θέμα, τη λύτρωση του ανθρώπου. Το διορατικό βλέμμα των προφητών δεν περιορίζεται από τα πυκνά φράγματα του παρόντος. Διασχίζει τους αιώνες και αντικρίζει Αυτόν, ο οποίος αποτελούσε την ελπίδα του Ισραήλ, και των εθνών την προσδοκία. Μπροστά στο αντίκρισμά Του, άλλοτε σκιρτά η καρδιά τους από αγαλλίαση και χαρούμενοι διαλαλούν τον ερχομό Του. Άλλοτε σπαράζουν από αγωνία και τα τρομερά τους «ίνα τι;» συνταράζουν τα πλήθη, που τους ακούνε. Άλλοτεγεμίζουν από θάμβος και έκσταση και ακράτητο ενθουσιασμό,που τον μεταδίδουν και στους άλλους. Σ' όλες τις περιπτώσεις αντικρίζουν ανάλογες σκηνές από τη ζωή και το έργο του Μεγάλου Λυτρωτή με πλήρεις λεπτομέρειες. [...]

Μια συναρμολόγηση όλων [...] των προφητειών δίδει μια πλήρη ιστορία του Χριστού. Και όμως η ιστορία γράφηκε αιώνες πριν από την πραγματοποίησή της και η συγγραφή της κράτησε 1.500 χρόνια!

Η αξόδευτη αγάπη

Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητοείναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ’ αυτά που δεν έχεις αλλά απ’ αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις.

Οι ανθρώπινες διακρίσεις και η εν Χριστώ «αδιακρισία»

«οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3.28) 

Η φράση αυτή συχνά θεμελιώνει θεολογικά την αντίθεση της Εκκλησίας στις διακρίσεις, και κυρίως στις πλέον έκδηλες εκφάνσεις αυτών, τις φυλετικές δηλαδή διακρίσεις, τις εθνικιστικές και τις πολιτικές, οι οποίες μάλιστα έφτασαν στο σημείο κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους του 20ού αιώνα να διαπράξουν ωμότητες, όπως εκείνες του εθνικοσοσιαλισμού (ή φασισμού) και του διεθνικοσοσιαλισμού (κομμουνισμού). Ουδείς άλλωστε σήμερα, στις δυτικές τουλάχιστον κοινωνίες, θεωρεί ότι συμβαδίζουν με τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα το Απαρτχάιντ, οι γενοκτονίες, ή η κατάργηση της θρησκευτικής ελευθερίας. 

Ο Απόστολος ωστόσο δεν καταργεί απλά τις διακρίσεις. Δεν λέει ότι είμαστε όμοιοι, ίδιοι ή ίσοι, αλλά ότι όλοι είμαστε ένας εν Χριστώ Ιησού. Γι αυτό και κατά την Θεία Μετάληψη δεν παίρνουμε μέσα μας τον Χριστό (η ιδιωτικοποίηση του χριστιανισμού συνιστά προτεσταντισμό), αλλά μάς προσλαμβάνει ο Χριστός στο ένα σώμα Του, την Εκκλησία. Έτσι δεν κοινωνούμε μόνο με τον Χριστό αλλά και με όλους τους κοινωνούντας Χριστόν. Όμοιο είναι και το παράδειγμα της Αμπέλου: όσο τα κλήματα, δηλαδή εμείς, παραμένουμε ενωμένοι με την Άμπελο, που είναι ο Χριστός, παραμένουμε ενωμένοι με την ζωή και μεταξύ μας, όντας μέλη της μίας αμπέλου. Αλίμονο άμα στη θέση της Αμπέλου = Χριστός βάλουμε άλλα πρόσωπα. Δεν σταυρώθηκε ο Κηφάς, ούτε ο Απολλώς, ούτε ο Παύλος. 

Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου - 2 Δεκεμβρίου

Παιδικά χρόνια 

Ο Όσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 στο χωριό Άγιος Ιωάννης Καρυστίας Ευβοίας, που είναι κοντά στο Αλιβέρι. Οι γονείς του ήσαν πτωχοί, αλλ’ ευσεβείς γεωργοί. Ο πατέρας του ονομαζόταν Λεωνίδας Μπαϊρακτάρης και η μητέρα του Ελένη, το γένος Αντωνίου Λάμπρου. Ο πατέρας του είχε κλήση μοναχική, αλλά τελικά δεν έγινε μοναχός. Υπήρξε, όμως, ψάλτης στο χωριό του και δίδαξε στο Γέροντα την παράκληση της Παναγίας και ό,τι άλλο μπορούσε από την αγία πίστη μας. Ο Γέροντας Πορφύριος κατά τη βάπτισή του πήρε το όνομα Ευάγγελος, ήταν δε το τέταρτο από τα πέντε παιδιά των γονέων του. Η φτώχεια ανάγκασε τον πατέρα του Γέροντα να ξενιτευτεί και να πάει να δουλέψει στην κατασκευή της διώρυγας του Παναμά. Φοίτησε στο σχολείο του χωριού του μόνο για δύο χρόνια. Από οκτώ χρονών εργαζόταν. Έπιασε δουλειά στο ανθρακωρυχείο της περιοχής του και στη συνέχεια σε παντοπωλείο στη Χαλκίδα και στον Πειραιά. Ο Γέροντας ως παιδί είχε έντονα πρόωρη ανάπτυξη. Όπως διηγήθηκε ο ίδιος, από οκτώ χρονών ξυριζόταν. Από την παιδική ηλικία ήταν σοβαρός, εργατικότατος, επιμελής και έδειχνε πολύ μεγαλύτερος από τα χρόνια του.  

Τα εμπόδια της Προσευχής και η κατανίκησή τους

Το να προσεύχεται κανείς και να αφοσιώνεται στο έργο της προσευχής είναι αγώνισμα. Πρόκειται για έναν κοπιώδη αγώνα. Όπως αναφέρει και ο γέροντας Σωφρόνιος…

…“ενίοτε η προσευχή ρέει μέσα μας σαν ισχυρός ποταμός και άλλοτε ή καρδιά μας αποβαίνει αποξηραμένη”. Ό αγωνιζόμενος στο άθλημα της προσευχής χριστιανός έχει να αντιμετωπίσει ένα πλήθος εμποδίων, τα όποια ορθώνονται εμπρός του εξαιτίας του αόρατου πολέμου του διαβόλου, αλλά κι εξαιτίας της αμαρτωλότητάς του. Τα εμπόδια αυτά θα μπορούσαμε να τα αναφέρουμε ως εξής:

Εσπερινές Συνάξεις

Την Κυριακή 30 Νοεμβρίου και  ώρα 18:30 στα πλαίσια των εσπερινών συνάξεων που πραγματοποιούνται στο Πνευματικό μας κέντρο, θα συζητήσουμε το θέμα: 

"Η προσευχή ως δυνατότητα θεραπείας και 

σχέσης με τον Θεό".

Για τους γονείς με παιδιά θα υπάρχει η δυνατότητα απασχόλησής τους.