Ο 18χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης, πρότυπο ανθρώπου, παιδαγωγός στο φιλότιμο, στην αγάπη για τον Θεό και την πατρίδα.

Σαν σήμερα στις 14 Μαρτίου του 1957 ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, το 18χρονο παλικάρι από την Τσάδα της Πάφου, ο φλογερός πατριώτης, ο πιστός χριστιανός, ο λογοτέχνης, ο καλύτερος καρπός μιας ολόκληρης γενιάς, προσφέρει τον εαυτό του θυσία καθαρά,  για την  λευτεριά της πατρίδας του, για την ένωσή της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα. 

 

Ποιος άραγε θυμάται σήμερα, σε μια εποχή πνευματικής σκλαβιάς και εθνικής  υποτέλειας,  τον όνομα του Ευαγόρα; Σε ποιόν το όνομά Παλληκαρίδης  θυμίζει κάτι πέρα από το όνομα ενός δρόμου στη γειτονιά του;

Επειδή η πνευματική μας πενία  δεν μας επιτρέπει να παρουσιάσουμε με δικά μας λόγια τον άνθρωπο, τον ποιητή, τον ήρωα Ευαγόρα, θα παρουσιάσουμε σε σειρά αναρτήσεων τον βίο, ποιήματα από το λογοτεχνικό έργο του ήρωα, κείμενα και ποιήματα άλλων εμπνευσμένα από τον ηρωικό θάνατό του .

Ο Ευαγόρας ας γίνει για όλους μας πρότυπο ανθρώπου και παιδαγωγός στο φιλότιμο, στην αγάπη για τον Θεό και την πατρίδα. Γιατί πιστεύουμε ακράδαντα ότι η διαφύλαξη της ορθοδοξίας και η λευτεριά της πατρίδας μας, θέλει πίστη και φιλότιμο, μάρτυρες και ήρωες. Θέλει να πάρουμε όλοι την ανηφοριά.....

Θα πάρω μιαν ανηφοριά

Παλιοί συμμαθηταί,

Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ.

Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια

να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.

Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα

μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές.

Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα ΄χω παρέα μόνη

κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.

Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ΄ρθει το καλοκαίρι

Τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά.

Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια

να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.

Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ, θα μπω σ΄ ενα παλάτι,

το ξέρω θαν απάτη, δεν θαν αληθινό.

Μεσ΄ το παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω τον θρόνο,

βασίλισσα μια μόνο να κάθεται σ΄ αυτό.

Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου

και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ.

Γεια σας παλιοί συμμαθηταί. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο, ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα. Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί.

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

(Στις 17 Νοεμβρίου 1956 σε μία ακόμα μαθητική διαδήλωση οργανωμένη από την ΑΝΕ κατά των Βρετανών δυναστών ο Ευαγόρας συνελήφθη και δύο ημέρες αργότερα οδηγήθηκε στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι συμμετέσχε σε οχλαγωγία. Παραμονή της εξ αναβολής παρουσίασής του ενώπιον του Άγγλου δικαστή, ο Ευαγόρας παίρνει την απόφαση να φύγει για το βουνό, να γίνει αντάρτης για το Φως ή τον Θάνατο. Ανακοινώνοντας την απόφασή του στον πατέρα του, Μιλτιάδη, θα πάρει την απάντηση:

«Παιδί μου, εκεί που θα πας πρόσεξε προ πάντων να ‘σαι τίμιος και ηθικός… πήγαινε στην ευχή μου!»

Η ώρα, ήταν, περασμένη και η επιθυμία του να αποχαιρετίσει τους συμμαθητές του, οδηγεί τον αθεράπευτο ποιητή να γράψει ένα ποίημα και να το καταλείψει στα έδρανα του σχολείου του. Είναι το ποίημα που μόλις διαβάσατε)

πηγή:http://katanixis.blogspot.gr