Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν...

Η θεραπεία ως προϋπόθεση πίστεως... η πίστη ως  προϋπόθεση αγάπης... 

Ένας παράλυτος άνθρωπος προσφέρεται στο Χριστό και λαμβάνει την ίαση της ψυχής και του σώματος...

Το ξεβόλεμα του ανθρώπου, όχι για να κερδίσει... να απολαύσει...  να κατακτήσει... αλλά για να επιβεβαιώσει την έννοια "άνθρωπος"... πάντοτε ενωμένη με το Θεό και το συνάνθρωπο...  

Η προσφορά γίνεται η λειτουργία πίστεως προς το Θεό και έκφραση αγάπης προς τον πλησίον... 

Προσφέρουμε στο Θεό το χοϊκό και ασθενές μας, και μας αντιπροσφέρει  την αγάπη και τη χάρη Του... 

Σπάμε το κλειστό κέλυφος της ψυχής μας... απογυμνώνουμε την ύπαρξή μας από τα σάβανα της ματαιότητας... και την ίδια στιγμή ανοιγόμαστε στην προοπτική όχι του "θαύματος", αλλά της Ζωής...του όντως θαύματος...

Ενώνουμε τη νεκρή ζωή μας με την αναστημένη Ζωή Του... Πρασινίζουν τα κίτρινα φύλλα της καρδιάς μας... Συναντώνται ξανά τα άδεια βλέμματά μας... Η φλόγα ζεσταίνει την παγωνιά  μας... Ενώνουμε όχι μόνο τα σώματα... αλλά και τις ψυχές μας...

Η παραλυσία μας (προσωπική, ή κοινωνική), χρειάζεται αχθοφόρους... καλύτερα ανθρώπους προσφοράς... πίστεως... αγάπης... Χρειάζεται εμένα και εσένα στην κοινή συνάντησή μας μαζί Του... Νικώντας την αδιαφορία... το φόβο... τον εγωισμό... πάντοτε με την  αγάπη Του...

Άλλωστε... "ό,τι αξίζει πόνα κι είναι δύσκολο"...