« Ο Θεός ο Θεός μου πρόσχες μοι, ίνα τι εγκατέλειπές με;»

Ξεκινάς τη ζωή σου γεμάτος όνειρα και στο διάβα σε προδίδουν, σε παραδίνουν στη χλεύη, στην ειρωνεία, στη γελοιοποίηση, σε τραβούν απ' τα μαλλιά και γονατίζεις. Κανείς δεν σε υπερασπίζεται, ούτε ένας από τους δικούς σου δεν ρίχνει μια ματιά στο αιμάτωμα, στον εξευτελισμό σου. Τελικά και ξέπνοα φωνάζεις δυνατά: ρίξε μια ματιά εσύ Θεέ μου, κι εσύ με εγκατέλειψες;

Μ. Παρασκευή: ένας εξευτελισμός, ένας σταυρός, μια εγκατάλειψη και τελικά ο θάνατος. «Η επίκλησή του « Ο Θεός, ο Θεός μου ίνα τι με εγκατέλειπες» εξαγοράζει όλες τις αμφιβολίες μας σχετικά με την επιθυμία μας, τον προορισμό μας, την αποστολή μας, το νόημα της ζωής μας όταν, παραπαίοντας, αμφιταλαντευόμαστε ανάμεσα στη σαγήνη της ανάπαυσης και στην κλήση να ολοκληρωθούμε έστω και διακινδυνεύοντας εκούσια το θάνατο», γράφει η Φρανσουάζ Ντολτό.

« Ίνα τι εγκατέλειπές με;»  Να πορεύεσαι κουβαλώντας ένα σταυρό , να σε καρφώνουν πάνω του και να είσαι πλήρως εγκαταλειμένος. Ξεχνάς όμως ότι ο  σταυρός του Χριστού σημαίνει την εγκατάλειψη κάθε ιδέας αυτοδικαίωσης. Για να σταυρωθεί κανείς με ένα τέτοιο τρόπο απαιτούνται σοβαρές θυσίες.  Είσαι, είμαι , είμαστε  συνεχώς στο μεταίχμιο της αυτοδικαίωσης , της αυτάρκειας και της αυταρέσκειας.

Δεν είναι εύκολο να απαλλαγούμε από την ανεπάρκεια και την αυταρέσκειά μας. Μόνο τότε μπορούμε να δούμε τον Εσταυρωμένο από την εξουσία της Ρώμης και την ιουδαϊκή αριστοκρατία να εκπέμπει βαθύτατα ενδιαφέρουσες ακτίνες αλήθειας. Αυτό απαιτεί όχι μόνο ψυχολογική εμβάθυνση και σωστή εκτίμηση της υποστάσεώς μας, απαιτεί, προπαντός, απόφαση υπαρξιακή μπροστά στο πρόβλημα «ελπίδα ή απόγνωση». Και για όσους πιστεύουν πως η ζωή υπηρετεί κάποιον ανώτερο σκοπό, ο Σταυρός αποτελεί κεντρικό σύμβολο αυτής της ελπίδας.

Μη ξεχνάς σήμερα, πέρα απ' τις εθιμοτυπικές εκφάνσεις της μέρας, ότι « επί Ξύλου ανυψούται ο φιλάνθρωπος, ίνα τους εν άδη δεσμώτας ελευθερώσει». Όπου «Ξύλου» με κεφαλαίο, ο Σταυρός, όπου «φιλάνθρωπος», Αυτός που είναι κυριολεκτικά ερωτευμένος με τον άνθρωπο, όπου «άδης , η κατάσταση της απόγνωσης και εδώ και πέρα απ' το βιολογικό θάνατο, όπου «δεσμώτας», όλοι μας, καλοί και κακοί, πέρα από έθνη, φυλές, γλώσσες, φύλα, ιδιαιτερότητες και όπου «ελευθερώσει», ένα πέλαγος αγάπης απ' το Σταυρό μέχρι τον Τάφο.

πηγή:toportal.el.