ΥΠΟΔΟΧΗ - ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ Ι. ΕΙΚΟΝΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΟΥΜΕΛΑ - Ι. ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΑΓΙΩΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ& ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ 2016

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ

ΤΗΛ. 210 4615759

30/9 - 2/10 2016

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2016

18:30 ΥΠΟΔΟΧΗ Ι. ΕΙΚΟΝΟΣ 

ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΟΥΜΕΛΑ  

ΣΤΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΟΔΩΝ 

ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ & ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ 

ΛΙΤΑΝΕΥΣΙΣ  ΤΗΣ Ι. ΕΙΚΟΝΟΣ ΚΑΙ ΕΝΘΡΟΝΙΣΙΣ ΣΤΟΝ Ι. ΝΑΟ ΜΑΣ

19:00 Μ. ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ 

ΧΟΡΟΣΤΑΤΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΣΑΒΒΑΤΟ 1 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016

07:00 ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΙΕΡΟΥΡΓΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

19:00 Μ. ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

ΑΓΙΩΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ & ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ

ΧΟΡΟΣΤΑΤΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

20:30 ΛΙΤΑΝΕΥΣΙΣ Ι. ΕΙΚΟΝΩΝ 

ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΟΥΜΕΛΑ & ΑΓΙΩΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016

07:00 ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΙΕΡΟΥΡΓΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

18:00 ΜΕΘΕΟΡΤΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ 

Ι. ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Στο Ι. Ναό μας φυλάσσονται τεμάχια Ι. Λειψάνων των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης

Ο Δεκάλογος του πατριωτισμού…

του Γρηγορίου Ξενόπουλου

1. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος βρίσκεται πολύ μακριά από τους λόγους, τα ζήτω, τις σημαίες, τις μουσικές, τα κανόνια.

2. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος δεν είναι η συγκίνηση της στιγμής, που σβήνει σαν την σπίθα. Είναι ένα βαθύ ποτάμι, που κυλάει βουβό.

3. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι – σαν κάθε αγάπη – έργο, θυσία. Σκοπός της είναι να κάμει την πατρίδα σου μεγάλη.

4. Το μεγαλείο της πατρίδος δεν το κάνουν ούτε οι πολλοί τόποι, ούτε τα πολλά εκατομμύρια των ανθρώπων της. Το κάνουν η μόρφωση, η εργατικότητα, η ευτυχία και το μεγαλείο των ανθρώπων της.

Κάνοντας το Θεό να χαμογελάει...

Ἀναφέρει ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος(†1989): 

«Ἐπισκέφθηκα πρό ἐτῶν μεγάλη γυναικεία Μονή. Μεταξύ τῶν μοναζουσῶν, τίς ὁποῖες γνώριζα, ἦταν καί μία σχεδόν αἰωνόβια.Ὕπαρξη ὀλιγογράμματη, ἀλλά ἁγιασμένη. 

Λόγῳ τοῦ γήρατος δέν σηκωνόταν πλέον ἀπ’ τό κρεβάτι. Καθόταν μόνο πάνω σ’ αὐτό. Πῆγα στό κελλί της.

Κλαίγοντας μοῦ εἶπε τό… παράπονό της: 

“Ἄχ, αὐτή ἡ Γερόντισσα! Τήν παρακαλῶ νά μοῦ δίνη δουλειά νά κάνω ἐδῶ πάνω στό κρεβάτι, ἀφοῦ δέν μπορῶ νά σηκωθῶ ἄν δέν μέ κρατοῦν, καί αὐτή δέν μοῦ δίνει. Μπορῶ νά τυλίγω κουβάρια. Δέν μέ ἀφήνει, ὅμως. Μοῦ λέει ὅτι δούλεψα ὀγδόντα χρόνια στό Μοναστήρι. (Εἶχε μεταβῆ ἐκεῖ σέ ἡλίκα 16 ἐτῶν.) Ἀλλά ἔτσι ἐγώ τρώω δωρεάν τό ψωμί μου. Δουλεύουν ἄλλες καί ταΐζουν ἐμένα. Τί νά κάνω, ὅμως; Ἡ Γερόντισσα δέν ὑποχωρεῖ. Στενοχωρήθηκα τόσο πού δέν ἤθελα νά τρώω.

“Πρώτα το πιο σπουδαίο…” (για τις εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών)

Λέγεται ότι κάποτε μια μητέρα, σύζυγος βογιάρου, ήρθε στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και του παραπονέθηκε ότι οι δάσκαλοι δεν μαθαίνουν καλά στα παιδιά της τη γαλλική γλώσσα, ρωτώντας τον τι να κάνει. Τότε ο άγιος εκείνος άνθρωπος της είπε: «εσύ μανούλα μου, μάθε καλλίτερα τα παιδιά σου πώς να προσεύχονται στο Θεό και εκείνα θα μάθουν αργότερα πιο εύκολα τα γαλλικά».

Στα παιδιά λοιπόν, πρέπει να διδάσκουμε πρώτα εκείνο που είναι το πιο σπουδαίο επειδή, ότι μαθαίνουμε στα νιάτα μας, δύσκολα το ξεχνάμε. Δευτερεύοντα πράγματα μπορούμε να μάθουμε και ύστερα, μα και αν ακόμα ξεχαστούν, δεν είναι μεγάλη η ζημία. Αν όμως δεν διδαχτούμε τα σημαντικότερα πράγματα, ή τα διδαχτούμε ελλιπώς, ή τα μάθουμε και ύστερα τα ξεχάσουμε, τότε, οι ήχοι του πιάνου πνίγουν την προσευχή και η γαλλική προφορά χρησιμοποιείται για να κοροϊδέψουμε τους γονείς!

Ο αγαθός Θεός ας είναι βοηθός σας. Τώρα είναι δύσκολο να σας δώσω συμβουλή. Όταν η καρδιά θολώσει, είναι δυσκολότερο να την καθαρίσεις ακόμη και από το πιο θολωμένο χείμαρρο.

Υπομείνετε και προσεύχεσθε στον Θεό για τα παιδιά σας. Με την υπομονή, λίγο-λίγο ίσως καταφέρετε να τα φέρετε σε ντροπή και με την προσευχή θα ζητήσετε τη βοήθεια του Παντοδυνάμου να καθαριστεί η καρδιά των παιδιών σας. Μα πριν απ’ όλα, να μετανοήσετε ενώπιόν Του, επειδή πρωτίστως στα παιδιά σας δεν μάθατε το νόμο Του.

Άκουε ουρανέ και ενωτίζου γη, ότι Κύριος ελάλησεν, υιούς εγέννησα και ύψωσα, αυτοί δε με ηθέτησαν (Ησ. 1, 2).

 (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκόπου Αχρίδος 1956, “ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ”, ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”) 

πηγή: http://ahdoni.blogspot.gr

Η Αγία Επίχαρις (27/9)

Η αγία Επίχαρις ζούσε στην Ρώμη την εποχή που ξέσπασε ο διωγμός του Διοκλητιανού (303-305). Καίτοι ήταν δώδεκα ετών, συνελήφθη ως χριστιανή και ανακρίθηκε από τον έπαρχο Καισάριο, ο οποίο πρόσταξε να την κρεμάσουν και να  την ξύνουν. Ενώ η μάρτυς έπασχε, προσευχόταν στον Θεό να δείξει τα θαυμάσιά Του στους παρευρισκομένους ειδωλολάτρες και ευθύς η πέτρα, επάνω στην οποία στεκόταν η αγία, ανέβλυσε άφθονο νερό. Το θαύμα αυτό οδήγησε πολλούς εθνικούς στην πίστη του Χριστού.

Ο Καισάριος όμως το θεώρησε μαγεία και διέταξε τέσσερεις στρατιώτες να την κτυπούν στον τράχηλο με μολύβδονες σφαίρες. Η Επίχαρις παρεκάλεσε τον Θεό να δείξη την δύναμή Του και στον Καισάριο. Έπεσαν τότε νεκροί και οι τέσσερεις δήμιοί της, ο δε έπαρχος από την λύπη του συντόμευσε την δίκη, διατάζοντας να αποκεφαλίσουν την μάρτυρα και να καύσουν το τίμιο λείψανό της.

“Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος (τόμος πρώτος – Σεπτέμβριος, σ. 306-307)

Έστω και ένας καλός λογισμός αρκεί, ώστε ο Θεός να τον δεχθεί σαν μετάνοια!

Από το Γεροντικό

Κάποια μοναχή πολεμήθηκε με λογισμούς πορνείας. Κι επειδή δεν μπορούσε να υπομείνει τον πόλεμο, έφυγε από το μοναστήρι της και γύρισε στον κόσμο. 

Δεν άργησε να καταλήξει σε πορνείο. Έμεινε εκεί αρκετά χρόνια και πλούτισε πολύ , γιατί ήταν πολύ όμορφη. 

Ο φιλάνθρωπος Θεός όμως, που εργάζεται για την σωτηρία του κάθε ανθρώπου, έβαλε στο νού της τη μνήμη των οδυνηρών κολάσεων και την αρχική δόξα και τιμή, από την οποία είχε ξεπέσει. 

Και εκείνη αφού τα’αναλογίστηκε όλα αυτά, εγκατέλειψε πλούτη και περιουσία, κι έτρεξε στο μοναστήρι της, σαν προβατίνα που γλύτωσε από το στόμα των λύκων. 

Μόλις όμως έφτασε στην πύλη της μονής, έπεσε κάτω και ξεψύχησε. 

Ποιός είναι ο εσωτερικός άνθρωπος;

Άγιος Λουκάς, Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας 

Στο 4ο κεφάλαιο της Β’ προς Κορινθίους επιστολής του μεγάλου Aποστόλου Παύλου διαβάζουμε πολύ βαθειά και σημαντικά λόγια, τα οποία θα ήθελα να σας εξηγήσω.«Αλλ’ ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα» (Β’ Κορ. 4, 16). 

Ποιός είναι ο εξωτερικός άνθρωπος; Είναι εκείνος ο κοινός, ο γνωστός σε όλους άνθρωπος, που αποτελείται από σάρκα και αίμα, από το νευρικό του σύστημα και τα οστά του. Ο άνθρωπος που αντιλαμβάνεται την εξωτερική υλική φύση διά των πέντε του αισθήσεων, διά της οράσεως, της ακοής, της οσφρήσεως, της αφής και της γεύσεως. Η πνευματική του ζωή περιορίζεται στην αντίληψη διά των πέντε αισθήσεων της υλικής κτίσεως και την επεξεργασία τους με το νου και την καρδιά. Το ενδιαφέρον του περί τα πνευματικά πολύ σπάνια υπερβαίνει τα γήινα ενδιαφέροντα.

ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

Μητροπολίτη Μόρφου Νεόφυτου

Η ίδια η Θεία Λειτουργία, από την αρχή αρχή της, διακηρύσσει τί ακριβώς είναι: Είναι η ευλογημένη Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Δηλαδή η ευλογημένη Βασιλεία του Τριαδικού Θεού, τώρα και πάντοτε και εις τους απέραντους αιώνες των αιώνων.

Ο μόνος τρόπος για να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από το παρελθόν, είναι να του δοθεί ένα μέλλον. Κι ο μόνος που μπορεί να δώσει μέλλον είναι ο Τριαδικός Θεός, που δίνει το μέλλον της Βασιλείας Του. Είναι το μεγαλύτερο δώρο που παίρνει ο άνθρωπος από τώρα και θα παίρνει πάντα, φτάνει να το θέλει. Είναι δώρο Θεού.

Όταν μας δίνουν δώρα, εμείς απλά ευχαριστούμε. Γι’ αυτό και η Θεία Λειτουργία εκτός από Βασιλεία λέγεται και Θεία Ευχαριστία. Η Βασιλεία του Θεού είναι ένα μελλοντικό γεγονός που πρόκειται να έρθει με τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Όμως μέσα στη Λειτουργία γίνεται το μέγα θαύμα να το γευόμαστε από τώρα, μέσα στα Μυστήρια της Εκκλησίας.

Τι σημαίνει τελικά «σ’αγαπώ»;

Αρχιμ. Παύλου Παπαδόπουλου

Η αγάπη «ου ζητεί τα εαυτής» (Κορ.Α’ 13,4)

Κι όμως το δικό μας «σ’ αγαπώ» τις πιο πολλές φορές σημαίνει, «εσύ μου ανήκεις».

Ενώ «σ’αγαπώ» θα έπρεπε να σημαίνει «εγώ σου ανήκω».

ΣΥΖΥΓΙΚΗ ΑΡΜΟΝΙΑ

•Αυτό που δρα απόλυτα και ενοποιητικά στο ζευγάρι είναι η αγάπη, η οποία πηγάζει από τη Θεία Αγάπη. 

Τότε αποκαλύπτεται η παραδείσια κοινωνία. 

Η ένωση του άνδρα και της γυναίκας στο μυστήριο του γάμου αποτελεί εικόνα του ίδιου του Θεού: και εποιησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς (Γεν 1,27).

•Η συζυγική αγάπη δεν είναι τίποτε άλλο παρά η άσβεστη δίψα για περισσότερη παρουσία του Θεού στη ζωή μας, η θεοφάνεια στην καρδιά δύο ανθρώπων, ένα ξανάνιωμα προς τον Θεό.

•Γάμος σημαίνει ότι δωρίζω και προσφέρω τον εαυτό μου για να επιτευχθεί μια ουράνια, αλλά επί γης, αγαπητική κοινωνία, συνεργούντος του Δημιουργού.

Σχολικὴ ζωή: παιδιὰ ὑπὸ πίεση

Λασσιθιωτάκη Μαρία (Ψυχολόγος)

(τί γίνεται στὸ παιδὶ στὴ διάρκεια τοῦ σχολικοῦ ἔτους)


Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς νέας σχολικῆς χρονιᾶς, ἂς δοῦμε τί γίνεται στὸ παιδί, στὴ διάρκεια τοῦ σχολικοῦ ἔτους:

Ἡ τέλεια εἰκόνα μιᾶς ἰσορροπημένης παιδικῆς ἡλικίας, δείχνει ἕνα παιδὶ νὰ ἀσχολεῖται ὅσο προβλέπει τὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα μὲ τὸ σχολεῖο του, κάνει τὶς ἐργασίες του στὸ σπίτι καὶ παίζει μὲ ὅλη του τὴ ψυχὴ στὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ἡμέρας καὶ τὰ σαββατοκύριακα. Ὅμως, γιὰ πολλὰ ἀπὸ τὰ παιδιὰ τῆς ἐποχῆς μας εἶναι μύθος, ἕνα ἄπιαστο ὄνειρο, ποὺ τὸ βλέπουν ἀπὸ τὸ παράθυρο τοὺς γραφείου τους, στὸ ἀπέναντι πάρκο μὲ ἄλλα παιδιά, καθὼς μελετοῦν μιὰ ἀπὸ τὶς δύο γλῶσσες ποὺ διδάσκονται ἐπιπλέον ἢ τὴν ὥρα ποὺ μελετοῦν ἕνα μουσικὸ ὄργανο.

Τὰ περισσότερα παιδιὰ σήμερα ἐμπλέκονται σὲ μιὰ ποικιλία δραστηριοτήτων, συμπεριλαμβανομένων καὶ τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἀθλητισμοῦ, ποὺ κλέβουν ὅλο τὸν ἐλεύθερο χρόνο τους, ἂν ὄχι καὶ λίγο ἀπὸ τὸν ὕπνο τους.

Κυριακή μετά την Ύψωση

Πάντοτε, ιδιαίτερα όμως στον καιρό μας, η λατρεία του «Εγώ» υπήρξε για πολλούς μια μυστική, ειδωλολατρική αίρεση. Αγαπούμε, εκτιμούμε, σκεπτόμαστε συνεχώς τον εαυτό μας. Βλέπουμε, κρίνουμε, αντιδρούμε με μέτρο τον εαυτό μας. Και τις σχέσεις μας με το Θεό τις χρησιμοποιούμε πολλές φορές για επενδύσεις καλής φήμης.

Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη

Οι τρεις αυτές αδελφές, Πίστις, Ελπίς και Αγάπη, ζούσαν σε κάποια πόλι της Ιταλίας την εποχή του Αδριανού (117-138). Γόνοι περιφανούς οικογενείας, ανατράφηκαν από την χήρα μητέρα τους Σοφία με πίστι, ελπίδα και αγάπη, όπως δήλωναν και τα ονόματά τους. Όταν κάποτε παρέμειναν στην Ρώμη, η φήμη του ενάρετου βίου τους διέτρεξε την πόλι και ο αυτοκράτωρ έστειλε στρατιώτες να του τις παρουσιάσουν. Η σταθερότητα των τριών αδελφών στην πίστι, ασυνήθιστη για την ηλικία τους, κατέπληξε τον Αδριανό και, πιστεύοντας πως η αμοιβαία συμπαράσταση τους έδιδε την δύναμι να του αντιστέκωνται, σκέφθηκε να τις εξετάση χωριστά.

Κράτησε λοιπόν μόνον την Πίστι, που ήταν δώδεκα ετών, και την προέτρεπε να θυσιάση στην θεά Άρτεμι. Επειδή η μάρτυς τον εμυκτήρισε και περιγέλασε το άψυχο ξόανο, διέταξε να την γυμνώσουν και να την ραβδίσουν δυνατά. Έπειτα της έκοψαν τους μαστούς, από τους οποίους αντί αίματος έρρευσε γάλα. Φιλονεικώντας με το θαύμα ο τύραννος πρόσταξε να την ξαπλώσουν επάνω σε πυρακτωμένη εσχάρα. Θεία επέμβασις όμως εκμηδένισε την θερμότητά της, και πεισμωμένος ο Αδριανός έρριξε την μάρτυρα σε τηγάνι με βραστή πίσσα και άσφαλτο. Όταν η Πίστις στάθηκε στο μέσον του καυτού μίγματος, η καυστικότης του μεταβλήθηκε σε δροσιά. Βλέποντας ο Αδριανός ότι καμία τιμωρία δεν την έβλαπτε, διέταξε να την αποκεφαλίσουν. Με έκδηλη χαρά για την απόφασι του θανάτου της η Πίστις ασπάσθηκε την μητέρα και τις αδελφές της, και έκλινε τον αυχένα για να λάβη τον δια ξίφους θάνατο.

Από την τελετή Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού στον Ι. Ναό μας

Ο Σταυρός που ανοιγει τις στράτες

Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη

Τι είναι ο σταυρός του Χριστού; Η απόδειξη του Θεού για τον άνθρωπο.

Όταν έχουμε λογισμούς ή σκέψεις ότι ο Θεός δεν μας αγαπά ή μας ξέχασε, ή μας βασανίζει ή ο,τι άλλο, ας σκεπτόμεθα το σταυρό και τον Εσταυρωμένο. Αυτό είναι η μέγιστη απόδειξη της αγάπης. Κι αν μας αδικούν, κι αν μας δυσκολεύουν, κι αν μας αρπάζουν τα υπάρχοντα, κι αν απειλείται η ζωή μας, κι αν μας τραυματίζουν, κι αν μας πονάνε ψυχικά ή σωματικά, ας μεταφερόμεθα σ’ εκείνον που αδίκως εσφάγη και αδίκως απέθανε για τη δικαιοσύνη, τη σωτηρία ημών και για τας αμαρτίας ημών.

Σχετικοποιείται λοιπόν κάθε πόνος, κάθε αδικία, κάθε τι αντίθετο που γίνεται σ’ εμάς, όταν σκεφτούμε και επισκεφθούμε νοερά τον τίμιο και ζωοποιό σταυρό. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας στα μέσα της αγίας και μεγάλης Τεσσαρακοστής, τον προβάλλει, τον υψώνει να τον δούμε, να πάρουμε δύναμη, να παρηγορηθούμε, να χαρούμε, να δοξολογήσουμε και να ασφαλιστούμε.

Πῶς βρέθηκε καὶ ὑψώθηκε ὁ Τίμιος Σταυρὸς

Σωτήρχου Π. Μ.

Δύο φορὲς τὸν χρόνο ἑορτάζει πανηγυρικὰ ἡ Ἐκκλησία μας τὸν Τίμιον Σταυρόν. Μία γιὰ τὴν ἀνεύρεσή του τὴν 6ην Μαρτίου τοῦ 326 μ.Χ. καὶ μία κατὰ τὴν Ὕψωσή του τὴν 14ην Σεπτεμβρίου, στὰ ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ποὺ ὑπάρχει μέχρι σήμερα.

Τὸ σημαντικόν, καὶ ὄχι πολὺ γνωστόν, στὸν διπλὸν αὐτὸν ἑορτασμὸν εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι ἀποκαλύπτεται ἄλλο ἕνα μέγα μυστήριον τῆς ἀπερίγραπτης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ μάλιστα κατὰ τὴν θεία λατρεία, ποὺ ἑνώνει τὴν γῆ μὲ τὸν οὐρανό.

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἐκφράζει ἐπιγραμματικὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἐκπεσμένου ἀνθρώπου, τὸν ὁποῖον παίρνει ἀπὸ τὴν Κόλαση τῆς πτώσεώς του καὶ τὸν θρονιάζει πάλι μέσα στὸ Παράδεισο τῆς αἰώνιας ἀγάπης.

Ανακαίνιση τού νου και τού ανθρώπου

π. Ιωάννη Ρωμανίδη 

Δεν αρκεί ο άνθρωπος να πράττει καλά έργα, αλλά να έχει ανιδιοτελή αγάπη.

«Και έτσι ερμηνεύουν οι Πατέρες την ξηρανθείσα συκή, ηοποία ήταν γεμάτη από φύλλα, αλλά δεν είχε καρπούς. Και τα φύλλα είναι τα καλά έργα του ανθρώπου. Επομένως, εκείνος που έχει καλά έργα, αλλά δεν έχει τον καρπό της ανιδιοτελούς αγάπης, που είναι καρπός και αυτός της καταστάσεως του φωτισμού και της Θεώσεως, αυτό το δέντρο ο Χριστός θα το καταρασθεί. Γι' αυτό πάει άχρηστο αυτό το δέντρο. Τα φύλλα, τα καλά έργα, δεν επαρκούν για την σωτηρία του ανθρώπου».

Η νοερά προσευχή αλλάζει όλη την προσωπικότητα του ανθρώπου, κατά θετικό τρόπο. Πρόκειται για μια πραγματική αλλοίωση του ανθρώπου, διότι με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, γίνονται εσωτερικές αλλαγές στον τρόπο σκέψεως, ενέργειας και συμπεριφοράς.

«Εκείνος που φθάνει στην νοερά προσευχή, δεν έχει μόνον μεταβολή της ιδιοτελούς αγάπης σε ανιδιοτελή αγάπη, δεν έχει μόνον αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε ηθικό μέρος, αλλά έχει και μια ψυχοβιολογική αλλαγή στην αντίληψή του».

Κυριακή προ της Υψώσεως - Απεραντοσύνη Αγάπης

Για το μεγαλύτερο γεγονός της αγάπης του Θεού κάνει λόγο η σημερινή Ευαγγελική περικοπή με το λιτότερο, αλλά συνταρακτικότερο τρόπο, την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Πάνω στον Σταυρό γράφηκε ανεξίτηλα η μυστική εικόνα της αγάπης του Θεού.  Πρόκειται για ένα μέγεθος αγάπης απροσμέτρητο, για ένα δώρο ανυπέρβλητο, για ένα γεγονός που οι συνέπειες του απλώθηκαν σε ασύλληπτες διαστάσεις στο σύμπαν. «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί, όποιος πιστεύει εις αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνιο».

Οι μεγαλομάρτυρες του διαδικτύου και η αλήθεια της πίστης

π. Βαρνάβα Γιάγκου

Παρατηρούμε στο διαδίκτυο αλλά και σε άλλα μέσα πληροφόρησης ότι υπάρχει αντιπαράθεση σε θέματα πνευματικά, θεολογικά, υπαρξιακά. Καθένας προσπαθεί να υποστηρίξει την ορθότητα της θέσεώς του, με προβαλλόμενο κίνητρο να υπερασπιστεί την αλήθεια. Αυτά όμως τα ζητήματα θέλουν μεγάλη προσοχή και διάκριση.

Σύμφωνα με την πείρα των Πατέρων μας, το να μιλήσουμε για τόσο μεγάλα ζητήματα απαιτεί βαθιά ταπείνωση. Να ερευνούμε τα κίνητρά μας. Πίσω από δήθεν πνευματικούς αγώνες μπορεί να κρύβεται η αγωνία μας για προβολή, μέσα από συγκρουσιακές συμπεριφορές βρίσκουμε νόημα στη ζωή μας, γιατί χάσαμε το πραγματικό νόημα και το περιεχόμενο της ζωής. Η μειονεξία μας και όχι η πνευματική ευαισθησία μας μάς ωθεί με επιθέσεις και εντάσεις να γίνουμε υπέρμαχοι των «αληθειών», με αποτέλεσμα να ισχυροποιείται και να μονιμοποιείται το προσωπικό πρόβλημά μας.

Οἱ Ἁγίες Μηνοδώρα, Μητροδώρα καὶ Νυμφοδώρα οἱ Μάρτυρες

Ἦταν ἀδελφὲς καὶ κατάγονταν ἀπὸ  τὴ Βιθυνία. Ἡ λάμψη τῆς παρθενίας καὶ ἡ ὡραιότητα τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων τους, ἔκαναν τὶς τρεῖς ἀδελφὲς νὰ εἶναι καύχημα τῶν χριστιανῶν. Οἱ φροντίδες καὶ οἱ συνήθειες τοῦ κόσμου δὲν τὶς ἀπασχολοῦσαν.

Ἡ μόνη τους φροντίδα ἦταν «μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεὶν ἑαυτάς, ἢ ἐν πλέγμασιν ἢ χρυσῷ ἢ μαργαρίταις ἢ ἰματισμῷ πολυτελεῖ». Δηλαδὴ φρόντιζαν νὰ στολίζουν τὸν ἑαυτό τους μὲ συστολὴ καὶ σωφροσύνη καὶ ὄχι μὲ φιλάρεσκα πλεξίματα τῶν μαλλιῶν τους ἢ μὲ χρυσὰ ἢ μαργαριτένια κοσμήματα ἢ μὲ ροῦχα πολυτελή.

Για τη σχολική χρονιά που έρχεται

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Τι ζητούνε οι μαθητές από το σχολείο σήμερα; Πρώτα παρέα. Στη συνέχεια γνώση, με κατανόηση των αδυναμιών τους και όχι με πολύν κόπο. Καλή σχέση με τους εκπαιδευτικούς τους. Δυνατότητα ενασχολήσεων στο σχολείο αλλά εκτός των διδακτικών ωρών, ώστε να μπορούν να γεμίζουν τον ελεύθερο χρόνο τους. Και να περνούνε καλά, το μότο της εποχής μας. 

Τι βρίσκουνε οι μαθητές στο σχολείο σήμερα; Ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο δεν δείχνει να έχει στόχευση καλλιέργειας χαρακτήρα και ευρύτερης παιδείας, αλλά φορτώματος με γνώσεις, βαθμολόγηση ως μέθοδο επιβολής και εκπαιδευτικούς που δεν έχουν την ευκαιρία ουσιαστικής επιμόρφωσης και δεν κρίνονται από κανέναν για το έργο τους. Την ίδια στιγμή οι γονείς αντιμετωπίζουν το σχολείο ως parking παιδιών, ώστε εκείνοι να είναι στην εργασία τους και στις άλλες υποχρεώσεις τους. 

Γιατί σώζει η Εκκλησία;

π. Βαρνάβα Γιάγκου

Ἐκκλησία εἶναι πανδοχεῖο, πού σημαίνει ὅτι δέχετα τούς πάντες. Γι’ αὐτό καί χρησιμοποιεῖται αὐτή ἡ λέξη. Δέχεται τούς πάντες, γιά νά τούς ἀναπαύσει, νά τούς ξεκουράσει καί νά τούς δώσει τή δυνατότητα θεραπείας. Ἀλλά δέν εἶναι ἡ μόνιμη κατοικία μας. Εἶναι πανδοχεῖο. Κανείς δέν ἔχει σάν μόνιμη κατοικία ἕνα πανδοχεῖο. Τό πανδοχεῖο εἶναι μιά προσωρινή κατάσταση. Ἄρα, ἐδῶ ἀναφέρεται ὁ Κύριος στήν προσωρινότητα τῆς ζωῆς μας ἀλλά καί στήν εὐθύνη μας σ’ αὐτή τή ζωή, πού εἶναι ἡ διαδικασία τῆς θεραπείας μας.

Στήν Ἐκκλησία δίδεται ἡ δυνατότητα θεραπείας καί ἀνάπαυσης τοῦ ἀνθρώπου, οὕτως ὥστε ἕτοιμος καί ὑγιής νά συνεχίσει τήν πορεία γιά τήν μόνιμη κατοικία του, πού εἶναι ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Εἶναι ἁπλός ὁ Λόγος τοῦ Κυρίου μας καί ξεδιαλύνει, ἄν θέλουμε, μέσα μας τό στόχο τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς.

Εἶναι ἐφήμερη ἡ ζωή μας. Εἶναι πανδοχεῖο. Κι ἀνάλογα τί στόχο θέτει ὁ ἄνθρωπος μέσα του, τί ἀξίες θέτει σ’ αὐτή τή ζωή, ἀξιολογεῖ καί τήν ὕπαρξή του, καθορίζει καί τήν ποιότητα τῆς ὕπαρξής του.

Ζεύγος πρότυπο αγάπης κι αρετής

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΩΑΚΕΙΜ ΚΑΙ ΑΝΝΑ: 9Η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Η ατεκνία τους ήταν αιτία λύπης. Όμως δεν τους απέλπισε ποτέ και πάντα διπλές προσφορές δώριζαν στον Θεό για να κάμψουν την ευσπλαγχνία του. Ο δίκαιος Ιωακείμ προσευχόταν στο όρος και η ευγενής Άννα στον κήπο, με δάκρυα, για ν’ ακούσει ο Κύριος τη δέησή τους και να τους δώσει τέκνο. Η πίστη έφερε τον καρπό των δεήσεων. Κι έγιναν διά του καρπού τους πρόξενοι μεγάλης και παγκόσμιας χαράς, συνεργοί της σωτηρίας του ανθρώπινου γένους. 

Λόγος ουκ ανθρώπινος αλλ' εκ Θεού

"Δεν θα χρειάζονταν λόγια, αν έλαμπε η ζωή μας. Δεν θα χρειάζονταν δάσκαλοι, αν επιδεικνύαμε έργα. Κανείς δεν θα παρέμενε άπιστος, αν εμείς ήμασταν πραγματικοί Χριστιανοί..."

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

"Η προσευχή είναι βοηθός στη ζωή μας, συνομιλία με τον Θεό, λησμοσύνη των γήϊνων πραγμάτων, άνοδος στον Ουρανό. Είναι κοινό φάρμακο των παθών, κατάλληλο στο να προφυλάγει από αυτά. Είναι χορηγός της ζωής, υποθήκη υγείας, ελπιδοφόρο άνθος. Μεγάλο όπλο η προσευχή, μεγάλη ασφάλεια, μεγάλος θησαυρός, μεγάλο λιμάνι, ασφαλής περιοχή !"

Άγιος Νεκτάριος

Ο άνθρωπος εκείνος που ζει μέσα του τη Βασιλεία των ουρανών ακτινοβολεί άγιους λογισμούς. Θείους λογισμούς.

Η Βασιλεία του Θεού δημιουργεί μέσα μας μια ατμόσφαιρα παραδείσου, εν αντιθέσει προς την ατμόσφαιρα της κολάσεως, την οποία ακτινοβολεί όποιος έχει τον Άδη στην καρδιά του.

Ο ρόλος των χριστιανών στον κόσμο είναι να φιλτράρουν την ατμόσφαιρα της γης, ώστε να κερδίζει διαρκώς έδαφος η ατμόσφαιρα της Βασιλείας του Θεού.

Γέροντας Θαδδαίος

Ἐξομολόγηση, ἐξομολόγος, ἐξομολογούμενος

Γέρων Μωϋσῆς (Μοναχὸς Ἁγιορείτης)

Ἡ ἐξομολόγηση εἶναι θεοπαράδοτη ἐντολή καί ἀποτελεῖ ἕνα τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ ἐξομολόγηση δέν εἶναι μία τυπική, ἀπό συνήθεια «γιά τό καλό» καί λόγω τῶν ἐπικείμενων ἑορτῶν, βεβιασμένη καί πρόχειρη πράξη ἀπό ἕνα καί μόνο καθῆκον ἤ ὑποχρέωση καί πρός ψυχολογική ἐκτόνωση. Ἡ ἐξομολόγηση θά πρέπει νἄναι συνδυασμένη πάντοτε μέ τή μετάνοια. Μᾶς ἔλεγε Ἁγιορείτης Γέροντας: Πολλοί ἐξομολογοῦνται, λίγοι μετανοοῦν! (Αἰμιλιανός Σιμωνοπετρίτης).

Ἡ μετάνοια εἶναι μία ἐλεύθερη, καλλιεργημένη, ἐσωτερική διεργασία ἐπιμελημένη, συντριβῆς καί λύπης, γιά τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό διά τῆς ἁμαρτίας. Ἡ μετάνοια ἡ ἀληθινή δέν συνδυάζεται μέ τήν ἀφόρητη θλίψη, τήν ὑπερβολική στενοχώρια καί τίς ἀδυσώπητες ἐνοχές. Τότε δέν εἶναι μᾶλλον εἰλικρινής μετάνοια, ἀλλά κρυφός ἐγωισμός, στραπατσάρισμα τοῦ «ἐγώ», θυμός μέ τόν ἑαυτό μας, πού ἐκδικεῖται γιατί ἐκτίθεται καί ντροπιάζεται καί δέν ἀνέχεται κάτι τέτοιο. Μετάνοια σημαίνει ἀλλαγή νοῦ, νοοτροπίας, μεταβολισμός, ἐγκεντρισμός χρηστοήθειας, μίσος τῆς ἁμαρτίας. Μετάνοια ἀκόμη σημαίνει ἀγάπη τῆς ἀρετῆς, καλοκαγαθία, ἐπιθυμία, προθυμία καί διάθεση σφοδρή ἐπανασυνδέσεως μέ τόν Χριστό διά τῆς Χάριτος τοῦ πανσθενουργοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ μετάνοια ξεκινᾶ ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς, ὁλοκληρώνεται ὅμως ἀπαραίτητα στό μυστήριο τῆς θείας καί ἱερᾶς ἐξομολογήσεως.