Κυριακή προ της Υψώσεως - Απεραντοσύνη Αγάπης

Για το μεγαλύτερο γεγονός της αγάπης του Θεού κάνει λόγο η σημερινή Ευαγγελική περικοπή με το λιτότερο, αλλά συνταρακτικότερο τρόπο, την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Πάνω στον Σταυρό γράφηκε ανεξίτηλα η μυστική εικόνα της αγάπης του Θεού.  Πρόκειται για ένα μέγεθος αγάπης απροσμέτρητο, για ένα δώρο ανυπέρβλητο, για ένα γεγονός που οι συνέπειες του απλώθηκαν σε ασύλληπτες διαστάσεις στο σύμπαν. «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί, όποιος πιστεύει εις αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνιο».

Κατά καιρούς ορισμένοι ρήτορες παρουσιάζουν ένα Θεό Πατέρα αυστηρό, απαιτητικό, όλο «νόμους» κι απαγορεύσεις, που χρειάσθηκε να εξευμενισθεί με τη σταυρική θυσία του Χριστού για να συγχώρησει την ανθρωπότητα. Αλλά αυτού του είδους οι νομικίστικες «διευκρινήσεις» δεν συμφωνούν με το πρόσωπο του Θεού που μας το αποκάλυψε ο Χριστός. Ο Θεός είναι αγάπη, κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο.  Η αγάπη του Πατρός γίνεται αδιάκοπο γεγονός μέσα στην Ιστορία με την μοναδική προσφορά του Υιού, με την συνεχή ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, που μεταγγίζει την θεία χάρη σε κάθε ανθρώπινο πρόσωπο.

Αυτή η αγάπη του Θεού δεν περιορίζεται σ’ ένα λαό, σ’ ένα τόπο.  Απλώνεται χωρίς περιορισμούς στον κόσμο, σ’ όλη την κτίση.  Αγκαλιάζει ο,τι υπάρχει, δίνοντας ότι έχει. Αγαπά ανεξάρτητα από το αν οι άλλοι είναι άξιοι της αγάπης Του. Αγαπά διότι είναι Αγάπη και σε αυτήν ακριβώς τη ζωή αγάπης προσκαλεί τους πάντας. Τελικό σκοπός της αγάπης του Πατρός και ολόκληρου του έργου του Χριστού που κορυφώνεται στο Σταυρό, είναι να γίνει ο άνθρωπος μέτοχος μιας άλλης ποιότητος ζωής.

Το υπέροχο αλλά δύσκολο προνόμιο της ελευθερίας προσφέρει στην ανθρώπινη ύπαρξη δύο δυνατότητες: την απώλεια και την ζωή.  Σκοπός του Θεού είναι να χαρίσει στο πλάσμα του ζωή, και μάλιστα την αιώνια.

Στην πρόσκληση για «αιώνιο ζωή», τίθεται μόνο ένας όρος η πίστη στον Χριστό. Αυτή η πίστη «πίστη σε μια ανωτέρα δύναμη» δεν είναι αόριστη όπως επικαλούνται κατά καιρούς μερικοί, αλλά πίστη σ’ ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, στο πρόσωπο του Χριστού.

Αλλά το «πας πιστεύων εις αυτόν» δεν περιορίζεται σε μια διανοητική κατάφαση, εκφράζεται με βουλητική προθυμία να ακολουθήσουμε με εμπιστοσύνη το πρότυπο ζωής που Εκείνος ορίζει.  Δεν πρόκειαι για μια μηχανική επανάληψη ενός αρχαίου «πιστεύω», αλλά για κάτι ολοζώντανο, σημερινό, για εναν τρόπο ζωής.

πηγή:http://immaroniaskomotinis.gr