Η δική μας υπαπαντή

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Στα ερωτήματα του ανθρώπου: «Πώς θα γνωρίσω το Θεό, πώς θα Τον συναντήσω και πώς θα Τον ανακαλύψω» η γιορτή της Υπαπαντής απαντά καίρια και ουσιαστικά.

Η λέξη Υπαπαντή σημαίνει συνάντηση. Η γιορτή μάς θυμίζει τη συνάντηση του Συμεώνος με το Χριστό, όταν η Παναγία Μητέρα Του και ο Ιωσήφ τον πήραν στο ναό του Σολομώντος, σύμφωνα με τα ιουδαϊκά έθιμα. Εκεί ο Συμεών, ταπεινά και με υπομονή, καθοδηγούμενος από το Άγιο Πνεύμα, περίμενε να συναντήσει το Μεσσία. Αν και  προχωρούσε η ηλικία του, εν τούτοις δεν απελπίστηκε, δεν απογοητεύτηκε. Περίμενε με εμπιστοσύνη την ημέρα εκείνη, ώσπου τελικά παίρνει στην αγκαλιά του τον Ιησού και δοξάζοντας το Θεό είπε:

«Τώρα, Κύριε, μπορείς ν’ αφήσεις το δούλο σου

να πεθαίνει ειρηνικά,

όπως του υποσχέθηκες,

γιατί τα μάτια μου είδαν το σωτήρα

που ετοίμασες για όλους τους λαούς,

φως που θα φωτίσει τα έθνη

και θα δοξάσει το λαό σου, τον Ισραήλ».

Στην εποχή της ανυπομονησίας και της κριτικής όλων με βάση τη δική μας λογική, πώς, αλήθεια, θα γνωριστεί ο Θεός της Υπομονής και της Παρακλήσεως, της άλλης λογικής και της ταπείνωσης; Πώς θα έλθει μέχρις εμάς, όταν δεν έχουμε τη διάθεση να Τον δεχτούμε «καθώς εστι»; Και πώς θα μας αποκαλυφθεί, όταν βάζουμε ανάμεσά μας το τείχος τού εγωκεντρισμού; Συνάντηση με ιδέες και θρησκείες δεν μπορεί να γίνει. Η συνάντηση γίνεται πρόσωπο με πρόσωπο. Με ελευθερία, ειλικρίνεια και απλότητα. Ο άνθρωπος, ως πρόσωπο ελεύθερο, θέλει να συναντήσει το Θεό. Δεν αρκεί! Χρειάζεται να θέλει και ο Θεός ως πρόσωπο ελεύθερο. Είναι αυθάδεια να απαιτούμε, να Του καθορίζουμε τον τρόπο και το χρόνο.

Ο δικός μας Θεός, ως Θεός της καρδίας, δεν βλέπει το τι κάμνουμε ή δεν ακούει το τι λέμε, αλλά βλέπει και ακούει τα σιγανά σκιρτήματα της καρδιάς μας. Με βάση αυτήν έρχεται η όχι, αποκαλύπτεται ή κρύβεται.

Μια καρδιά που συντρίβεται από τον πόνο, τις δοκιμασίες, τις απογοητεύσεις, γίνεται το κατάλληλο μέρος για να έλθει και να κατοικήσει ο Σταυρωμένος Χριστός. Γιατί γίνεται οικείος, γνώριμος, ίδιος με τον σταυρωμένο άνθρωπο.

Ο ταπεινός Θεός αποκαλύπτεται στον ταπεινό άνθρωπο. Ο εγωιστής τον αγνοεί.

Ο Θεός της αγάπης συναντά τον άνθρωπο που αγαπά. Ο σκληρός τον απωθεί.

Ο Θεός της υπομονής έρχεται στον άνθρωπο που με υπομονή αναμένει τη μεγάλη συνάντηση, εμπιστευόμενος το Λόγο Του. Ο ανυπόμονος χάνει την ευκαιρία.

Σε τελευταία ανάλυση, δεν είμαστε εμείς που θα γνωρίσουμε, θα συναντήσουμε, θα ανακαλύψουμε τον Θεό, αλλά ο Θεός θα μας γνωρίσει τον εαυτό Του, θα μας συναντήσει στην καρδιά μας, θα μας αποκαλυφθεί. Αν, βέβαια, θέλουμε αληθινά και με ταπείνωση περιμένουμε την ώρα της δικής μας υπαπαντής, την ώρα δηλαδή της μεγάλης χαράς όταν και εμείς θα μπορούμε να πούμε το «νυν απολύεις τον δούλο σου εν ειρήνη».