Το Μυστήριο της Μεγάλης Εβδομάδας

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Η Μεγάλη Εβδομάδα θα παραμείνει πάντα το μεγάλο μυστήριο, που θα γνωρίζεται στους μυημένους και θα περνά επιφανειακά στους αμύητους. Αφού μυστήριο δεν σημαίνει το παντελώς άγνωστο, αλλά το γνωστό μόνο σ’ αυτούς που έχουν τις προϋποθέσεις. ΄Αρα στους α-μύητους παραμένει άγνωστο, απρόσιτο.

Η Μεγάλη Εβδομάδα μάς εισάγει πνευματικά στα τέλη της επίγειας ζωής του Κυρίου, που είναι και τα πιο καθοριστικά για τον ίδιο αλλά και για κάθε άνθρωπο. Γι’ αυτό και το χαρακτηριστικό «Μεγάλη Εβδομάδα» καθορίζει τη σημασία των γεγονότων κι όχι βέβαια το μεγαλύτερο του χρόνου.

Τα εξωτερικά, όπως η εικόνα του Νυμφίου, ο Εσταυρωμένος, ο Επιτάφιος, όλα όσα συνιστούν το «ανάστα ο Θεός» του Μ.Σαββάτου, οι καμπάνες και οι λαμπάδες το Πάσχα, βοηθούν τις αισθήσεις μας για να εισέλθουν, με το Πνεύμα το ΄Αγιο, στα ενδότερα των γεγονότων που συνέβησαν στο Χριστό και να βιωθούν ως προσωπικά.

Ο Νυμφίος εκφράζει τον έρωτα του Χριστού προς τον άνθρωπο, ώστε να γίνεται το ακάνθινο στεφάνι, η κόκκινη χλαμύδα και όλη η κοροϊδία και όλος ο εξευτελισμός Του, τα δείγματα της χωρίς όρια αγάπης Του. Η απάντηση σ’ αυτό τον έρωτα ασφαλώς είναι ο δικός μας έρωτας προς Εκείνον. Κι αν ο πόνος μας γεννάται από τη συνειδητοποίηση της αδυναμίας ν’ ανταποκριθούμε, θέτοντάς Τον ως «Νυμφίο και εραστή των ψυχών ημών», τότε κάπου αρχίζουμε...

Ο Εσταυρωμένος τη Μ. Πέμπτη το βράδυ, φανερώνει πάντα το μυστήριο του Σταυρού, όπου ένας Θεός καταδέχεται να περάσει το έσχατο σημείο της ανθρώπινης κατάντιας, προσδοκώντας στους αιώνες τη νίκη της αγάπης έναντι του μίσους, της ελευθερίας έναντι της δουλικότητας. Γι’ αυτό οι μαθητές του Ιησού καλούνται να μιμηθούν το διδάσκαλό Τους αγωνιζόμενοι να Τον ακολουθήσουν «αρνούμενοι τον εαυτό τους και σηκώνοντας το σταυρό τους».

Ο Επιτάφιος με τα λουλούδια θα θυμίζει πως εκεί που έθαψαν το Χριστό «ήταν κήπος». Μέσα στο αμήν της κάθε ανθρώπινης ιστορίας και αντοχής, βρίσκεται μια ελπίδα, αυτό το «κάτι» απ’ όπου μπορεί να ξεκινήσει η ζωή.

Το «ανάστα ο Θεός» του Μ. Σαββάτου μάς βεβαιώνει πως ο πόνος, η απόγνωση, ακόμα και ο θάνατος του κόσμου τούτου, τελειώνουν με την Ανάσταση του Κυρίου μας. Ποιο σκοτάδι αντέχει στο Φως Του; Ποια θλίψη παραμένει στην παρουσία Του; Αν Εκείνος πέρασε το Σταυρό και το θάνατο, με υπακοή και ταπείνωση, πως εμείς θα γευτούμε ανάσταση χωρίς αυτά;

Τα μεγάλα γεγονότα της ζωής γι’ άλλους μιλούν και γι’ άλλους δεν λένε τίποτα. ΄Ετσι και η Μεγάλη Εβδομάδα. Γι’ άλλους θα είναι αλλαγή ρουτίνας, συναισθηματικές ευκαιρίες, παιδικών αναμνήσεων αναμόχλευση, γι’ άλλους πηγή μετάνοιας, αλλαγή ζωής, πορεία προς νεκρανάσταση του εαυτού τους. ΄Αλλοι θα τα βιώνουν εξωτερικά κι άλλοι πνευματικά.

Ευλογημένοι όσοι «συμπορευτούν» με το Χριστό στο Πάθος και στο Σταυρό, γιατί αυτοί και θα «συνδοξαστούν εν τη Βασιλεία των ουρανών».