Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἰεροθέου
Ὁ πνευματικὸς πατέρας, πού πρέπει νὰ ἐξασκεῖ τὸ ἔργο μὲ βάση τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση διαφέρει, σαφῶς ἀπὸ τὸν ψυχολόγο, ποὺ ἐργάζεται βάσει μιᾶς ἀνθρωποκεντρικῆς θεωρήσεως τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς ζωῆς του.
Ὁ ψυχολόγος θέλει νὰ ἰσορροπήσει ψυχολογικὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὁ πνευματικὸς πατέρας ἀποβλέπει στὴν θέωση τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ ψυχολόγος χρησιμοποιεῖ τὶς ἀπόψεις τῆς Σχολῆς ποὺ ἐκπροσωπεῖ. Ὁ πνευματικὸς πατέρας χρησιμοποιεῖ τὸν αἰώνιο λόγο τοῦ Θεοῦ ποὺ φανερώθηκε στοὺς Προφήτας, στοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς Ἁγίους.
Ὁ ψυχολόγος νομίζει ὅτι ἡ ἀσθένεια ὀφείλεται μόνον σὲ τραυματικὲς ἐμπειρίες τοῦ παρελθόντος ἢ στὰ λεγόμενα ἀπωθημένα βιώματα.
Ὁ πνευματικὸς γνωρίζει καλὰ ὅτι δὲν πρόκειται ἁπλῶς γιὰ μνῆμες τοῦ παρελθόντος καὶ ἀπωθημένα βιώματα ποὺ ἐναποθηκεύονται στὸ ὑποσυνείδητο, ἀλλὰ ὅτι ἀσθενεῖ μία συγκεκριμένη ἐνέργεια τῆς ψυχῆς, ποὺ εἶναι ὁ νοῦς, καί, μάλιστα, αὐτὸς εἶναι ὁ ὀφθαλμὸς τῆς ψυχῆς.
Ὁ ψυχολόγος χρησιμοποιεῖ τὴ μέθοδο τῆς ἐρωτήσεως καὶ τῆς ἀκροάσεως καὶ προσπαθεῖ νὰ βοηθήσει τὸν ἄνθρωπο στὸ νὰ συνειδητοποιήσει τὸ πρόβλημά του, καὶ τὸν βοηθᾶ νὰ ὡριμάσει ψυχολογικά.
Ὁ πνευματικός, φωτιζόμενος ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἐντοπίζει τὸ πρόβλημα, ποὺ εἶναι ὁ σκοτασμὸς τοῦ νοός, οἱ φαντασίες, καὶ μὲ τὴν ὀρθόδοξη μέθοδο, ποὺ εἶναι ἡ κάθαρση καὶ ὁ φωτισμός, προσπαθεῖ νὰ τὸν ὁδηγήσει στὴν θεωρία τοῦ Θεοῦ.
Ὁ ψυχολόγος κινεῖται ἀνθρώπινα μὲ σκέψεις καὶ ἰδέες. Ὁ πνευματικὸς κινεῖται Θεανθρώπινα. Χρησιμοποιεῖ τὴν θεραπευτικὴ μέθοδο, ἀλλὰ καὶ διὰ τῶν Μυστηρίων στέλλει τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ στὴ καρδιὰ τοῦ ἀσθενοῦς.
Ὁ ψυχολόγος νομίζει ὅτι ὅλα κινοῦνται σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο. Δὲν γνωρίζει τὴν ὕπαρξη τοῦ διαβόλου καὶ τὴν ἐνέργεια τῆς ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Θεοῦ.
Ὁ πνευματικὸς γνωρίζει τὴν διαφορὰ μεταξὺ Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἐνεργείας τοῦ διαβόλου καὶ ἀσθενείας πνευματικῆς καὶ σωματικῆς.
Ὁ ψυχολόγος φθάνει στὸ νὰ συνειδητοποιήσει ὁ ἀσθενὴς τὸ πρόβλημά του καὶ νὰ τὸ ἀντιμετωπίσει.
Ὁ πνευματικὸς ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν μετάνοια ποὺ συνίσταται στὴν ὁλοκληρωτικὴ μεταμόρφωσή του. Δὲν τὸν ὁδηγεῖ στὴν ἀποβολὴ μερικῶν καταστάσεων, ἀλλὰ στὴν μεταμόρφωση τῶν παθῶν.
Νομίζω μπορεῖ κανεὶς νὰ βρεῖ καὶ ἄλλα σημεῖα ποὺ δείχνουν τὴν τεράστια διαφορὰ μεταξὺ ψυχολόγου καὶ πνευματικοῦ.
Καὶ εἶναι κρῖμα νὰ ἔχουμε στὴν Ἐκκλησία μας τέτοια ὁλοκληρωμένη διδασκαλία περὶ τῆς καθάρσεως καὶ θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ὅμως νὰ καταλήγουμε στὴν παραδοχὴ καὶ χρησιμοποίηση ψυχολογικῶν θεωριῶν, ποὺ εἶναι δυτικῶν ἀνθρώπων καὶ ἀποβλέπουν στὴν θεραπεία τῶν δυτικῶν, οἱ ὁποῖοι, φυσικά, ἔφθασαν ἐκεῖ γιατί ἀγνοοῦσαν τὴν νηπτικὴ παράδοση.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ψυχικὴ ἀσθένεια καὶ ὑγεία»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου