ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗ

π.Γεώργιος Θεοδωρόπουλος

Ο Διάβολος ακολουθεί πάντοτε τη μεθοδολογία να ανακατεύει την αλήθεια με το ψεύδος για να προσελκύσει και να αιχμαλωτίσει ανθρώπινες ψυχές.

Οι λογισμοί τους οποίους χρησιμοποιεί ως "Δούρειο ίππο" για την άλωση της καρδιάς του ανθρώπου έχουν ένα γλυκό περιτύλιγμα, ενώ μέσα τους κρύβουν το δηλητήριο και το θάνατο.

Είπε στην Εύα για να κεντρίσει το ενδιαφέρον της:

"Γιατί ο Θεός σας απαγόρευσε να φάτε από όλους τους καρπούς του Παραδείσου;" Και όταν εκείνη αποδέχθηκε την προσβολή του λογισμού και άρχισε να συζητάει μαζί του, της ενέσπειρε και τον θάνατο: "Φάτε. Ψέμματα σας είπε ο Θεός για να μη γίνετε και σεις Θεοί".

Από τότε και μέχρι σήμερα έρχεται να μας προτείνει μιαν άλλη οδό μακριά ή παράλληλα από το Χριστό που είναι ή όντος Οδός. Δεν μας προτρέπει πάντοτε στο γυμνό κακό, αλλά στο συγκεκαλειμμένο:

"Μην νηστεύεις. Δεν έχει σημασία το φαγητό αλλά αυτά που κάνεις".

"Άσε τις προσευχές. Αν δεν τρέξεις εσύ ποιός Θεός θα σε βοηθήσει;"

"Ανακάλυψε τις δυνάμεις που έχεις μέσα σου. Εσύ είσαι ο αληθινός Θεός".

"Μην τον συγχωρείς. Αυτός έφταιξε κι εσύ έχεις το δίκιο".

"Εξομολογήσου στην Εικόνα. Είναι ντροπή να πεις στον παπά τα μύχια της καρδιά σου".

Μαζί με όλα τα προηγούμενα μας ψιθυρίζει: " Μην πας στην Εκκλησία και μην κοινωνάς γιατί θα κολλήσεις ασθένειες". Κι ενώ ο Χριστός μας προσφέρεται εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν την αιώνιο, εμείς ανταλλάσσουμε την αιώνια ζωή από φόβο μη χάσουμε την πρόσκαιρη επιβίωση.

Η αληθινή ζωή ξεκινάει όταν ο άνθρωπος παραιτηθεί από την αυτονόμηση του απέναντι στο Θεό και το συνάνθρωπο, όταν νιώσει πως η ζωή δεν είναι μια βιολογική παράταση -κατά το δυνατόν μεγαλύτερη- αλλά κοινωνία, σχέση πίστεως και αγάπης.

Μια βιολογική ζωή η οποία δεν έχει γεύση και αίσθηση Χριστού είναι μια νεκρή και τραγική ζωή γεμάτη άγχος, ανασφάλεια, φοβίες, ταραχή και κακότητα. Οι άνθρωποι που την επιλέγουν είναι οι ζωντανοί νεκροί στους οποίους αναφέρεται ο Χριστός:"Άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτούς νεκρούς".

Ο Χριστός μας προσκαλεί (Εκκλησία) να σπάσουμε τα δεσμά του ατομισμού που είναι θάνατος και να συνδεθούμε μέσα από το μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας μαζί του και μεταξύ μας.

Μέσα από αυτή την εν Αγίω Πνέυματι σχέση, ο άνθρωπος ελευθερώνεται και αρχίζει να ζει από τώρα την αληθινή - αιώνια ζωή, έξω από το φόβο και την οσμή θανάτου που τον πνίγει καθημερινά.

Οι Άγιοι τις Εκκλησίας μας διακονούσαν αρρώστους με μολυσματικές και ανίατες ασθένειες με τα ίδια τους τα χέρια, κοινωνούσαν με την ίδια λαβίδα(κουτάλι), κατέλυαν από το υπόλοιπο της Θ. Κοινωνίας και εύχονταν να γίνουν ανάθεμα οι ίδιοι για να σωθεί ο αδελφός.

Εμείς κλεισμένοι στην αυτόνομη ζωή μας

γεμίζουμε με μακαρόνια τα ντουλάπια μας, πάψαμε να ακουμπάμε τον πλησίον μας τον οποίο βλέπουμε ως εν δυνάμει απειλή για την υγεία μας και παρακαλάμε μη χάσουμε την ήδη νεκρή και άδεια βιοτή μας .

Είναι συγκλονιστική η ιστορία που ακούγετε για τον Γιάννη Τσαρούχη, που γέρος πλέον και βαριά άρρωστος μια χειμωνιάτικη ημέρα, θέλησε να βγει έξω από το σπίτι του για να κάνει έναν περίπατο.

Η κυρία που είχε αναλάβει την περιποίηση και φροντίδα του, με απορία και αγωνία τον ρώτησε:

"Μα που πάτε κ. Τσαρούχη με τέτοιο καιρό; Να πεθάνετε θέλετε;" κι εκείνος με αφοπλιστική απόφαση για ζωή απάντησε, "και για να μην πεθάνω, να μην ζήσω;"

ΚΑΛΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ