Η ενότητα της Εκκλησίας

Ο άγιος Αθανάσιος, ο άγιος Νικόλαος, ο άγιος Σπυρίδων, ο άγιος Ευστάθιος,ο άγιος Παφνούτιος, όλοι οι 318 θεοφόροι Πατέρες της Α΄Οικουμενικής συνόδου μας δίδαξαν ότι τα δόγματα εκφράζουν την αλήθεια της σχέσης μας με το Θεό, με τον κόσμο και μεταξύ μας. Εκφράζουν το βίωμα της άσκησης και της ορθοπραξίας που φανερώνεται στο Εκκλησιαστικό γεγονός. Αυτό αποτελεί και το στοιχείο ενότητας των πιστών και της Εκκλησίας.

Σήμερα γίνεται προσπάθεια τα δόγματα να αποχρωματιστούν και στη θέση τους να βάλουμε τον ευσεβισμό και τον ηθικισμό. Το πρώτυπο να μην είναι ο άγιος αλλά ο καλός Χριστιανός. Η ενότητα να μην πραγματοποιείται στο όνομα του Χριστού του Σταυρού και της Αναστάσεως, αλλά του κατ' εικόνα δική μας κατασκευασμένου Θεού ή του απρόσωπου Θεού της θρησκείας.

Η ενότητα μπορεί να επιτευχθεί μόνο εν αγάπη ΚΑΙ αληθεία, μόνο στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, του Θεού της Αποκαλύψεως, των Αγίων, των Οικουμενικών Συνόδων, της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

π.Γ.Θ.

29 Μαΐου 1453. Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης

Ήταν ημέρα Τρίτη όταν η “Βασιλεύουσα” έπεσε στα χέρια των Αγαρηνών.

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης απετέλεσε την συγκλονιστικότερη είδηση που γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. «Η πόλις εάλω!!!» 

Οι ιστορικοί συμφωνούν ότι η λεηλασία της πόλεως κράτησε, όπως είχε υποσχεθεί ο Μωάμεθ στους στρατιώτες του, τρεις ημέρες και τρεις νύχτες. Ο λαός σφάχτηκε ανελέητα.   Οι εκκλησίες με πρώτη την Αγία Σοφία λεηλατήθηκαν και μολύνθηκαν. Ένας ολόκληρος πολιτισμός χάθηκε, χιλιάδες βιβλία και εικόνες κάηκαν, κομματιάστηκαν ή πουλήθηκαν στα παζάρια.!!

Ο τελευταίος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος όμως δεν πέθανε. Κανένας δεν τον αναγνώρισε νεκρό. Κανένας δεν ξέρει που είναι ο τάφος του. Ζει στα όνειρα του Έθνους. Η λειτουργία δεν τελείωσε. Η εκκλησία δεν τον ανακήρυξε Άγιο. Το Έθνος δεν τον τίμησε, όπως θα τον τιμούσε αν είχε πεθάνει.

«Άγγελοι τον παρέλαβαν, τον έλουσαν και τις πληγές του έπλυναν με μόσχο και με μύρο του έστρωσαν να κοιμηθεί σε κλίνη από βύσο κι’ Αρχάγγελοι με πύρινες ρομφαίες τον φυλάνε μέχρι νάρθει η ώρα του για να τόνε ξυπνήσουν.»

Η πόλη της Κωνσταντινούπολης χτίστηκε σε μία χερσόνησο χονδρικώς τριγωνική σε σχήμα. Τα τείχη της εκτεινόμενα από τη συνοικία των Βλαχερνών (στον Κεράτιο κόλπο), ως τη συνοικία του Στουδίου (στην Προποντίδα), είχαν μήκος περίπου τέσσερα μίλια.

Μελαγχολικά στέκονται σήμερα τα μοναδικά, όπως και η Βασιλεύουσα, αυτοκρατορικά τείχη της Κωνσταντινουπόλεως. Χτίστηκαν από το Μεγάλο Κωνσταντίνο και αντικαταστάθηκαν αργότερα από το περίφημο, με δύο έως τρεις σειρές τείχος, του Μεγάλου Θεοδοσίου. Ίσως περιμένουν το Μαρμαρωμένο Βασιλιά με το Δικέφαλο Αετό.

Ανάληψη, η δοκιμασία του λογικού

Φώτη Κόντογλου

Ο σημερινός άνθρωπος δεν έχει καμιά σχέση με το υπερφυσικό. Δεν πιστεύει πως υπάρχει τίποτα πέρα από τα φυσικά φαινόμενα, και πολύ περισσότερο δεν πιστεύει πως μπορεί να γίνει τίποτα έξω από τους φυσικούς νόμους. Όχι μοναχά ο άθρησκος άνθρωπος, μα κι αυτός που λέγει πως είναι Χριστιανός, κι αυτός δεν πιστεύει στα υπερφυσικά. Ο Χριστιανισμός έχει γίνει για πολλούς ένα σύστημα λογικό και ηθικό, ώστε να μην έρχεται σε αντίθεση με τη λογική τους. Ενώ η βάση της θρησκείας αυτής είναι το υπερφυσικό, οι σημερινοί Χριστιανοί κρατήσανε απ’ αυτή ό,τι δεν χρειάζεται την πίστη για να το παραδεχθούνε, κι ό,τι είναι αποκαλυπτικό το πετάνε ή το παρασιωπούνε.

Αλλά, αληθινός Χριστιανός δεν είναι κανένας αν δεν εξοικειωθεί με το θαυμαστό και το υπερφυσικό. «Δει υπέρ την επιστήμην δραμείν», όπως λέγει ο Πλωτίνος. Αλλά αυτό, για τους «λογικούς» ανθρώπους, είναι τρέλλα. Κατά την ελληνική φιλοσοφία θάτανε ανόητος ο άνθρωπος που θα περιφρονούσε τη λογική. Ο Δανός φιλόσοφος Κίρκεγκαρντ λέγει: «Το να πιστεύει κανένας εναντίον της λογικής είναι μαρτύριο». Η δίψα της γνώσης βασανίζει τον άνθρωπο. Για όποιον, με τη χάρη του Θεού, λυτρώθηκε απ’ αυτή τη δίψα, το να πιστεύει κάποια πράγματα που δεν τα παραδέχεται το λογικό του, όχι μοναχά δεν είναι μαρτύριο, αλλά λύτρωση από μια τυραννική δύναμη. Πιστεύει πως ο Θεός είναι αυτός η πηγή όλων των φυσικών νόμων, κι όχι σκλάβος τους. Ο αληθινός Χριστιανός γίνεται θεός κατά χάριν και παίρνει την ελευθερία των τέκνων του Θεού, και γι’ αυτό κι εκείνος με την πίστη ξεσκλαβώνεται από τους φυσικούς νόμους. Χριστιανός δεν μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που πιστεύει σ’ έναν θεό σκλαβωμένον από την ανάγκη, όπως πιστεύανε οι αρχαίοι. Αυτή είναι ψεύτικη πίστη σ’ έναν θεό ψεύτικο. Αν άκουγε ο Αριστοτέλης τα λόγια που είπε ο απόστολος Παύλος στον Άρειο Πάγο, θα τον έλεγε ανόητο, αφού μιλούσε για κάποια πράγματα αδύνατα, υπερφυσικά: «Προαίρεσις μεν γαρ ουκ έστιν των αδυνάτων, και ει τις φαίη προαιρείσθαι, δοκοίη αν ηλίθιος είναι». Γι’ αυτό ο Παύλος έλεγε πως η πίστη των Χριστιανών ήτανε «μωρία» για τους Έλληνες, που πιστεύανε μονάχα στη λογική, στη γνώση. Και πως οι Χριστιανοί έχουνε οδηγό την πίστη, κι όχι το μυαλό: «δια πίστεως γαρ περιπατούμεν, ου δια είδους» (Β’ Κορ. Ε’6). Αυτά πρέπει να τάχη κανένας στο νου του, όποτε διαβάζει θρησκευτικά πράγματα. Και πολύ περισσότερο σαν διαβάζει για τα φοβερά μυστήρια της Ενανθρωπήσεως του Κυρίου, την Αναστάσεώς του και της Αναλήψεως.

† Πατήρ Ευμένιος Σαριδάκης (1-1-1931 - 23-5-1999)

Σίμωνος Μοναχού

Καταγωγή

Η Εθιά, η πατρίδα του πατρός Ευμενίου, είναι ένα ορεινό χωριό στα νότια του νομού Ηρακλείου Κρήτης. Βρίσκεται σε υψόμετρο 740μ. και απέχει από το Ηράκλειο 38 χλμ. Είναι πολύ άγονο μέρος, γι’ αυτό και οι κάτοικοί του μετοίκησαν σ’ ένα χαμηλότερο μέρος, στο χωριό Ροτάσι.

Στην Εθιά υπάρχουν δύο εκκλησίες: Η κεντρική είναι αφιερωμένη στην Παναγία μας και φυλάσσει θαυματουργό εικόνα της. Εκεί η Παναγία είχε εμφανισθεί σαν γυναίκα ντυμένη στα μαύρα κάποια ημέρα, που ο πατήρ Ευμένιος, μικρό παιδί τότε, άναβε τα κανδήλια του ναού, και του είπε: Εσύ μια μέρα θα γίνης ιερεύς». Εκεί, στον αύλιο χώρο της, έμελλε να είναι και ο τάφος, όπου αναπαύεται το σεπτό σκήνωμα του Οσίου Γέροντος μας. Η άλλη είναι του Προφήτου Ηλιού. Εκεί κοντά υπάρχει και αγίασμα.

Υπάρχουν και πολλά μικρά εκκλησάκια, για την ανακαίνισι των οποίων ο πατήρ Ευμένιος έστελνε χρήματα.

ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΑΠΟΔΟΣΕΩΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Ι. Μητρόπολις Πειραιώς

Ι. Ναός Αγίου Παντελεήμονος

    Πολιούχου Δραπετσώνας

ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ

Την Τρίτη 26 Μαϊου 2020
θα τελεσθεί στο Ναό μας 

Ι. Αγρυπνία

στην απόδοση της 
εορτής του Πάσχα 
από τις 

22:30 -  01:30 

Το πολιτικό μανιφέστο του αγίου Κωνσταντίνου

+ π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος

Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες, λαέ και άρχοντες του τόπου αυτού· λαέ που υπάρχεις για να κυριαρχείς και να άρχεις των παθών σου· άρχοντες που υπάρχετε για να άρχετε και του λαού και των παθών σας.

Πριν από τέσσερις-πέντε αιώνες πριν το Χριστό, ο δικός μας μεγάλος φιλόσοφος Πλάτωνας είχε πει μια ιδέα, γράφοντας τα δικά του πλατωνικά ιδεολογήματα στην ιδεατή πολιτεία του. Σκέφθηκε πως θα ήταν πολύ καλό – θα ήθελε πάρα πολύ – οι άνθρωποι ενός τόπου να είναι φιλόσοφοι. Θα ήταν καλύτερη, σίγουρα, η διοίκηση. Τέσσερις αιώνες μετά το Χριστό, ο Πλάτωνας διαψεύστηκε και ξεπεράστηκε. Ένας αυτοκράτορας δεν έγινε φιλόσοφος, έγινε άγιος.

Γιορτάζοντας σήμερα τη μνήμη του Αγίου Κωνσταντίνου μπορούμε να δούμε αυτή την προοπτική και να κάνουμε τη σύγκριση, με το πώς και γιατί ένας αυτοκράτορας έγινε άγιος, ποιες ήταν οι διεργασίες οι οποίες έγιναν πάνω του και, ακόμη περισσότερο, χρησιμοποιώντας το λόγο του και τα δικά του λεγόμενα, ποιο ήταν -να το πω με τη μοντέρνα λέξη- το δικό του πολιτικό μανιφέστο. Ας το αναφέρω σήμερα, για να καταλάβουμε όσο μπορούμε πιο ενδελεχώς ποια διεργασία συντελέστηκε πάνω του για να γίνει άγιος.

Από την εκδήλωση μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων στην ενορία μας

Γενοκτονία Ποντίων - 100 χρόνια μετά

« Δος μοι τούτο το ύδωρ»

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Μία από τις πιο ωραίες εικόνες των Ψαλμών της Παλαιάς Διαθήκης είναι και αυτή του ελαφιού (Ψαλμ. 41) που λαχταρά να πιει και να δροσιστεί από τις πηγές των υδάτων, καθώς μέσα στα σωθικά του νιώθει έντονο τον φλογμό από τα μικρά ερπετά (τα φιδάκια) τα οποία έχει καταπιεί μαζί με το χορτάρι. Τα φίδια έχουν δηλητήριο και πικραίνουν το στόμα του ελαφιού, αλλά και προκαλούν μεγάλη δίψα. Έτσι το ελάφι σπεύδει να πιει νερό, για να ξεπικράνει το στόμα του, αλλά και να σβήσει τη δίψα του. Έτσι και ο ψαλμωδός αναφέρεται στην ψυχή που επιποθεί τον Θεό, γιατί είναι διψασμένη και νιώθει στην ύπαρξη την πικρίλα από την αμαρτία και το κακό. Ο Θεός γίνεται το « ζων ύδωρ», το οποίο δεν ξεδιψά πρόσκαιρα τον άνθρωπο, αλλά τον κάνει να γνωρίζει πού είναι η πηγή και μπορεί συνεχώς να λαμβάνει «ύδωρ αθανασίας» από Εκείνον.

Η Σαμαρείτιδα, στην περικοπή που διαβάζουμε την πέμπτη Κυριακή μετά το Πάσχα (Ιωάν. 4, 5-42), ζητά από τον Χριστό να της δώσει εκείνο το νερό, το οποίο αν θα το έπινε, δεν θα διψούσε ποτέ. Η γυναίκα εννοούσε το υλικό νερό. Όμως, ο Χριστός στον διάλογο μαζί της, ξεκίνησε την συζήτηση από τα υλικά, για να την οδηγήσει στην σχέση με το Θεό. Σαν το ελάφι η Σαμαρείτιδα, όπως και κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που αναζητεί νόημα και αλήθεια στη ζωή της, προσλάμβανε την τροφή του κόσμου, δηλαδή τις ιδέες, τα νάματα της θρησκείας, της καταγωγής και της κοινότητας στην οποία ανήκε, τις πατροπαράδοτες παραδόσεις, αλλά και την σχέση με τους ανθρώπους (πέντε άνδρες είχε και ο έκτος δεν ήταν νόμιμος σύζυγός της). Προσλάμβανε δηλαδή το χορτάρι που τρέφει, αλλά μαζί με αυτό και τα μικρά ερπετά. Την αμαρτία του εγωκεντρισμού. Την αμαρτία της φιλαυτίας και της φιληδονίας. Την αμαρτία της αδολεσχίας για τον κόσμο και τα εν αυτώ γενόμενα, που απομακρύνει τον άνθρωπο από το βάθος της σχέσης με το Θεό που δίνει αληθινό νόημα στη ζωή. Την εμμονή στην λογική ότι επειδή ο θάνατος μας περιμένει, χρειάζεται να απολαύσουμε τη ζωή μας όσο καλύτερα μπορούμε. Την επιλογή να συζητούμε για το Θεό, χωρίς όμως να ζούμε το Θεό.

Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ, Ο ΚΟΡΑΗΣ, ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

Ο πόλεμος κατά του Καποδίστρια, που εξαπέλυσε με πρόσφατο κείμενο του ο καθηγητής Αριστείδης Χατζής, μέλος της επιτροπής ΕΛΛΑΔΑ 2021 χαρακτηρίζοντας τον ως "δικτάτορα", δεν είναι τωρινός.

Ο κ. Χατζής, πιστός συνεχιστής των απόψεων του Κοραή, ουσιαστικά έφερε ξανά στο προσκήνιο τη σύγκρουση δύο κόσμων, δύο διαφορετικών προτάσεων ζωής που διατρέχουν όλη την νεοελληνική κυρίως ιστορία:

Από τη μια μεριά η Ορθοδοξία, η Εκκλησία, η κοινότητα, η Ρωμηοσύνη, το ήθος, η Οικουμενικότητα, ο Άγιος ως πρότυπο ζωής, η Ανατολή, η καρδιά ως μέσο κοινωνίας με το Θεό, η γνώση ως αποτέλεσμα καθάρσεως του νου.

Από την άλλη μεριά, η θρησκεία, η ηθικολογία, ο "διαφωτισμός", ο ατομισμός, η πολυπολιτισμικότητα, ο ουμανισμός, η Δύση, ο ορθολογισμός-γνωσιολογία, η γνώση ως εγκεφαλική λειτουργία.

Περιγράφοντας αυτή την έχθρα της Δύσης αλλά και Ελλήνων "διαφωτιστών" απέναντι σε κάθε τι ορθόδοξο, ο Στρατηγός Μακρυγιάννη έγραφε: "Eμείς το χρέος, το κατά δύναμιν επράξαμεν. Kαι αυτοί βγήκαν σήμερον να προκόψουν την πατρίδα. Mας γέμισαν φατρία και διχόνοιαν, και βγήκαν σήμερον να προκόψουν. Kαι βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργίας, που είπαν να μας σβήσουν την Aγία Πίστη, την Oρθοδοξία, διότι η φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα ορθόδοξον.... Kαι είπαν οι άθρησκοι που εβάλαμεν εις το σβέρκο μας να μη μανθάνουν τα παιδιά μας Xριστόν και Παναγίαν, διότι θα μας παρεξηγήσουν οι ισχυροί... Nτροπή μας Eλληνες!"

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ Ι. ΝΑΟΥ ΑΓ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ

Καθημερινά                 Όρθρος - Α΄ Ωρα                                         07:00 - 08:30

                                   Θ΄Ωρα - Εσπερινός                                      17:50 - 19:00

Κάθε Τρίτη                  Ι. Παράκληση Αγ. Παντελεήμονα                18:00 - 19:00

Κάθε Παρασκευή        Ι. Παράκληση Αγ. Κυπριανού & Ιουστίνης  18:00 - 19:00

Σάββατο-Κυριακή       Όρθρος - Θ. Λειτουργία                               07:00 - 10:00

                                        

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ 2020

              Ι. Μ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

Ι. ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ                             

     ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ

    ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ 12

                210 4615759

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Την Κυριακή 17 Μαϊου 2020 θα τιμήσουμε στην Ενορία μας, με τη Θ. Λειτουργία και το Μνημόσυνο που θα τελεσθεί, τη μνήμη των θυμάτων της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου σε συνδιοργάνωση με την Ένωση Ποντίων Πειραιώς - Κερατσινίου - Δραπετσώνας.

Σε σένα μάνα...

Παναγιώτης Ασημακόπουλος, Θεολόγος καθηγητής

- Σπρώχνεις με δυσκολία το καροτσάκι στη λαϊκή. Από τα λιγοστά πράγματα μέσα είναι φανερό ότι είσαι μόνη. Το σκυφτό κορμί σου δείχνει ότι τα χρόνια πέρασαν, τα βάσανα έμειναν. Σε αυτή την καμπούρα που κάποτε ήταν όρθια πλάτη, παιδιά έπαιζαν τον αναβάτη. Παιδιά που μεγάλωσαν και έφυγαν, κάποια για πάντα. Χρόνια πολλά σε σένα, μάνα.

- Σε σένα, μάνα, που είσαι σε ένα νοσοκομείο και πονάς. Που αν ζυγίσει κανείς την καρδιά σου, προτιμάς χίλιες φορές να αγκαλιάζεις εσύ τον πόνο παρά το παιδί σου.

- Σε σένα, μάνα, που είσαι στη φυλακή ή σε κάποια κλινική αποτοξίνωσης. Μέσα από τα ρουφηγμένα μάτια σου βλέπεις λίγο ουρανό, θυμάσαι το παιδικό χαμόγελο και υπάρχεις ακόμη.

- Σε σένα, μάνα, μάνα της προσφυγιάς. Που σε έδιωξαν από το σπίτι σου, σου ξερίζωσαν τη χώρα, αλλά όχι την αγάπη. Που μεγαλώνεις τα παιδιά σου σε κουτιά, τα κοιμίζεις σε ξένο χώμα.

- Σε σένα, μάνα, που δεν θυμάσαι τίποτα. Όλοι γύρω σου είναι ξένοι, όλα μακρινά. Κάπου κάπου, ένα δάκρυ σου ίσως και να κουβαλάει μια θύμηση.

- Σε σένα, μάνα, που δεν πήρες ποτέ το παιδί στα χέρια σου. Το «γιατί» δεν έχει τώρα σημασία. Που μόνο εσύ ξέρεις πώς είναι, μόνο εσύ νιώθεις την καρδιά σου.

- Σε σένα, μάνα, που μοχθείς και αγωνίζεσαι. Που λύνεις τα προβλήματα με μια αγκαλιά, που στο άκουσμά σου καλοσυνεύουν όλα. Μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χαμόγελο. Ακόμη κι αν μεγαλώσαμε, το αξίζεις.

Κι αν δεν είσαι εδώ, δες το δάκρυ μας από ψηλά. Μη μας παρηγορήσεις, όπως παλιά. Από αγάπη και νοσταλγία είναι.

- Σε σένα μάνα, μητέρα, γυναίκα…

πηγή

ΞΕΡΩ ΠΟΛΛΟΥΣ...

Πέτρος Θωμαΐδης

Ξέρω πολλούς. 

Κληρικούς. 

Σε όλους, όπως τους διαχωρίζουν τεχνικά, τους βαθμούς.

Αρχιερείς και Ιερείς. 

Και εδώ και αλλού. 

Που δεν είχανε «στασό». 

Που έτρεχαν, από φυλακής πρωΐας μέχρι νυκτός. 

Κυκλοφορούσαν διαρκώς. 

Επικοινωνούσαν με όλα τα σύγχρονα και παραδοσιακά μέσα. 

Στήριζαν ποιμαντικά. 

Παρηγορούσαν. 

Κήρυτταν. 

ΟΙ ΠΡΟΣΔΕΧΟΜΕΝΟΙ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Την ιστορία δεν την γράφουν πάντοτε οι μεγάλοι. Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος με τον οποίο συμβάλλουν άνθρωποι που δεν έχουν όνομα στην κοινωνία, δεν έχουν κάνει μεγάλα κατορθώματα, που η ζωή τους δεν είναι γνωστή στους πολλούς. Όμως όταν η περίσταση καλεί, τότε αναλαμβάνουν αυτοί πρωτοβουλίες, εκεί που οι μεγάλοι αισθάνονται αδύναμοι να παλέψουν, ακόμη και να φανερωθούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο «ευσχήμων Ιωσήφ» (Μάρκ. 15, 42), ο βουλευτής από την Αριμαθαία, άγνωστος στον στενό κύκλο των μαθητών του Χριστού. Όταν ο Κύριος πέθανε πάνω στο σταυρό και το σώμα Του ήταν κρεμασμένο εκεί, κανείς από τους μαθητές Του δεν είχε την τόλμη να ζητήσει το σώμα για να ταφεί. Μόνο ο Ιωσήφ τόλμησε και εμφανίστηκε στον Πιλάτο, για να αναλάβει να εκπληρώσει ένα χρέος που μόνο ο ίδιος δεν είχε. Και όπως αθόρυβα ήρθε στο προσκήνιο, ζητώντας το σώμα, αγοράζοντας σινδόνη, τοποθετώντας το στον τάφο και κλείνοντάς τον με τον λίθο, έτσι αθόρυβα θα αποσυρθεί, γράφοντας ιστορία εκείνη την δύσκολη στιγμή.

Το Ευαγγέλιο αναφέρει το κίνητρο του Ιωσήφ. «Ην προσδεχόμενος την βασιλείαν του Θεού». Περίμενε να έρθει η Βασιλεία του Θεού. Είχε αναζητήσεις. Είχε μελετήσει την Γραφή. Έβλεπε την κοινωνική, πολιτική και πνευματική πραγματικότητα της εποχής του και μάλιστα πάλευε ως μέλος του Συνεδρίου των Ιουδαίων να καταθέσει την άποψή του. Κυρίως όμως εντός του ζούσε αυτήν την προσδοκία του ερχομού του Μεσσία. Ένιωθε ότι δεν είχε νόημα η ζωή μόνο μέσα από τα ανθρώπινα, την πολιτική, τις υποθέσεις, τις μέριμνες. Χρειαζόταν η Βασιλεία του Θεού για να νοηματοδοτήσει τον κόσμο, αλλά και τον κόσμο του. Και έτσι, όταν άκουσε για τον Χριστό, όταν ίσως συνάντησε τον Χριστό, πίστεψε ότι Εκείνος ήταν που έφερνε την Βασιλεία του Θεού στον κόσμο. Μπορεί η σταύρωση του Χριστού να τον γέμισε απογοήτευση. Μέσα του όμως φαίνεται ότι ήθελε, ακόμη και με τις ελπίδες για την βασιλεία του Θεού να έχουν σβήσει, να δώσει σ’ Εκείνον που πίστεψε την τελευταία φροντίδα. Ίσως και να ήθελε να θεραπεύσει τις τύψεις του για το ότι δεν μπόρεσε ως μέλος του συνεδρίου να αποτρέψει την καταδίκη του Ιησού. Σίγουρα όμως με την πράξη του αυτή γνώριζε ότι ερχόταν σε πλήρη ρήξη με τα υπόλοιπα μέλη του Συνεδρίου, αλλά είχε πάρει την απόφασή του.

H δύναμη των παθών και η ξεθεμελίωσή της

Η πορεία αυτή προς τον Θεό, δεν είναι καθόλου εύκολη υποθέση.

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, λέγει:

Ο άνθρωπος, όταν αφήνει τον εαυτό του να τον λιγώνουν οι ηδονικές καταστάσεις, που δημιουργούν μέσα του οι κινήσεις των μελών του, επιδιώκοντας επανάληψή τους, καταντάει σε μια ζωή «φιλοσώματη», σαρκική. Όμως αυτή η φιλοσώματη ζωή δεν είναι κάτι το στατικό! Σιγά-σιγά παχαίνει τον νου του ανθρώπου, τον χοντραίνει, και τον κάνει γεώδη και κτηνώδη· και τον αφήνει, να μη μπορεί ποτέ πια να ανανεύσει ΜΟΝΟΣ του προς τον Θεό· και τον κάνει να μη θέλει πια, ούτε τα μάτια να σηκώνει προς τον Θεό.

Ο άγιος Νείλος λέει: Τα πάθη, όταν «άρξουν» (δηλ. όταν πάρουν στη ζωή του ανθρώπου το επάνω χέρι»), δεν τον αφήνουν πια να κινείται «λογικά» (με άλλα λόγια τον κάνουν να κινείται και να παραπαίει, από παραλογισμό σε παραλογισμό), τόσο που να φαντάζεται τον εαυτό του αγγελούδι, αν μη και κάτι παραπάνω.

Ο άγιος απόστολος Παύλος μάς λέει:

Η διαδικασία που οδηγεί σε πράξη αμαρτίας είναι καθ' εαυτήν πολύ άκακη. Ξεκινάει, από την εντελώς καθ' εαυτήν άκακη, και έξω από κάθε ενοχή, αίσθηση της λειτουργίας και κίνησης κάποιου μέλους του σώματός μας. Και μας προκαλεί ένα λογισμό· που μόνος του δεν έχει κανένα στοιχείο ενοχής. Όταν όμως σ' αυτήν τη διαδικασία ή «κίνηση» ενωθεί, προστεθεί ο πόθος και η λαχτάρα, για πράξη, συνέχεια, επανάληψη και ολοκλήρωση, τότε επάνω σ' αυτήν την «κίνηση» μπαίνει και λειτουργεί ένας άλλος νόμος: ο νόμος της αμαρτίας· που μας φέρνει τον θάνατο· τον αιώνιο θάνατο (Ρωμ. ζ' 5).