Επανάγαγε εις το βάθος...

 

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Οι άνθρωποι είμαστε συνήθως προσκολλημένοι στον εαυτό μας, στο πρόγραμμά μας, σ’ αυτά που βλέπουμε. Δεν θέλουμε να ρισκάρουμε, να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα στη ζωή μας. Μόνο σε ό,τι αφορά τις απολαύσεις μας, την άσκηση των δικαιωμάτων μας είμαστε έτοιμοι να κάνουμε κάποια βήματα που θα μας βγάλουν από τη ρουτίνα μας. Συνήθως έχουμε την αίσθηση ότι εμείς γνωρίζουμε, ότι εμείς έχουμε κάνει ό,τι χρειάζεται, ότι τελικά καλά είμαστε όπως είμαστε. Και δεν τολμούμε να προχωρήσουμε στην αναζήτηση ενός άλλου νοήματος στη ζωή μας, το οποίο θα πηγάζει από την ανάγκη της ύπαρξής μας να μην παραδοθεί στον συμβιβασμό, στην ηττοπάθεια. Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι οι οποίοι λειτουργούν με επιπολαιότητα στη ζωή τους ή παρασύρονται από συγκυρίες και ανθρώπους που τους οδηγούν με ψεύτικες υποσχέσεις στην καταστροφή. Εκεί χρειάζεται η σύνεση. Όμως η όποια σύνεση δεν μπορεί να δικαιολογήσει μια στασιμότητα που θυμίζει προσμονή θανάτου.

                Αν στην καθημερινότητά μας η απόπειρα για αλλαγή δείχνει ανθρώπους οι οποίοι δεν συμβιβάζονται με τον χρόνο, τη φθορά, αλλά και την αίσθηση ότι τίποτε άλλο δεν μπορεί να γίνει, ανθρώπους οι οποίοι ονειρεύονται έναν διαφορετικό κόσμο, αλλά και μια διαφορετική θέση τους στον ήδη υπάρχοντα κόσμο, στην πνευματική μας ζωή η απόπειρα για αλλαγή, η υπέρβαση του συμβιβασμού, της αίσθησης ότι έχουμε νικηθεί από το χρόνο και τη φθορά, ότι είναι αρκετό να τηρούμε τα κύρια που θέλει ο Θεός χωρίς περαιτέρω αναζητήσεις, είναι μάλλον μία δεδομένη κατάσταση. Γι’  αυτήν μας ελέγχει ο Χριστός στο πρόσωπο των πρώτων μαθητών Του, όταν επρόκειτο να τους καλέσει στο έργο της σωτηρίας των ανθρώπων. Τους βρήκε στην όχθη της λίμνης Γεννησαρέτ, κουρασμένους από μία μάταιη αναζήτηση ιχθύων τη νύχτα που είχε περάσει. Και αφού μίλησε  στον λαό, λέει στον Πέτρο: «Επανάγαγε εις το βάθος» (Λουκ. 5,4). Πήγαινε στα βαθιά. Καταλαβαίνω την κούρασή σου, την αίσθηση ότι πέρασε μία ολόκληρη νύχτα χωρίς η εργασία σου να έχει αποτέλεσμα. Καταλαβαίνω την απογοήτευσή σου, την ανάγκη σου να ησυχάσεις. Καταλαβαίνω ακόμη και την γνώση που έχεις εκ της εμπειρίας σου ότι αν τη νύχτα δεν κατάφερες να πιάσεις ψάρια, θα είναι αδύνατον την μέρα. Καταλαβαίνω ότι αν βγεις στη λίμνη πάλι οι συνάδελφοί σου ψαράδες θα σε ειρωνεύονται. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι εύκολο να εμπιστευτείς εμένα που δεν είμαι αλιεύς. Παρόλα αυτά σε προτρέπω:«Επανάγαγε εις το βάθος».

                Το δίχτυ του Πέτρου γέμισε από ψάρια, καθώς εκείνος υπάκουσε στον λόγο του Χριστού. Παραλίγο και το δικό του και το πλοίο του Ιακώβου και του Ιωάννη, που ήταν οι συνέταιροί του, να βυθιστούν από το βάρος των ψαριών. Τόλμησε ο Πέτρος να ακούσει τον λόγο του Χριστού και να πάει στα βαθιά. Να νικήσει την κούραση του σώματος. Την αμφισβήτηση του μυαλού για τα προφανή, ότι ήταν μάταιη η άγρα των ιχθύων. Ότι ήταν αδιανόητη μια τέτοια προτροπή από κάποιον που δεν ήταν αλιέας. Να νικήσει την ειρωνεία και την αποδοκιμασία των συναδέλφων του αλιέων για την κίνησή του να εμπιστευθεί τον λόγο κάποιου που φαινομενικά δεν ήξερε. Όμως ο Πέτρος ήταν τολμηρός. Εμπιστεύθηκε και είδε να γίνεται το θαύμα, τόσο το υλικό που αφορούσε στην εργασία του, όσο και το πνευματικό που αφορούσε την πορεία της ζωής του και την κλήση του σε μία αποστολή που τον έκανε από αλιέα ιχθύων αλιέα ανθρώπων.

                «Επανάγαγε εις το βάθος» συνεχίζει να λέει δια της Εκκλησίας ο Χριστός στον καθέναν από εμάς. Μην συμβιβαζόμαστε  με την ζωή, με τον χρόνο, τα προγράμματά μας, την αμαρτία, τους λογισμούς μας, τις νοοτροπίες των άλλων. Να βγούμε  στα βαθιά. Στην κούραση από την πορεία της ζωής και τις πολλές και αλλεπάλληλες ήττες Εκείνος θα είναι κοντά μας, για να μας δώσει δύναμη και θάρρος. Για να μας οδηγήσει στην πνευματική εργασία της αγάπης, της άσκησης, του εμπλουτισμού του νου και της καρδιάς με την δική Του γνώση. Τον φωτισμό Του. Την μόρφωση της ύπαρξης. Τη αναζήτηση της αλήθειας μέσα από την τροφή που ο λόγος του παρέχει. Την δύναμη της μετάνοιας. Τον καρπό των χαρισμάτων. «Επανάγαγε εις το βάθος». Σε μία εποχή όπου η πίστη θεωρείται οπισθοδρόμηση, ανορθολογισμός, μία ανορθογραφία του παρελθόντος ή μία συνήθεια που απλώς καλό είναι να υπάρχει, να εμπιστευθούμε   τον Λόγο του Κυρίου και να βγούμε  στα ανοιχτά μ’  αυτόν ως όπλο. Με στόχο την Βασιλεία του Θεού. Με στόχο την Αγάπη. Με υπερνίκηση όλων όσων μας ειρωνεύονται και προσευχή γι’ αυτούς. Με ελπίδα στην αιωνιότητα. Να διαμορφώνουμε  κάθε στιγμή της ζωής μας με γνώμονα το θέλημα του Θεού. Στο σπίτι, την εργασία, τις ανθρώπινες σχέσεις. Ακόμη κι αν υπάρχει η αποδοκιμασία, η αίσθηση ότι χάνουμε τα δικαιώματα και τις απολαύσεις της ζωής όταν πιστεύουμε. Ακόμη κι αν υπάρχει η μοναξιά στην πορεία στα βαθιά. «Επανάγαγε εις το βάθος». Για να συνειδητοποιούμε την αποστολή την οποία μας έχει αναθέσει ως χριστιανούς ο Χριστός. Να μιλούμε γι’  Αυτόν με τον τρόπο μας στους άλλους. Να ανανεωνόμαστε πνευματικά και να βοηθούμε κι άλλους να ανανεωθούν. Να ζούμε την γνήσια χαρά του Ευαγγελίου και να την μοιραζόμαστε λόγοις και έργοις.

«Επανάγαγε εις το βάθος». Με την σύνεση του πνευματικά ώριμου και τον ζήλο και τον ενθουσιασμού του νέου που δεν συμβιβάζεται, αλλά τολμά. Αυτό είναι τελικά το θαύμα της κλήσης από τον Χριστό που επαναλαμβάνεται κάθε στιγμή στη ζωή μας. Αυτήν που ξαστόχησε παραδομένη στις ψευδαισθήσεις που καλλιέργησε ο πολιτισμός μας ότι δεν αρκεί η χαρά της κοινωνίας και της αγάπης σε μία κοινωνία αξιοπρέπειας, αλλά ευτυχία είναι να τεντώνουμε τους εαυτούς μας για να απολαύσουμε τα πάντα χωρίς στηρίγματα και φραγμούς και εις βάρος των άλλων. Και είναι η κλήση πρωτίστως προσωπική. Μπορεί και μοναχική. Σίγουρα όμως μοναδική και αιώνια. Ας τη ζήσουμε με θάρρος στην Εκκλησία. Είναι απόφαση της καρδιάς πρωτίστως. Και ο Κύριος θα ευλογήσει για να ζούμε το θαύμα της παρουσίας Του διαρκώς.  

  πηγή