Οδός Δημοκρατίας

    

Στη δημοκρατία όλοι οι άνθρωποι θεωρούνται ισότιμοι. Έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις.

Στο πλαστό και ψευδεπίγραφο μόρφωμα που στην Ελλάδα μάθαμε να αποκαλούμε δημοκρατία υπάρχουν εκείνοι που είναι "πιο ίσοι από τους ίσους".

Είναι εκείνοι που μπορούν στο όνομα της ίδιας της δημοκρατίας να καταλύουν την έννοια της ισονομίας και της ευνομούμενης πολιτείας καταστρατηγώντας τους νόμους κατά το δοκούν.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας στερούν από τους διαφωνούντες την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης γιατί οι απόψεις τους δεν συμβαδίζουν με το δικό τους ιδεολόγημα, με τη δική τους ιδεοληψία.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας ασκούν βία (λεκτική, σωματική και ψυχολογική) για να επιβάλουν τις "δημοκρατικές" απόψεις τους.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής επικοινωνίας για να κατευθύνουν τις μάζες και να αποχαυνώσουν το λαό.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας έχουν υποβαθμίσει την έννοια της παιδείας στο επίπεδο μιας ξερής και στείρας γνώσης για να δημιουργούν κομματικούς και ιδεολογικούς στρατούς.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας χρησιμοποιούν το Σύνταγμα και τις διατάξεις του για να εξασφαλίζουν προνόμια και να αποφεύγουν τιμωρίες από ποινικά κολάσιμες πράξεις.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας, ακόμα και ως μειοψηφία, επιβάλουν στανικά (ή σταλινικά) ό,τι κατ' αυτούς αποτελεί πολιτικό και ιδεολογικό θέσφατο.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας παραχαράσσουν την ιστορία ξαναγράφοντας την με την πένα των γεωπολιτικών συμφερόντων που τους υπαγορεύονται.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας και της ελευθερίας αγωνίζονται για τα ατομικά δικαιώματα απεμπολώντας ταυτόχρονα κάθε κοινωνική και προσωπική ευθύνη.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας λειτουργούν έναν ιδιότυπο φασισμό και ολοκληρωτισμό με ενέργειες και μεθόδους

Στάλιν και Γκέμπελς.

Η δημοκρατία δεν επιτυγχάνεται με τις καμουφλαρισμένες πρακτικές της παγκοσμιοποίησης και του ιστορικού υλισμού. Προϋποθέτει δραστικές και εκ βάθους αλλαγές για να μεταμορφωθεί το καθεστώς του πλειοψηφικού συστήματος σε αληθινή ουσιώδη βιωτή.

Να κλείσουμε τις τηλεοράσεις και τα κινητά, να οργανώσουμε τις ενορίες όχι σε υπουργεία κοινωνικής πρόνοιας αλλά σε κρυφά σχολειά που θα ξαναδώσουν ελπίδα και νόημα ζωής, να "ξανασυναντηθούμε" μεταξύ μας έξω από το απρόσωπο της εικονικής πραγματικότητας, να αλλάξουμε την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων μας από το εγώ στο εμείς.

Ουτοπικό θα πει κάποιος. Αξίζει να προσπαθήσουμε θα έλεγα. Το οφείλουμε σε μας, τα παιδιά μας και την ιστορία μας.

π.Γ.Θ.