Είσοδος στο νέο έτος

Σας προσκαλούμε να υποδεχθούμε το νέο έτος 

στηριζόμενοι στον Έναν της Τριάδος, 

που μένει ακλόνητος εις τον αιώνα, 

στον Κύριον Ιησούν Χριστόν, 

με τον Όρθρο και τη Θ. Λειτουργία του Μ. Βασιλείου και τη Δοξολογία

που θα τελέσουμε 

στον Ι. Ναό μας 

την 1η Ιανουαρίου 2021 

από τις 07:00 - 10:00.

Στο τέλος της Θ. Λειτουργίας θα ευλογηθούν Βασιλόπιττες

Ψαλμός 2ος (Β΄ μέρος)

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης ( 20 Δεκεμβρίου )

 

Ὁ Ἰβᾶν Ἴλιτς Σέρκιεφ γεννήθηκε στὶς 19 Ὀκτωβρίου 1829 στὴν Σούρα, μικρὸ χωριὸ στὴν ἐπαρχία τοῦ Ἀρχαγγέλου, στὸ Ρωσικὸ Ἄπω Βορρᾶ, ἀπὸ γονεῖς φτωχούς. Ὁ πατέρας του ἦταν νεωκόρος καὶ τοῦ ἐμφύσησε τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν Ἐκκλησία, τὶς Ἀκολουθίες καὶ τὴν προσευχή, τὸν δίδαξε ἐπίσης νὰ μὴ ζητᾶ καταφύγιο καὶ παρηγοριὰ γιὰ τὶς δοκιμασίες του παρὰ μόνον στὸν Θεό. Στὸ σχολεῖο, ὁ μικρὸς Ἰβᾶν δυσκολευόταν πολὺ νὰ μάθει γράμματα, ὁ Θεὸς ὅμως ἄκουσε τὶς παρακλήσεις του καὶ ἐν μίᾳ νυκτῇ τὸν ἀπάλλαξε ἀπὸ τὴν νωθρότητα τοῦ πνεύματος. Ὁ Ἰωάννης ἔγινε τόσο λαμπρὸς μαθητὴς ὥστε κέρδισε ὑποτροφία γιὰ νὰ συνεχίσει τὶς σπουδές του στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Ἁγίας Πετρούπολης. Ὡς σπουδαστής, ἐνδιαφερόταν γιὰ ὅλες τὶς ἐπιστῆμες, μελετοῦσε πολύ, ἀλλὰ ἀναζητοῦσε πάνω ἀπ’ ὅλα τὴν προσευχὴ καὶ τὴν δοξολογία τοῦ Κυρίου σὲ μοναχικοὺς περιπάτους στὴν φύση. 

Ὅταν πέθανε ὁ πατέρας του ὁ Ἰωάννης ἀναγκάστηκε παράλληλα μὲ τὶς σπουδές του νὰ ἐργάζεται ὡς γραμματέας, ὥστε νὰ συμβάλλει στὶς ἀνάγκες τῆς οἰκογένειάς του. Δοκιμάστηκε σκληρὰ ἀπὸ κάθε λογῆς δεινὰ καὶ ἀπὸ τὸν πειρασμὸ τῆς ἀποθάρρυνσης καὶ ἀγωνιζόταν διαρκῶς προσερχόμενος, ζητώντας ἀπὸ τὸν Θεὸ τὴν χάρη τῆς πίστεως καὶ τῆς χαρᾶς. Ἡ θλίψη, ἔλεγε, εἶναι ἀποστασία καὶ θάνατος τῆς καρδιᾶς. Ὁ Ἰωάννης θεωρούσε κάθε γεγονὸς τῆς ζωῆς του ὡς σημεῖο ἐκ Θεοῦ καὶ γι’ αὐτό, μετὰ ἀπὸ ἀποκαλυπτικὸ ἐνύπνιο δέχθηκε νὰ νυμφευθεῖ τὴν θυγατέρα τοῦ πρωθιερέα τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τῆς Κροστάνδης, ἐγκαταλείποντας τὰ ὄνειρα γιὰ ἱεραποστολικὲς περιοδεῖες στὴν μακρυνὴ Κίνα, γιὰ νὰ γίνει ἱεραπόστολος στὴν ἴδια του τὴν πατρίδα, στὸ ναύσταθμο αὐτό, κοντὰ στὴν πρωτεύουσα ποὺ συγκέντρωνε ὅλη τὴν ἀθλιότητα, τὴν κοινωνικὴ ἀδικία καὶ τὴν ἠθικὴ κατάπτωση μίας κοινωνίας ποὺ βρισκόταν στὸ χεῖλος τῆς καταστροφῆς. 

Χριστούγεννα 2020

 

Χριστούγεννα 2020.

Ζητάς πάλι τόπο να γεννηθείς.

Δε θέλεις παλάτια και ανάκτορα.

Μια ζεστή Φάτνη ζητάς, ένα ταπεινό σπήλαιο, όπως λες.

Οι καρδιές μας όμως είναι παγωμένες εδώ και πολλά χρόνια.

Χώρος και χρόνος δεν υπάρχει για κανέναν.

Άρα ούτε και για Σένα.

Η ζωή μας πνιγμένη μέσα στις μέριμνες και το ανελέητο κυνήγι του εφήμερου.

Προσπαθούμε να καλύψουμε τη μιζέρια και τη μοναξιά μας με ευχολόγια.

Χανόμαστε στην εικονική πραγματικότητα και χάνουμε έτσι περισσότερο ο ένας τον άλλο.

Η ρηχή ζωή που επιλέγουμε, μας κάνει να ξεχνάμε τη θλίψη.

Αυτή που κρύβουμε βαθιά μέσα μας.

Γιατί πάλι μας τη θυμίζεις;

Γι' αυτό μας ενοχλεί το φως Σου.

Γίνεται ενοχλητικό στα σκοτάδια και τις σκιές μας.

Δεν αντέχουμε την παρουσία Σου.

Θα ήταν όλα πιο εύκολα αν μας άφηνες στη ρουτίνα μας.

Εσύ επιμένεις, όμως, να έρχεσαι.

Πάλι Μόνος. Πάλι Ξένος. Πάλι με Αγάπη.

Μα δε βλέπεις;

Άρχοντες συνήχθησαν κατά του Κυρίου και κατά του Χριστού αυτού.

Σφραγίσαμε τις Εκκλησίες,

Βάλαμε απαγορευτικές κορδέλες, τοποθετήσαμε νέες κουστωδίες, βγάλαμε σύγχρονα διατάγματα.

Στο δείχνουμε ξεκάθαρα.

Η παρουσία Σου είναι επικίνδυνη για τη ζωή μας.

Δεν είναι ότι δε Σε θέλουμε.

Σε θέλουμε με το δικό μας τρόπο.

Αυτόν που ακουμπάει στο συναίσθημα και τη συγκίνηση, αλλά όχι στη μετοχή και τη μεταμόρφωση.

Αυτόν που θέλει να ικανοποιείται το θέλημά μας, και όχι το θέλημά Σου.

Αυτόν που δε μας κάνει να πονάμε με την αγάπη της κένωσης και του Σταυρού.

Γιατί δε μας έσωσες διαφορετικά;

Τι την ήθελες τη θυσία και την προσφορά του Δείπνου της Μ. Πέμπτης;

Εκεί όπου είναι Χριστούγεννα, Θεοφάνια, Σταυρός, Ανάσταση, Δευτέρα Παρουσία.

Χαλάς το ρεβεγιόν μας, τις γιορτές μας.

Πόσο κόπο δεν κάνουμε, εν μέσω, καραντίνας, για να καταφέρουμε να κλείσουμε ένα ραντεβού για τα νύχια και τα μαλλιά μας.

Να παραγγείλουμε τα δώρα μας ηλεκτρονικά ή με click away.

Να ετοιμάσουμε το γιορτινό μας τραπέζι.

Ξέρεις είναι τρομερά δύσκολο.

Έστω κι αν φέτος μείνουμε αναγκαστικά μόνοι στο σπίτι μας.

Έτσι κι αλλιώς μόνοι μας ήμασταν και τις προηγούμενες φορές.

Απλά το κρύβαμε λίγο καλύτερα.

Δεν μπορώ άλλο να ακούω το παράπονό Σου:

"Λαός μου, τι εποίησά σοι, και τι μοι ανταπέδωκας;"

Άλλωστε η ώρα πέρασε.

Έχω να προλάβω τις τελευταίες ετοιμασίες.

Άλλωστε αύριο ξημερώνουν Χριστούγεννα.

Ίσως του χρόνου - καλά να είμαστε - κάτι μπορεί να βρεθεί και για Σένα.

π. Γ.Θ.

 

Ερμηνεία των Ψαλμών (2ος Ψάλμος)

Η γνήσια και η ψεύτικη πίστη

Αββάς Ισαάκ ο Σύρος

Κάποιος έχει ελπίδα στο Θεό που στηρίζεται στην εγκάρδια πίστη. Αυτή είναι γνήσια, γιατί δημιουργήθηκε με τη διάκριση και τη γνώση. Κι ένας άλλος έχει ελπίδα διαφορετική, που γεννιέται από την αφροσύνη και την οκνηρία. Αυτή είναι ψεύτικη.

Ο άνθρωπος βέβαια που καθόλου δεν φροντίζει για τα φθαρτά πράγματα, αλλά αφού πρόσφερε ολόκληρο τον εαυτό του στο Θεό, διαθέτει ακατάπαυστα, νύχτα και μέρα, όλο του το χρόνο και το ζήλο στη λατρεία και την ευαρέστηση Εκείνου, παραμελώντας έτσι την εκπλήρωση των υλικών του αναγκών, αυτός καλά και γνωστικά ελπίζει στον Κύριο. Ότι θα του εξασφαλίσει όσα του χρειάζονται. Και είναι δίκαιο να δείξει ο Θεός σε έναν τέτοιο άνθρωπο όλη Του τη φροντίδα και να του δώσει άκοπα ό,τι έχει ανάγκη, γιατί είναι υπηρέτης Του γνήσιος και τηρεί την εντολή Του που λέει: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. στ' 33).

Η ελπίδα λοιπόν του ανθρώπου αυτού είναι καλή και έλλογη, και για αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να μην εκπληρωθεί.

Εκείνος όμως που έχει ακόμα κολλημένο το νου του στη γη, εκείνος που έχει προσπάθεια (δηλαδή εμπαθή προσκόλληση) στα επίγεια, εκείνος που τρώει χώμα σαν το φίδι, παραδίνοντας τον εαυτό του σε μετεωρισμούς και δε αιχμαλωσίες της καρδιάς και σε αργολογίες, εκείνος που τεντώνει τεμπέλικα τα πόδια του λέγοντας: «Πιστεύω πως ο Θεός θα μου εξασφαλίσει ό,τι μου χρειάζεται», αυτός θα ακούσει οπωσδήποτε τα λόγια που του απευθύνει ο Θεός με το στόμα του προφήτη: «Εγγίζεις μοι εν τω στόματί σου, η δε καρδία σου πόρρω απέχει απ' εμού» (πβ. Ησ. κθ' 13). Αλλά και ο αδελφόθεος Ιάκωβος θα του πει: «Ει πιστεύεις τω Θεώ, καλώς ποιείς. Και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίσσουσι». Η πίστη όμως χρειάζεται και έργα, γιατί «άνευ έργων νεκρά εστί» (πβ. Ιακ. β' 19, 26).

Μην πλανιέσαι ασύνετε! Πριν από την ελπίδα στο Θεό, χρειάζεται ο κόπος και ο ιδρώτας για το Θεό στην καλλιέργεια των αρετών. Αν λοιπόν κι εσύ πιστεύεις ότι ο Θεός φροντίζει για τα πλάσματά Του και είναι παντοδύναμος, δείξε κι εσύ εργασία τέτοια, που να ταιριάζει στην πίστη σου. Και τότε θα έχεις το Θεό έτοιμο να σε ακούσει, να σου παρέχει άκοπα όλα όσα χρειάζεσαι, και ακόμα να σε φυλάει από κάθε κίνδυνο και από κάθε βλάβη και θλίψη.

Γιατί ο Θεός πρόσταξε όλους τους άλλους ανθρώπους να τακτοποιούν τις υποθέσεις τους με διάκριση, και μαζί με την πρόνοια του Θεού να σμίξουν και τη φρόνηση, που έλαβαν από Αυτόν. Όποιος όμως αφιέρωσε όλη του τη ζωή στο Θεό και φροντίζει μόνο για την ευαρέστηση Εκείνου, δεν έχει ανάγκη από αυτή τη φρόνηση για τη ρύθμιση της ζωής του. Γιατί, αντί για αυτή, έχει την πίστη, με την οποία ανατρέπει «παν ύψωμα επαιρόμενον κατά της γνώσεως του Θεού» (Β' Κορ. ι' 5). Και λογισμούς ανθρώπινους ή φυσικούς δεν παραδέχεται, γιατί ανέβηκε ψηλότερα από τη φύση και προσκολλήθηκε στο Θεό με την αδίστακτη και ακλόνητη πίστη, με την οποία αντιμετωπίζει τα πάντα – όχι για να πειράξει τον Κύριο. Αλλά γιατί έχει το θάρρος του σ' Αυτόν και είναι πάνοπλος με την ακατανίκητη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Για έναν τέτοιον άνθρωπο, πραγματικά, είναι που λέει ο Θεός: «Μετ' αυτού ειμί εν θλίψει. Εξελούμαι αυτόν και δοξάσω αυτόν. Μακρότητα ημερών εμπλήσω αυτόν και δείξω αυτώ το σωτήριόν μου» (Ψαλμ. 90 15-16).

Ερμηνεία των Ψαλμών (83ος Ψαλμός Β΄Μέρος)

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός

Ο άγιος Ιωάννης εγεννήθη εις την Δαμασκόν κατά το δεύτερον ήμισυ του Ζ΄ αιώνος «εκ χριστιανών και ορθοδόξων γονέων καταγόμενος». Ο πατήρ του, ονόματι Σέργιος εκ της παλαιάς οικογενείας Μανσούρ, ήτο «ανήρ τα μάλιστα ευσεβής», αλλά και επιφανής και πλούσιος και είχε το αξίωμα του «επιτρόπου (διοικητού) των δημοσίων πραγμάτων» ή του «λογοθέτου» εις τα ανάκτορα του Χαλίφου της Δαμασκού (του Άμπδ-ελ-Μαλέκ: 685-705). Μετά το βάπτισμα του Ιωάννου η μητέρα του εκοιμήθη και ο πατέρας του υιοθέτησε ένα ορφανό παιδί, τον γνωστόν ως αδελφόν του αγίου Δαμασκηνού, τον εξ Ιεροσολύμων Κοσμάν τον Μελωδόν (μετέπειτα επίσκοπον Μαϊουμά), διότι ήτο άνθρωπος λίαν φιλόχριστος και φιλάνθρωπος και την μεγάλην περιουσίαν του «εις αιχμαλώτων λύτρον συνεχώς επεμέτρει». Είχε δε και την φροντίδα όχι μόνον δια την σωματικήν ανατροφήν των τέκνων του αλλά και δια την κατά Χριστόν παιδείαν των: «όπως αν την αλογίαν καθυποτάξαιεν και βασιλείς ορθώσι παθών και τους αγρίους θήρας, τους δαίμονας, κατατρώσαιεν».

Ερμηνεία των Ψαλμών (83ος Ψαλμός)

Ερμηνεία των Ψαλμών (52 Ψαλμός Β΄μέρος)

Οδός Δημοκρατίας

    

Στη δημοκρατία όλοι οι άνθρωποι θεωρούνται ισότιμοι. Έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις.

Στο πλαστό και ψευδεπίγραφο μόρφωμα που στην Ελλάδα μάθαμε να αποκαλούμε δημοκρατία υπάρχουν εκείνοι που είναι "πιο ίσοι από τους ίσους".

Είναι εκείνοι που μπορούν στο όνομα της ίδιας της δημοκρατίας να καταλύουν την έννοια της ισονομίας και της ευνομούμενης πολιτείας καταστρατηγώντας τους νόμους κατά το δοκούν.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας στερούν από τους διαφωνούντες την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης γιατί οι απόψεις τους δεν συμβαδίζουν με το δικό τους ιδεολόγημα, με τη δική τους ιδεοληψία.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας ασκούν βία (λεκτική, σωματική και ψυχολογική) για να επιβάλουν τις "δημοκρατικές" απόψεις τους.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής επικοινωνίας για να κατευθύνουν τις μάζες και να αποχαυνώσουν το λαό.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας έχουν υποβαθμίσει την έννοια της παιδείας στο επίπεδο μιας ξερής και στείρας γνώσης για να δημιουργούν κομματικούς και ιδεολογικούς στρατούς.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας χρησιμοποιούν το Σύνταγμα και τις διατάξεις του για να εξασφαλίζουν προνόμια και να αποφεύγουν τιμωρίες από ποινικά κολάσιμες πράξεις.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας, ακόμα και ως μειοψηφία, επιβάλουν στανικά (ή σταλινικά) ό,τι κατ' αυτούς αποτελεί πολιτικό και ιδεολογικό θέσφατο.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας παραχαράσσουν την ιστορία ξαναγράφοντας την με την πένα των γεωπολιτικών συμφερόντων που τους υπαγορεύονται.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας και της ελευθερίας αγωνίζονται για τα ατομικά δικαιώματα απεμπολώντας ταυτόχρονα κάθε κοινωνική και προσωπική ευθύνη.

Είναι εκείνοι που στο όνομα της δημοκρατίας λειτουργούν έναν ιδιότυπο φασισμό και ολοκληρωτισμό με ενέργειες και μεθόδους

Στάλιν και Γκέμπελς.

Η δημοκρατία δεν επιτυγχάνεται με τις καμουφλαρισμένες πρακτικές της παγκοσμιοποίησης και του ιστορικού υλισμού. Προϋποθέτει δραστικές και εκ βάθους αλλαγές για να μεταμορφωθεί το καθεστώς του πλειοψηφικού συστήματος σε αληθινή ουσιώδη βιωτή.

Να κλείσουμε τις τηλεοράσεις και τα κινητά, να οργανώσουμε τις ενορίες όχι σε υπουργεία κοινωνικής πρόνοιας αλλά σε κρυφά σχολειά που θα ξαναδώσουν ελπίδα και νόημα ζωής, να "ξανασυναντηθούμε" μεταξύ μας έξω από το απρόσωπο της εικονικής πραγματικότητας, να αλλάξουμε την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων μας από το εγώ στο εμείς.

Ουτοπικό θα πει κάποιος. Αξίζει να προσπαθήσουμε θα έλεγα. Το οφείλουμε σε μας, τα παιδιά μας και την ιστορία μας.

π.Γ.Θ.

Ερμηνεία των Ψαλμών (52ος Ψαλμός)

Νηστεία Χριστουγέννων: Αγιορείτικο τυπικό

 

Η νηστεία των Χριστουγέννων αρχίζει από τις 15 Νοεμβρίου και τελειώνει στις 24 Δεκεμβρίου.

Κατά την νηστεία αυτή τρώμε ψάρι μόνο Σαββατοκύριακο. 

Ψάρι καταλύουμε επίσης και κατά την εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, οποιαδήποτε ημέρα κι αν πέσει. Επιπροσθέτως, λάδι καταλύουμε μόνο Τρίτη, Πέμπτη και τα Σαββατοκύριακα.

Από την 18η Δεκεμβρίου δηλαδή του Αγίου Μοδέστου, μέχρι και την 24η Δεκεμβρίου δεν επιτρέπεται η κατάλυση οίνου και ελαίου καμία ημέρα.

Επίσης, με ξηροφαγία θα πρέπει να νηστεύουμε την πρώτη ημέρα της νηστείας (15η Νοεμβρίου), καθώς και την παραμονή της εορτής, εκτός εάν πέσουν Σάββατο η Κυριακή.

Να τονίσουμε ότι το παραπάνω τυπικό προέρχεται από την παράδοση των Αγιορειτών πατέρων. Θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφέραμε, ότι ο κάθε πιστός πρέπει να συμβουλεύεται τον πνευματικό του και να ενεργεί αναλόγως. Διότι, η κάθε ψυχή χρειάζεται διαφορετικό «φάρμακο», όπως ο γιατρός δίνει στον ασθενή διαφορετική ιατρική συνταγή.

πηγή

Ερμηνεία των Ψαλμών (22ος Ψαλμός Β΄μέρος)

Οι δύο φωτεινότατοι οφθαλμοί του παντεπόπτου Θεού

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

Ο Μιχαήλ και ο Γαβριήλ είναι οι δύο φωτεινότατοι οφθαλμοί του παντεπόπτου Θεού, με τους οποίους βλέπει και φωτίζει όλον τον ορατόν και αόρατον κόσμον. Μιχαήλ και Γαβριήλ είναι αι δύο κραταιόταται χείρες του Παντοκράτορος, με τας οποίας διοικεί όλα τα πάντα, ουράνια και επίγεια. Μιχαήλ και Γαβριήλ είναι οι δύο ταχύτατοι και μυριόπτεροι πόδες του πανταχού παρόντος Κυρίου, με τους οποίους περιέρχεται και εμπεριπατεί όχι μόνον την οικουμένη όλην, αλλ’ έως και αυτάς τας αΰλους ψυχάς των ανθρώπων, έως και αυτάς τας σκοτεινοτάτας αβύσσους. Διά τούτο εις μίαν στιγμήν βλέπεις αυτούς να ευρίσκωνται εις το ένα άκρον του κόσμου, και εις την άλλην στιγμήν να ευρίσκωνται εις το άλλο άκρον, τώρα να θαυματουργούσιν εις την στεριά και τώρα να αρπάζωσιν από τα βάθη της αβύσσου τους καταβυθισθέντας.

Μιχαήλ, ο Άγγελος του θείου φόβου. Γαβριήλ, ο Άγγελος της θείας χαράς. Μιχαήλ, η παιδευτική δεξιά του Δικαίου. Γαβριήλ, η ελεημονητική δεξιά του Φιλάνθρωπου. Μιχαήλ, ο επί των δυνάμεων, Γαβριήλ, ο εξ απορρήτων. Μιχαήλ, το βλοσυρό όμμα του Κριτού. Γαβριήλ, το ήμερον βλέμμα του Προνοητού. Μιχαήλ, αι φοβεραί φωναί και βρονταί και αστραπαί και σάλπιγγες της καταβάσεως του Θεού εν τω Όρει Σινά. Γαβριήλ, αι γαληναί αύραι, οι ήμεροι ασπασμοί, τα ιλαρά φώτα και αι αψοφητί επί πόκον ερχόμενε σταγόνες της καταβάσεως του Θεού Λόγου εις την κοιλίαν της Μαριάμ. Μιχαήλ, ο έξοχος διάκονος του Παλαιού Νόμου. Γαβριήλ, ο εκλεκτός υπηρέτης της νέας χάριτος του Ευαγγελίου. 

Καθώς ο Νόμος περιέχεται εν τω Ευαγγελίω και το Εύαγγέλιον εν τω Νόμω, τοιουτοτρόπως εν τω Μιχαήλ ευρίσκεται ο Γαβριήλ και εν τω Γαβριήλ ευρίσκεται ο Μιχαήλ και ένας με τον άλλον είναι ηνωμένοι περισσότερον παρά όπου είναι η ψυχή με το σώμα. Διά τούτο, οπού ο Μιχαήλ εκεί και ο Γαβριήλ και οπού ο Γαβριήλ εκεί και ο Μιχαήλ. Πάντοτε και πανταχού οι δύο αχώριστοι. Αχώριστοι εις τον Ουρανόν, αχώριστοι εις την Πάλαιαν Διαθήκην, αχώριστοι εις την Νέαν.

Ο Μιχαήλ είχε λόγον της εισαγωγικής πράξεως, διότι υπηρετεί εις τον Νόμον, όστις κατά Παύλον παιδαγωγός γέγονεν ημίν εις Χριστόν. Ο Γαβριήλ είχε λόγον τελειωτικής θεωρίας, διότι υπηρετήσεν εις το μυστήριον του Χριστού, όστις ήτο το τέλος του Νόμου και το συμπέρασμα. Ο Μιχαήλ ήταν αρχή και ο Γαβριήλ τέλος. Ο Μιχαήλ προπαιδευτής και ο Γαβριήλ τελειωτής. Ο Μιχαήλ Άλφα και ο Γαβριήλ Ωμέγα. 

Και λοιπόν, αν κατά τους Θεολόγους οι Θρόνοι κρίνωσι, τα Σεραφείμ μας θερμαίνωσι, τα Χερουβείμ μας σοφίζωσιν, αι Κυριότητες κελεύωσιν, αι Δυνάμεις ενεργώσιν, αι Εξουσίαι διατηρώσιν, αι Αρχαί εθναρχώσιν, οι Αρχάγγελοι τα της πίστεως διοικώσι και οι Άγγελοι λειτουργώσιν, όμως ο Μιχαήλ καί ο Γαβριήλ, ως τούτων πάντων ταξιάρχαι, περισσότερον μας κρίνουσι, μας θερμαίνουσι και μας σοφίζουσι, περισσότερον μας κελεύουσι, μας ενεργούσι και μας διατηρούσι, περισσότερον εθναρχούσι, διοικούσι την πίστιν και μας λειτουργούσι. 

Και οι δύο ομού ένα σκοπό έχουν: την σωτηρίαν των ανθρώπων και το να πληρώσουν το του Θεού πανάγαθο θέλημα.

Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης , Λόγος εις τους αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ

πηγή

Ερμηνεία των Ψαλμών (22ος Ψαλμός)

Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης: Ο Άγιος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου - 4 Νοεμβρίου

Η ιστορία της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή Βυζαντινής έχει αναδείξει σπουδαίες προσωπικότητες, οι οποίες με το ισχυρό φρόνημα, το αγωνιστικό πνεύμα και τις Ορθόδοξες αξίες τους, έχουν στιγματίσει την πορεία της Αυτοκρατορίας. Ένας από αυτούς είναι ο Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης, Αυτοκράτορας, κυβερνήτης, διπλωμάτης, στρατιωτικός και Άγιος.  

Ο Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης γεννήθηκε στο Διδυμότειχο το 1193.  Υπήρξε Αυτοκράτορας από το 1222 ως το 1254, μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 από τους Σταυροφόρους. Γεννήθηκε στη θρακική γη, που έχει αναθρέψει αυτοκράτορες, άρχοντες, ευγενείς, ηγεμόνες, πατριάρχες και λαό της Αυτοκρατορίας. Έζησε την εποχή, όπου η φράγκικη κατοχή και οι συγκρούσεις των Ελλήνων με τους γύρω λαούς, αφύπνισαν την εθνική τους συνείδηση διαμορφώνοντας το νέο ελληνισμό.

Ο Ιωάννης Βατάτζης υπήρξε κατά κοινή ομολογία όλων των ιστορικών ένας από τους μεγαλύτερους αυτοκράτορες του Βυζαντίου. Στην περίπτωσή του επαληθεύεται η ρήση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του τελευταίου Αυτοκράτορα, ο οποίος απευθυνόμενος προς τον αδερφό του, Ιωάννη Η΄ Παλαιολόγο, είπε τα εξής: «Από την ιστορία μας έχουμε το δίδαγμα πως όσο κυβερνούσαν βασιλιάδες στρατιώτες, το Βυζάντιο δοξαζόταν, ενώ μόλις έπαιρναν την αρχή οι ευνούχοι, το κράτος διαλυόταν». Ο Ιωάννης Βατάτζης ανήκει στην πρώτη κατηγορία, μόνο που δεν τον διέκρινε η ιμπεριαλιστική νοοτροπία και η επιθυμία για αποκόμιση πλούτου και δόξας. Αντίθετα πρώτιστο μέλημα του Ιωάννου ήταν ο λαός του. Για αυτό έμεινε στην ιστορία γνωστός ως πατέρας των Ρωμαίων.

Ι.ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ - ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ 2020

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ

Ι.ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ

ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ - ΑΓΙΟΥ 

ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ 

2020

Πανηγυρίζει ο Ναός μας την εορτή των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και του Ιερού Παρεκκλησίου Αγίου Νεκταρίου κατά το ακόλουθο πρόγραμμα:

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

Αιωνία η μνήμη...

Νικολάου Σιαλμά

Κων/νου Ηλιάκη

Έκτωρος Γιαλοψού

Χριστοδούλου Καραθανάση

Παναγιώτου Βλαχάκου

Γεωργίου Μπαλταδώρου

Κων/νου Κατσίφα

και πάντων των υπέρ Πίστεως και Πατρίδος αγωνισαμένων και πεσόντων

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ

Χαῖρε, ὦ χαῖρε, Ἐλευθεριά!

 

Ερμηνεία των Ψαλμών (Ψαλμός 3ος)

Ο Χριστός που θέλουμε...

"καὶ ἰδοὺ πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἰδόντες αὐτὸν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν.".

Δε θέλουμε το Χριστό της πίστεως, αλλά επιζητούμε το Χριστό της θρησκείας και του ατομικού ευσεβισμού.

Δε θέλουμε το Χριστό της Μετάνοιας και της προσευχής, αλλά αυτόν που αναγνωρίζει και και δικαιώνει τα καλά έργα και πράξεις μας.

Δε θέλουμε το Χριστό του Σταυρού και της αγάπης, αλλά εκείνον που τιμωρεί και εκδικείται "σταυρώνοντας" τους άλλους.

Δε θέλουμε το Χριστό της ασκήσεως και των Μυστηρίων, αλλά των ιεροπραξιών και και του αυτοματισμού.

Δε θέλουμε το Χριστό του Ευαγγελίου και των Αγίων αλλά αυτόν που ερμηνεύουμε όπως εξυπηρετεί τα πάθη και τις επιθυμίες μας.

Δε θέλουμε το Χριστό ο οποίος μας ξεβολεύει από την πνευματική ραστώνη μας, αλλά κάποιον να μας αποκοιμίζει ακόμα περισσότερο και να ικανοποιεί το "εγώ" μας.

Δε θέλουμε το Χριστό της σχέσης και της κοινωνίας, αλλά το Χριστό του θαύματος και της ικανοποίησης των αναγκών μας.

Δε θέλουμε το Χριστό που μεταμορφώνει εμάς, αλλά αυτόν που διορθώνει τον κόσμο.

Αγαπάμε πολύ τα "γουρουνάκια" μας και με τίποτα στον κόσμο δε θα θέλαμε να τα χάσουμε. Γι' αυτό και εξορίζουμε καθημερινά από τη ζωή μας το Φως της ζωής. Τουλάχιστον να μη βλέπουμε πόσο δαιμονικά πορευόμαστε...

π.Γ.Θ.

Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, μια μεγάλη προσωπικότητα της αρχαίας Εκκλησίας († 23 Οκτωβρίου)

Ο άγιος Ιάκωβος ήταν υιός του Ιωσήφ του Μνήστορος από τον πρώτο του γάμο.

Ευλογήθηκε παρά Θεού όταν ήταν ακόμη στην κοιλία της μητρός του, και υπήρξε τόσο δίκαιος στον βίο του ώστε όλοι οι Εβραίοι τον αποκαλούσαν «Δίκαιο» και «Ωβλία», που στα εβραϊκά σημαίνει «προμαχών λαού» και «δικαιοσύνη». Από την παι­δική ήδη ηλικία, ο Ιάκωβος έζησε με την πιο αυστηρή άσκηση. Δεν έπινε κρασί ούτε άλλα δυνατά ποτά. Μιμούμενος τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, δεν έτρωγε ποτέ τίποτε από όσα έχουν πνοή ζωής μέσα τους. Ξυράφι ποτέ δεν πέρασε επί της κεφαλής του, όπως ορίζει ο Νό­μος για όσους αφιερώνονται στον Θεό (Αριθ. 6, 5). Ποτέ του δεν λου­ζόταν και δεν χριόταν με έλαιο, προκρίνοντας τη μέριμνα της ψυχής έναντι εκείνης του σώματος. 

Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, οι Απόστολοι ομοφώνως εξέλεξαν τον δίκαιο Ιάκωβο πρώτο επίσκοπο Ιεροσολύμων. Τέλειος σε όλες τις αρετές της πράξεως και της θεωρίας, ο Ιάκωβος μόνος εισερχόταν στα Άγια των Αγίων της Καινής Διαθήκης -όχι μια φορά τον χρόνο όπως έπραττε ο αρχιερεύς των Ιουδαίων- αλλά κάθε μέρα για να τελέσει τα άγια Μυστήρια. Ενδεδυμένος ύφασμα λινό, εισερχόταν μόνος στον Ναό, και επί ώρες στεκόταν γονυπετής πρεσβεύοντας υπέρ του λαού και της σωτηρίας του κόσμου, σε βαθμό που τα γόνατά του έγιναν σκληρά σαν πέτρα.

Ἂς ἔρθουν! Τὸ τυπικό μας ἐγὼ δὲν τὸ παραβαίνω...

 Νικηφόρωφ-Βόλγιν Βασίλειος

Στὸ βάθος τοῦ μεγάλου δάσους ἠχοῦσαν καμπάνες! Ὁ ἦχος τους ἦταν καθαρός, δροσερός, σὰν ἀπόμακρο κελάρυσμα πηγῆς. Ἔδενε τόσο ἁρμονικὰ μὲ τὸ θρόισμα τῶν φύλλων, ποὺ σάλευαν ἀκατάπαυστα ἀπ᾿ τὸν ἀπριλιάτικο ἄνεμο! Ἄνοιξη, καταχνιά, μισολιωμένα χιόνια, λιμνοῦλες, λάσπες...

Προχώρησα μὲ ὁδηγὸ τὸν ἦχο. Περιπλανήθηκα ἀρκετὴ ὥρα. Τελικά, μέσα σ᾿ ἕνα λευκὸ κύκλο ἀπὸ λυγερόκορμες σημύδες, ἀντίκρισα τὸ φτωχικὸ μοναστηράκι. Οἱ τελευταῖες ἡλιαχτίδες χρύσωναν τὸν ξύλινο ναΐσκο. Στὸ καμπαναριὸ ξεχώρισα τὸ ψαρόμαλλο κεφάλι τοῦ καμπανάρη, μὲ τὸ μαῦρο σκουφάκι. Μπῆκα στὴν αὐλὴ ἀπὸ τὴν κεντρικὴ πύλη καὶ κάθισα σ᾿ ἕναν πάγκο. Οἱ καμπανοκρουσίες σταμάτησαν. Ὁ καμπανάρης ἦρθε κοντά μου.

Ερμηνεία των Ψαλμών

Ο πόλεμος των λογισμών

Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ

Aπό τους πονηρούς λογισμούς πού πολεμοῦν τόν ἄνθρωπο, τρεῖς εἶναι οἱ πιό σκληροί: τῆς ἀπιστίας, τῆς βλασφημίας καί τῆς πορνείας.

Γιά νά κοπάση αὐτός ὁ πόλεμος, πρέπει πρῶτα νά γνωρίζης πότε ἁμαρτάνεις καί πότε ὄχι:

Δέν ἁμαρτάνεις ὅταν ὁ νοῦς, ἡ βούλησις, δέν συγκατατίθεται στούς λογισμούς, πολύ περισσότερο ὅταν τούς ἀποστρέφεται ἤ τούς περιφρονῆ. Ἁμαρτάνεις, κάποτε καί θανάσιμα, ὅταν ὁ νοῦς αὐτοπροαίρετα συγκρατῆ τούς λογισμούς καί ἡ καρδιά ἠδύνεται καί εὐχαριστεῖται μ’ αὐτούς. Ὅποιος πολεμεῖται ἀπό πονηρούς λογισμούς καί δέν τούς ἀποδέχεται, ταράσσεται ὅμως νομίζοντας ὅτι ἁμάρτησε, αὐτός εἶναι μικρόψυχος, ἐμπαίζεται ἀπό τόν διάβολο καί δέν γνωρίζει νά διακρίνη μεταξύ προσβολῆς καί συγκαταθέσεως.