Πέτρου και Παύλου 2022

Απέναντι στη διαίρεση και τη διάσπαση οι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος απαντούν με την ενότητα και τη σύζευξη έργων και πίστεως, αγάπης και αληθείας!

Η ευθύνη της προσωπικής μας αλλαγής

Τρέχουμε να προλάβουμε τη ζωή και μετατρέψαμε τη ζωή μας σε ένα καταναλωτικό προϊόν με κοντινή ημερομηνία λήξης. Για να είμαστε ευτυχισμένοι πρέπει να είμαστε όμορφοι, αδύνατοι, γυμνασμένοι, πετυχημένοι, με πτυχία, με χρήματα, με καταναλωτικά αγαθά, να ξεπερνάμε το γείτονα σε ό,τι έχει και ό,τι κάνει.

Και τα παιδιά μας είναι τα υποπροϊόντα του δικού μας πολιτισμικού μοντέλου που σαπίζει και τελειώνει απλώνοντας παντού τη δυσωδία και τη μπόχα του…

Μέσα στο αδιάκοπο τρέξιμο για να κερδίσουμε τη ζωή (ή την επιβίωση), αφήσαμε τα παιδιά μας να τα εκπαιδεύει το Tik Tok, το Instagram, τα realities, οι "αστέρες" της showbiz, οι "πρυτάνεις" της δημοσιογραφίας, τα  χαζοχαρούμενα σήριαλ που προβάλουν ό,τι πιο ρηχό και κενό αρκεί να προκαλούν το γέλιο και να αποχαυνώνουν, οι  celebrities, η παρακμή και η υποκουλτούρα.

Τους μάθαμε πως πρέπει να γίνουν αγρίμια και θηρία για να επιβιώσουν και να μην τους "φάνε" οι άλλοι, να επιζητούν το γρήγορο, το εύπεπτο, το επιδερμικό στη ζωή τους. Μπολιάζουμε μέσα τους την ανηθικότητα και τη διαφθορά με το κάλυμμα του νομικισμού και του ηθικισμού. Τα ετοιμάζουμε για την "αρένα" της ζωής με ασπίδα και όπλο το "φαίνεσθαι" και το "έχειν" και όχι το "είναι". Σπέρνουμε μέσα τους την έπαρση, τον εγωισμό, τον ατομισμό, τη φιλαυτία και δε συνειδητοποιούμε ότι ο καρπός αυτού του σπόρου θα είναι ο πόνος και η δυστυχία στο υπόλοιπο της πορείας τους.

Τα σπρώχνουμε στο βόλεμα, στην αδιαφορία, στο μιμητισμό, στον καταναλωτισμό και μετά αισθανόμαστε μεγάλη έκπληξη που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν, να αγαπήσουν, να αγωνιστούν και να ενδιαφερθούν για τον εαυτό τους και για τον συνάνθρωπο. Ζητάμε λύσεις από παιδοψυχιάτρους, παιδοψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς όταν παρατηρούμε τις παραβατικές συμπεριφορές τους, τον εθισμό τους σε ουσίες και σε εξαρτήσεις, όταν τα βλέπουμε να αναζητούν  μικρές και μεγάλες διαφυγές και εκτονώσεις από τη μιζέρια και την κενότητα που τους βάλαμε στην ψυχή τους. Τα φορτώνουμε με φαρμακευτικές αγωγές μήπως καλυτερέψουν το άγχος, την οργή, τη θλίψη που βιώνουν.

Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε τα εκπαιδευτικά προγράμματα που στοχεύουν στην άμβλυνση των συνειδήσεων της νέας γενιάς και τη μετάλλαξη της σε γρανάζι στον τροχό της Νέας Τάξης Πραγμάτων, τα τραγικά σχολικά βιβλία χωρίς αξίες, πρότυπα και ιδανικά, και τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία πολλών εκπαιδευτικών καταλαβαίνουμε πως το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο. Ήδη δεν μας προκαλεί καμιά έκπληξη που στις γιορτές που διοργανώνονται στα σχολεία (από τους συλλόγους γονέων!), τα παιδιά "διασκεδάζουν" με τα χειρότερα είδη της παρακμιακής μουσικής.

Το κενό που κουβαλάμε ως γονείς και ως κοινωνία είναι τεράστιο. Αυτό που κληροδοτούμε στη νέα γενιά δεν είναι τίποτα περισσότερο από αγκάθια και άνυδρος γη. Η δάδα που θέλουμε να τους μεταλαμπαδεύσουμε είναι σβηστή από καιρό. Και τα παιδιά μας παραμένουν ο καθρέφτης μας που δεν αντέχουμε να τον αντικρίσουμε. Τον προσπερνάμε βιαστικά για να μη διαπιστώσουμε ότι ο βασιλιάς είναι πολλά χρόνια τώρα θεόγυμνος.  

Αν κάποια στιγμή θελήσουμε να αλλάξουμε τις καταστάσεις θα πρέπει να κατεβούμε από το ροζ συννεφάκι που βρισκόμαστε. Είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσουμε την τραγικότητα των πραγμάτων αλλά και τη δική μας προσωπική ευθύνη, Να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε για όλους και για όλα και να πάψουμε να μεταθέτουμε τις ευθύνες αποκλειστικά και μόνο στους άλλους, να πετάμε τη μπάλα στην εξέδρα και περιμένουμε μήπως κάποιος φιλοτιμηθεί και την πιάσει. 

Η μεταμόρφωση ενός παραμορφωμένου κόσμου, χωρίς να παρακάμπτει τα εξωτερικά πολιτικά στοιχεία και τους θεσμούς, περνάει πρώτα από την προσωπική  αλλαγή προτεραιοτήτων του ανθρώπου και των κοινωνιών. Στην προσωπική κάθαρση των παθών και του του ανθρώπου ως βάση και θεμέλιο για την υγιή κοινωνία και τη συνέχεια της από τους νέους ανθρώπους. Να αντισταθούμε με τη βοήθεια και τη χάρη του Χριστού σε κάθε τι παρακμιακό. Μέσα μας και γύρω μας,..

Άλλωστε "δόξα είναι η ευθύνη της δικής μας αλλαγής"!

π. Γεώργιος Θεοδωρόπουλος

Σχόλια στην Εικόνα της Πεντηκοστής

 

1. Το Άγιο Πνεύμα συγκροτεί τη Μία Εκκλησία. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχουν άλλες "εκκλησίες" και δεν ισχύει καμιά θεωρία των Κλάδων.

2. Στην Εκκλησία δεν υπάρχουν πιο ίσοι από τους ίσους και δεν αποκλείεται κανένας. Εκτός από τους μαθητές του Κυρίου εικονίζονται ο Απόστολος Παύλος, οι Ευαγγελιστές Λουκάς και Μάρκος.

3. Η Εκκλησία εκφράζεται συνοδικώς, από Πνευματοφόρους και Θεούμενους Πατέρες και όχι από μια απλή, αριθμητική πλειοψηφία.

4. Στην Εκκλησία δεν υπάρχει "πρώτος". Στην εικόνα της Πεντηκοστής μεταξύ των Αποστόλων διακρίνεται ένα κάθισμα κενό. Είναι η θέση του Χριστού, της θείας Κεφαλής της Εκκλησίας.

5. Αυτό που τελικά χρειαζόμαστε είναι η απόκτηση του Παναγίου Πνεύματος, το οποίο καθαίρει, φωτίζει και μας οδηγεί στο σύνδεσμο ενότητας και Αγάπης με το Σώμα του Χριστού, τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.

π. Γεώργιος Θ.

Ψυχοσάββατο Πεντηκοστής

 

+ Τιμόθεος Παπουτσάκης (Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης )

Γιά τήν βαρυσήμαντη ἔννοια πού ἔχουν τά ψυχοσάββατα, θά ποῦμε ἐδῶ λίγα λόγια.

Ἀπό τό πρῶτο συνθετικό τῆς λέξεως καταλαβαίνομε πώς οἱ μέρες αὐτές εἶναι ἀφιερωμένες στούς νεκρούς, στίς ψυχές, στόν κόσμο τῶν πνευμάτων.

Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι μόνο σῶμα πού βλέπομε νά ζεῖ, νά κινεῖται, νά ἐργάζεται, νά χαίρεται, νά ὑποφέρει, νά γηράσκει καί νά πεθαίνει. Εἶναι καί ἡ ψυχή ἡ ἀθάνατη, πού εὑρίσκεται ἑνωμένη μέ τό σῶμα, ὅσο ἐκεῖνο ζῆ. Ὅταν ὅμως πεθάνει τό σῶμα, ἡ ψυχή ζῆ, ὑπάρχει καί παραμένει ἀθάνατη. Εἶναι πνευματική ὑπόσταση, αἰώνια καί μεταφέρεται στόν ἀόρατο κόσμο τῶν πνευμάτων.

Ἔτσι ἡ Ἐκκλησία, σάν φιλόστοργη μητέρα, δέν εἶναι μόνο γιά ὅσους ζοῦν στόν κόσμο τοῦτο, ἀλλά καί γιά τά παιδιά της πού πέθαναν καί ἡ ψυχή των εὑρίσκεται στόν πνευματικό κόσμο.

Ἡ διδασκαλία αὐτή εἶναι βασική ἀλήθεια τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας. Σάν συνέχεια αὐτοῦ τοῦ δόγματος εἶναι καί μία ἄλλη διδασκαλία στενά ἑνωμένη μέ τήν προηγούμενη. Εἶναι ἡ διδασκαλία περί τῆς ἀνταποδόσεως, τῆς κρίσεως. Ὁ Θεός θά κρίνει τούς ἀνθρώπους σύμφωνα μέ τά ἔργα των.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἁμαρτωλός καί ἔνοχος μπροστά στήν θεία δικαιοσύνη, γιά μικρές ἤ μεγάλες ἁμαρτίες. Τό σοβαρότερο καθῆκον τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νά εὑρίσκεται πάντα ἕτοιμος γιά τήν ἄλλη ζωή.

Ἡ Ἐκκλησία εὔχεται πάντοτε γιά τήν σωτηρία τῶν παιδιῶν της. Ἀγωνίζεται νά καταρτίζει ἁγίους, γιά τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Πολλοί ὅμως ἄνθρωποι πεθαίνουν μέ ὁρισμένες ἀτέλειες καί ρύπους, ὄχι γιατί ἦσαν ἄπιστοι καί ἀσεβεῖς, ἀλλά ἀπό ἀδυναμίες ἴσως νά ἦλθε καί ὁ θάνατος ξαφνικά καί ἔφυγαν ἀτελεῖς καί ἐλαττωματικοί στήν ἀρετή καί τήν ἁγιότητα.

Ἡ Ἐκκλησία ἔρχεται βοηθός καί παρήγορος καί γι’ αὐτές τίς ψυχές. Παράδοση Ἀποστολική, ἀρχαία, νά προσφέρονται δῶρα καί προσφορές, κερά, λιβάνια, κανδήλια, ὑπέρ τῶν νεκρῶν. «Δεκτά γάρ ταῦτα Θεῷ καί πολλήν φέροντα τήν ἀντίδοσιν», λέγει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, «Ἄς φροντίσομε γιά τήν ὠφέλεια τῶν νεκρῶν μας. Ἄς τούς δώσομε τήν πρέπουσα βοήθεια, ἐλεημοσύνες καί προσφορές, γιατί αὐτό τούς δίδει πολλή ἀνακούφιση καί κέρδος καί ὠφέλεια. Γιατί αὐτά δέν νομοθετήθηκαν στήν τύχη ἀλλά ἀπό τούς πανσόφους Μαθητές καί Ἀποστόλους τοῦ Κυρίου παρεδόθησαν στήν Ἐκκλησία, νά μνημονεύει ὁ ἱερέας πάνω στά ἄχραντα Μυστήρια τούς πιστούς πού ἐκοιμήθησαν», λέγει καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Καί προσθέτει πώς «ὅσοι λησμονοῦν καί ἀποφεύγουν νά τελέσουν τά νενομισμένα στούς νεκρούς των θά ἔχουν εὐθύνη καί ἁμαρτία».

Τά μνημόσυνα, λειτουργίες, ἐλεημοσύνες καί ὅσα ἄλλα γίνονται γιά τούς νεκρούς, ἔχουν μεγαλύτερη σημασία γιά κείνους πού πέθαναν σέ πολέμους, συμφορές καί καταστροφές, σέ ἐρημιές, σέ θάλασσες, μέ θανάτους διαφόρους, καί μάλιστα ὅταν δέν εἶχαν κανένα δικό τους νά ἐνδιαφερθῆ γιά τήν ψυχή των.

Ἡ Ἐκκλησία μνημονεύει «τῶν ἀπό περάτων κεκοιμημένων πατέρων καί ἀδελφῶν», γιατί γνωρίζει τήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ καί ὅτι «νικᾶ τό φιλάνθρωπον».

Ἡ στοργή αὐτή τῆς Ἐκκλησίας γιά τούς νεκρούς εἶναι καί μέγα μάθημα γιά τούς ζῶντες, γιατί τούς καλεῖ σέ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός των, στήν μετάνοια καί στήν σταθερή προετοιμασία γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς των στήν αἰωνιότητα τοῦ Θεοῦ.


 

Ο δεκάλογος των συζύγων

 

1. Μην κάνετε τον δάσκαλο στον ή στη σύζυγό σας. Ο καλύτερος τρόπος να τον διδάξετε είναι να τον αγαπάτε.
2. Ο γάμος είναι μια διαρκής, αλλά ωραία περιπέτεια που βοηθάει ν' ανακαλύπτουμε τον αληθινό εαυτό μας, τον ψυχικό κόσμο του συζύγου μας και να γνωρίζουμε καλύτερα τον Θεό.
3. Τον σύζυγό μας τον αποδεχόμαστε όπως είναι, με τις αδυναμίες και τις ιδιοτροπίες του και όχι όπως εμείς θα θέλαμε να είναι. - Η Οικογένεια είναι παλαίστρα και γυμναστήριο.
4. Προσπαθείστε να καταλάβετε τον ή τη σύζυγό σας. Μη λησμονείτε ότι ο άνδρας σκέφτεται με τη λογική και η γυναίκα με την καρδιά. 
5. Μην προσπαθείτε να επιβάλλετε τη γνώμη σας και να διορθώσετε τον ή τη σύζυγό σας. Φροντίστε καλύτερα να διορθώσετε τον εαυτό σας. - Η αγάπη ζει με την αρμονία των αντιθέσεων.
6. Με την πίστη, την υπομονή και την αγάπη αντιμετωπίζονται νικηφόρα, όλες οι δυσκολίες της ζωής.
7. Ο μεγαλύτερος εχθρός της συζυγικής ζωής είναι ο εγωισμός. Δεν μας σώζει η επίθεση κατά του συντρόφου μας, αλλά εκείνη κατά του εγώ μας.
8. Το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά μας, είναι να αγαπάει ο πατέρας τη μητέρα τους και η μητέρα τον πατέρα τους.
9. Το μυστικό της οικογενειακής γαλήνης είναι να μπορεί κανείς να συγχωρεί.
10. Ο Γάμος είναι «Μυστήριο Μέγα» που αρχίζει μέσα στην Εκκλησία και ανανεώνεται με τη Θεία Λειτουργία και τα Μυστήριά της.

Ι. Αγρυπνία Αγίου Λουκά και Παναγίας Άξιον Εστί

 ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ

Την Πέμπτη 9 Ιουνίου 2022

θα τελεσθεί στο Ναό μας, 

Ι. Αγρυπνία 

επί τη μνήμη του

Αγίου Λουκά  

Επισκόπου Συμφερουπόλεως 

του ιατρού 

και της 

Παναγίας Άξιον Εστί

από τις 

22:30 - 01:30.