Τρέχουμε να προλάβουμε τη ζωή και μετατρέψαμε τη ζωή μας σε ένα καταναλωτικό προϊόν με κοντινή ημερομηνία λήξης. Για να είμαστε ευτυχισμένοι πρέπει να είμαστε όμορφοι, αδύνατοι, γυμνασμένοι, πετυχημένοι, με πτυχία, με χρήματα, με καταναλωτικά αγαθά, να ξεπερνάμε το γείτονα σε ό,τι έχει και ό,τι κάνει.
Και τα παιδιά μας είναι τα υποπροϊόντα του δικού μας πολιτισμικού μοντέλου που σαπίζει και τελειώνει απλώνοντας παντού τη δυσωδία και τη μπόχα του…
Μέσα στο αδιάκοπο τρέξιμο για να κερδίσουμε τη ζωή (ή την επιβίωση), αφήσαμε τα παιδιά μας να τα εκπαιδεύει το Tik Tok, το Instagram, τα realities, οι "αστέρες" της showbiz, οι "πρυτάνεις" της δημοσιογραφίας, τα χαζοχαρούμενα σήριαλ που προβάλουν ό,τι πιο ρηχό και κενό αρκεί να προκαλούν το γέλιο και να αποχαυνώνουν, οι celebrities, η παρακμή και η υποκουλτούρα.
Τους μάθαμε πως πρέπει να γίνουν αγρίμια και θηρία για να επιβιώσουν και να μην τους "φάνε" οι άλλοι, να επιζητούν το γρήγορο, το εύπεπτο, το επιδερμικό στη ζωή τους. Μπολιάζουμε μέσα τους την ανηθικότητα και τη διαφθορά με το κάλυμμα του νομικισμού και του ηθικισμού. Τα ετοιμάζουμε για την "αρένα" της ζωής με ασπίδα και όπλο το "φαίνεσθαι" και το "έχειν" και όχι το "είναι". Σπέρνουμε μέσα τους την έπαρση, τον εγωισμό, τον ατομισμό, τη φιλαυτία και δε συνειδητοποιούμε ότι ο καρπός αυτού του σπόρου θα είναι ο πόνος και η δυστυχία στο υπόλοιπο της πορείας τους.
Τα σπρώχνουμε στο βόλεμα, στην αδιαφορία, στο μιμητισμό, στον καταναλωτισμό και μετά αισθανόμαστε μεγάλη έκπληξη που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν, να αγαπήσουν, να αγωνιστούν και να ενδιαφερθούν για τον εαυτό τους και για τον συνάνθρωπο. Ζητάμε λύσεις από παιδοψυχιάτρους, παιδοψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς όταν παρατηρούμε τις παραβατικές συμπεριφορές τους, τον εθισμό τους σε ουσίες και σε εξαρτήσεις, όταν τα βλέπουμε να αναζητούν μικρές και μεγάλες διαφυγές και εκτονώσεις από τη μιζέρια και την κενότητα που τους βάλαμε στην ψυχή τους. Τα φορτώνουμε με φαρμακευτικές αγωγές μήπως καλυτερέψουν το άγχος, την οργή, τη θλίψη που βιώνουν.
Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε τα εκπαιδευτικά προγράμματα που στοχεύουν στην άμβλυνση των συνειδήσεων της νέας γενιάς και τη μετάλλαξη της σε γρανάζι στον τροχό της Νέας Τάξης Πραγμάτων, τα τραγικά σχολικά βιβλία χωρίς αξίες, πρότυπα και ιδανικά, και τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία πολλών εκπαιδευτικών καταλαβαίνουμε πως το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο. Ήδη δεν μας προκαλεί καμιά έκπληξη που στις γιορτές που διοργανώνονται στα σχολεία (από τους συλλόγους γονέων!), τα παιδιά "διασκεδάζουν" με τα χειρότερα είδη της παρακμιακής μουσικής.
Το κενό που κουβαλάμε ως γονείς και ως κοινωνία είναι τεράστιο. Αυτό που κληροδοτούμε στη νέα γενιά δεν είναι τίποτα περισσότερο από αγκάθια και άνυδρος γη. Η δάδα που θέλουμε να τους μεταλαμπαδεύσουμε είναι σβηστή από καιρό. Και τα παιδιά μας παραμένουν ο καθρέφτης μας που δεν αντέχουμε να τον αντικρίσουμε. Τον προσπερνάμε βιαστικά για να μη διαπιστώσουμε ότι ο βασιλιάς είναι πολλά χρόνια τώρα θεόγυμνος.
Αν κάποια στιγμή θελήσουμε να αλλάξουμε τις καταστάσεις θα πρέπει να κατεβούμε από το ροζ συννεφάκι που βρισκόμαστε. Είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσουμε την τραγικότητα των πραγμάτων αλλά και τη δική μας προσωπική ευθύνη, Να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε για όλους και για όλα και να πάψουμε να μεταθέτουμε τις ευθύνες αποκλειστικά και μόνο στους άλλους, να πετάμε τη μπάλα στην εξέδρα και περιμένουμε μήπως κάποιος φιλοτιμηθεί και την πιάσει.
Η μεταμόρφωση ενός παραμορφωμένου κόσμου, χωρίς να παρακάμπτει τα εξωτερικά πολιτικά στοιχεία και τους θεσμούς, περνάει πρώτα από την προσωπική αλλαγή προτεραιοτήτων του ανθρώπου και των κοινωνιών. Στην προσωπική κάθαρση των παθών και του του ανθρώπου ως βάση και θεμέλιο για την υγιή κοινωνία και τη συνέχεια της από τους νέους ανθρώπους. Να αντισταθούμε με τη βοήθεια και τη χάρη του Χριστού σε κάθε τι παρακμιακό. Μέσα μας και γύρω μας,..
Άλλωστε "δόξα είναι η ευθύνη της δικής μας αλλαγής"!
π. Γεώργιος Θεοδωρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου