Γιατί τα παιδιά δεν έχουν πρότυπο την αγιότητα;

Μια από τις αιτίες είναι επειδή, αντί οι μάνες να προσεύχονται για την οικογένειά τους, για τα παιδιά τους, κάθονται και παρακολουθούν ένα σωρό τηλεοπτικές σειρές!

Δεν θέλουν να τις χάσουνε!

Ρώτησε τις μάνες όλες, ποιες γονατίζουν και προσεύχονται;

Κάποιες πιθανόν να προσεύχονται,

αλλά τι προσευχή αναπέμπουν στον Θεό;

Εκεί είναι τώρα το μυστικό.

Θα σας το πω με ένα παράδειγμα.

Είδα με τα μάτια μου μια κοπέλα, να παίρνει τηλέφωνο.

Την ώρα που μιλούσε με το παλικάρι της τσακώθηκαν και μετά από λίγο χωρίσανε.

Έβαλε η κοπέλα τα κλάματα και εγώ την ρώτησα:

-Τι έχεις παιδί μου;

-Χωρίσαμε κι εγώ τον αγαπώ.

Και άρχισε να κλαίει.

-Τι κάνει η έλλειψη του αγαπημένου;

Φέρνει δάκρυα, το αίσθημα ότι χάνεις κάποιον που αγαπάς.

-Τι κάνει τότε η καρδιά σου;

Κλαίει, λυπάται, πονά, δεν θες να τον χάσεις. Αυτό ακριβώς είναι.

Τώρα, ρωτήστε τον εαυτό σας:

-Πότε μπόρεσε κανείς με δάκρυα να αναζητήσει τον Θεό;

-Πότε μπόρεσε με δάκρυα να Τον αγαπήσει;

-Πότε μπόρεσε να Τον νιώσει τόσο δικό Του και να νιώσει τόσο πολύ την έλλειψή Του, ώστε με δάκρυα να Τον αναζητήσει;

Αυτό είναι ο θεϊκός έρωτας!

Το καταλάβατε;

Γι’ αυτό και σήμερα, ενώ υπάρχουν πολλοί που προσεύχονται, λίγοι είναι αυτοί που είναι ενωμένοι με τον Χριστό, σαν ένα.

Ο Χριστός δεν ζητάει τυπικές παπαγαλίστικες προσευχές. Την καρδιά μας ζητάει.

Δεν τον σαγηνεύουν τα περίπλοκα και αδιάφορα λόγια.

Την ψυχή μας θέλει.

Οι προσευχές μας να είναι εγκάρδιες, να Του μιλάμε απλά και αληθινά!