ΑΘΛΟΦΟΡΕ ΑΓΙΕ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΕ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝ, ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΤΩ ΕΛΕΗΜΟΝΙ ΘΕΩ, ΙΝΑ ΠΤΑΙΣΜΑΤΩΝ ΑΦΕΣΙΝ, ΠΑΡΑΣΧΗ ΤΑΙΣ ΨΥΧΑΙΣ ΗΜΩΝ.

Τρίτη 31 Μαΐου 2016

Ο Άγιος μάρτυς Ερμείας - 31 Μαϊου



Στις 31 Μαΐου γιορτάζει ένας πολύ γενναίος αξιωματικός του Ρωμαϊκού στρατού. Χριστιανός. Ο Ερμείας. Ο άνθρωπος του Ερμή. Ήταν στα Κόμανα της Καππα­δοκίας. Τον 1ο  μ.Χ. αιώνα, λένε οι ιστορικοί, η Καππαδοκία είχε τελείως εξελληνιστεί, ένεκα του Μεγάλου ’Αλεξάνδρου. Γι’ αυτό και από εκεί μεγά­λοι Ιεράρχες, ο Μέγας Βασίλειος, ο Γρηγόριος Νύσσης, ο Γρηγόριος ο Νανζιανζηνός και Θεολόγος και τόσοι άλλοι. Και μέχρι σήμερα η Καππαδοκία φιλο­ξενεί κρυπτοχριστιανούς αμέτρητους. Κι ας γίνει κάτι με την Τουρκία, να δείτε πόσοι χριστιανοί θα ξεπεταχθούν και πόσοι θα φανούν πια ότι είναι γενναία παλληκάρια του Χριστού, που ήταν στον Σταυρό του Κρυφού Σχολειού και του κρυπτοχριστιανισμού.

Άσκηση στην αγάπη




Σταύρου Σ. Φωτίου

Τρεις είναι οι κύριες μορφές άσκησης μέσα στην Εκκλησία: η προσευχή, η νηστεία και η αγρυπνία. Με την προσευχή ο άνθρωπος θα αφουγκραστεί τη φωνή του Θεού και θα απαντήσει θετικά στην πρόκληση της αγάπης του. Θα αναδειχθεί τότε σε τέκνο Θεού, του οποίου η όλη ζωή δαπανάται στην εγκατοίκηση του Χριστού στις καρδιές των ανθρώπων. Υποδεχόμενος τη θεία χάρη θα αποκτήσει καθολική συνείδηση, θα νιώσει υπεύθυνος για όλους και για όλα. Και ολόκληρη η ζωή του θα γίνει αγώνας για τη σωτηρία των άλλων.

Σιωπή και προσευχή



Μητροπολίτη Ιλαρίωνα Αλφέγεια

Η εμπειρία της σιωπής είναι απαραίτητη σε κάθε άνθρωπο, που θέλει να μάθει την ευχή. Δεν είναι υποχρεωτικό να φύγει στην έρημο, ώστε να την αποκτήσει. Όμως είναι απαραίτητο να αφιερώσουμε κάποια λεπτά κατά τη διάρκεια κάθε μέρας, στα οποία να μπορούμε να αποσπαστούμε από όλες τις δουλειές να μπούμε στο δωμάτιο και «αφού κλείσεις την πόρτα, προσευχήσου στον Πατέρα σου, Ο οποίος βλέπει τις κρυφές πράξεις» (Ματθ. 6:6). Ο συνήθης πειρασμός και η απάτη στη ζωή μας συνίσταται στο ότι είμαστε πάντα απασχολημένοι, πάντα βιαζόμαστε να προλάβουμε κάτι πολύ σημαντικό και μας φαίνεται ότι, αν ξοδέψουμε χρόνο στην προσευχή, ακριβώς αυτές τις πιο σημαντικές δουλειές δεν θα προλάβουμε να τις κάνουμε.
Όμως είναι αποδεδειγμένο εκ πείρας, ότι η μισή ή η μια ώρα, που "ξοδέψαμε" ποτέ δεν επηρεάζει την πορεία των συνηθισμένων εργασιών με τέτοιο καταστροφικό τρόπο, όπως μας φαίνεται, όταν σκοπεύουμε να προσευχηθούμε. Αντίστροφα, η συνήθεια της προσευχής διδάσκει τον άνθρωπο να συγκεντρώνεται γρήγορα, τον απαλλάσσει από τη διάσπαση, πειθαρχεί τον νου και ως αποτέλεσμα σε τελευταία ανάλυση ο χρόνος κερδίζεται.

Σάββατο 28 Μαΐου 2016

Πνεῦμα ὁ Θεός



Νικάνωρ Καραγιάννης (Ἀρχιμανδρίτης)


«Πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν». Εἶναι πανθομολογούμενο ὅτι ὁ διάλογος τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴ Σαραρείτιδα εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ βαρυσήμαντους ποὺ διαβάζουμε στὰ Εὐαγγέλια. Ἐδῶ ἐπικεντρώνεται τὸ βάθος καὶ ἡ οὐσία τῆς χριστιανικῆς λατρείας.



Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Σαμαρείτιδα
Ὁ Χριστὸς πηγαίνει ἀπὸ τὴν Ἰουδαία στὴ Γαλιλαία. Ἀλλὰ «ἔδει δὲ αὐτὸν διέρχεσθαι διὰ τῆς Σαμαρείας» (Ἰω. 4,4), ἔπρεπε ὅμως νὰ περάσει ἀπὸ τὴ Σαμάρεια, μᾶς λέει τὸ Εὐαγγέλιο. Καὶ αὐτό, ὄχι γιατί ἦταν ὁ μόνος δρόμος ποὺ μποροῦσε νὰ χρησιμοποιήσει, θὰ μποροῦσε νὰ πάει καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ὄχθη τοῦ Ἰορδάνη. Ὅμως ἔπρεπε ὁπωσδήποτε o Χριστὸς νὰ περάσει ἀπὸ τὴ Συχάρ, γιὰ νὰ συναντήσει τὴ Σαμαρείτιδα. Αὐτὸ τὸ «ἔδει», δηλαδὴ αὐτὸ τὸ «ἔπρεπε» τῆς ἀνεξιχνίαστης βουλῆς τοῦ Θεοῦ, ἔστω καὶ ἂν σὲ μᾶς φαίνεται τυχαῖο, ἀπροσδόκητο καὶ ἀπρόοπτο, στὶς ποικίλες περιστάσεις καὶ τὰ γεγονότα τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς εἶναι ἡ «μυστικὴ μέθοδος» ποὺ ὁ Θεὸς ἀκολουθεῖ, γιὰ νὰ μᾶς συναντήσει.

Ο "κάτα φαντασίαν" και ο πραγματικός Χριστιανός


π. Βενέδικτου Νεοσκητιώτη
Αυταπάτη Ορισμός: Νά πιστεύεις λάθος πράγματα γιά τόν εαυτό σου καί συνήθως κολακευτικά.
Παράδειγμα: “Έπρεπε νά τήν δώση σέ μένα τήν θέσι! Εργάζομαι περισσότερο από όλους, είμαι ο πιό έξυπνος καί οι ηγετικές μου ικανότητες είναι παραπάνω από προφανείς”.
Η ίδια η αυταπάτη καί η άγνοια είναι από μόνα τους τό μεγάλο μείον στή ζωή, άν όχι η καταστροφή της.
Καί στήν εκκλησία βλέπουμε ότι η ηθική αυταπάτη αιχμαλώτισε πολλούς από τούς χριστιανούς. Έτσι άλλοι ενώ κυλίονται στήν αμαρτία καί στήν διαφθορά θεωρούν τούς εαυτούς των ηθικούς καί τέλειους.

Πέμπτη 26 Μαΐου 2016

Ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος (27 Μαΐου)



Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ 
Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος γεννήθηκε το 1690 στη Νότια Ρωσία (σημερινή Ουκρανία). Οι γονείς του, πιστοί χριστιανοί οι ίδιοι, βάπτισαν τον γιο τους χριστιανό και τον μεγάλωσαν με νουθεσία Κυρίου. Έτσι ο Ιωάννης από μικρός έγινε θερμός χριστιανός. Όταν έφτασε στην κατάλληλη ηλικία, ο Άγιος Ιωάννης κατετάγη στο ρωσικό στρατό. Την εποχή εκείνη, επί μοναρχίας του τσάρου Πέτρου, μαινόταν ο ρωσοτουρκικός πόλεμος (1711-8). Στις μάχες για την ανακατάληψη του Αζώφ, αιχμαλωτίστηκε και οδηγήθηκε στην Κωνσταντινούπολη.
Απ' εκεί στο Προκόπιο, κοντά στην Καισάρεια της Καππαδοκίας της Μ. Ασίας, στην κατοχή ενός Αγά που διατηρούσε στρατόπεδο των Γενιτσάρων. Ο Τούρκος αξιωματούχος προσπάθησε, όπως συνηθιζόταν τότε, να τον πείσει να αλλαξοπιστήσει. Ο Άγιος αντιστάθηκε σθεναρά σε όλες τις προσπάθειες του Τούρκου.


ΜΑΡΤΥΡΙΟ – ΠΡΩΤΟ ΘΑΥΜΑ 
Καταδικασμένος ψυχολογικά στην περιφρόνηση και το μίσος των Τούρκων, είναι ο «κιαφίρ», ο «άπιστος» που του αξίζουν σκληρά βασανιστήρια. Και τον χτυπούν με χοντρά ξύλα ραβδιά, τον κλωτσούν, τον φτύνουν, του καίνε τα μαλλιά και το δέρμα της κεφαλής του με πύρινο τάσι. Τον πετούν στις κοπριές του σταύλου και τον υποχρεώνουν να ζει με τα ζώα των οποίων τη φροντίδα του είχαν αναθέσει. Έτρωγε ελάχιστα, τα ρούχα του ήταν φτωχικά και ήταν αναγκασμένος να περπατά χωρίς υποδήματα. Σε αυτόν τον στάβλο, ο Άγιος προσευχόταν, ενώ τα βράδια συχνά επισκεπτόταν μια εκκλησία που ήταν εκεί κοντά, αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο. Δέχεται ο Όσιος Ιωάννης τους σκληρούς όρους της μαρτυρικής ζωής, τα βασανιστήρια, τη διαμονή με τα ζώα στο σταύλο που του θύμιζε, όπως έλεγε, το σταύλο της Βηθλεέμ, τις ασκήσεις, νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές σε τέτοιο βαθμό, που δαμάσθηκε η θηριωδία των Τούρκων και έκπληκτοι τον ονομάζουν «βελή», άγιο.

Τι σημαίνει η πτώση μας στην αμαρτία



Όταν διαπράττουμε αμαρτίες ντροπιάζουμε τους εαυτούς μας, τους καταστρέφουμε, τους θανατώνουμε. Και όχι μόνον αυτό! Με την υποχώρηση και την ήττα μας ανακηρύσσουμε ισχυρούς και δυνατούς τους εχθρούς μας, και επί πλέον τους κάνουμε να χαίρονται και να ευφραίνονται.

Αλίμονό μας! Διότι είναι δείγμα μεγάλης ανοησίας και παραφροσύνης το να συμμαχούμε με τους εχθρούς μας εναντίον των εαυτών μας και το να κάνουμε, αυτούς που στενοχωρούν και θλίβουν την ψυχή μας, να χαίρονται και να ευφραίνονται. Πρόσεξε τους παραλογισμούς που υπάρχουν:

Η εορτή της Μεσοπεντηκοστής.



Καθηγητή Ιωάννη Φουντούλη
Σε λίγους πιστούς είναι γνωστή η εορτή, αυτή. Εκτός από τους ιερείς και μερικούς άλλους χριστιανούς, που έχουν ένα στενότερο σύνδεσμο με την Εκκλησία μας, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή της. Λίγοι είναι εκείνοι που εκκλησιάζονται κατ’ αύτη και οι περισσότεροι δεν υποπτεύονται καν, ότι την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής.
Στα λειτουργικά βιβλία, στο Πεντηκοστάριο, βλέπει κανείς τα ίχνη της παλαιάς της λαμπρότητας. Παρουσιάζεται σαν μία μεγάλη δεσποτική εορτή, με τα εκλεκτά της τροπάρια και τους διπλούς της κανόνες, έργα των μεγάλων υμνογράφων, του Θεοφάνους και του Ανδρέου Κρήτης, με τα αναγνώσματά της και την επίδρασή της στις προ και μετά από αυτήν Κυριακές και με την παράταση του εορτασμού της επί οκτώ ημέρες κατά τον τύπο των μεγάλων εορτών του εκκλησιαστικού έτους.

Τρίτη 24 Μαΐου 2016

Ταυτότητα καὶ κατάθλιψη στὴν ἐφηβεία



Βάρβογλη Λίζα


Οἱ δυσκολίες, οἱ ἀγωνίες καὶ οἱ ἀναζητήσεις τῆς ἐφηβείας σχετικὰ μὲ τὴν ταυτότητα -ποὺ συνοψίζονται στὸ ἐρώτημα «ποιὸς εἶμαι, ποῦ ἀνήκω καὶ ποῦ πάω»- καθὼς καὶ ἡ ἐφηβικὴ κατάθλιψη ξεκινοῦν ὅταν ὁ ἔφηβος βιώνει μία ἀπώλεια.

Ἡ σημαντικότερη ἀπώλεια στὴ ζωὴ τῶν ἐφήβων εἶναι ἡ ἀλλαγὴ τῆς σχέσης τους μὲ τοὺς γονεῖς τους: παύουν νὰ εἶναι τὸ χαριτωμένο παιδάκι ποὺ εἶχε ὅλη τὴν προσοχὴ καὶ θαυμασμὸ τῶν γονιῶν του καὶ ἔπαιρνε χάδια καὶ ἀγάπη ὅ,τι καὶ νὰ ἔκανε. Στὴν ἐφηβεία οἱ ἔφηβοι αἰσθάνονται ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι «πάρε-δῶσε», ὅτι καθὼς σταδιακὰ μπαίνουν στὴν ἐνηλικίωση οἱ γονεῖς τοὺς ἀγαπᾶνε μὲ ὅρους καὶ ἔχουν ὑψηλὲς προσδοκίες ἀπὸ αὐτούς.

Οἱ ἔφηβοι συχνὰ μπερδεύονται σχετικὰ μὲ τὸ τί ἀκριβῶς προσδοκοῦν οἱ γονεῖς τους ἀπὸ αὐτοὺς καὶ νιώθουν ὅτι οἱ γονεῖς τους γκρινιάζουν γιὰ τὸ κάθε τι: τὰ ροῦχα, τὴν ἐμφάνιση, τὸ διάβασμα, τὶς παρέες, τὰ πάντα. Οἱ ἔφηβοι ἀναπολοῦν τὴν εὐτυχισμένη ἐποχὴ τῆς παιδικῆς ἡλικίας ὅπου τὰ περισσότερα λάθη συγχωροῦνταν λόγω «ἀνωριμότητας». Τώρα οἱ εὐθύνες καὶ οἱ ὑποχρεώσεις τους αὐξάνονται, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι ἕτοιμοι νὰ τὶς ἀναλάβουν. Ἡ αἴσθηση ὅτι οἱ γονεῖς τοὺς ὑποβιβάζουν, τοὺς ἀπορρίπτουν καὶ ἡ δυσκολία νὰ ἀνταπεξέλθουν στὶς γονεϊκὲς ἀπαιτήσεις εὐθύνονται σὲ μεγάλο βαθμὸ γιὰ τὴ μείωση τῆς αὐτοπεποίθησης τῶν ἐφήβων, κάτι ποὺ πυροδοτεῖ ἀντιδραστικὴ κατάθλιψη.

Δευτέρα 23 Μαΐου 2016

Μίμηση...




Ο Θεός μας έπλασε μοναδικούς και ανεπανάληπτους. Μα εμείς θελήσαμε να μοιάσουμε σε άλλους. Γονείς, δασκάλους, φίλους, γεροντάδες και «αγίους».

Λέει ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ, ότι στον Θεό δεναρέσει να επαναλαμβάνεται. Ο Θεός είναι Πρόσωπο και συνάπτει μοναδικές και ανεπανάληπτες προσωπικές σχέσεις με τον καθένα μας ξεχωριστά. Τα βιώματα των αγίων δεν επαναλαμβάνονται. Είναι μοναδικά για τον καθένα. Είναι ο δικός τους δρόμος προς Εκείνον. Ο Θεός μας έδωσε εκατοντάδες τρόπους, για να φτάσουμε κοντά Του. Ένα δρόμο με χιλιάδες μονοπάτια. Και εμείς θέλουμε να πάμε όλοι από τον ίδιο. Και δεν χωράμε. Και στριμωχνόμαστε και σκάμε και δυσφορούμε, πνιγόμαστε και ταλαιπωρούμαστε. Γιατί; Μα γιατί δεν θέλουμε να ζήσουμε την ζωή που μας χάρισε Εκείνος. Προτιμούμε να ζούμε την ζωή ενός άλλου. Να φεύγουμε από την ευθύνη την μοναδικότητας. Και μόνο όταν πεθάνουμε θα καταλάβουμε ότι εμείς δεν ζήσαμε, μα κάποιος άλλος ως σκιά την θέση πήρε την δικιά μας.





πηγή:http://asma-asmaton.blogspot.gr/

Χωρίς τήν ταπείνωση ὅλα εἶναι μάταια!



Αββά Ισαάκ του Σύρου

Ὅποιος συναισθάνεται τήν ἁμαρτωλότητά του, εἶναι ἀνώτερος ἐκείνου πού ἀνασταίνει μέ τήν προσευχή του νεκρούς!...

Ὅποιος στενάζει μιά ὥρα γιά τήν ψυχή του εἶναι ἀνώτερος ἐκείνου πού ὠφελεῖ ὅλο τόν κόσμο μέ τή διδασκαλία του!...

Ὅποιος ἀκολουθεῖ πίσω ἀπό τό Χριστό πενθώντας εἶναι ἀνώτερος αὐτοῦ πού ἐπαινεῖται στήν ἐκκλησία ἀπό τό λαό!...

Σάββατο 21 Μαΐου 2016

Ἀρρώστια καὶ μοναξιά



Νικάνωρ Καραγιάννης (Ἀρχιμανδρίτης)

Ὁ Χριστὸς ἀνεβαίνει στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ βρίσκεται σὲ ἕνα ἱερὸ καὶ θαυματουργὸ τόπο, τὴν κολυμβήθρα Βηθεσδά. Ἐκεῖ συναντᾶ γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὴν ἀρρώστια καὶ τὴν ἀνθρώπινη ἀνάγκη γιὰ βοήθεια, παρηγοριὰ καὶ θεραπεία. Στὸ διάλογό Του μὲ τὸν παράλυτο μαθαίνουμε ὅτι ἡ ἀρρώστια του ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς γιὰ τριάντα ὀχτὼ ὁλόκληρα χρόνια ἦταν κατάκοιτος. Ὁ Χριστὸς «γνοὺς ὅτι πολὺν χρόνον ἤδη ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;».

Ἡ καρτερία στὴν ἀσθένεια καὶ ἡ ἀνοχὴ τῶν ἄλλων

Κυριακή του παραλύτου: Δεν έχουμε άνθρωπο; έχουμε όμως Θεάνθρωπο!



π. Στυλιανός Μακρής

Ὁλόκληρη ἡ ζωή μας εἶναι μία ἀλληλουχία συνεχῶν ἐπιθυμιῶν. Τὸ εἶναι μας συνίσταται στὸ θέλειν καὶ μὴ θέλειν. Μᾶλλον δὲ καὶ τὸ μὴθέλειν εἶναι καὶ αὐτὸ ἀποτέλεσμα θελήσεως. Ταυτιζόμαστε μὲ τὰ «θέλω» μας, ἀδελφοί μου, καθὼς αὐτὰ ἀποτελοῦν ἐκφάνσεις τῆς προσωπικότητός μας. Χωρὶς θέλημα τὸὑπόβαθρο τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου κατάῤῥέει. Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τὸ λαχταριστὸ «θέλω» τοῦ παραλύτου στὴν ἐρώτηση τοῦ Κυρίου, ἂν ἤθελε νὰ γίνῃ καλά, εἶναι αὐτονόητο. Ἕνας ταλαιπωρημένος γιὰ τριάντα ὀκτὼ χρόνια ἀσθενὴς δίνει μία ἄλλη παράμετρο στὴ διάσταση τῆς ἐπιθυμίας του: «Δὲν ἔχω, Κύριε, ἄνθρωπο, γιὰ νὰ μὲ βάλῃ στὴ θαυματουργικὴ δεξαμενή»· τουτέστιν: «Ἐγὼ θέλω νὰ γίνω καλά, ὅμως κανένας δὲν θέλει νὰ μὲ βοηθήσῃνὰ γίνω καλά».

Παρασκευή 20 Μαΐου 2016

Έχει κι ο Θεός τα «μυστικά» Του



Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Η θεία χάρις μας διδάσκει το δικό μας χρέος. Για να την προσελκύσουμε, θέλει αγάπη, λαχτάρα. Η χάρις του Θεού θέλει θείο έρωτα. Η αγάπη αρκεί, για να μας φέρει σε κατάλληλη «φόρμα» για προσευχή. Μόνος Του θα έλθει ο Χριστός και θα εγκύψει στην ψυχή μας, αρκεί να βρει ορισμένα πραγματάκια που να Τον ευχαριστούν: αγαθή προαίρεση, ταπείνωση και αγάπη. Χωρίς αυτά δεν μπορούμε να πούμε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».

Ὁ Ἅγιος Θαλλέλαιος ὁ ἰατρός καί οἱ σύν αὐτῷ μαρτυρήσαντες Ἀλέξανδρος καί Ἀστέριος - 20 Μαϊου




Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Θαλλέλαιος καταγόταν ἀπό τον Λίβανο καί ἔζησε κατά τήν ἐποχή τοῦ αὐτοκράτορα Νουμεριανοῦ (283-284 μ.Χ.). Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Βερεκκόκιος καί ἡ μητέρα του Ρομβυλιανή. Εἶχε σπουδάσει τήν ἰατρική ἐπιστήμη καί προσέφερε στούς πάντες ἀφιλοκερδῶς καί μέ ἀγάπη τίς ἰατρικές του ὑπηρεσίες, γι’ αὐτό καί ἐντάσσεται στήν κατηγορία τῶν γνωστῶν Ἀναργύρων.

Γιά τήν πίστη του στον Χριστό τον συνέλαβαν οἱ εἰδωλολάτρες στην Ἀνάζαρβο, πρωτεύουσα τῆς δεύτερης ἐπαρχίας τῆς Κιλικίας, κρυμμένο μέσα στο δάσος και τον ὁδήγησαν στον ἄρχοντα Τιβεριανό.

Τετάρτη 18 Μαΐου 2016

ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ ΔΙΕΞΟΔΟΣ



π. Φιλόθεου Φάρου
Στις μέρες μας φαίνεται να κυριαρχεί ένα αίσθημα ματαιοπονίας. Οι πιο πολλοί, αν όχι όλοι οι άνθρωποι λιγότερο ή περισσότερο, φαίνεται να έχουμε το αίσθημα ότι αυτό που γίνεται και μάς τρομάζει απερίγραπτα, θα συνεχίσει να γίνεται και δεν πρόκειται τίποτε να το σταματήσει.
Όλα εκείνα, που άλλοτε πιστεύαμε ότι αν δοκιμάζονταν κάποια βελτίωση θα έφερναν, δοκιμάστηκαν, αλλά ο κατήφορος όχι μόνο δεν φαίνεται να σταματάει αλλά γίνεται όλο και πιο κατηφορικός.
Ο εκδημοκρατισμός, οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που φαίνεται ότι τελικά καταργούν όλο και περισσότερο την παιδεία και την περίφημη διακίνηση των ιδεών, που όταν δεν εξελίσσεται σε εξοργιστική πλύση εγκεφάλου γίνεται μια ακατάσχετη και πληκτική φλυαρία, δεν φαίνεται να σταματούν την πορεία της φθοράς και του θανάτου.
Έχουμε όλο και περισσότερο το αίσθημα πως όσο περισσότερα λέγονται τόσο λιγότερο επικοινωνούμε, όσο πιο πολλά ανακαλύπτουμε τόσο πυκνότερο γίνεται το σκοτάδι μας.

Γενοκτονία των Ποντίων - 19 Μαϊου 1919


«Πανταχόθεν του Πόντου αγγέλονται σφαγαί.. εις Κερασούντα.. εις Τραπεζούντα και αλλού. Εάν κατάστασις συνεχιστεί, Ελληνισμός Πόντου εξαφανισθήσεται, πριν η διπλωματία προλάβει ασχοληθεί περί αυτού». Με αυτό το απελπισμένο τηλεγράφημα τον Ιούλιο του 1920, η Επιτροπεία Ποντίων ενημέρωνε με σπαρακτικό τρόπο τον Ελευθέριο Βενιζέλο για τα γεγονότα που αποτέλεσαν την αρχή του τέλους του Ποντιακού Ελληνισμού. Κατά την περίοδο 1914- 1923, οι Τούρκοι θανάτωσαν πάνω από 200.000 Έλληνες του Πόντου.
Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων δεν έχει προσδιοριστεί, ωστόσο υπάρχουν ιστορικοί και ερευνητές, που υποστηρίζουν ότι αγγίζει τις 350.000. Η σφαγή ήταν αποτέλεσμα του σχεδίου εκτουρκισμού της ευρύτερης περιοχής του Πόντου και στόχος δεν ήταν μόνο οι Έλληνες, αλλά και οι Αρμένιοι. Οι διώξεις είχαν αρχίσει αρκετά χρόνια νωρίτερα, χωρίς όμως να έχουν τον χαρακτήρα της οργανωμένης γενοκτονίας.
AdTech Ad

Την «εκκαθάριση» ξεκίνησε το κίνημα των Νεότουρκων το 1911, τη συνέχισε κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και την ολοκλήρωσε με φριχτό τρόπο ο Μουσταφά Κεμάλ από το 1916 έως το 1923. Τα πρώτα χρόνια, οι Έλληνες του Πόντου οδηγούνταν στα λεγόμενα τάγματα εργασίας, τα Αμελέ Ταμπουρού, όπου μετά από εξαντλητικές πορείες και την ασιτία, οι περισσότεροι δεν άντεχαν και πέθαιναν. Αργότερα, οι διώξεις πήραν το χαρακτήρα της γενοκτονίας και οι Τούρκοι δεν έδειχναν κανένα έλεος. Σκότωναν εν ψυχρώ άνδρες γυναίκες και παιδιά.

Οι συγκλονιστικές μαρτυρίες

Στις 19 Μαΐου του 1919 (η ημερομηνία έχει καθοριστεί επίσημα σαν ημέρα μνήμης) ο Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα με τις δυνάμεις του. Τότε άρχισε η δεύτερη και πιο φριχτή φάση της ποντιακής τραγωδίας. Σύμφωνα με τον πρόξενο της Αυστρίας στην Τραπεζούντα: «οι Τούρκοι εφαρμόζουν τακτική εκτόπισης του πληθυσμού, δίχως διάκριση και δυνατότητα επιβίωσης, από τις ακτές στο εσωτερικό της χώρας, ώστε οι εκτοπισμένοι να είναι εκτεθειμένοι στην αθλιότητα και τον θάνατο από την πείνα».
Πολλοί προκειμένου να σωθούν από τη σφαγή, κατέφυγαν στα γύρω βουνά, ενώ μεγάλο μέρος του πληθυσμού σκορπίστηκε στα βάθη της Μικράς Ασίας και την Ελλάδα. Οι μαρτυρίες όσων επέζησαν έχουν καταγραφεί και τεκμηριώνουν τη γενοκτονία. Σε άρθρο του δημοσιογράφου Τάσου Κοντογιαννίδη διαβάζουμε τη συγκλονιστική περιγραφή μιας αμερικανίδας δημοσιογράφου, που ήταν αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων: 

Τρίτη 17 Μαΐου 2016

Δυο σύζυγοι απόστολοι: οι άγιοι Ανδρόνικος και Ιουνία (17 Μαΐου)




Αποστολική Συζυγία

«Τους φωταυγείς αστέρας και ιερούς Αποστόλους τιμήσωμεν 
Ιουνίαν ενθέως και τον θεοφόρον Ανδρόνικον».

Ανήκουν στο χορό των εβδομήκοντα Αποστόλων, αλλά δεν ήσαν μαθηταί του Αποστόλου Παύλου όπως τόσοι και τόσοι άλλοι.

Ήταν συγγενείς του Αποστόλου των Εθνών Παύλου και προερχόταν από την Ταρσό της Κιλικίας. Πολύ όμως πριν ακόμη κληθή στο Αποστολικό αξίωμα ο ένδοξος Απόστολος Παύλος, εκείνοι είχαν γνωρίσει το Χριστό και μαζί τον ευαγγελίζοντο.

Υπήρξαν μάλιστα επίσημοι μεταξύ των λοιπών Αποστόλων. Όλα αυτά τα μαρτυρεί και εγκωμιαστικά τα παραθέτει στον έβδομο στίχο του δέκατου έκτου κεφαλαίου της προς Ρωμαίους επιστολής του ο Άγιος Παύλος και γράφει: «Ασπάσασθε Ανδρόνικον και Ιουνίαν τους συγγενείς μου και συναιχμαλώτους μου, οίτινες εισίν επίσημοι εν τοις αποστόλοις, οι και προ εμού γεγόνασιν εν Χριστώ».

Αρχή μετανοίας...



+Γέροντας Μωυσής Αγιορείτης

Πώς θα μετανοήσει κανείς; Πώς θ' αρχίσει; Χρειάζεται να ξαποστάσει κατ' αρχάς, να ξελαχανιάσει από το καθημερινό τρεχαλητό, το κυνηγητό της ηδονής, να στραφεί προς τα μέσα του, να κινηθεί από τη συνεχή ετεροπαρατήρηση στην αυτοπαρατήρηση, από το κουτσομπολιό των πάντων στη συνομιλία με τον άγνωστο εαυτό του.

Να σκύψει λίγο μέσα του, να σκάψει εντός του, να δει τις δυνάμεις, τις δυνατότητες, τα όρια, τις αντοχές, τα δοθέντα τάλαντα. Χρειάζεται περισυλλογή, αυστηρός αυτοέλεγχος, επιείκεια και κατανόηση των άλλων.
Να βρούμε τα ποσοστά της προσωπικής μας ευθύνης.

Να μη τα ρίχνουμε εύκολα και γρήγορα πάντα μόνο στους άλλους.

Σάββατο 14 Μαΐου 2016

Οι ευαγγελίστριες της Αναστάσεως.



Τρία χρόνια έζησαν στον ϊσκιο Του...

Δεν έλαβαν ιαματικά χαρίσματα.


Δεν είδαν το Φως της Μεταμόρφωσης.


Δεν γεύτηκαν το Σώμα καί το Αίμα Του λίγο πριν το Πάθος.


Έζησαν ταπεινές στην αφάνεια... Δε του έδωσαν μεγαλόστομες υποσχέσεις σαν τον Πέτρο.


Έζησαν ταπεινές στη σιωπή... Έκαναν όμως πράξη τα λόγια του Πέτρου: «Κύριε, μετά σου έτοιμος ειμί καί εις φυλακήν καί εις θάνατον πορεύεσθαι». Πορεύτηκαν μαζί Του...

Όταν οί άντρες, οι χαρισματούχοι, οι εκλεκτοί διασκορπίστηκαν, εκείνες πήραν μαζί Του κλαίγοντας τον ανήφορο του Γολγοθά.

Το αποκορύφωμα της αγάπης... Όταν οί άντρες, οί χαρισματοϋχοι, οί εκλεκτοί έτρεμαν «δια τον φόβον των Ιουδαίων», εκείνες ξεκίνησαν για τον Τάφο Του. Το αποκορύφωμα της ανδρείας...

Τετάρτη 11 Μαΐου 2016

Να φταίτε πάντα και οι δυο μαζί!




Μητροπ. Σισανίου και Σιατίστης Παύλος

Τι σημαίνει ένα διαζύγιο; Την ανικανότητά μας να αγαπήσουμε. Αυτό βασικά σημαίνει. Όλα τα υπόλοιπα είναι οι δικαιολογίες μας. Την αποτυχία να αγαπηθούμε.Τη λαθεμένη αντίληψη που είχαμε για τον γάμο.Ο γάμος δεν είναι βίος ανθόσπαρτος. [...] Μελετήστε με προσοχή την ακολουθία του Μυστηρίου [ενν. του γάμου]. Υπάρχει και μεταφρασμένη. Εκεί μέσα λοιπόν υπάρχουν όλα τα στοιχεία και όλες οι προϋποθέσεις που αν τις ζήσεις φθάνεις στην πληρότητα της σχέσης σου.

Η Εκκλησία από την αρχή μάς δείχνει τον δρόμο: «Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός...». Κι εκείνη τη στιγμή με το Ευαγγέλιο κάνει ο ιερέας το σημείου του Σταυρού. Τι σημαίνει αυτό; Τρία πράγματα βασικά.

Ξέρετε, παιδιά μου, για πού ξεκινάτε; Δεν ξεκινάτε για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ξεκινάτε για τη Βασιλεία του Θεού. Αυτή είναι η πορεία του γάμου.

Ποιος θα είναι ο οδηγός σας σ' αυτήν την πορεία; Το Άγιο Ευαγγέλιο.

Ποια είναι η πορεία σας; Η Σταυρική!

Τρίτη 10 Μαΐου 2016

Η αγωγή των νέων σήμερα



Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου
Στην Εκκλησία αγωγή σημαίνει οδηγία, οδήγηση των ανθρώπων όχι προς συγκεκριμένες ιδέες ή αξίες ή ιδανικά, αλλά οδήγηση των ανθρώπων εις την αγάπη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αγωγή στην Εκκλησία σημαίνει να μάθει ο άνθρωπος να αγαπά το Χριστό, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο της. Η Εκκλησία μιλά για την αγάπη προς το Θεό. 
Μια εκκοσμικευμένη αντίληψη της θρησκείας, της Εκκλησίας, μιλά για την πίστη εις τον Θεό και μόνο αυτή. Ενώ το τέλειο εις την Εκκλησία είναι η αγάπη η οποία θα παραμείνει εις τους αιώνας, αφού τόσο η πίστη όσο και η ελπίδα θα καταργηθούν εις την εσχάτη ημέρα και εκείνο που θα απομείνει θα είναι η αγάπη. Επομένως το ζητούμενο εις τον άνθρωπο είναι να μάθει να αγαπά το Θεό. 
Το να πιστεύει στο Θεό είναι ένα βασικό σκαλί, είναι το πρώτο, το οποίο το πατά και ανεβαίνει στο επόμενο και στο επόμενο. Δε μένει σ' αυτό μόνο, γιατί ένας άνθρωπος, δεν μπορεί να παραδώσει τη ζωή του ολόκληρη σε κάτι το οποίο απλώς το πιστεύει. Αν είναι τόσο ιδεολόγος, μπορεί να το κάνει, όπως γίνεται σε άλλες περιπτώσεις στην καθημερινότητα που βλέπουμε γύρω μας. Αλλά όμως εις την Εκκλησία αυτό το οποίο υπάρχει είναι η αγάπη του Χριστού. Σε μας ο Χριστός είναι το ζητούμενο. 

Όταν αγαπάμε χωρίς να επιδιώκομε να μας αγαπάνε, θα μαζεύονται όλοι κοντά μας σαν τις μέλισσες…



Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν αγαπήσουμε όλους τους ανθρώπους μυστικά. Θα νιώθουμε τότε ότι όλοι μας αγαπούν. Κανείς δεν μπορεί να φθάσει στον Θεό, αν δεν περάσει απ’ τους ανθρώπους…

Ν’ αγαπάμε, να θυσιαζόμαστε για όλους ανιδιοτελώς, χωρίς να ζητάμε ανταπόδοση. Τότε ισορροπεί ο άνθρωπος. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστήριο της Εκκλησίας μας. Να γίνομε όλοι ένα εν Θεώ.

Η αγάπη στον αδελφό μας προετοιμάζει ν’ αγαπήσουμε περισσότερο τον Χριστό. Ας σκορπίζουμε σε όλους την αγάπη μας ανιδιοτελώς, αδιαφορώντας για τη στάση τους.

Όταν έλθει μέσα μας η χάρις του Θεού, δεν θα ενδιαφερόμαστε αν μας αγαπάνε ή όχι, αν μας μιλάνε με καλοσύνη. Θα νιώθουμε την ανάγκη εμείς να τους αγαπάμε όλους. Είναι εγωισμός να θέλομε οι άλλοι να μας μιλάνε με καλοσύνη.

Σάββατο 7 Μαΐου 2016

Η καλή απιστία!


π. Φιλόθεου Φάρου
Τη στάση του αποστόλου Θωμά συνηθίσαμε να τη βλέπουμε σαν κάτι που θα πρέπει να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε, αλλά αυτή η θεώρηση της στάσεως του Θωμά οφείλεται σε παρεξήγηση.
Ο Θωμάς δεν θέλει να αρκεσθεί στις διαβεβαιώσεις των άλλων μαθητών «εωράκαμεν τον Κύριον», και ζητάει να Τον δει και εκείνος.
Ο υμνωδός αποκαλεί αυτή την απιστία «καλή» γιατί οδηγεί τις καρδιές των ανθρώπων στην «επίγνωση». Πράγματι, όταν αρκούμεθα στις διαβεβαιώσεις των άλλων δεχόμαστε κάτι που δεν το διαπιστώσαμε και δεν το γνωρίζουμε οι ίδιοι.
Έτσι δεχόμαστε την αλήθεια σαν ένα λογικά συμπέρασμα, σαν μία νοητική σκέψη. Αλλά η αλήθεια δεν είναι μία σκέψη, αλλά μία ολοζώντανη πραγματικότητα. Όταν δεχόμαστε μία πραγματικότητα, μόνο επειδή κάποιος άλλος μας διαβεβαιώνει γι’ αυτή, χωρίς να την αναζητούμε και να την γνωρίσουμε εμείς οι ίδιοι, δεν τιμάμε αυτή την πραγματικότητα, και ίσως κλεινόμαστε σ’ αυτήν και δεν την αφήνουμε να μας αγγίξει.

Πέμπτη 5 Μαΐου 2016

Αγίας Εἰρήνης Μεγαλομάρτυρος - 5 Μαϊου




Ἡ Ἁγία Μεγαλομάρτυς Εἰρήνη ἄθλησε κατὰ τὸν 4ο αἰῶνα μ.Χ. Ἦταν θυγατέρα τοῦ Λικινίου, ποὺ ἦταν βασιλιὰς κάποιου μικροῦ βασιλείου, καὶ τῆς Λικινίας. Καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Μαγεδῶν καὶ ἀρχικὰ ὀνομαζόταν Πηνελόπη.

Ὅταν ἡ Ἁγία ἔγινε ἕξι ἐτῶν, ὁ πατέρας της Λικίνιος τὴν ἔκλεισε σὲ ἕνα πύργο καὶ ἀνέθεσε τὴν διαπαιδαγώγησή της σὲ κάποιον γέροντα, ὀνόματι Ἀπελλιανό, ὁ ὁποῖος καὶ ἔγραψε τὰ ὑπομνήματα τοῦ μαρτυρίου αὐτῆς.

Μία νύχτα ἡ Εἰρήνη εἶδε τὸ ἑξῆς ὅραμα: μπῆκε στὸν πύργο ἕνα περιστέρι κρατώντας μὲ τὸ ράμφος του κλαδὶ ἐλιᾶς, τὸ ὁποῖο καὶ ἄφησε ἐπάνω στὸ τραπέζι. Ἐπίσης, μπῆκε καὶ ἕνας ἀετὸς μεταφέροντας στεφάνι ἀπὸ ἄνθη, τὸ ὁποῖο τοποθέτησε καὶ αὐτὸς ἐπάνω στὸ τραπέζι.

Τετάρτη 4 Μαΐου 2016

Το Πάσχα και η σημασία του για μας



Το Πάσχα είναι από τις πιο μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας. Πολλοί μάλιστα λένε ότι είναι η πιο σπουδαία. Ίσως να έχουν δίκιο.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι μπορούμε να παραθεωρήσουμε τη σπουδαιότητα της Πεντηκοστής ή των Θεοφανίων. Έχουμε όμως τη φράση του αποστόλου Παύλου που λέει: «εάν ο Χριστός δεν είχε αναστηθεί η πίστη μας θα ήταν μια κενή δοξασία». Αν ο Χριστός δεν είχε αναστηθεί όλα θα ήταν ένα ψέμα και η χριστιανική διδασκαλία μια από όλες τις άλλες ανθρώπινες διδασκαλίες.

Τι σημαίνει όμως Πάσχα;

Η λέξη είναι Εβραϊκή. Σημαίνει πέρασμα, διέλευση, διάβαση. Έχει την αφετηρία της στον εβραϊκό λαό και στην έξοδό του από τη δουλεία της Αιγύπτου. Εκεί οι Εβραίοι λίγο πριν φύγουν έσφαξαν ένα αμνό και με το αίμα του άλειψαν τους παραστάτες από τις πόρτες του για να μην πειράξει τα σπίτια τους ο εξολοθρευτής άγγελος που πάταξε τα σπίτια των Αιγυπτίων.

Μετά από αυτή την πληγή έφυγαν για την πολυπόθητη Γη της Επαγγελίας. Πέρασαν από τη δουλεία στην ελευθερία. Διάβηκαν από τη σκλαβιά στη λύτρωση.

Κι αργότερα πάλι συνέβη στη ζωή αυτού του λαού κι άλλο παρόμοιο θαυμαστό γεγονός. Η θαυματουργική διάβαση της Ερυθράς θαλάσσης. Ήταν κι αυτή ένα Πάσχα λυτρώσεως. Ένα πέρασμα από τη βέβαιη επιστροφή στη δουλεία στην ελευθερία.

Αυτά τα γεγονότα είχαν μεσσιανική ανατολή ελπίδας. Συμβόλιζαν το δικό μας χριστιανικό Πάσχα. Το θεληματικό πέρασμα του Χριστού από το θάνατο στη ζωή. Από τη δουλεία της ανθρώπινης φθοράς στην αφθαρσία.  Ο Χριστός είναι ο νέος Πασχάλιος Αμνός, όπως τότε στους Εβραίους, και θυσιάστηκε για μας. Βεβαίως αυτό το πέρασμα, η διάβαση, η διέλευση (το Πάσχα) του Χριστού από το θάνατο στη ζωή έχει για μας απέραντη σημασία. Μας έδωσε ζωή (ζωήν χαρισάμενος), μας έδωσε «ζωήν και το μέγα έλεος». Με την ανάστασή του ο Χριστός μας διεβίβασε από το θάνατο στη ζωή.

Γιατί είμαι τόσο φτωχός;



Ένας φτωχός ρώτησε τον σοφό:

"Γιατί είμαι τόσο φτωχός;"

Ο σοφός του απάντησε: 

"Γιατί δεν έχεις μάθει να δίνεις."

Ο φτωχός είπε:

"Αφού δεν έχω τίποτα να δώσω."

Ο σοφός απάντησε:

"Και όμως έχεις κάτι να δώσεις ........

Κυριακή 1 Μαΐου 2016

Ανάσταση στο Ναό μας




ΝΥΝ ΠΑΝΤΑ 
ΠΕΠΛΗΡΩΤΑΙ ΦΩΤΟΣ, 
ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΓΗ 
ΚΑΙ ΤΑ 
ΚΑΤΑΧΘΩΝΙΑ!

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος




ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος  ο Τροπαιοφόρος ανήκει στη χορεία των μεγαλομαρτύρων και είναι από τους λαοφιλεστέρους Αγίους της Εκκλησίας μας. Έζησε κατά τα τέλη του 3ου αιώνος μ.Χ. και τας αρχάς του 4ου επί της βασιλείας του Διοκλητιανού.

 Η εποχή του υπήρξε εποχή σκληρών διωγμών και εξοντωτικών κατά της Χριστιανικής Πίστεως. Ο Γεώργιος είχε μεγάλο αξίωμα. Ήτο κόμης και διακρινόταν σ' όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις για την γενναιότητά του και την ανδρεία του.

Παρ' όλη τη δόξα όμως και τις τιμές δεν αρνήθηκε να θυσιάση τα πάντα και να ομολογήση με παρρησία ενώπιον του αυτοκράτορος και πολλών αρχόντων την χριστιανική του πίστιν. Υπέμεινε βασανιστήρια πολλά και φρικτά που στο τέλος τον ανέδειξαν Μεγαλομάρτυρα.

Πολλά είναι τα θαύματα του Αγίου Γεωργίου. Όχι μόνον αυτά που αναφέρονται στο μικρό αυτό φυλλάδιο, αλλά και πολλά άλλα που πάντοτε και σήμερα εκτελεί σ' όσους προσφεύγουν με πίστι στις πρεσβείες του. Πολλοί ναοί τιμώνται επ' ονόματι του Αγίου Γεωργίου, δείγμα κι' αυτό της αγάπης του λαού προς τον Άγιον, και πολλοί φέρουν το όνομά του. Δείγμα τιμής από μέρους μας προς τον Άγιον, αγαπητέ αναγνώστα, είναι βέβαια και ο εορτασμός της μνήμης του και αι πανηγύρεις, αλλά πιο μεγάλο δείγμα τιμής είναι η μίμησις της αγίας ζωής του, γιατί «τιμή μάρτυρος» είναι η «μίμησις μάρτυρος». Μίμησις της ομολογίας, της μαρτυρικής, της αγίας ζωής του.