ΑΘΛΟΦΟΡΕ ΑΓΙΕ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΕ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝ, ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΤΩ ΕΛΕΗΜΟΝΙ ΘΕΩ, ΙΝΑ ΠΤΑΙΣΜΑΤΩΝ ΑΦΕΣΙΝ, ΠΑΡΑΣΧΗ ΤΑΙΣ ΨΥΧΑΙΣ ΗΜΩΝ.

Παρασκευή 30 Ιουνίου 2017

Σύναξη των αγίων, ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων - 30 Ιουνίου



Την ημέρα αυτή που φωτίζει η δόξα των δύο Κορυφαίων, η Εκκλησία συνδέει με την μνήμη τους τους άλλους πανευφήμους Αποστόλους του Κυρίου που συγκροτούν χορεία, νέων αστέρων στο πνευματικό στερέωμά της. Θεμέλια και στύλοι της Εκκλησίας, είναι επίσης οι άγγελοι στους οποίους έχει εναποτεθεί η φύλαξη των δώδεκα πυλών που ανοίγουν την είσοδο στην ουράνια Ιερουσαλήμ (Απ. 21, 9).

Δώδεκα ήσαν οι γιοι του Ιακώβ, που αποτελούν την καταβολή του λαού του Ισραήλ. Δώδεκα ήσαν επίσης οι μαθητές που διάλεξε ο Κύριος, τους οποίους κατέστησε μάρτυρες της διδασκαλίας και των θαυμάτων του και που απέστειλε να κηρύξουν την Βασιλεία του Θεού δίνοντάς τους την εξουσία να εκβάλλουν δαιμόνια και να θεραπεύουν κάθε ασθένεια (Ματθ. 10) και οι οποίοι στάλθηκαν από αυτόν, μετά την Ανάληψη, σε όλο τον κόσμο να αναγγείλουν το Ευαγγέλιο σε όλη την κτίση (Μάρκ. 16, 14) και να βαπτίζουν τους πάντες στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος (Ματθ. 28, 19).

Τετάρτη 28 Ιουνίου 2017

Πέτρος και Παύλος: απόστολοι και μάρτυρες της Ευρώπης



Μητροπολίτου Μολδαβίας Δανιήλ

Οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος -δύο διαφορετικοί άνθρωποι, τους οποίους τους κάλεσε ο Ιησούς Χριστός για να κηρύσσουν το ίδιο χαρμόσυνο μήνυμα της αγάπης και της σωτηρίας.

Πριν συναντήσει τον Χριστόν, ο οποίος τον ονόμασε Κηφά (πέτρα), ο Αγιος Πέτρος λεγόταν Σίμων. Γεννήθηκε στη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας. Ο πατέρας του λεγόταν Ιωνάς. Είχε αδελφό τον Ανδρέα, τον πρωτόκλητο. Ο Ανδρέας παρουσίασε τον Πέτρο στον Ιησού αφού πρώτα του είχε πει «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν» (Ιω. 1,42). Ο Σίμων Πέτρος ήταν έγγαμος και ασχολούνταν με την αλιεία. Αυτή η απασχόληση τον βοήθησε να αντιμετωπίζει τα κύματα της θαλάσσης, να κοπιάζει, να χαίρεται τις επιτυχίες της δουλειάς και να αναλαμβάνει τις αποτυχίες. Είχε δυναμικό χαρακτήρα, ήταν αυθόρμητος και με πολύ ζήλο. Μια μέρα συνάντησε τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, ο οποίος του άλλαξε τη ζωή και από κανονικό αλιέα τον έκανε «αλιέα ανθρώπων», δηλαδή απόστολο με σκοπό να μαζεύει ανθρώπους για τη Βασιλεία των Ουρανών, την οποίαν την κήρυττε ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής και μετά ο Ιησούς, λέγοντας «Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 4,7). Την ιουδαϊκή πίστη -κληρονομιά από την οικογένειά του- την καλλιέργησε στη συναγωγή, μέσα σ’ ένα ιουδαϊκό και ελαφρά ελληνιστικό περιβάλλον της Γαλιλαίας, όπου συνυπήρχαν διαφορετικές φυλές. Και όμως, ο Σίμων Πέτρος υπήρχε απλός άνθρωπος, δεν μιλούσε ελληνικά, γι’ αυτό μετά στην αποστολή του είχε βοηθό τον μαθητή του, τον Ιωάννη Μάρκο, ο οποίος μετέφραζε γι’ αυτόν από τα εβραϊκά στα ελληνικά.

Αν θες να γλιτώσεις, φύγε… αν θέλεις να αγιάσεις, μείνε!




Το 1933 ο περίφημος γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης σε ηλικία 21 ετών πήρε την μεγάλη απόφαση της ζωής του να εγκαταλείψει τον κόσμο και να γίνει μοναχός στο Άγιο Όρος.

Έχοντας σαν οδηγό του την ανεπιφύλακτη πίστη και εμπιστοσύνη του στο Θεό έφτασε σε μια από τις πιο απομακρυσμένες και απαράκλητες περιοχές του Άθωνα, τα Καυσοκαλύβια.

Εκεί η πρόνοια του Θεού τον οδήγησε στο ασκητικό Ησυχαστήριο του Οσίου Εφραίμ του Σύρου. Εκεί ζούσανε τρεις γέροντες, πολύ αυστηροί και τραχείς, κατά γενική ομολογία.

Έζησε κοντά τους με πολλή υπακοή, ταπείνωση και… υπομονή. Και τονίζουμε την υπομονή διότι οι γέροντες του (τους οποίους όλους γηροκόμησε και φρόντισε μέχρι την τελευταία τους πνοή), ήταν πάρα πολύ αυστηροί μαζί του. Του συμπεριφέρονταν απάνθρωπα. Το όνομά του δεν το άκουσε ποτέ να το λένε, παρά τον αποκαλούσαν πάντα με τα χειρότερα λόγια και πολλές φορές έφταναν και να τον χτυπούν.

Τρίτη 27 Ιουνίου 2017

Η αρετή της φιλοξενίας



 π. Χρήστου Ηρακλέους
Η έννοια του «ξένου» και η φιλάνθρωπη στάση προς αυτόν υπήρξε διαχρονικά βασικό γνώρισμα του ελληνικού πολιτισμού. Κατά τα ομηρικά χρόνια οι άνθρωποι έδιναν εξαιρετική σημασία στην αγάπη των ξένων, ανάγοντας τη φιλοξενία σε μια ηθική αρετή. Η ιερότητα της φιλοξενίας ήταν τόσο διαδεδομένη, γεγονός που την καθιστούσε αναπόσπαστο μέρος της ευλάβειας και του φόβου προς τους θεούς. Άνθρωποι ή λαοί που δεν ήταν φιλόξενοι δεν μπορούσαν να είναι ούτε δίκαιοι ούτε ευσεβείς.
Ο θεσμός αυτός της φιλοξενίας διατηρήθηκε αναλλοίωτος και απαράλλαχτος στους χριστιανικούς χρόνους και καλλιεργήθηκε με φιλάδελφο τρόπο στην ελληνική ανατολή. Η σπουδή της εκκλησιαστικής παράδοσης μπορεί να αποκαλύψει ότι η έγνοια για τον «άλλο», τον «ξένο», όχι μόνο δεν συνιστά εξαίρεση, αλλά αποτελεί βασικό άξονά της, ο οποίος μπορεί να μας τροφοδοτήσει σήμερα με σημαντικά κριτήρια για μια στάση αλληλεγγύης και κοινωνικής κριτικής.

Άγιος Σαμψών ο Ξενοδόχος! Ένας Φιλάνθρωπος και Ανάργυρος Ιατρός και Ιερέας - 27 Ιουνίου



Αριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος Εκπαιδευτικός 

Μέσα στη σεπτή χορεία των είκοσι ιαματικών Αγίων Αναργύρων συγκαταλέγεται και ο τιμώμενος στις 27 Ιουνίου Άγιος Σαμψών ο Ξενοδόχος, ο οποίος διακρίθηκε για τη φιλανθρωπία του, αλλά και για το χάρισμα να θεραπεύει ασθενείς με την επίκληση του ονόματος του Ιησού Χριστού. 

Ο φιλεύσπλαχνος Άγιος Σαμψών γεννήθηκε στη Ρώμη το 511μ.Χ. από εύπορους γονείς με βασιλική καταγωγή, οι οποίοι ήταν και συγγενείς του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Λόγω της οικονομικής ευμάρειας της οικογένειάς του, μορφώθηκε πλουσιοπάροχα και από όλες τις επιστήμες αγάπησε την ιατρική χάρη στο φιλάνθρωπο και ψυχωφελές περιεχόμενό της. Γι’ αυτό και την επιστήμη της ιατρικής δεν την εξασκούσε ως βιοποριστικό επάγγελμα, αλλά ως κοινωνικό λειτούργημα για να βοηθά τους φτωχούς και να θεραπεύει με τη χάρη του Θεού τους ασθενείς. Μετά τον θάνατο των εύπορων γονέων του, διένειμε τη μεγάλη περιουσία του στους φτωχούς και εκατοντάδες άποροι βρήκαν τροφή, ανακούφιση και στήριγμα. 

Σάββατο 24 Ιουνίου 2017

Κυριακή Γ΄Ματθαίου: ῾οὐδείς δύναται δυσίν κυρίοις δουλεύειν᾽



-Ἡ πρώτη ἐπισήμανση τοῦ Κυρίου, πού συνιστᾶ καί ἀποκάλυψη γιά τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο, εἶναι τό γεγονός ὅτι ὁ ἄνθρωπος πάντοτε κάπου ῾δουλεύει᾽, πάντοτε δηλαδή σέ κάτι ὑπακούει καί αὐτό οὐσιαστικά ὑπηρετεῖ μέ ὅλες τίς δυνάμεις του. ᾽Από τήν ἄποψη αὐτή, ἐλεύθερος ἄνθρωπος, μέ τήν ἀπόλυτη ἔννοια τοῦ ὅρου, δέν ὑπάρχει. Εἴτε ὑπακοῦμε στόν Θεό εἴτε ὑπακοῦμε σέ ἀντίθεες δυνάμεις εἴτε ἀκόμη καί στίς δικές μας μόνο ἐπιλογές, ἄν ὑφίσταται ἀπολύτως κάτι τέτοιο, πάντοτε θά βρισκόμαστε  κάτω ἀπό ἕνα ῾ἀφεντικό᾽. Τό ἐρώτημα εἶναι τί εἴδους ῾ἀφεντικό᾽ εἶναι αὐτό; Δηλαδή: σέ τί δουλεύω πού θά μέ κάνει νά νιώσω πραγματικά ἄνθρωπος, μέσα στά πλαίσια τῆς φυσιολογίας τοῦ ἀνθρώπου;

-  Ὁ Κύριος προεκτείνει τήν ἐπισήμανση: ῾οὐδείς δύναται δυσίν κυρίοις δουλεύειν᾽. ῎Οχι μόνο πάντοτε κάπου δουλεύουμε, ἀλλά καί ἡ ῾δουλεία᾽ αὐτή εἶναι μονομερής: δέν μπορεῖ κανείς νά ὑπηρετεῖ δύο ἀφεντικά ταυτόχρονα, οἱ δυνάμεις του θά εἶναι κατατεθειμένες στήν ὑπηρεσία πάντοτε ἑνός. Ὁ ἄνθρωπος, μέ ἄλλα λόγια, μᾶς λέει ὁ Κύριος, εἶναι δημιουργημένος ἔτσι, ὥστε νά ὑπάρχει καί νά λειτουργεῖ μέ ἑνιαῖο τρόπο, πού σημαίνει ὅτι οἱ δυνάμεις του προσαρμόζονται πάντοτε σέ μία μόνο κατεύθυνση, κάθε φορά ὁ ἄνθρωπος εἶναι ῾ὅλος κάπου᾽. Θά ἔλεγε κανείς ὅτι ὁ Κύριος ἀποκλείει γιά τή φυσιολογία τοῦ ἀνθρώπου τό φαινόμενο τοῦ ῾πνευματικοῦ ἀλλοιθωρισμοῦ᾽: δέν μπορεῖ νά κοιτᾶ τήν ἴδια στιγμή σέ δύο διαφορετικές κατευθύνσεις.  Συνεπῶς, ἄν κάποιος προσπαθήσει νά τά συνδυάσει ὅλα, θά βρεθεῖ σέ ἕνα εἶδος πνευματικῆς σχιζοφρένειας, θά ὑποστεῖ  μία ἀλλοίωση τῆς ὕπαρξής του ὡς ἄνθρώπου.

Η ορθή πίστη ως ψυχική υγεία



π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
«Ο δειλός άνθρωπος, έλεγε ο μεγάλος αββάς Ισαάκ ο Σύρος ο σοφός, πάσχει κυρίως από δύο ψυχικές ασθένειες: από ολιγοπιστία και από φιλοσωματία. Όποιος αγωνίζεται να νικήσει αυτά τα δύο μεγάλα κακά είναι φανερό πως πιστεύει ολόψυχα στο Θεό και είναι έτοιμος να δεχθεί όλα τα δυσάρεστα που τυχόν Εκείνος θα παραχωρήσει.(Από το Γεροντικό, Θ. Χαμπάκη).
Η εποχή μας, μεταξύ άλλων, έχει χαρακτηριστεί ως εποχή των ψυχικών ασθενειών. Όχι, βέβαια, πως τώρα εμφανίστηκαν αλλά τώρα ονομάστηκαν και αυξήθηκαν.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας, ως οι εκφραστές της Θεολογίας και της ζωής της, μιλούν για την αμαρτία ως ασθένεια, για τους πνευματικούς πατέρες ως ιατρούς, για την Εκκλησία ως νοσοκομείο, για την υγεία ως θεραπεία από τα πάθη και αγιότητα - θέωση.

Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017

Για μια Ορθόδοξη αγωγή και κατήχηση μέσα στην οικογένεια (μέρος 2ο)




“Σέ μιά τάξη κατηχητικού, όπου κανείς συναντά μεγάλες διαφορές μεταξύ τών παιδιών, όσον άφορα στην ικανότητα και στην επιθυμία τους νά ακούσουν γιά τον Θεό, μπορεί νά προκληθεί μεγάλη πνευματική βλάβη, άν ό λόγος μας δέν είναι προσαρμοσμένος στά μέτρα του κάθε παιδιού. Προσπαθούμε νά εμπνεύσουμε και όχι νά επιβάλουμε διά της βίας. Τό ϊδιο παιδί είναι δυνατό νά έχει σέ ορισμένες στιγμές μεγαλύτερη πνευματική δεκτικότητα άπ’ ό,τι σέ άλλες.


Πώς κρίνουμε τήν αξία μιας τάξεως του κατηχητικού ; Τό πιο βασικό είναι νά φεύγουν τά παιδιά από τήν τάξη περισσότερο εμπνευσμένα νά αγαπούν τον Θεό,παρά η ολοκλήρωσση του προγράμματος του κατηχητή.



Μερικές φορές τά παιδιά έχουν κάτι πού απασχολεί τό μυαλό τους και ϊσως είναι πιο ωφέλιμο πνευματικά νά συζητήσουν γι’ αυτό. Μερικές φορές οι παρεμβάσεις και τά σχόλια τους, όταν δέν γίνονται απλώς για. να διασπάσουν τήν προσοχή, αποτελούν μιά ένδειξη γιά τήν πραγματική τους κατάσταση και τά θέματα πού τά απασχολούν. Τό αληθινό κριτήριο μιας κατηχήσεως δέν είναι ή συσσώρευση γνώσεων (όνομάτων, ημερομηνιών κ.λ .π.) στή μνήμη τών παιδιών, αλλά τό άν θεμελιώνεται βαθειά μέσα στην καρδιά τους ή πεποίθηση δτι ό τρόπος ζωής της Εκκλησίας είναι ό δρόμος της αληθινής ζωής. Τά ονόματα και τά γεγονότα πρέπει νά θεωρούνται σαν βοηθητικοί γάντζοι πάνω στους οποίους μπορούμε νά κρεμάμε αύτη τήν έμπνευση.

Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017

Για μια Ορθόδοξη αγωγή και κατήχηση μέσα στην οικογένεια (μέρος 1ο)



Πώς να δώσουμε χριστιανική αγωγή στα παιδιά μας;…
Ποιος να είναι ο κύριος στόχος μας;
Τι είναι το πιο σημαντικό, όταν θέλουμε να τους μεταδώσουμε την Ορθόδοξη Πίστη ;…


Ίσως να διστάζουμε μπροστά σε αυτό το μεγάλο- μέγιστο έργο, που επωμιζόμαστε. Παλιότερα οι γονείς ήταν βέβαιοι ότι το παιδί θα μάθει για τον Χριστό και τους αγίους και στο σχολείο, θα πάρει από εκεί κάποιες βάσεις πάνω στα θέματα της θρησκείας μας. Όμως πλέον το βάρος αυτό το αναλαμβάνουμε εμείς οι γονείς- μαζί με την υποστήριξη των κατά τόπους κατηχητικών σχολείων.

Αντί να γράφω δικά μου λόγια και σκέψεις, θεώρησα καλύτερο να αντιγράψω από ένα βιβλίο που πολύ εκτιμώ και με έχει βοηθήσει, κάποια αποσπάσματα. Ελπίζω η μελέτη τους να σάς βοηθήσει και εσάς στο έργο της κατ΄οίκον κατήχησης των παιδιών μας.

Τρίτη 20 Ιουνίου 2017

Ἡμερίδα μέ θέμα: «Κατάργηση τῶν μετρητῶν – τέλος τῆς ἐλευθερίας. Ὁδεύοντας πρός τόν ὁλοκληρωτισμό.»

Ἡ ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ σέ συνεργασία μέ τήν Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη, ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Ἱ.Μ. Πειραιῶς,
διοργανώνουν ἡμερίδα στό Στάδιο Εἰρήνης καί Φιλίας στίς 24/6/2017 καί ὥρα 5μμ – 9μμ μέ θέμα:
«Κατάργηση τῶν μετρητῶν-τέλος τῆς ἐλευθερίας. Ὁδεύοντας πρός τόν ὁλοκληρωτισμό.»




ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Δευτέρα 19 Ιουνίου 2017

Η ξεχειλισμένη κούπα



Ένας πολυάσχολος άνθρωπος του καιρού μας, αποφάσισε κάποτε να επισκεφθεί έναν άγιο ερημίτη.

Ήθελε να ηρεμήσει λίγο από το άγχος που τον βασάνιζε. Και να ζητήσει τις συμβουλές του γέροντα.


Τον συνάντησε σε μια φτωχική καλύβα.


- Ευλογείτε, είπε χαιρετώντας τον ερημίτη. Ξέρετε, έκανα πολύ δρόμο για να έλθω εδώ . . .


- Κάθισε, τον διέκοψε ο γέροντας. Άσε με να σου βάλω λίγο τσάι.

Ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας - 20 Ιουνίου



του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ: Ο Νικόλαος Καβάσιλας γεννήθηκε το 1322 στη Θεσσαλονίκη, σε μια εποχή πολιτικής παρακμής του Βυζαντίου, αλλά, αντιθέτως, και σε μια εποχή ανόδου και άνθισης των θεολογικών γραμμάτων. Την εποχή εκείνη, η ορθόδοξη Θεολογία βρισκόταν σε πολύ μεγάλη ακμή μέσα από τις λεγομενες ησυχαστικές έριδες. Η ησυχαστική διδασκαλία του Γρηγορίου Παλαμά, που τότε άρχισε να κυριαρχεί, εστίαζε στη δυνατότητα του ανθρώπου να γίνει κοινωνός του άκτιστου Θείου φωτός, διά της ενώσεώς του με το Θεό και με τις άκτιστες θείες ενέργειές Του, χάρη στην καθαρή καρδιά και την καρδιακή προσευχή. Η ησυχαστική διδασκαλία συμπύκνωνε το πραγματικό νόημα της ορθόδοξης πίστης περί της θέωσης του ανθρώπου. Την διδασκαλία αυτή εκπροσώπησε, μεταξύ άλλων, και ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας, ο οποίος είναι γνωστότερος και ως «ο τελευταίος των Μυστικών».
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ήταν ανιψιός του αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης Νείλου Καβάσιλα. Το πατρικό του επώνυμο ήταν Χαμαετός, αλλά ο Νικόλαος κράτησε τελικά το επώνυμο του αδερφού της μητέρας του. Έκανε σπουδές Ρητορικής, Θεολογίας, Φιλοσοφίας και φυσικών Επιστημών στην Κωνσταντινούπολη, έμεινε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα κοντά στον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά στο Άγιο Όρος, ενώ αναμείχθηκε και σε θέματα πολιτικής και δικαιοσύνης. Για ένα διάστημα διετέλεσε σύμβουλος του Κατακουζηνού, ο οποίος στα τελευταία χρόνια της ζωής του, εκάρη μοναχός στη Μονή των Μαγγάνων.

Κυριακή 18 Ιουνίου 2017

Μνήμη του αγίου μάρτυρος Λεοντίου (18 Ιουνίου)




Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου
Σήμερα η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου Λεοντίου επισκόπου Νεαπόλεως της Κύπρου και του συνώνυμού του Αγίου Λεοντίου, που μαρτύρησε μαζί με τους Αγίους ΄Υπατο και Θεόδουλο.
Ο Άγιος μάρτυρας Λεόντιος καταγόταν από την Ελλάδα και έζησε κατά τον πρώτο αιώνα, επί βασιλείας του Βεσπασιανού. Ακολούθησε το επάγγελμα του στρατιωτικού και χάρη στη γενναιότητα, το ωραίο παράστημα και τις διοικητικές αρετές του, είχε λαμπρή στρατιωτική σταδιοδρομία, φθάνοντας μέχρι το αξίωμα του αρχιστράτηγου.
Ποτέ δεν απέκρυψε ο Λεόντιος τη χριστιανική του ιδιότητα, με διάκριση και ταπείνωση. Επιπλέον, δεν έπαυσε να συμπαραστέκεται σε όσους συνανθρώπους του είχαν ανάγκη τη στήριξή του.

Σάββατο 17 Ιουνίου 2017

Πώς κάνετε κακό στο παιδί χωρίς να το συνειδητοποιείτε



Κανένας γονιός δεν έχει δόλο απέναντι στο παιδί του και τα όποια λάθη γίνονται εκ παραδρομής. Υπάρχουν όμως κάποια τα οποία μπορείτε εύκολα να αποφύγετε. Το mother.gr συγκέντρωσε και καταγράφει τα κυριότερα:

Τσακωμοί: Μπορεί σα θεωρία να το γνωρίζετε, όμως κάποιες φορές που μπορεί να έχετε εκνευριστεί παραπάνω από το συνηθισμένο, ενδέχεται να ξεχάσετε πόσο άσχημο είναι για την ψυχολογία του παιδιού να τσακώνεστε με το σύντροφό σας μπροστά του. Πόσο μάλλον αν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά!

Συγκρίσεις: Κάποιοι γονείς θεωρούν σωστές τις συγκρίσεις του παιδιού τους με άλλα παιδιά, έχοντας στο μυαλό τους ότι με αυτόν τον τρόπο θα το κινητοποιήσουν για να βελτιωθεί. Το μόνο όμως που ουσιαστικά καταφέρνουν είναι να το κάνουν να νιώθει ανεπαρκές και να μπαίνει παρά τη θέλησή του σε μια ατέρμονη διαδικασία αποδείξεων.

Ποιές οἱ προϋποθέσεις τῆς ἀκολουθίας τοῦ Χριστοῦ;



Ποιές οἱ προϋποθέσεις τῆς ἀκολουθίας τοῦ Χριστοῦ; Στήν κλήση τῶν πρώτων μαθητῶν παίρνουμε τήν ἀπάντηση:
 
(α) ἀφέντες τά δίκτυα᾽. Μπορεῖ καί ἀκολουθεῖ κανείς τόν Χριστό, ὅταν προβεῖ σέ ἀποταγή ὁποιουδήποτε στοιχείου τόν δένει μέ τόν κόσμο, ἔστω κι ἄν αὐτό θεωρεῖται, κοσμικά, καλό. Τό ζητούμενο δηλαδή πάντοτε γιά τόν Χριστιανό δέν εἶναι ἄλλο ἀπό αὐτό πού συνιστᾶ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. ῎Αν τό θέλημα ᾽Εκείνου περνᾶ μέσα ἀπό τό ῾ἄφημα᾽ ἀκόμα καί τῆς δουλειᾶς του, τῶν πάντων καλύτερα - ῾ἰδού ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καί ἠκολουθήσαμέν σοι᾽ θά ποῦν ἀλλοῦ οἱ ἀπόστολοι στόν Χριστό – τότε αὐτή εἶναι ἡ προτεραιότητα τοῦ πιστοῦ. Μέ ἄλλα λόγια, ἄν κάτι μέ ῾δένει᾽ παθολογικά μέ τόν κόσμο, ὅσο κι ἄν θεωρεῖται κοντινό καί ἀπαραίτητο σέ μένα, πρέπει νά εἶμαι ἕτοιμος νά τό ἀφήσω. Κι αὐτή ἡ ἀποταγή πού γίνεται πρός χάρη τοῦ Θεοῦ συνιστᾶ καί τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. ᾽Αρκεῖ βεβαίως νά ἔχω τή διάκριση νά καταλαβαίνω κάθε φορά ποιό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Παρασκευή 16 Ιουνίου 2017

Το μάθημα των είκοσι ευρώ


Ένας καθηγητής κρατούσε ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ και ρώτησε τους μαθητές:
-        Ποιος θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;
Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι. Τότε ο καθηγητής το τσαλάκωσε και ξαναρώτησε….
-        Υπάρχει κάποιος που θέλει ακόμη αυτό το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα;
Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάλι πάνω το χέρι. Έπειτα έριξε το χαρτονόμισμα στο πάτωμα και άρχισε να το κλωτσά και να χοροπηδά πάνω στο 20ευρω με τα παπούτσια του.

Εκκλησία και πόνος



Μοναχού Μωυσή Αγιορείτη
Οι ιερείς της Εκκλησίας μας είναι νοσηλευτές και η Εκκλησία μας θεραπευτήριο. Οι ιερείς πλησιά­ζουν τους ασθενείς για να τους απελευθερώσουν, να τους επαναπροσανατολίσουν, να τους ανορθώσουν δια της μετανοίας. Συμμετέχουν όσο μπορούν στον πόνο για να τους τον απαλύνουν και να κάνουν πιο ε­λαφρύ τον σταυρό τους. Είναι μεγάλη η παράκληση των πασχόντων όταν κατανοήσουν το νόημα του σταυρού τους. Η προσωπική άρση του σταυρού νοηματιζόμενη συντελεί στην ανόρθωση. Βλέποντας ο ταλαιπωρούμενος και δοκιμαζόμενος άνθρωπος τη δοκιμασία του ως θεία επίσκεψη και θεία παιδαγωγία μεταβάλλει τη στάση του, αντιμετωπίζει το πρόβλημα πολύ διαφορετικά, αν δεν γεμίζει χαρά γεμίζει πάντως ελπίδα. Η θεία Χάρη μπορεί να οδηγήσει σε αυτή την ωριμότητα τον σκληρά δοκιμαζόμενο. Εμείς θα πούμε τον καλό λόγο, αλλά η Χάρη του Θεού θα ολο­κληρώσει το έργο αυτό.
Το ευχολόγιο στα χέρια του ιερέως είναι πολύ πα­ρηγορητικό στις δύσκολες αυτές ώρες. Η σύνοψη ή το προσευχητάρι, με την Παράκληση της Παναγίας και τους υπέροχους Χαιρετισμούς, στα χέρια του α­σθενούς είναι φτερά ειρήνης. Η Παναγία, η μάνα ό­λων των πονεμένων, που πόνεσε τόσο πολύ και συ­μπονά όλους τους πονεμένους, δίνει μια γλυκειά πα­ραμυθία και μεγάλη ενίσχυση σε όλους. Μη φοβόμα­στε το ιερατικό πετραχήλι, τον τίμιο σταυρό, το άγιο έλαιο, τα τίμια και χαριτόβρυτα λείψανα, τον αγια­σμό, το αντίδωρο, τη θεία Κοινωνία.

Τρίτη 13 Ιουνίου 2017

Η Αγία μάρτυς Ακυλίνη (13 Ιουνίου)




παπα Γιώργης Δορμπαράκης
“Η αγία Ακυλίνα έζησε κατά τους χρόνους του βασιλιά Διοκλητιανού και καταγόταν από τη Βύβλο, πόλη της Παλαιστίνης. Ήταν κόρη ένδοξου άνδρα που ονομαζόταν Ευτόλμιος, ενώ βαπτίστηκε χριστιανή από τον επίσκοπο Ευθάλιο.
Από δεκαπέντε ετών καθοδηγούσε τις φίλες και συνομήλικές της κοπέλες προς την πίστη του Χριστού και τις δίδασκε να απέχουν από τα είδωλα. Γι᾽ αυτό  και κατηγορήθηκε στον ανθύπατο Ουλοσιανό από κάποιο Νικόδημο.
Οδηγήθηκε σε εξέταση και εκεί ομολόγησε το όνομα του Χριστού. Τότε δόθηκε εντολή να την κτυπήσουν, ενώ τρύπησαν τις ακοές της με σιδερένιες πυρωμένες σούβλες τόσο πολύ, ώστε και να τρέχουν αίματα από τα ρουθούνια της και να πυρωθεί εσωτερικά όλο το κεφάλι της.

Πάτερ, πές μου, τί νά κάμω; Ἔχω πολλούς ἐχθρούς



Ἅγιος Βαρσανούφιος

Κάποτε, ἕνας ἄρχοντας τῆς τσαρικῆς αὐλῆς, πῆγε νά συμβουλευτεῖ ἕναν περίφημο τότε γιά τήν ἀρετή του, ἱερέα τῆς Πετρούπολης.

-Πάτερ, πές μου, τί νά κάμω; Ἔχω πολλούς ἐχθρούς. Μέ μισοῦν «ματαίως»· χωρίς κανένα λόγο. Μέ συκοφαντοῦν στόν Τσάρο. Κινδυνεύω νά χάσω τήν δουλειά μου. Ἂν ὁ Τσάρος πεισθῆ καί μέ ἀπολύσει, ποῦ θά σταθῶ; Πῶς θά ζήσω; Σᾶς παρακαλῶ, συμβουλέψετέ με. Τί νά κάμω;

-Νά προσεύχεσαι. Γιά ὅλους. Καί περισσότερο γιά αὐτούς πού ξεσηκώθηκαν ἐναντίον σου. Καί στό σπίτι. Ἀλλά καί στήν Ἐκκλησία, στήν θεία λειτουργία. Ἔχει μεγάλη σημασία αὐτό.

-Καί τί θά βγεῖ μέ αὐτό, πάτερ; εἶπε πικραμένος.

Κυριακή 11 Ιουνίου 2017

Η ξεχασμένη και παρεξηγημένη Αγιότητα



Άλκη Αυγουστή  
Σε μια κοινωνία στην οποία κυριαρχεί το άγχος, η πίεση, ο υλισμός και η αδιαφορία για όλους, το να γίνεται λόγος για Αγίους και Αγιότητα αποτελεί μια παραδοξότητα. Η Αγιότητα έχει «λησμονηθεί» αφού έπαψε να εμπνέει τον πολιτισμό μας και οι Άγιοι δεν αποτελούν πλέον τα πρότυπα των ανθρώπων.
Εκτός από ξεχασμένη η Αγιότητα είναι στις μέρες μας και παρεξηγημένη, αφού φαίνεται να συνδέεται στη σκέψη των ανθρώπων με ηθικολογικά και ψυχολογικά κριτήρια μόνο. Για τους περισσότερους ανθρώπους Άγιος είναι εκείνος που δεν κάνει αμαρτίες, που τηρεί τον νόμο του Θεού, και που είναι ηθικός από κάθε άποψη. Σε πολλές περιπτώσεις στην έννοια της Αγιότητας προστίθεται και ένα στοιχείο μυστικισμού, σύμφωνα με το oποίο Άγιος είναι εκείνος που ζει υπερφυσικές καταστάσεις και ενεργεί υπερφυσικές πράξεις.

Το καλό δεν φέρνει καλό όταν καλώς δεν γίνεται




+ μοναχός Μωυσης αγιορείτης

Ο ιερός Χρυσόστομος λέει πως στην πνευματική αγωγή η μεγάλη αυστηρότητα, οι συνεχείς επιπλήξεις και οι πολλές παρατηρήσεις και τιμωρίες πονούν, κουράζουν και αποθαρρύνουν. Η διάκριση καλείται να σώσει και όχι να επιδεινώσει μια κατάσταση.

Η συγχωρητικότητα, η μετάνοια και η αγάπη υπερβαίνουν την όποια αμαρτία. Ο ευγενικός, χαριτωμένος και ταπεινός τρόπος είναι χρήσιμος πάντοτε. Το καλό δεν φέρνει καλό όταν καλώς δεν γίνεται. Τους ανθρώπους θα βοηθήσουμε καλύτερα με την αγαπητική αλήθεια, τη φιλαδελφεία και την καταδεκτικότητα. Κάθε άνθρωπος έχει το κλειδί του, το κλικ του. Να μη στεκόμαστε απέναντι του ως ανακριτές, δικαστές, ψυχαναλυτές και κατήγοροι.

Παρασκευή 9 Ιουνίου 2017

Πνευματικά σταχυολογήματα





• Η προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής. (Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης)


• Άνθρωπος ο οποίος επαινεί τον πλησίον του και κατακρίνει τον εαυτό του, φθάνει σε μέτρα αγιότητας. (Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης)



• Ο κόσμος στέκεται με την προσευχή. Και όταν αδυνατίσει η προσευχή, τότε ο κόσμος θα χαθεί. (Άγιος Σιλουανός Αθωνίτης)



• Όταν δεν περισπάται ο νους από τα κοσμικά και είναι ενωμένος με τον Θεό, τότε και η καλημέρα που θα πούμε, είναι σαν να δίνει ευλογία. (Γερ. Γαβριηλία Παπαγιάννη)



• Η μικρή αμέλεια φέρνει τη μεγάλη και μετά την πτώση. Η μικρή βία, την μεγάλη βία και αυτή ύστερα τον αγιασμό. (Γέροντας Χαράλαμπος Διονυσιάτης)



• Σε κανένα, μα σε κανένα πάνω στη γη μην επιτρέψετε να υποβιβάσει τη χριστιανική θεωρία! Κρατείστε το πλήρωμα της ορθοδόξου θεωρίας. (γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ)



• Καλύτερα ο κόσμος να σε ξέρει ως αμαρτωλό, παρά ο Θεός να σε ξέρει ως υποκριτή. (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)

Ομολογία πίστεως



Μιλώντας κάποτε στο αρχονταρίκι αγιορείτικης Μονής, ο Μητροπολίτης Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος Ράντοβιτς (γνωστός για την σχέση που είχε με τον Αγ. Παΐσιο όταν ασκήτευαν σε γειτονικά κελιά στο Αγ. Όρος) αναφέρθηκε στην αγιασμένη μορφή του πατέρα του.
Θυμήθηκε ότι στα χρόνια της αθεϊστικής Γιουγκοσλαβίας, τότε που κανείς δεν τολμούσε να πάει στην Εκκλησία, ο πατέρας του τούς έπαιρνε και τους πήγαινε τακτικά για να κοινωνούν. Στο χωριό, του είχαν προτείνει να γίνει δάσκαλος, επειδή είχε τελειώσει Λύκειο. Κι εκείνος απάντησε: «Δεν θέλω να αναλάβω, γιατί θα αναγκαστώ να διδάσκω αθεΐα».
«Ένα βραδάκι», διηγείται ο επίσκοπος Αμφιλόχιος, «μετά τις αγροτικές δουλειές, είχαμε μαζευτεί όλα τα αδέλφια μου, επτά παλληκάρια, και συζητούσαμε περί ομολογίας της πίστεως.

Όχι τετράγωνος αλλά στρογγυλός



Από το Γεροντικό
Κάποιος Αδελφός ρώτησε τον αββά Ματώη
«Τι να κάνω πού με στενοχωρεί η γλώσσα μου, γιατί σαν βρεθώ ανάμεσα σε ανθρώπους, δεν μπορώ να την συγκρατήσω και τους κατακρίνω για κάθε καλή πράξη αλλά και τους ελέγχω. Τι να κάνω λοιπόν;»
Και ο Γέροντας αποκρίθηκε:
«Εάν δεν μπορείς να κυριαρχήσεις στη γλώσσα σου, πήγαινε να ζήσεις μόνος, γιατί αυτό είναι αδυναμία σου. Αυτός που μένει μαζί με αδελφούς, δεν πρέπει να είναι τετράγωνος, αλλά στρογγυλός για να κυλάει προς όλους».
Και πρόσθεσε ο Γέροντας:
«Το ότι ζω μόνος δεν είναι από αρετή αλλά από αδυναμία. Δυνατοί είναι αυτοί που βάζουν τον εαυτό τους ανάμεσα σε ανθρώπους».

Τετάρτη 7 Ιουνίου 2017

Ας ξεβολευτούμε όλοι από τα μικρά κλουβιά μας



Άγχος και απόγνωση.
Ίσως ένα κρυφό δάκρυ που και που, παρέα με την μοναξιά σου. Φορτισμένη συναισθηματικά ψυχή…
Άδεια από αγάπη, προσοχή και φροντίδα.
Μία βιασύνη να τελειώσει η μέρα….. Να κοιμηθείς μπας και ηρεμήσεις από την πίεση, τις τύψεις και τις ενοχές.

Αν δεν αποδεχθείς μια μιζέρια που κυλά στις φλέβες σου, πως θες να την αλλάξεις;

Πως θα αλλάξεις αυτό που λες εγωιστικά, ότι δεν σου συμβαίνει.

Εθελοτυφλείς κατά τις ύπαρξής σου.

Βολεύτηκες στην ασφάλεια του μικρού σου κλουβιού.

Χωρίς απλή καρδιά, αληθινός χριστιανός δεν γίνεται κανένας




Φώτης Κόντογλου

Άμα χαλαστεί ο άνθρωπος, αρχίζει να σιχαίνεται τα απλά και τα φτωχά πράγματα. Μα πολλές φορές ξανάρχεται στον παλιό εαυτό του, σαν τον μεθυσμένον που ξεμέθυσε, και τότε καταλαβαίνει πάλι μεγάλη όρεξη για την απλότητα, και χαίρεται μέσα του και ειρηνεύει, και θέλει να ζει ταπεινά και ήσυχα. 

Τότε του αρέσουνε πάλι τα ταπεινά και τ' απονήρευτα πράγματα, και νοιώθει μέσα του την γλυκύτητα του Χριστού και την ειρήνη που είναι μέσα στο Ευαγγέλιο.

Γιατί χωρίς απλή καρδιά, αληθινός χριστιανός δεν γίνεται κανένας. Αυτό θα το νοιώσεις από κάποια λόγια των αγίων που λένε: «Όποιος δεν γνώρισε την ειρήνη, δεν γνώρισε τη χαρά.

Δευτέρα 5 Ιουνίου 2017

Zωή είναι οι εμπειρίες που αποκτάς εκτός οθόνης…




Νεόφυτου Βασιλείου
Πέρασαν τα χρόνια. Θυμάμαι, τότε, κάθε φορά που έμπαινα σπίτι με τις λάσπες στα παπούτσια, με χτυπημένα τα γόνατα και τα λαχανιάσματα, εγώ και ο αδελφός και η αδελφή μου. Σκανδαλιάρικα παιδιά τότε, κυρίως εγώ. Παιδιά είμασταν, όπως και όλα τα υπόλοιπα, που γέμιζαν όλη την μέρα με δραστηριότητες, έξω από το σπίτι, έξω από το καθιστικό και την τηλεόραση. Έμπαιναν σπίτι μόνο για να τρώνε και να κοιμούνται.
Οι μέρες πέρασαν. Άλλοι καιροί τότε, άλλοι καιροί σήμερα. Η διαφορά τους μεγάλη, λες και ζούμε σε μια νέα γη, σε μια παντελώς νέα εποχή. Τα νέα παιδιά δεν λασπώνονται ούτε κτυπάνε τα γόνατα, ούτε καν λαχανιάζουν. Κτυπάνε τα τάμπλετ και τα κινητά τους στα τραπέζια κάθε φορά που χάνουν από τα ηλεκτρικά τους παιχνίδια. Με τα ωραία τους παπούτσια και τα καινούρια τους ρούχα!  Λαχανιάζουν όχι γιατί έχουν κουραστεί από το πολύ τρέξιμο αλλά γιατί είναι παντελώς αγύμναστα.

«Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον»



λίγα τιν περὶ τοῦ Τρίτου Προσώπου τς γίας Τριάδος
Πρωτ. Μιχαλ Βοσκο
          Ἡ ἡμέρα τς Πεντηκοστς χαρακτηρίζεται ς  γενέθλιος μέρα τς κκλησίας. χι, βεβαίως, γιατὶ δν πρχε πρν π ατν τν μέρα ἡ Ἐκκλησία. ἩἘκκλησία, σύμφωνα μὲ τος κκλησιαστικος Πατέρες καὶ Διδασκάλους, προϋπρχε στ βουλ καὶ τν πρόθεση τοῦ Θεο καὶ ἀποτελεῖ τν πρώτη κτίση καὶ δημιουργία Του. ναφέρεται σχετικὰ στν “Ποιμένα” τοῦἙρμτι ἡ Ἐκκλησία “πάντων πρώτη κτίσθη· διὰ τοτο πρεσβυτέρα, καὶ δι ταύτην ὁ κόσμος κατηρτίσθη”. Ἡ ἀρχὴ τς κκλησίας τοποθετεται στν πρώτη δημιουργία, τὴ δημιουργία το πνευματικοῦ κόσμου, τοῦ κόσμου δηλαδὴ τν γγέλων. στόσο κατὰ τν μέρα τς Πεντηκοστς ρχίζει μιὰ νέα περίοδος πάρξεως τς κκλησίας. Κατὰ τν μέρα τς Πεντηκοστς κα μὲ τν πιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στος ποστόλους ρχίζει ἡ ἱστορικὴ ζωὴ τς κκλησίας πὶ τς γς ς τοῦ ζωντανοῦ Σώματος τοῦ Χριστο, ποὺ ζε μὲ τ χαρίσματα καὶ τν πενέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Σάββατο 3 Ιουνίου 2017

ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ



Ἐπισκόπου Κάλλιστου Ware
Σχετικά μέ τό δῶρο τοῦ Παρακλήτου τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς τρία πράγματα εἶναι ἰδιαίτερα ἐντυπωσιακά:
Πρῶτο, εἶναι ἕνα δῶρο σ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ: «καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου». Τό δῶρο ἤ χάρισμα τοῦ Πνεύματος δέν ἀπονέμεται μόνο στούς ἐπισκόπους καί τόν κλῆρο, ἀλλά σέ κάθε βαπτισμένο. Ὅλοι εἶναι Πνευματοφόροι, ὅλοι εἶναι - μέ τήν κατάλληλη ἔννοια τῆς λέξης - «χαρισματικοί».
Δεύτερο, εἶναι ἕνα δῶρο ἑνότητας: «ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδόν ἐπί τό αὐτό». Τό Ἅγιο Πνεῦμα κάνει τούς πολλούς νά εἶναι ἕνα Σῶμα ἐν Χριστῷ. Ἡ κάθοδος τοῦ Πνεύματος τήν Πεντηκοστή ἀντιστρέφει τό ἀποτέλεσμα τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ. Ὅπως λέμε στό Κοντάκιο τῆς γιορτῆς τῆς Πεντηκοστῆς:
Ὅτε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε,
διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος•
ὅτε τοῦ πυρός τάς γλώσσας διένειμεν,
εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε•
καί συμφώνως δοξάζομεν τό πανάγιον Πνεῦμα.

Το προνόμιο της αποτυχίας


Αρχιμ. Βασίλειου Γοντικάκη
Την «κοινωνία του Αγίου Πνεύματος» την δέχονται «τα μη όντα», οι «ανύπαρκτοι», οι ταπεινοί και υπάρχουν κάποιοι «ανύπαρκτοι που βγάζουν μία ευωδία που ανασταίνει νεκρούς», γι’ αυτό είναι δράμα να είσαι «επιτυχημένος».