ΑΘΛΟΦΟΡΕ ΑΓΙΕ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΕ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝ, ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΤΩ ΕΛΕΗΜΟΝΙ ΘΕΩ, ΙΝΑ ΠΤΑΙΣΜΑΤΩΝ ΑΦΕΣΙΝ, ΠΑΡΑΣΧΗ ΤΑΙΣ ΨΥΧΑΙΣ ΗΜΩΝ.

Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017

Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ - 1 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ


ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ, ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ


Πως καθιερώθηκε η γιορτή της αγίας Σκέπης.

Στα χρόνια του βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου (457-474 μ. Χ.) ζούσε στην Κων/πολη ο όσιος Ανδρέας, ο κατά Χριστόν σαλός. Σαλός είναι ο τρελλός και κατά Χριστόν σαλοί ονομάζονται κάποιοι άγιοι, οι οποίοι κάνανε κάποια περίεργα και παράλογα πράγματα, με απώτερο σκοπό να τους θεωρούν παλαβούς ή παλιανθρώπους και να μη τους τιμούν οι άνθρωποι· και έτσι αυτοί να ζουν εν ταπεινώσει και αφανεία. Μια νύχτα που γινότανε αγρυπνία στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του Επιφάνιο, που έγινε αργότερα πατριάρχης Κων/πόλεως (520-536 μ. Χ.), είδαν την Υπεραγία Θεοτόκο οφαλμοφανώς, όχι σε όραμα, να μπαίνει από την κεντρική πύλη του ναού. Την συνόδευαν οι παρθένοι Ιωάννης ο Πρόδρομος και Ιωάννης ο Θεολόγος και πλήθος αγγέλων. Αφού μπήκε μέσα στο ναό προχώρησε στον σολέα. Εκεί γονάτισε και προσευχήθηκε πολλή ώρα με θερμά δάκρυα υπέρ της σωτηρίας των πιστών, ενώ την βλέπανε μόνο ο Ανδρέας και ο Επιφάνιος. Αφού προσευχήθηκε για πολύ η Θεοτόκος σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο ιερό, όπου φυλασσόταν το μαφόριο της δηλαδή το τσεμπέρι της, το πήρε στα χέρια της και βγαίνοντας έξω το άπλωσε πάνω από τους πιστούς, για να δείξει ότι τους σκέπει και τους προστατεύει.

Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου 2017

Αγίου Ισαάκ του Σύρου (28 Σεπτεμβρίου)



Να εμπιστευτείς τον εαυτό σου στον Θεό, τί σημαίνει;
Να εμπιστευτείς τον εαυτό σου στον Θεό, σημαίνει να μην κυριεύεσαι πλέον από καμιά αγωνία η φόβο, να μην βασανιστείς ξανά από κανέναν λογισμό, από καμιά σκέψη πώς δεν έχεις κανέναν για να σε φροντίσει.

Όταν ο νους εκπέσει από αυτήν την εμπιστοσύνη, ο άνθρωπος αρχίζει να πέφτει μέσω των λογισμών σε χιλιάδες πειρασμούς.


Όπως λέγει ο μακάριος ερμηνευτής (ενν. ο Θεόδωρος Μοψουεστίας) στο βιβλίο του για τον Ευαγγελιστή Ματθαίο,«όλη η μέριμνα του Σατανά είναι να πείσει τον άνθρωπο πώς ο Θεός δεν ενδιαφέρεται γι' αυτόν».

ΕΝΑΡΞΗ- ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΝΕΑΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ




Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

Αγία Ακυλίνα - 27 Σεπτεμβρίου




Η Αγία Ακυλίνα καταγόταν από το χωριό Ζαγκλιβέρι της Θεσσαλονίκης και ανατράφηκε από γονείς ευσεβείς. Ο πατέρας της όμως, σκότωσε ένα Τούρκο, μετά από φιλονικία μαζί του. Για ν' αποφύγει την τιμωρία του θανάτου, δέχτηκε τον μουσουλμανισμό. Αλλά η μητέρα της έμεινε σταθερή στον Χριστό και κάθε μέρα δίδασκε στην Ακυλίνα την αρετή και την πίστη. Παρά τις επίμονες προσπάθειες του πατέρα της και τις απειλές των Τούρκων, η Ακυλίνα δεν αρνήθηκε τον Χριστό. Όταν την οδηγούσαν στο μαρτύριο την ακολουθούσε και η μητέρα της, που την παρότρυνε σ' αυτό. Η Ακυλίνα ήλεγχε με θάρρος τους Τούρκους και τη θρησκεία τους, με αποτέλεσμα να πεθάνει μαρτυρικά, μετά από πολυήμερο ραβδισμό, στις 27 Σεπτεμβρίου 1764 μ.Χ. σε ηλικία 19 ετών.

Η πετρόσουπα



Σ’ ένα χωριό βρέθηκαν τρεις φαντάροι πεινασμένοι και κατάκοποι από τη μάχη. Οι χωριανοί, έχοντας υποφέρει από φτωχή σοδειά κι από πολλά χρόνια πολέμου, έκρυψαν αμέσως ότι λιγοστό τους είχε απομείνει για να τρώνε, και πήγαν να δουν τους τρεις στρατιώτες κάτω στην πλατεία του χωριού, στριφογυρίζοντας τα άδεια χέρια τους και γκρινιάζοντας που δεν είχαν τίποτα να φάνε.

Οι φαντάροι κουβέντιασαν ήσυχα για λίγο μεταξύ τους, και μετά ο πρώτος απ’ αυτούς στράφηκε προς τους γεροντότερους. «Τα ταλαιπωρημένα σας χωράφια δεν σας άφησαν τίποτα να προσφέρετε, κι έτσι θα μοιραστούμε μαζί σας αυτό το λίγο που διαθέτουμε: το μυστικό να βράζουμε σούπα από πέτρες».

Το καλύτερο μνημόσυνο για τους κεκοιμημένους




Άγιος Παϊσιος

Το καλύτερο από όλα τα μνημόσυνα που μπορούμε να κάνουμε για τους κεκοιμημένους είναι η προσεκτική ζωή μας, ο αγώνας που θα κάνουμε, για να κόψουμε τα ελαττώματά μας και να λαμπικάρουμε την ψυχή μας. Γιατί η δική μας ελευθερία από τα υλικά πράγματα και από τα ψυχικά πάθη, εκτός από την δική μας ανακούφιση, έχει ως αποτέλεσμα και την ανακούφιση των κεκοιμημένων προπάππων όλης της γενιάς μας. Οι κεκοιμημένοι νιώθουν χαρά, όταν ένας απόγονός τους είναι κοντά στον Θεό.  

Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2017

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ



π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

                Οι πιο δύσκολες περιστάσεις στην ζωή της οικογένειας είναι ο θάνατος και το διαζύγιο. Απώλεια είναι και ο χωρισμός. Η οικογένεια ζει τον ξεριζωμό της σχέσης με πρωταγωνιστές τους συζύγους.  Τα παιδιά βιώνουν μία σειρά από διλήμματα, όταν διαπιστώσουν ότι αυτό που γνώριζαν ως οικογένεια αλλάζει ριζικά. Δεν θα είναι και οι δύο γονείς στο σπίτι, αλλά θα χρειάζεται τα παιδιά να μοιράζονται τον χρόνο τους ξεχωριστά. Οι γονείς δεν θα είναι άμεσα διαθέσιμοι. Στην παιδική ψυχή, συνειδητά ή ασυνείδητα, θα δεσπόζει το ερώτημα ποιος φταίει περισσότερο. Πιθανόν να χρησιμοποιηθούν είτε από τον ένα γονέα είτε από τον άλλο ως μέσο πίεσης. «Ποιον να αγαπώ περισσότερο;». «Γιατί να χρειαστεί να επιλέξω τον έναν εις βάρος του άλλου;». «Πόσο φταίω εγώ που οι γονείς μου χώρισαν;».

Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2017

Η Παναγία Η Μυρτιδιώτισσα (24 Σεπτεμβρίου)



Κανένα πρόσωπο, κανένας άγιος, δεν έχει τόσα ονόματα, όσα έχει η Μαρία η «Κεχαριτωμένη». Ονόματα, που αναφέρονται στην αρετή της: Άσπιλη, Αμόλυντη, Αγνή, Αγία, Παναγία. Ονόματα, που αναφέρονται στη θέση, που κατέχει τώρα στον ουρανό: Βασίλισσα, Παντάνασσα, Πλατυτέρα, Ενδοξότερα των Χερουβίμ. Ονόματα, που αναφέρονται στις εικόνες της: Πορταΐτισσα, Ρόδον το Αμάραντον, Γαλακτοτροφούσα, Δεομένη, Τριχερούσα. Ονόματα, που αναφέρονται στα σημεία και τα θαύματά της: Γρηγορούσα, Γοργοεπήκοος, Φανερωμένη, Ελεούσα, Γιάτρισσα. Ονόματα, που αναφέρονται στους τόπους, που τιμάται ιδιαιτέρως κάποια εικόνα της: Παναγία της Τήνου, Προυσώτιοοα, Χοζεβίτισσα, Μυρτιδιώτισσα.

Το τελευταίο όνομα έχει σχέση με τη σημερινή γιορτή. Είναι της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας. Η ίδια η Παναγία είναι παντού. Αλλά κάθε τόπος της δίνει και ένα όνομα, για να θυμίσει κάποιο γεγονός, κάποιο ή  κάποια θαύματα της Παναγίας. Σήμερα λοιπόν γιορτάζει η Μυρτιδιώτισσα. Πρόκειται για γιορτή δεμένη με το νησί των Κυθήρων, αλλά που ξαπλώνεται και σ’ ολόκληρο τον ορθόδοξο χώρο. Όπως το νερό, που βγαίνει μεν από μία πηγή, αλλά μετά γίνεται ρυάκι και ποτάμι και ποτίζει όλο τον κάμπο.

ΟΣΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ - 24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ


Ὁ ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης εἶναι μία ἀπό τίς μεγαλύτερες σύγχρονες φυσιογνωμίες τοῦ ἁγιορείτικου καί γενικότερα τοῦ ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ.
Γεννήθηκε τό 1866 στή Ρωσία ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς. Ὕστερα ἀπό διάφορες μεταπτώσεις τῶν πρώτων νεανικῶν του χρόνων, ἕνα ἀποκαλυπτικό ὅραμα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τόν ἔκανε νά μετανοήσει βαθιά καί νά ποθήσει τήν ἰσάγγελη μοναχική πολιτεία.
Τό 1892 ἦρθε στό Ἅγιον Ὄρος, στή μονή τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος. Μικρόσχημος μοναχός ἔγινε τό 1896 καί μεγαλόσχημος τό 1911.
Ἡ ζωή του στόν Ἄθωνα, διαποτισμένη ἀπό τή διαρκῆ μνήμη τοῦ Θεοῦ, ξεχώριζε γιά τή συνέπεια καί τήν ἀκρίβειά της τόσο στούς πνευματικούς ἀγῶνες ὅσο καί στίς μοναστηριακές διακονίες.

Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2017

Προσευχὴ καὶ Ἀναπνοή



Ἀρχιμανδρίτης Νικηφόρος Κομπότης 


«Ἡ προσευχή μου, εἶναι ἡ ἀναπνοή μου».

Μή βιάζεστε. Δέν εἶναι λόγια μοναχοῦ. Εἶναι λόγια οἰκο­γενει­άρχη, πατέρα πέντε παιδιῶν.

Ἄς τόν ἀκούσομε:

Οἱ ὑποχρεώσεις μου εἶναι πολλές. Χρόνος δέν μοῦ μένει. Φροντίζω ὅμως, νά «παρακολουθεῖ» ἡ προσευχή μου, τά ποικίλα γεγονότα τῆς καθημερινότητας. Ἔτσι ποτέ δέν εἶναι στερεότυπη, ρουτίνα. Ἄλλοτε ἀναβλύζει σάν ὁρμητικός χείμαρρος καί ἄλλοτε σάν ἥσυχο ρυάκι. Γιά νά «δουλέψει» ἡ προσευχή, εἶναι ἀπαραίτητο νά σιωπήσει κάποιος «κινηματο­γράφος», πού βρίσκεται μέσα μας. Οἱ δελεαστικές εἰκόνες του καί οἱ ἦχοι του μᾶς πνίγουν. Δέν μᾶς ἀφήνουν νά εἴμαστε διαθέσιμοι στό Θεό καί στόν ἀδελφό μας.

Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

Το μεγαλύτερο κήρυγμα είναι η ζωή μας.



αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Σηκωνόταν κάθε πρωί και πριν κάνει οτιδήποτε άλλο κατευθυνόταν προς το προσκυνητάρι. Έκανε τον σταυρό της, αργά, ευλαβικά. Έπιανε με το δεξί της χέρι το μικρό ποτηράκι που χρησιμοποιούσε για καντήλι το έφερνε στο αριστερό της χέρι και ξανάκανε το σταυρό της.

Το άφηνε απαλά πάνω στο τραπέζι που βρισκόταν εκεί δίπλα, άνοιγε μια μικρή μπιζουτιέρα που μέσα αντί για χρυσαφικά είχε θυμίαμα, καρβουνάκια, φυτιλάκια. Πρόσθετε λίγο λάδι, άλλαζε το φυτιλάκι, το άναβε ψέλνοντας το «Άξιον εστίν», το τοπετούσε και πάλι στο κέντρο του προσκυνηταριού.

Το παλιό φυτιλάκι με την χαρτοπετσέτα δεν τα πετούσε στα σκουπίδια, είχε μια ειδική σακούλα, όταν γέμιζε την έπαιρνε και την έκαιγε σε μια άκρη της αυλής του σπιτιού της.

Κάθε μέρα ο γιος της την πετύχαινε σε κάποιο σημείο αλλαγής του φυτιλιού. Αυτός πήγαινε πάντα βιαστικά στο μπάνιο, να πλυθεί, να ντυθεί να πάει στην δουλειά.

Ο τρύπιος τορβάς



Παντελή Β. Πάσχου
Ένας μοναχός στη Σκήτη έπεσε κάποτε σε κάποιο  σφάλμα. Μαζεύτηκαν οι Μοναχοί της σκήτης και αποφάσισαν να στείλουν και να καλέσουν τον αββά Μωυσή. Εκείνος όμως δεν ήθελε να ‘ρθει. Τότε ο Πρεσβύτερος της Σκήτης του  έστειλε κάποιον μοναχό να τον προσκαλέσει, λέγοντας:
-Έλα, Γέροντα, γιατί ο λαός σε περιμένει.
Τότε ο Γέροντας σηκώθηκε και αποφάσισε να πάει. Πήρε έναν τορβά τρύπιο, τον γέμισε με άμμο και τον βαστούσε στον ώμο, πηγαίνοντας  προς τη Σκήτη. Οι Μοναχοί της Σκήτης, που βγήκαν να τον προϋπαντήσουν, βλέποντας τούτο το περίεργο πράγμα τον ρωτάνε:

Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2017

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΟΥΜΕΛΑ - ΑΓΙΩΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ & ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ 2017

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ
ΤΗΛ. 210 4615704


ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ 
ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΟΥΜΕΛΑ  - 
ΑΓΙΩΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ & ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ 
30/9 - 2/10 2017


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη



Οι τρεις αυτές αδελφές, Πίστις, Ελπίς και Αγάπη, ζούσαν σε κάποια πόλι της Ιταλίας την εποχή του Αδριανού (117-138). Γόνοι περιφανούς οικογενείας, ανατράφηκαν από την χήρα μητέρα τους Σοφία με πίστι, ελπίδα και αγάπη, όπως δήλωναν και τα ονόματά τους. Όταν κάποτε παρέμειναν στην Ρώμη, η φήμη του ενάρετου βίου τους διέτρεξε την πόλι και ο αυτοκράτωρ έστειλε στρατιώτες να του τις παρουσιάσουν. Η σταθερότητα των τριών αδελφών στην πίστι, ασυνήθιστη για την ηλικία τους, κατέπληξε τον Αδριανό και, πιστεύοντας πως η αμοιβαία συμπαράσταση τους έδιδε την δύναμι να του αντιστέκωνται, σκέφθηκε να τις εξετάση χωριστά.
Κράτησε λοιπόν μόνον την Πίστι, που ήταν δώδεκα ετών, και την προέτρεπε να θυσιάση στην θεά Άρτεμι. Επειδή η μάρτυς τον εμυκτήρισε και περιγέλασε το άψυχο ξόανο, διέταξε να την γυμνώσουν και να την ραβδίσουν δυνατά. Έπειτα της έκοψαν τους μαστούς, από τους οποίους αντί αίματος έρρευσε γάλα. Φιλονεικώντας με το θαύμα ο τύραννος πρόσταξε να την ξαπλώσουν επάνω σε πυρακτωμένη εσχάρα. Θεία επέμβασις όμως εκμηδένισε την θερμότητά της, και πεισμωμένος ο Αδριανός έρριξε την μάρτυρα σε τηγάνι με βραστή πίσσα και άσφαλτο. Όταν η Πίστις στάθηκε στο μέσον του καυτού μίγματος, η καυστικότης του μεταβλήθηκε σε δροσιά. Βλέποντας ο Αδριανός ότι καμία τιμωρία δεν την έβλαπτε, διέταξε να την αποκεφαλίσουν. Με έκδηλη χαρά για την απόφασι του θανάτου της η Πίστις ασπάσθηκε την μητέρα και τις αδελφές της, και έκλινε τον αυχένα για να λάβη τον δια ξίφους θάνατο.

Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017

ΞΥΛῼ ΓΑΡ ΕΔΕΙ ΤΟ ΞΥΛΟΝ ΙΑΣΑΣΘΑΙ



Η εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού αποτελεί για τους χριστιανούς μία ευκαιρία να ξαναδούμε την ιστορία του κόσμου και της αγάπης του Θεού γι’ αυτόν και για μας. Στο Δοξαστικό του Εσπερινού της εορτής ψάλλουμε: «ξύλῳ γαρ έδει το ξύλον ιάσασθαι». Με το ξύλο του Σταυρού γιατρεύτηκε το τραύμα της ανθρωπότητας που προκάλεσε το ξύλο της Εδέμ, η βρώση του καρπού από το δέντρο του Παραδείσου το οποίο δοκίμασε την ανθρώπινη ελευθερία.  Με το ξύλο του Σταυρού και το Πρόσωπο του Οποίο ανέβηκε πάνω σ’ αυτό, γιατρεύτηκε ο κάθε άνθρωπος που συνεχίζει να δοκιμάζει το δέντρο της αυτοθέωσης, το δέντρο της αυτάρκειας χωρίς Θεό και πλησίον, το δέντρο που βλέπει το δικαίωμα ως προτεραιότητα, το δέντρο που μας κάνει να λησμονούμε ότι υπάρχει η επιλογή της ζωής και η επιλογή του θανάτου κι εμείς μοιάζουμε να πορευόμαστε ανήμποροι προς τον δεύτερο.

          Γιατί όμως ο Σταυρός;
Ακριβώς γιατί ο Σταυρός ήταν όργανο θανάτου. Ανεβάζοντας ο άνθρωπος τον Θεάνθρωπο στον Σταυρό έδειχνε στον Θεό την απόλυτη βεβαιότητα ότι κανείς δεν μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση από τον θάνατο, ούτε καν ο ίδιος ο Θεός. Ο άνθρωπος με έπαρση τονίζει στον Θεό ότι η επιλογή στον Παράδεισο ήταν τόσο δυνατή και καταλυτική που ούτε ο Θεός δεν θα μπορούσε να την αλλάξει, ούτε ο Θεός θα μπορούσε να την αποφύγει εφόσον αποφάσισε να εισέλθει στην περιπέτεια της ενανθρώπισης. Ο Σταυρός φανερώνει το μίσος του ανθρώπου για Εκείνον που διακηρύττει και ξαναπροτείνει την ζωή.  «Εφόσον δεν μπορούμε εμείς από μόνοι μας να είμαστε αθάνατοι, τότε δεν θα επιτρέψουμε και σε Σένα», αναφωνεί ο σταυρωτής άνθρωπος.  «Εφόσον δεν μπορούμε εμείς να χαρούμε την ζωή για πάντα, ούτε κι Εσύ έχεις αυτό το δικαίωμα». «Εφόσον εμείς είμαστε ελεύθεροι να ζήσουμε χωρίς Εσένα κι ας πεθάνουμε, δεν επιτρέπουμε σε Άλλον να εκφράσει το θέλημά μας αυτό, αλλά του επιβάλλουμε να προχωρήσει κι Αυτός στην οδό του θανάτου».

Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου 2017

Ἡ Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ



Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))


Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.


Γιορτάζουμε τοῦτες τὶς ἡμέρες τὴν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ὑπάρχει ἕνα κείμενο στὸ Εὐαγγέλιο ὅπου ὁ Κύριος λέει: «Κανένας δὲν ἔχει μεγαλύτερη ἀγάπη ἀπὸ αὐτὸν ποὺ θυσιάζει τὴ ζωή του γιὰ τὸν πλησίον του». Καὶ αὐτὰ τὰ λόγια δίνουν ἀπάντηση στὴν ἀντίφαση ἀνάμεσα στὴν φρίκη τοῦ Σταυροῦ καὶ στὴν δόξα του, ἀνάμεσα στὸν θάνατο καὶ τὴν Ἀνάσταση. Δὲν ὑπάρχει τίποτα πιὸ ἔνδοξο,ποὺ νὰ προκαλεῖ δέος, τίποτα πιὸ ὑπέροχο ἀπὸ τὸ νὰ ἀγαπᾶμε καὶ νὰ ἀγαπιόμαστε. Καὶ νὰ ἀγαπιόμαστε ἀπὸ τὸν Θεὸ μέσα ἀπὸ τὴ ζωή καὶ τὸν θάνατο τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Του, καὶ ν’ ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον μὲ τίμημα τὴν ζωή μας καὶ ἄν εἶναι ἀπαραίτητο μὲ τὸν θάνατο μας, εἶναι συνάμα τραγωδία ἀλλὰ κυρίως νίκη. 
Στὸν Κανόνα τῆς Θείας Λειτουργίας λέμε: «Ἅγιος,Ὑπεράγιος εἶσαι Ἐσὺ καὶ ὁ Μονογενής Σου Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα! Ἅγιος καὶ ‘Υπεράγιος εἶσαι Ἐσὺ ποὺ τόσο ἀγάπησες τὸν κόσμο, ὥστε πρόσφερες τὸν Μονογενῆ Σου Υἱὸ κι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ πιστέψουν σ’ Ἐκεῖνον, δὲν θὰ χαθοῦν, ἀλλὰ θὰ ἔχουν αἰώνιο ζωή· ἦλθε καὶ ἐκπλήρωσε ὅ,τι ἦταν ὁρισμένο γιὰ τὴν σωτηρία μας, καὶ τὴν νύχτα ποὺ Τὸν πρόδωσαν - ὄχι, τὴν νύχτα ποὺ παρέδωσε τὸν Ἑαυτό Του, ἔλαβε τὸν ἄρτο, τὸν ἔκοψε καὶ τὸν πρόσφερε στοὺς μαθητές Του.»

Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου 2017

Τὰ δύο μαχαίρια



Fulton Sheen (Καθηγητής Ψυχολογίας)


Λίγο πρίν τήν σύλληψή Του, ὁ Χριστός θέλοντας νά ὑπενθυμίσει στούς μαθητές Του τήν προφητεία “καί μετά ἀνόμων ἐλογίσθη”, ὅτι δηλ. θά τόν θανατώσουν σάν ἕνα κοινό ἐγκληματία, τούς εἶπε: ὅποιος δέν ἔχει μαχαίρι νά ἀγοράσει. Τότε οἱ ἀπόστολοι, χωρίς νά καταλάβουν τί τούς ἔλεγε, εἶπαν: Νά, Κύριε, ὑπάρχουν ἐδῶ δύο μαχαίρια (Λουκ. 22, 37)!

Γιατί δύο μαχαίρια καί ὄχι τρία ἤ τέσσερα ἤ…;

Στόν κόσμο πού ζοῦμε ἔχομε μπροστά μας δύο μαχαίρια:

• Τό ἕνα στρέφεται πρός τά ἔξω, στούς ἄλλους· καί τό ἄλλο στρέφεται πρός τά μέσα, στόν ἑαυτό μας. 

Επτά λόγοι του Χριστού από το Σταυρό



+Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου

Οδηγείται ο Χριστός στον Γολγοθά και καρφώνεται στον σταυρό. Από τον σταυρό ο Χριστός είπε επτά λόγους μεγάλης σημασίας και αξίας:
α) «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τί ποιούσι».
Δικαιολογεί ο Σταυρωμένος τους σταυρωτές Του. Δεν κακιώνει μαζί τους ούτε αυτή την ώρα του φρικτού μαρτυρίου Του. Ο πόνος ήταν βαθύς και μεγάλος. Πρόκειται για λόγο άφθαστου μεγαλείου. Μόνο ένας Θεός μπορούσε να τον πει. Η μεγαλειώδης ανεξικακία απέναντι στην αδικαιολόγητη ανθρώπινη θρασύτητα, αυθάδεια, κακία και μοχθηρία. Η μεγαλόστομη κι ανυπέρβλητη αγάπη της συγχωρητικότητας μπροστά στη βαρβαρότητα της πώρωσης. Η σταυρωμένη αγάπη αντίκρυ στον επηρμένο φθόνο. Λόγια με πνεύμα και αίμα μέσα από την άφατη οδύνη, που τα έλεγε πριν, αλλά τα λέγει και τώρα από το ύψος του σταυρού· αγάπη προς δόλους και προς τους εχθρούς, ακόμη και τους σταυρωτές, ορισμένοι από τους οποίους αργότερα θα μετανοήσουν.

Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017

Για τα Πρωτάκια της Καρδιάς μας (Α' Δημοτικού)



Να πηγαίνεις στην Α' Δημοτικού είναι στην πραγματικότητα ένας μικρός αποχαιρετισμός σε μια σειρά συνήθειες και ρυθμούς. 
Το παιδί μεγαλώνει, αυτονομείται περισσότερο, συγκροτεί κι ολοκληρώνει τη βασική αυτο-εικόνα και την αυτοεκτίμησή του που πια θα περιλαμβάνουν τη σχολική του επίδοση, διάσταση που ειδικά για την ελληνική κοινωνία κατέχει βαρύνουσα σημασία...

Το τι χρειάζεται να κάνουμε ως γονείς (και τι δε χρειάζεται) συνδέεται άμεσα με το τι επιδιώκουμε, μια αλήθεια που νομίζω ότι οφείλουμε να διευκρινίσουμε εξαρχής. 
Αν λοιπόν στόχος μας είναι ένα χαρούμενο παιδί που εξελίσσεται με τους προσωπικούς του ρυθμούς και χωρίς να υποβάλλεται σε εξαντλητικές συγκρίσεις με τα υπόλοιπα παιδιά του τμήματος, της οικογένειας, καθώς και της υφηλίου γενικότερα, τότε:

Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου 2017

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

      


     Η σηµερινή Κυριακή ονοµάζεται Κυριακή προ της Υψώσεως και αποτελεί µαζί µε την Υψωση του Τιµίου Σταυρού και την Κυριακή µετά την Υψωση που ακολουθεί µία ευκαιρία γιά τους πιστούς χριστιανούς να τιµήσουν τον τίµιο και ζωοποιό Σταυρό και να εµβαθύνουν περισσότερο στο µυστήριο της σταυρικής θυσίας του Κυρίου µας. Στην περικοπή από το ευαγγέλιο του Ιωάννη που θα ακούσουµε σήµερα, ο Χριστός µιλάει και προλέγει το σταυρικό του θάνατο. Μας λέει πως όπως ο Μωϋσής ύψωσε το φίδι στην έρηµο, έτσι και ο ίδιος πρέπει να υψωθεί και να θυσιαστεί ώστε ο καθένας που θα πιστεύει σ’ Αυτόν θα έχει ζωή αιώνιο. Γιά να βοηθήσει τους µαθητές του να κατανοήσουν το νόηµα των λόγων Του, και γιά να τους προετοιµάσει γιά τα γεγονότα του πάθους Του και της σταυρικής Του θυσίας, χρησιµοποιεί εδώ ένα γεγονός που συνέβη στην Π. Διαθήκη στην εποχή του Μωϋσέως. 

Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου 2017

Εξομολόγηση και προβλήματα



π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Ο Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης έχει πει το εξής σημαντικό, τόσο για τους πνευματικούς όσο και για τον κόσμο που απευθύνεται στους πνευματικούς: «Πολλές φορές πηγαίνουμε στον πνευματικό, για να λύσουμε το πρόβλημά μας. Αυτό σημαίνει: Σε παρακαλώ μη μου μιλήσεις τώρα για τον Θεόν, μόνο βοήθησέ με να προσαρμοσθώ στη ζωή αυτή, να τακτοποιήσω τα θέματά μου, ώστε να μην υποφέρω, βοήθησε με, να συνδυάσω αυτό που θέλω, που σκέπτομαι ή που αγαπώ, με την δυσκολία που έχω.
Δεν πηγαίνουμε διότι μας ενδιαφέρει ο Θεός, παρ’ ότι εξομολογούμαστε, αλλά διότι μας ενδιαφέρει πώς να βρεθεί λύση».
Το «σημαντικό» βρίσκεται στο ότι μας αποκαλύπτεται η πραγματικότητα. Ασφαλώς, δεν είναι επιλήψιμο να καταφεύγουμε στους πνευματικούς για να εκθέσουμε το πρόβλημά μας, αναμένοντας κάποια λύση που θα δώσει φως στο σκοτάδι μας. Γιατί όμως να μπλέκουμε τη μετάνοια, που η εξομολόγηση ως μυστήριο την εκκλησιοποιεί γι’ αυτό και την ολοκληρώνει, με τα διάφορα προβλήματα της ζωής που μας ταλαιπωρούν μεν αλλά δεν είναι απαραίτητα αμαρτίες, ώστε να χρειάζεται το «πετραχίλι του παπά»;

Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2017

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΣ «Ἡ Γέννησις τῆς Θεοτόκου»




Γκότσης Χρῆστος

Ὁ βυζαντινός ἁγιογράφος τῆς εἰκόνος τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου ἀκολουθεῖ εἰς τήν ἔνταξιν τῶν σχετικῶν σκηνῶν τό ἀπόκρυφον Πρωτευαγγέλιον τοῦ Ἰακώβου διά νά ὑπογραμμίσῃ τήν θαυματουργικήν Γέννησιν τῆς Θεοτόκου. Ταυτοχρόνως ὅμως μένει πιστός εἰς τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας του, ὅπως τήν βλέπομεν εἰς τά τροπάρια τῆς ἑορτῆς. Διά τοῦτο ἐνῷ εἰκονίζει τήν Θεοτόκον ἐντός λίκνου, ὡς βρέφος ἐσπαργανωμένον, δέν παραλείπει νά ἐπιγράψῃ ὑπεράνω τῆς κεφαλῆς της τά συνήθη συμπιλήματα ΜΡ- ΘΥ (Μήτηρ Θεοῦ).

Εἰς ὅλα σχεδόν τά τροπάρια τόσον τῆς ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου, ὅσον καί τῆς Συλλήψεως τῆς Ἁγίας Ἄννης (9 Δεκεμβρίου), τονίζεται ὅτι ἡ γεννηθεῖσα ἤ συλληφθεῖσα παιδίσκη εἶναι Μητέρα τοῦ Θεοῦ.

Εἰς τήν εἰκόνα, δεσπόζει ἡ μορφή τῆς Ἁγίας Ἄννης, πού εἰκονίζεται μισοκαθισμένη εἰς τό κρεββάτι. Μέ τήν ἀριστεράν της χεῖρα, πού μόλις προβάλλει ἀπό τό ὁλοκόκκινον μαφόριόν της, στηρίζει τήν κεκλιμένην κεφαλήν της. Αἱ εὐσεβεῖς σκέψεις, εἰς τάς ὁποίας ἔχει βυθισθῆ λόγῳ τοῦ παραδόξου θαύματος, διαβάζονται εἰς τήν λυπηράν ἔκφρασιν τοῦ προσώπου της.

Τὸ Γενέσιον τῆς Θεοτόκου



Γκότσης Χρῆστος


Ὀλίγας ἡμέρας μετά τήν ἔναρξιν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, τήν 8ην Σεπτεμβρίου, ἡ Ἐκκλησία μας πανηγυρίζει «τό Γενέθλιον τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας».

Διά τό γεγονός αὐτό τά Εὐαγγέλια σιγοῦν. Ἡ ἴδια ἄλλωστε σιγή ἁπλώνεται γύρω ἀπό τό μεγαλύτερον μέρος τῆς ζωῆς τῆς Θεοτόκου. Ἐλάχιστοι εἶναι καί οἱ λόγοι της, πού διεσώθησαν. Ἀρκεῖ νά σημειωθῇ, ὅτι ἡ προτροπή πρός τούς ὑπηρέτας κατά τό θαῦμα ἐν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας «ὅ,τι ἄν λέγῃ (ὁ Χριστός) ὑμῖν, ποιήσατε» (Ἰω. 2, 5) εἶναι οἱ τελευταῖοι της λόγοι, πού ἀναφέρουν τά Εὐαγγέλια. Ἀπό τότε (τό θαῦμα ἔγινε κατά τάς ἀρχάς τοῦ πρώτου ἔτους τῆς δημοσίας δράσεως τοῦ Κυρίου) καί εἰς τό ἑξῆς ἡ Θεοτόκος παρακολούθησε μέ σιωπήν τήν δρᾶσιν τοῦ Υἱοῦ της καί σιωπηλή ἔπνιξε τόν πόνον της κάτω ἀπό τόν Σταυρόν Του.

Τά κενά τῶν Εὐαγγελίων περί τοῦ βίου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου συμπληρώνουν αἱ ἀπόκρυφοι διηγήσεις. Αὐταί, γραμμέναι ἀπό εὐσεβεῖς συγγραφεῖς καί πλουτισμέναι ἀπό τήν φαντασίαν των, δίδουν πληροφορίας διά τήν Γέννησίν της, τήν παιδικήν της ἡλικίαν, τήν Κοίμησίν της. Ἡ Ἐκκλησία ἐπῆρεν ἀπό τά κείμενα αὐτά τάς παραδόσεις, πού ἐθεώρησεν ἀληθινάς καί τάς διεφύλαξεν εἰς τάς ἑορτάς, τούς ὕμνους, τάς εἰκόνας, πού ἔγιναν μέ τό ὑλικόν των.

Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου 2017

Θαῦμα Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ στίς Χώναις - 6 Σεπτεμβρίου


O μέγας Aρχιστράτηγος του Θεού Mιχαήλ, και παλαιά μεν προ της ενσάρκου οικονομίας, είχεν ευσπλαγχνίαν και κηδεμονίαν προς το ανθρώπινον γένος, και πολλάς ευεργεσίας έδειξεν εις αυτό. Mετά δε την επί γης ένσαρκον παρουσίαν του Θεού Λόγου, πολλά μεγαλιτέραν ευσπλαγχνίαν και αγάπην έδειξεν εις ημάς τους Xριστιανούς, τους καυχωμένους εις το όνομα του Xριστού. Όθεν από τότε και ύστερον, τρέχωντας νοερώς εις όλα τα μέρη της οικουμένης, και δίδωντας πλουσίας τας ευεργεσίας του, εκατοίκησε και εις ένα τόπον της Φρυγίας ονομαζόμενον Xερέτωπα.
Kαθώς και ο μέγας Eυαγγελιστής Iωάννης ο Θεολόγος, κηρύττωντας το Eυαγγέλιον εις εκείνα τα μέρη, προφητικώς είπεν, ότι μετά ολίγον καιρόν θέλει γένη θειοτέρα επισκοπή και ξεχωριστή πρόνοια του των Aγγέλων αρχηγού Mιχαήλ εις εκείνον τον τόπον. Διότι αφ’ ου επέρασεν ολίγος καιρός μετά την τοιαύτην πρόρρησιν, η γη εκείνη ανέβλυσε νερόν αγιάσματος διά μέσου της του Aρχαγγέλου δυνάμεως, το οποίον ιάτρευε κάθε πάθος των ασθενούντων. Όθεν ένας Xριστιανός ευεργετηθείς υπό του Aρχαγγέλου, με το να ιατρεύθη η θυγάτηρ του από το ρηθέν ύδωρ του αγιάσματος, έκτισεν εκεί ένα Nαόν ωραιότατον εις όνομα του Aρχιστρατήγου. Oμοίως έκτισε και επάνω εις το αγίασμα μίαν σκέπην περικαλλή και πολυέξοδον.

Γονείς παιδιών με αναπηρία


Πηνειώ Χριστοδούλου, Νηπιαγωγοῦ Εἰδικῆς Ἀγωγῆς

Στὶς μέρες μας, μὲ τὴν ἁλματώδη πρόοδο τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας, θὰ ἀνέμενε κανεὶς νὰ μειώνεται ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀτόμων μὲ ἀναπηρία στὸν κόσμο μας. Ἐντούτοις, ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀτόμων αὐτῶν αὐξάνεται καὶ θὰ αὐξάνεται συνεχῶς. Αὐτὸ συμβαίνει ἀφενός, γιατὶ μὲ τὴν πρόοδο τῆς ἐπιστήμης τὰ πολὺ πρόωρα νεογνὰ καταφέρνουν νὰ κρατηθοῦν στὴ ζωή, ἐνῷ παλιότερα ἀπεβίωναν, καὶ ἀφετέρου, γιατὶ ἔχει αὐξηθεῖ τὸ προσδόκιμο ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Εἰδικότερα, σχετικὰ μὲ τὴν πρώτη περίπτωση, ὁ παράγοντας προωρότητα συνδέεται στενὰ μὲ τὴν πιθανότητα ἕνα παιδὶ νὰ παρουσιάσει μιὰ ἀναπηρία. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὅσο μεγαλώνει ἡλικιακὰ ἕνα ἄτομο καὶ βαδίζει πρὸς τὴ γεροντικὴ ἡλικία, τόσο αὐξάνονται οἱ πιθανότητες νὰ ἐμφανίσει μιὰ ἐπίκτητη ἀναπηρία (ἀκουστικὴ ἀναπηρία, ὀπτική, μυοσκελετικὴ κ. ἄ.).

Ἔχει καταδειχθεῖ ἐρευνητικὰ ὅτι ὁ τρόπος ποὺ ἀντιμετωπίζει ἕνας γονέας τὴν ἀναπηρία τοῦ παιδιοῦ του συνδέεται ἄρρηκτα μὲ τὴν κοσμοθεωρία του καὶ τὰ θρησκευτικά του πιστεύω. Ἔτσι, ἂν τὸ νὰ πιστεύει ἕνας ἄνθρωπος στὸν Χριστό εἶναι πολὺ σημαντικό, αὐτὸ ἰσχύει ἰδιαιτέρως γιὰ τὸν γονέα τοῦ παιδιοῦ μὲ ἀναπηρία· γιατὶ ἡ πίστη στὸν Χριστὸ εἶναι μεγάλο κεφάλαιο γιὰ τὸν ἄνθρωπο, εἶναι ἄγκυρα ἐλπίδας, εἶναι θησαυρὸς ἀνεκτίμητος. Κατὰ συνέπεια, ἡ ἀντιμετώπιση καὶ ἡ διαχείριση τῆς μεγάλης αὐτῆς δοκιμασίας – ἡ ὁποία στὴν πλειονότητα τῶν περιπτώσεων διαρκεῖ ἐφ’ ὅρου ζωῆς – διαφοροποιεῖται στὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει πνευματικὴ ζωὴ καὶ στὸν ἄνθρωπο ποὺ γιὰ κάποιους λόγους δὲν ἔχει.

Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2017

Αρχή της Ινδίκτου, ήτοι του νέου εκκλησιαστικού έτους. Καλή κι ευλογημένη χρονιά



Τι σημαίνει Ινδικτιών

 Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἑορτάζει σήμερα τήν ἀρχή τῆς Ἰνδικτιῶνος – ἀπό τή λατινική λέξη «indictio»,  ὁποία σημαίνει ὁρισμός – δηλαδή τήν ἔναρξη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτουςὅρος προῆλθε ἀπό τήν συνήθεια τῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων νά ὁρίζουν διά θεσπίσματος γιά διάστημα δεκαπέντε χρόνων τό ποσό τοῦ ἐτήσιου φόρου, πού εἰσέπρατταν αὐτή τήνἐποχή γιά τή συντήρηση τοῦ στρα­τοῦ. Κατ’ ἐπέκτασιν καθιερώθηκε νά ὀνομάζονται ἰνδικτιῶνες καί οἱ δεκαπενταετεῖς αὐτοί κύκλοι πού ἄρχισαν ἐπί Καίσαρος Αὐγού­στου, τρία χρόνια πρίν ἀπό τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ.

Γιατί ο Σεπτέμβριος θεωρείται αρχή του Εκκλησιαστικού έτους.

Ἐπειδή  Σεπτέμβριος εἶναι ἐποχή συγκομιδῆς καρπῶν καί προετοιμασίας γιά τό νέο κύκλο βλαστήσεως, ταίριαζε νά ἑορτά­ζουν οἱ χριστιανοί τήν ἀρχή τῆς γεωργικῆς περιόδου ἀποδίδοντας εὐχαριστίες στόν Θεό γιά τήν εὔνοιά του πρός τήν κτίση. Εἶναι αὐτό πού ἤδη ἔκαναν οἱ Ἰουδαῖοι σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Μω­σαϊκοῦ νόμου· τήν πρώτη δηλαδή μέρα τοῦ ἑβδόμου ἰουδαϊκοῦ μηνός, ἀρχές Σεπτεμβρίου, τελοῦσαν τήν ἑορτή τῆς Νεομηνίας  τῶν Σαλπίγγων, κατά τήν ὁποία ἐσχόλαζαν ἀπό κάθε ἐργασίαγιά νά προσφέρουν θυσίες ὁλοκαυτωμάτων «εἰς ὀσμήν εὐωδίας Κυρίῳ» (Λευιτ. 23,18).

Η δύναμη της υπομονής



απόσπασμα από το Γεροντικό

Κάποιος μοναχός, από δαιμονική επήρεια, έπεφτε συχνά σε σαρκικό αμάρτημα.
Ολοένα όμως βίαζε τον εαυτό του να μην πετάξει το σχήμα του. Και κάνοντας την καθημερινή του προσευχή, ικέτευε το Θεό στενάζοντας και λέγοντας:
– Κύριε, θέλω δε θέλω, σώσε με! Γιατί εγώ, σαν λάσπη που είμαι, ποθώ τη βρωμιά της αμαρτίας.
Εσύ όμως, σαν Θεός παντοδύναμος, μπορείς να μ’ εμποδίσεις. Αν ελεήσεις τον δίκαιο, τίποτα το σπουδαίο.
Κι αν σώσεις τον καθαρό, τίποτα το θαυμαστό.
Αυτοί είναι άξιοι ν’ απολαύσουν την αγαθότητά Σου. σε μένα, Δέσποτα, φανέρωσε θαυμαστά το έλεός Σου. (Ψαλμ. 16, 7), και σ’ αυτό μου το κατάντημα δείξε την ανείκαστη φιλανθρωπία Σου.
Γιατί στα χέρια Σου έχω αφεθεί εγώ, ο φτωχός από κάθε αρετή.