Αφήγηση Μαν. Παπαγιανάκης
«Μη έχοντας πια άλλη διορία, κείνο το πρωταπριλιάτικο πρωινό, αρνηθήκαμε απ’ το τραπέζι το ψωμί και το παλιό κρασί.
Διαγράψαμε με ένα Ελληνικό «χι» την παρουσία της μάνας στ’ ασβεστωμένο πεζούλι της αυλής μας σφίγγοντας τις χούφτες των χεριών τις θυμωμένες μας κραυγές.
Τότε κινήσαμε να ανταμώσουμε το αίμα σας, το αίμα σας που δεν ξεράθηκε με μια μπουκιά γαλάζιο ουρανό, με έναν ήλιο αποκοτιά, με ένα ηφαίστειο να αχνίζει στο ανοιχτό στέρνο.
Τότε πήραμε το δρόμο σας, τον πανάρχαιο εκείνο δρόμο που περπάτησαν οι πρόγονοί μας πάππου προς πάππου, κι όπου τα σπασμένα ξύλα μεσοστρατίς και τα αγάλματα και το αίμα και η καρδιά μας, έδειχναν καθαρά την καταγωγή μας.
Κι ο δυνάστης μη μπορώντας άλλο από τούτο να πράξει στήνει αγχόνες μπρος από κάθε πόρτα και αλυσοδένει τον ήλιο.
Η εξουσία του το σίδερο και η φωτιά και δύναμή του μόνη η νύχτα και ο θάνατος».
πηγή:https://oikohouse.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου