«Προσδοκώ άνάστασιν νεκρών»!

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ 

Στήν Άγια Γραφή γίνεται λόγος για τον «όλο άνθρωπο». «Και είπεν ό Θεός• ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ήμετέραν και καθ’ όμοίωσιν». Δεν είπε «ποιήσωμεν άνθρώπους», αλλά «ποιήσωμεν άνθρωπον». 

Σε αυτό ακριβώς φαίνεται εκείνη ή συνείδηση, γιά τήν όποια ό Κύριος λέει: «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Ή προετοιμασία γιά τη συνείδηση αυτής της εντολής υπήρξε μακροχρόνια.

Στήν Παλαιά Διαθήκη ή εντολή της αγάπης είχε όριο: «Αγαπήσεις τον πλησίον (τον Εβραίο) ως σεαυτόν και μισήσεις τούς εχθρούς αυτού». 

Αυτό ήταν αναγκαίο γιά τήν πάλη της φυσικής επιβιώσεως τους. Ό Χριστός όμως έδωσε σε όλες τις εντολές απεριόριστες διαστάσεις. Έτσι λοιπόν μάς είναι αναγκαίο να είσέλθουμε βαθμηδόν στή ζωή αύτή κατά το μέτρο πού μάς δίδεται ή προσευχή. Όταν προσεύχεσθε ιδιαιτέρως, να προσεύχεσθε γιά όλους και γιά τον καθένα! Και να προσθέτετε: «Και διά των  ευχών αυτού ή διά των ευχών αυτών έλέησόν με».

Έτσι, σταδιακά θά ευρύνεται ή συνείδησή μας. Και αυτό συνδέεται επίσης με το θέμα της υπακοής...

Κάποιος είπε: «Καλά, υπακοή στον ηγούμενο!». Όχι, όχι μόνο στον ηγούμενο! Βεβαίως, σύμφωνα με τήν οργάνωση της ζωής μας, τήν ενότητα τού θελήματος εκφράζει πρωτίστως ό ηγούμενος. Ή στάση μας όμως πρέπει να είναι τέτοια, ώστε σε σχέση με κάθε άνθρωπο να είμαστε έτοιμοι να εκπληρώσουμε το θέλημά του και όχι το δικό μας. Τότε πλατύνετε βαθμηδόν ή συνείδησή μας, και ξαφνικά μπορεί να μάς επισκεφτεί, πράγματι απροσδόκητα, το πένθος γιά όλο τον Άδάμ. Έτσι, ή μοναχική υπακοή αρχίζει με μικρά πράγματα, από τήν πιο ταπεινή εργασία, αλλά φθάνει στήν τελειότητά της με τη συνείδηση του «εγώ ειμί».

Με τον τρόπο αυτό, από άπλες και μικρές πράξεις υπακοής οικοδομούμε τη σχέση μας: «Δεν θέλω να έχω το θέλημα τού αμαρτωλού αίματός μου, αλλά θέλω να ρέει στις φλέβες μου ή ζωή τού Ίδιου του Θεού». Άν ό Θεός μάς έπλασε «κατ’ εικόνα και καθ’ όμοίωσίν» Του, αυτό αποτελεί, σύμφωνα με τη συγκεκριμένη αποκάλυψη, τον σκοπό της ζωής μας. Και τότε, ή μέρα και νύχτα μάς μορφώνει ή δύναμη της θείας έλξεως. Αυτό μπορεί να συμβεί με τέτοιον τρόπο, πού ό ίδιος ό άνθρωπος να μην αντιλαμβάνεται πού βρίσκεται και τί είναι.

Ό Κύριος είπε: «Φυλάξτε τις εντολές!». Αλλά πώς; Δεν είμαστε ικανοί να φυλάξουμε τήν εντολή του Θεού- αυτό έρχεται σταδιακά -άν και μερικές φορές μπορεί να συμβεί και ξαφνικά.

Αρχίζοντας ό άνθρωπος να κόβει το θέλημά του για την εκπλήρωση άλλου θελήματος, καθίσταται στή συνέχεια έτοιμος ένώπιον τού Θεού να τηρήσει τις εντολές Του.

Οφείλουμε να κρατήσουμε τη στάση αύτή με ζέση και έμπνευση. Τότε αποκτώνται καρποί κατά τήν εν Χριστώ ζωή μας και ή μορφή τού φρονήματος μας αλλάζει παντελώς. Ή σκέψη τού πεπτωκότος κόσμου δεν αποδέχεται το Άναρχο. Αυτό ξεπερνά τελείως τη λογική του. 

Γεννιόμαστε ως κτιστά όντα, σε μία δεδομένη στιγμή, γι` αυτό δεν είμαστε ικανοί γιά το Άναρχο. Ακολουθώντας τον Λόγο Χριστό, διαμορφώνεται ή συνείδηση αύτή, οπότε και ό άνθρωπος λέει: «Νύν, Χριστέ, εν Σοί και διά Σού εγώ είμι». Με τον τρόπο αυτό, από τά πιο μικρά πράγματα μπορούμε ξαφνικά να μεταβάλουμε τη ζωή μας και να τήν καταστήσουμε πεπληρωμένη από τήν παρουσία του Άναρχου Θεού.

Διαβάζοντας το Σύμβολο της Πίστεως να θυμάστε τούς τελευταίους λόγους του: «Προσδοκώ άνάστασιν νεκρών και ζωήν τού μέλλοντος αίώνος»! Έτσι πρέπει να ζούμε: με το «προσδοκώ». Διότι ή ενέργεια της αναστάσεως βρίσκεται στήν πίστη μας.

'Η στάση αύτή είναι φοβερά σημαντική. Μού συνέβη να συναντηθώ με ανθρώπους πού λένε: «Δεν με ενδιαφέρει διόλου ή αιώνια ζωή, δεν επιθυμώ καμιά θέωση». Χωρίς να κατανοούν τη σημασία των λόγων τους, καταδικάζουν τον εαυτό τους σε αιώνιο χωρισμό από τον Θεό. Γιατί στους λόγους «προσδοκώ άνάστασιν νεκρών» περικλείεται ή ενέργεια της αναστάσεως.

 Βέβαια, δεν πρόκειται γιά τέτοια ανάσταση πού ανέμεναν μερικοί, ότι ό αναστημένος Χριστός θά επέστρεφε στήν ίδια σάρκα και θά συνέχιζε το έργο Του. Όχι! Ανάσταση σε άλλη πλέον μορφή του είναι. Άλλωστε, το να ζούμε με τη φθαρτή σάρκα δεν αποτελεί τον τελικό μας σκοπό.

 Ό τελικός σκοπός μας είναι ή διαδικασία δημιουργίας θεών, δηλαδή αιωνίων φίλων του Θεού και Πατρός μας. Γι αυτό μπορούμε να πούμε ότι ή απόγνωση είναι ή απώλεια της συνειδήσεως εκείνης, τήν όποια θέλει ό Θεός ως προϋπόθεση γιά να μάς δωρίσει τήν άναρχη ζωή του. Ό κόσμος ζει στήν απόγνωση. Οι άνθρωποι καταδίκασαν μόνοι τους τον εαυτό τους σε θάνατο.