Οι δύο κόσμοι - Κυριακή του τυφλού

π. Γεώργιος Θεοδωρόπουλος

Όποιος γεννήθηκε τυφλός ή έχασε το φως του, δεν μπορεί να δει τον ήλιο, να απολαύσει τις ομορφιές του κόσμου. 

Όποιος δεν καθάρισε με τη νήψη την καρδιά του, αυτός δεν μπορεί να δει τον αληθινό Ήλιο και να αντικρίσει μέσα του το πρόσωπο του Θεού.

Στην ιστόρηση της ιάσεως του εκ γενετής τυφλού, διακρίνουμε την αναμέτρηση δύο κόσμων: 

Των ανθρώπων που προσπαθούν να ερμηνεύσουν τον κόσμο και το Θεό με αποδείξεις, συλλογισμούς, με τον εγωισμό ότι υπάρχει μόνο ό,τι βλέπω, ό,τι κατανοώ και αποδέχομαι. 

Σ'αυτή την πρώτη κατηγορία ανθρώπων, υπάρχει γκρίνια, εγωισμός, τυπολατρία, λογισμοί - διαλογισμοί που σκοτίζουν ακόμα περισσότερο το νου του ανθρώπου, υποκριτική αναζήτηση του ποιος φταίει, συνεχείς κατηγορίες προς τους άλλους, απουσία σχέσης,  παράλληλοι μονόλογοι, αυτοδικαίωση, έλλειμμα αγάπης.

Από την άλλη μεριά υπάρχουν οι άνθρωποι που λειτουργούν ως σχέση και ταπείνωση την παρουσία του Θεού στη ζωή και τον κόσμο. Πιστεύουν στην αγάπη του Θεού, έστω κι αν οι ίδιοι δεν μπορούν να τη διακρίνουν και να την ερμηνεύσουν σε όλες τις πτυχές της. Ταπεινώνονται και υπομένουν μπροστά στις δυσκολίες της ζωής. Δεν τα βάζουν με τους άλλους, δεν κατηγορούν κανένα. Αναλαμβάνουν την ευθύνη τη δική τους και του κόσμου, συγχωρούν και αγαπούν. Ο πόνος, οι θλίψεις, οι αρρώστιες δεν αποτελούν εμπόδιο στην σχέση τους με το Θεό, αφού το μόνο κακό γι' αυτούς είναι η αμαρτία, κυρίως η αμετανοησία.

Δεν πρέπει να αγνοούμε ότι ο Θεός ήρθε στο κόσμο και έγινε άνθρωπος, παραμένει όμως κρυμμένος για να τον ανακαλύψουμε. Δεν απευθύνεται στον σκοτισμένο νου, αλλά στη καθαρή καρδιά του ανθρώπου. Η φαινομενική απουσία και η σιωπή Του πολλές φορές μιλάνε ευγλωττότερα από τα θαύματα τα οποία ζητάμε για να πιστέψουμε. 

Δεν είναι απών από τη ζωή μας, αλλά εμείς δεν μπορούμε να Τον διακρίνουμε εξαιτίας της πνευματικής μας τυφλότητας. "Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται". Είναι απαραίτητη η θεραπεία του οφθαλμού της ψυχής για να αποκαλυφθεί στη ζωή μας η παρουσία του πανταχού παρόντος Θεού , της Βασιλείας Του η οποία "εντός ημών εστί".

Στο τέλος του διαλόγου του Μικρού Πρίγκιπα με την αλεπού, αφού την έχει εξημερώσει, εκείνη του λέει: «Άκου το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Η ουσία δε φαίνεται με τα μάτια».

Η νήψη, η θεραπεία της καρδιάς του ανθρώπου που συντελείται στην Εκκλησία με την ασκητική και μυστηριακή ζωή, μας προετοιμάζει για τη συνάντησή μας με το πρόσωπο του Θεού. Μέσα στη ζωή μας θα υπάρχει πάντα αυτή η αναμέτρηση των δύο κόσμων. Και σε μας θα παραμένει πάντα η ευθύνη να κρατάμε αναμμένη τη λαμπάδα της πίστεως και της αγάπης προς Αυτόν. Της αληθινής πίστεως και αγάπης του θεραπευμένου τυφλού, που όταν τον ρώτησε ο Χριστός "Συ πιστεύεις εις τον υιόν του Θεού;"  του απάντησε:  "Πιστεύω, Κύριε" ∙και προσεκύνησεν αυτώ.