Στο σχολείο, τρομοκρατημένοι δάσκαλοι και φοβισμένα παιδιά περιμένουν πότε θα χτυπήσει το κουδούνι για να απαλλαγούν από το μαρτύριο των νέων μέτρων των "ειδικών".
Στην Εκκλησία, οι "ειδικοί" αρχίζουν όλο και πιο απροκάλυπτα (αφού τσέκαραν και διαπίστωσαν ότι υπάρχει τεράστιο περιθώριο) να προτρέπουν να οδηγηθούμε σε πλαστικά κουτάλια μιας χρήσης για τη Θ. Κοινωνία.
Στην κοινωνία, κατασκευάζουν έναν κόσμο απρόσωπο, αποστασιοποιημένο, αδιάφορο, χρησιμοποιώντας το πιο αποτελεσματικό όπλο ελέγχου των μαζών, το φόβο.
Κι εμείς σαν έτοιμοι από καιρό δεχόμαστε τα κόκαλα που μας πετούν για επιβίωση και θέαμα για την τέρψη των οφθαλμών (και των ωτίων μας).
Αποστειρώσαμε και αδειάσαμε τους Ναούς (αφού δεν είναι πλέον ιεροί αλλά τόποι συναθροίσεων και μάλιστα επικίνδυνοι για την υγεία μας) και γεμίσαμε τους χώρους συναυλιών, για να ξορκίσουμε τη μιζέρια και το κενό μας και να διακηρύξουμε (τραγουδώντας!!) για άλλη μια φορά το: "Μια ζωή την έχουμε..."
π.Γ.Θ.
ευχαριστούμε πάτερ!
ΑπάντησηΔιαγραφή