Έλληνες και χριστιανοί. Αυτό ήταν το έγκλημα των Ποντίων που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα ματωμένα χώματα της Μικράς Ασίας, στις αρχές του 20ού αιώνα. Και έπρεπε να πληρώσουν. Τον Δεκέμβριο του 1916 ετοιμάστηκε και επισήμως το σχέδιο εξόντωσης του άμαχου ελληνικού πληθυσμού του Πόντου, αν και ήδη από το 1914 οι άνδρες Πόντιοι δολοφονούνταν με κάθε ευκαιρία. Οι γυναίκες και τα παιδιά έπεφταν θύματα βιασμού και σφαγής. Και όσοι δεν γνώρισαν το μαχαίρι του φονιά, εξορίστηκαν και ομαδικά εκδιώχθηκαν προς περιοχές όπου πριν φθάσουν πέθαιναν.
Πόλεις και χωριά που άλλοτε ευημερούσαν λόγω της δραστηριότητας των Ελλήνων παραδόθηκαν στις φλόγες. Βαρβαρότητες και λεηλασίες διαπράττονταν καθημερινά από οργανωμένες συμμορίες Τούρκων. Ο ελληνικός πολιτισμός που επί αιώνες έδινε σε εκείνον τον τόπο αίγλη είχε ξαφνικά γίνει κόκκινο πανί και απειλούσε την ενότητα του κράτους. Κάθε ίχνος ελληνικότητας αποτελούσε καρφί στην καρδιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας...
Το οργανωμένο έγκλημα απέδωσε γρήγορα καρπούς. Η αλήθεια όμως είναι πως εάν κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με ακρίβεια για τους ξεριζωμένους, πόσο μάλλον για τον πραγματικό αριθμό των νεκρών. Γιατί οι νεκροί δεν είναι μόνο οι 353.000 Πόντιοι που μνημονεύουμε κάθε χρόνο, ούτε και οι ακόμα λίγες χιλιάδες που προσθέτουν οι ιστορικοί σε αυτόν τον αριθμό αναζητώντας μεγαλύτερη ακρίβεια.
Με το σχέδιο που επινόησαν στέρησαν τη ζωή, την πατρίδα, τη γλώσσα, τον πολιτισμό σε τόσες γενιές Ποντίων! Υποχρέωσαν οικογένειες να σκορπιστούν στα πέρατα της γης. Τους αφαίρεσαν το δικαίωμα να γνωρίζουν ποιοι πραγματικά είναι, να ζήσουν στον τόπο όπου γεννήθηκαν οι πρόγονοί τους. Μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες ακρωτηριασμένες ψυχές ανθρώπων που δεν έχουν καν γεννηθεί!
Έχουν αλλάξει πολλά από τότε, θα μπορούσε να πει κανείς. Ξέρουμε και μιλάμε για τη Γενοκτονία των Ποντίων, ενώ λίγες δεκαετίες πριν πολλοί απέφευγαν την αναφορά σε οτιδήποτε τους έφερνε δάκρυα στα μάτια και δημιουργούσε κόμπο στον λαιμό. Η αλήθεια όμως είναι πως τα πράγματα θα ήταν καλύτερα εάν:
- οι Πόντιοι, όλα αυτά τα χρόνια έβρισκαν κώδικες επικοινωνίας για να παραμείνουν ενωμένοι, βάζοντας στην άκρη όλα τα μικρά και ασήμαντα που τους χωρίζουν. Μικρά και ασήμαντα μπροστά στον αγώνα. Η σημερινή κοινή εκδήλωση για τη 19η Μαΐου στη Θεσσαλονίκη ίσως είναι ένα πρώτο βήμα. Όμως μόνο το πρώτο και σίγουρα όχι αρκετό εάν σκεφθεί κανείς πόσα χρόνια έχουν χαθεί, πνιγμένα μέσα στη διχόνοια.
- το ελληνικό κράτος αποφάσιζε επιτέλους να σταθεί στο πλευρό των Ποντίων ζητώντας τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας. Η αναγνώριση της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου δεν είναι πια αρκετή. Ούτε η τιμητική εκδήλωση που γίνεται τα τελευταία χρόνια στην Ολομέλεια της Βουλής μπορεί να ικανοποιήσει τον μέσο Πόντιο. Οι συγκινητικές οικογενειακές ιστορίες που μοιράζονται οι βουλευτές και τα ευχολόγια δεν αρκούν για να αναγνωριστεί η Γενοκτονία στα πέρατα του κόσμου.
Οι Πόντιοι, και όχι μόνο ο οργανωμένος προσφυγικός χώρος, όλοι οι Πόντιοι χρωστούν σε εκείνους που έφυγαν και σε εκείνους που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα, να παλέψουν ουσιαστικά και σε υψηλό επίπεδο για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας. Ύψιστος στόχος είναι η αναγνώριση του τεκμηριωμένου εγκλήματος από την Τουρκία, κράτος-διάδοχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κι αυτό για να γίνει χρειάζεται ενότητα. Μια ενότητα που θα πείσει και τον μέσο Έλληνα, μη Πόντιο, πως αξίζει να ενώσει τη φωνή του με τους Ποντίους σε κάθε γωνιά της γης για να διεκδικήσει την αναγνώριση της Γενοκτονίας που είναι εθνική υπόθεση.
Οι Έλληνες δεν ξεχνούν. Τιμούν τους νεκρούς τους και αγωνίζονται μέχρι τέλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου