Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικής Νικολάου
Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἔχει σὰν προορισμό Του νὰ φανερώνει τὸν Θεὸ στὴν ἱστορία καὶ στὴν Ἐκκλησία, νὰ Τὸν φανερώνει στὴν αἰώνια βασιλεία Του, παράλληλα δὲ νὰ φανερώνει τὸ μυστήριο τοῦ ἀνθρώπου, τὸν εἰκονισμένο Θεὸ στὸν ἄνθρωπο.
Ὁ λόγος, λοιπόν, ποὺ ὁ Κύριος μᾶς στέλνει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι γιὰ νὰ μπορέσουμε κι ἐμεῖς νὰ ζήσουμε τὴ δική μας μεταμόρφωση καὶ τὴ φανέρωση τοῦ δικοῦ μας προσώπου, καὶ ἔτσι νὰ ἀλλάξουμε τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον βλέπουμε τὸν Θεὸ καὶ τὸν κόσμο.
Στὴν Ἁγία Γραφὴ ὑπάρχουν τρεῖς μεταμορφώσεις προσώπων πολὺ ἐντυπωσιακές. Ἡ μία εἶναι ἡ μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου πάνω στὸ Ὄρος Θαβώρ, ὅπου, ὅπως περιγράφεται ἀπὸ τοὺς τρεῖς εὐαγγελιστές, «ἐγένετο τὸ εἶδος τοῦ προσώπου αὐτοῦ ἕτερον» (Λουκ. θ΄, 29). Ἡ εἰκόνα τὴν ὁποία εἶχαν οἱ μαθητὲς γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, εἰκόνα ἐντελῶς ἀνθρώπινη, εἰκόνα ἐντελῶς αἰσθητή, ἄλλαξε καὶ μετεμορφώθη καὶ φανερώθηκε γιὰ λίγο ἡ λάμψη τῆς θεότητός Του.
Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὑπάρχει καὶ μιὰ ἄλλη μεταμόρφωση προσώπου. Ἀναφέρεται στὸ τέλος τοῦ βιβλίου τῆς Ἐξόδου. Ὁ Μωϋσῆς, ἀφοῦ παρέλαβε τὶς Δέκα Ἐντολές, ἀφοῦ διεμήνυσε ἀπὸ μακρυὰ πρὸς τὸν λαὸ τὰ ὅσα ὁ Κύριος τοῦ ἐπηγγέλθη, κατεβαίνοντας ἀπὸ τὸ Ὄρος δοξάσθηκαν, λαμπρύνθηκαν τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ προσώπου του, ἐπειδὴ τοῦ εἶχε μιλήσει ὁ Θεός. «Δεδόξασται ἡ ὄψις τοῦ χρώματος τοῦ προσώπου αὐτοῦ ἐν τῷ λαλεῖν αὐτὸν αὐτῷ» (Ἐξ. λδ΄ 29). Τέτοια ἀλλοίωση ὑπέστη τὸ πρόσωπό του ἀπὸ τὴν λάμψη καὶ τὴν δόξα, ὥστε οἱ Ἰουδαῖοι ἀπὸ μακρυὰ τὸν ἔβλεπαν καὶ δὲν ἄντεχαν νὰ τὸν ἀντικρύζουν, πολλῷ μᾶλλον νὰ τὸν πλησιάσουν.
Καὶ ἡ τρίτη μεταμόρφωσις προσώπου εἶναι ἡ ἀλλοίωσις τὴν ὁποία ἔβλεπαν ἀκόμη καὶ ἀκάθαρτα μάτια στὸ πρόσωπο τοῦ διακόνου Στεφάνου ὅταν ἀπελογεῖτο ἐνώπιον τοῦ συνεδρίου. «Ἅπαντες οἱ καθεζόμενοι ἐν τῷ συνεδρίῳ εἶδον τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡσεὶ πρόσωπον ἀγγέλου». (Πράξ. Στ΄ 15). Ἔλαμψε τὸ πρόσωπο του καὶ δὲν ἦταν αὐτὸ τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο, αὐτὸ ποὺ εἶχαν συνηθίσει νὰ βλέπουν, ἀλλὰ ἦταν ἕνα ἀγγελικὸ πρόσωπο.
Καὶ τὸ δικό μας πρόσωπο μπορεῖ νὰ ἀλλάξει. Κι ὄχι ἁπλῶς μπορεῖ, ἀλλὰ πρέπει νὰ ἀλλάξει. Πρέπει νὰ ὑποστεῖ αὐτὴν τὴν μεταμόρφωση, ὥστε νὰ βλέπουμε τὸν Θεὸ διαφορετικό, ἀναστημένο, ὄχι μὲ ἀνθρώπινα μάτια. Ἀντιστοίχως, πρέπει νὰ βλέπουμε τὰ γεγονότα ἔξω ἀπὸ τὸν χρόνο, ἔξω ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις, ἔξω ἀπὸ τὸν ἐγωϊσμό μας, ἔξω ἀπὸ τὴν στενότητά μας. Πρέπει νὰ βλέπουμε τὴ ζωὴ ἔξω ἀπὸ τὴ παροδικότητά της καὶ ἀπὸ τὴν ἐφημερότητά της, πέρα ἀπὸ τὴν μικρότητά της. Καὶ τέλος πρέπει νὰ βλέπουμε τὸν ἑαυτό μας, ὄχι ὅπως εἴμαστε, ἀλλὰ ὅπως θὰ εἴμαστε στὴ δόξα τοῦ Θεοῦ.
Εἶναι μεγάλες ἀλήθειες αὐτές. Πολλὲς φορὲς πηγαίνουμε στοὺς πνευματικούς μας καὶ τοὺς μιλᾶμε τόσο ἀνθρώπινα καὶ θέλουμε κι αὐτοὶ νὰ μᾶς μιλήσουν ἀνθρώπινα. Κάνουμε τὴν προσευχή μας καὶ αὐτὴ εἶναι πεζή, κουραστική, προκλητικὰ φτωχὴ καὶ ἀνθρώπινη. Κι ὁ Θεὸς μᾶς ἀπαντᾶ πνευματικὰ καὶ δὲν Τὸν ἀναγνωρίζουμε. Ἐμεῖς Τὸν θέλουμε γιὰ ὑπηρέτη αὐτῆς τῆς ζωῆς. Θέλουμε τὴν Ἐκκλησία γιὰ βόλεμα τοῦ συναισθήματός μας, τῆς μικρᾶς καὶ στενῆς ἀντιλήψεώς μας καὶ δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε αὐτὸ τὸ ἄνοιγμα. Νὰ ἀνοίξουμε τὰ μάτια μας ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο στὸν ἄλλον, ἀπὸ τὸν χρόνο λίγο στὴν αἰωνιότητα. Νὰ ἀνοίξει ἡ καρδιά μας καὶ νὰ γευθεῖ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, νὰ δεχθεῖ τὴν χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Οἱ μέρες αὐτὲς εἶναι μέρες ποὺ μᾶς καλοῦν σὲ μεταμόρφωση σὰν τὴν μεταμόρφωση τῶν ἀποστόλων. Κι αὐτοὶ δειλοὶ ἄνθρωποι ἦταν• ὄχι μόνον δειλοὶ πρὶν ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση, ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν Ἀνάσταση. Καὶ ὅμως μετεμορφώθησαν καὶ ὁδηγήθησαν στὸ μαρτύριο ὅλοι τους, μὲ ἐξαίρεση τὸν ἀπόστολο Ἰωάννη. Αὐτοὶ ποὺ ἡ γλῶσσά τους ἦταν δεμένη, ἐκήρυξαν σ᾿ ὅλη τὴν οἰκουμένη. Ψαράδες ἦταν καὶ σὰν σοφοὶ μιλοῦσαν. Αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι δὲν μποροῦσαν κἂν νὰ ὁμολογήσουν τὸν Χριστὸ στὴν πιὸ κρίσιμη στιγμὴ τῆς ζωῆς, στὴν πιὸ κρίσιμη στιγμὴ τῆς χάριτος, αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ἀκριβῶς ἄνοιξαν τὰ στόματά τους καὶ Τὸν ὁμολόγησαν σ᾿ ὅλη τὴν οἰκουμένη. Αὐτοὶ ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ κατανοήσουν τὸν λόγο Του, ἀπεκάλυψαν στὸν κόσμο καὶ στὴν ἱστορία τὸ μυστήριό Του.
Αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα τῆς Ἐκκλησίας, τὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Πεντηκοστή. Ἂς μὴν τὴν γιορτάσουμε σὰν ἕνα γεγονὸς ποὺ κάποτε συνέβη, ἀλλὰ ἂς τὸ μεταμορφώσουμε σὲ μιὰ προσωπικὴ ἐμπειρία ὁ καθένας μας. Χωρὶς αὐτὴν τὴν ἐσωτερικὴ μεταμόρφωση δὲν μποροῦμε νὰ ζήσουμε πνευματικά, δηλαδὴ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Μπορεῖ ἡ ζωή μας νὰ ἔχει μιὰ ἠθικὴ ὑπογραφή, μπορεῖ νὰ ἔχει τὴν ποιότητα τοῦ καλοῦ ἀνθρώπου, μπορεῖ νὰ ἔχει τὸν ἀγώνα τῆς εὐτυχίας ἢ καὶ τῆς ἐπιτυχίας σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο. Τὴν θέα ὅμως τοῦ οὐρανοῦ, τῆς ἄλλης ζωῆς, τῆς αἰωνιότητας, καὶ πολὺ περισσότερο τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴ γεύση τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δὲν θὰ τὴν ἀποκτήσουμε. Ἡ Ἐκκλησία μας ἐπαναλαμβάνει τὸ προσκλητήριό της. Τὸ ἐπαναλαμβάνει καὶ σὲ μᾶς.
Νὰ δώσει ὁ Θεὸς αὐτὸ νὰ γίνει, ὄχι σὰν ἀποτέλεσμα κάποιας δικῆς μας προσπάθειας, κυρίως ὅμως σὰν καρπὸς τῆς ταπεινώσεως τῆς δικῆς μας διαθέσεως καὶ τῆς φανερώσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν ταπεινὴ καρδιά μας. Ἀμὴν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου