Αυτή είναι η χαρά και η ελπίδα μας

Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου

Όταν η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ω, πως είναι όλα ευχάριστα, αγαπημένα και χαρμόσυνα! Η αγάπη, όμως, αυτή συνεπάγεται θλίψη· κι όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι κι η θλίψη.

Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με τον λογισμό, και δεν έχασε ποτέ τη χάρη, αλλά κι αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν στεκόταν δίπλα στον Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη της απέραντη σαν τον ωκεανό και οι πόνοι της ψυχής Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροιαπό τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί και η αγάπη της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο. Κι αν επέζησε, επέζησε μόνο με τη θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου, γιατί ήταν θέλημά Του να δει την Ανάσταση και ύστερα, μετά την Ανάληψή Του, να παραμείνει παρηγοριά και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.

Εμείς δεν φτάνουμε στο πλήρωμα της αγάπης της Θεοτόκου, και γι' αυτό δεν μπορούμε να εννοήσουμε πλήρως το βάθος της θλίψεώς της.Η αγάπη της ήταν τέλεια. Αγαπούσε άπειρα τον Θεό και Υιό Της, αλλ' αγαπούσε και τον λαό με μεγάλη αγάπη. Και τι αισθανόταν άραγε, όταν εκείνοι, που τόσο πολύ η ίδια αγαπούσε και που τόσο πολύ ποθούσε τη σωτηρία τους, σταύρωναν τον αγαπημένο της Υιό;

Αυτό δεν μπορούμε να το συλλάβουμε, γιατί η αγάπη μας για τον Θεό και τούς ανθρώπους είναι λίγη. Κι όπως η αγάπη της Παναγίας υπήρξε απέραντη και ακατάληπτη, έτσι απέραντος ήταν κι ο πόνος της που παραμένει ακατάληπτος για μας.

Άσπιλε Παρθένε Θεοτόκε, πες σε μας τα παιδιά σου, πώς αγαπούσες τον Υιό Σου και Θεό, όταν ζούσες στη γη; Πώς χαιρόταν το πνεύμα σου για τον Θεό και Σωτήρα σου; Πώς αντίκριζες την ομορφιά του προσώπου Του; Πώς σκεπτόσουν ότι Αυτός είναι Εκείνος, που Τον διακονούν με φόβο και αγάπη όλες οι δυνάμεις των ουρανών;

Πες μας, τι ένιωθε η ψυχή σου, όταν κρατούσες στα χέρια σου το Θαυμαστό Νήπιο; Πώς το ανέτρεφες; Πώς πονούσε η ψυχή Σου, όταν μαζί με τον Ιωσήφ Τον αναζητούσες τρεις μέρες στην Ιερουσαλήμ;  Τι αγωνία έζησες, όταν ο Κύριος παραδόθηκε στη σταύρωση και πέθανε στο Σταυρό;

Πες μας, τι χαρά αισθάνθηκες για την Ανάσταση ή πώς σπαρταρούσε η ψυχή σου από τον πόθο του Κυρίου μετά την Ανάληψη;

Οι ψυχές μας λαχταρούν να γνωρίσουν για τη ζωή σου με τον Κύριο στη γη, αλλά Εσύ δεν ευδόκησες να τα παραδώσεις όλ' αυτά στη Γραφή, αλλά κάλυψες με σιγή το μυστήριό σου.

Πολλά θαύματα και ελέη είδα από τον Κύριο και τη Θεοτόκο, αλλά μου είναι τελείως αδύνατο ν' ανταποδώσω κάπως αυτή την αγάπη.

Τι ν' αναταποδώσω εγώ στην Υπεραγία Θεοτόκο, που δεν με περιφρόνησε, ενώ ήμουν βυθισμένος στην αμαρτία, αλλά σπλαγχνικά με επισκέφθηκε και με συνέτισε; Δεν την είδα, αλλά το Άγιο Πνεύμα μού έδωσε να την αναγνωρίσω από τα γεμάτα χάρη λόγια της και το πνεύμα μου χαίρεται κι η ψυχή μου από την αγάπη ελκύεται τόσο προς Αυτήν, ώστε και μόνη η επίκληση του ονόματός της γλυκαίνει την καρδιά μου.

Όταν ήμουν νεαρός υποτακτικός, προσευχόμουν μια φορά μπροστά στην εικόνα της Θεομήτορος, και η προσευχή του Ιησού εισήλθε στην καρδιά μου και άρχισε από μόνη της να προφέρεται εκεί.

Μια άλλη φορά άκουγα στον ναό την ανάγνωση των προφητειών του Ησαΐα, και στις λέξεις «λούσασθε και καθαροί γίνεσθε» (Ησ. α' 16) σκέφτηκα: «Μήπως η Παναγία αμάρτησε ποτέ, έστω και με τον λογισμό;». Και, ω του θαύματος! Μέσα στην καρδιά μου μια φωνή ενωμένη με την προσευχή πρόφερε ρητώς: «Η Θεοτόκος ποτέ δεν αμάρτησε, ούτε καν με τη σκέψη». Έτσι το Άγιο Πνεύμα μαρτυρούσε στην καρδιά μου για την αγνότητά της.

Εν τούτοις κατά την επίγεια ζωή της βρισκόταν ακόμη στο πλήρωμα της γνώσεως και υπέπεσε σε ορισμένα αναμάρτητα σφάλματα ατέλειας. Αυτό φαίνεται από το Ευαγγέλιο. Όταν επέστρεφε από την Ιερουσαλήμ, δεν γνώριζε πού είναι ο Υιός της και Τον αναζητούσε τρεις μέρες με τον Ιωσήφ (Λουκ. β' 44-46).

Η ψυχή μου γεμίζει από φόβο και τρόμο, όταν αναλογίζομαι τη δόξα της Θεομήτορος. 

Είναι ενδεής ο νους μου και φτωχή κι αδύναμη η καρδιά μου, αλλά η ψυχή μου χαίρεται και παρασύρομαι στο να γράψω έστω και λίγα λόγια γι' αυτήν.

Η ψυχή μου φοβάται να το αποτολμήσει, αλλά η αγάπη με πιέζει να μην κρύψω τις ευεργεσίες της ευσπλαχνίας της.

Η Θεοτόκος δεν παρέδωσε στη Γραφή ούτε τις σκέψεις της ούτε την αγάπη της για τον Υιό και Θεό της ούτε τις θλίψεις της ψυχής της, κατά την ώρα της σταυρώσεως, γιατί ούτε και τότε θα μπορούσαμε να τα συλλάβουμε. Η αγάπη Tης για τον Θεό ήταν ισχυρότερη και φλογερότερη από την αγάπη των Χερουβείμ και των Σεραφείμ και όλες οι δυνάμεις των αγγέλων και αρχαγγέλων εκπλήσσονται με αυτήν.

Αν και η ζωή της Θεοτόκου καλύπτεται από άγια σιγή, ο Κύριος φανέρωσε στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας ότι η Παναγία αγκαλιάζει με την αγάπη της όλο τον κόσμο και βλέπει Πνεύματι Αγίω όλους τους λαούς της γης και, όπως και ο Υιός της, σπλαγχνίζεται και ελεεί τους πάντες.

Ω, αν γνωρίζαμε πόσο αγαπά η Παναγία όλους εκείνους που τηρούν τις εντολές του Χριστού, και πόσο λυπάται και στενοχωριέται για κείνους που δεν μετανοούν! το γνώρισα αυτό εκ πείρας.

Δεν ψεύδομαι, λέω την αλήθεια ενώπιον του Θεού, ότι γνωρίζω εν πνεύματι την Άχραντο Παρθένο. Δεν την είδα, αλλά το Άγιο Πνεύμα μού έδωσε να γνωρίσω αυτήν και την αγάπη της για μας. Χωρίς την ευσπλαγχνία της η ψυχή μου θα είχε χαθεί από πολύ καιρό. Εκείνη, όμως, ευδόκησε να μ' επισκέφθει και να με νουθετήσει, για να μην αμαρτάνω. Μου είπε: «Δεν μου είναι αρεστά τα έργα σου». Τα λόγια της ήταν ευχάριστα, ήρεμα, μειλίχια, και συγκίνησαν την ψυχή. Πέρασαν πάνω από σαράντα χρόνια, αλλά η ψυχή μου δεν μπορεί να λησμονήσει εκείνη τη γλυκιά φωνή και δεν ξέρω πώς να ευχαριστήσω την αγαθή και σπλαγχνική Μητέρα του Θεού.

Αληθινά, αυτή είναι η βοήθειά μας ενώπιον του Θεού και μόνο τ' όνομά της χαροποιεί την ψυχή. Αλλά και όλος ο ουρανός και όλη η γη χαίρονται με την αγάπη της.

Αξιοθαύμαστο και ακατανόητο πράγμα! Ζει στους ουρανούς και θεωρεί αδιαλείπτως τη δόξα του Θεού, αλλά δεν λησμονεί κι εμάς τούς φτωχούς και αγκαλιάζει με την ευσπλαγχνία της όλη τη γη και όλους τους λαούς.

Και αυτή την Άχραντη Μητέρα Του ο Κύριος την έδωσε σ' εμάς.

Αυτή είναι η χαρά και η ελπίδα μας.

Αυτή είναι η πνευματική μας Μητέρα και βρίσκεται κοντά μας κατά τη φύση ως άνθρωπος και κάθε χριστιανική ψυχή ελκύεται προς Αυτή με αγάπη.

πηγή: Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης,έκδ. Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας: 2005, ιστ' έκδοση, σ. 469-472