Ο άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου.Κι αν όταν στερείσαι , μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις-όχι απο αυτά που δεν έχεις αλλά από αυτά που έχεις-δεν ξέρεις τι ακριβώς πια να επιθυμήσεις.
Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία,εμπιστοσύνη ,αξίες ,φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν.Είναι εξάρτηση να περιμένεις απο τους άλλους να σε αγαπήσουν. Η αγάπη είναι όντως η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Ό σ ο και α ν α γ α π ι έ σ α ι το α ν ι κ α ν ο π ο ί η τ ο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η κ α ρ δ ι ά δ ε ν μ π ο ρ ε ί να α γ α π ή σ ε ι. Γεμίζουμε μονάχα από τηναγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε,από όσα δικά μας χαρίζουμε.Ακόμη και η ψυχή μας δια της απωλείας κερδίζεται.
Είναι μοίρα ή ελευθερη επιλογη η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γιαυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με το μίζερο εαυτό μας που τη στενέυει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε. Προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης πρπσωπικότητας μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας.
Λέγεται πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη..."
Απο το βιβλίο : "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης'' της ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ
Πηγή:http://alhthia.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου