Τω αγαπήσαντί με Αγάπης Αντίδωρο

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Το δόσιμο σε Σένα, αγάπη,

κι ο θάνατος για σένα ζωή,

γιατί πρωτοδόθης Αγάπη

κι απέθανες για μένα Ζωή.

Η πρόσκληση δείγμα αγάπης

κι απάντηση μετουσία ζωής,

το σμίξιμο ένωση αγάπης,

θάνατος του θανάτου απ’ τη ζωή.

Σ’ αγαπώ και πεθαίνω

και πεθαίνοντας ζω,

ζώντας δε πεθαμένος,

Ατελεύτητα ζω! 

Όταν για πρώτη φορά διάβασα το πιο πάνω ποίημα του τότε Αρχιμ. Αθανάσιου Κυκκώτη και τώρα Μητροπολίτη Κυρήνης, του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, στην ποιητική του συλλογή «Πρωτόλεια», εκπλάγηκα από το Θείο έρωτα του πατρός, που τόσο αριστοτεχνικά απέδωσε το βίωμά του.

Άραγε δεν θα πρέπει, ως Χριστιανοί, να θέλουμε έτσι να είναι η σχέση μας με το Θεό; Δεν είναι ωραίο να ανταποδίδουμε, πρωτίστως, στο Θεό της αγάπης τη δική μας αγάπη;

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μάς λένε ότι υπάρχουν τρεις τρόποι σχέσης με το Θεό. Ο πρώτος είναι αυτός του δούλου, που εφαρμόζει τις εντολές Του, γιατί φοβάται να μην κολαστεί, να μην τιμωρηθεί. Μοιάζει με το μαθητή που διαβάζει για να μην μείνει ανεξεταστέος ή τον υπάλληλο που εργάζεται για να μην απολυθεί.

Ο δεύτερος είναι αυτός του μισθωτού, που εφαρμόζει τις εντολές του Θεού για να πάει στον παράδεισο, για να τα έχει καλά μαζί Του, ώστε να του κάνει ό,τι του ζητήσει. Μοιάζει με το μαθητή που το διάβασμά του στοχεύει σε βαθμούς ή τον υπάλληλο που κάνει καλά τη δουλειά του, για να πάρει το μισθό του.

Υπάρχει όμως και ο ανώτερος τρόπος σχέσης με το Θεό, που υπερβαίνει τους άλλους και δημιουργεί όχι φόβο και πίεση αλλά χαρά και ζωή. Είναι αυτός της αγάπης, όπου ο άνθρωπος αγωνίζεται να ζήσει το Θεό στη ζωή του και να εφαρμόσει τις εντολές Του με κίνητρό του την αγάπη προς Εκείνον. Ο αγώνας του μπορεί να είναι και πολύ πιο δυνατός και επώδυνος από τους άλλους δύο, όμως έχει την απόλαυση του μαθητή που διαβάζει για τις γνώσεις και την πληρότητα, του υπαλλήλου που εργάζεται στη δουλειά του πατέρα του.

Όταν μάς έχουν υποβάλει από μικρούς τις αιρετικές αντιλήψεις περί τιμωρίας από το Θεό, αν δεν κάνουμε αυτό που θέλει, ή περί συμφεροντολογικής σχέσης, όπου δίνουμε την υποταγή μας και εισπράττουμε τη βοήθειά Του, η διδασκαλία των Πατέρων της Ορθοδοξίας αναπαύει και ελευθερώνει.

Η αγάπη, στη σχέση μας με το Θεό, δεν μπορεί να είναι καθήκον. Είναι ανάγκη καρδιακή που προέρχεται από την εμπειρία της δικής Του αγάπης. Πώς θα αγαπήσεις κάποιον που δε ξέρεις; Πώς θα Τον γνωρίσεις αν δεν σου αποκαλυφθεί;

Ωστόσο, το δεδομένο της ασθενικής μας αγάπης υπάρχει. Ο θεϊκός έρωτας απουσιάζει και μάλλον φαντάζει αδύνατος. Όμως και για μας είναι η ομορφιά μιας τέτοιας σχέσης! Για τον καθένα μας υπάρχει η δυνατότητα να ξεπεράσουμε το φόβο του δούλου και το συμφέρον του μισθωτού για να φτάσουμε στη χαρά των τέκνων του Θεού.

πηγή:http://isagiastriados.com