ΑΘΛΟΦΟΡΕ ΑΓΙΕ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΕ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝ, ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΤΩ ΕΛΕΗΜΟΝΙ ΘΕΩ, ΙΝΑ ΠΤΑΙΣΜΑΤΩΝ ΑΦΕΣΙΝ, ΠΑΡΑΣΧΗ ΤΑΙΣ ΨΥΧΑΙΣ ΗΜΩΝ.

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016

Ο "κάτα φαντασίαν" και ο πραγματικός Χριστιανός


π. Βενέδικτου Νεοσκητιώτη
Αυταπάτη Ορισμός: Νά πιστεύεις λάθος πράγματα γιά τόν εαυτό σου καί συνήθως κολακευτικά.
Παράδειγμα: “Έπρεπε νά τήν δώση σέ μένα τήν θέσι! Εργάζομαι περισσότερο από όλους, είμαι ο πιό έξυπνος καί οι ηγετικές μου ικανότητες είναι παραπάνω από προφανείς”.
Η ίδια η αυταπάτη καί η άγνοια είναι από μόνα τους τό μεγάλο μείον στή ζωή, άν όχι η καταστροφή της.
Καί στήν εκκλησία βλέπουμε ότι η ηθική αυταπάτη αιχμαλώτισε πολλούς από τούς χριστιανούς. Έτσι άλλοι ενώ κυλίονται στήν αμαρτία καί στήν διαφθορά θεωρούν τούς εαυτούς των ηθικούς καί τέλειους.
Άλλοι πάλι, έχοντας κατορθώσει μερικές αρετές νομίζουν, ότι έφθασαν στήν τελειότητα λέγοντας ο καθένας από αυτούς αυτό πού είπε εκείνος ο νεανίσκος τού Ευαγγελίου· «Ταύτα πάντα εφυλαξάμην εκ νεότητος. Τί έτι υστερώ;». Μέ τόν λογισμό αυτό εξαπατούν τόν εαυτό τους καί κοιμούνται μαζί μέ τήν αμαρτία καί μέσα στήν αμαρτία.

Ποιοί ήταν οι Δώδεκα Απόστολοι και πως πέθαναν ;




1ος, Ο Πέτρος - Τον Σταύρωσαν.


2ος, Ο Ανδρέας - Τον Στάυρωσαν.


3ος, Ο Ματθαίος - Τον Έκαψαν Ζωντανό σε Καμίνι.


4ος, Ο Ιάκωβος - Τον Έσφαξαν.

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

Στὴ μνήμη τῶν Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου




Ἀντώνιος Πινακούλας (Πρεσβύτερος)


Α. ΠΡΟΛΟΓΟΣ

1. Ἡ θέση τῆς γιορτῆς στὸ ἐκκλησιαστικὸ ἔτος

2. Ἀναφορὰ στὴν ἑορτὴ καὶ ἀναγγελία τοῦ θέματος


1. Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, γιορτάζουμε σήμερα τοὺς Ἀποστόλους Πέτρο καὶ Παῦλο. Γιατί σὰν σήμερα μαρτύρησαν γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ἡ γιορτή τους, ἂν καὶ ἀκίνητη, ὁλοκληρώνει τὶς ἑορτὲς τοῦ Πάσχα. Ἀρχίσαμε νὰ προετοιμαζόμαστε γι' αὐτὴν νηστεύοντας ἀπὸ τὴν ἑπομένη τῆς Κυριακῆς τῶν ἁγίων Πάντων.

2. Τί σημαίνει ὅτι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Παῦλος μαρτύρησαν γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ; Γιὰ νὰ ἀπαντήσουμε σ’ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα, χρειάζεται πρῶτα νὰ μάθουμε ποιὰ εἶναι ἡ μαρτυρία τους. Ἀκούσαμε στὸ Εὐαγγέλιο τὸ ἐπεισόδιο ἐκεῖνο ὅπου ὁ Χριστὸς ρωτάει τοὺς μαθητὲς του τί νομίζουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος καὶ ποιὰ γνώμη ἔχουν ἐκεῖνοι γι' αὐτόν. Κι ἐκεῖ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ὁμολογεῖ καὶ λέει ὅτι «Ἐσὺ εἶσαι ὁ Υἱὸς τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ». Αὐτὴ ἦταν ἡ μαρτυρία τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου. Ὁ εὐαγγελιστὴς συνεχίζει γράφοντας ὅτι ὁ Χριστὸς τὸν ἐπαίνεσε καὶ τοῦ εἶπε ὅτι πάνω σ' αὐτὸ ποὺ εἶπες ἐγὼ θὰ οἰκοδομήσω τὴν Ἐκκλησία. Οἱ Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Παῦλος καὶ οἱ ἄλλοι αὐτὸ μαρτύρησαν καθ' ὅλη τὴ ζωή τους καὶ γι' αὐτὸ τὸ λόγο πέθαναν μαρτυρικά. Αὐτὴ ἦταν ἡ μαρτυρία τους.

Τρίτη 28 Ιουνίου 2016

Ἀπαρχή Παραδείσου…




π. Ἀντώνιου Παναγῆ
«Ἔχεις ἀγάπη, καλοσύνη; Εἶσαι ἄγγελος καί ὅπου πᾶς ἤ σταθεῖς μεταφέρεις τόν Παράδεισο. Ἔχεις πάθη, κακία; Ἔχεις μέσα σου τόν διάβολο καί ὅπου πᾶς ἤ σταθεῖς, μεταφέρεις τήν κόλαση.»
Αὐτοί οἱ ἁπλοί ἀλλά τόσο θαυμαστοί  λόγοι τοῦ ἁγίου Παϊσίου τοῦ  Ἁγιορείτου,  μᾶς ἀποκαλύπτουν   ὅτι ἡ ἐμπειρία τοῦ παραδείσου ἤ τῆς κολάσεως στήν παρούσα ζωή εἶναι πραγματικότητα καί ὄχι φαντασίωση. Ἡ στάση καί συμπεριφορά  μας ἔναντι στόν ἄλλο καθορίζει τό κριτήριο βιώσεως τοῦ Παραδείσου.
 Παρασυρόμενοι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἀπό τήν Προτεσταντική Θεολογία, πού ἔπλασε τόν μύθο ὅτι καί ὁ παράδεισος καί ἡ κόλαση εἶναι κτιστές πραγματικότητες μίας ἄλλης ζωῆς μέ καζάνια, ρομαντικούς ἀγγέλους καί κήπους, ἀπωλέσαμε τήν ὀρθόδοξη πορεία πολλῶν θεολόγων τῆς ἐκκλησίας μας  καί υἱοθετήσαμε τόν  μύθο, πού πλάστηκε ἀπό τούς Φράγκους,  ὅτι οἱ κολαζόμενοι δέν θά βλέπουν τόν Θεό. Οἱ θεολόγοι προτεστάντες, ὅπως γιά παράδειγμα ὁ Δάντης, ἐξέλαβαν τό πῦρ τῆς κολάσεως ὡς κτιστό. Ἡ ὀρθόδοξη παράδοση ὅμως μένει πιστή στή Γραφή. Οἱ κολασμένοι θά βλέπουν τόν Θεό ὡς «πῦρ καταναλίσκον» ὅπως ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου.  Οἱ προτεστάντες σχολαστικοί δέχθηκαν τήν κόλαση ὡς τιμωρία καί στέρηση τῆς λογικῆς ἐνοράσεως τῆς θείας οὐσίας. Σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή καί τούς Πατέρες, κόλαση εἶναι ἡ ἀποτυχία τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ ἄρνησή του νά συνεργασθεῖ μέ τή Θεία Χάρη. Συνεπῶς ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἀποτυγχάνει νά φθάσει ἤδη ἀπό τήν παρούσα ζωή στή θέα τοῦ Θεοῦ (παράδεισος) καί βιώνει μετά θάνατο τό ἀποτέλεσμα πού ὁ ἴδιος ἐπέλεξε.

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

Παραινέσεις με Διάκριση





Να γίνεσαι καλύτερος… χωρίς διαταγές!

Να χαίρεσαι… χωρίς να υποκρίνεσαι!

Να μιλάς… χωρίς να περιαυτολογείς!

Ποιος είναι ο πλησίον μας, που ζητά ο Χριστός ν' αγαπήσουμε;



Ο Χριστός μας ζητά ν' αγαπήσουμε το Θεό πάνω απ' όλα και τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας, πόσες φορές όμως κι εμείς δεν αναρωτιόμαστε, υποκριτικά για γα δικαιολογήσουμε την έλλειψη αγάπης, ποιος είναι τελικά αυτός ο πλησίον που πρέπει ν' αγαπήσουμε;

Απάντηση σ' αυτό το ερώτημα προσπαθούν να μας δώσουν πολλοί φιλανθρωπικοί οργανισμοί σήμερα, προτείνοντας μας να βοηθήσουμε του συνανθρώπους μας απρόσωπα, δίνοντας κάποια χρήματα ή είδη που μας περισσεύουν και σπανιότερα να δώσουμε προσωπική εργασία ή και να συμμετέχουμε ακόμη πιο ενεργά στο έργο τους. Η βοήθεια των οργανισμών αυτών συνήθως απευθύνεται σε κάποιες ομάδες εμπερίστατων συνανθρώπων μας, που για διαφορετικό κάθε φορά λόγο έχουν ανάγκη από τη βοήθειά μας. Η προσπάθεια των οργανισμών αυτών είναι αξιέπαινη και το αποτέλεσμά της θεάρεστο, αλλά η μικρή συμβολή μας, υλική ή προσωπική, από το περίσσευμά μας δεν αρκεί για να καλύψει την εντολή του Χριστού για "αγάπη προς τον πλησίον, (τουλάχιστον) ίση με αυτή που έχουμε για τον εαυτό μας". Διαφορετική είναι η περίπτωση ανθρώπων που δίνουν τον εαυτό τους για τη βοήθεια προς τους πάσχοντες συνανθρώπους τους, η οποία ταιριάζει περισσότερο μ' αυτά που θα πούμε παρακάτω.

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2016

Η Κυριακή των Αγίων Πάντων



Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου
ΓΕΝΙΚΑ 
Η Κυριακή των Αγίων Πάντων είναι η τελευταία Κυριακή του «Πεντηκοσταρίου». Με αυτήν τελειώνει ο κινητός κύκλος των εορτών που άρχισε από την Α΄Κυριακή του Τριωδίου (Τελώνου και Φαρισαίου). Η Κυριακή των Αγίων Πάντων είναι η σφραγίδα της εορταστικής αυτής περιόδου, που μας παρουσιάζει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, τους Αγίους Πάντες. Είναι απόδειξη του έργου της Εκκλησίας και παρουσιάζει όσους αγαθά αγίασε το Πνεύμα το Άγιο στον κόσμο.
ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ
 Η Εορτή των Αγίων Πάντων τους πρώτους αιώνες ήταν εορτή μόνο των Μαρτύρων. Το Τυπικό της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινουπόλεως κατά τον Ι' αιώνα, προβλέπει σύναξη και παννυχίδα στη Μεγάλη Εκκλησία, και στο ναό των Αγίων Μαρτύρων. Η εορτή ονομάζεται “των Αγίων Πάντων” και το συναξάρι επισημαίνει ότι κατ' αυτήν επιτελείται η μνήμη «των αγίων και καλλινίκων μαρτύρων των εν πάση τη οικουμένη κατά διαφόρους καιρούς μαρτυρησάντων υπέρ του ονόματος του Μεγάλου Θεού και Σωτήρος Ημών Ιησού Χριστού». Η Εορτή των Αγίων Πάντων θεσπίσθηκε επί Λέοντος του Σοφού.

Δεν έχουν άκρη τα ουράνια τόξα


Αγίου Ισαάκ του Σύρου
Να ευφραίνεσαι μαζί με αυτούς πού ευφραίνονται και να κλαις μαζί με αυτούς πού κλαίνε.
Αυτό φανερώνει την καθαρή σου καρδιά. Με τους αρρώστους αρρώστησε και συ. Με τους αμαρτωλούς να κλάψεις.
Με αυτούς πού μετανοούν για τις αμαρτίες τους να χαρείς. Να είσαι φίλος με όλους τους ανθρώπους, αλλά και να συγκεντρώνεσαι στον εαυτό σου.
Να μην ελέγξεις κανέναν σαν να είσαι εσύ κάτι παραπάνω απ' αυτόν, ούτε να ονειδίσεις και να προσβάλεις άνθρωπο, ακόμη κι αυτούς πού έχουν πολύ κακό βίο και πολιτεία.

Ἡ ἀρετή τῆς ἐλεημοσύνης



Ἀρχιμ. Αὐγουστίνου Καρά
Ἡ ἐλεημοσύνη ὡς ὁρισμός εἶναι ἡ ἀνιδιοτελής προσφορά πρός τόν συνάνθρωπό μας, ὁ ὁποῖος εἶναι ἐμπερίστατος. Εἶναι μέ ἄλλα λόγια ἡ ἔμπρακτη ἐκδήλωση ἀγάπης πρός τόν πλησίον. Σημαίνει ὅτι σπλαχνίζομαι καί ἐλεῶ κάποιον.
          Ἡ ἀπόλυτη ἔννοια τῆς φιλανθρωπίας καί ἐλεημοσύνης εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός ἀπό ἄκρα φιλανθρωπία καί συγκατάβαση δημιούργησε τόν κόσμο. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἦταν τό κίνητρο γιά τή δημιουργία τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος ὡς ἡ κορωνίδα τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ δέχεται ἀπό αὐτόν τῆς εὐεργετικές του δωρεές. Ἀπολαμβάνει ὁ ἄνθρωπος ὅλα τά ὑλικά ἀγαθά, τά ὁποῖα μέ φιλανθρωπία τοῦ τά παρέχει ὁ ἐλεήμων Θεός. Ἀλλά καί στή συνέχεια παρά τήν πτώση καί ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ δέν παύει νά ὑφίσταται. Ἀντίθετα κορυφώνεται μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ του, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν σταυρική του Θυσία, πού λυτρώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν φθορά καί τόν θάνατο. Ἀλλά καί ἡ ἀποστολή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν κόσμο πού ζωογονεῖ πλέον τήν κτίση ὁλόκληρη εἶναι ἐκδήλωση φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ. Κατά τό πρότυπο αὐτό λοιπόν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ὀφείλει καί ὁ κάθε πιστός ἄνθρωπος νά καλλιεργεῖ τήν ἀρετή τῆς ἐλεημοσύνης.

Σάββατο 18 Ιουνίου 2016

Η Πεντηκοστή ως ολοκλήρωση της πνευματικής μας θεραπείας



Αρχιμ.Αυγουστίνου Γ. Μύρου, Δρος Θ.
     
Η εκκλησιαστική εορτή της Πεντηκοστής είναι εξαιρετικά μεγάλη και σημαντική, διότι το γεγονός που βιώνουμε λατρευτικά αυτή την ημέρα ανήκει στη σειρά των σωστικών και ανεπανάληπτων ενεργειών του Θεού, οι οποίες καταγράφηκαν στην ανθρώπινη ιστορία, όπως η ενανθρώπηση, η βάπτιση, το πάθος, η ανάσταση, η ανάληψη του Χριστού.
Εκείνο που ιδιαίτερα διακρίνει το γεγονός της Πεντηκοστής είναι το γνώρισμα της πληρότητας στον παρόντα κόσμο. Με όσα συνέβησαν την ημέρα εκείνη ολοκληρώθηκε στον κτιστό άνθρωπο η αποκάλυψη του ακτίστου Θεού ως τριαδικού. (Αυτή ξεκίνησε από την αποκάλυψη του Πατρός στην Παλαιά Διαθήκη, συνεχίστηκε με την αποκάλυψη του Υιού στην Καινή Διαθήκη και ολοκληρώθηκε με τη αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής. Τότε οι απόστολοι έφθασαν στο τέλειο σημείο ανθρωπίνης θεογνωσίας. Γνώρισαν το Άγιο Πνεύμα όχι απλώς με τις ενέργειές του, αλλά ως αληθινό πρόσωπο, ως ιδιαίτερη υπόσταση του Θεού και συγχρόνως ομοούσιο με τον Πατέρα και τον Υιό, «τον άλλον Παράκλητον...ίνα μένη εις τον αιώνα» μαζί τους (Ιω. 14,16). Ωδηγήθηκαν από το άγιο Πνεύμα «εις πάσαν την αλήθειαν», όπως τους είχεν υποσχεθεί ο Χριστός (Ιω. 16,13). Την ημέρα εκείνη απέκτησαν την τέλεια εμπειρία της αποκαλύψεως του εν Τριάδι Θεού. Αυτή η μεγάλη αλήθεια της αποκαλύψεως της Αγίας Τριάδος την ημέρα της Πεντηκοστής εκφράζεται στην Εκκλησία με τον εορτασμό του Αγίου Πνεύματος, που είναι γνωστή και ως εορτή της Αγίας Τριάδος).

Εορτή του Αγίου Πνεύματος: Η Θεολογία της Καθημερινότητας



αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος

Είναι θεϊκή δύναμη; Είναι η Χάρις του Θεού; Είναι μία θαυματουργική αύρα που πλημμυρίζει κάποιους εκλεκτούς; Είναι το άκτιστο φως; Όχι! τίποτα από όλα αυτά και τα συναφή τους, δεν είναι το Πανάγιο Πνεύμα.

Είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, είναι Θεός και όχι απλά ένας απεσταλμένος του Θεού με μορφή περιστεριού!

Σήμερα λοιπόν εορτή του Παναγίου Πνεύματος και δυστυχώς πολύ άνθρωποι έχοντας παραθεωρήσει τον ρόλο του τρίτου προσώπου της Αγίας Τριάδος έχουν παντελή άγνοια για το Ποιον τιμούμε σήμερα…

Τιμούμε Αυτόν ο οποίος συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας, τιμούμε Αυτόν που μας δίνει τα Χαρίσματά Του κατά το Μέγα Μυστήριο του Χρίσματος. Τιμούμε τον Θεό! και ιδιαιτέρως το τρίτο πρόσωπο το οποίο πλέον παίζει τον πρώτο ρόλο μέσα στην Θεία Οικονομία, από την ημέρα της Πεντηκοστής έως  της συντελείας του αιώνος.

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ ΚΑΙ ΠΑΛΙ



π. Κωνσταντίνου Καλλιανού

          Στο­λι­σμέ­να μι­κρὰ πι­α­τά­κια, μὲ τὴ λευ­κὴ τὴ ζά­χα­ρη νὰ σκε­πά­ζει τὸ βρα­σμέ­νο στά­ρι καὶ πά­νω της, ἕ­νας λι­τὸς σταυ­ρὸς ἀ­πό τριμ­μέ­νη κα­νέλ­λα ἤ λευκὰ ἀμύγδαλα, γιὰ νὰ εἶναι, ὅσο γίνεται, καὶ πιὸ καλωπισμένα. Στο­λι­σμέ­να, λοι­πόν, τὰ πιά­τα στὴ σει­ρὰ, μ᾿ ἕ­να κε­ρὶ στὸ κα­θέ­να πά­νω του νὰ φέγ­γει καὶ συ­νά­μα νὰ «με­λε­τᾶ» τὰ ὀ­νό­μα­τα, γιὰ ὅ­σους ἔ­γι­νε τὸ κό­λυ­βο αὐ­τό, ἀλ­λὰ καὶ γιὰ τοὺς πάπ­που-πρὸς πάπ­που- ἐ­κεί­νους, δη­λα­δὴ, ποὺ δὲν ἔ­χουν γρα­φεῖ τὰ ὀ­νό­μα­τά τους στὸ χαρ­τὶ, ποὺ πα­ρα­δί­δε­ται μὲ τὸ πρό­σφο­ρο γιὰ μνη­μό­νευ­ση στὸν ἱ­ε­ρέ­α. Τὸ θέμα εἶ­ναι, ὅτι τὰ ὀ­νό­μα­τα ἐ­κεῖ­να δὲ γρά­φτη­καν, ὄ­χι γιὰ ἄλ­λον λό­γο, μὰ ἐ­πει­δὴ μὲ τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν τὰ λησμόνησαν οἱ ἄνθρωποι. Ὡσόσο, εὐτυχῶς ποὺ θυμᾶται ὁ Θεὸς, ὁ ὁποῖος ἔχει ὅλους τοὺς καταλόγους Του πλήρως ἐνημερωμένους (πρβλ. Ἀπ.3,5)
Ἀ­πο­με­σή­με­ρο Πα­ρα­σκευ­ῆς, σὲ ὥ­ρα ἑ­σπε­ρι­νὴ, ἤ τὸ πρω­ῒ στὴ Λει­τουρ­γί­α, κο­μί­ζον­ται τὰ πι­α­τά­κια αὐ­τὰ καὶ μὲ τὸ τέ­λος τῆς ἀ­κο­λου­θί­ας ἤ τῆς Λει­τουρ­γί­ας, ἑ­ορ­τί­ως μοι­ρά­ζον­ται…

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2016

Το σπουργίτι ο πλούσιος και ο ενάρετος



Εκείνοι που στηρίζουν τις ελπίδες τους στα βιωτικά πράγματα δεν είναι σε καθόλου καλύτερη κατάσταση από το σπουργίτι , το οποίο ελπίζοντας να βρει την ασφάλεια του σε έρημους τόπους συλλαμβάνεται πολύ εύκολα από όλους. Τέτοιος όμως είναι τελικά εκείνος ο οποίος στηρίζει τις ελπίδες του στα χρήματα.

Όπως ακριβώς το σπουργίτι συλλαμβάνεται από τα παιδιά με ξόβεργες και με παγίδες και με ένα σωρό άλλους τρόπους, έτσι και ο πλούσιος τελικά είναι ευάλωτος στην κακία και των φίλων και των εχθρών του.  Και ζει με μεγαλύτερη ανασφάλεια από το σπουργίτι, διότι έχει πολλούς οι οποίοι του στήνουν παγίδες, και πριν, από όλους αυτούς που τους στήνουν παγίδες, έχει τις πονηρές δικές του επιθυμίες. Και τελικά, θα λέγαμε, ότι είναι και αυτός μετανάστης όπως ο σπουργίτης, δηλαδή πηγαίνει στην ερημιά, και η ζωή του εξαρτάται από την κατάσταση των πραγμάτων. Και φοβάται την οργή των δημίων και το θυμό του βασιλιά και την επιβουλή των κολάκων και τις δολοπλοκίες των φίλων. Και όταν εμφανιστούν οι εχθροί του, τότε αυτός τρέμει περισσότερο απ’ όλους· όταν δε επικρατεί η ειρήνη αυτός υποπτεύεται όλους εκείνους οι οποίοι σκέφτονται να του κάνουν κακό.

Τὸ ὄνειρο ἑνὸς γελοίου ἀνθρώπου (Ἀπόσπασμα)



Dostoyefsky Fyodor

Εἶπα πὼς εἶχα ἀποκοιμηθεῖ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβω, τὴ στιγμὴ ποὺ ἐξακολουθοῦσα νὰ σκέφτομαι τὰ ἴδια πράγματα. Ξαφνικά, ὀνειρεύτηκα πὼς ἔπαιρνα τὸ περίστροφο καὶ πώς, καθισμένος ὅπως ἤμουνα, τὸ πήγαινα ὁλόισια στὴν καρδιά μου — στὴν καρδιὰ καὶ ὄχι στὸ κεφάλι. Κι' ὅμως, εἶχα ἀποφασίσει νὰ χώσω μία σφαίρα στὸ ἀριστερό μου μηνίγγι. Ἀφοῦ λοιπὸν τὸ ἀκούμπησα στὸ στῆθος μου, περίμενα ἕνα - δύο δευτερόλεπτα καὶ τὸ κερὶ μαζὶ μὲ τὸ τραπέζι καὶ τὸν ἀπέναντι τοῖχο ἀρχίσανε ξαφνικὰ νὰ κουνιοῦνται σὰ νὰ τρικλίζανε. Πυροβόλησα βιαστικά.

Πολλὲς φορὲς τυχαίνει νὰ βλέπης στ' ὄνειρό σου πὼς πέφτεις ἀπὸ πολὺ ψηλά, πὼς σὲ πληγώνουν ἢ πὼς σὲ δέρνουνε. Μὰ ποτὲς δὲν νοιώθεις πόνο, ἐκτὸς πιὰ ἂν τύχη νὰ κτυπήσης στὸ σίδερο τοῦ κρεβατιοῦ, ὁπότε δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ πονέσης. 

Ὅμως ἐμένα μοῦ φάνηκε πὼς ἔνοιωσα κάποιον κλονισμὸ ἀπ' αὐτὴν τὴν πιστολιὰ— καὶ ξαφνικὰ ὅλα σβύσανε κι ἔμεινα βυθισμένος μέσα σὲ βαθὺ σκοτάδι. Σὰν νὰ τυφλώθηκα καὶ νὰ βουβάθηκα. Ὕστερα, εἶμαι ξαπλωμένος ἀνάσκελα κάτω ἀπὸ κάτι σκληρό, χωρὶς νὰ βλέπω τίποτα κι’ οὔτε νὰ μπορῶ νὰ κάνω τὴν παραμικρὴ κίνηση. Γύρω μου περπατᾶνε, φωνάζουνε, ὁ λοχαγὸς οὐρλιάζει, ἡ σπιτονοικοκυρὰ ὠρύεται. Καὶ πάλι, γίνεται μία ξαφνική, διακοπὴ καὶ μὲ μεταφέρουν ξέσκεπο μέσα σ' ἕνα φέρετρο. Νοιώθω τὸ φέρετρο ποὺ σκαμπανεβαίνει, τὸ συλλογιέμαι αὐτό, καὶ γιὰ πρώτη φορὰ μούρχεται στὸ νοῦ μου ἡ ἰδέα πὼς εἶμαι πεθαμένος, πεθαμένος γιὰ τὰ καλά. Τὸ ξέρω χωρὶς καμμιὰ ἀμφιβολία, ἀφοῦ οὔτε βλέπω οὔτε κουνιέμαι, κι’ ὅμως αἰσθάνομαι καὶ σκέφτομαι. Ἀλλὰ πολὺ γρήγορα συνηθίζω, σύμφωνα μὲ τὴ λογικὴ τῶν ὀνείρων παραδέχομαι ἀσυζητητεί τὴν πραγματικότητα.

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2016

31η ΕΟΡΤΗ ΝΕΟΤΗΤΑΣ Ι. Μ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Το χορευτικό της ενορίας μας μαζί με το αντίστοιχο του Ι. Ν. Υπαπαντής του Κυρίου, από την 31η Γιορτή Νεότητας της Ι. Μ. Πειραιώς στο Βεάκειο Θέατρο.


Κυριακή 12 Ιουνίου 2016

Από τη Θ. Λειτουργία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Προικοννήσου κ.κ. Ιωσήφ στον Ι. Ναό μας

Σήμερα Κυριακή των Αγών και Θεοφόρων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, είχαμε τη χαρά και την ευλογία της Αρχιερατικής Θ. Λειτουργίας στον Ι. Ναό μας, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Προικοννήσου κ.κ. Ιωσήφ.

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

Ο Χρυσός Κανόνας (Άγιος Λουκάς, Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας)



«ΚΑΘΩΣ ΘΕΛΕΤΕ ΙΝΑ ΠΟΙΩΣΙΝ ΥΜΙΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΚΑΙ ΥΜΕΙΣ ΠΟΙΕΙΤΕ ΑΥΤΟΙΣ ΟΜΟΙΩΣ»
«Και καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως, και ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί τους αγαπώντας αυτούς αγαπώσι. και εάν αγαθοποιήτε τους αγαθοποιούντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ οι αμαρτωλοί το αυτό ποιούσι. Και εάν δανείζητε παρ’ ων ελπίζετε απολαβείν, ποία υμίν χάρις εστί; και γαρ αμαρτωλοί αμαρτωλοίς δανείζουσιν ίνα απολάβωσι τα ίσα. πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες, και έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί υψίστου, ότι αυτός χρηστός εστίν επί τους αχάριστους και πονηρούς, γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί» (Λκ. 6, 31, 36).
Τόσο απλά λόγια! Είναι τόσο απλά και τόσο φυσικά ώστε ο άνθρωπος, όταν πρώτη φορά ακούει ότι πρέπει να φέρεται στους άλλους έτσι όπως ήθελε οι άλλοι να φέρονται σ’ αυτόν, αισθάνεται αμηχανία. Κύριε! Πώς μόνος μου δεν το σκέφτηκα! Όλα τα σπουδαία και μεγάλα πράγματα είναι απλά και όλη η διδασκαλία του Χριστού είναι καταπληκτικά απλή. Απευθυνόταν στους ανθρώπους με απλή καρδιά. Την δέχτηκαν οι απλοί αλιείς από την Γαλιλαία και έγιναν φως για όλο τον κόσμο.
Τον Χριστό ζητούσαν και μετά Τον ακολούθησαν κυρίως απλοί άνθρωποι γιατί ο λόγος Του είναι απλός και εύκολα αγγίζει την καρδιά του ανθρώπου. Όλη η διδασκαλία Του είναι κατανοητή και όμως πόσο μακριά απ’ αυτή είναι η δική μας πραγματικότητα!

Ο Άγιος Αρχιεπίσκοπος Λουκάς ο ιατρός - 11 Ιουνίου



Ο Αγιος Αρχιεπίσκοπος Λουκάς (Βαλεντίν Βόινο-Γιασενέτσκι), έζησε στήν χειρότερη περίοδο της νεώτερης Ευρωπαϊκής ιστορίας, μέσα σε ένα καθεστώς εχθρικό προς κάθε θρησκεία αλλά και ελευθερία. Έζησε και πάλεψε σαν Ιατρός και απλός πολίτης σε 2 παγκόσμιους πολέμους και δεκάδες κινήματα η επαναστάσεις.

ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΑΛΛΑ ΜΑΖΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΜΕΣΩΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ:

400 ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΕΚΔΙΩΧΘΗΚΑΝ

250 ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΑΝ

500.000 ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΦΥΛΑΚΙΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ 250.000 ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΑΝ

40.000 ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑΝ

ΣΤΑ ΤΕΛΗ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 1930 ΣΤΗΝ ΕΣΣΔ ΑΠΟΓΡΑΦΗΚΑΝ ΠΕΡΙΠΟΥ 1000 ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ !!!
ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΜΟΝΟ 100 ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΕΝΑΝΤΙ 55.000 ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2016

Η Ανάληψη του Κυρίου

 

π. Χρίστος Πιτυρίνης

Η εορτή της Αναλήψεως, σαράντα ημέρες μετά την Ανάσταση, σηματοδοτεί το τέλος της επίγειας παρουσίας του Κυρίου μας και την άνοδό Του στους ουρανούς, πλησίον του Θεού και Πατρός. Ο Χριστός όμως δεν επιστρέφει από εκεί που ξεκίνησε πριν την Σάρκωσή Του, ως Θεός μόνο. Πλέον, ανεβάζει στους ουρανούς την ανθρώπινη φύση και ξαναδίδει στον άνθρωπο αυτό που του έλειπε:  την δυνατότητα συνεχούς κοινωνίας με το Θεό, τη δυνατότητα υπερβάσεως της αμαρτίας και του θανάτου, τη δυνατότητα της σωτηρίας, της θεώσεως και της λυτρώσεως. Και αυτή η σωτηρία δεν υπάρχει πλέον ως προσδοκία ή ως επιθυμία, αλλά ως βεβαιότητα.

Τούτο αποτυπώνεται στις τελευταίες φράσεις του Απολυτικίου που ψάλλουμε στην εορτή: «βεβαιωθέντων αὐτῶν – τῶν μαθητῶν- διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἰ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου». Επί σαράντα ημέρες ο Αναστημένος Κύριος εμφανίζεται στους μαθητές Του. Συνομιλεί μ’ αυτούς. Συντρώγει. Επιλύει τις τελευταίες απορίες τους. Ποιεί σημεία. Τους φανερώνει την αγάπη Του. Τους καλεί να αναμένουν τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Τους υπόσχεται ότι δεν θα τους αφήσει ορφανούς.

Τρίτη 7 Ιουνίου 2016

Ο Άγιος Παναγής Μπασιάς ...ένας πολύτιμος Άγιος



Ο άγιος Παναγής γεννήθηκε το 1801 στην Κεφαλληνία από ευγενή οικογένεια, ενώ από μικρό παιδί φανέρωσε ζωηρή ευφυΐα και μεγάλη αγάπη για την ανάγνωση των ιερών βιβλίων. Όταν πέθανε ο πατέρας του υποχρεώθηκε να αναλάβει την προστασία της μητέρας του και της αδελφής του και άρχισε να ασκεί το επάγγελμα του δασκάλου, παρά το νεαρόν της ηλικίας του. Σύντομα όμως παραιτήθηκε για να αποφύγει συμβιβασμούς υπό την πίεση των Αρχών της αγγλικής κατοχής , ως προς την πίστη του και τα πατριωτικά του αισθήματα, και άσκησε το επάγγελμά του ιδιωτικά, μέχρι την ημέρα που αποφάσισε να κόψει κάθε δεσμό με τον κόσμο εγκαταλείποντας την οικογένειά του και την σταδιοδρομία του και γινόμενος μοναχός στην Μονή της Παναγίας των Βλαχερνών στην νήσο Δίο. 

Μετά από τις επίμονες παρακλήσεις της μητέρας του επέστρεψε στο Ληξούρι, χωρίς ωστόσο να απαρνηθεί την ασκητική βιοτή που διήγε σε όλη του την ζωή, κάτω από οποιεσδήποτε περιστάσεις. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος σε ηλικία τριάντα πέντε ετών και έκτοτε αφιερώθηκε ολόκληρος στην υπηρεσία της Εκκλησίας, με την καθημερινή σχεδόν τέλεση της θείας Λειτουργίας, με το κήρυγμα και κυρίως με το παράδειγμα των ευαγγελικών αρετών του. Στεκόταν στην εκκλησία ως στύλος προσευχής, και όταν έβγαινε το έκανε για να μοιράσει ελεημοσύνες, να επισκεφθεί δεινοπαθούντες ή να φέρει πίσω στο ποίμνιο παραστρατημένες ψυχές. Αρνήθηκε πάντα να διορισθεί σε κάποια ενορία, προκειμένου να αποφύγει τους βιοτικούς περισπασμούς και τις πιέσεις των κατακτητών, και εγκαταστάθηκε στο μονύδριο του Αγίου Σπυρίδωνος, απ’ όπου για πενήντα χρόνια μοίραζε σε όλο τον λαό της Κεφαλληνίας τους θησαυρούς που έκρυβε στην καρδιά του. 

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2016

Τι δεν είναι το Πάσχα…



Με την ολοκλήρωση των σαράντα ημερών και την απόδοση της  εορτής του Πάσχα, αναδημοσιεύουμε ένα όμορφο κείμενο που αλιεύσαμε στο διαδίκτυο και το μοιραζόμαστε μαζί σας

Πάσχα δεν είναι το αρνί, δεν είναι το κόκκινο αυγό, δεν είναι το τσουρέκι, δεν είναι η λαμπάδα, δεν είναι τα καινούρια ρούχα, δεν είναι η παρουσία μας στην Εκκλησία δέκα λεπτά πριν το «Χριστός Ανέστη» και ένα λεπτό μετά. Πάσχα δεν είναι η λατρεία του φαγητού, το πανηγύρι, ο χορός και το ποτό. Πάσχα δεν είναι οι σούβλες στο δρόμο, δεν είναι η ανταλλαγή ευχών, δεν είναι η επιστροφή στο χωριό. Ή, τουλάχιστον, δεν είναι μόνο αυτά.

Το σπουδαιότερο μέρος του σώματος



Κάποτε με ρώτησε η μητέρα μου, διηγείται κάποιος, ποιο κατά τη γνώμη μου ήταν το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα μας.

Στην αρχή νόμισα ότι βρήκα εύκολα την απάντηση και έτρεξα στη μητέρα μου όλο χαρά.
Είχα ανακαλύψει τη μαγεία και την ομορφιά των ήχων και της είπα “νομίζω πως είναι τα αυτιά, με τα οποία ακούμε”.
Εκείνη με διόρθωσε:
“Όχι”, μου είπε, “υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν ακούνε, γιατί είναι κουφοί, γύρω μας”.

Η ενορία ως πνευματική οικογένεια



Αρχιμ. Γεωργίου Γρηγοριάτη
Η ενορία, ως συγκεκριμένη εν χρόνω και τόπω πραγματικότητα, καθιστά στον κάθε χριστιανό απτό και παρόν το Μυστήριο της Εκκλησίας. Στην ενορία του ο Χριστιανός λαμβάνει πείρα ότι η Εκκλησία δεν είναι κάτι το γενικό, αόριστο, αφηρημένο, αλλά η συγκεκριμένη ευχαριστιακή σύναξη, που ποιμαίνεται από συγκεκριμένους ποιμένες και ενώνεται με την καθολική Εκκλησία.
Οι επί το αυτό ευχαριστιακές συνάξεις της αρχαίας Εκκλησίας, που όταν ετελούντο στους οίκους των Χριστιανών ονομάζονταν και «κατ’ οίκον Εκκλησίες», αποτελούν τους προδρόμους των συγχρόνων ενοριών.
Στην ενορία ο Χριστιανός από τα παιδικά του χρόνια μπορεί να λάβει πείρα της Εκκλησίας ως της ευρύτερης πνευματικής οικογένειάς του, την οποία συγκροτεί ο Χριστός, ως της εν τόπω και χρόνω φανερώσεως της κοινωνίας των Αγίων. Αισθάνεται τον ιερέα ως πνευματικό του πατέρα και τους Χριστιανούς ως πνευματικούς του αδελφούς.
Την θεία Ευχαριστία προσφέρει η ευχαριστιακή ενοριακή σύναξη στο Θεό, αλλά δι’ αυτής και προσφέρεται στο Θεό, ώστε να λάβει την Χάρη του Θεού, να αγιασθεί, να μεταμορφωθεί σε καινή κτίση. Στην ευχαριστιακή αυτή προσφορά οι πιστοί συσσωματώνονται με τον Χριστό και μεταξύ τους.

Σάββατο 4 Ιουνίου 2016

Τὰ φῶτα καὶ τὸ Φῶς



Νικάνωρ Καραγιάννης (Ἀρχιμανδρίτης)


Ἡ σημασία τοῦ φωτὸς κυριαρχεῖ καὶ στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς τελευταίας Κυριακῆς τῆς πασχαλινῆς περιόδου, τῆς Κυριακῆς πρὶν ἀπὸ τὴν Ἀνάληψη. Ἀνάσταση, φῶς καὶ ζωὴ εἶναι θεμελιώδεις ἀλήθειες τὶς ὁποῖες διακήρυξε τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα. Φῶς σημαίνει ζωὴ καὶ σκοτάδι θάνατος καὶ φθορά.


Τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας
Ἡ θεραπεία τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ, ἂν καὶ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ θαύματα ποὺ πραγματοποίησε ὁ Χριστός, ἔχει κάποια ἰδιαίτερα θεολογικὰ χαρακτηριστικά. Ὁ διάλογος τοῦ Χριστοῦ μὲ τοὺς μαθητές Του γιὰ τὴν αἰτία τῆς ἀρρώστιας, καὶ τὴ σχέση της μὲ τὴν ἁμαρτία. Ὁ συγκεκριμένος χρόνος τῆς θεραπείας καὶ τὸ νόημά της (χρήση πηλοῦ, δημιουργία-ἀναδημιουργία). Ἡ συμπεριφορὰ τῶν γονέων τοῦ θεραπευμένου τυφλοῦ (φόβος-οὐδετερότητα). Ἡ ἀντίδραση καὶ ἡ ἄρνηση τῶν φαρισαίων μπροστὰ στὸ ὁλοφάνερο θαῦμα (προκατάληψη - ἐμπάθεια). Τὸ θάρρος καὶ ἡ ὁμολογία πίστεως τοῦ τυφλοῦ (φῶς -ἀλήθεια), εἶναι ἀξιοπρόσεκτα στοιχεῖα τῆς εὐαγγελικῆς διήγησης.

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2016

Εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος προς τον λαό για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο




Πρωτ. 2541
Ἀριθμ. Διεκπ. 1133 
Ἀθήνῃσι 2ᾳ Ἰουνίου 2016
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2977

Πρός
τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ἀγαπητοί Πατέρες καί ἀδελφοί,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !
ἀσφαλῶς γνωρίζετε ὅτι αὐτόν τόν μήνα, ἤτοι ἀπό 17 ἕως 26 Ἰουνίου, θά συνέλθει στήν Κρήτη ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῶν Ὀρθοδόξων κατά τόπους Ἐκκλησιῶν, ὕστερα ἀπό προετοιμασία πολλῶν ἐτῶν, γιά νά συσκεφθεῖ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καί νά φανερώσει τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, σέ ἐποχή πού ἡ τοπική καί παγκόσμια κοινωνία εἶναι γεμάτη ἀντιφάσεις καί ἀνταγωνισμούς. Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας πού ἐξουσιοδοτήθηκε ἀπό τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, θέλει νά σᾶς ἐνημερώσει ὑπεύθυνα γιά τό σημαντικό αὐτό γεγονός.

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2016

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική...


Γαλανιάδη Εύα
Ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζεται από το υπουργείο Παιδείας το ζήτημα των τριών ωρών διδασκαλίας των Αρχαίων ελληνικών στο Γυμνάσιο έναντι των δύο μόλις ωρών διδασκαλίας των Νέων ελληνικών είναι τουλάχιστον φαιδρός. «Παρά φύσιν», λέει ο Φίλης, διδάσκονται οι μαθητές τρεις ώρες Αρχαίων και μόλις δύο Νέων ελληνικών. Βέβαια, μας έχει συνηθίσει το υπουργείο στη φαιδρότητα των λόγων του επικεφαλής του...
Αναρωτιέμαι, όμως, αν ξέρει να το γράψει αυτό το «φύσιν» σωστά ο κ. υπουργός και ακόμα περισσότερο αν ξέρει για ποιον λόγο γράφεται έτσι. Το αναφέρω αυτό επειδή ο κ. Βίτσας -ή ο ευγενής μετακλητός του γραμματεύς- δεν γνωρίζει ότι άλλο «βάσει» και άλλο «βάση», όπως φάνηκε από την επιστολή που απέστειλε στον κ. Παυλή εχθές.
Φιλόλογος δεν είμαι, δεν έχω μπει ποτέ σε σχολείο να διδάξω, αλλά ξέρω τούτο: η ελληνική γλώσσα έχει συνέχεια. Και τα σωστά νέα ελληνικά για τα οποία κόπτονται στο υπουργείο, προϋποθέτουν γνώση της Αρχαίας ελληνικής. Καλώς ή κακώς, έτσι είναι. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι να κόψουμε μια ώρα από εδώ και να την πάμε εκεί. Το ζήτημα είναι να αλλάξει ο τρόπος.