Το τέλος κάθε χρονιάς μας οδηγεί ένα βήμα περισσότερο πιο κοντά στο θάνατο.
Τι κι αν οι άνθρωποι προσπαθούν με ευχολόγια και και φρούδες ελπίδες να ξορκίσουν τον πόνο, τη θλίψη, τη φθορά από τη ζωή τους.
Τι κι αν οι άνθρωποι στρέφονται σε ψυχολογικές "αποδράσεις" για να καλύψουν το φόβο, τη μοναξιά και την απελπισία από τις ψυχές τους.
Καμιά ευχή, καμιά προσδοκία, καμιά ανθρώπινη προσπάθεια, ούτε ασφαλώς, και η αλλαγή του τελευταίου ψηφίου ενός έτους, μπορούν να σταματήσουν τον ποταμό της ζωής από την πορεία του στη "νεκρά θάλασσα". Κανείς δεν μπορεί από μόνος του να ξεφύγει από το παράλογο και το τραγικό της εδώ βιωτής και οπωσδήποτε το θάνατο.
Το ζούμε, άλλωστε για άλλη μια φορά:
ούτε τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια δε φώτισαν τα "σκοτάδια" μας, ούτε τα εδέσματα και τα γλυκίσματα δε μετατράπηκαν στη χαρά που περιμέναμε, αλλά ίσως σε κάποια παραπάνω κιλά, ούτε η νέα χρονιά -όπως και όλες οι προηγούμενες- θα φέρει κάτι νέο στη ζωή μας.
Μοναδική ελπίδα η συνειδητοποίηση της ματαιότητας, η απελπισία από τα έργα των χειρών μας και η στροφή μας στα αληθινά Χριστούγεννα.
Μόνο με την είσοδο του Θείου Βρέφους στο χωρόχρονο μας, όχι μόνο ημερολογιακά κι αφηρημένα, αλλά προσωπικά, βιωματικά και καθημερινά, μπορεί ο νέος χρόνος αλλά και η ζωή μας να αποκτήσουν νόημα, περιεχόμενο και ελπίδα.
Μόνο με το Χριστό ο χρόνος μπορεί να γίνει καινός, το παράλογο και το τραγικό της ζωής να αντικατασταθούν με τη σχέση προσφοράς, αγάπης και θυσίας που νικάνε κάθε μαυρίλα, κάθε απελπισία και κάθε σκοτάδι.
Με το Χριστό και μόνο με το Χριστό και την πρόσληψη της ανθρώπινης φύσεως με τη θεϊκή, ο ρους του χρόνου δεν οδεύει πια προς τη φθορά και το θάνατο, αλλά προς την Ζωή και την Ανάσταση.
Έρχεται μέσα στο Χρόνο ο Χριστός, όχι για να γίνει μέρος και κομμάτι της ζωής μας, αλλά για να γίνει σχέση Ζωής και Σωτηρίας μας, να μας ανακαινίσει και να εγκεντρίσει το χρονικό με το αιώνιο.
Λίγο πριν την είσοδό μας σε μια νέα χρονιά, ας μη μείνουμε στο να περιμένουμε μιαν αυτόματη και "μαγική" αλλαγή της ζωής μας και των καταστάσεων που τη συνοδεύουν.
Ας χρησιμοποιήσουμε το χρόνο που μας δωρίζει ο Θεός για να συναντηθούμε μεταξύ μας και μαζί Του.
Για να γίνει η προσδοκία μας αλλά και οι καθημερινές επιλογές μας, ο τρόπος που φανερώνεται η Βασιλεία του Θεού, όχι σε μια μελλοντική μεταθανάτια κατάσταση, αλλά στο αέναο παρόν της Ευχαριστιακής Λειτουργίας, στο σύνδεσμο Πίστεως και Αγάπης με τον παντοτινά ερχόμενο Κύριο.
ΚΑΛΗ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΝ ΘΕΩ!
π. Γεώργιος Θεοδωρόπουλος
