ΑΘΛΟΦΟΡΕ ΑΓΙΕ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΕ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝ, ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΤΩ ΕΛΕΗΜΟΝΙ ΘΕΩ, ΙΝΑ ΠΤΑΙΣΜΑΤΩΝ ΑΦΕΣΙΝ, ΠΑΡΑΣΧΗ ΤΑΙΣ ΨΥΧΑΙΣ ΗΜΩΝ.

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Μόνον ο Θεός γνωρίζει πόσους κρυφούς δούλους έχει!

 
(Ο αββάς Δανιήλ μια μέρα επισκέφτηκε μαζί με τον υποτακτικό του ένα μοναστήρι). Μία από τις μοναχές  κείτονταν κοιμισμένη στην εσωτερική αυλή, φορώντας σχισμένα παλαιά ρούχα. Λέει ο γέροντας· «Ποιά είναι αυτή που κοιμάται:». Του απαντά μία από τις αδελφές· «Είναι μέθυση και δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε. Να την πετάξουμε έξω από το μοναστήρι φοβόμαστε το κρίμα· αν την αφήσουμε όμως σκανδαλίζει τις αδελφές». Λέει ο γέροντας στον μαθητή του· «Πάρε τη λεκάνη και άδειασέ την πάνω της». Όταν τόκανε, αμέσως αυτή σηκώθηκε σαν από μεθύσι. Του λέει η αμμάς· «Δέσποτα έτσι είναι πάντοτε».

Το σκοινί

 
Ένας ορειβάτης θέλησε να ανεβεί το ψηλότερο βουνό. Ξεκίνησε, λοιπόν, την περιπέτεια του μετά από πολλά χρόνια προετοιμασίας. Όμως, επειδή ήθελε τη δόξα μόνο για τον εαυτό του αποφάσισε να σκαρφαλώσει το βουνό μόνος. Η νύχτα, λοιπόν, έπεσε βαριά και ο άνδρας δεν έβλεπε τίποτα. Όλα ήταν μαύρα. Μηδενική ορατότητα. Το φεγγάρι και τα άστρα είχαν καλυφθεί από σύννεφα. Καθώς ο άνδρας ανέβαινε και απείχε λίγα μόνο μέτρα από την κορυφή του βουνού, γλίστρησε και έπεσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα. Ο ορειβάτης πού το μόνο πού έβλεπε καθώς έπεφτε ήταν μαύρες κουκίδες, είχε την τρομερή αίσθηση της βαρύτητας να τον τραβά. Συνέχισε να πέφτει… και σε εκείνες τις στιγμές του μεγάλου φόβου ήρθαν στο μυαλό του όλα τα καλά και τα άσχημα επεισόδια της ζωής του. Σκεφτόταν, τώρα, το πόσο κοντά στο θάνατο ήταν, όταν ξαφνικά ένιωσε το σκοινί πού ήταν δεμένο στη μέση του να τον τραβά δυνατά. Το σώμα του ορειβάτη κρεμόταν πλέον στον αέρα. Μόνο το σκοινί τον κρατούσε ζωντανό. Εκείνη τη στιγμή της αμηχανίας και καμιάς άλλης επιλογής, φώναξε:

- Θεέ μου, βοήθησε με!

Σε αναζήτηση ελπίδας


Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου

Υπάρχει διάχυτη στον κόσμο μια έντονη αγωνία, ένα συνεχές άγχος, μια οδυνηρή κατήφεια, μια φθοροποιά μελαγχολία, μια θανατηφόρα απελπισία.
Το πιο ανησυχητικό είναι η αύξηση των αυτοκτονιών συμπατριωτών μας. Αξιολύπητο και αξιοθρήνητο γεγονός. Άνθρωποι δίχως βαθύ νόημα βίου, υψηλό στόχο, σύνδεση με τον Θεό, αδυνατούν να υπομείνουν τα μεγάλα προβλήματα, να τα αντιμετωπίσουν και να τα λύσουν. Το εσωτερικό κενό αδυνατεί να αντέξει κάθε έκτακτο και πρόσθετο βάρος. Οι διαλαλούντες την αποκοπή τους από το ιερό παρελθόν και θεωρούντες απελευθέρωση κατευθύνθηκαν σε ψυχική πείνα και δίψα.

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Ο Θείος έρως - Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης

 
- Γέροντα, ο θείος έρως είναι η αγάπη για τον Θεό;
 
- Ο θείος έρως είναι κάτι ανώτερο από την αγάπη για τον Θεό. Είναι τρέλα. Αγάπη - έρως - τρέλα, όπως φθόνος-μίσος-φόνος. Η ακριβή αγάπη προς τον Θεό, με τις θυσίες της, γλυκοβράζει την καρδιά, και σαν τον ατμό πετιέται ο θείος έρως, ο οποίος δεν μπορεί να συγκρατηθή, και ενώνεται με τον Θεό.

Ο θείος έρως λυγίζει τα σκληρά κόκκαλα και γίνονται τόσο μαλακά, που ο άνθρωπος δεν μπορεί να σταθή όρθιος, πέφτει κάτω! Γίνεται σαν την λαμπάδα που βρίσκεται σε θερμό χώρο και δεν μπορεί να σταθή όρθια. Πότε λυγίζει από εδώ, πότε λυγίζει από εκεί. Την σιάζεις, αλλά πάλι λυγίζει, πάλι πέφτει, γιατί είναι θερμός ο χώρος, πολύ θερμό... Όταν κανείς βρίσκεται σ' αυτήν την κατάσταση και πρέπη να πάη κάπου η να κάνη κάποια δουλειά, δεν μπορεί. Παλεύει, προσπαθεί να βγει από αυτήν την κατάσταση...

Αγίου Νεκταρίου, Περί Θείου Ερωτος

 
Ο θείος έρως είναι αγάπη του θείου τελεία, εκδηλουμένη ως πόθος του θείου άπαυστος. Ο θείος έρως γεννάται εν τη κεκαθαρμένη καρδία διότι εν αυτή επιφοιτά η θεία χάρις. Ο έρως του Θείου είναι θείον δώρημα, δωρηθέν τη αγνευούση ψυχή υπό της επιφοιτησάσης και αποκαλυφθείσης τη ψυχή θείας χάριτος. Ο θείος έρως ουδενί εγγίγνεται άνευ θείας αποκαλύψεως· διότι η ψυχή η μη δεχθείσα αποκάλυψιν, δεν έσχε την επ' αυτής επίδρασιν της χάριτος και μένει απαθής προς τον θείον έρωτα· αδύνατον δε να γεννηθεί θείος έρως άνευ επενεργούσης θείας δυνάμεως επί της καρδίας. Ο θείος έρως είναι ενέργεια της ενοικούσης εν τη καρδία θείας χάριτος.

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Ιερά Πανήγυρις Αγίου Νεκταρίου

 
 
Πανηγυρίζει το ιερόν Παρεκκλήσιον Αγίου Νεκταρίου του Ιερού Ναού Αγίου Παντελεημονος Δραπετσώνας την Πέμπτη 8 και Την Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012 κατά το εξής πρόγραμμα:

ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ


Πέμτη 8 Νοεμβρίου
18:30 Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ' αρτοκλασίας και θείου κηρύγματος.
 
23:00 Ιερά αγρυπνία
Παρασκευή 9 Νοεμβρίου
07:00 Όρθρος και Πανηγυρική Θ. Λειτουργία.
18:00 Μεθέορτος Εσπερινός και Ιερά Παράκλησις του Αγίου.
                                           


Συγκοινωνία: 859(μπλε λεωφορειο) από ΗΣΑΠ Πειραιά, στάση Αγ Παντελεήμων
20 (τρόλευ) από ΗΣΑΠ Πειραιά, στάση Ούλωφ Πάλμε


Εκ του Ι. Ναού

Λόγος ακέραιος νεανικής ωριμότητας


 
Χρήστου Γιανναρά (20/6/2011)
 
Δανείζομαι σήμερα γλώσσα, διατυπώσεις, οπτική από γραφίδες φρέσκες, νεανικές, με οξυδέρκεια θαυμαστή και προφανή ανιδιοτέλεια. Μεταγράφω:
 
«Αυτό που μας συμβαίνει σήμερα δεν οφείλεται (ως συνήθως και κατ’ αποκλειστικότητα) στις ξένες δυνάμεις, στους κουτόφραγκους που φθονούν την τσαχπινιά μας και ζηλεύουν το σκορποχώρι μας, στις μυστικές υπηρεσίες που επιβουλεύονται την περήφανη πολιτική μας. Το έγκλημα το διαπράξαμε μόνοι μας και χωρίς κανένα Μνημόνιο πάνω από τις κεφαλές μας. Επιτέλους ας αντιληφθούμε ότι το μείζον πρόβλημα δεν είναι η διαλυμένη μας οικονομία, είναι ο εκφυλισμός μας. Η άρνηση της ίδιας της ταυτότητάς μας και η υποκατάστασή της από μια δανειοδίαιτη ορφάνια…


Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Η δωρεά του ανέφικτου - Κυριακή Ζ΄Λουκά


π. Θεμιστοκλέους Μουρτζανού

Δύο θαύματα επιτελεί ο Χριστός, μετά την επιστροφή του από τη χώρα των Γαδαρηνών στην Καπερναούμ. Πρώτα γιατρεύει μία γυναίκα που υποφέρει επί δώδεκα χρόνια από αιμορραγία, χωρίς κανείς να μπορεί της προσφέρει την υγεία της. Αρκεί το άγγιγμα του κρασπέδου του ιματίου του Κυρίου και δύναμη θα εξέλθει από μέσα Του δίνοντας την ίαση στην γυναίκα που αθόρυβα εμπιστεύεται τον πόνο και την ελπίδα της σ’ Εκείνον. Το δεύτερο θαύμα γίνεται στο σπίτι του αρχισυνάγωγου της περιοχής. Ο Χριστός θα αναστήσει μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων όσων βρίσκονται μπροστά την δωδεκάχρονη κόρη του Ιαείρου, την οποία έκλαιγαν και θρηνολογούσαν. Δώδεκα χρόνια υποφέρει η γυναίκα. Όσα χρόνια ήταν στη ζωή και το κορίτσι. Δώδεκα χρόνια η γυναίκα δεν είχε ζωή, εξαιτίας της ασθένειάς της. Δώδεκα χρόνια το κορίτσι χαιρόταν τη ζωή του. Τώρα η πρώτη ξαναπαίρνει τη ζωή της χάρις στην πίστη στο Χριστό, έχοντας ώριμα αποφασίσει να ζητήσει τη δωρεά, χωρίς να το καταλάβει κανείς από το πλήθος των ανθρώπων που περιβάλλουν τον Κύριο. Είναι αυτή και ο Χριστός, μέσα σ’ έναν κόσμο που δεν αντιλαμβάνεται το θαύμα. Η δεύτερη ξαναπαίρνει τη ζωή που είχε χάσει, χωρίς να το καταλάβει, χωρίς να κάνει καμία κίνηση, μέσα στο πλήθος των ανθρώπων που δεν πιστεύει. Είναι αυτή, ο Χριστός και ο κόσμος που διαπιστώνει το θαύμα.

Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 
π. Γεωργίου Δορμπαράκη
 
«Στον ιερό Ναό των Βλαχερνών της Κωνσταντινουπόλεως, όπου βρισκόταν και το σεπτό «μαφόριον» της Παναγίας, μία των ημερών, επί βασιλείας Λέοντος του Σοφού (886-911), ετελείτο ολονύκτια αγρυπνία. Είχε πάει εκεί κατά τη συνήθειά του και ο όσιος Ανδρέας ο σαλός. Συνέβη να παρευρίσκεται και ο Επιφάνιος έχοντας μαζί έναν υπηρέτη του. Συχνά, σε κάθε κατάλληλη ευκαιρία, αγρυπνούσε και αυτός ανάλογα με την προθυμία του, πότε μέχρι το μεσονύκτιο, πότε μέχρι το πρωί. Την τετάρτη ώρα της νυκτός, βλέπει ο μακάριος Ανδρέας μεγαλοπρεπή γυναίκα να βγαίνει από την Ωραία και βασιλική Πύλη και να προχωρεί μαζί με πολυπληθή και λαμπρότατη ακολουθία αγίων λευκοφορούντων, που έψελναν ιερούς ύμνους και πνευματικά άσματα. Τη μεγαλοπρεπή αυτή γυναίκα κρατούσαν τιμητικά συνοδεύοντας από τα χέρια ο Τίμιος Πρόδρομος και ο Υιός της Βροντής, ο Θεολόγος Ιωάννης, ενώ ακολουθούσαν οι υπόλοιποι άγιοι. Μόλις τους είδε ο όσιος Ανδρέας να προχωρούν προς τον άμβωνα της Εκκλησίας, πλησιάζει τον Επιφάνιο και του λέει: - Βλέπεις την Κυρία και Δέσποινα του κόσμου; Αυτός του απαντά: - Ναι, πνευματικέ πατέρα μου. Ενώ παρακολουθούσαν οι όσιοι, Την βλέπουν να γονατίζει, να προσεύχεται για ώρα πολλή και να τρέχουν συνεχώς δάκρυα στο θεοειδές και άχραντο πρόσωπό Της. Μετά από αυτήν την προσευχή, έρχεται προς το θυσιαστήριο και δεήθηκε εκεί υπέρ του παρευρισκόμενου λαού. Όταν τελείωσε τη δέησή Της, έβγαλε από την πανάχραντη κεφαλή Της, με μία κίνηση γεμάτη χάρη και σεμνότητα, το μέγα και φοβερό «μαφόριόν» Της, που έλαμπε ως αστραπή, και το άπλωσε επάνω από όλον τον παρευρισκόμενο λαό. Αυτό το έβλεπαν οι θαυμάσιοι αυτοί άνδρες επί αρκετές ώρες να είναι απλωμένο επάνω από όλον τον λαό και να πηγάζει ως φως ήλεκτρου τη Δόξα του Κυρίου. Όση ώρα ήταν εκεί η Υπεραγία Θεοτόκος, ήταν θεατό και εκείνο, μόλις ανεχώρησε, έπαυσε και αυτό να είναι ορατό. Το επήρε μαζί της, αφήνοντας τη Χάρη Της στον πιστό λαό».
 

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Δύο χρόνια δεν έκλαψε

 
Η Ελένη ζούσε στο Καρπενήσι και είχε παντρευτεί έναν πολύ σκληρό ανδρα, ο οποίος την χτυπούσε για το παραμικρό, όπως χτυπούν τα παιδιά την μπάλα στο γήπεδο. Τα βάσανα της ζωής την έκαναν να υπηρετεί στη Μονή της Παναγίας της Προυσιώτισσας κάθε Δεκαπενταύγουστο.
 
Διηγείτο η ίδια: Μία περίοδο δούλευα παραδουλεύτρα σε ένα γιατρό, που ήταν καλοπληρωτής αλλά και πολύ σκληρός σαν τον άνδρα μου. Μία μέρα πήρα τον κάδο των σκουπιδιών για να πάω να τα πετάξω και ξαφνικά άκουσα ενα κλαυθμύρισμα. Φθάνοντας στο σκουπιδότοπο άνοιξα το καπάκι και βλέπω ένα, μωρό μέσα στα αίματα. «Παναγιά μου τι να κάνω; Να γυρίσω στο γιατρό δε γίνεται γιατί αυτός το πέταξε, όμως αν το πάρω στο σπίτι ο άντρας μου θα με σφάξει σαν λαμπριάτικο αρνί».

Η συγκλονιστική επιστολή της μάνας που γι αυτήν η ελπίδα πέθανε πρώτη

 
Ίσως στην παρακάτω επιστολή να δείτε πολλοί από σας το πρόσωπο της φίλης σας ,της γνωστής σας , του συγγενής σας ίσως να δείτε και τον ίδιο σας τον εαυτό.
Το σίγουρο είναι ότι μια τέτοια εικόνα που μας περιγράφει προσβάλει την ελληνική κοινωνία γιατί δεν μπορεί να φτάσει η ελληνική οικογένεια εκεί.

Αγαπητή μου….

Θυμάμαι που σας είχα ακούσει να λέτε πριν δύο χρόνια σε μια συζήτηση στην τηλεόραση για την ελπίδα που πεθαίνει τελευταία ,στις δουλειές μας στην ζωή μας στην ψυχή μας. Τότε σκέφτηκα ότι αυτή η γυναίκα για να το λέει κάτι ξέρει αφού έχει δει τόσα πολλά στην ζωή της και στον κόσμο που ταξιδεύει.
Αυτά τα δύο χρόνια που πέρασαν ήταν για μένα σημαντικά διότι είχα βάλει κάποιες άλλες προτεραιότητες στη ζωή μου. Τα δύο μου παιδιά και την ψυχική μου υγεία.

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Η Ιστορία ενός μολυβιού..

 
Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα. Κάποια στιγμή τη
ρώτησε…
- Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και
μήπως είναι μια ιστορία για μένα;
 
Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει,
χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της:
 
- Όντως γράφω για σένα. Ωστόσο,
αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ.
Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.
 
Το παιδί, περίεργο,
κοιταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο.
- Αφού είναι το ίδιο
με όλα τα μολύβια που έχω δει στη ζωή μου!
 
- Όλα εξαρτώνται από τον
τρόπο τον οποίο βλέπεις τα πράγματα.
Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, τις
οποίες αν καταφέρεις να διατηρήσεις, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα
βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο.

8 ΜΗΝΩΝ ΒΡΕΦΟΣ ΝΙΚΗΣΕ 7 ΦΟΡΕΣ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ!!

.Από την πρώτη στιγμή που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο η Darcie Kay παλεύει με τον καρκίνο. Η οκτώ μηνών μπέμπα από το Kent κατάφερε όμως να τον νικήσει, ούτε μία, ούτε δύο, αλλά... εφτά φορές!
Σε ηλικία μόλις τριών εβδομάδων η Darcie διαγνώστηκε με παιδικό ινοσάρκωμα και θεωρείται ότι είναι το μοναδικό παιδί στη Μεγάλη Βρετανία που γεννήθηκε με τη σπάνια αυτή μορφή καρκίνου.

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Η λευκή και η κόκκινη κορώνα




Στην ιστορική μνήμη που αποτρέπει αναβίωση νεκρών ιδεολογικών φανατισμών.

Kώστα Ζούρδου, θεολόγου

Ο Ρεμόν Κόλμπ γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 1894 σ’ ένα χωριό της πολωνικής επαρχίας Λοτζ, και έδειχνε από την παιδική του ηλικία ότι ήταν ένα ζωντανό και ανήσυχο πνεύμα. Σε ηλικία 13 ετών, τον Σεπτέμβριο του 1907, εισέρχεται στο ιερατικό σεμινάριο του Φραγκισκανικού τάγματος στη Λεόπολη, και τέσσερα χρόνια μετά προφέρει τις μοναχικές υποσχέσεις και λαμβάνει το όνομα Μαξιμιλιανός. Είναι τα δύσκολα εκείνα χρόνια για την πατρίδα του την Πολωνία η οποία βρίσκεται υπό τσαρική κατοχή. Τον Νοέμβριο του 1912, πηγαίνει στην Ρώμη για σπουδές Φιλοσοφίας στο Γρηγοριανό Πανεπιστήμιο και θεολογίας στο Διεθνές Κολλέγιο των Φραγκισκανών. Στις 28 Απριλίου χειροτονείται πρεσβύτερος και στα τέλη Ιουλίου 1919 θα επιστρέψει στην Πολωνία με το διδακτορικό δίπλωμα θεολογίας. Αναλαμβάνει τη διδασκαλία της εκκλησιαστικής ιστορίας στην Κρακοβία, έχοντας μια κλονισμένη υγεία από σοβαρή πνευμονική ασθένεια. Στις αρχές του 1930 φεύγει για μια ιεραποστολική περιοδεία στην Ιαπωνία και μένει εκεί εργαζόμενος μέχρι τον Ιούλιο του 1936. Τον Σεπτέμβριο του 1939 πραγματοποιείτε η ναζιστική εισβολή στην Πολωνία και ο Μαξιμιλιανός συλλαμβάνεται από τους πρώτους στις 19 Σεπτεμβρίου. Αφού περάσει από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του Λαμπίνοβις, του Αμτιτς και του Οστρέζοφ, θα αφεθεί ελεύθερος στις 8 Δεκεμβρίου 1939. Η ποιμαντική του δράση κοντά στον δοκιμαζόμενο πολωνικό λαό θα υποχρεώσει την Γκεστάπο να τον συλλάβει και να τον μεταφέρει στις 18 Μαΐου στο Άουσβιτς. Είναι ο κρατούμενος 16670.

Ένα σκάνδαλο,πολλές αμαρτίες και ένας Άγιος

 
Ιωάννου Αντ. Παναγιωτοπούλου, Λέκτορος Θεολογικής Σχολής Παν/μίου Αθηνών 
 
Μια από τις ωραιότερες ιστορίες του Λαυσαϊκού περιγράφει το βίο ενός μοναχού, που αφού εγκατέλειψε το μοναστήρι, δούλευε σαν φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Και όπως από κάθε λιμάνι, ούτε απ’ αυτό έλειπαν οι πόρνες. Ο «μοναχός» δούλευε όλη την ημέρα, και το βράδυ ξόδευε όλα όσα κέρδιζε, «αγοράζοντας» την συντροφιά μιας πόρνης για όλη τη νύχτα.
Ήταν η ντροπή των χριστιανών της πόλης, ήταν το σκάνδαλο της Εκκλησίας. Τα χρόνια πέρναγαν και παρά τις εκκλήσεις και τις συστάσεις, αυτός συνέχιζε την αμαρτωλή του ζωή. Κάποτε, όπως σε όλους μας, ο θάνατος ήρθε σαν λύτρωση, σαν φάρμακο που θα τον έσωζε από τις αμαρτίες που δεν σταμάτησε να κάνει ακόμη και λίγο πριν πεθάνει. Και πώς να τον αφήσουν χωρίς ταφή για χριστιανό; Οι παπάδες της πόλης τον πήραν να τον κηδέψουν και μαζί του να θάψουν το σκάνδαλο. Το νέο μαθεύτηκε: Ο «γεροπόρνος» μοναχός πέθανε. Ποιος άραγε θα πήγαινε στην εκκλησία να τον αποχαιρετήσει;

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Μια κάποια λίγη πεθυμιά - Λουδοβίκος των Ανωγείων


Ηθικισμός στην Ορθοδοξία; Όχι ευχαριστώ! Η «αλλεργία στο Χριστιανισμό»

 
Έτσι γεννήθηκε ο νεώτερος αθεϊσμός όλων των αποχρώσεων [από τη βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει Θεός (που συχνά εκφράστηκε επιθετικά, όπως στα κομμουνιστικά καθεστώτα) μέχρι την απλή αδιαφορία για σχέση με το Θεό, άσχετα αν υπάρχει ή όχι]. Γεννήθηκε από τη λανθασμένη ταύτιση του χριστιανισμού με τις νοσηρές δυτικές παραχαράξεις του (καθολικισμό και προτεσταντισμό), που ήταν φανερά αντίθετες στη διδασκαλία του Ιησού, όπως διατυπώνεται στην Καινή Διαθήκη, και συχνά έγιναν αφορμή να φερθούν με σκληρότητα στους ανθρώπους κάποιοι δήθεν «καθαροί», που τιτλοφορήθηκαν «αντιπρόσωποι του Θεού».

Η παιδεία ως γνώση και μεταμόρφωση

 
Αρχ. Κυρίλλος Κωστόπουλου, ΙεροκήρυκαςΙ. Μ. Πατρών

Έχει, δυστυχώς, συνδεθεί ή και ταυτισθεί η έννοια της παιδείας με την πολυμάθεια. Στο παρόν άρθρο μας δεν θέλουμε να αποκλείσουμε την πολυμάθεια. Πρέπει, όμως, να διακηρύξουμε ότι την παιδεία συνιστούν, κυρίως, η γνώση και η μεταμόρφωση. Εάν δε, θέλουμε να είμαστε περισσότερο ακριβείς, θα τονίσουμε ότι παιδεία σημαίνει, πρωτίστως, μεταμόρφωση.

Και αυτό για τον λόγο ότι γνώση είναι -με απλά λόγια- αφενός μεν η γνωριμία πραγμάτων μέσω των αισθήσεων, αφετέρου δε η σύλληψη των αιτίων των συμβαινομένων ανά πάσα στιγμή στη ζωή μας. Παιδεία, ωστόσο, δεν είναι μόνον αυτό. Η παιδεία αναφέρεται στον όλο ψυχοσωματικό άνθρωπο και επομένως ξεπερνά την απλή γνώση και φθάνει στην επίγνωση που τελικώς είναι η αποκάλυψη της αληθείας. Αλήθεια, όμως, είναι Αυτός ο Θεάνθρωπος Κύριος. Ο Ιδιος έχει πει: «Εγώ ειμί η αλήθεια» (Ιωάν. 14, 6).

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Ο εθνοφυλετισμός (ρατσισμός) είναι αίρεση...

Οποίος δεν συμφωνεί με τον υπερεθνικό (που είναι συνάμα και εθνικός) χαρακτήρα της Ορθοδοξίας μπορεί να την αρνηθεί, μένοντας εγκλωβισμένος στον τυφλό εθνικισμό του, δεν μπορεί όμως να απαιτήσει την αλλοτρίωση της Ορθοδοξίας και την πρόσληψη από αυτήν εθνικιστικών/ φυλετικών κριτηρίων. Ο εθνοφυλετισμός (ρατσισμός) στην Πίστη έχει καταδικασθεί το 1872 (σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη) ως αίρεση
Οποίος δεν συμφωνεί με τον υπερεθνικό
(που είναι συνάμα και εθνικός)
χαρακτήρα της Ορθοδοξίας
μπορεί να την αρνηθεί,
 μένοντας εγκλωβισμένος στον τυφλό εθνικισμό του, δεν μπορεί όμως να απαιτήσει
την αλλοτρίωση της Ορθοδοξίας
  και την πρόσληψη από αυτήν εθνικιστικών/ φυλετικών κριτηρίων.
Ο εθνοφυλετισμός (ρατσισμός) στην Πίστη
έχει καταδικασθεί το 1872
(σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη)
ως αίρεση.
 
 π. Γεώργιος Μεταλληνός

(“Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;”, 3η έκδ., Αρμός, 2003, σελ. 94).


 

ΑΠΟ ΛΗΣΤΗΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΕΡΗΜΗΤΗΣ ΑΓΙΟΒΑΣΙΛΙΑΤΗΣ

 
Από το 1892 έως το 1941 σε ένα από τα ησυχαστήρια της παλιάς Σκήτης του Αγιοβασίλη, με πολλή αυταπάρνηση, εγκράτεια και ταπείνωση, έζησε και πνευματικά αγωνίστηκε, ο Μοναχός Νικήτας.Αυτός κατάγονταν από τα μέρη της Θεσσαλίας και σαν περιβόητος Ληστής που ήταν, κυριολεκτικά ελυμαίνονταν την περιοχή. Είχε ριμάξει και ταράξει στις ληστείες και στα εγκλήματα όλη την περιφέρεια εκείνη.

Με τα πολλά κακά που είχε κάνει και γύριζε στην περιοχή αυτή, πληροφορήθηκε για την ενάρετη ζωή και πνευματική προκοπή, του τότε περιβόητου πνευματικού Παπα - Χαρίτωνα, πού κι αυτός κατάγονταν από τα μέρη εκείνα των Τρικάλων.Αναζήτησε και έμαθε, πώς ο πατριώτης του αυτός βρίσκεται στο Αγιον Ορος και ησυχάζει στην έρημο του Αγιοβασίλη. Ο Παπα - Χαρίτων πράγματι τότε βρίσκονταν στον Αγιοβασίλη αλλά μετά έφυγε από εκεί και πήγε στη Σπηλιά του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου, όπου και έγραψε μεταξύ των πολλών άλλων συγγραμμάτων και το «ταξίδι στους ουρανούς» (βλεπ. στον Α' τόμον του Γεροντικού του Αγίου Όρους σελ. 186).

Άμα έμαθε αυτά για τον Παπα - Χαρίτωνα, ξεκίνησε από το λιμέρι του, άφησε τους συντρόφους του και πήγε προς αναζήτησή του.

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Κυριακή ΣΤ΄Λουκά - Η θεραπεία του δαιμονζομένου

 
π. Γεωργίου Δορμπαράκη
 
«ελθόντι τω Ιησού…υπήντησεν αυτώ ανήρ τις, ος είχε δαιμόνια…»
 
α. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Εκκλησία μας θέτει ως ανάγνωσμα το περιστατικό της θεραπείας του δαιμονισμένου (ή των δύο δαιμονισμένων κατά τον ευαγγελιστή Ματθαίο) της περιοχής των Γερσεσηνών ή Γαδαρηνών. Και τούτο διότι θέλει να μας τονίσει ότι ο Κύριος ήλθε στον κόσμο ως ελευθερωτής των ανθρώπων όχι μόνον από την ασθένεια και τον πόνο, όχι μόνον από την αμαρτία και το αποτέλεσμα αυτού τον θάνατο, αλλά και από τον ίδιο τον αρχέκακο διάβολο, τον απαρχής «ανθρωποκτόνον». Ο Κύριος ήλθε, κατά τον λόγο της Γραφής, «ίνα λύση τα έργα του διαβόλου». Αυτό που αποτελούσε στοιχείο του τέλους του κόσμου, κατά την Παλαιά Διαθήκη: η παντελής αποδυνάμωση των πονηρών δυνάμεων, γίνεται με τον Κύριο παρούσα πραγματικότητα, δείγμα βεβαίως ότι τα έσχατα ήδη εισήλθαν από Εκείνον μέσα στον κόσμο τούτο. Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα λοιπόν με τρόπο ανάγλυφο μας δείχνει την εξουσία του Κυρίου, ο Οποίος συναντώμενος με τα δαιμόνια στο πρόσωπο ενός ταλαίπωρου ανθρώπου, εκδιώκει αυτά, προσφέροντας στην κοινωνία τον θεραπευμένο άνθρωπο ως πραγματικό άνθρωπο.

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

O Άγιος Γεράσιμος ο εν Κεφαλληνία

Άγιος Γεράσιμος - Η ζωή του
 
Ο Άγιος Γεράσιμος σύμφωνα με τη παράδοση γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας το 1506. Ο πατέρας του ονομάζονταν Δημήτριος και η μητέρα του Καλή. Ο πατέρας του ανήκε στην βυζαντινή αριστοκρατία, στη μεγάλη οικόγενεια των Νοταράδων. Το βαφτιστικό όνομα του Άγιου Γεράσιμου ήταν Γεώργιος. Ό Άγιος Γεράσιμος μεγάλωσε και μορφώθηκε όπως όλα τα αρχοντόπουλα της εποχής. Στα 20 χρόνια του αποφάσισε να πάει στη Ζάκυνθο που ήταν ένα σημαντικό κέντρο των γραμμάτων της εποχής καθώς παρόλη την Ενετική κατάκτηση υπήρχε εκεί ένας αναγεννησιακός αέρας σε αντίθεση με την υπόλοιπη τουρκοκρατούμενη Ελλάδα.
Η βαθιά σχέση του με την ορδόδοξη πίστη, τον κάνει να εγκαταλήψει τη Ζάκυνθο και να ξεκινήσει προσκυνήματα στα σημαντικότερα πνευματικά θρησκευτικά κέντρα της εποχής του,

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η΄ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΣ;

Κώστας Ζουρδός ,Θεολόγος
 
Σε κάθε γεγονός που ανακύπτει μέσα από την επικαιρότητα και σηκώνει θύελλα αντιδράσεων ( πολλές φορές δυστυχώς τεχνητή ) είναι καλό να αναλύουμε το γεγονός και τα αποτελέσματα του όταν έχει ηρεμήσει το τοπίο και οι λεπτομέρειες που το συνοδεύουν, που πρόσκαιρα ή αποσιωπούνται ή κρύβονται.

Αναφέρομαι στο περιστατικό που συνέβη και αφόρα την ιστοσελίδα που έβριζε τον Χριστιανισμό και τον Γέροντα Παΐσιο και οδήγησε τον χρήστη της, στις εισαγγελικές αρχές. Δεν θέλω να κουράσω και θα είμαι σύντομος και σαφείς. Και δεν θα κουράσω γιατί είμαι σίγουρος πως στον κατάλληλο καιρό αξιόλογοι αναλυτές θα ασχοληθούν με το θέμα.

Θα ήθελα αρχικά να κάνω δύο αναγκαίες διευκρινήσεις. Πρώτων ούτε ο Χριστιανισμός αλλά ούτε και ο Γέροντας Παΐσιος έχουν την ανάγκη της δικής μου υπεράσπισης και τέτοια δεν προσφέρω. Δεύτερη διευκρίνιση και αναγκαία είναι πως ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός θέλει τους ανθρώπους που ακολουθούν τον τρόπο ζωής που εκείνος προτείνει απόλυτα ελεύθερους. Και ο τρόπος ζωής που προτείνει η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει τρείς άξονες: την ελευθερία την αγάπη και την ασκητική αυταπάρνηση. Και αυτός ο τρόπος ζωής βιώνεται στην Εκκλησία που είναι η << κατάληξη >> της δημιουργίας, η διαρκής Σάρκωση, που θέλει ανθρώπους ενσυνείδητους, ελεύθερους, που να ακούν, να απαντάνε, να σκέπτονται να έχουν την δυνατότητα να πουν ναι η όχι , να αγαπούν η να αρνούνται.

Ο θεός ποτέ δεν παραβιάζει τη θέληση του ανθρώπου, ούτε υποτιμά τη σημασία της ενεργούς συμμετοχής του στην πραγμάτωση της σωτηρίας. Η ορθόδοξη αντίληψη περί ανθρώπου σπάει τους περιορισμούς κάθε θεοκρατικής ετεραρχίας και ανελευθερίας σε τέτοιο βαθμό που χωρίς την συγκατάθεση της Παναγίας θα ήταν αδύνατη ακόμα και η σάρκωση του Λόγου. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να αρνηθεί το θεό να γίνει θεός και να γεννήσει το θεό μέσα στην ιστορία. Όλα τα παραπάνω τονίζουν με έμφαση ότι η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία είναι η Εκκλησία της ελευθερίας.

Μόνο στην δυτική αντίληψη ( Άνσελμος ) η σχέση μεταξύ θεού και κτισμάτων είναι σχέση μεταξύ Κυρίου και υποτελών. Κατά συνέπεια η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν ενοχλείται ούτε από τις φωνές ούτε από τις αρνήσεις ούτε θέλει να φιμώσει όσους στρέφονται εναντίον της. Άρα όλοι αυτοί οι προοδευτικοί που μίλησαν για σκοταδισμό και ανελευθερία στην περίπτωση του νεαρού που έβριζε τον χριστιανισμό και τον Γέροντα Παΐσιο πρέπει αλλού να ψάξουν για σκοταδιστές και καταπιεστές. Αλλά ας δούμε και μια άλλη διάσταση.

Μήπως δεν είναι σκοταδισμός το να βρίζεις χυδαία ένα φυσικό πρόσωπο (τον Γέροντα Παΐσιο ) που δεν βρίσκεται σήμερα σε αυτόν τον μάταιο κόσμο; Δεν είναι σκοταδισμός όταν αναφέρεσαι κατά του Χριστιανισμού κάτω από την ευκολία της ανωνυμίας; Δεν είναι ανελευθερία όταν βρίζεις πρόσωπα που δεν μπορούν να σου απαντήσουν; Δεν είναι ανελευθερία όταν χτυπάς έναν κεκοιμημένο Γέροντα και δεν χτυπάς έναν επώνυμο εκδότη που όπως λες πλουτίζει πουλώντας τα βιβλία του;

Δεν είναι ανελευθερία το να προτείνεις σε κάποιους να μην διαβάζουν κάτι που εκείνοι ελεύθερα θέλουν; Δεν είναι σκοταδισμός όταν τα κόμματα βγάζουν ανακοινώσεις για τον υπεύθυνο της διαδικτυακής σελίδας και δεν αναφέρουν λέξη για την προσβολή ενός νεκρού; Νομίζω πως είναι μεγάλο λάθος των Ελλήνων σοσιαλιστών να θέλουν να θεμελιώσουν τον ελληνικό σοσιαλισμό πάνω στον δυτικό αθεϊσμό και υλισμό και όχι πάνω στην ορθόδοξη ελληνική κοινοβιακή και κοινοτική μας παράδοση. Και δυστυχώς οι προοδευτικοί αλλού πυροβολούν και αλλού είναι ο στόχος.

Γιατί χτυπάνε τον γέροντα Παΐσιο; Γιατί ο γέροντας Παΐσιος ακόμα και σήμερα, πολλά χρόνια από την κοίμηση του αποτελεί εκκλησιαστική είδηση. Εκκλησιαστική είδηση δεν είναι το τι συμβαίνει στην Εκκλησία αλλά το τι φανερώνει την Εκκλησία, το τι φανερώνει την παρουσία του θεού στον κόσμο.

Ο γέροντας Παΐσιος και με την ζωή του, αλλά ακόμα και σήμερα, αναγγέλλει τα θαυμάσια που ο θεός επιτελεί στον κόσμο μας, το χαρμόσυνο μήνυμα ότι ο θεός επισκέπτεται και σώζει τον κόσμο. Και αυτό για τον κόσμο δεν είναι εύκολο. Ο γέροντας Παΐσιος με την ζωή του έκανε τον Ευαγγελικό λόγο και την διδασκαλία του Θεού ποιμαντική πραγμάτωση. Με τον θεολογικό του λόγο έτρεφε την σκέψη και την προσευχή του πιστού ταυτόχρονα. Δεν έκανε προσευχή για τον κόσμο μόνο, ήταν προσευχή. Η ζωντανή του παρουσία και σήμερα παρουσία της εκκλησίας πρέπει να πολεμηθεί.

Η Εκκλησία είναι η πραγματική πηγή της ελευθερίας και ελεύθερους ανθρώπους θέλει κοντά της. Η Εκκλησία δεν φοβάται ούτε τις βρισιές ούτε τις απειλές, ούτε τις κατακόμβες. Αντιθέτως τις αποζητά με μεγάλη καρτερικότητα…
 
 

Ξύπνησε από κώμα την ώρα που θα της αφαιρούσαν τα όργανα




Ξύπνησε από κώμα την ώρα που θα της αφαιρούσαν τα όργανα
Από θαύμα σώθηκε μια 20χρονη κοπέλα μετά από τροχαίο που είχε με το αυτοκίνητό της.
Η Carina Melchior έμεινε στο νοσοκομείο τρεις ημέρες μέχρι που οι γιατροί διαπίστωσαν ότι ήταν εγκεφαλικά νεκρή. Τότε συμβούλεψαν την οικογένειά της να τη βγάλουν από τα μηχανήματα υποστήριξης και να σκεφτούν το ενδεχόμενο της δωρεάς οργάνων.
Εκείνοι πήραν την μεγαλόψυχη απόφαση μέσα στη θλίψη τους και δέχθηκαν. Η 20χρονη όμως από ότι φάνηκε ήθελε όσο τίποτε άλλο να κρατηθεί στη ζωή και την ώρα που οι γιατροί την αποσύνδεσαν από τα μηχανήματα και επιχείρησαν να της πάρουν τα όργανά της για δωρεά εκείνη συνήλθε από το κώμα. Έκπληκτοι οι γιατροί διαπίστωσαν λίγα λεπτά μετά ότι είχε ανοίξει τα μάτια της και είχε αρχίσει να κινεί τα πόδια της.
Ένα χρόνο μετά από το απίστευτο περιστατικό η Carina ακολουθεί θεραπείες αποκατάστασης σε ειδικό κέντρο και είναι σε θέση να μιλά, να περπατά μέχρι και να ιππεύει το αγαπημένο της άλογο.
Ωστόσο, η οικογένειά της αποφάσισε να καταθέσει μήνυση εναντίον του νοσοκομείου για ψυχική φθορά, ισχυριζόμενοι ότι οι γιατροί απλά «ήθελαν να πάρουν τα όργανά της».«Αυτοί οι αλήτες με τις άσπρες στολές τα παράτησαν γρήγορα γιατί ήθελαν έναν δωρητή οργάνων» δήλωσε ο πατέρας της στην εφημερίδα Ekstra Bladet.

Από την πλευρά τους οι γιατροί του νοσοκομείου απολογήθηκαν για την κακή
«επικοινωνία» με τους γονείς της 20χρονης λέγοντας ότι έκαναν λάθος. Τραγικό!
 
Απίστευτο: Ξύπνησε από το κώμα λίγο πριν της πάρουν τα όργανα για δωρεά

Απίστευτο: Ξύπνησε από το κώμα λίγο πριν της πάρουν τα όργανα για δωρεά



Απίστευτο: Ξύπνησε από το κώμα λίγο πριν της πάρουν τα όργανα για δωρεά


Πήγή:http://www.madata.gr/epikairotita/world/229826.html

 

Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ: «...πράγματι ὁ ἀληθής Θεός δέν ἔχει ἀνάγκη ὑπερασπίσεως...»

Μέ ἀφορμή τίς ἀντιδημοκρατικές καί φασίζουσες ἀναρτήσεις τόσο στόν ἱστοχῶρο τοῦ διαδικτύου, ὅσον καί στόν ἔντυπο τύπο, μέ τίς ὁποῖες ἐπικρίνεται μία ἀπόλυτα προβλεπομένη ἀπό τό δικαιϊκό μας σύστημα ἐνέργειά μου, νά ζητήσω δηλαδή τήν ἐφαρμογή τοῦ νόμου γιά βάναυση καί αἴσχιστη προσβολή τοῦ προσώπου μου, πού στοιχειοθετεῖται καί θεμελιοῦται μέ τήν κακόβουλη βλασφημία τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως ἀπό τό χυδαῖο θεατρικό ἔργο Corpus Christi τοῦ Ἀμερικανοῦ συγγραφέα Τέρενς Μάκ Νάλι, ὁ ὁποῖος σέ ἡλικία 73 ἐτῶν στήν Οὐάσινγκτον «τέλεσε» ὁμοφυλοφιλικό «γάμο» μέ νεαρό «ζιγκολό» καί ἀπό τήν ἀφόρητη ψυχοπαθολογία του κινούμενος προέβαλε τόν νοσηρό ψυχισμό του στό πανάσπιλο καί ὑπερύμνητο πρόσωπο τοῦ αἰωνίου καί παναχράντου Θεοῦ ἐπάγομαι τά κάτωθι:

1. Συμφωνῶ ἀπολύτως μέ τό θέμα τῆς ἡμερίδας πού διοργανώθηκε ἀπό τήν «Ἑλληνική Ἕνωση γιά τά δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου» στό ἀμφιθέατρο Δρακοπούλου στά Προπύλαια τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν: «Ὁ Θεός δέν ἔχει ἀνάγκη εἰσαγγελέα», διότι πράγματι ὁ ἀληθής Θεός δέν ἔχει ἀνάγκη ὑπερασπίσεως καί εἶναι ἀφέλεια ὁ μεγαλοϊδεατισμός τοῦ αὐτοκλήτου σωτῆρος τῆς πίστεως. Ἀνάγκη ὅμως ὑπερασπίσεως ἔχει ὁ πιστός καί ἡ ἀξιοπρέπειά του, ὁ ὁποῖος συνάπτεται ἀρρήκτως καί ἀναποδράστως μέ τόν λοιδορούμενο καί βλασφημούμενο Θεό. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο πού δυστυχῶς ὡς ἐκ τῶν δημοσιευμάτων (Καθημερινή 16 καί 17/10) ἡ ἡμερίδα ἀπεσιώπησε τίθενται στόν ποινικό μας Κώδικα τά ἄρθρα 198 καί 199 ὑπό τόν τίτλο «Προστασία τῆς θρησκευτικῆς εἰρήνης» καί ὄχι προστασίας τοῦ Θεοῦ διότι τά ἔννομα ἀγαθά εἶναι ἡ κοινωνική συνοχή καί ἡ θρησκευτική εἰρήνη πού προσβάλλονται βάναυσα ἀπό τήν δημοσίᾳ γενομένη κακόβουλη βλασφημία τοῦ Θεοῦ κάθε ἀνεκτῆς κατά τό Σύνταγμα θρησκείας στή χώρα, δηλαδή θρησκείας πού δέν ἔχει κρύφια δόγματα καί ἡ λατρεία της δέν ἀντίκειται στά χρηστά ἤθη καί τήν δημόσια τάξη (Ἄρθρο 13 τοῦ Συντάγματος). Εἶναι ἐξόχως ἀποκαλυπτικό τό γεγονός ὅτι κατά τήν συγκεκριμένη ἡμερίδα οὔτε νύξη αὐτῶν τῶν προϋποτιθεμένων καί αὐτονοήτων νομικῶν ἐννοιῶν ἔγινε γιά τήν διερεύνηση τοῦ θέματος, οὔτε ὑπεβλήθη αἴτημα γιά τήν κατάργηση τῶν αὐτονοήτων ποινικῶν ἀδικημάτων τῆς συκοφαντικῆς δυσφήμισης καί τῆς ἁπλῆς δυσφήμισης καί ἐξύβρισης τῶν πολιτῶν, ὥστε νά ὑπάρχει τουλάχιστον ἕνα ἰσοδύναμο πρόσχημα γιατί δέν νομίζω νά ἀποδέχονται οἱ μετέχοντες τήν προσωπική τους ἀποδόμηση καί ἀπομείωση μέ ἄλλοθι τήν δῆθεν ἐλευθερία ἐκφράσεως, ἐφ’ ὅσον στήν δημοκρατία ἡ ἐλευθερία τοῦ ἑνός τελειοῦται ἐκεῖ πού ἀρχίζει ἡ ἐλευθερία τοῦ ἄλλου.

2. Ἔχοντας πλήρη γνώση τοῦ θεατρικοῦ «δρωμένου» πού παρουσιάστηκε στό θέατρο «Χυτήριο» ἀπό δύο αὐτόπτες μάρτυρες πού τό παρηκολούθησαν, διεπίστωσα ὅτι τό χυδαῖο αὐτό δρώμενο εἶναι κακόβουλο διότι ὁ σκηνοθέτης του Λαέρτης Βασίλι πού μεγάλωσε σάν γιός τοῦ πρώην ἀξιωματικοῦ τοῦ στρατοῦ τοῦ Χότζα Ἠλία Βασίλι, μετέπειτα νεωκόρου τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου Πειραιῶς καί πού τό χριστιανικό του ὄνομα εἶναι Φώτιος γνωρίζει πολύ καλά ὅτι γιά τήν χριστιανική εὐαγγελική ἠθική ἡ ἀρσενοκοιτία ἤ ὁμοφυλοφιλία ἀποτελεῖ θανάσιμο ἁμάρτημα πού ἀποκόπτει καί ἀποστερεῖ τόν ἐμμένοντα ἀμεταμελήτως σέ αὐτό ἀπό τήν κοινωνία τοῦ αἰωνίου Θεοῦ (Α΄Κορ. Στ΄9). Ἑπομένως ἡ ἀπόδοση στόν Πανάγιο Θεό αὐτοῦ τοῦ πάθους ἐκφράζει τήν δολία βούληση ἀπομειώσεώς του στίς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι βλάσφημο διότι διαστρέφει πλήρως καί χυδαίως τήν εὐαγγελική ἀλήθεια, τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας καί τήν Χριστιανική ἠθική ἐμφανίζοντας ὡς μέθυσο τόν δίκαιο Ἰωσήφ, ὡς ὑποψήφιο θῦμα βιασμοῦ τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ὡς ὁμοφυλοφίλους τούς δώδεκα Ἀποστόλους καί τελικῶς ὡς ἐμφορούμενο ἀπό αὐτό τό φρικῶδες πάθος τόν Πανάσπιλο καί Πανάγιο Λόγο καί Υἱό τοῦ Θεοῦ, τόν σταυρωθέντα καί ἀναστάντα Κύριο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Εἶναι δημοσίᾳ γενόμενο διότι διαδραματίζεται σέ χῶρο πού τό κοινό ἔχει πρόσβαση ἀσχέτως ἄν ὑπάρχει ἤ ὄχι εἰσιτήριο, δέν γίνεται ἰδιωτικῶς δηλαδή καί διαφημίζεται διά τοῦ διαδικτύου. Ἡ φαιδρά, ἀνεπέρειστος καί ἀτυχής ἀπόπειρα τῶν συντελεστῶν τῆς παραστάσεως νά ἀποσείσουν τήν ποινική τους εὐθύνη προβάλοντας ὅτι τό ἔργο δῆθεν δέν ἀφορᾶ στόν ἱστορικό Χριστό καταρρίπτεται ἀπό τό σενάριο τοῦ ἔργου, ὅπου ταυτοποιοῦνται πλήρως τά πρόσωπα τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου καί ἡ δράση τους, μέ τούς χαρακτῆρες τοῦ ἔργου καί εἰδικώτερα ὁ πρωταγωνιστής Joshua «βαπτίζεται» Ἰησοῦς. Μάλιστα στήν ἑλληνική ἐκδοχή ψάλλεται τό «Χριστός γεννᾶται δοξάσατε», ἀπαγγέλεται ἡ Κυριακή προσευχή «Πάτερ ἡμῶν» καί περιφέρονται τά σύμβολα τοῦ πάθους. Γι’ αὐτούς ἀκριβῶς τούς λόγους ὑπῆρξε διεθνής κατακραυγή σέ κάθε πρεμιέρα τοῦ ἔργου καί μάλιστα μετά τίς ἀπειλές πού δέχθηκε ὁ Μάκ Νάλι ἡ πρεμιέρα στήν Ν. Ὑόρκη ἀναβλήθηκε ἀπό τό 1997 γιά τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1998. Τό 1999 στό Λονδίνο ἡ Μουσουλμανική Ὀργάνωση Shari’ ah Court ἐξέδωσε «Φάτουα» γιά τήν θανάτωση τοῦ ὁμοφυλόφιλου συγγραφέα διότι στό Ἰσλάμ ὁ Κύριος θεωρεῖται «προφήτης». Τό ἴδιο συνέβη στό Σίδνευ τῆς Αὐστραλίας καθώς καί σέ ἄλλες χῶρες.

3. Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω ἐνεργώντας ὄχι ὡς Μητροπολίτης ἀλλά ὡς πολίτης ὅπως εἶχα κάθε ἔννομο δικαίωμα στήν δημοκρατική χώρα πού θέλω νά πιστεύω ὅτι ζοῦμε μετέβην στό ἁρμόδιο Ἀστυνομικό Τμῆμα Ὁμονοίας, στήν περιοχή εὐθύνης τοῦ ὁποίου διαπράττεται τά ἀνωτέρω ἀδίκημα τό ἀπόγευμα τῆς Πέμπτης 11 Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ. καί κατέθεσα μήνυση γιά τήν αὐτεπαγγέλτως διωκομένη ἐγκληματική ἐνέργεια τῆς κακόβουλης βλασφημίας τῶν θείων. Ὑπό τῆς εἰσαγγελικῆς Ἀρχῆς μοῦ ἐζητήθησαν συμπληρωματικά στοιχεῖα καί τό ἀπόγευμα τῆς ἑπομένης προσῆλθα γιά νά καταθέσω τά συγκεκριμένα στοιχεῖα. Μάρτυρες ἐπρότεινα τόν ἐλλογιμώτατο κ. Κωνσταντῖνο Χολέβα, Πολιτικό Ἐπιστήμονα καί τόν Ραδιοφωνικό παραγωγό κ. Λυκοῦργο Μαρκούδη, αὐτήκοο καί αὐτόπτη μάρτυρα τοῦ θεατρικοῦ ἔργου. Κατά τή διαδικασία τῆς καταθέσεως ὁμάδα βουλευτῶν προσῆλθε αὐθορμήτως καί μοῦ ἐδήλωσε συμπαράσταση. Τούς συνεχάρην καί τούς εὐχαρίστησα ὅπως θά εὐχαριστοῦσα οἱονδήποτε ἐπώνυμο ἤ ἀνώνυμο ἔσπευδε νά ἐκφράση τήν συμπαράστασή του. Μέ ποῖα λογική θά ἔπρεπε νά ἀποπέμψω τούς συγκεκριμμένους βουλευτές. Μήπως λάμβανε χώρα στό ἀστυνομικό τμῆμα κομματική ἐκδήλωση ἤ μετεῖχα σέ προεκλογική ἐκστρατεία ὑπέρ κόμματος; Δυστυχῶς γιά τό πολιτικό μας σύστημα καί τούς κομματικούς του σχηματισμούς ἡ βάναυση καταπάτηση τοῦ ποινικοῦ νόμου πού ἐξωραΐζεται ὡς δῆθεν ἐλευθερία ἐκφράσεως ἤ ἐλευθερία τῆς τέχνης οὐδόλως τούς ἀφύπνισε καί τούς διέγειρε μέ ἀποτέλεσμα ἤ νά ἀερολογοῦν στά τηλεπαράθυρα ἤ νά τυρβάζουν περί ἄλλα ἀπομειώνοντας τήν ἐγκληματική καί κακόβουλη βλασφημία εἰς βάρος τοῦ Παναγίου Θεοῦ, τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως καί τοῦ εὐσεβοῦς Γένους πού θρησκεύεται καί λατρεύει τόν ὑβριζόμενο Θεό. Θά ἤμουν ἀναπολόγητος ἐάν συνέπραττα μέ ὁποιαδήποτε κομματική σημαία ἤ ἐάν δέν ἐδεχόμην τήν συμπαράσταση ὁποιουδήποτε προστρέχοντος. Δέν ἔδειξαν ἐνδιαφέρον βουλευτές ἄλλων κομμάτων οὔτε ὁ χῶρος ὑποβολῆς μηνύσεως ἦταν ἰδιωτικός. Ἔχει δέ ἀπόλυτη ἐφαρμογή ὁ λόγος τοῦ ἀειμνήστου Γέρου τῆς Δημοκρατίας: «Ἐμεῖς λειτουργοῦμε καί ὅποιος θέλει προσέρχεται».

4. Ἡ μνημειώδης καί θεολογικά ἀρτία τοποθέτηση τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ.κ. Ἱερεμίου, Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἔδωσε ἠχηρό ράπισμα σέ ἀδολεσχοῦντες ἐκκλησιαστικούς πού ρίχνουν ἀφρόνως νερό στό νεοεποχίτικο μῦλο προσφέροντας ἄλλοθι σέ ἐξωνημένους τοῦ πολιτικοῦ μας συστήματος νά ἐπαναλάβουν τό στρατήγημα τοῦ Ἰμπραήμ Πασᾶ γιά τήν δημογραφική ἀλλοίωση τοῦ λαοῦ καί τήν καταστροφή τοῦ Γένους καί ἀσυνέτως στρεβλώνουν τά πράγματα ἠθελημένως «λησμονοῦντες» καί τήν γεωστρατηγική θέση τῆς χώρας καί τήν φρικώδη ρήση, τό δόγμα, τοῦ ἀλήστου μνήμης Τουργκούτ Ὀζάλ: «Δέν χρειάζεται νά κάνουμε πόλεμο μέ τούς Ἕλληνες, ἀρκεῖ νά τούς στείλουμε μερικά ἑκατομμύρια ἀπό ΄δῶ μεριά καί νά τελειώνουμε μ΄ αὐτούς»!

5. Ὁ Ἑλληνικός λαός ὅπως ἀποδεικνύεται διϊστορικῶς ὑπερασπίζεται τήν ἀνεξιθρησκεία καί τήν ἐλευθερία θρησκευτικῆς συνειδήσεως. Τήν στιγμή αὐτή στό Λεκανοπέδιο ἐλεύθερα ἀσκοῦν τήν λατρεία τους ἀντιτριαδικές θρησκευτικές παραδοχές, πού ἀρνοῦνται τό θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Κυρίου ὅπως τό Ἰσλάμ καί ἡ φυλλαδική ἑταιρεία τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ καί οἱ ἀμερικανοκίνητοι Μορμόνοι, παρ’ ὅλον πού στόν Ἑλλαδικό χῶρο δέν ὑπάρχουν τεμένη πού νά εἶναι στάβλοι ἤ δημόσιοι χώροι ὑγιεινῆς ὅπως σέ Μουσουλμανικά Κράτη συμβαίνει μέ τούς χριστιανικούς ναούς (Β. Κύπρος, Τουρκία). Ἡ λοιδορία ὅμως καί ἡ χυδαιότητα σέ βάρος τοῦ παναγίου καί παναχράντου Κυρίου τῆς πίστεώς μας μᾶς κινεῖ νά ἐνεργήσουμε εἰρηνικῶς καί νομίμως μή φειδόμενοι οὔτε τῆς ἰδίας μας τῆς ζωῆς καί ἐδῶ ἀνιδρύεται τό παράδοξο γιά ἐκείνους τούς συνέλληνες πού δικαίως συμπαρατάσσονται μέ τούς διαμαρτυρομένους μουσουλμάνους γιά τήν ἀπομείωση τῆς θρησκευτικῆς των παραδοχῆς ἀλλά ἀντιθέτως δέν πράττουν τό ἴδιο μέ τούς συνέλληνες καί κατά τεκμήριο ὁμοπίστους των συντασσόμενοι μέ τούς βιαστές τῆς ἀλήθειας.



Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Πηγή : συν-οδοιπορία

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Οι προοδευτικές ευκαιρίες στο "Σώμα του Χριστού"

 
του Κώστα Ζούρδου, Θεολόγου
 
Τα τελευταία χρονιά η χώρα μας βιώνει την μεγαλύτερη οικονομική κρίση στην ιστορία της. Η κρίση αυτή δεν έχει μόνο οικονομικά χαρακτηριστικά αλλά και πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά και κυρίως ηθικά. Είναι μια κατ’ εξοχήν ηθική κρίση που συμπαρασύρει όλα τα επίπεδα της ζωής των ελλήνων. Μέσα σε αυτήν την αντάρα των συνεχιζόμενων μέτρων που οδηγούν στην κοινωνική εξαθλίωση και τους πολίτες στην καθημερινή αγωνία της επιβίωσης , βρίσκουν ευκαιρία δύο τάσεις στον χώρο της κοινωνίας για να αναμετρηθούν και να επιβάλλουν τις απόψεις τους.
 
Η μία τάση είναι η λεγόμενες προοδευτικές δυνάμεις της χώρας που προσπαθούν σε ένα ημιθανές κράτος να πραγματώσουν τις ιδέες τους και η άλλη τάση είναι ο ορθοδοξισμός δηλαδή, τάσεις προς πολιτική εργαλειοποίηση της ορθοδοξίας που οδηγεί σε μια παράξενη όσμωση πίστης και εθνικισμού. Με τον ορθοδοξισμό δεν θα ασχοληθούμε γιατί επίσημα η Ιεραρχία τον έχει καταδικάσει και συλλογικά και ατομικά. Θα αρκεστώ να αναφέρω για τους οπαδούς της τον λόγο του Αγίου Ισαάκ του Σύρου: <<Άνθρωπος ζηλωτής ουδέποτε φθάνει την ειρήνη της διάνοιας>>. Οι προοδευτικές δυνάμεις στην προσπάθεια τους να επιβάλουν τις απόψεις τους χρησιμοποιούν όλα τα μέσα ακόμα και την τέχνη για την επίτευξη των στόχων τους. Αναφέρομαι στην θεατρική παράσταση CORPUS CHRISTI. Αρχικά θα ήθελα να τονίσω την αυτονόητη απέχθεια σε κάθε μορφή βίας από όπου και αν προέρχεται. Η κάθε μορφή τέχνης πρέπει ελεύθερα να παρουσιάζεται και να κρίνεται.
 
Εδώ όμως γεννιέται ένα κρίσιμο ερώτημα που κρίνει και έναν επικίνδυνο σκοπό. Το ερώτημα είναι πως: αν μπορεί για χάρη της ελευθερίας του λόγου και της τέχνης να υποκατασταθεί η ιστορία, να αλλάξει η ιστορία. Αν η απάντηση είναι θετική, που δυστυχώς αυτό φανερώνεται στις μέρες μας, πάνω σε αυτή την κατάφαση πάτησε και η ιστορικός και βουλευτής και δημιούργησε την δικιά της εκδοχή για την μικρασιατική καταστροφή. Αφού η τέχνη μπορεί να αλλάξει την ιστορία έτσι και η ιστορικός μπορεί να ισχυριστεί ότι: << οι μικρασιάτες συνωστίζονταν στην προκυμαία της Σμύρνης για να θαυμάσουν τα κανόνια του αγγλικού και του αμερικάνικου στόλου και όσοι από αυτούς πνίγηκαν δεν ευθύνονται οι τούρκοι γι αυτό αλλά η ίδιοι γιατί δεν ήξεραν κολύμπι. Η γενοκτονία των ποντίων δεν οφείλετε σε ενέργειες της Τουρκίας αλλά στην απόφαση των ποντίων για μαζική εκδρομή στην έρημο της Ανατολίας όπου πέθαναν από δίψα γιατί ξεχάσανε να πάρουνε νερό >>. Άρα αφού η τέχνη μπορεί να αλλάξει την ιστορία αυτό κάνει και η ιστορικός και βουλευτής, την αλλάζει και δημιουργεί της <<περπατησιά της >.
 
Εξάλλου αυτό φαίνεται και από τον επίσημο ιστιότοπο που διαφημίζει την παράσταση CORPUS CHRISTI . Χαρακτηριστικά σας αναφέρω τι γράφουν για να παρουσιάσουν το έργο τους. << Επανεξετάζοντας και αναδημιουργώντας την πιο γνωστή ιστορία του κόσμου >>. Αλήθεια τι σημαίνει επανεξετάζοντας και αναδημιουργώντας; Παρακάτω λένε: << το CORPUS CHRISTI είναι ένα έργο που αφηγείται με καινούργιο τρόπο την πιο παλιά και πλέον αμφιλεγόμενη ιστορία των ανθρώπων σε μια περίοδο που περισσότερο από ποτέ παλεύουμε να φιλτράρουμε τα όσα μας έχουν σερβιριστεί ως επίσημη αλήθεια και ιστορία >>. Τι σημαίνει με καινούργιο τρόπο; Τι σημαίνει η πλέον αμφιλεγόμενη ιστορία του ανθρώπου; Και τι σημαίνει ότι παλεύουμε να φιλτράρουμε τα όσα μας έχουν σερβιριστεί ως επίσημη αλήθεια και ιστορία; Να το ξεκαθαρίσουμε. Η τέχνη, σε κάθε μορφή, τσακίζει τις ιδέες που δεν πιστεύει αλλά ποτέ την ιστορικότητα και την πορεία των ανθρώπων. Η τέχνη αποδοκιμάζει τα γεγονότα αλλά ποτέ δεν αλλάζει τον ιστορικό τους πυρήνα. Η τέχνη αναδεικνύει την ιστορία ως αλήθεια αλλά ποτέ δεν την αλώνει. Η τέχνη δεν κατασκευάζει ιστορία αλλά υπηρετεί την αλήθεια. Το CORPUS CHRISTI δεν υπηρετεί την τέχνη αλλά την σκοτώνει γιατί δολοφονεί την αλήθεια. Και αφήνω στην άκρη θεολογικά και εκκλησιαστικά επιχειρήματα.
 
Εδώ έρχεται η εκκλησία στην συγκεκριμένη περίπτωση η ιεραρχία και για άλλη μια φορά σώζει την τέχνη με την σοφή της ανακοίνωση. Η εκκλησία δεν απαγορεύει την παράσταση( η εκκλησία δεν είναι κατασταλτικός μηχανισμός αλλά ούτε και δεκανίκι του κράτους) αλλά δεν τη συνιστά στους πιστούς γιατί δεν παρουσιάζει την αλήθεια. Σε αυτή τη θέση θα έπρεπε να συνταχθούν και όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου και κυρίως οι καλλιτέχνες του θεάτρου. Τι σκοπό έχει όλο αυτό; Είναι άλλη μια ευκαιρία για να οδηγηθεί η εκκλησία στο κοινωνικό περιθώριο και να αλλάξει η ιστορία του τόπου. Να ενστερνιστούν απόλυτα επιτέλους αυτοί οι χωριάτες έλληνες το πνεύμα της εσπερίας και να γίνουν Γάλλοι. Άθρησκο κράτος με άθρησκους και αδιάφορούς πολίτες, χωρίς ιστορία. Ο πνεύμονας ζωής του ελληνισμού, η ορθοδοξία και η ιστορία πρέπει να χάσουν τον αέρα τους. Πνευματική ασφυξία. Με σύνθημα αλλάξτε την ιστορία, απομονώστε την εκκλησία. Σκοπός είναι να γίνει η εκκλησία ένα ασήμαντο θρησκευτικό σωματείο που να πρεσβεύει έναν ακίνδυνο και γλυκύτατο <<χριστούλη >>. Ο Χριστός είναι <<μωρία >> και σημείο αντιλεγόμενο και σήμερα και αποτελεί σκάνδαλο και για τον Καϊάφα και για τον Πιλάτο. Σημείο αντιλεγόμενο στο πέρασμα των καιρών γίνεται εξ ίσου και κάθε τι που συνεχίζει τη φανέρωση και την παρουσία του χριστού, η Εκκλησία δηλαδή. Η εκκλησία ως <<υποκατάσταση >> του χριστού στην σκηνή της ιστορίας φανερώνει μια <<καινή ζωή>> ενός άλλου πολιτεύματος αποικία σ’ αυτό το μάταιο κόσμο. Το πολίτευμα της αγάπης. Η εκκλησία προσφέρει τον καταστατικό χάρτη της ανθρώπινης ελευθερίας με θεμελιακές αρχές: την πτωχεία που ελευθερώνει από την επιρροή του υλικού, την αγνότητα που απελευθερώνει από την δουλικότητα του σαρκικού, την υπακοή που ελευθερώνει από την ειδωλολατρική επιρροή του εγώ, την άσκηση που μεταμορφώνει, την αγάπη που αγκαλιάζει το κάθε τι και τον θάνατο που ανασταίνει.
 
Αλλά πόσο χρήσιμη είναι η εκκλησία που πρεσβεύει όλα αυτά; Στην εποχή μας καθόλου. Αφού ελευθερία είναι η αύξηση και γρήγορη ικανοποίηση των αναγκών και ευδαιμονισμός η υπερηφάνεια και ο εγωισμός. Η εκκλησία η θα μπει στην άκρη η θα αποκτήσει το πνεύμα του κόσμου και θα γίνει μια νυσταλέα εκκλησία. Η εκκλησία όμως θα παραμείνει κιβωτός και ορμητήριο. Θα μάχεται πάντα με γνώμονα την αλήθεια για να καταρρεύσουν όλες αυτές οι άρριζες και ανυπόστατες προοδευτικές ασυναρτησίες. Και ας χλευάζετε σήμερα ο χριστιανός που θέλει να κερδίσει την αιωνιότητα νηστικός και ανόητος. Δεν φοβίζει τους χριστιανούς το γεγονός ότι το σεμνό και ιεροπρεπές εμπαίζεται και προπηλακίζεται. Το αναιδές και αρρωστημένο προβάλλεται, κυκλοφορεί ελεύθερα και θεωρείται φυσιολογικό και καλλιτεχνικό. Η εκκλησία μπορεί να φαίνεται πως βρίσκετε σε σιωπή. Είναι η αμίλητη άρση του σταυρού. Μπορεί να δεικνύει μια στωική απάθεια και μια αποδοχή των δυσάρεστων καταστάσεων, αλλά η ερμηνεία για μια μοιρολατρική και παθητική στάση είναι παρακινδυνευμένη. Η εκκλησία δεν προσφέρει έναν σπαρακτικό απελπισμό, παρά μια κάθαρση ψυχής, άπλωμα και όραμα. Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι μια πνευματική μεταπολίτευση στην βάση του ελληνισμού και της ορθοδοξίας. Την εκκίνηση θα προσφέρει πάλι η εκκλησία. Πραγματοποιώντας μέσα της το μεγαλύτερο θαύμα που πιστεύει. Την μετάνοια. Μετανοώ γιατί τραυματίζω την ελπίδα άθρησκου ανθρώπου να αναζητήσει στην εκκλησία τη σωτηρία του. Η εκκλησία έχει πάντα σκοπό της τη ρήξη με το κακό και την μεταμόρφωση του κόσμου. Ο Ωριγένης έλεγε πως ο καιρός της ειρήνης είναι καλός για τον σατανά γιατί κλέβει από την εκκλησία τους μάρτυρές της. Γιατί τι αξία, τι σημασία, έχει η τέχνη αν δεν είναι αλήθεια, ζωή και ιστορία. Αν δεν είναι μνήμη που πάει να πει ζωή.


Πηγή: ΙΕΡΕΑΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/#ixzz29YT8ReNo

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Μένει μόνο η προσευχή και η αγάπη

 
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΘΩΝΙΤΟΥ
Όταν κάποιος επισκεφθεί το Άγιον Όρος και δει τους ταπεινούς καλογήρους, μπορεί να συλλογισθεί και να σκεφθεί ότι αυτοί [ζουν] τεμπέλικη ζωή και χωρίς σκοπό. Αυτό φαίνεται έτσι,όταν κάποιος βλέπει τα πράγματα εξωτερικά. Γιατί λίγοι είναι εκείνοι που θα μπορούσαν να καταλάβουν τον φοβερό και χωρίς διακοπή πόλεμο που γίνεται μέσα στις ψυχές των μοναχών.

Αυτός ο πόλεμος είναι σχεδόν υπερφυσικός, αόρατος και (διεξάγεται) όχι μόνο εναντίον των δαιμονικών δυνάμεων, των αρχόντων του σκότους, αλλά για τους αρχαρίους και εναντίον της σαρκός, δηλαδή κατά της σαρκικής επιθυμίας και των παθών.

Στα γραπτά του ο πατήρ Σιλουανός περιγράφει πως αυτός ο πόλεμος τον έφερε στην απόγνωση και σχεδόν μέχρι την αυτοκτονία. Η Παναγία Θεοτόκος φανερώθηκε σ’ αυτόν όταν περνούσε το δυσκολότερο πόλεμο κατά των παθών και τον απεκάθηρε από τις ακαθαρσίες, τις σαρκικές επιθυμίες και τους λογισμούς. Ο Χριστός φανερώθηκε σ’ αυτόν και τον ενδυνάμωσε, ώστε να νικήσει και να βασιλεύσει επάνω στους γήινους λογισμούς και τα πονηρά πνεύματα. Και έτσι αφού πέρασε ένα τέταρτο αιώνος με δυνατό και κοπιαστικό πόλεμο, έφθασε στη νίκη. Ενώ μέχρι τότε αναζητούσε τον Θεό, έφθασε στην θεογνωσία,και από μαθητής, έγινε δάσκαλος.

Ο Γέροντας Σιλουανός ήταν και δικός μου δάσκαλος. Μία φορά τον ρώτησα: «Πάτερ Σιλουανέ, μήπως αυτός ο πολύς κόσμος φέρνει ταραχή στον νου σας και στην προσευχή σας; Δεν θα ήταν καλύτερα για σας να πάτε σ’ ένα ασκητήριο στα Καρούλια και εκεί να ζείτε μέσα στην ειρήνη, όπως ο π. Αρτέμιος, ο π. Δωρόθεος και ο π. Καλλίνικος; Είτε να ζείτε σ’ ένα απομονωμένο σπήλαιο, όπως ο π. Γοργόνιος;». «Εγώ ζω στο σπήλαιο», μου απάντησε ο π. Σιλουανός. «Το σώμα μου είναι το σπήλαιο της ψυχής μου. Και η ψυχή μου είναι σπήλαιο του Αγίου Πνεύματος. Και εγώ αγαπώ τον λαό του Θεού και τον διακονώ, χωρίς να βγαίνω από το σπήλαιό μου».

Παρά την προθυμία του να διακονεί τον κάθε ένα και την θαυμαστή μετριοφροσύνη και την πρόθυμη φιλοστοργία του, μιλούσε για τον Θεό με εξαίρετο ενθουσιασμό και με την παρρησία που θα μιλούσε κάποιος για ένα φίλο του: «Εγώ γνωρίζω τον Θεό. Αυτός είναι φιλόστοργος, αγαθός, ταχύς εις βοήθειαν». Όταν τα έλεγε αυτά ο Γέροντας, κάποιος μοναχός, ο π.Θεοφάνης, τα άκουγε με φόβο και σκεπτόταν ότι ο Σιλουανός είχε χάσει το φόβο του Θεού. Αργότερα όμως, όταν διάβασε τα συγγράμματα του π. Σιλουανού, ο π.Θεοφάνης άλλαξε γνώμη και είπε: «Ο π. Σιλουανός προχώρησε και έφθασε στα μέτρα των Πατέρων της Εκκλησίας».

Εγώ νομίζω ότι τα κείμενα του πατρός Σιλουανού θα έπρεπε να πάρουν θέση ανάμεσα στα βιβλία της ψυχολογίας. Αν και για κανένα άλλο λόγο, τουλάχιστον για να επιβεβαιώσουν ότι (ο συγγραφέας τους) ήταν ένας πνευματικός πολεμιστής του 20ου αιώνος και για να επικυρώσουν όσα εδίδαξαν και έγραψαν δοξασμένοι Πατέρες της Εκκλησίας.

Υπάρχει και κάτι καινούριο ανάμεσα στις διδαχές του πατρός Σιλουανού: «Κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι». Εκφράζει (με τον λόγο αυτό) μία παρότρυνση και υπόμνηση κατά της μελαγχολίας και της ακηδίας. Εγώ προσωπικά ποτέ δεν άκουσα τέτοια λόγια.

Σπουδαία είναι και η άλλη έκφρασις: «Η αγάπη είναι ανώτερη από τη γνώση (γνωσιολογία)». Αυτή είναι η καθημερινή και θεμελιώδης διδασκαλία του αγίου Σιλουανού.

Με την αγάπη του, που συνοδευόταν από την μετά δακρύων προσευχή του, συγχωρούσε τις αμαρτίες των αμαρτωλών, στήριζε τους αδυνάτους, διόρθωνε αυτούς που έκαναν πονηρά έργα,θεράπευε τους αρρώστους, ειρήνευε τους ανέμους. Στο μοναστήρι έκανε κοπιαστική εργασία. Είχε την αποθήκη με τα βαριά αντικείμενα.

Κάποτε του είπα ότι οι Ρώσοι μοναχοί βρίσκονταν σε μεγάλη ταραχή, λόγω της τυραννίας των μπολσεβίκων στην ρωσική εκκλησία του Θεού. Τότε αυτός απήντησε: «Και εγώ στην αρχή είχα ταραχή γι’ αυτό το θέμα. Μετά όμως από πολλή προσευχή μου ήρθαν οι εξής λογισμοί: "Ο Κύριος αγαπά ανέκφραστα όλους". Εκείνος γνωρίζει τα σχέδια όλων και τον καιρό του καθενός. Ο Κύριος επέτρεψε τον διωγμό στον ρωσικό λαό για κάποιο μελλοντικό καλό.Εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω ούτε να το σταματήσω. Αυτά λέω στους αδελφούς που έχουν ταραχή: "Εσείς μπορείτε να βοηθήσετε την Ρωσία μόνο με την προσευχή και την αγάπη. Μου μένει μόνο η προσευχή και η αγάπη.Ο θυμός και οι κραυγές εναντίον των άθεων δεν διορθώνουν τα πράγματα"».
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, επίσκοπος Αχρίδος
Πηγή: περιοδικό Πρωτάτον, Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2007
Αναδημοσίευση:  http://h-agaph-panta-elpizei.blogspot.gr/

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Ο Σιατίστης Παύλος για το "Corpus Christi" και τη Χρυσή Αυγή

 
Δύο λόγια νοιώθω την ανάγκη να πω ξέροντας πως θα ενοχλήσουν πολλούς. Αφορμή τα όσα διαδρατίστηκαν με ένα άθλιο κινηματογραφικό έργο.
Μέχρι τα πρόσφατα γεγονότα η αντικειμενική κριτική είχε αποφανθεί ότι πρόκειται για ένα έργο αμφιβόλου καλλιτεχνικής αξίας, για μια μετριότητα.
Η δεύτερη πληροφορία που είχαμε είναι ότι οι συντελεστές του, θα επεδίωκαν την σύγκρουση με την Εκκλησία για καθαρά διαφημιστικούς και εισπρακτικούς λόγους.
Ήδη κάποιοι γνωστοί, αγανακτισμένοι πάντα με τους άλλους και ποτέ με τον εαυτό τους, ρωτούσαν τι κάνει η Ιερά Σύνοδος.
 
Η Σύνοδος όντως απασχολήθηκε με το θέμα, το συζήτησε, είχε τις πληροφορίες για την επιδιωκόμενη σύγκρουση εκ μέρους των συντελεστών της ταινίας και αποφάσισε να αντιδράσει με σύνεση, χωρίς όμως να τους προσφέρει την επιδιωκόμενη ευκαιρία.
Πάντα όμως υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν μόνο τη γνώμη τους σωστή. Εκείνοι που πιστεύουν ότι κάθε άποψη διαφορετική από τη δική τους είναι προδοτική.
Λησμόνησαν ότι το καλό πρέπει να γίνεται καλά για να είναι καλό.
Τελικά οι θλιβεροί συντελεστές του έργου πέτυχαν στο στόχο τους.
Διαφημίστηκαν, παρουσιάστηκαν σαν θύματα οι πραγματικοί θύτες, παρουσίασαν σαν τέχνη, την χυδαιότητα του εσωτερικού τους κόσμου, τέθηκαν υπό την προστασία του γνωστού λόμπυ Τατσόπουλος-Ρεπούση και σία και έτσι πέτυχαν οι δήθεν υπερασπισταί του Χριστού να γίνουν οι καλύτεροι διαφημιστές μιας χυδαίας μετριότητας.
Να παρουσιαστεί σαν τέχνη το άτεχνο, σαν σημαντικό το ασήμαντο, να φανούν σαν σπουδαίοι οι μετριότητες, να παριστάνουν τους ηθο-ποιους οι φθορείς και διαφθορείς του ήθους και της αξιοπρέπειας, ανήγαγαν σε μεγέθη ασήμαντα τα θλιβερά ανθρωπάκια.
Ναι είμαι θυμωμένος με αυτούς τους ψευτο-ομολογητές και ψευτο-ήρωες.
Να τα πάρω όμως τα πράγματα με την σειρά.
 
Θα με ερωτήσετε: Δεν σε ενόχλησε αυτό το άθλιο έργο; Ασφαλώς και πολύ.
Όταν ξέρεις ποιός είναι ο Χριστός που αγαπάς και πιστεύεις και Τον διακονείς σε όλη σου τη ζωή ενοχλείσαι. Ενοχλείσαι από το κατάντημα των ανθρώπων, από την απίστευτη διαστροφή της ψυχής τους, από τα θλιβερά απωθημένα και τις μειονεξίες τους.
Λυπάσαι για τη φτήνεια τους, που προσπαθούν να την πουλήσουν για τέχνη. Όμως ξέρεις: Ο Χριστός σου δεν έχει καμμία σχέση με το περιεχόμενο αυτού του έργου. Ότι ο Χριστός σου ΔΕΝ κινδυνεύει από τα θλιβερά αυτά ανθρωπάρια, από τα γυναικάρια και τα ανδρείκελα που ισχυρίζονται ότι κάνουν τέχνη.
Ο καθένας ο,τι έχει δίνει και όλοι αυτοί δείχνουν τι έχουν και ποιοί είναι. Δείχνουν μόνοι τους την ποιότητα τους και ρεζιλεύονται.
Αν οι θερμόαιμοι δεν τους είχαν διαφημίσει, θα είχαν περάσει απαρατήρητοι. Το μόνο που κατάφεραν η θλιβερή θιασάρχης και η παρέα της είναι να επιβεβαιώσουν την γνωστή προφητεία του Γέροντος Συμεώνος για τον Χριστό. «Ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών και εις σημείον αντιλεγόμενον». Δυστυχώς γι’αυτούς κείται εις πτώσιν.
 
Το δεύτερο που περιμένω να με ρωτήσετε είναι: Μα δεν πρέπει να υπερασπίσουμε την πίστη μας, τον υβριζόμενο Χριστό μας; Ναι, αλλά πως;
Την μέθοδο που χρησιμοποίησαν οι «αγωνιστές» την έχει αποδοκιμάσει ο ίδιος ο Κύριος μας.
Είναι η μέθοδος του Πέτρου που πήγε να υπερασπισθεί το Χριστό με ένα μαχαίρι. Το ίδιο λοιπόν κάνουν και οι σημερινοί που είναι ικανοί να καταστρέψουν, να κτυπήσουν και πιθανώς να λυντσάρουν τους υβριστές στο όνομα της πίστης.
Τι θλιβερό. Αλλά και πόσο επίκαιρο. Ο Χριστός αποδοκιμάζει τη μέθοδο τους. Θα μπορούσε ο Χριστός να υπερασπισθεί τον εαυτό Του μόνος Του.
Με τις λεγεώνες των Αγγέλων Του. Θα μπορούσε να ρίξει φωτιά και να τους κάψει. Αμφιβάλλετε; Δεν είναι όμως αυτό το πνεύμα Του.
 
Ο Χριστός δεν κινδυνεύει από τα θλιβερά αυτά ανθρωπάρια. Δεν κινδυνεύει από την αναισχυντία των άθεων και των διεφθαρμένων.
Η Πίστη κινδυνεύει από την αμετανοησία των χριστιανών, από την απουσία αγιασμού και αρώματος χάριτος σ’ αυτούς που θέλουν να λέγονται πιστοί.
Κινδυνεύει από την εκκοσμίκευση της πνευματικής ζωής των χριστιανών που αντικατέστησαν τον αγιασμό και το μαρτύριο για την πίστη, αυτή είναι η πνευματική αντίσταση, με το λυντσάρισμα των απίστων.
Δεν θυμίζει αυτό κάτι από Ιερά Εξέταση και μουσουλμανισμό η κάνω λάθος; Αφήσαμε τα βαρύτερα του νόμου και κυνηγάμε τα εντυπωσιακά και τα εύκολα.
 
Η απάντηση στη βλασφημία και τον χλευασμό της πίστης είναι η αναπλήρωση της πτώσεως των ταλαίπωρων χλευαστών με το περίσσευμα της δικής αγάπης και του δικού μας αγιασμού.
Θέλω όμως να πω και δυό λόγια και στους «επαγγελματίες» υπερασπιστές κάθε χυδαιότητας στο όνομα της τέχνης.
Με τέτοιους υπερασπιστές δεν μεταποιείται η χυδαιότητα, αδικείται η τέχνη, αλλά και αποκαλύπτεται η πνευματική πτωχεία των δήθεν προοδευτικών.
Η ταύτιση της χυδαιότητας με την τέχνη δεν τιμά αυτούς που το επιχειρούν. Ελευθερία του λόγου είναι και η βλασφημία και η αισχρολογία και η ρυπαρότητα.
Είτε όμως μας αρέσει είτε όχι η γλώσσα πάντα λαλεί από το περίσσευμα της καρδιάς και έτσι οι άνθρωποι δεν δείχνουν την ανύπαρκτη ελευθερία τους, αλλά την θλιβερή ποιότητα και το περιεχόμενο της καρδιάς τους και αυτορεζιλεύονται πέρα από τους τίτλους και τους τύπους τους.
Κανένα επιχείρημα δεν αποκτά ουσία και αλήθεια κρυπτόμενο πίσω από το βαρύγδουπο τίτλο του Πανεπιστημιακού Καθηγητή σε μια εποχή που μια τέτοια εκλογή επιτυγχάνεται με την υποστήριξη συντεχνιών ποικίλης μορφής, πολύ περισσότερο όταν κάποιοι αληθινά ικανοί απερρίφθησαν γιατί δεν ανήκαν στην «ομάδα», γιατί τους απέρριψε ο ιδεολογικός Προκρούστης.
Η χυδαιότητα και η αισχρότητα ούτε τέχνη είναι, ούτε πολιτισμός.
 
Άφησα τελευταία τη «Χρυσή Αυγή» που στην πραγματικότητα είναι «μαύρη νύκτα».
Είναι θλιβερό ότι κάποιοι «χριστιανοί αγωνιστές» ταυτίστηκαν με τη χρυσή αυγή για να υπερασπιστούν τον Χριστό.
Τον Χριστό που η «χρυσή αυγή» τον διώκει, τον προσβάλλει και τον εξευτελίζει καθημερινά και το πράττει στα πρόσωπα, των προσφύγων, των μεταναστών ακόμα και των παιδιών.
Ξεχάσατε αγαπητοί μου χριστιανοί το λόγο του Χριστού «εφόσον εποιήσατε, ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε;»
Δεν είναι ο άνθρωπος εικόνα του Χριστού όποιος και εάν είναι; Δεν είναι ένας μετανάστης, ένας πρόσφυγας, ελάχιστος αδελφός του Χριστού;
Δεν είναι ο «πλησίον» της Παραβολής του Καλού Σαμαρείτη; Σύμφωνα λοιπόν με την χρυσαυγίτικη αντίληψη θα έπρεπε ο Σαμαρείτης βλέποντας τον πληγωμένο Ιουδαίο να τον πετάξει στα σκουπίδια, τότε θα ήταν «καλός».
Κάθε εναγκαλισμός και χάϊδεμα χριστιανού η πολύ περισσότερο ιερωμένου προς την Χρυσή Αυγή δείχνει μπέρδεμα φρικτό και ακύρωση της πίστης.
Κανείς δεν μπορεί να παίζει «εν ου παικτοίς». Ο λόγος του Θεού έχει απόλυτο και αιώνιο κύρος.
Είναι άλλο το θέμα των προσφύγων και των προβλημάτων που μια ανίκανη πολιτική ηγεσία άφησε να δημιουργηθούν και άλλο η απόλυτη αξία του ανθρώπινου προσώπου.
Δεν θα ακυρώσουμε την αλήθεια του Θεού για να λύσουμε τα προβλήματα μας. Αντιθέτως τα προβλήματα δημιουργήθηκαν γιατί την αλήθεια του Θεού την αντικαταστήσαμε με την αλαζονεία μας και την επιπολαιότητα μας.
Στώμεν λοιπόν καλώς! Στώμεν μετά φόβου! Η άκρη του κουβαριού είναι του Χριστού το θέλημα και όχι οι αυθαιρεσίες και οι εξυπνάδες των ανθρώπων!