ΑΘΛΟΦΟΡΕ ΑΓΙΕ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΕ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝ, ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΤΩ ΕΛΕΗΜΟΝΙ ΘΕΩ, ΙΝΑ ΠΤΑΙΣΜΑΤΩΝ ΑΦΕΣΙΝ, ΠΑΡΑΣΧΗ ΤΑΙΣ ΨΥΧΑΙΣ ΗΜΩΝ.

Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΣΙΚΑΛΥΒΙΤΟΥ & ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ




Την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου και ώρα 22:00 - 01:30, θα τελεσθεί Ιερά Αγρυπνία στον Ι. Ναό μας στην πρώτη μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Πορφυρίου του Καυσικαλυβίτου, του Διορατικού και Θαυματουργού.

Ο Όσιος Πορφύριος, ένας εκ των μεγάλων Γερόντων του αιώνα μας, αναγράφηκε στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας από τη Σεπτή Ι. Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, την Τετάρτη 27/11/2013.

Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ -2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ



Μικρό ευλαβικό (και δοξολογικό πια) μνημόσυνο
(1906 έως 2 Δεκεμβρίου 1991)

Στη διεθνή πια ορθοδοξία το όνομα του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, και προ ολίγων μόλις ημερών νέου επισήμου οσίου της Εκκλησίας μας, λειτουργεί ως σημείο αναφοράς, ως αυθεντικός όρος φανέρωσης της ορθόδοξης πνευματικής ζωής, ως επί πλέον απόδειξη ορατής παρουσίας σήμερα εν τω κόσμω του αγίου Πνεύματος. Αυτός, όπως και οι σύγχρονοί του Γέρων Παΐσιος Αγιορείτης, Γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης, Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ, θεωρούνται από εκείνους που η Εκκλησία μας έχει χαρακτηρίσει «Γέροντες», πνευματικούς δηλαδή καθοδηγητές, οι οποίοι ζώντας τον συνάνθρωπο μέσα στην καρδιά τους ως οργανικό στοιχείο της ύπαρξής τους, άνοιγαν σ’  αυτόν προοπτικές ελπίδας και ζωής, εκεί που όλα φάνταζαν σ’  αυτόν αδιέξοδα. Κι αυτό γιατί η πλατειά αγάπη τους στον άνθρωπο – αποτέλεσμα της σκληρής ασκητικής προσπάθειας να καθαρίσουν την καρδιά τους από κάθε εμπαθή κίνηση και νόημα – τους έκανε να φωτίζονται από τον Θεό, ώστε να διαβλέπουν (διόραση) και να προβλέπουν (προόραση) τα «κλειστά» στους κοινούς ανθρώπους πράγματα και νοήματα του κόσμου τούτου. Με άλλα λόγια, οι Γέροντες αυτοί ήταν στα σύγχρονα με εμάς χρόνια που έζησαν ένα διαφανές πέρασμα, ώστε στο πρόσωπό τους να ψαύουμε τον ίδιο τον Θεό μας. Τον Χριστό ζούσαν, Αυτόν φανέρωναν, Αυτόν εξέπεμπαν, χωρίς πολλά λόγια τις περισσότερες φορές, αλλά πρωτίστως με το παράδειγμά τους.

ΕΝΑΣ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ



Οι άνθρωποι όταν ακούμε την λέξη «πλούτος», ο νους μας πηγαίνει  στα υλικά αγαθά, στο χρήμα. Η ζωή της πίστης μας όμως μας δείχνει ότι ο πλούτος δεν μπορεί να περιοριστεί στην ύλη. Υπάρχει ένας αλλιώτικος πλούτος, ο οποίος πηγάζει από τον Θεό, προσφέρεται στον άνθρωπο αφειδώλευτα και οδηγεί στην ανάγκη ο άνθρωπος να ανταποδώσει τη δωρεά ως αντίδωρο αγάπης στον δοτήρα Κύριο. Πρόκειται για τον πλούτο της χάριτος του Θεού, ο οποίος μας δίδεται «εν Χριστώ Ιησού» και ο οποίος έχει διάρκεια αιωνιότητας, κρατά δηλαδή για πάντα την αξία του και γίνεται πλούτος αιωνιότητας για τον καθέναν ο οποίος τον κατέχει.

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Ο Γιάννης ο αλήτης



Ήταν ο απόλυτος αλήτης. Αναρχοαυτόνομος που λένε. Δεν είχε μόνιμη δουλειά, γυρνούσε από δω και από κει. Κάθε βράδυ έβγαινε, ποτέ του δεν είχε σταθερή σχέση. Τα ρούχα του, το βλέμμα του, ο τρόπος που περπατούσε. Γεμάτα αντίδραση. Όλα το έδειχναν όμως. Κάτι ζητούσε διαφορετικό, μα το έψαχνε σε λάθος δρόμο.

Έμενε στη γειτονιά μου και τον είχα δει πολλές φορές. Στην αρχή δε μιλούσαμε, αλλά μια φορά στην εξώπορτα της εισόδου της πολυκατοικίας μας μιλήσαμε και από τότε λέγαμε ένα "γεια".

Κάποιο απόγευμα, γυρνώντας κατάκοπος απ'τη δουλειά, τον είδα να κάθεται στο μικρό πάρκο της γειτονιάς μας. Σκυφτός σε μια κούνια. Προβληματισμένος. Συννεφιασμένο πρόσωπο....

Βουδαπέστη: Eνα υγιέστατο μωράκι γεννήθηκε από εγκεφαλικά νεκρή μητέρα



Ένα πρόωρο αλλά υγιές μωράκι, γεννήθηκε από την εγκεφαλικά νεκρή μητέρα του, στην οποία γιατροί παρέτειναν τη ζωή της για τρεις ολόκληρους μήνες, ώστε να καταφέρει να γεννηθεί το παιδί.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΠΩΣ ΕΓΙΝΑ ΜΟΝΑΧΟΣ








«Θεόν εσθίομεν εν μυστηρίω». Η αίσθηση του ασκητικού κάλλους κατά τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή.


Χρυσοστόμου Σταμούλη-καθηγητή Α.Π.Θ)


Συχνά πυκνά, στα όρια της σύγχρονης Ορθοδοξίας, κυριαρχεί η αίσθηση και η εικόνα ενός αυξανόμενου ψυχολογικού πεσιμισμού, που ανακαλύπτει παντού και πάντα ασχήμιες, εχθρούς της πίστεως, έλλειψη θαυματουργίας, απουσία αισθητικής, απουσία ειλικρινούς ευσέβειας, απουσία πραγματικής χριστιανικής ζωής[1]. Έτσι, αναπτύσσονται απόψεις και στάσεις άκρως αναχωρητικές, που θεωρούν ότι η εδώ  ζωή δεν μπορεί παρά να είναι μία παραίσθηση, μία αναπόφευκτη και συνεπώς αναγκαία συνθήκη για να περάσει κανείς απέναντι, στη ζωή μετά το θάνατο. Κατά συνέπεια, λοιπόν, η αγωνία όλων εκείνων που αντιμετωπίζουν έτσι τα πρόσωπα και τα πράγματα προσδιορίζεται στο στένεμα και από το στένεμα της εδώ ζωής και στην αναζήτηση, τη μανιώδη έως και αγχωτική αναζήτηση, απάντησης στο ερώτημα εάν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο.  Άμεσος στόχος τους, σκοπός βιαστικός άσκοπος, όπως λέγει ο ποιητής, η απόδραση τους από την εδώ πραγματικότητα και η κίνησή τους προς το άλλο, το μετά, το ειδωλοποιημένο επέκεινα που γεννά η απουσία του εδώ, η αδυναμία να ανακαλύπτει και να αναγνωρίζει το δημιούργημα τον Δημιουργό παντού και πάντα, είτε στον κεραυνό είτε στη φωτιά είτε στην αύρα τη λεπτή[2].

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ ΞΕΡΕΙ...



Κάποτε ζούσε σ’ ένα χωριό κάποιος φτωχός γέροντας, ο οποίος είχε ένα όμορφο άλογο που τον βοηθούσε στις γεωργικές του ασχολίες και το οποίο ήταν τόσο όμορφο και δυνατό, ώστε ήταν γνωστό σε όλη τη γύρω περιοχή.


Κάποια μέρα, ένας πρίγκιπας που εντυπωσιάστηκε από τη φήμη και το παρουσιαστικό του αλόγου, θέλησε να το αγοράσει, προσφέροντας στον γέροντα ένα υπέρογκο ποσό.

Αυτός, όμως, αρνήθηκε να πουλήσει το αγαπημένο του άλογο, µε το οποίο είχε δεθεί τόσα χρόνια, και επέστρεψε στο χωριό του.

-“Μα καλά είσαι ανόητος;” ρωτούσαν οι συγχωριανοί του.

“Πούλα το άλογο για το καλό σου, θα πιάσεις πολλά χρήματα και θα είσαι ευτυχισμένος!”

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ 20 ΕΥΡΩ!




Ένας καθηγητής κρατούσε ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ και ρώτησε τους μαθητές: ”Ποιός θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;” 
Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Η ΚΑΛΗ ΦΗΜΗ

 


Η ανθρώπινη φιλοδοξία μας οδηγεί συχνά στο να θέλουμε με κάθε τρόπο να έχουμε καλή φήμη ανάμεσα στους ανθρώπους. Και δεν μιλούμε για το αρχαιοελληνικό κλέος, για την εργασία στο δρόμο της αρετής, της απλότητας της θυσίας, ενίοτε και του ηρωισμού,,  στοιχεία τα οποία στήριζαν τον άνθρωπο πολίτη. Ενίοτε επιδιώκουμε τη φήμη λειτουργώντας φαρισαϊκά. Ορθώνουμε ενώπιον των ανθρώπων δυσθεώρητους ή  δυσεπίτευκτους στόχους, με αποτέλεσμα εκείνοι, επειδή δεν μπορούν να τους πραγματοποιήσουν, να θαυμάζουν εμάς, που δίνουμε την εντύπωση ότι τα έχουμε καταφέρει. Από την άλλη πάλι, μιλάμε εκ μέρους του Θεού. Δείχνουμε την κορυφή στους ανθρώπους, αλλά δεν είμαστε σε θέση να την πετύχουμε εμείς. Γι’ αυτό και επιλέγουμε δευτερευούσης σημασίας στοιχεία, ώστε να αποπροσανατολίσουμε τους άλλους από την ουσία της χριστιανικής ζωής, να δείξουμε ότι τα δευτερεύοντα, ο άνηθος και το κύμινον, είναι πολύ σημαντικά για τη σωτηρία τους και να δοξαστούμε για την ικανότητά μας να τα τηρούμε, χωρίς επίγνωση ότι δεν σωζόμαστε εξ αυτών, αλλά και ότι ούτε οι άλλοι θα σωθούν επιμένοντας σ’ αυτά.

Ομιλία εις την ΙΓ΄ Κυριακή του Λουκά





αρχιμ. Κοσμάς Λαμπρινού 

«Πως δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την βασιλείαν των Ουρανών!»

Χρήμα! Πλούτος! Γενικά η ιδιοκτησία είναι έννοιες που για τη κατάκτηση των οποίων πολύς αγώνας έγινε και γίνεται. Ο άνθρωπος ανέκαθεν επιθυμεί το χρήμα γιατί του εξασφαλίζει ανέσεις και χαρές της ζωής αυτής. Όμως ο άνθρωπος δεν πρέπει να είναι σκλάβος του χρήματος όπως ο νέος τον οποίο μας παρουσιάζει σήμερα ο ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς. 

Ο νέος του Ευαγγελίου πλησίασε το Χριστό και τον ρώτησε πως θα κληρονομούσε την αιώνια ζωή. Ασφαλώς το ερώτημα αυτό είναι πολύ ωραίο γιατί αν δεν είχε μέσα του το «μικρόβιο» της φιλαργυρίας θα τον οδηγούσε στον ουρανό. Ο νέος όμως όταν άκουσε το Χριστό ότι πρέπει να δώσει όλη την περιουσία του στους φτωχούς, να ακολουθήσει το Χριστό με όλες τις συνέπειες που είχε αυτή η ακολουθία (διωγμούς δηλ.) και κατόπιν να κληρονομήσει την αιώνια ζωή, «περίλυπος γενόμενος», όπως μας λέει ο Ευαγγελιστής, διότι είχε τεράστια περιουσία, έφυγε από το Χριστό και πήγε στα πλούτη του. Έτσι ο Χριστός είπε ότι είναι δύσκολο ανθρωπίνως να μπει πλούσιος στον Παράδεισο. Δεν είπε ότι είναι αδύνατο. Και οι πλούσιοι αν αποκοπούν από τα πλούτη τους θα γίνουν πολίτες της βασιλείας των ουρανών. 

Η αδιακρισία του ασκητού...




Κάποτε σε ένα κοινόβιο ένας αδελφός έπεσε σε σφάλμα. Εκεί κοντά ζούσε κάποιος ασκητής, που είχε πολλά χρόνια να βγη έξω από το κελλί του. Ο ηγούμενος του κοινοβίου επισκέφθηκε τον ασκητή και του ανέφερε την περίπτωση του αδελφού που έσφαλε. Ο ασκητής τον συμβούλεψε να τον διώξη. Έτσι κι έγινε.

Διωγμένος ο αδελφός από το κοινόβιο βρήκε μία χαράδρα, στάθηκε σ’ αυτήν και παρέμεινε εκεί κλαίγοντας. Συμπτωματικά εκείνες τις ημέρες μερικοί αδελφοί του ιδίου κοινοβίου πήγαιναν να συναντήσουν τον αββά Ποιμένα.

Περνώντας από τη χαράδρα άκουσαν κλάμα. Σπλαχνίστηκαν και κατέβηκαν κάτω, να δουν ποιος κλαίει. Βρήκαν τον αδελφό τους συντετριμμένο από τον πόνο και την θλίψη. Τον παρακάλεσαν να έρθει μαζί τους και να τον φέρουν στο γέροντα. Εκείνος όμως δεν ήθελε, αλλά κλαίγοντας έλεγε:

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

ΜΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΛΙΓΗ ΠΕΘΥΜΙΑ-ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ

''Η καλογερική της Παναγίας''




Αρχιμ. Πορφυρίου, Ηγουμένου Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας

Τα Εσόδια της Θεοτόκου, αυτήν την γιορτή στο Άγιο Όρος οι πατέρες μου την ονομάζουν «η καλογερική της Παναγίας».

Ο Γερο Γελάσιος πολύ την αγαπούσε και έλεγε ότι ο παπαΘανάσης, ο Γέροντάς του, ο άγιος ηγούμενος της Γρηγορίου την τιμούσε πάρα πολύ. Και μία φορά, μία τέτοια ημέρα, ο γεροΓελάσιος, είδε τον Γέροντά μου να συλλειτουργεί με τον Άγιο Ιάκωβο, τον Αδελφόθεο. Αυτόν που διέσωσε και την σχετική παράδοση.

Η Παναγία εισέρχεται στα Άγια των Αγίων. Οι γονείς της, οι παπούδες μας ο Άγιος Ιωακείμ και η Αγία Άννα, εκπληρώνουν το τάμα τους. Και πολλά κοριτσάκια της Ιερουσαλήμ κρατούν λαμπάδες αναμμένες και ένα κόκκινο πανί το ανοίγουν, σαν το νυφοπάνι που έβαζαν παλαιότερα στους γάμους στις πλάτες του ζευγαριού, κατά την ώρα της τελέσεως του ιερού μυστηρίου του γάμου.

Τὰ δύο δένδρα



Ζαλίζεται κανένας κι ἀπελπίζεται, βλέποντας σὲ ποιὸν καιρὸν ζοῦμε. Σ'  ἕναν καιρὸ ὁλότελα παλαβὸν καὶ σκοτισμένον ποὺ ἡ τρέλλα κι ἡ ἀνοησία ἔχουνε κυριαρχήσει ἐπάνω σ' ὅλον τὸν κόσμο... Κάθουμαι καὶ συλλογίζουμαι κι ἀπορῶ πῶς οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι ἔχουνε τὴν ἰδέα πὼς πηγαίνουνε μπροστά, πὼς προοδεύουνε σὲ ὅλα, ἐνῶ στ' ἀλήθεια πηγαίνουνε ὅλο καὶ πίσω, κατεβαίνουνε ὅλο καὶ παρακάτω;...

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Η ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ




Ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ θεάτρου τόν περίμενε βαρύθυμος. Μόλις εἶχε τελειώσει ἡ παράσταση καί γιά μιά ἀκόμη φορά τό θέατρο ἦταν σχεδόν ἄδειο. ῎Ετσι ὅπως πήγαιναν σέ λίγο καιρό θά ἔκλειναν.
῾Γαϊνᾶ᾽, τοῦ εἶπε μόλις βγῆκε ἀπό τό καμαρίνι του, ῾εἶσαι σπουδαῖος ἠθοποιός καί ἔξυπνος ἄνθρωπος, ἀλλά δυστυχῶς ὅπως διαπίστωσες κι ἐσύ δέν πᾶμε καθόλου καλά. ῾Ο κόσμος δέν ἀνταποκρίνεται πιά σ᾽ αὐτά πού ἀνεβάζεις μέ τόν θίασό σου. ῾Η κριτική πού ἀσκεῖς στά πολιτικά καί κοινωνικά πράγματα τῆς πόλης μας, τά εὐφυολογήματα πού ἐπινοεῖς δέν πιάνουν πιά ὅσο παλιά. ῎Αν δέν σκεφτεῖς κάτι ἰδιαίτερο, κάτι…προκλητικό, δέν θά βγάλουμε δυστυχῶς τόν μήνα᾽.

Το παιδί που σκοτώνεται, δεν ξαναγίνεται το ίδιο ποτέ






Μια μάνα με τρία παιδιά, έμεινε έγκυος στο τέταρτο. Θεώρησε πολλά τα τέσσερα παιδιά και πήγε στο γιατρό, να τον συμβουλευτεί για την άμβλωση. Ο γιατρός, τίμιος άνθρωπος, της είπε ως επιστήμονας, τους κινδύνους που συνεπάγεται για την γυναίκα η άμβλωση. Η γυναίκα που κι η ίδια εφοβείτο την επέμβαση, στενοχωρήθηκε κι ήταν αναποφάσιστη: Δεν ήθελε να κρατήσει το παιδί,αλλά εφοβείτο και την άμβλωση!

ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΟΛΙΤΟΥ - 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ




Ο Όσιος Γρηγόριος έζησε τον 9ο αιώνα μ.Χ. και καταγόταν από την Ειρηνόπολη της Δεκαπόλεως. Τη χριστιανική ανατροφή του όφειλε πρώτα στη μητέρα του Μαρία, η οποία, με τη ζωντανή της πίστη στο Χριστό, ανέθρεψε το γιο της σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου.

Ο Γρηγόριος έγινε μοναχός και αγωνιζόταν έντονα για ηθική τελειοποίηση. Εκείνο που ιδιαίτερα τον διέκρινε, ήταν η καλλιέργεια της εγκράτειας στον εαυτό του.

Τη θεωρούσε απαραίτητη για την καθαρότητα του νου και την ηθική κυριαρχία στη σάρκα.
Και σε όσους τον ρωτούσαν γιατί δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα σ' αυτή την αρετή, απαντούσε με τον αιώνιο λόγο της Αγίας Γραφής: «Πας ο αγωνιζόμενος πάντα εγκρατεύεται, εκείνοι μεν ούν ίνα φθαρτόν στέφανον λάβωσιν, ημείς δε άφθαρτον» (Α' προς Κορινθίους, θ' 25).

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΝΕΙΛΟΥ




«Κατά το 1900 έτος βαδίζοντας προς τον μεσασμόν του 8ου αιώνος (5.508 χρόνια απο Αδάμ + 2000 μ.Χ. = 7.508 χρόνια) άρχεται ο κόσμος του καιρού εκείνου, να γίνεται αγνώριστος. Όταν πλησιάσει ο καιρός της ελεύσεως του Αντιχρίστου θα σκοτιστεί η διάνοια των ανθρώπων από τα πάθη τα της σαρκός και θα πληθυνθη σφόδρα η ασέβεια και η ανομία’ τότε άρχεται ο κόσμος να γίνεται αγνώριστος μετασχηματίζονται αι μορφαί των ανθρώπων και δέν γνωρίζωνται οι άνδρες από τάς γυναίκας διά της αναισχύντου ενδυμασίας και των τριχών της κεφαλής’ οι τότε άνθρωποι θά αγριέψουν και θα γίνουν ωσάν θηρία από την πλάνην του αντιχρίστου.

Τα Εισόδια της Θεοτόκου





Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης


Κατόπιν της γεννήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου, οι άγιοι προπάτορες, Ιωακείμ και Άννα, οι γονείς της Θεοτόκου, κατά την υπόσχεσή τους, πρόσφεραν στον ναό την Παναγία σε ηλικία μόλις τριών χρόνων.
Την παρέδωσαν πρόθυμα στον αρχιερέα. Από μικρή καταλάβαινε όλα όσα της συνέβαιναν. Φανέρωσε ότι δεν οδηγήθηκε στον ναό από άλλους, αλλά πήγε η ίδια, μόνη και ελεύθερη. Αγάπησε από μικρή τον Θεό. Εισήλθε στα άγια των αγίων από θείο έρωτα. Εκεί έμπαινε μόνο ο αρχιερέας μόνο μία φορά το έτος. Ο φωτισμένος αρχιερέας με θεϊκή προσταγή επέτρεψε στην Παναγία να μείνει στα άγια των αγίων. Έμεινε εκεί με προσευχή και αφιέρωση δώδεκα έτη.

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟ ΘΕΟ





Ένας βασιλιάς κάλεσε όλους τους λόγιους για να του δείξουν τον Θεό «Σας κάλεσα εδώ, εσάς τους επιστήμονες της αυτοκρατορίας μου για να μου Τον δείξετε, εγώ θέλω να δω τον Θεό . Αν δε μου Τον δείξετε θα σας κόψω το κεφάλι
-«Μα βασιλιά μου πως θα σας δείξουμε τον Θεό;»
-«Ε, εσείς ξέρετε πολλά πράγματα έχετε βιβλία θα βρείτε τον τρόπο»
Και πλησίαζε ο καιρός που έπρεπε να δώσουν απάντηση και ήταν εκεί ένας βοσκός με τα πρόβατα του
-Γιατί είστε στενοχωρημένοι;
- Ο βασιλιάς μας κάλεσε επειδή είμαστε επιστήμονες και μας ζήτησε να του δείξουμε το Θεό. Αλλά εμείς παρά τις γνώσεις μας δεν τα καταφέραμε και μας περιμένει ο θάνατος

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Το ακρωτηριασμένο χέρι του Οσίου Μαξίμου του Ομολογητού



Όπως είναι γνωστό από τον βίο του, ο Όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής συνελήφθη και προσήχθη στην Κωνσταντινούπολη από τον μονοφυσίτη αυτοκράτορα Κώνστα Β΄ με τις κατηγορίες της απείθειας σε αυτοκρατορικό διάταγμα, αλλά και της αίρεσης. Θα δικαστεί και θα καταδικαστεί συνολικά τρεις φορές σε εξορία, αλλά την τρίτη φορά ο Όσιος (μαζί και οι συνοδοί μαθητές του) θα βασανιστεί, θα του κοπεί η γλώσσα από τον φάρυγγα και επιπλέον το δεξί χέρι, ούτως ώστε ούτε να μπορεί να ομιλεί, ούτε να γράφει. Μάλιστα, όπως περιγράφεται στον βίο του, τα αποκομμένα μέλη θα κρεμαστούν πάνω του και θα διαπομπευτεί στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης, καθώς μεταφέρονταν στον τελευταίο τόπο της εξορίας του.

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

«Άμα δεν έχεις γέρο να αγοράσεις....»



“Παράξενο μου φάνηκε όταν πρωτοάκουσα από το στόμα του παπα-Σίμωνα το «Άμα δεν έχεις γέρο να αγοράσεις».

- Γιατί το λέτε αυτό, παπα-Σίμωνα; Τόσο χρήσιμος είναι ο γέρος; Δεν βλέπετε που τόσα χρόνια σας στέλνουν στο γηροκομείο; Τον ρώτησα.

ΖΩ ΓΙΑΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ



Σε τι και σε ποιον βασίζεται η ζωή μας; Ο Απόστολος Παύλος θέτει αυτό το σπουδαίο ερώτημα, καθώς περιγράφει στους Γαλάτες τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει ο ίδιος τη ζωή του. «Ο δε νυν ζω εν σαρκί, εν πίστει ζω τη του Υιού του Θεού του αγαπήσαντός με και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού» (Γαλ. 2, 20). Η τωρινή σωματική του ζωή, λέει ο Παύλος, είναι ζωή βασισμένη στην πίστη του στον Υιό του Θεού που τον αγάπησε και πέθανε εκούσια για χάρη του.  Στηρίζεται η κατά κόσμον και κατά άνθρωπον ζωή του στην πίστη στο Χριστό, Αυτόν που αγάπησε και τον Παύλο και όλους τους ανθρώπους και πέθανε για χάρη μας. 

                  Τι σημαίνει να βασίζεται η ζωή στο Χριστό;

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Ο Άγιος νεομάρτυς Κωνσταντίνος ο Υδραίος




Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου στο 32ο Δ. Σχ. Λάρισας
Ο Άγιος Κωνσταντίνος καταγόταν από την νήσο Ύδρα. Οι γονείς του ονομάζονταν Μιχαλάκης και Μαρίνα. Οι περισσότεροι κάτοικοι του νησιού ασχολούνταν με τη ναυτιλία. Έτσι κι ο άγιος, που σε ηλικία δεκαοχτώ ετών βρέθηκε στη Ρόδο. Εκεί συναναστρεφόταν τον πασά της Ρόδου Χασάν, που ήταν εξωμότη Γεωργιανός. Ο πασάς πρόσεξε την εξυπνάδα και το χαρακτήρα του Κωνσταντίνου και προσπάθησε να τον εξισλαμίσει.Τελικά μετά από κολακείες και δώρα τα κατάφερε, δίνοντάς του το όνομα Χασάν.
Για τρία χρόνια έμεινε στο Ισλάμ, στην υπηρεσία του πασά, όμως δοκίμαζε την απόρριψη από τους άλλους Χριστιανούς και κυρίως της μητέρας του, η οποία, όταν κάποτε ο Κωνσταντίνος την επισκέφτηκε την Ύδρα, δεν του άνοιξε ούτε την πόρτα φωνάζοντάς του ότι δεν τον αναγνωρίζει για παιδί της. Άρχισε, έτσι, η συνείδησή του να τον ελέγχει με αποτέλεσμα να θρηνεί για το μεγάλο κακό που έκανε. Τελικά πήγε σε κάποιο πνευματικό και εξομολογήθηκε. Όσα χρήματα έπαιρνε τα μοίραζε στους φτωχούς. Επιθυμούσε μάλιστα να ομολογήσει τον Χριστό μπροστά στον πασά αλλά ο πνευματικός του τον απέτρεπε φοβούμενος μήπως δειλιάσει λόγω της νεαρής του ηλικίας. Μάλιστα, τον συμβούλεψε να πάει σε άλλο τόπο ώσπου να ανδρωθεί, να σκληραγωγηθεί και τότε μπορούσε να παρουσιαστεί για ομολογία.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ, ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ





Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ήταν δεινός θεολόγος και διαπρεπέστατος ρήτορας και φιλόσοφος. Δεν γνωρίζουμε το χρόνο και τον τόπο της γέννησής του. (Ο Σ. Ευστρατιάδης όμως, στο αγιολόγιο του, αναφέρει ότι ο Άγιος Γρηγόριος γεννήθηκε το 1296 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη, από τον Κωνσταντίνο τον Συγκλητικό και την ευσεβέστατη Καλλονή). Ξέρουμε όμως, ότι κατά το πρώτο μισό του 14ου αιώνα μ.Χ. ήταν στην αυτοκρατορική αυλή της Κωνσταντινούπολης, απ' οπού και αποσύρθηκε στο Άγιο Όρος χάρη ησυχότερης ζωής, και αφιερώθηκε στην ηθική του τελειοποίηση και σε διάφορες μελέτες.

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Ο μοναχός απο το Σινά και το θαύμα στην Θεία Λειτουργία.





Αφηγήθηκαν κάποτε οι πατέρες για έναν αδελφό ότι «Όταν μια Κυριακή γινόταν ακολουθία ξεκίνησε να έλθει στην εκκλησία σύμφωνα με τη συνήθεια αλλά τον κορόιδεψε ό διάβολος λέγοντας του- «Πηγαίνεις στην εκκλησία για να μεταλάβεις άρτο και οίνο και για να σου πουν ότι αυτά είναι σώμα και αίμα Χριστού; Μην κοροϊδεύεσαι». Ό αδελφός υπάκουσε στον λογισμό του και δεν πήγε σύμφωνα με την συνήθεια στην εκκλησία, ενώ οι αδελφοί του τον περίμεναν γιατί έτσι είναι ή συνήθεια σε κείνη την έρημο, να μην τελούν την ακολουθία μέχρις ότου έλθουν όλοι. Αφού τον περίμεναν αρκετά και κείνος δεν ερχόταν, μερικοί απ’ αυτούς πήγαν στο κελί του σκεπτόμενοι- « Μήπως είναι άρρωστος ή πέθανε ό αδελφός;». 

Όταν ήλθαν στο κελί τον ρωτούσαν « Γιατί αδελφέ δεν ήλθες στην εκκλησία; «. Αυτός 
ντρεπόταν να τους απαντήσει. Όταν όμως αντιλήφτηκαν το φαύλο τέχνασμα του διαβόλου, οι αδελφοί τον υποχρέωσαν να τούς ομολογήσει την επιβουλή του διαβόλου. Αυτός τούς απάντησε « Συγχωρήστε με, αδελφοί, γιατί ενώ ξεκινούσα όπως πάντα να έλθω στην εκκλησία, ό λογισμός μου, μου λέγει ότι δεν είναι το σώμα και το αίμα του Χριστού αυτό πού πας να μεταλάβεις, άλλ’ είναι απλώς άρτος και οίνος.

Τά Χριστούγεννα τῆς Ἰωάννας.




Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς



Παραπονιέσαι για τη μοναξιά στη μέση μεγάλης πόλης. Τόσος λαός γύρω σου κοχλάζει σαν μυρμηγκοφωλιά, και εσύ και πάλι αισθάνεσαι σαν στην έρημο. Στις μεγάλες γιορτές η κατάσταση είναι ανυπόφορη. Παντού πλημμυρίζει η χαρά, ενώ εσένα σε πιέζει η λύπη. Οι εορταστικές ημέρες των Χριστουγέννων και της Ανάστασης σου φαίνονται σαν κάποια άδεια δοχεία, τα οποία εσύ γεμίζεις με δάκρυα. Όταν αυτές οι άγιες γιορτές βρίσκονται μακριά πίσω ή μπροστά σου, αισθάνεσαι πιο ήρεμη. Αλλά όταν πλησιάσουν και έρθουν, η θλίψη και η ερημιά κυριεύουν την ψυχή σου. Τι να σου κάνω; Θα σου διηγηθώ την ιστορία για τα Χριστούγεννα της Ιωάννας διότι ίσως σε ωφελήσει. Θα αφήσω όμως να σου διηγείται εκείνη όπως τα είχε διηγηθεί σε μένα.  

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

Ο Ιερός Χρυσόστομος- 13 Νοεμβρίου





Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ο ιερός Χρυσόστομος, από τους πιο γνωστούς αγίους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, γεννήθηκε στην Αντιόχεια το 354, από γονείς ευσεβείς. Πατέρας του ήταν ο αρχιστράτηγος Σεκούνδος και μητέρα του η Ανθούσα. Πολύ νωρίς έμεινε ορφανός από πατέρα και η μητέρα του φρόντισε να τον αναθρέψη με τα ιερά νάματα του Ευαγγελίου. 

Σπούδασε στην Αντιόχεια ρητορική και φιλοσοφία. Σε ηλικία 18 ετών βαπτίσθηκε και σπούδασε τρία χρόνια στην Θεολογική Σχολή της Αντιόχειας. Μετά την κοίμηση της μητέρας του αποσύρθηκε στην έρημο, όπου παρέμεινε για έξι χρόνια. Τα πρώτα τέσσερα χρόνια της ασκητικής του ζωής τα πέρασε κοντά σε ένα γέροντα ασκητή και τα δύο επόμενα έμεινε μόνος του σε μια σπηλιά. 

Ο βιογράφος του, ο Ελενοπόλεως Παλλάδιος, γράφει: “Τον περισσότερο καιρό τον πέρασε χωρίς ύπνο, μαθαίνοντας την Αγία Γραφή. Δεν ξάπλωσε να κοιμηθή κατά το διάστημα των δύο ετών, ούτε νύκτα, ούτε ημέρα”. Ο κλονισμός της υγείας του από την υπερβολική άσκηση τον αναγκάζει να επανέλθη στην Αντιόχεια, όπου το 381, χειροτονείται Διάκονος και Πρεσβύτερος. Ως Πρεσβύτερος υπηρέτησε στην Αντιόχεια μέχρι το 397, έτος κατά το οποίο εκλέχθηκε και χειροτονήθηκε Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. 

Ο ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ Ο ΕΛΕΗΜΩΝ (12 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ)



«Ο άγιος Ιωάννης ήταν Κύπριος, υιός του Επιφανίου, του άρχοντα της χώρας. Νυμφεύθηκε, σύμφωνα με την επιθυμία του πατέρα του, και απέκτησε και παιδιά. Όταν η γυναίκα του και τα παιδιά του έφυγαν από τη ζωή αυτή, όλη την έφεση της ψυχής του την έστρεψε στην επίδοση της αρετής και στο να αρέσει στον Θεό. Λόγω ακριβώς της λαμπρής κατά Θεόν ζωής του, καταστάθηκε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Αλεξάνδρειας, αφού ζήτησε αυτόν ως αρχιεπίσκοπο ο λαός των Αλεξανδρέων από τον βασιλιά Ηράκλειο. Ο Ιωάννης λοιπόν, αφού τέθηκε επί την λυχνίαν, κατά τον ευαγγελικό λόγο, έλαμψε στην οικουμένη σαν πυρσός. Ήταν μάλιστα αυτός πρώτος που εμπόδισε την προσθήκη στον τρισάγιο ύμνο, όταν αιρετικοί με πονηρή γνώμη πρόσθεσαν στο Άγιος αθάνατος, το «ο σταυρωθείς δι’  ημάς». Ο άγιος διέπρεψε στην αρχιερωσύνη για πολλά έτη, κι αφού έκανε πάμπολλα θαύματα και πρόσφερε πλουσιοπάροχα τα αναγκαία σε όσους είχαν ανάγκη, γεγονός που του έδωσε και την προσωνυμία Ελεήμων, κι αφού έγινε αξιοσέβαστος σε όλους, ακόμη και στους απίστους, όπως μαρτυρούν  η ιστορία και  τα βιβλία γι’  αυτόν, εξεδήμησε προς Κύριον».

Πείνα και δίψα

«Νηστεία σημαίνει πείνα για το Θεό».
«Μόνο αυτός που ευχαριστεί ζει αληθινά».
π. Αλέξανδρος Σμέμαν.

Όταν διψάσεις, θα ανακαλύψεις τη γεύση του νερού, που αγνοούσες λόγω της συνήθειας. Βάλε το στόμα σου στο τρεχούμενο νερό και γεύσου τις σταγόνες που σου έκαναν τη χάρη να μείνουν για να σε δροσίσουν. Όταν πεινάσεις, θα ανακαλύψεις τη γεύση του ψωμιού, που αγνοούσες λόγω της συνήθειας. Φάε το ψωμί σου αργά και ταπεινά. Δέξου το με ευγνωμοσύνη ως δώρο και θα σου είναι πιο γλυκό κι από το μέλι.

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ




-Ο Γέροντας Παϊσιος ήθελε να βλέπει τους ανθρώπους χαρούμενους και όχι κατσουφιασμένους.

-Ο Γέροντας Παϊσιος και από το χιούμορ ακόμη έβγαζε ωφέλεια.

-Ο Γέροντας Παϊσιος φύλαγε τον εαυτό του.
Δεν παρασυρόταν από το περιβάλλον και τους περισπασμούς του.
Μίλαγε σε 50 άτομα στην Παναγούδα  και τους βοηθούσε και παράλληλα αισθανόταν σαν να βρισκόταν μόνος του με Τον Θεόν. Είχε την καρδιακή προσευχή.

11 Νοεμβρίου - Αγίου Μηνά




Ο Άγιος Μηνάς γεννήθηκε στην Αίγυπτο στα μέσα περίπου του 3ου αιώνα μ.Χ. από γονείς ειδωλολάτρες. Ωστόσο, το ειδωλολατρικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωνε, δεν κατάφερε να σκληρύνει την καρδιά του η οποία, όταν ήλθε η στιγμή, σκίρτησε ακούγοντας την φωνή του «ετάζοντος καρδίας καί νεφρούς» (Ψαλμοί 7,10) Θεού και έτσι ο, έφηβος ακόμη, Μηνάς έγινε χριστιανός.

Μεγαλώνοντας, επέλεξε να σταδιοδρομήσει στον Ρωμαϊκό στρατό, στο ιππικό τάγμα των Ρουταλικών, υπό την διοίκηση του Αργυρίσκου. Η έδρα της μονάδας του ήταν στο Κοτυάειον (σημερινή Κιουτάχεια) της Μικράς Ασίας. Εκεί ο Μηνάς διακρίθηκε και για την φρόνησή του αλλά και για το ανδρείο του φρόνημα και γι’ αυτό έχαιρε εκτιμήσεως στο κύκλο των στρατιωτικών.

Η εικόνα εκείνου που ελπίζει στο Θεό




Πόσο ωραία, πόσο ευχάριστη, πόσο χαριτωμένη είναι η εικόνα εκείνου που ελπίζει στον Θεό που σώζει, στον Θεό των οικτιρμών, τον Θεό του ελέους, τον αγαθό και φιλάν­θρωπο Θεό.

Αληθινά μακάριος είναι ο άνθρωπος που ελπίζει στον Θεό! Ο Θεός είναι πάντα βοηθός του και δεν φοβάται ό,τι κακό κι αν του προξενήσει άνθρωπος. Ελπίζει στον Κύριο και πράττει τα αγαθά! Κάθε του ελπίδα την έχει εναποθέσει σ’ Αυτόν, και σ’ Αυτόν εξομολογείται με όλη του την καρδιά. Είναι το καύχημά του, είναι ο Θεός του και Τον επικαλείται μέρα και νύχτα. Το στόμα του ωραίο, αναπέμπει αίνους στον Θεό, τα χείλη του, πιο γλυκά από μέλι και κερί σαν ανοίγουν για να ψάλλουν στον Θεό· η δε γλώσ­σα του γεμάτη χάρη, κινείται προς δοξολογία Θεού.

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Η θεραπεία από την αρρώστια τού Φαρισαϊσμού



 Μητροπολίτη Λεμεσού, Αθανάσιου

Η αγάπη δεν μπαίνει μέσα στα καλούπια της λογικής. Η αγάπη είναι πάνω από την λογική. Έτσι είναι και η αγάπη του Θεού. Η αγάπη του Θεού υπερβαίνει την λογική των ανθρώπων. Για αυτό το λόγο δεν μπορούμε να κρίνουμε με λογικά κριτήρια τους ανθρώπους που αγαπούν τον Θεό. Για αυτό το λόγο οι άγιοι κινούνταν με μια δική τους λογική. Είχαν μιαν άλλη λογική όχι την λογική των ανθρώπων. Γιατί η λογική η δική τους ήταν η λογική της αγάπης. Και η εκκλησία δεν μας μαθαίνει  να γίνουμε καλοί άνθρωποι, όχι,  αυτό είναι φυσικό, πρέπει να γίνουμε, αν δεν γίνουμε καλοί άνθρωποι τι κάμαμε. Αυτά είναι του νηπιαγωγείου πράγματα. Η εκκλησία μας μαθαίνει να αγαπούμε τον Χριστόν, δηλαδή να αγαπούμε αυτό τον πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Μέσα στην εκκλησία αναπτύσσεται μία σχέση. Προσωπική σχέση του ανθρώπου με τον Χριστόν, όχι με την διδασκαλία του Χριστού, έτσι, όχι με τον Ευαγγέλιο.Το Ευαγγέλιο είναι κάτι που μας βοηθά να φτάσουμε στην αγάπη του Χριστού. Όταν φτάσουμε στην αγάπη του Χριστού δεν χρειάζεται το Ευαγγέλιο. Δεν χρειάζονται, τίποτα δεν χρειάζονται. Αυτά σταματούν όλα. Μένει μόνο η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Αυτή είναι η διαφορά της εκκλησίας από την θρησκεία.

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Κυριακή H΄ Λουκά - Το άπλωμα της αγάπης



«Τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;»
Η δυνατότητα αρμονικής συνύπαρξης με τους άλλους ανθρώπους στους ορίζοντες της αληθινής αγάπης, είναι ένα διαχρονικό θέμα, το οποίο έρχεται στην επιφάνεια και στις μέρες μας. Το πνεύμα της παγκοσμιοποίησης υπαγορεύει μάλιστα ν’ αγγίξει κάποιος το ζήτημα όχι επιφανειακά αλλά ουσιαστικά. Γιατί δίνει απαντήσεις για το πώς μπορεί να επιτευχθεί η αληθινή κοινωνία και επικοινωνία των ανθρώπων. Η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη που προβάλλει το Ευαγγέλιο δίνει με σαφήνεια τις πιο αυθεντικές κατευθύνσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Συγκεκριμένα, μέσα από την τόσο ζωντανή αυτή παραβολή που έδωσε ο Κύριος, δίνεται απάντηση στο ερώτημα όχι μόνο στο ποιος είναι ο πλησίον μας αλλά κυρίως στο πώς εμείς ο καθένας από εμάς μπορεί να γίνει πλησίον για όλους τους άλλους.

Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

Η εκρηκτικότητα της απλότητας



Σηκώθηκε κι εκείνο το πρωί, πλύθηκε και άναψε το μικρό καντηλάκι στο δωμάτιό του. Έκανε μια καρδιακή προσευχή και πήρε την τσάντα του κι έφυγε για το Πανεπιστήμιο. Ο καιρός είχε γλυκάνει. Δεν έβρεχε πια. Έτσι, δεν πήρε το λεωφορείο, αλλά αποφάσισε να περπατήσει μέχρι τη σχολή του.
Έβγαλε το mp3 του και φόρεσε τα ακουστικά. Έβαλε τους χαιρετισμούς της Παναγίας και για 12 περίπου λεπτά, προσευχόταν περπατώντας. Άπειροι άνθρωποι πέρασαν δίπλα του. Δεν τον κατάλαβε κανείς. Όμως, εκείνος αθόρυβα και μυστικά κυνηγούσε τον Θεό...

Αγαπώ το θεό σημαίνει...




Του Ιερομονάχου Σάββα, του Αγιορείτου

Αγαπώ το Θεό σημαίνει: Αρνούμαι τό θέλημά μου κάθε στιγμή καί αναζητώ τό δικό Του. Αρνούμαι τή φιλαυτία μου καί τά πάθη μου καί τηρώ τίς εντολές Του. Αρνούμαι τήν καλοπέραση πού τρέφει τά πάθη καί κάνω άσκηση, νηστεύω, κακοπαθώ γιά χάρη τού Κυρίου.Αρνούμαι τόν εγωισμό, τήν οίηση, τήν υπερηφάνεια πού συνιστούν τό εύκρατο κλίμα όλων τών αμαρτιών καί τών παθών.

Ο Αγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως




Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως γεννήθηκε την Τρίτη 1 Οκτωβρίου του 1846 στην Σηλυβρία της Τουρκοκρατούμενης Θράκης, από ευσεβείς και φτωχούς γονείς -τους Δήμο (Δημοσθένη) και Μπαλού (Βασιλική) Κεφαλά. Ο πατέρας του καταγόταν από τα Ιωάννινα, ναυτικός στο επάγγελμα, και η μητέρα του καταγόταν από την Σηλυβρία. Ήταν το πέμπτο παιδί της οικογένειας και είχε πέντε ή έξη αδέρφια: τον Δημήτριο, τον Γρηγόριο, τη Σμαράγδα, τη Σεβαστή, τη Μαριώρα και τον Χαραλάμπη (το όνομα και η ύπαρξη του οποίου εμφανίζονται στην διαθήκη του Αγίου, ενώ κάποιες πηγές τον θέλουν να αντικατέστησε τον Άγιο ως διδάσκαλος στο χωριό Λιθί της Χίου). Κατά την βάπτιση του δε, του δόθηκε το όνομα Αναστάσιος.



Τα πρώτα γράμματα μαζί με χριστιανικές διδαχές τα έλαβε από την μητέρα του. Στη Σηλυβρία τελείωσε το δημοτικό και το σχολαρχείο. Ήταν ένα ευφυέστατο παιδί με πολύ καλή μνήμη, που έδειξε την διδασκαλική και θεολογική του κλίση από πολύ νωρίς. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι σε ηλικία μόλις επτά ετών, έραβε φύλλα χαρτιού μεταξύ τους με σκοπό να φτιάξει βιβλία για να γράψει σε αυτά τα λόγια του Θεού, όπως ο ίδιος είπε στην μητέρα του.

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Λόγος εγκωμιαστικός στους Μεγίστους Αρχαγγέλους

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου
Αν, αγαπητοί μου Πατέρες και αδελφοί, δινόταν σ’ εμένα τον ταπεινό το χάρισμα αυτό, το να αποκτήσω δηλαδή μία γλώσσα από εκείνες που έχουν οι Άγγελοι, όπως λέει ο Απόστολος του Χριστού Παύλος, «εάν τας γλώσσας των Αγγέλων λαλώ», θα ήταν βέβαιο και επόμενο, ότι με την αγγελική αυτή γλώσσα, θα μπορούσα να εγκωμιάσω όπως αξίζει, τον Μιχαήλ και τον Γαβριήλ, τους Αρχαγγέλους του Κυρίου διότι είναι φυσικό, κάθε όμοιο με το όμοιο μπορεί να επαινεθεί, και στους άλλους να παρουσιαστεί· αν είχα μια από τις πύρινες εκείνες και άυλες γλώσσες, που δόθηκαν στους ιερούς και θείους Αποστόλους, θα μπορούσα όπως αξίζει με υπερφυσικά εγκώμια να μιλήσω  για τους πύρινους και άυλους Αρχιστράτηγους αν -έστω και λίγο- είχα καθαρή τη γλώσσα μου, όπως ο Ησαΐας, από εκείνη τη λαβίδα των Σεραφείμ, θα υπήρχε ελπίδα, να πω κάτι αντάξιο της μεγαλοπρέπειας των Ταξιαρχών.
Αλλ’ επειδή είμαι  στερημένος από όλα αυτά τα καλά, και δεν έχω γλώσσα αγγελική, αλλά  ανθρώπινη, όχι πύρινη, αλλά πήλινη, όχι άυλη, αλλά υλική, όχι καθαρή, αλλά ακάθαρτη, και κοντά σ’ αυτά, όχι ρητορική και μεθοδική, αλλά αμαθή και χωρίς μέθοδο, τί πρέπει να περιμένετε  να ακούσετε; Κάτι λίγα και φτωχά για τους ιερούς Αρχαγγέλους. Παραλείποντας να εξετάσω ποια είναι η φύση των Αρχαγγέλων, πότε δημιουργήθηκαν, πώς και πού, και με ποιο τρόπο σκέφτονται και αντιλαμβάνονται,  πώς μετακινούνται από τον ένα τόπο στον άλλο, και τα άλλα αγγελοπρεπή τους γνωρίσματα, για τα οποία οι Θεολόγοι διδάσκουν, και μάλιστα η φιλάγγελη και μεγαλόδοξη γλώσσα του Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, θα αποδείξω σ’ αυτό το εγκώμιο, μόνο ότι ο θεϊκός Μιχαήλ, και ο ιερός Γαβριήλ, υπήρξαν οι ξεχωριστοί υπηρέτες των εξαιρετικών ενεργειών και έργων του Παντοδύναμου Θεού, και προσέξτε για να το καταλάβετε.

Οι πιο δυνατές φωτογραφίες όλων των εποχών που περιγράφουν όσα δεν μπορεί καμία λέξη

Μια φωτογραφία είναι αρκετή για να περιγράψει αυτό που δεν μπορεί να πει κανείς, όσες λέξεις και αν γνωρίζει. Πώς να παρουσιάσεις, άραγε, με λόγια, μερικές από τις πιο έντονες στιγμές της σύγχρονης ανθρώπινης ύπαρξης;

Το dinfo επιμελήθηκε και παρουσιάζει μια συλλογή από τις 30 πιο δυνατές φωτογραφίες όλων των εποχών, που περιγράφουν στο έπακρο τα δεινά, τους θριάμβους, την επιμονή, τις αποτυχίες, τη συμπόνια και το μίσος των ανθρώπων ανά τον κόσμο.
1. Πεινασμένο αγόρι και ιεραπόστολος
 

2 . Μέσα σε ένα θάλαμο αερίων του Άουσβιτς
 
3. Χειρουργός καρδιάς μετά από (επιτυχημένη) μεταμόσχευση καρδιάς που διήρκεσε 23 ώρες. Η βοηθός του εξαντλημένη κοιμάται στη γωνία.
 
4. Πατέρας και γιος ( 1949 vs 2009 )
 
5. Diego Frazão Torquato, 12 χρονών Βραζιλιάνος παίζει βιολί στην κηδεία του δασκάλου του . Ο δάσκαλος του τον είχε βοήθησε να ξεφύγει από τη φτώχεια και τη βία μέσω της μουσικής.

Βουδισμός: Εκεί υπάρχει ο πόνος, αλλά δεν βρίσκεις αυτόν που πονάει...





π. Ιωνάς Μούρτος, Ταϊβάν 


Όλοι οι ανατολικοι λαοι και κυρίως ο βουδισμός αναγνωρίζουν ότι ΟΛΑ στην ζωή ειναι ΠΟΝΟΣ. Όλη η ζωη ειναι πόνος.

Και η αιτία του πόνου είναι η προσκόλληση, η δίψα για αγαθά, και τελικά η προσκόλληση στην ιδέα ότι πρέπει να υπάρχω. Ο άνθρωπος μένει γαντζωμένος στην ύπαρξη.

Και αυτό γιατί ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ (λανθασμένα) ότι υπάρχει κάτι το σταθερό, κάτι το αμετάβλητο. Για τον βουδισμό δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. ΟΛΑ μεταβάλλονται, σαν τη ροή ενός ποταμού.
Γι' αυτό και η ιδέα της ατομικής άπαρξης, όπως μεταφέρεται από τον δυτικό τρόπο σκέψης, απορρίπτεται από τον βουδισμό.

Εδώ βέβαια μπορούμε να πούμε, από μια πλευρα, ο Βούδας έχει δίκιο. Η ατομικότητα, το ότι εγώ υπάρχω, και το ξέρω ότι είμαι εγώ, διότι δεν είμαι ΕΣΥ, δεν είμαι ΑΥΤΟ, για τον χριστιανισμό ο τρόπος αυτός του υπάρχειν είναι η ίδια η κόλαση.

Αυτό είναι και το προπατορικό αμάρτημα, το ότι γεννιόμαστε σε ένα σύμπαν που είναι γεμάτο συντρίμμια, που είναι διασπασμένο.

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Ιστορία καθημερινής απόγνωσης



Αντιμέτωπος με το σκληρό πρόσωπο της ελληνικής πραγματικότητας φαίνεται πως βρίσκεται ένας κάτοικος της Ρόδου, ο οποίος βιώνει την οικονομική εξαθλίωση. Πρόκειται για έναν νεαρό πατέρα που περίμενε υπομονετικά για δύο ώρες στην ουρά που είχε δημιουργηθεί στο τραπεζικό κατάστημα που επισκέφθηκε για να πραγματοποιήσει ανάληψη από τα τρία βιβλιάρια καταθέσεων.

Προσευχή είναι νά πλησιάζεις τό κάθε πλάσμα τού Θεού μέ αγάπη



γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Προσευχή είναι νά πλησιάζεις τό κάθε πλάσμα τού Θεού  μέ αγάπη καί νά ζείς μέ όλα, καί μέ τ' άγρια ακόμη·, έν αρμονία.Αυτό επιθυμώ καί προσπαθώ νά τό εφαρμόζω. Ακούστε νά σάς πώ κάτι πού έχει σχέση μ' αυτό. 

Κάποιος, πρίν άπό καιρό, μοΰ χάρισε έναν παπαγάλο. Τίς πρώτες μέρες ήταν πολύ ατίθασος καί άγριος. Δέν μπο­ρούσες νά τόν πλησιάσεις· ήταν έτοιμος μέ τό ράμφος του νά σοΰ κόψει τό χέρι. Θέλησα, λοιπόν, νά τόν ημερεύσω μέ τήν χάρι τοΰ Θεοΰ καί μέ τήν ευχή. Έλεγα τό «Κύριε Ίη­σοΰ Χριστέ, έλέησόν με» άπό μέσα μου ή καί άπ' έξω καί με μιά βεργίτσα άκουμπούσα πάνω στή ράχη του, ένώ ό παπαγάλος βρισκόταν μές στό κλουβί. Αυτή τήν κίνηση τήν έκανα τρείς φορές καί μέ προσοχή. Τό απόγευμα τής ίδιας μέρας επανέλαβα τό ίδιο. Τήν άλλη μέρα επίσης τό ίδιο. Μετά άπό λίγες μέρες άκουμπούσα τή βέργα πάνω άπ' τό κεφάλι του απαλά λέγοντας πάλι τό«Κύριε Ίησοΰ Χριστέ, έλέησόν με». Πάντα μέ προσοχή, μή θυμώσει τό πουλί. Αυτή τήν κίνηση δέν τήν έκανα πολλή ώρα. Μετά πάλι άπό λίγες μέρες τόν άκουμπούσα άπό πάνω άπ' τό κε­φάλι, συνέχιζα στή ράχη καί τόν έφθανα μέχρι τήν ουρά. Αφοΰ δέν έβλεπα καμιά αντίδραση, άρχισα νά βάζω τή βέργα κάτω άπ' τό λαιμό του σ' όλο τό στήθος μέχρι κάτω μ' έναν τρόπο απαλό, γιά νά μήν τόν εκνευρίσω, καί λέγον­τας πάντα τήν ευχή. Μετά πήρα θάρρος, άφησα τή βέργα, πήρα ένα μολύβι κι έκανα τίς ίδιες κινήσεις. Τέλος, άφησα τό μολύβι κι άρχισα νά χρησιμοποιώ τό χέρι μου. Είχε ε­πέλθει πλέον ή έξοικείωσις, οπότε τόν έβγαζα έξω άπ' τό κλουβί κι ανέβαινε πάνω στόν ώμο μου. Κάναμε περίπατο μαζί στό διάδρομο. Άλλά κι όταν καθόμουνα νά φάω, ερχότανε καί τρώγαμε μαζί. Τοΰ έδινα λίγο μήλο κι ερχόταν δίπλα μου καί τό έτρωγε. "Ομως τόν έχάσαμε. Κάποια μέ­ρα είχε έλθει ένας παπάς μέ πολλά παιδιά καί τά παπαδο­πούλα άνοιξαν τό κλουβί κι ό παπαγάλος έφυγε. 

Ένας "ασήμαντος" μοναχός μέσα στην νύχτα.






αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Ένιωθα να πνίγομαι. Χανόμουν. Κανένα έλεος. Καμία βοήθεια. Απώλεια. Σκότος. Πήρα ανάσα. Ξύπνησα… μέσα στο ιλαρό φως του καντηλιού μου. Η καρδιά μου κτυπούσε σε ρυθμούς φόβου.
«Κύριε, ελέησόν με…» ψιθύριζα δειλά, λες και απέφευγα να με ακούσει κάποιος κρυμμένος εχθρός.
Με την ευχή, σίγα σιγά, γαλήνευσα. Ήρθα στα συγκαλά μου.
«Γιατί φοβήθηκα; Γιατί τόση αγωνία; Όλα αυτά από ένα όνειρο; Όλα αυτά από κάτι το ψεύτικο και φτιαχτό;» αναλογίστηκα. "Χρόνια μοναχός και όμως τίποτα δεν κατάφερα, ακόμα φοβάμαι από ψεύτικους εφιάλτες..." συνέχισα.