ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ! ΚΑΛΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ!

"Αλλά κάτεχε 

ότι μονάχα κείνος που παλεύει 

το σκοτάδι μέσα του 

θα ‘χει μεθαύριο 

μερτικό δικό του 

στον ήλιο".

Η νηστεία γεννᾶ τούς προφῆτες, δυναμώνει τούς δυνατούς

Μεγάλου Βασιλείου

«Η νηστεία γεννᾶ τούς προφῆτες, δυναμώνει τούς δυνατούς. Ἡ νηστεία κάνει σοφούς τούς νομοθέτες· εἶναι τό καλό φυλαχτό τῆς ψυχῆς, ὁ πιστός σύντροφος τοῦ σώματος, τό ὅπλο γι᾿ αὐτούς πού ἀριστεύουν, τό γυμναστήριο γιά τούς ἀθλητές.

Αὐτή ἀποκρούει πειρασμούς, αὐτή προετοιμάζει γιά τήν ἀπόκτηση εὐσέβειας· εἶναι σύντροφος τῆς νήψεως καί δημιουργός τῆς σωφροσύνης.

Στούς πολέμους φέρεται μέ γεναιότητα, ἐν καιρῷ εἰρήνης διδάσκει τήν ἡσυχία. Ἁγιάζει τόν Ναζιραῖο καί τελειοποιεῖ τόν ἱερέα».

«Ἡ νηστεία ἔσβυσε τή δύναμη τῆς φωτιᾶς κι ἔφραξε τά στόματα τῶν λιονταριῶν.Ἡ νηστεία ἀνεβάζει τήν προσευχή στόν οὐρανό, μέ τό νά γίνεται τρόπον τινά ἡ φτερούγα στήν πορεία πρός τά ἄνω.

Ἡ νηστεία κάνει τά σπίτια νά προκόβουν, εἶναι ἡ μητέρα τῆς ὑγείας, ἡ παιδαγωγός τῆς νεότητας, τό στολίδι τῶν γερόντων, ἡ καλή σύντροφος τῶν ὁδοιπόρων, ὁ πιστός συγκάτοικος αὐτῶν πού συνοικοῦν».

Η νηστεία προστατεύει τά νήπια, σωφρονίζει τό νέο, κάνει σεβαστό τό γέροντα. Διότι τά γεράματα, στολισμένα μέ τή νηστεία, γίνονται πιό σεβαστά.

Γιά τίς γυναῖκες εἶναι ὁ πιό κατάλληλος στολισμός, γι’ αὐτούς πού βρίσκονται στήν ἀκμή τῆς ἡλικίας, τό χαλινάρι· εἶναι τό φυλακτό τῶν συζύγων καί ἡ τροφός αὐτῶν πού παρθενεύουν. Μέ αὐτούς τούς τρόπους ἡ νηστεία βοηθᾶ σέ κάθε σπίτι.

Ποιά, ὅμως, εἶναι ἡ σημασία της γιά τή δημόσια ζωή μας; Ὁλόκληρη τήν πόλη καί ὅλο τόν λαό τούς ἐπαναφέρει ἀμέσως στήν τάξη, καταστέλλει τίς κραυγές, ἀπομακρύνει τίς κακολογίες…

Ἄν ὅλοι τήν παρελάμβαναν ὡς σύμβουλο σ᾿ αὐτά πού ὀφείλουν νά πράξουν, τίποτε δέν θά ἐμπόδιζε νά εἴχαμε βαθιά εἰρήνη σ᾿ ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη…

Η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή

Πρόγραμμα Μ. Τεσσαρακοστής 2023

Δε-Τρ-Τε-Πε:   Όρθρος-Ωρες-Εσπερινός                            07:00

Δε-Τρ-Τε-Πε:   Μ. Απόδειπνο                                              17:00

Τετάρτη        :  Προηγιασμένη Θ. Λειτουργία                    17:00

Παρασκευή  :   Προηγιασμένη Θ. Λειτουργία                    07:00

Παρασκευή  :   Χαιρετισμοί της Παναγίας                         19:00

Σάββατο       :   Όρθρος-Θ. Λειτουργία Ι. Χρυσοστόμου   07:00

                             Σάββατο       :   Θ΄ Ώρα - Εσπερινός Κυριακής                    17:00

Κυριακή       :   Όρθρος-Θ. Λειτουργία Μ. Βασιλείου       06:45 

 Κυριακή       :  Κατανυκτικός Εσπερινός                            17:00

Κυριακή της Κρίσεως (Απόκρεω)

 

Παράδεισος και Κόλαση στην Ορθόδοξη Παράδοση

π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός

    Την Κυριακή της Απόκρεω «μνείαν ποιούμεθα της δευτέρας και αδεκάστου παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». Η φράση «μνείαν ποιούμεθα» του Συναξαρίου βεβαιώνει, ότι η Εκκλησία, ως σώμα Χριστού, βιώνει στη λατρεία της τη Β’ Παρουσία του Χριστού μας ως «γεγονός» και όχι ως κάτι το ιστορικά αναμενόμενο. Και αυτό, διότι με τη Θεία Ευχαριστία μεθιστάμεθα στην ουράνια βασιλεία, στη μεταϊστορία. Σ’ αυτή την προοπτική προσεγγίζεται ορθόδοξα και το θέμα: παράδεισος-κόλαση.

    Στα Ευαγγέλια (Ματθ.κεφ.25) γίνεται λόγος για «βασιλεία» και «πυρ αιώνιον». Στην περικοπή αυτή, που διαβάζεται στη Λειτουργία της Κυριακής της Απόκρεω, «βασιλεία» είναι ο κατά Θεόν προορισμός του ανθρώπου. Το «πυρ» είναι «ητοιμασμένον» για τον διάβολο και τους αγγέλους του (δαίμονες), όχι διότι το θέλησε ο Θεός, αλλά διότι αυτοί δεν μετανοούν. Η «βασιλεία» είναι «ητοιμασμένη» για τους πιστούς στο θέλημα του Θεού. «Βασιλεία» (=άκτιστη δόξα) είναι ο παράδεισος, «πυρ» (αιώνιο) είναι η κόλαση («κόλασις αιώνιος»,στ.46). Στην αρχή της ιστορίας ο Θεός καλεί στον παράδεισο, στην κοινωνία με την άκτιστη Χάρη Του. Στο τέλος της ιστορίας ο άνθρωπος αντιμετωπίζει παράδεισο και κόλαση. Τι σημαίνει αυτό θα το δούμε στη συνέχεια. Σπεύδουμε όμως να πούμε, ότι είναι κεντρικότατο θέμα της πίστεως μας, λυδία λίθος του Χριστιανισμού ως Ορθοδοξίας.

    1. Ο λόγος για παράδεισο και κόλαση στην Καινή Διαθήκη είναι συχνός. Στο Λουκ.23,43 ο Χριστός λέει στον ληστή: «σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω». Στο παράδεισο όμως αναφέρεται και ο ληστής λέγοντας(23.42): «μνήσθητι μου Κύριε […] εν τη βασιλεία σου». Κατά τον Βουλγαρίας Θεοφύλακτο (P.G.123,1106) «ο γαρ ληστής έστι μεν εν παραδείσω, ήτοι τη βασιλεία». Ο Απ. Παύλος (Β’Κορ. 12, 3-4) ομολογεί ότι ήδη σ’ αυτόν τον κόσμο, «ηρπάγη εις τον παράδεισον και ήκουσεν άρρητα ρήματα, α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι». Στην Αποκάλυψη διαβάζουμε : «Τω νικώντι δώσω αυτώ φαγείν εκ του ξύλου της ζωής, ο έστιν εν τω παραδείσω του Θεού μου» (2,7) Και ο Αρέθας Καισαρείας ερμηνεύει: «παράδεισον την μακαρίας και αιωνίζουσαν εκληπτέον ζωήν». (P.G. 106,529). Παράδεισος-αιώνιος ζωή-βασιλεία Θεού ταυτίζονται.

    Για την κόλαση: Ματθ.25.46 («εις κόλασιν αιώνιον»), 25,41 (πυρ αιώνιον), 25,30 «σκότος εξώτερον», 5,22 «γέεννα πυρός». Α΄ Ιω. 4,18 («…ότι ο φόβος κόλασιν έχει»). Με όλους αυτούς τους τρόπους δηλώνεται αυτό που εννοούμε με τον όρο «κόλασις».

    2. Παράδεισος και κόλαση δεν είναι δυο διαφορετικοί τόποι. Αυτή η εκδοχή είναι ειδωλολατρική. Είναι δύο διαφορετικές καταστάσεις (τρόποι), που προκύπτουν από την ίδια άκτιστη πηγή και βιώνονται ως δυο διαφορετικές εμπειρίες. Ή μάλλον είναι η ίδια εμπειρία, βιούμενη διαφορετικά από τον άνθρωπο, ανάλογα με τις εσωτερικές προϋποθέσεις του. Η εμπειρία αυτή είναι η θέα του Χριστού μέσα στο άκτιστο φως της θεότητάς Του, μέσα στη «δόξα» Του. Από τη Β’ Παρουσία και σ’ όλη την ατελεύτητη αιωνιότητα, όλοι οι άνθρωποι θα βλέπουν τον Χριστό στο άκτιστο φως Του. Και τότε «εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάσταστιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως» (Ιω.5.29). Ενώπιον του Χριστού χωρίζονται οι άνθρωποι («πρόβατα» και «ερίφια», δεξιά και αριστερά Του). Διακρίνονται δηλαδή σε δύο ομάδες. Αυτούς που βλέπουν τον Χριστό ως παράδεισο («υπέρκαλον αγλαΐαν») και αυτούς που Τον βλέπουν ως κόλαση («πυρ καταναλίσκον», Εβρ.12,29).

    Παράδεισος και κόλαση είναι η ίδια πραγματικότητα. Αυτό δείχνει ο εικονισμός της Β΄ Παρουσίας. Από τον Χριστό απορρέει ένας ποταμός, φωτεινός ως χρυσίζον φως, στο άνω μέρος, όπου βρίσκονται οι άγιοι και ποταμός πύρινος στο κάτω μέρος, όπου βρίσκονται οι δαίμονες και οι αμετανόητοι («οι μηδέποτε μετανοήσαντες», όπως λέγει ένα τροπάριον των Αίνων της ημέρας). Γι’ αυτό στο Λουκ. 2,34 λέγεται περί του Χριστού ότι «κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών». Ο Χριστός γίνεται σε άλλους μεν, όσους Τον δέχθηκαν και ακολούθησαν την προτεινόμενη από Αυτόν θεραπεία της καρδιάς, ανάστασις στην αιώνια ζωή Του και σ’ όλους που Τον απέρριψαν, πτώση και κόλαση.

Η συντριβή και η μετάνοια είναι από τα πιο δραστικά μέσα θεραπείας.

Αρχιμανδρίτου Ζαχαρία (Ζάχαρου)

Σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο η σοφία του Θεού αποτελεί μωρία για τον κόσμο.(Α’ Κορ. 1,18) Ο κόσμος βλέπει τον Σταυρό του Χριστού ως μωρία. Όσοι όμως γεύονται τη σωτηρία που έφερε ο Σταυρός του Χριστού στον κόσμο, πείθονται ότι Αυτός υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη σοφία και ότι η σοφία και η δύναμη του Θεού έχουν την ισχύ να σώζουν τον άνθρωπο.

Ο Χριστός πέθανε στον Σταυρό υπακούοντας στον Ουράνιο Πατέρα Του, και ο πιστός αναλαμβάνει τον σταυρό του τηρώντας τις εντολές του Θεού. Ο άνθρωπος είναι αδύνατον να σωθεί αποφεύγοντας τον σταυρό και τον θάνατο. Πρώτος ο Χριστός πέθανε στον Σταυρό για τη σωτηρία των ανθρώπων, και στη συνέχεια όσοι επιθυμούν να ακολουθήσουν την οδό του Χριστού, την οδό της ζωής, αναλαμβάνουν τον σταυρό τους εκούσια προς εκπλήρωση της θείας εντολής. Η υπακοή στο θέλημα του Θεού, που πραγματοποιείται με την τήρηση των εντολών, σταυρώνει τον νου, για να γεννηθεί μέσα του ένας άλλος νους, ο νους του Χριστού. Για να γίνουμε σοφοί, πρέπει πρώτα να γίνουμε μωροί, όπως λέει ο Απόστολος. (Α’ Κορ. 3,18) Με την ακαταπόνητη αναζήτηση ταπεινών σκέψεων ο νους μας δεσμεύεται και ασφαλίζεται στη μακάρια αιχμαλωσία του Ιησού Χριστού. Προς τον σκοπό αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντική, διότι επιφέρουν ταπείνωση στον νου, καθώς εκπορεύονται από το ταπεινό Πνεύμα του Θεού. (…)

Η επιστροφή του Ασώτου στην αγκαλιά του Πατέρα

Ο άγιος άσωτος και ο φιλόστοργος πατέρας

Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου

Ήταν λοιπόν ένας πατέρας και είχε δύο γυιους. Ο ένας μεγαλύτερος και φαινόταν υπάκουος, καλός, πρόθυμος και αγαθός. Ο νεότερος θα λέγαμε σήμερα ήταν κάπως αντάρτης, λίγο αναρχικός, αρκετά μοντέρνος, προοδευτικός, φιλελεύθερος, ήθελε να κάνει τη ζωή του. Ζήτησε το μερίδιο της περιουσίας του. Ο πατέρας δεν του το αρνήθηκε. Δεν του έφερε εμπόδια. Δεν μπορούσε να τον δεσμεύσει. Αν μπορούμε να πούμε είχε μία αδυναμία. Δεν μπορούσε να περιορίσει κανένα. Το θεόσδοτο αυτεξούσιο ήταν τέλειο και ολοκληρωμένο. Ο Θεός χάρισε πλήρη ελευθερία, απεριόριστη, ακόμη και να τον αρνηθούν τα πλάσματά του. Σέβεται καταπληκτικά ο Θεός την ανθρώπινη ελευθερία και βούληση. Ο πατέρας της παραβολής είναι ο Θεός. Γνώριζε ο γυιος την αγάπη του πατέρα του. Δεν χρειαζόταν τώρα να την επιβεβαιώσει κι επαναδιατυπώσει.

Ένας διαφορετικός πατέρας αυτός εδώ. Ποιος πατέρας με τόση άνεση κι ευκολία θα έδινε στον μικρό γυιο του το μερίδιο της περιουσίας του σήμερα; Ο πατέρας της παραβολής δεν νοιάζεται για το κύρος του, για το τι θα πει ο πολύς κόσμος, ότι θα χάσει το στήριγμά του, τον βοηθό του, το παιδί του. Λυπάται για τη φυγή μα δεν θέλει να την αποτρέψει ενώ μπορεί. Σκανδαλίζει μερικές φορές αυτή η μεγάλη ελευθερία του Θεού. Θα θέλαμε να μας είχε πιο περιορισμένους. Δεν ξέρουμε να εκτιμούμε και να χαιρόμαστε την ελευθερία. Ζητά την κατοχύρωση των δικαιωμάτων του. Ο πατέρας λυπάται για τον αποχωρισμό. Τον έπλασε για να 'ναι πάντα μαζί. Εκείνος δεν θέλει. Τον αφήνει. Δεν του κάνει κήρυγμα, πολύ περισσότερο δεν τον μαλώνει. Ξέρει πολύ καλά πως έχει αφτιά, μα δεν ακούει. Η φυγή τον έχει αναστατώσει. Η αγάπη του πατέρα είναι λίαν αρχοντική. Θέλει πλησίον του αγαπητά παιδιά κι όχι σκλάβους και δούλους ανελεύθερους, φοβισμένους, τρομαγμένους. Τον αφήνει να καταχρασθεί την ελευθερία του. Αυτό είναι ένα παιγνίδι πολύ επικίνδυνο.

Ο ενθουσιασμός, η επιπολαιότητα, η αναζήτηση του άγνωστου, η ικανοποίηση των επιθυμιών και φαντασιών τον κάνουν να μη σκέφτεται τη μεγάλη αγάπη του πατέρα του. Ασυγκίνητος τρέχει να φύγει μακριά, να μην ενοχλείται από το στοργικό βλέμμα του πατέρα του. Αποχωρίζεται από τον πατέρα, αλλά ο πατέρας ποτέ δεν τον αποχωρίζεται. Τον συνοδεύει η διακριτική αγάπη του που σέβεται την ελευθερία του. Ο πατέρας δεν θέλει καταναγκαστικά, αγγαρεμένα να τον διακονούν. Άφησε ο νέος τη θέρμη της πατρογονικής εστίας, τη βέβαιη ασφάλεια, τη σίγουρη ησυχία, την άνεση και χάρη του πατρικού του. Πήγε στα ξένα, μακριά, στο άγνωστο. Άφησε την αληθινή ψυχαγωγία και πήγε στην περιπετειώδη διασκέδαση. Εγκατέλειψε το αρχοντικό και κατάντησε σε χαμόσπιτα, άστεγος, ακάθαρτος, άσωτος, παράνομος, άδικος, άχαρος. Απέρριψε την πατρική ευσπλαχνία και συναντήθηκε με τη δαιμονική σκληρότητα. Απαρνήθηκε τον Θεό Πατέρα και συναιτερίσθηκε με τον εχθρό διάβολο.

Κατασπατάλησε την περιουσία του κι έμεινε φτωχός, άφιλος, μόνος, έρημος, φοβισμένος, ταλαίπωρος, αγχώδης, άφωτος, απογοητευμένος. Στην κατάσταση αυτή ήρθε και μεγάλη πείνα στη χώρα εκείνη που βρισκόταν. Η πείνα θέριζε και τον ίδιο. Αναγκάσθηκε να γίνει χοιροβοσκός και να ξεγελά την πείνα του με την τροφή των χοίρων. Τα ξυλοκέρατα, ξέρετε, είναι γλυκά στην αρχή και στιφά στο τέλος, όπως και η αμαρτία. Με την αμαρτία ο νέος έχασε τη χάρη. Η ασύνετη ψυχή του παιδεύτηκε. Δίχως Θεό ο άνθρωπος πεινά, διψά και είναι μόνος. Πεινά και διψά ακόρεστη, μοναξιά φοβερή. Δίχως πατέρα, δίχως αδελφό, δίχως φίλους, δίχως καθαρότητα, δίχως τροφή, δίχως στήριγμα και νόημα. Ντροπιασμένος, πικραμένος, απομονωμένος, πελαγωμένος, πεινασμένος, διψασμένος, λασπωμένος κι απελπισμένος. Αξιοδάκρυτος, αξιολύπητος για την κατάντια του. Το κυνηγητό της ηδονής έφερε ανυπόφορη οδύνη.

Ο Άγιος Χαράλαμπος

 

† ΑΡΧΙΜ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ  Δ. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

Ο ιερεύς της Μαγνησίας

Ο Άγιος Χαράλαμπος ο Ιερομάρτυς και θαυματουργός, γεννήθηκε στην Μαγνησία το 90 μ.Χ. περίπου και μαρτύρησε στα χρόνια των μεγάλων διωγμών της Χριστιανοσύνης. Η Μαγνησία αυτή κατά πάσαν πιθανότητα ήτανε στη Θεσσαλία. Τα ερείπιά της σώζονται ακόμη κοντά στο χωριό που λέγεται «Μηλιές». Είχε το ευτύχημα να γεννηθή από γονείς ευσεβείς χριστιανούς που κρατούσανε την πίστι τους στο Χριστό με κίνδυνο της ζωής τους στους δύσκολους, αλλά ηρωικούς εκείνους χρόνους των διωγμών.

Στην Μαγνησία έζησε όλη του την ζωή ο Άγιος Χαράλαμπος. Εκεί σαν νέος, ήτανε φωτεινό παράδειγμα συνετής ζωής. Αργότερα η πίστις του στο Χριστό έγινε πιο φλογερή και η επιθυμία του να βοηθήση τους Χριστιανούς και τους ειδωλολάτρες, να σωθούνε, πιο μεγάλη. Δεν μπορούσε να ησυχάση, όταν σκεπτότανε, ότι υπάρχουν άνθρωποι μακρυά από το Χριστό, που δεν ξέρουν ποιος είναι ο προορισμός τους και γιατί ζουν εδώ στη γη.

Είναι κρίμα, έλεγε, είναι τρομερό, είναι αδιανόητο να ζούνε οι άνθρωποι στην πλάνη της ειδωλολατρείας και να πάνε κατόπιν στην Κόλασι.

Πνευματικές νουθεσίες

 Όσιος Θαλάσσιος ο Λίβυος

• Τις σωματικές και ψυχικές ηδονές τις ξηραίνει η εγκράτεια μαζί με την υπομονή, και η αγάπη μαζί με τη μακροθυμία

• Αν θέλεις να νικήσεις τους εμπαθείς λογισμούς απόκτησε εγκράτεια και αγάπη προς τον πλησίον

• Να κυριαρχείς, γενναία στον θυμό και την επιθυμία και γρήγορα θα απαλλαγείς απ’ τους πονηρούς λογισμούς

• Ασφάλισε τις αισθήσεις με την ησυχία και κρίνε του λογισμούς που έρχονται στην καρδιά

• Με ποια ελπίδα θα συναντήσουμε τον Χριστό, αφού είμαστε δούλοι στις ηδονές;

• Τρία πράγματα είναι που προκαλούν λογισμούς: η αίσθηση, η μνήμη και η κράση του σώματος. Βαρύτεροι λογισμοί είναι εκείνοι που έρχονται από τη μνήμη

• Ωφελεί μόνον η πνευματική συνομιλία. Από όλες τις λοιπές, προτιμότερη είναι η ησυχία

• Η λύπη γενικά είναι στέρηση ηδονής, είτε θεϊκής είτε κοσμικής

• Αξιοκατηγόρητη λύπη φέρνει η αποτυχία στις ηδονές. Εκείνος που περιφρόνησε τις ηδονές, μένει χωρίς λύπη

• Όπως λιώνει το κερί μπροστά στη φωτιά, έτσι λιώνουν οι ακάθαρτοι λογισμοί μπροστά στον φόβο του Θεού

• Αν θέλεις να γίνεις κυρίαρχος της ψυχής και του σώματος κόβε πρώτα τις αιτίες των παθών

• Άρχοντας είναι εκείνος που κυριάρχησε στον εαυτό του και υπέταξε στο λογικό την ψυχή και το σώμα του

• Αν θέλεις να σωθείς, απαρνήσου την ηδονή και ανάλαβε εγκράτεια και αγάπη, μαζί με αδιάλειπτη προσευχή

• Συγκέντρωσε το νου σου και πρόσεχε τους λογισμούς σου· όσους βρεις εμπαθείς, πολέμησέ τους

• Την ηδονή εκτοπίζουν η κακοπάθεια και η λύπη, είτε θεληματική, είτε προερχόμενη από τη θεία πρόνοια

• Η αγάπη και η εγκράτεια καθαρίζουν την ψυχή, ενώ η καθαρή προσευχή λαμπρύνει τον νου

• Σύζευξε με τις αρετές τις δυνάμεις τις ψυχής και αυτές ελευθερώνονται οπωσδήποτε από τον τυραννικό ζυγό των παθών

• Χαλίνωσε τις ορμές της επιθυμίας με την εγκράτεια, και τις ορμές του θυμού με την πνευματική αγάπη

• Άθλιος είναι ο άνθρωπος που με τα έργα του προτίμησε το σώμα από την ψυχή και τον κόσμο από τον Θεό

• Πρόσεχε τους λογισμούς σου και φεύγε από την κακία, για να μη σκοτιστεί ο νους σου και βλέπει άλλα αντί άλλων

• Αν θέλεις να ελευθερωθείς απ’ όλα τα πάθη οπλίσου με εγκράτεια, αγάπη και προσευχή

Για να υπομείνεις τον άλλο πρέπει να τον αγαπήσεις

 

Αγίου Παϊσίου

Μακάριος ἀνὴρ ὃς ὑπομένει πειρασμόν

- Γέροντα, όταν περνούμε κάποιον πειρασμό, μια μεγάλη δοκιμασία, τι να κάνουμε;

- Τι να κάνετε; Υπομονή να κάνετε. Η υπομονή είναι το ισχυρότερο φάρμακο που θεραπεύει τις μεγάλες και μακροχρόνιες δοκιμασίες. Οι περισσότερες δοκιμασίες μόνο με την υπομονή περνούν. Η μεγάλη υπομονή ξεδιαλύνει πολλά και φέρνει θεϊκά αποτελέσματα∙ εκεί που δεν περιμένεις την λύση, δίνει ο Θεός την καλύτερη λύση.

Να ξέρετε ότι ο Θεός ευαρεστείται, όταν ο άνθρωπος περνά δοκιμασίες και υπομένει αγόγγυστα δοξάζοντας το άγιο όνομά Του . «Μακάριος ἀνὴρ ὃς ὑπομένει πειρασμόν», λέει ο Άγιος Ιάκωβος (Ιακ. α' 12). Γι’ αυτό να προσευχόμαστε να μας δίνει ο Καλός Θεός υπομονή, ώστε να τα υπομένουμε όλα αγόγγυστα και με δοξολογία.

Η ζωή μας σ’ αυτόν τον κόσμο είναι μια συνεχής άσκηση και ο καθένας μας ασκείται με διαφορετικό τρόπο.

Να σκέφτεσθε τι τράβηξε ο Χριστός σ’ εκείνα τα δύσκολα χρόνια! Πόσα προβλήματα του δημιουργούσαν οι Εβραίοι και δεν μιλούσε καθόλου! Αλλά και ο Απόστολος Παύλος τι υπομονή έκανε! Ενώ είχε πληροφορία από τον Θεό ότι θα πάει στη Ρώμη, έμεινε στην φυλακή δυο χρόνια, γιατί ο ηγεμόνας καθυστερούσε την δίκη. Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος πάλι τι υπέφερε! Για έναν μικρό γογγυσμό υπέστη ναυάγιο… Βλέπετε, επιτρέπει ο Θεός να ταλαιπωρηθούν για μικρά πράγματα οι Άγιοι, για να έχουμε εμείς παραδείγματα, ώστε να αντιμετωπίζουμε τους πειρασμούς με υπομονή ,με προσευχή, αλλά και με χαρά.

Για να υπομείνεις τον άλλον, πρέπει να τον αγαπήσεις

- Γέροντα, πώς αποκτιέται η υπομονή;

- Η υπομονή έχει βάση την αγάπη. «Η αγάπη πάντα υπομένει», λέει ο Απόστολος. Για να υπομείνεις τον άλλον, πρέπει να τον αγαπήσεις, να τον πονέσεις. Αν δεν τον πονέσης, τον βαριέσαι.

- Γέροντα, να μιλήσω για μια δυσκολία που αντιμετωπίζω ή να σιωπήσω;

- Αν δεν μιλήσεις για τη δυσκολία σου από αγάπη, για να μη δυσκολέψης τους άλλους, θα διατηρήσεις την ειρήνη μέσα σου. Αυτή η δυσκολία θα φέρει την ευλογία του Θεού. Καλύτερα να δυσκολευθείς εσύ, παρά να δυσκολευθεί ο άλλος εξαιτίας σου. Μια φορά επέστρεψα αργά στο Kελλί από την Λιτανεία της Μονής Κουτλουμουσίου. Ήμουν κατακουρασμένος και πονούσα πολύ, γιατί τότε είχα πρόβλημα με την μέση μου . Βρήκα απ’ έξω να με περιμένει ένα γεροντάκι ογδόντα πέντε χρονών που ήθελε να μείνει το βράδυ στο Κελλί. Είχε αφήσει και τη βαλίτσα του πιο κάτω, γιατί δεν μπορούσε να τη σηκώσει. Αφού του εξήγησα ότι δεν μπορούσε να διανυκτερεύσει σε μένα, φορτώθηκα στον ώμο μου τη βαλίτσα του και τον πήγα στο ξενοδοχείο, μισή ώρα ανήφορο∙ του έδωσα και πεντακόσιες δραχμές για τα έξοδά του. Έκανα λίγη υπομονή και μετά ήμουν αναπαυμένος, γιατί αναπαύθηκε ο άλλος.

- Γέροντα, όταν η αδελφή με την οποία συνεργάζομαι είναι ζορισμένη, τη λυπάμαι και την κάνω υπομονή∙ αυτό έχει μέσα αγάπη;

- Και πού ξέρεις αν δεν είσαι εσύ η αιτία που είναι η άλλη ζορισμένη και σε κάνει εκείνη υπομονή; Αν νομίζεις ότι εσύ είσαι σε καλύτερη πνευματική κατάσταση και την κάνεις υπομονή, τότε πρέπει να λυπάσαι τον εαυτό σου.

Όταν υπάρχει πραγματική αγάπη και υπομονή, δικαιολογεί κανείς τον άλλον, και μόνον τον εαυτό του κατηγορεί. «Θεέ μου, είμαι ένοχος, λέει, μη με υπολογίζης εμένα∙ πέταξέ με στην άκρη και βοήθησε τον άλλον». Αυτή είναι η σωστή τοποθέτηση, η οποία έχει και πολλή ταπείνωση, και τότε δέχεται ο άνθρωπος πλούσια την Χάρη του Θεού. Θα εύχομαι να γίνεις «σκύμνος» πνευματικός, σαν τα μπρούντζινα λεονταράκια που με την πλάτη στηρίζουν τα μανουάλια της εκκλησίας και ούτε ταράσσονται ούτε ακούνε ούτε μιλάνε, αλλά σηκώνουν βάρος στην πλάτη τους. Αμήν.

Σχολή Γονέων Ι. Μ. Πειραιώς. Πρεσβυτέρα Αδαμαντία Τσιμούρη: "Η δύναμη τη...