ΔΙΑΦΑΝΑ ΡΑΣΑ

 

Του Μοναχού Μωυσή του Αγιορείτη

Τον τελευταίο καιρό γίνεται πολύς λόγος για κληρικούς που λησμόνησαν την αποστολή τους ή κηρύττουν και ασχολούνται με αλλότρια έργα. Καταδικάζουν δικαίως την ακροδεξιά, αλλά και ερωτοτροπούν με τη γνωστή αριστερά. Η πρώτη υποστηρίζει τη βία, τον ρατσισμό και την ανελευθερία. Η αριστερά διατηρεί την εκκλησιομαχία και αθεΐα της. Θέλει μεγάλη προσοχή ο μοντερνισμός και ο προοδευτισμός. Οι αριστεροί κάνουν χάρη στην Εκκλησία, της επιτρέπουν και αναγνωρίζουν μόνο το φιλανθρωπικό έργο.

Ο ΑΡΧΙΣΥΝΑΓΩΓΟΣ ΚΑΙ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

 

Στηλιτεύει την υποκρισία του αρχισυνάγωγου ο Χριστός μετά την θεραπεία μιας συγκύπτουσας γυναίκας ένα Σάββατο. Δεν χάρηκε με το θαύμα ο επικεφαλής της συναγωγής. Η καρδιά του δεν είχε αγάπη, αλλά έμενε προσκολλημένος στην τήρηση του νόμου και των εντολών του κατά γράμμα. Και αντί να δοξάσει το Θεό για την ευλογία που έδωσε σε μία ταλαιπωρημένη ύπαρξη, μέτρησε με το μέτρο της υποκρισίας την κίνηση του Χριστού. Έπρεπε να γίνει η θεραπεία μια άλλη ημέρα και όχι το Σάββατο. Εργασία ήταν γι’ αυτόν η θεραπεία, όχι έκτακτη δωρεά του Θεού, όχι επαναδημιουργία της ύπαρξης της γυναίκας και δυνατότητα να ξεκινήσει από την αρχή τη ζωή της. Κλειστά τα πνευματικά του μάτια. Δεν μπορούσε να δει την κυρτωμένη από το βάρος της ασθένειας, αλλά και την ταλαιπωρία δεκαοκτώ χρόνων ψυχή, δεν μπορούσε να χαρεί για την μεγάλη αλλαγή. Μωρή η στάση του. Προκαλεί απογοήτευση για την αδυναμία του να αγαπήσει τον συνάνθρωπό του. Και δίνει αφορμή για προβληματισμό σχετικά με την υποκρισία του να βλέπει κανείς και να απολυτοποιεί το γράμμα του νόμου και να αρνείται να δει το πνεύμα που ελευθερώνει. Την υποκρισία να βάζει τον εαυτό του έναντι του Θεού και να επιχειρεί να πείσει την ύπαρξή του, αλλά και τους ανθρώπους που τον εμπιστεύονται ότι ο ίδιος είναι πιο αυθεντικός ερμηνευτής του νόμου του Θεού από τον Ίδιο το Θεό που έδωσε το νόμο. Την υποκρισία να θεωρεί τον εαυτό του τακτοποιημένο έναντι του Θεού και των ανθρώπων, χωρίς να μπορεί να αγαπήσει, χωρίς να βλέπει την κύρια εντολή που δίδει ως παρακαταθήκη ο Θεός στον κόσμο Του.

Όταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν

 

Μια μέρα, ένας σοφός έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του:

- Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;
- Γιατί χάνουν την ηρεμία τους, απάντησε ο ένας.
- Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;, ξαναρωτά ο σοφός.
- Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος, είπε ένας άλλος μαθητής.

Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση:
- Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;

Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά... καμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο...

Με ποιόν τρόπο γνώρισε την πίστη ο Ντοστογιέφσκυ

 

Θεοδόσιος Μαρτζούχος

(Πρωτοσύγκελλος Ι. Μ. Νικοπόλεως και Πρεβέζης)

 

Να ’σαι είκοσι δύο χρονών και να ’σαι θανατοποινίτης! Να περιμένεις να σε κρεμάσουν! Η ζωή μπροστά γεμάτη ομορφιά και νειάτα και ’σένα να θέλουν να σε σκοτώσουν;

Και γιατί τέλος πάντων; Γιατί θέλησες να υπάρχει ισότητα και σωστό στην κοινωνία! Να μην υπάρχουν αφεντάδες και…δούλοι. Να ’μαστε όλοι ίσοι. Και να ’ναι όλα ίσια. Όχι στραβά κι ανάποδα.

 

Και να ’χεις κι αυτές τις κυρούλες εδώ τώρα στο τρένο που σε πάει στην εξορία! Τσιμπούρια:

- «Πάρε αδερφέ ένα ευαγγέλιο».

Προσφέρουμε στόν Θεό τό πιό καθαρό

 

Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου

- Γέροντα, οἱ ἀδελφὲς νὰ καῖνε στὰ κελλιὰ ὅσα κεριὰ θέλουν;

- Ἂς κάψουν, νὰ καῆ καὶ ὁ διάβολος. Ἐδῶ καίγεται ὁ κόσμος ὅλος. Μόνο νὰ ἔχη νόημα τὸ κεράκι ποὺ θὰ ἀνάψουν· νὰ συνοδεύεται μὲ προσευχή.

Ένας άγιος αναρωτιέται: Πού είναι ο Θεός;

 

Τί αξία έχει αδελφοί μου, εάν μιλώ αιώνια για τον Θεό και ο Θεός αιώνια σιωπά; Μπορώ άραγε να υπερασπιστώ το δίκαιο του Θεού, εάν ο Θεός δεν το θέσει υπό την προστασία Του; Μπορώ να αποδείξω τον Θεό στους άθεους εάν ο Θεός κρύβεται;

 

Μπορώ να αγαπώ τα παιδιά Του, εάν Αυτός είναι αδιάφορος απέναντι στα παθήματά τους;

Ο ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΥΡΩΝ ΤΗΣ ΛΥΚΙΑΣ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ (6 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ)

 

π. Γεωργίου Δορμπαράκη

 

«Ο άγιος Νικόλαος έζησε στα χρόνια των τυράννων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού και διέπρεψε πρώτα ως μοναχός. Έπειτα λόγω της μεγάλης αρετής του δέχτηκε την αρχιερωσύνη. Επειδή όμως πίστευε στον Χριστό και κήρυσσε ελεύθερα την χριστιανική πίστη και ζωή, συνελήφθη από τους άρχοντες της πόλεως κι αφού υποβλήθηκε σε βασανιστήρια και στρεβλώσεις του σώματός του, ρίχτηκε στη φυλακή μαζί και με άλλους χριστιανούς. Όταν όμως ο μεγάλος και ευσεβής Κωνσταντίνος απέκτησε τη βασιλεία των Ρωμαίων με το θέλημα του Θεού, ελευθερώθηκαν οι φυλακισμένοι, και μαζί με αυτούς και ο Νικόλαος, ο οποίος πήγε στα Μύρα. Μετά από λίγο διάστημα, συγκροτήθηκε με τη βοήθεια του Κωνσταντίνου και η πρώτη εν Νικαία Σύνοδος, της οποίας μέλος ήταν και ο θαυμαστός Νικόλαος.

Η ηθική στο Χριστιανισμό, όπως προκύπτει από τη σάρκωση του Θεού Λόγου

 

Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού

 

Όπως γνωρίζουμε, η επέμβαση του Θεού στην ιστορία της ανθρωπότητας αποτελούσε συνεχιζόμενη επί αιώνες θεία αποκάλυψη, η οποία ολοκληρώθηκε με τη σάρκωση του θείου Λόγου. Σκοπός της προ Χριστού θείας αποκαλύψεως ήταν να μάθει ο άνθρωπος της πτώσεως από που έρχεται και που πηγαίνει· να μάθει την καταγωγή του και από πού έχουν την αρχή τους και για τι προορίζονται όλα όσα τον περιστοιχίζουν και, συνάμα, την ύπαρξη και τη δύναμη του Θεού που τα εδημιούργησε· τέλος, το και σπουδαιότερο, να προετοιμαστεί ο άνθρωπος να δεχθεί τον Λυτρωτή που επρόκειτο να έλθει.

Για πολλούς αιώνες πάλευε ο άνθρωπος μ’ αυτές τις γνώσεις, που τις διαστρέβλωνε ο διάβολος και τα όργανά του· για τούτο η δοκιμασία της έρευνας και της αμφιβολίας βασάνιζε πάντοτε την ανθρωπότητα. Όσοι είχαν υγιή πίστη δέχονταν τις μερικές αποκαλύψεις που έκανε ο Θεός κατά καιρούς· εν τούτοις δεν μπορούσαν να δουν το κύριο αποτέλεσμα: τη θεραπεία της αρρωστημένης ανθρωπότητας που θα κατέληγε στον εξαγιασμό και τη θέωση. Η έννοια της θείας αποκαλύψεως έθελγε, σαν ένα νοσταλγικό συμπέρασμα, την ανθρωπότητα, χωρίς όμως να πραγματοποιείται ο επαγγελλόμενος σκοπός. Και αυτός ακόμα ο Μωσαϊκός Νόμος, που εθεωρείτο ο κώδικας της θείας αποκαλύψεως, δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένα μέσο για αναχαίτιση του ανθρώπου από την πολυθεΐα και την ειδωλολατρεία, και ένας κανόνας για την μεταξύ των ανθρώπων χρηστότερη συμπεριφορά. «Ο Μωσαϊκός νόμος τίποτε δεν τελειοποίησε —λέγει ο Απ. Παύλος— κι έτσι εισάγεται μια καλύτερη ελπίδα (ο Χριστός) διά της οποίας προσεγγίζουμε το Θεό» (Εβρ. ζ’ 19)· και πάλι· «Ο Μωσαϊκός Νόμος ήταν μόνο σκιά των μελλόντων αγαθών, και όχι αυτή η εικόνα της πραγματικότητας» (Εβρ. ι’ 1).

 

***

Η σύζυγος του Θεού

 

Τέλος Νοέμβρη θα ήτανε…Εκείνη τη χρονιά τα κρύα είχαν αρχίσει απο νωρίς. Οι άνθρωποι είχαν μαζευτεί στα σπίτια του, ο,τι είχε ο καθένας. Οποιος δεν είχε μαζευόταν στους δρόμους, καλή ώρα. Οι βιτρίνες απο καιρό στον δικό τους κόσμο. Λες και ζούσαν σ άλλη εποχή, με άλλους ανθρώπους. Ενδεχομένως πιο καλή.

Βούληση (Χαρισματική Οδός)

 

Ρωτάει ο υποτακτικός: Πόσα κομποσχοίνια να κάνω, Γέροντα; Τον κοιτάζει ο Γέροντας, για να εξακριβώσει πόσα θέλει. Τρία θέλει; Τρία, παιδάκι μου, του απαντά και βλέπουμε ύστερα. Και απο τα τρία μπορεί να φθάσει στα τριακόσια και στις τρείς χιλιάδες, ανάλογα πάντα με το τί θέλει ο υποτακτικός.

Τι έλεγε ο δάσκαλος για τα... κόμματα!

Την περίοδο του Εθνικού διχασμού στην Κρήτη, ένας επιθεωρητής δημοτικής εκπαίδευσης ανέβαινε μ' ένα μουλάρι σ' ένα ορεινό και δύσβατο χωριό, για να επιθεωρήσει τον εκεί δάσκαλο.

Στο δρόμο που επήγαινε συναντά έναν αγωγιάτη και τον ρωτά: «Δε μου λες, πατριώτη, ο δάσκαλος τι είναι; Βενιζελικός ή βασιλικός;». «Βενιζελικός», απαντά ο αγωγιάτης. «Α, το γαϊδούρι» σχολίασε ο επιθεωρητής.

Ο αγωγιάτης όμως ήταν Βενιζελικός και φίλος του δασκάλου και έτρεξε να μεταφέρει στον δάσκαλο τη στιχομυθία. «Το και το, δάσκαλε. Σε είπε γαϊδούρι».

Η ψυχή σαν κερί ή σαν πηλός;

 

Ο Θεός,

καθώς λέγει η Γραφή,

είναι ήλιος δικαιοσύνης,

που με τις ακτίνες της καλοσύνης Του ομορφαίνει το σύμπαν.

 

Η ψυχή πάλι, ανάλογα με την προαίρεσή της,
γίνεται ή κερί, σαν φιλόθεη,

ή πηλός, σαν φιλόυλη.

 

Όπως λοιπόν ο πηλός,

όταν εκτεθεί στον ήλιο, ξεραίνεται

και το κερί μαλακώνει,

το ίδιο κι η ψυχή.

 

Εκείνη που είναι δοσμένη στα εγκόσμια και υλικά,

όταν έλθει σ’ επαφή με τον Θεό, σκληραίνεται.

 

Η φιλόθεη ψυχή όμως,

όταν εκτεθεί στις φλογερές ακτίνες της θείας αγάπης,
απαλύνεται,

αποτυπώνει τους χαρακτήρες των Αγίων

και γίνεται κατοικία Θεού.

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

2 Δεκεμβρίου - Μνήμη κοιμήσεως του Γέροντος Πορφυρίου

 

Ο Γέροντας Πορφύριος γεννήθηκε το 1906 στον Άγιο Ιωάννη Καρυστίας Ευβοίας. Το κοσμικό του όνομα ήταν Ευάγγελος. Στο σχολείο φοίτησε μόνον δύο χρόνια. Η ασθένεια του δασκάλου και η φτώχεια της οικογένειάς του τον έσπρωξαν να εργασθεί βόσκοντας τα λίγα ζώα της. Λίγο αργότερα, περίπου εννέα χρονών παιδάκι, εργάστηκε στο ανθρακωρυχείο της περιοχής και μετά στο παντοπωλείο ενός γνωστού της οικογένειας, στον Πειραιά. Ο πατέρας του είχε πάει να δουλέψει στη διώρυγα του Παναμά, για να συντηρήσει την οικογένειά του.

όταν έρχεται ο άλλος…

 

στο δρόμο από την ύπαρξη στη συνύπαρξη…

 

«Δε φταίει μόνο η τεμπελιά,

που οι σχέσεις των ανθρώπων επαναλαμβάνονται

με τόση ανείπωτη μονοτονία,

χωρίς ν’ ανανεώνονται κάθε φορά:

φταίει κι ο φόβος,

ο φόβος μας στο καινούριο,

δε μπορούμε να προμαντέψουμε

ποιο θα ’ναι το τέλος του

και δεν έχουμε το κουράγιο

ν’ αναμετρηθούμε μαζί του.

Μόνο εκείνος που είναι προετοιμασμένος για όλα,

που δεν αρνιέται τίποτα,

ούτε και το άγνωστο–

αυτός μόνο θα ζήσει την ανθρώπινη επαφή

σ’ όλη της τη ζωντάνια

και θα φτάσει ως το βάθος της δικιάς του υπάρξης. Γιατί, αν στοχαστούμε την ύπαρξη του ατόμου

σαν ένα μεγάλο ή μικρό δωμάτιο,

είναι ολοφάνερο

πως οι περισσότεροι δεν έμαθαν

παρά τη μια μονάχα γωνία του δωματίου τους,

μια θέση κοντά στο παράθυρο,

ένα διάδρομο να πηγαινοέρχονται.

Για να νιώθουν ασφαλείς.»

 

Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε, «Γράμματα σε έναν νέο ποιητή»

 

Πηγή:http://stavrodromi.wordpress.com/

ΚΥΡΙΕ, ΙΝΑ ΑΝΑΒΛΕΨΩ

 

Οι άνθρωποι λειτουργούμε με γνώμονα τον ορθολογισμό και τις εμπειρίες που μας δίνουν οι αισθήσεις μας. Δεν είναι μόνο η επιστημονική μέθοδος, η οποία στηρίζεται στην παρατήρηση και το πείραμα και την διατύπωση απόψεων και θεωριών με βάση τα δεδομένα των αισθήσεων. Είναι και ο τρόπος που ερμηνεύουμε την πραγματικότητα στην οποία ζούμε.

Υπαρκτό είναι ό,τι βλέπουμε. Υπαρκτό είναι ό,τι μπορούμε να απολαύσουμε. Υπαρκτό είναι μόνο ό,τι μπορούμε να ζήσουμε. Και το υπαρκτό ταυτίζεται με το αληθινό. Μικρότεροι και μεγαλύτεροι ζούμε σε έναν πολιτισμό που έχει περιθωριοποιήσει κάθε έννοια υπέρβασης του αισθητού. Γι’ αυτό και ο άνθρωπος μπροστά στο θάνατο δεν μπορεί, ιδίως σήμερα, να αντιτάξει κάποια άλλη θεώρηση. Εφόσον δεν μπορούμε να δούμε τι συμβαίνει μετά το θάνατο, αυτό συνεπάγεται την απουσία ζωής μετά το χρόνο. Και η ίδια στάση έγκειται και έναντι του ερωτήματος περί της ύπαρξης του Θεού. Εφόσον δεν μπορούμε να δούμε το Θεό με τα φυσικά μας μάτια, με τις φυσικές μας αισθήσεις, να τον συμπεριλάβουμε στα μετρήσιμα μεγέθη του κόσμου, ζούμε σα να μην υπάρχει ή δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει. Το παράδειγμα με το «σωματίδιο του Θεού», το «μποζόνιο του Higgs» είναι χαρακτηριστικό της αντιμετώπισης του κόσμου από πολλούς, επιστήμονες και μη.