Πώς «φτιάχνουν» οι μαμάδες τα όνειρα των παιδιών τους!

Σε ένα μέρος πολύ μακρινό, οι μαμάδες έχουν το έθιμο την ημέρα που γεννιέται ένα παιδί να ξεκινήσουν το μεγαλύτερο εργόχειρο του κόσμου. 

Εφοδιάζονται με βελόνες και νήματα και πλέκουν ασταμάτητα τα όνειρα τους για τα νεογέννητα μωρά τους.

Πολύχρωμες βελονιές σχηματίζουν πολύπλοκα σχέδια χωρίς να σταματήσουν λεπτό. Ακόμα κι όταν όλα γύρω τους έχουν μεταμορφωθεί σε ένα μαγικό παραμύθι, ακόμα και τότε, συνεχίζουν να στολίζουν το κάθε τι. Κάθε μαμά διαλέγει το καλύτερο όνειρο για το μικρό της και ρίχνεται στη δουλειά.

Άλλες αντιγράφουν τα σχέδια των άλλων γυναικών. Κάποιες μάλιστα κρύβουν σαν φυλακτό τα όνειρα που κάνουν για το παιδί τους.

Στιγμιότυπα από την εκδρομή των Κατηχητικών μας στις κατασκηνώσεις της Μητροπόλεώς μας

Τι είναι σημαντικότερο το νερό ή η δίψα ; Χριστός και Σαμαρείτιδα.

του π. Σιλουανού Β.

Τι είναι σημαντικότερο το νερό ή η δίψα; Γιατί στην συνάντηση της με τον Χριστό η Σαμαρείτισσα παρατάει την στάμνα που θα γέμιζε νερό, δίπλα στο πηγάδι, και φεύγει πίσω στο μέρος που έμενε; Τι σημαίνει αυτή η εγκατάλειψη του νερού; Τι είναι αυτό που έγινε πιο πριν και που τώρα ούτε αυτή διψάει πια, αλλά ούτε και ο Χριστός που πεινούσε δεν πεινάει πια; 

Κάποτε οι άνθρωποι συνεπαρμένοι από κάποιο μεγάλο σκοπό πολύ σημαντικό για την ζωή τους, μπορούν να στερηθούν κάποια πολύ σημαντικά και απαραίτητα γι’ αυτούς, το νερό, την τροφή, την υγεία τους, κάποτε ίσως και την ίδια τους τη ζωή…Χιλιάδες τέτοιοι άνθρωποι ζήσανε με ένα όραμα-αληθείας πάνω στην γη, κάνοντας άλλοι από αυτούς τον πλανήτη μας ομορφότερο κι άλλοι όχι… Άραγε και εδώ τώρα πρόκειται περί αυτού; Όχι, εδώ η εγκατάλειψη του νερού και του φαγητού δεν είναι άρνηση του νερού και του φαγητού, αλλά είναι άρνηση του κλειστού- εγωιστικού τρόπου ζωής, είναι μια ορμή για βαθύτερη κοινωνία του Χριστού με την Σαμαρείτισσα και όχι μια περιφρονητική αποφυγή του νερού και του φαγητού δηλαδή αποφυγή του κόσμου χάριν μιας υψηλότερης ζωής. Ο κόσμος, η φύση, οι τροφές, ο πολιτισμός, η μουσική, ο έρωτας μπορούν όλα να πάρουν μέρος στην απειρότητα του Θεού, άλλωστε γι’ αυτό έδωσε την ζωή του ο Χριστός υπέρ της του κόσμου ζωής…

Άγχος και πνευματική ζωή

«Μπορεί η ίδια η πνευματική ζωή να δημιουργήσει με κάποιο τρόπο άγχος σε έναν άνθρωπο;

Ναι, όταν προσπαθεί να συνδυάσει τα κοσμικά με τα πνευματικά! Ας ακούσουμε τι λέειο γέροντας Παΐσιος: «Όσο μπορείτε στις δουλειές σας καρδιά να μη δίνετε. Χέρια, μυαλό να δίνετε. Καρδιά να μη δίνετε σε χαμένα, σε άχρηστα πράγματα. Γιατί μετά πώς θα σκιρτήσει η καρδιά για το Χριστό; Όταν η καρδιά είναι στο Χριστό τότε αγιάζονται και οι δουλειές, υπάρχει και η εσωτερική ψυχική ξεκούραση συνέχεια και νιώθει κανείς την πραγματική χαρά. Να αξιοποιείτε την καρδιά σας, να μην τη σπαταλάτε.» (Γέροντος Παϊσίου Λόγοι Α' σ.191)

Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να αναλίσκεται σε υλικά πράγματα και να προσκολλάται η καρδιά του σ’ αυτά, αλλά ει δυνατόν να ξοδεύει την καρδιά του μόνο για το Θεό (Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της ψυχής σου, εξ όλης της καρδίας, εξ όλης της διανοίας και εξ όλης της ισχύος σου… είπε ο Θεός). Και αυτό αφορά είτε τις χαρές είτε τις λύπες που μας περιστοιχίζουν και μας καταβροχθίζουν.

Η σιωπή...

Αυτός που ξέρει δε μιλεί κι όποιος μιλεί δεν ξέρει,

αυτός που ξέρει προσπαθεί και θα τα καταφέρει.(Κρητική Μαντινάδα)

Η σιωπή 

πολλές φορές 

έχει να πει περισσότερα από τα λόγια... 

τα ψεύτικα ...

τα μεγάλα...

τα υποκριτικά. 

Σε ακουμπά και σε ξεκουράζει.

 Σε αγγίζει όχι επιδερμικά, 

μα βαθιά μέσα σου, 

εκεί που καμιά λέξη δεν μπορεί να εισχωρήσει...

να αναπαύσει το είναι σου. 

Η σιωπή δεν είναι πάντα συνενοχή...

δειλία...

φόβος.

 Γίνεται τα φτερά της Αγάπης και της Συγχώρησης....

η δύναμη της Ταπεινοφροσύνης.

Ο έχων ώτα ακούειν (αυτή τη σιωπή) ακουέτω..

Ου φίλημά σοι δώσω καθάπερ ο Ιούδας...

Η σχέση στόχος και η μαθητεία ρόλος... Όλα μετρήσιμα και υπολογίσιμα, δηλαδή άοσμα και νεκρά.

Ζητάμε τον άλλο για επιβεβαίωση...ζητάμε στον άλλο να καλύψουμε την ανικανότητά μας για σχέση και εμπιστοσύνη... ζητάμε χωρίς να μπορούμε να προσφέρουμε...

Σύ δε, άνθρωπε ισόψυχε, ηγεμών μου και γνωστέ μου...

Νεκρική σιγή... και μετά το φιλί του σύγχρονου Ιούδα για αντίο...Ευχαριστώ...!

Γιατί αγρίεψαν τα παιδιά μας;

Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος

«Δεν βλέπετε ότι αγρίωσε το Γένος μας από την αμάθειαν και εγίναμεν ωσάν θηρία;»

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Παραφράζοντας κάπως την φράση του Πατροκοσμά θα λέγαμε σήμερα «δεν βλέπετε ότι αγρίωσαν τα παιδιά μας και εγίνανε ωσάν θηρία»;

Συνέβη το κακό με τον σπουδαστή από την Κρήτη και, κατά τα ειωθότα, έπεσε η νεοελληνική κοινωνία από τα σύννεφα, σύμφωνα με την κοινότυπη, τηλεοπτική φρασεολογία.

«Μυρίστηκαν αίμα» οι τηλε-ύαινες και συντηρούν το γεγονός, μέχρι να αντιληφθούν οι διαφημιστές ότι ξεθυμαίνει η τηλεθέαση ή να επισκιαστεί από άλλο αιματηρό συμβάν, όπως και συνέβη με το τραγικό αεροπλάνο.

Κανείς, όμως δεν μπαίνει στον κόπο να ερμηνεύσει τα αίτια. Γιατί αγρίεψαν τα παιδιά μας; Τι είναι αυτό που οδηγεί τους νέους να φέρονται βίαια, χωρίς αγκυλώσεις εσωτερικές, ανενδοίαστα πριν, δίχως τύψεις μετά;

Το φάντασμα της αξόδευτης Αγάπης

Μάρω Βαμβουνάκη

Το φάντασμα της αξόδευτης Αγάπης

1. Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ’ αυτά που δεν έχεις αλλά απ’ αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι’ αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…"

Τα δύο δένδρα. Ο άνθρωπος απαρνήθηκε τη γνώση και την απλή ζωή

Φώτης Κόντογλου

Ζαλίζεται κανένας κι απελπίζεται, βλέποντας σε ποιόν καιρόν ζούμε. Σ’ έναν καιρό ολότελα παλαβόν και σκοτισμένον που η τρέλλα κι η ανοησία έχουνε κυριαρχήσει επάνω σ’ όλον τον κόσμο... 

Κάθουμαι και συλλογίζουμαι κι απορώ πώς οι σημερινοί άνθρωποι έχου­νε την ιδέα πως πηγαίνουνε μπροστά, πως προοδεύουνε σε όλα, ενώ στ’ αλή­θεια πηγαίνουνε όλο και πίσω, κατεβαίνουνε όλο και παρακάτω;...

Απ’ όλα λείπει κάποια ουσία, κάποια νοστιμάδα, που είχανε άλλη φορά, λείπει η θέρμη της ζωής και της αγάπης, γιατί άπλωσε η ψύχρα του θανάτου, η απιστία στον Θεό κι η πίστη στη μηχανή.

Η μηχανή στόμωσε τα αισθήματά μας και σφάλισε μέσα μας την πηγή που ανάβρυζε κάθε αληθινή πνευματική χαρά. Σκότωσε την απλότητα. Η μηχανή είναι ψυχρή γιατί είναι γέννημα του μυαλού, γέννημα της "ψυχρής λογικής". 

Πώς να μην παγώση ο μέσα μας άνθρωπος καθισμένος επάνω στον Βόρείο Πόλο του μυαλού;

Γιατί; γιατί; γιατί;

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

"Με ρωτούν:

Γιατί πέθανε το παιδί μου;

Γιατί βρίσκομαι στο κρεβάτι με πόνους;

Γιατί έχω αποτυχημένο γάμο;

Γιατί έμεινα χωρίς εργασία;

Γιατί τόσες συνεχείς δοκιμασίες σε μένα;

Γιατί.Γιατί.Γιατί..

Και βέβαια η σιωπή είναι η απάντησή μου!

Τι να πω; Πώς να ερμηνεύσω τα γεγονότα με τα μέσα που διαθέτω; «Τις έγνω νουν Κυρίου;» Ποιος γνωρίζει το νου του Θεού; Ή μήπως να τολμήσω να γίνω δικηγόρος του;

Ο Άγιος νεομάρτυρας Εφραίμ ο Νεοφανής

Ο Άγιος Εφραίμ, κατά κόσμο Κωνσταντίνος Μόρφης, γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 14 Σεπτεμβρίου 1384 μ.Χ. σε ειδυλλιακή τοποθεσία , κοντά στον Ληθαίο ποταμό. Έμεινε ορφανός από πατέρα σε μικρή ηλικία μαζί με τα άλλα εφτά αδέλφια του, τη δε φροντίδα τους, μετά τον Θεό, ανέλαβε η ευσεβής μητέρα του. Σε ηλικία 14 ετών, για να αποφύγει τον εξισλαμισμό και τα γενιτσαρικά σώματα, εισήλθε στην ακμάζουσα τότε σταυροπηγιακή Ιερά Μονή του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου του όρους των Άμωμων (Καθαρών) της Αττικής.Ο Άγιος Εφραίμ ακολούθησε με ένθεο ζήλο τον Χριστό, και διέπρεψε με την λαμπρότητα της ζωής του και τους πόνους της αθλήσεως του στο ορός των Άμωμων Αττικής (Περιοχή Νέας Μάκρης). Αξιώθηκε ακόμα να λάβει το μέγα Μυστήριο της Ιεροσύνης και το χάρισμα να υπηρετεί το άγιο θυσιαστήριο, σαν άγγελος Θεού, με φόβο Θεού και πολλή κατάνυξη.

Δεν έχουν άκρη τα ουράνια τόξα...

Αγίου Ισαάκ του Σύρου

Να ευφραίνεσαι μαζί με αυτούς πού ευφραίνονται και να κλαις μαζί με αυτούς πού κλαίνε. Αυτό φανερώνει την καθαρή σου καρδιά. Με τους αρρώστους αρρώστησε και συ. Με τους αμαρτωλούς να κλάψεις. Με αυτούς πού μετανοούν για τις αμαρτίες τους να χαρείς. Να είσαι φίλος με όλους τους ανθρώπους, αλλά και να συγκεντρώνεσαι στον εαυτό σου.

Να μην ελέγξεις κανέναν σαν να είσαι εσύ κάτι παραπάνω απ' αυτόν, ούτε να ονειδίσεις και να προσβάλεις άνθρωπο, ακόμη κι αυτούς πού έχουν πολύ κακό βίο και πολιτεία. Άπλωσε το φόρεμα της στοργής σου και σκέπασε αυτόν πού αμαρτάνει και αν δεν μπορέσεις να πάρεις επάνω σου τα αμαρτήματα του και την τιμωρία και την ντροπή του, τουλάχιστο κάνε υπομονή και μη τον ντροπιάζεις μπροστά σου, ή μπροστά στον κόσμο.

Τί κάνουμε ὅταν μᾶς εἰρωνεύονται γιά τήν πίστη μας;

Ὅταν μᾶς εἰρωνεύονται οἱ ἄλλοι, ὄχι γιὰ λάθη ποὺ κάναμε, ἀλλὰ γιατὶ ἐκκλησιαζόμαστε ἀνελλιπῶς, γιατὶ ἔχουμε πολλὰ παιδιά, γιατὶ «πηγαίνουμε μὲ τὸ σταυρὸ στὸ χέρι», γιατὶ νηστεύουμε καὶ τὰ ὅμοια, δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ λυπούμαστε.

Συνήθως παίρνουμε στάση ἄμυνας. Δὲν τοὺς ἀνεχόμαστε νὰ λένε σὲ βάρος μας πικρόλογα.Ἡ ὑποτιμητική τους συμπεριφορὰ πρὸς ἐμᾶς πάρα πολὺ μᾶς στοιχίζει. Ἄλλα παθήματα τὰ ὑπομένουμε εὐκολότερα, ἀλλὰ τὶς εἰρωνεῖες τοῦ κόσμου δὲν μποροῦμε νὰ τὶς ἀντέξουμε. Ἀλλὰ γιατί δυσκολευόμαστε νὰ ὑπομείνουμε τὶς εἰρωνεῖες τοῦ κόσμου; 

Διότι ἐρεθίζουν τὸ πάθος τῆς φιλοδοξίας, τὸ πιὸ βαθύρριζο πάθος ποὺ φωλιάζει στὶς καρδιές μας. Θέλουμε νὰ προστατεύσουμε τὴν τιμή μας. Κάνουμε ὅ,τι περνάει ἀπὸ τὸ χέρι μας γιὰ νὰ μὴν πέσει τὸ κύρος μας. Κάποιες φορὲς προχωροῦμε καὶ στὴν ἀντεπίθεση. Προσπαθοῦμε νὰ βάλουμε στὴ θέση τους αὐτοὺς ποὺ μᾶς προσέβαλαν. Ἀλλὰ μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν νίκες οἱ θυμώδεις ἀντιδράσεις μας στὰ πικρόλογα τῶν ἄλλων; 

Οι Μεγαλομάρτυρες Άγιοι Τιμόθεος και Μαύρα

 «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού» που μας δίνει όλα τα επίγεια και επουράνια αγαθά και αναδεικνύει τους Αγίους Τους θαυμαστούς και θαυματουργούς, ως πρότυπα ζωής και οδηγούς προς την αιωνιότητα. Παράδειγμα χαρακτηριστικό και αποκαλυπτικό είναι ο Βίος των θαυματουργών Αγίων Μαρτύρων Τιμοθέου και Μαύρας που θα διηγηθούμε στη συνέχεια και υπήρξαν ένα ιδανικό ζευγάρι παντρεμένων, οι οποίοι έζησαν μέσα στον κόσμο, αλλά εν Χριστώ Ιησού, δηλαδή σαν Άγιοι.

ΕΚΔΕΧΟΜΕΝΩΝ ΤΗΝ ΤΟΥ ΥΔΑΤΟΣ ΚΙΝΗΣΙΝ

Ένα θαύμα προσμένουμε συχνά οι άνθρωποι στη ζωή μας. Αυτό που θα μας  βγάλει από τα αδιέξοδά μας. Που θα μας δώσει υγεία. Που θα ακυρώσει τις εσφαλμένες επιλογές, τόσο τις δικές μας όσο και των άλλων οι οποίοι σχετίζονται με μας. Άλλοτε το ζητούμε από τον Θεό. Άλλοτε από τη ζωή την ίδια. Από τους ηγέτες. Από όσους μας αγαπούνε. Από όσους υπερασπίζονται το δίκαιο. Τις περισσότερες φορές δεν είμαστε σε θέση να εργαστούμε για να γίνει το θαύμα πραγματικότητα. Περιμένουμε. Συζητούμε μάταια και ανώφελα. Σχολιάζουμε εκείνους που θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν στο καλό, αλλά δεν το πράττουν ή επιλέγουν χρόνους και τρόπους που δεν ταιριάζουν με τη δική μας απαίτηση για « εδώ και τώρα». Άλλοτε στρεφόμαστε εναντίον των πάντων. Θεού. Ανθρώπων. Της «μοίρας» μας, λες και δεν είμαστε εμείς σχεδόν πάντοτε υπεύθυνοι για ό,τι μας συμβαίνει. Οι επιλογές μας. Οι λανθασμένες προτεραιότητές μας. Οι ματαιώσεις μας. Ο φόβος της μοναξιάς. Οι λανθασμένοι υπολογισμοί και ιδιοτέλειες. Το ρίσκο το οποίο παίρνουμε, ενίοτε αψήφιστα. Ασυλλόγιστα.  Η έλλειψη παιδείας και ωριμότητας.  Η μη εργασία στην κατεύθυνση και «ετέρους διδάξαι».