Σχολή Γονέων στην Ενορία μας

Τη Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2016 

και ώρα 18:30, 

στα πλαίσια της Σχολής Γονέων 

που λειτουργεί στην Ενορία μας, 

θα πραγματοποιηθεί ομιλία 

από τη Ψυχολόγο - Παιδοψυχολόγο 

 ΚΟΛΛΙΑ ΠΟΠΗ 

με θέμα:

"Οι φιλίες των παιδιών μας. 

Βοήθεια ή εμπόδιο 

στην ψυχολογική ανάπτυξη 

και κοινωνική 

τους 

προσαρμογή;"

Μήπως "χριστιανεύουμε" αντίχριστα;

αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος

Δυσκολευόμαστε να συνυπάρχουμε με τους άλλους.

Πνιγόμαστε με τους λογισμούς, «πώς με είδε, πώς με κοίταξε, τί σκέφθηκε, πώς θα του φερθώ, τί να πω, πώς να το πω».

Κατά τα άλλα μπορεί το βράδυ να κάνουμε μετάνοιες και προσευχές, να τρώμε αλάδωτα, να έχουμε πνευματικό και να κοινωνούμε τακτικά.

Όμως ο ναρκισσισμός μας να μην μας αφήνει να ζήσουμε χριστιανικά. Έχουμε εκκλησιαστικοποιήσει τον εγωισμό μας, έχουμε κάνει την «πνευματική ζωή» μία ζωή αποξένωσης από τους άλλους και όχι κοινωνίας με τους άλλους.

Όσιος Ιωάννης ο Καλυβίτης - 15 Ιανουαρίου

Ο Όσιος Ιωάννης ο Καλυβίτης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το έτος 457 μ.χ και έζησε μέχρι το έτος 474 μ.χ. επί βασιλείας Λέοντος του Μεγάλου.

Ο πατέρας του ονόματι Ευτρόπιος και η μητέρα του Θεοδώρα, ήταν ευσεβείς. Ο Ευτρόπιος ήταν άρχοντας, πολύ πλούσιος Συγκλητικός.

Μαζί με την Θεοδώρα απέκτησαν τρία παιδιά, ο νεότερος ήταν ο Ιωάννης. Οι άλλοι δύο αδελφοί του έλαβαν αξιώματα και βιοτική ευδαιμονία.

Ο Ιωάννης από μικρός ήταν με τους γονείς του, του άρεσε να διαβάζει τα Ιερά Γράμματα, να πηγαίνει στην Εκκλησία, να ακούει τα Θεία λόγια.

Τον καιρόν εκείνο κάποιος Μοναχός από την Μονήν των Ακοιμήτων ήθελε να μεταβεί στα Ιεροσόλυμα οδοιπορικώς και περνούσε από την Κωνσταντινούπολη.

Ήθελε να τελειώσει κάποια υπόθεση του στην Πόλη και διανυκτέρευσε πλησίον της οικίας του Ευτρόπιου.

Μόλις ο Ιωάννης τον είδε τον πλησίασε και θέλησε να μάθει για τη ζωή στο Μοναστήρι. Ο Μοναχός μόλις κατάλαβε τον πόθο και τον ζήλο του Ιωάννη άρχισε να του εξηγεί λεπτομερώς τα της Μοναστικής ζωής.

Εσπερινές Συνάξεις

Την Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016, στα πλαίσια των Εσπερινών Συνάξεων, θα πραγματοποιηθεί ομιλία στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού μας με θέμα: "Τα Άγια Θεοφάνεια". 

Για τους γονείς με παιδιά θα υπάρχει δυνατότητα απασχόλησής τους.

Η ΑΓΙΑ ΤΑΤΙΑΝΗ Η θεομακάριστος διάκονος και πάνσεμνος νύμφη του Χριστού

Μέσα στο πολυπληθές νέφος των ενδόξων μαρτύρων της χριστιανικής πίστεως κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες συγκαταλέγεται και η αθληφόρος παρθενομάρτυς του Χριστού Αγία Τατιανή, η οποία αναδείχθηκε «τῆς Ἐκκλησίας θεῖον κλέισμα», «τῶν διακόνων σεπτόν ἐγκαλλώπισμα», «τῆς ἀρετῆς τό καύχημα» και «τῆς θυσίας τό ἀγλάισμα». Η τιμώμενη από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας στις 12 Ιανουαρίου πάνσεμνος νύμφη και ένδοξος μάρτυς του Χριστού Αγία Τατιανή, η «περιβεβλημένη ταῖς ἀρεταῖς τό ἀήττητον, καί πεποικιλμένη ἐλαίῳ τῆς ἁγνείας καί τῷ αἵματι τῆς ἀθλήσεως», καταγόταν από τη Ρώμη και έζησε επί των ημερών του αυτοκράτορος Αλεξάνδρου Σεβήρου (222-235μ.Χ.). Ήταν γόνος πλούσιας και αριστοκρατικής οικογένειας και ο πατέρας της είχε διατελέσει τρεις φορές ύπατος που ήταν το ανώτατο αιρετό δημόσιο αξίωμα των Ρωμαίων. Η αρχοντική καταγωγή και η ευμάρεια της οικογένειάς της εξασφάλισαν στην ενάρετη και όμορφη Τατιανή την απαιτούμενη αγωγή και παιδεία. Το γεγονός μάλιστα αυτό την κατέστησε αξιοπρόσεκτη και περιζήτητη μέσα στην κοινωνία της Ρώμης. Παράλληλα όμως η πλήρης αφοσίωσή της στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και ο διαρκής πνευματικός της αγώνας σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, την παρακίνησαν στο να προσφέρει πλουσιοπάροχα τις υπηρεσίες της ως διακόνισσα που αποτελούσε άλλωστε θεσμό της αρχαίας χριστιανικής Εκκλησίας. Έτσι επιδόθηκε με όλες τις φυσικές δυνάμεις και τα πνευματικά της χαρίσματα στη διακονία των συνανθρώπων και κυρίως των αναξιοπαθούντων, αφού το έργο των διακονισσών ήταν πρωτίστως τα έργα αγάπης και φιλανθρωπίας. Γι’ αυτό και περιποιόταν τους ασθενείς, εφοδίαζε με τρόφιμα τους ενδεείς και τους πεινασμένους, επισκεπτόταν τους φυλακισμένους και καθοδηγούσε τις γυναίκες στον δρόμο της εναρέτου πολιτείας και της εν Χριστῴ ζωής και σωτηρίας. Μάλιστα η αριστοκρατική καταγωγή της σε συνδυασμό με τον ένθεο και ακάματο ζήλο, με τον οποίο επιτελούσε τα διακονικά της καθήκοντα, την έκαναν να αποκτήσει ξεχωριστή θέση μεταξύ των χριστιανών, ενώ οι ειδωλολάτρες απορούσαν με το θυσιαστικό πνεύμα και την αυταπάρνηση που επιδείκνυε στο φιλανθρωπικό έργο και τη διακονία των αναξιοπαθούντων. Αξιομνημόνευτος ήταν ο ενθουσιασμός που είχε, όταν βοηθούσε τους ιερείς στις βαπτίσεις των γυναικών, αλλά και όταν τηρούσε την τάξη στις γυναίκες κατά την τέλεση των ιερών ακολουθιών της Εκκλησίας, ενώ απέναντι σε κάθε αναξιοπαθούντα αδελφό επιδείκνυε αξιοθαύμαστη στοργή και ευαισθησία. 

Ἡ «μυστικὴ φωταγωγία» τοῦ Παπαδιαμάντη

Ζήσιμος Λορεντζάτος

Ποιό εἶναι τὸ ἔργο ἢ ἐκεῖνο τὸ ἀνεξήγητο καθεστώς − πῶς ἀλλιῶς νὰ τὸ πῶ − τὸ καθεστὼς τῶν πατέρων, ποὺ μᾶς ἀγκαλιάζει ἀμέσως ἐμᾶς τοὺς θεληματικὰ ἀπόκληρους ἀπὸ τὴν παράδοση μόλις προφέρομε τὸ ὄνομα τοῦ Παπαδιαμάντη;

Καὶ γιατί τάχα βρισκόμαστε ἐδῶ μπροστὰ σὲ κάτι εὐρύτερο ἀπὸ τὰ γράμματα (Lettres) − ποὺ ὁδηγάει στὸ ἐπίκεντρο τῆς πνευματικότητάς μας − καὶ ποὺ τὸ ἔχουν, στὴ δική μας τὴν παράδοση, μόνο ὁρισμένοι μακάριοι, ὅπως ὁ Σολωμὸς ἢ ὁ Μακρυγιάννης;

Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἐπιταχτική, γιὰ νὰ μὴν κάνομε ὅλο τελετὲς στὸ βρόντο ἢ νὰ τροφοδοτοῦμε τὸ μελαγχολικὸ μι­κρεμπόριο τῶν ἐπετείων. 

Καὶ δικαιολογεῖ λίγα λόγια.

Πῶς νὰ φερόμαστε σὲ δύσκολα παιδιὰ

Γέρων Παΐσιος

(Ἐπιστολὴ γραμμένη ἀπὸ τὸν γέροντα Παΐσιο σὲ μιὰ οἰκογένεια ποὺ ἦταν πολὺ πιστή, μορφωμένη κοινωνικὰ καὶ πνευματικά, καὶ βρισκόταν σὲ ἀπόγνωση λόγω τῆς συμπεριφορᾶς τῆς κόρης τους).


Ἀγαπητέ μου ἀδελφὲ «Χαῖρε ἐν Κυρίῳ.

Σχετικὰ μὲ τὸ παιδί σας πού μοῦ γράφετε, ἔχω τὴ γνώμη ὅτι μία αὐστηρὴ στάση θὰ τὸ κάνη πολὺ χειρότερα. Νὰ τοῦ λέτε τὸ καλὸ μὲ καλὸν τρόπο καὶ νὰ μὴν τὸ πιέζετε μετά, ἀλλὰ νὰ δείχνετε ὅτι στενοχωρεῖσθε γιὰ τὸν δρόμο ποὺ τραβάει (πράγμα ποὺ θὰ φαίνεται μόνο του, γιατί οὔτε ἡ χαρὰ κρύβεται οὔτε καὶ ἡ στενοχώρια). Θὰ κάνετε ἐσεῖς τὸ καθῆκον σας μὲ τὶς συμβουλὲς καὶ μετὰ νὰ τὸ ἐμπιστευθῆτε στὸν Θεό. Νομίζω ὅτι περισσότερα ἀποτελέσματα θὰ φέρη, ὅταν ὁ πόνος ἀξιοποιηθῆ στὴν προσευχή, παρὰ νὰ πονᾶτε γιὰ τὶς ἀταξίες τοῦ παιδιοῦ ἐπιμένοντας, γιατί τὸ παιδὶ τώρα εἶναι ἀναστατωμένο ἀπὸ τὴν σάρκα καὶ ὑπὸ τὴν ἐπίδραση τοῦ πονηροῦ, γιατί τοῦ ἔδωσε δικαιώματα.

Φωτογραφίες από την Αρχιερατική Θ. Λειτουργία του Μητροπολίτου Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ στο Ναό μας

Λίγες μέρες μετά τη μεγάλη εορτή των Θεοφανείων, είχαμε τη μεγάλη χαρά και ευλογία της παρουσίας του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ στον Ι. Ναό μας, ο οποίος τέλεσε Αρχιερατική Θ. Λειτουργία και κήρυξε το θείο λόγο. 

Αρχιερατική Θ. Λειτουργία στο Ναό μας

Την Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2016 

θα έχουμε τη χαρά 

και την ευλογία 

να Ιερουργήσει 

στον Ι. Ναό μας, 

ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, 

ο Πειραιώς 

κ.κ. Σεραφείμ.

Ο Μεγάλος και ο Μικρός Αγιασμός

Μία από τις πιο γνωστές και λαοφιλείς Ακολουθίες της Εκκλησίας μας είναι αυτή του Aγιασμού των Yδάτων. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία η Ακολουθία αυτή παρουσιάζεται σε δύο τύπους, τον Mεγάλο και τον Mικρό Aγιασμό, ανήκει δε στην κατηγορία των Mυστηριοειδών Tελετών. Μυστηριώδεις καλούνται οι Ακολουθίες μέσω των οποίων παρέχεται αοράτως η Θεία Χάρη με αισθητούς χειρισμούς και σημεία, δεν έχουν συσταθεί όμως από τον Κύριο ούτε είναι αναγκαίες προς σωτηρία όπως τα Μυστήρια.

Είναι γνωστές σε όλους οι διάφορες ευλαβείς παρανοήσεις που υφίστανται σε σχέση με τον Αγιασμό γενικώς, ιδίως δε με τον Μεγάλο. Για τον λόγο αυτό κρίνεται σκόπιμο προς άρση των παρεξηγήσεων να παρουσιαστούν ακροθιγώς τα όσα σχετικά ισχύουν.

Διάκριση μεταξύ Μεγάλου και Μικρού Αγιασμού

Μέγας Αγιασμός ονομάζεται η Ακολουθία που τελείται στο ναό δύο φορές το έτος (5 και 6  Ιανουαρίου) σε ανάμνηση της Βαπτίσεως του Χριστού στον Ιορδάνη. Μικρός Αγιασμός είναι ο συνήθως τελούμενος στους ναούς κατά την 1η εκάστου μηνός και σε διάφορες άλλες περιπτώσεις (θεμελιώσεις οίκων, εγκαίνια καταστημάτων, δημοσίων έργων,έναρξη Σχολικού έτους, κτλ.). Γίνεται σαφές λοιπόν ότι κακώς νομίζεται ότι ο Αγιασμός της παραμονής των Θεοφανείων είναι ο Μικρός αγιασμός και της Κυρίας Ημέρας ο Μέγας. Κατά τις δύο αυτές ημέρες τελείται η ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού. Η τέλεση του Μεγάλου Αγιασμού την παραμονή της Μεγάλης Εορτής είναι συνήθεια που επικράτησε κατά τους νεότερους χρόνους χάριν εξυπηρέτησης των πιστών. Η όποια διάκριση μεταξύ της αγιαστικής χάριτος του Αγιασμού της παραμονής και της Ημέρας των Θεοφανείων είναι λανθασμένη αν όχι απαράδεκτη.

ΠΡΟΣΔΕΧΟΜΕΝΟΙ ΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΝ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

   

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Όταν εορτάζουμε τα μεγάλα γεγονότα της πίστης μας συνήθως βλέπουμε το νόημά τους στο παρελθόν. Τι έγινε, ποιοι ήταν οι  πρωταγωνιστές, ποιο είναι το νόημα της γιορτής, τι έχει να πει στον καθένα μας σήμερα. Όμως οι μεγάλες γιορτές έχουν και ένα περιεχόμενο προσδοκίας. Αποτυπώνουν αυτό που η Εκκλησία μας αποκαλεί «εσχατολογικό χρόνο», «χρόνο της αιωνιότητας». Αν έμεναν μόνο στο παρελθόν ή περιορίζονταν στο παρόν της ζωής μας, τότε δε θα μας έδιναν την προοπτική της Βασιλείας του Θεού, την οποία χρειαζόμαστε και η βίωση της οποίας αποτελεί τον τελικό σκοπό της ύπαρξής μας. Κάθε γιορτή είναι προσδοκία της τελικής δόξας του Θεού εν τω προσώπω του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Είναι πρόγευση της χαράς την οποία θα ζήσουμε στην Δευτέρα Παρουσία. Είναι σημείο της οριστικής νίκης κατά του θανάτου. Είναι μία υπόδειξη ότι ο παρών χρόνο και κόσμος δεν είναι απλώς μία δοκιμασία που θα μας βγάλει στην αιωνιότητα έτοιμους, αλλά είναι και εμπειρία της αιωνιότητας.

Γιατί βαφτίστηκε ο Αναμάρτητος;

ΣHMEPA, τελειώνει το Δωδεκαήμερο. Δωδεκαήμερο είναι ο κύκλος των χαρμοσύνων εορτών, που αρχίζουν με τη γέννηση του Xριστού και τελειώνουν με τη βάπτισή Του. Oι ημέρες είναι δώδεκα αν αφαιρεθεί η νηστήσιμος παραμονή των Φώτων.

Tην ημέρα των Xριστουγέννων είδαμε τον Xριστό νήπιο στο σπήλαιο.

Tην 1η Iανουαρίου Τον είδαμε βρέφος οκτώ ημερών να περιτέμνεται και να λαμβάνει το όνομα «Iησούς». Kαι σήμερα Τον βλέπουμε «άνδρα τέλειον» (Eφ. δ' 13), σε ηλικία τριάντα ετών, που έρχεται στα Iορδάνεια ρείθρα να βαπτισθεί.

Γύρω από τη βάπτιση δημιουργούνται ορισμένα ζητήματα, τα οποία θέλουν εξήγηση.

Ένα ζήτημα είναι το εξής: Aπό τα Eυαγγέλια γνωρίζουμε τη ζωή του Xριστού. Oι πληροφορίες όμως φτάνουν μέχρι τότε που ο Xριστός δωδεκαετής (δώδεκα χρονών) πήγε στα Iεροσόλυμα, προσκύνησε στον ναό του Σολομώντος, έμεινε εκεί τρεις μέρες, και κατέπληξε τους σοφούς του Iσραήλ με τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις του.Mετά, τα Eυαγγέλια σιγούν· υπάρχει ένα κενό.

Κυριακή προ των Φώτων: Φωνή βοώντος εν τη ερήμω

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της εορτής των Επιφανείων, αγαπητοί αδελφοί, είναι η φωνή, η βοή,το ξέσπασμα,η αφύπνιση, η επιφάνεια, η δόξα. Από λαμπρής δεσποτικής εορτής,της εορτής των Χριστουγέννων, συμπορευόμαστε και εμείς νοερά με τις αγγελικές δυνάμεις σε γιορτή λαμπρότερη και ενδοξότερη κατά τον ιερό υμνωδό: την εορτή των Θεοφανείων. Θεοφάνεια δίχως φωνές και εκφράσεις πανηγυρικές δεν νοούνται και γι'αυτό προνόησε λειτουργικά και ποιμαντικά η μητέρα Εκκλησία, με τους θαυμάσιους ύμνους και τις λαμπρές λειτουργικές της εκφράσεις( την ακολουθία του αγιασμού, τις λιτανείες κλπ).

Επί του θέματος, αδελφοί, κατά την εορτή των Θεοφανείων μας απασχολούν και μας αφυπνίζουν δύο μεγάλες φωνές. Πολλές οι φωνές στην πολυ-φωνική και "πολυπολιτισμική" μας κοινωνία. Άλλες φωνές σειρήνες -όπως λέγανε οι παλιοί-φωνές πειρασμικές, διαφημιστικές, φωνές προωθητικές συμφερόντων και ποικίλλων φιλοσοφιών που επιζητούν την προσοχή αλλά και την σύνταξη,τον μετασχηματισμό του ανθρώπου σε άνθρωπο της ομάδας, σε άνθρωπο ενταγμένο, πειθήνιο, ομαδικό, θιασώτη, φανατικό, σε άνθρωπο απρόσωπη μονάδα-άτομο ενταγμένο και "κοινωνικό". Επίσης φωνές με άλλο επίκεντρο σεισμού, φωνές γνήσιας ή πλαστής διαμαρτυρίας,αγανάκτησης,φωνές που επιχειρούν να σκεπάσουν άλλες φωνές και φωνές πρόκλησης του ενδιαφέροντος των πολλών, φωνές που προσπαθούν να εισακουστούν, ώστε οι εκφραστές τους να επιβιώσουν, να διαφοροποιηθούν, να αποκτήσουν ίσως κοινωνική και κάθε άλλου είδους υπόσταση. Γιατί, παραδεχόμαστε ως άνθρωποι και συνηθίζουμε να λέμε πώς όποιος φωνάζει δυνατότερα εκείνος και εισακούεται, κυριαρχεί, επιβάλλεται, ζει υπεράνω όλων.

Αντικρύζοντας το νέον έτος.

Πολλές φορές η Αγία Γραφή παρομοιάζει τον άνθρωπο με δέντρο και τα έργα του με τον καρπό. Αυτό γίνεται και στην παραβολή της «ακάρπου συκής» (Λκ. 13, 6 -9). Όσοι βαπτιστήκαμε στο όνομα της Αγίας Τριάδος, όσοι ζούμε μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, κάτω από τη ζωογόνο επίδραση του Αγίου Πνεύματος, μέσα στο φως του Ευαγγελίου, είμαστε δέντρα φυτεμένα μέσα στον αμπελώνα του Κυρίου, σαν τη «συκή» της παραβολής. Όπως κάθε γεωργός, που δουλεύει και κουράζεται στην καλλιέργεια των δέντρων του, έχει απαίτηση, ζητά καρπούς απ’ αυτά, έτσι και ο Θεός, ζητά να δει στη ζωή μας τους καρπούς της πίστης, της ελπίδας, της αγάπης. Διαφορετικά θα μας ξεριζώσει, θα κόψει το νήμα της ζωής μας. Γιατί, αν είναι δίκαιο να καταστραφεί ένα δέντρο, που παρ’ όλες τις περιποιήσεις του γεωργού μένει άκαρπο, πολύ περισσότερο δεν έχει λόγο να υπάρχει μια άκαρπη ζωή.

Όλοι μας έχουμε ευλογηθεί από το Θεό. Μπορούμε όμως να παρουσιάσουμε στο θείο Γεωργό μας ανάλογους καρπούς; Πόσοι αλήθεια από τους χριστιανούς πέρασαν τη χρυσή τους νιότη, χωρίς να φέρουν στο Θεό καρπό; Πόσοι άλλοι έφτασαν ήδη στην ώριμη ηλικία, χωρίς κανένα καρπό ευσέβειας, αγάπης, φιλανθρωπίας, δικαιοσύνης; Πόσοι, ακόμα ασπρομάλληδες από τα πολλά χρόνια, βρίσκονται σχεδόν στο τέλος της ζωής τους και εξακολουθούν να ζουν μια στείρα, άκαρπη και άγονη ζωή; Πριν από το νέο έτος, μας έχει δώσει ο Θεός πολλά άλλα χρόνια χάριτος και ευκαιρίας. Επί πολλά χρόνια ως τώρα γευόμαστε τα αγαθά της μακροθυμίας και της χριστότητος του Κυρίου. Πώς ζούσαμε τα χρόνια αυτά; Τι καρπούς έχουμε;

ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ - 2 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

ΣΤΑΧΥΟΛΟΓΗΜΑΤΑ

Τρεις είναι οι αγιότερες και πιο οσιακές μορφές της Ορθοδοξίας τον Βορρά, ο Άγιος Θεοδόσιος του Κιέβου, ο Άγιος Σέργιος του Ραντονέζ και ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, τρία αστέρια ολοφώτεινα στο στερέωμα της Ρωσικής Ορθοδοξίας.

Ο Άγιος Σεραφείμ, νεώτερος των άλλων, έζησε, έδρασε και έλαμψε τον 18ον και 19ον αιώνα (1759— 1833). Γεννήθηκε στις 19 Ιουλίου του 1759 στην πόλη Κούρσκ και παρέμεινε εκεί μέχρι το 18ο έτος της ηλικίας του. Στην ηλικία αυτή πήρε τη γενναία απόφαση να αφοσιωθεί ολόψυχα στο Θεό και οδήγησε τα βήματα του στο Μο­ναστήρι του Σάρωφ.

Στην μοναχική του κουρά ονομάσθηκε Σεραφείμ — προηγουμένως είχε το όνομα Πρόχορος. Ένα έτος αργό­τερα χειροτονήθηκε  Διάκονος και μετά  έξι   χρόνια, σε ηλικία 34 ετών, Ιερεύς. Όταν λειτουργούσε, πετούσε στα ουράνια, και πολλές φορές αξιωνόταν να βλέπει θαυμαστά οράματα και να ακούει αγγελικές μελωδίες.

Διψώντας να πλησιάσει περισσότερο τον Θεό παρα­κάλεσε να αποσυρθεί σε μια ερημική περιοχή. Έλαβε από τη Μονή την άδεια και επί πέντε χρόνια αφοσιώθηκε στη σιωπή, στην άσκηση, στην έντονη προσευχή. Βαθειά μέσα στο δάσος αγωνιζόταν να ανεβαίνει ημέρα με την ημέρα την κλίμακα που οδηγεί στον Ουρανό. Τότε έκανε και την γνωστή άσκηση, τις «χίλιες νύχτες προσευχής». Ανεβασμένος σε μια μεγάλη πέτρα επί χίλιες νύχτες ξαγρύπνησε προσευχόμενος.

Μαζί με την προσευχή διάβαζε ακατάπαυστα την Αγία Γραφή. «Πρέπει να τρέφεις, έλεγε, την ψυχή με τον λόγον του Θεού, διότι ο λόγος του Θεού είναι ο «άρ­τος των αγγέλων». Με αυτόν πρέπει να τρέφονται οι ψυ­χές που αγαπούν με πάθος τον Θεόν». Ευλαβείτο αφάνταστα την Θεοτόκο. Στο πρόσωπό Της εύρισκε ανέκφρα­στη πνευματική αγαλλίαση. Έλεγε συχνά, «η Παναγία είναι η χαρά, η μεγαλύτερη απ' όλες τις χαρές».