Ο ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

               Η πανδημία , καθώς εξακολουθεί την επέλασή της, δεν αφήνει να φύγει από πάνω μας ο φόβος για τον άλλο. Ένα νέο πεδίο αυτού του φόβου είναι το σχολείο. Μέτρα τα οποία  προβάλλονται με την προμετωπίδα της προστασίας όλων μας από την νόσο, δεν παύουν να φανερώνουν έναν μεγάλο φόβο για τον άλλο, που δεν αφήνει εκτός ούτε τα παιδιά. Αυτονόητες οι αγκαλιές μεταξύ των παιδιών. Αυτονόητο οι δάσκαλοι, ιδίως στο Δημοτικό και στις πρώτες τάξεις, να κάνουν παιχνίδια με την αφή. Αλλά και η χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή στις μεγαλύτερες ηλικίες, όπως επίσης και η συνήθης αντιγραφή ασκήσεων στα σχολικά τετράδια προϋποθέτει τα χέρια να χρησιμοποιούν τα αντικείμενα που έχουν αγγίξει οι άλλοι. Δεν είναι ασυνήθιστο τα παιδιά να μοιράζονται το κολατσιό τους, το ένα να συνεχίζει να τρώει από εκεί που έχει ξεκινήσει το άλλο. Και οι αγκαλιές των εφήβων ή ακόμη και τα σπρωξίματα είναι μέσα στην καθημερινότητα.

Η επιστημοσύνη των ειδικών

Η πίστη και η επιστήμη δεν έρχονται ποτέ σε σύγκρουση όταν γνωρίζουν τα όρια τους. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν υπάρχει σύγχυση αυτών των ορίων, καθώς και όταν η επιστήμη (που θα πρέπει να λειτουργεί με βάση το πείραμα, την παρατήρηση, την απόδειξη και την καταγραφή) γίνεται ιδεολογία - πολιτική.

Γίνομαι πιο σαφής:

Επικαλούνται στις μέρες μας οι περισσότερες κυβερνήσεις του κόσμου (μέσα σ' αυτές και η δική μας), τις θέσεις των ειδικών και κυρίως του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας (Π.Ο.Υ.) ως θέσφατο και ως τις μοναδικά επιστημονικά ορθές, που όλοι θα πρέπει να δεχόμαστε και να υπακούμε είτε εκούσια ή όπου χρειάζεται δια του νόμου και της επιβολής.

Θέτω, λοιπόν, τα εξής ερωτήματα:

- Θα πρέπει να αποδεχθούμε τις "επιστημονικές" θέσεις που προωθεί ο Π.Ο.Υ. για τις εκτρώσεις και την άποψη ότι το έμβρυο δεν είναι έμψυχος άνθρωπος;

- Θα πρέπει να αποδεχθούμε τις "επιστημονικές" θέσεις του Π.Ο.Υ. σχετικά με το θάνατο του ανθρώπου και για το αν αυτός επέρχεται με τον εγκεφαλικό λεγόμενο θάνατο;

Άλλο γνώσεις, άλλο παιδεία...

Σε λίγες μέρες θα χτυπήσει για άλλη μια φορά, το κουδούνι μιας νέας σχολικής χρονιάς.

Τι ζητάμε από τα παιδιά μας; Τι ζητάμε από το σχολείο;

Ποιο όραμα ανθρώπου έχει το υπουργείο Παιδείας;

Η αλήθεια είναι πως στέλνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο όχι για να γίνουν πολίτες, όχι για να μυηθούν στη σχέση, στην προσφορά, στο εμείς. Τα στέλνουμε όχι για να έχουν χαρά και να καλλιεργηθούν σωματικά και ψυχικά, αλλά για να αποκτήσουν γνώσεις, εφόδια, τίτλους και πτυχία που θα τα "εξασφαλίσουν" στο μέλλον και θα τα αποκαταστήσουν επαγγελματικά. Δε μας ενδιαφέρει η κοινωνία, αλλά το άτομο. Κι αυτό είναι ο σπόρος της δυστυχίας που τα περιμένει στο μακρύ ταξίδι τους.

Το σχολείο δεν παρέχει παιδεία, αλλά λειτουργεί ως ένας φορέας γνώσεων (και μάλιστα είναι ο λιγότερο ελκυστικός στην εποχή μας), δημιουργεί ανταγωνισμούς, αποθεώνει το "εγώ" και προετοιμάζει όχι υπεύθυνους και συνειδητούς πολίτες, αλλά καταναλωτικούς ανθρώπους, οπαδούς του "δικαιωματισμού" και του δόγματος: "τα πάντα επιτρέπονται".

Οι κυβερνήσεις (εδώ και πολλές δεκαετίες) έχοντας αποκόψει τους μαθητές από τη γλωσσική συνέχεια (βλέπε μονοτονικό), τη γραμματική, το συντακτικό, την ιστορία, τα αρχαία Ελληνικά, έχοντας αποσυνδέσει τη γνώση από το ήθος (εδώ εντάσσεται και η υποβάθμιση - κατάργηση των θρησκευτικών), με βιβλία που ούτε για καύσιμη ύλη δεν αξίζουν, καλλιέργησαν και καλλιεργούν τους αυριανούς κομματικούς στρατούς και τους άκριτους ψηφοφόρους.

Οι υπουργοί Παιδείας με μοναδικό τους μέλημα την αλλαγή του τρόπου εισαγωγής στα ανώτατα ιδρύματα, στοχεύουν σε ανθρώπους που θα άγονται και θα φέρονται μιλώντας άριστα την αγγλική, που θα πηγαίνουν στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ (τώρα και με cheerleading) , που θα εκτονώνουν το κενό τους στο βανδαλισμό, τη βωμολοχία, το σεξισμό και τα φεστιβάλ υπερηφάνειας, (έκφραση της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης και προσανατολισμού), που θα κοινωνικοποιούνται από τα άθλια ριάλιτι (βλέπε big brother), από τα απογευματινά δελτία ειδήσεων και τα σήριαλ τα οποία προβάλουν τον τύπο του ηλιθίου.

Η ουσιαστική και αναβαθμισμένη παιδεία των παιδιών μας προϋποθέτει αλλαγή προσανατολισμού και γενναίες αποφάσεις. Προϋποθέτει αλλαγή του μοντέλου που για δεκαετίας τώρα, έχει αποτύχει(;) και τα αποτελέσματα τα βιώνουμε όλοι μας.

Να συνειδητοποιήσουμε ότι άλλο γνώσεις και πτυχία και άλλο παιδεία και αγωγή. Να απαιτήσουμε από τον εκάστοτε υπουργό Παιδείας την εφαρμογή του Συντάγματος: "H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες"

Όταν το σπίτι μας έχει καταστραφεί από τα θεμέλια, η λύση δεν είναι το βάψιμο των τοίχων και η αλλαγή των επίπλων, αλλά το γκρέμισμα και η επανοικοδόμηση. Ας το ευχηθούμε... Ας αγωνιστούμε...

π.Γ.Θ.

Ἡ Ἱστορία τῆς Ἁγίας Ζώνης

Σύγγελης Κωνσταντῖνος

Στὶς 31 Αὐγούστου θὰ ἑορτάσουμε καὶ φέτος τὴν Κατάθεση τῆς Τιμίας Ζώνης τῆς Θεοτόκου. Ἀποτελεῖ τὸ μοναδικὸ ἱερὸ κειμήλιο ποὺ σχετίζεται μὲ τὸν ἐπίγειο βίο τῆς Θεοτόκου καὶ διασῴζεται μέχρι σήμερα στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Βατοπαιδίου στὸ Ἅγιο Ὄρος, στὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας. Ἡ ἴδια ἡ Θεοτόκος τὴν ὕφανε ἀπὸ τρίχες καμήλας.

Οἱ πληροφορίες γιὰ τὸν ἐπίγειο βίο τῆς Θεοτόκου εἶναι λιγοστὲς καὶ προέρχονται ἀπὸ τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ ἀπὸ τὴν παράδοση ποὺ διασώθηκε ἀπὸ τοὺς ἀποστολικοὺς ἀκόμη χρόνους.

Ἡ Θεοτόκος μέχρι τὴν Κοίμησή της παρέμεινε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἦταν μέλος τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Τὴ φροντίδα της εἶχε ἀναλάβει ὁ ἀγαπημένος μαθητὴς τοῦ Κυρίου, ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης.

Οἱ τελευταῖες στιγμὲς τῆς ἐπίγειας ζωῆς της εἶναι θαυμαστὲς καὶ συγκινητικές. Κοντὰ της βρέθηκαν οἱ Ἀπόστολοι οἱ ὁποῖοι ἔφτασαν ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης στὰ Ἱεροσόλυμα μὲ τρόπο θαυμαστό, «ἐπὶ νεφελῶν».

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού

Θα ξανασυναντηθούμε 
διαδικτυακά 
-Θεού θέλοντος- 

στις αρχές 

του νέου εκκλησιαστικού έτους. 

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!!

Εν τη Γεννήσει τήν παρθενίαν εφύλαξας, εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε

Κινδυνεύει η πίστη...

Μας λένε πως δεν κινδυνεύει η πίστη με όλα αυτά τα μέτρα που επιβάλλονται λόγω κορωνοϊού. Ο κίνδυνος είναι, όπως υποστηρίζουν, για τις ζωές των ανθρώπων που είναι τα "ύψιστο" αγαθό που μας χάρισε ο Θεός.

Κινδυνεύει η πίστη όταν κλείνουμε τις Εκκλησίες και δεν μπορούμε να αναχθούμε στη θεωρία της αλήθειας που για τον Άγιο Νικόλαο Καβάσιλα "ενθεωρείται" στα ιερά μυστήρια.

Κινδυνεύει η πίστη όταν παρουσιάζονται "θεολογικές" απόψεις ότι δεν πειράζει αν δεν πάμε στην Εκκλησία γιατί ο Θεός είναι παντού, καταργώντας μ' αυτόν τον τρόπο το Σώμα του Χριστού που είναι η ίδια η Εκκλησία.

Κινδυνεύει η πίστη όταν προβάλλεται ότι η πίστη είναι ατομικό και όχι Εκκλησιαστικό γεγονός και ο καθένας μπορεί να πιστεύει όπως και ό,τι θέλει καταργώντας τη διδασκαλία και την πίστη των Πατέρων της Εκκλησίας.

Κινδυνεύει η πίστη όταν διατρανώνεται πως το ύψιστο αγαθό είναι η εφήμερη τούτη ζωή και όχι η σχέση και η σύνδεση του ανθρώπου δια της Εκκλησίας με το Θεό, δηλαδή η αιώνια ζωή.

Κινδυνεύει η πίστη όταν αλλοιώνεται η διδασκαλία της Εκκλησίας, καταργώντας τις Λιτανείες, την προσκύνηση των Εικόνων και των Λειψάνων, υιοθετώντας τη θεολογία της αποστείρωσης.

Κινδυνεύει η πίστη όταν χρησιμοποιούνται αποσπασματικά και επιλεκτικά αναφορές σε Πατέρες, σε Αγίους, ακόμα και στο Πηδάλιο για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. (Μέχρι και για την Οσία Μαρία την Αιγυπτία μας είπαν που είχε να κοινωνήσει χρόνια ολόκληρα, λες και η Οσία δεν κοινωνούσε εξαιτίας κάποιου λοιμικού φόβου και εξωτερικής επιβολής).

Κινδυνεύει τέλος, η πίστη όταν στο όνομα της αγάπης για τον πλησίον, κλεινόμαστε στον εαυτό μας, δημιουργούμε απρόσωπες σχέσεις, καταργούμε την ανθρώπινη επαφή, καλλιεργούμε το φόβο και θεωρούμε το διπλανό μας όχι ως αδελφό για να τον διακονήσουμε ακόμα και με κίνδυνο τη ζωή μας, αλλά ως κάποιον που επιβουλεύεται την υγεία και τη δική μας επιβίωση.

Εν κατακλείδι, κινδυνεύουμε να παρεκκλίνουμε από την Οδό όταν διαχωρίζουμε την αλήθεια από την αγάπη, υπερτονίζοντας επιλεκτικά το ένα από τα δύο μέρη. Γινόμαστε έτσι ή αγαπολόγοι ή σκληροκάρδιοι και ζηλωτές ουκ κατ' επίγνωσιν. Βάζουμε σε κίνδυνο την πίστη του Χριστού και επομένως τη δική μας σωτηρία, μια και ο Χριστός δεν κινδυνεύει από τίποτα.

π. Γ.Θ.

ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ

 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Παλαιότερα οι νέοι ονειρεύονταν την αλλαγή της κοινωνίας ως τρόπο υπέρβασης της κρίσης και των αδικιών. Αλλαγή σήμαινε γκρέμισμα του κατεστημένου. Αντικατάσταση των ισχυρών. Μία νέα κοινωνία, χωρίς εξουσία αλλά με τη ελευθερία της αυτοδιάθεσης. Σήμερα μία μειοψηφία εξακολουθεί να πιστεύει σ’  αυτές τις ιδέες. Συνήθως αναρχικοί και μπαχαλάκηδες. Οι περισσότεροι αρκούνται στην αλλαγή του κόσμου σε μία εικονική πραγματικότητα. Και αν…

      Μένουν οι ανθρώπινες σχέσεις. Κι εκεί επενδύουμε στην αλλαγή. Των άλλων. Από εκείνους εξαρτάται η επιτυχία της όποιας σχέσης. Εμείς είμαστε οι άψογοι. Ή «σε όποιον αρέσουμε». Το εγωκεντρικό φρόνημα μάς καθιστά βέβαιους ότι είμαστε αυτάρκεις. Ακόμη κι αν καταλαβαίνουμε τα ελαττώματα του χαρακτήρα μας, ανταπαντούμε ότι και οι άλλοι έχουν. Άρα, αν μας αγαπούνε, οφείλουν να μας αποδεχτούν. Κανείς δεν αλλάζει για χάρη του άλλου. Όλα είναι θέμα εξουσίας. Θα επικρατήσει αυτός που είναι πιο δυνατός να αντέξει στην πίεση του άλλου.

        Η αλλαγή προϋποθέτει ταπείνωση. Ο πολιτισμός μας μιλά για αυτοεκτίμηση. Δρόμοι μάλλον αλληλοαποκλειόμενοι. Αυτός που είναι ταπεινός, εκτιμά αλλιώτικα τον εαυτό του. Τον θεωρεί εικόνα Θεού, που έχει αμαυρωθεί από τα πάθη. Συγκρίνει τον εαυτό του με τον Απόλυτο Θεό και τους αγίους και αισθάνεται την ανεπάρκειά του. Έναντι των άλλων θεωρεί τον εαυτό του πάντων έσχατο και διάκονό τους. Αλλαγή είναι η αγάπη και η προσφορά σ’ αυτούς. Εκτιμά τον εαυτό του αγαπώντας τους άλλους.

Η ζωή θα είναι αγάπη και η αγάπη θα είναι ζωή

Θυμηθείτε: Ο απόστολος Παύλος λέει ότι η αγάπη είναι το θεμέλιο του νόμου. Η Παλαιά Διαθήκη δεν νομοθετεί πρακτικά αυτή την αγάπη· απλώς εδραιώνει τη δικαιοσύνη στις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και ανάμεσα στον Θεό και στους ανθρώπους. Αυτή είναι και η σύγχρονη ανθρωπιστική αγάπη: είναι ένα μέσο και μια δύναμη που οργανώνει και μεταμορφώνει τη ζωή. Και στις δύο περιπτώσεις, αυτό προκύπτει από την ανικανότητα των ανθρώπων να εξοικονομήσουν μέσα τους αρκετό χώρο γι' αυτή την αγάπη. Όμως, πράγματι, η στάση του Θεού έναντι των ανθρώπων είναι πάντα η ίδια, επειδή ο Θεός δεν αλλάζει.

Στην Καινή Διαθήκη, όμως, η ωφελιμιστική αυτή έννοια της αγάπης εξαφανίζεται. Και έτσι προκύπτει το «τω θέλοντί σοι κριθήναι και τον χιτώνα σου λαβεί, άφες αυτώ και το ιμάτιον» και το «όστις σε αγγαρεύσει μίλιον εν, ύπαγε μετ' αυτού δύο». Στην περίπτωση αυτή, αυτός που δίνει ξανά το κίνητρο του δώρου του και επικεντρώνεται στο πρόσωπο αυτού που ζητά, οπότε καταργούνται τα σύνορα ανάμεσα στο εγώ και στον άλλο. Και βέβαια, το αποκορύφωμα είναι το πλύσιμο των ποδιών των μαθητών και το σταυρικό πάθος.

Αυτή είναι η χαρά και η ελπίδα μας

ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΟΜΗΤΟΡΑ... 

Όταν η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ω, πως είναι όλα ευχάριστα, αγαπημένα και χαρμόσυνα! Η αγάπη, όμως, αυτή συνεπάγεται θλίψη· κι όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι κι η θλίψη.

Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με τον λογισμό, και δεν έχασε ποτέ τη χάρη, αλλά κι αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν στεκόταν δίπλα στον Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη της απέραντη σαν τον ωκεανό και οι πόνοι της ψυχής Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί και η αγάπη της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο. Κι αν επέζησε, επέζησε μόνο με τη θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου, γιατί ήταν θέλημά Του να δει την Ανάσταση και ύστερα, μετά την Ανάληψή Του, να παραμείνει παρηγοριά και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.

Εμείς δεν φτάνουμε στο πλήρωμα της αγάπης της Θεοτόκου, και γι' αυτό δεν μπορούμε να εννοήσουμε πλήρως το βάθος της θλίψεώς της. Η αγάπη της ήταν τέλεια. Αγαπούσε άπειρα τον Θεό και Υιό Της, αλλ' αγαπούσε και τον λαό με μεγάλη αγάπη. Και τι αισθανόταν άραγε, όταν εκείνοι, που τόσο πολύ η ίδια αγαπούσε και που τόσο πολύ ποθούσε τη σωτηρία τους, σταύρωναν τον αγαπημένο της Υιό;

Αυτό δεν μπορούμε να το συλλάβουμε, γιατί η αγάπη μας για τον Θεό και τούς ανθρώπους είναι λίγη. Κι όπως η αγάπη της Παναγίας υπήρξε απέραντη και ακατάληπτη, έτσι απέραντος ήταν κι ο πόνος της που παραμένει ακατάληπτος για μας.

Πανηγυρικός Εσπερινός για τον Πολιούχο Δραπετσώνας

Με πάσα εκκλησιαστική λαμπρότητα τελέστηκε σήμερα, Κυριακή 26 Ιουλίου 2020 ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός του Αγίου Παντελεήμονος του Ιαματικού στον ομώνυμο περικαλλή Ιερό Ναό του Πολιούχου της Δραπετσώνας.

Στον Εσπερινό χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, πλαισιούμενος από τον Πρωτοσύγκελλο της Ι.Μ. Πειραιώς Αρχιμ. Νήφωνα Καπογιάννη, τον Προϊστάμενο του Ιερού Ναού π. Γεώργιο Θεοδωρόπουλο και πλειάδα Ιερέων της Ιεράς Μητροπόλεως.

Τον Θείο Λόγο κήρυξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ο οποίος αναφέρθηκε στον Άγιο Παντελεήμονα και στον τρόπο με τον οποίο συνέλαβαν και οδήγησαν σε μαρτυρικό θάνατο.

“Ο Άγιος Παντελεήμων νίκησε γιατί απεδείχθει πραγματικός επιστήμων αφού κέρδισε τον αιώνιο δημιουργό της ζωής και ταύτισε το θέλημα του και τη ζωή του με τη Θεία θέληση” τόνισε χαρακτηριστικά ο Μητροπολίτης Πειραιώς.

Στην συνέχεια πραγματοποιήθηκε η Λιτάνευση των Ιερών Λειψάνων και της Ιεράς Εικόνας του Αγίου Παντελεήμονος, από τιμητικό άγημα του Λιμενικού Σώματος στους δρόμους πέριξ του Ιερού Ναού, παρουσία των τοπικών αρχών, υπό το παιάνισμα της μπάντας του Λιμενικού και του Δήμου Πειραιά.

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς πριν την απόλυση συνεχάρη τον Προϊστάμενο του Ιερού Ναού για το έργο το οποίο επιτελεί και ευχήθηκε σε όλους να μιμηθούμε τον Άγιο Παντελεήμονα αναφέροντας ότι «Η αληθινή τιμή του Μάρτυρος είναι η μίμηση του Μάρτυρος».

Να αναφερθεί ότι τους Βυζαντινούς Ύμνους απέδωσε μεγαλοπρεπώς ο Βυζαντινός Χορός «ΤΡΟΠΟΣ» με χοράρχη τον δάσκαλο της ψαλτικής τέχνης κ. Κωνσταντίνο Αγγελίδη.

Τέλος να σημειωθεί ότι ανήμερα της εορτής στον Ιερό Ναό θα τελεστεί Αρχιερατική Θεία Λειτουργία ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΠΛΟΥΣΙΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ:

Ο τόπος και ο τρόπος της σωτηρίας

Σ’ ευχαριστώ, πάτερ, για όσα μου εξήγησες ως εδώ, είπε ο αδερφός. Πες μου όμως κάτι ακόμα. Πώς δηλαδή, μολονότι υπάρχουν ενάρετοι που δεν έκαναν ποτέ κακό σε κανέναν, οι άνθρωποι σκανδαλίζονται μαζί τους και βαρυγγωμούν και λένε: «Τι κάθονται αυτοί ανάμεσά μας και μας παριστάνουν τους ευλαβείς; Ας πάνε στην έρημο ν’ αγιάσουν! Αλλά, να! Όσοι είναι κενόδοξοι και ανθρωπάρεσκοι, μένουν στον κόσμο για ν’ απολαύσουν τη δόξα των ανθρώπων.»

- Δεν είναι, παιδί μου, ο τόπος που σώζει, αλλά ο τρόπος, η επιμέλεια, η προθυμία και η εγρήγορση του καθενός. Πρόσεξε, και θα σου το αποδείξω με πολλά παραδείγματα: 

Πρώτα-πρώτα ο Ενώχ, όπως μαρτυρεί και η Γραφή, ευαρέστησε τον Θεό, μολονότι και στον κόσμο ήταν και οικογένεια είχε και – το πιο αξιοθαύμαστο – ανάμεσα σε ασεβείς ανθρώπους ζούσε. 

Θυμήσου έπειτα τον Αβραάμ. Τι φίλος του Θεού αναδείχθηκε! Και να σκεφτείς ότι κι αυτός είχε γυναίκα και τριακόσιους δεκαοκτώ συγγενείς και δούλους και κοπάδια και χρυσάφι και ασήμι πολύ. Ωστόσο, τίποτε απ’ αυτά δεν στάθηκε εμπόδιο στην ευλάβειά του και στην αγάπη του στον Θεό και, τελικά, στη σωτηρία του. 

Η Αγία Μαρίνα η μεγαλομάρτυς

Κατήγετο από την Αντιόχεια της Πισιδίας, από γονείς επιφανείς. Ο πατέρας της Αιδέσιος ήταν επίσημος ιερέας των ειδώλων, γνωστός σε όλους. Η μητέρα της πέθανε λίγες μέρες μετά τη γέννηση της μονάκριβης κόρης της Μαρίνας.

Ο πατέρας αναγκάσθηκε να εμπιστευθεί το βρέφος σε μια γυναίκα που κατοικούσε περί τα τρία χιλιόμετρα έξω από την πόλη, για να το θηλάζει. Τούτο ήταν οικονομία Θεού, γιατί μακρυά από το ειδωλολατρικό περιβάλλον του πατέρα της, καθώς μεγάλωνε άκουγε οι γύρω της να μιλούν για το Χριστό, να διηγούνται τα θαύματά Του, τα παθήματά Του, τον σταυρικό θάνατο που υπέστη και τη θαυμαστή Ανάσταση και Ανάληψή Του στον ουρανό. Η παιδική ψυχή της συγκινείτο από όλα αυτά και ρωτούσε και προσπαθούσε να μάθει όλο και περισσότερα για τη νέα πίστη. Άκουγε ότι οι ειδωλολάτρες κατεδίωκαν τους χριστιανούς και τους βασάνιζαν για να τους αναγκάζουν να θυσιάσουν στα είδωλα, αλλά εκείνοι αντιμετώπιζαν με θάρρος τα μαρτύρια και έμεναν πιστοί στον αληθινό Θεό. Μέσα της άρχισε να αυξάνει ο θαυμασμός της γι' αυτούς τους Μάρτυρες και όταν μεγάλωσε και έφθασε στα 15 της χρόνια, δεν δίσταζε να φανερώνει την πίστη της στον Χριστό και να μιλά για τον αληθινό Θεό, που έγινε άνθρωπος και πέθανε για τη σωτηρία μας. Ο ειδωλολάτρης πατέρας της όταν τα πληροφορήθηκε αυτά, δεν ήθελε καν να αντικρύσει το πρόσωπο της κόρης του και την απεκλήρωσε. Λυπόταν η ευλαβής κόρη το κατάντημα του πατέρα της να υπηρετεί ψεύτικους θεούς και να μη θέλει να ανοίξει τα μάτια του στο αληθινό Φως, στον Χριστό. Με τον καιρό γιγάντωσε ο πόθος της, αν χρειασθεί να μαρτυρήσει κι αυτή για τον Χριστό, όπως τόσοι άλλοι.

Σήμερα νομίζεται καλὸς σὲ ὅλα ὅποιος εἶναι ἀδιάφορος

Φώτης Κόντογλου

Σήμερα νομίζεται καλὸς σὲ ὅλα, ὅποιος εἶναι ἀδιάφορος,  ὅποιος δὲν νοιάζεται γιὰ τίποτα, ὅποιος δὲν νιώθει καμιὰ εὐθύνη.  Ἀλλιῶς τὸν λένε σωβινιστή, τοπικιστή, μισαλλόδοξο, φανατικό. Ὅποιος ἀγαπᾶ τὴν χώρα μας, τὰ ἤθη καὶ ἔθιμά μας,  τὴν παράδοσή μας, τὴν γλώσσα μας, θεωρεῖται ὀπισθοδρομικός.

Οἱ ἀδιάφοροι περνοῦν γιὰ φιλελεύθεροι ἄνθρωποι,  γιὰ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦνε μὲ τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας,  ποὺ ἔχουν γιὰ «πιστεύω» τὴν καλοπέραση, τὸ εὔκολο κέρδος, τὶς εὐκολίες, τὶς ἀναπαύσεις,  κι ἂς μὴν ἀπομείνῃ τίποτα ποὺ νὰ θυμίζῃ σὲ ποιὸ μέρος βρισκόμαστε,  ἀπὸ ποὺ κρατᾶμε, ποιοὶ ζήσανε πρὶν ἀπὸ μᾶς στὴν χώρα μας.

Ἡ ξενομανία μᾶς ἔγινε τώρα σωστὴ ξενοδουλεία,  σήμερα περνᾶ γιὰ ἀρετή,  κι ὅποιος ἔχῃ τούτη τὴν ἀρρώστεια πιὸ βαρειὰ παρμένη, λογαριάζεται γιὰ σπουδαῖος ἄνθρωπος. Ἡ Ἑλλάδα ἔγινε ἕνα παζάρι ποὺ πουλιοῦνται ὅλα,  σὲ ὅποιον θέλῃ νὰ τὸ ἀγοράσῃ.

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης(1749-1809) ο διδάσκαλος της Εκκλησίας και του Γένους

Α΄Τα νεανικά του χρόνια

Βρισκόμαστε στη Νάξο, γύρω στα 1755. Στο περίφημο σχολείο πού λειτουργεί στην πρωτεύουσα του νησιού κάθε πρωί εκτυλίσσεται μια πολύ χαριτωμένη σκηνή με πρωταγωνιστή τον μικρό Νικόλαο. Ο Νικόλαος Καλιβούρτζης, γιος καλών και ευσεβών γονέων, του Αντωνίου και της Αναστασίας —της μετέπειτα μοναχής Αγαθής—, είναι μικρός ακόμη και δεν πηγαίνει σχολείο. Ωστόσο η καρδιά του λαχταρά να γνωρίσει την πίστη, την παράδοση, τη γλώσσα και την ιστορία της πατρίδας του. Ανυπομονεί να μεγαλώσει για να μάθει γράμματα. Γι’ αυτά και κάθε πρωί έρχεται στο σχολείο, στέκεται έξω από τα παράθυρο και με προσοχή παρακολουθεί τα μαθήματα πού γίνονται μέσα. Τι πρωτότυπο θέαμα! Ένα μικρά παιδάκι στο παράθυρο του σχολείου σαν τη μέλισσα να ρουφά αχόρταγα τα μέλι της γνώσεως. Το πιο εκπληκτικό όμως είναι ότι ο Νικόλαος όχι μόνο παρακολουθεί αλλά και κατανοεί και συγκρατεί στη μνήμη του τις παραδόσεις των μαθημάτων καλύτερα κι από τους κανονικούς μαθητές!

Σύντομα ο ιερέας της ενορίας, πού αντιλήφθηκε τους ευσεβείς πόθους του Νικολάου και τη δίψα του για μάθηση, άρχισε να τον παίρνει κοντά του στους ναούς και τα ξωκκλήσια όπου τελούσε καθημερινά τις Ιερές ακολουθίες. Τον έβαζε να διαβάζει και να ψέλνει, κι έτσι ο Νικόλαος κοντά του έμαθε τα πρώτα του γράμματα. Έφθασε όμως η ώρα να πάει και κανονικά στο σχολείο κι εκεί ο Νικόλαος έδειξε αξιοθαύμαστη επιμέλεια και προθυμία στη μελέτη. Δάσκαλοι και μαθητές παρατηρούσαν με θαυμασμό τα πολλά και εξαιρετικά του χαρίσματα. Μυαλά κοφτερό, κρίση φωτεινή, μνήμη αξεπέραστη, ήθος λαμπρό. Ο Νικόλαος ήταν πρότυπο για όλους τους μαθητές.